Ελληνικός Παρατηρητής τής Σκοπιάς

Φραγμός στην εκμετάλλευση της απειρίας των άλλων

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Μελέτες και Αγία Γραφή

Παραποιήσεις τής ιστορίας από τη Σκοπιά

για τον κανόνα τής Καινής Διαθήκης

Προσπαθώντας να δικαιολογήσουν αυθαίρετες παραδοχές τους

1. Το Προτεσταντικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η Σκοπιά περί τού Κανόνα τής Αγίας Γραφής

Η εταιρία Σκοπιά, στο βιβλίο της: "Όλη η Γραφή είναι Θεόπνευστη και Ωφέλιμη", στις σελίδες 302-305, επιχειρεί μία από τις συνήθεις της παραχαράξεις τής ιστορίας και τών υπαρχόντων στοιχείων, περί τού κανόνα τής Καινής Διαθήκης.

Το πρόβλημά της είναι το ίδιο πρόβλημα που έχουν και όλες οι άλλες ψευδείς Προτεσταντικές θρησκείες: Αρνούμενη τη διαχρονικότητα και τη Θεοπνευστία τής Ορθόδοξης Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας τού Κυρίου, αδυνατεί να εξηγήσει, πώς είναι δυνατόν να δέχεται τον κανόνα τής Αγίας Γραφής, τον οποίο της παρέδωσε η Εκκλησία αυτή, την οποία η Σκοπιά θεωρεί: "αποστατική"! Γιατί δεν είναι δυνατόν να λέει κάποιος ότι δεν εμπιστεύεται μία αποστατημένη εκκλησία, αλλά από την άλλη μεριά, να ισχυρίζεται ότι δήθεν στηρίζεται στην Αγία Γραφή, που την παρέδωσαν αυτοί τους οποίους θεωρεί... αποστάτες! Γιατί στο βαθμό που είναι αναξιόπιστα και λάθος οι θέσεις και τα δόγματα τής δήθεν "αποστατημένης" Εκκλησίας, στον ίδιο βαθμό είναι αναξιόπιστη και η εγκυρότητα τών παραδεδομένων βιβλίων τής Εκκλησίας αυτής, ως Θεοπνεύστων! Αποτελεί εξώφθαλμη ασυνέπεια και προχειρότητα, να λέει κάποιος, ότι δεν εμπιστεύεται τον άλλο, αλλά να δέχεται τη διαβεβαίωσή του, ότι αυτό που θεωρεί κέντρο τής πίστης του και τής ζωής του, είναι αξιόπιστο! Και να στηρίζεται πάνω σε αυτή τη διαβεβαίωση, και να οικοδομεί πάνω σε αυτή!

Επειδή λοιπόν αυτή η ασυνέπεια τής θρησκείας τους, είναι φανερή στους ηγέτες τής Σκοπιάς, κατά τη συνήθειά τους, αντί να μετανοήσουν και να ζητήσουν τη βοήθεια και την κατεύθυνση τής Ορθόδοξης Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ώστε να γνωρίσουν την αληθινή Χριστιανική πίστη, αντιθέτως καταφεύγουν σε παραποιήσεις και νοθείες τής ιστορίας, για να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως την αληθινή εκκλησία. Σκοπός  αυτών τών παραποιήσεων, είναι να πουν ότι δήθεν δεν παρέλαβαν από την "αποστατημένη" Εκκλησία την Αγία Γραφή που έχουν σήμερα, αλλά ότι δήθεν αυτή ήταν μια αναλλοίωτη και σαφής παράδοση, που παρέλαβαν όλοι οι Χριστιανοί, απ' ευθείας από του Αποστόλους τού 2ου αιώνα, πριν ακόμα γίνει η αποστασία. Σαν να λέμε δηλαδή, ότι κληρονόμησαν απ' ευθείας από τον παππού τους, και όχι από τον πατέρα τους!

Επειδή όμως κάτι τέτοιο, και παράλογο είναι, αλλά κυρίως είναι ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΣ, θα αναλύσουμε λίγο τα επιχειρήματά τους, στο ανωτέρω βιβλίο τους, διαψεύδοντας για άλλη μία φορά τις πονηρές τους μεθοδεύσεις.

2. Στόχευση σε "λάθος εκκλησία"

Ξεκινάει λοιπόν η εταιρία Σκοπιά την επιχειρηματολογία της για τον κανόνα τής Καινής Διαθήκης, από τη 17η παράγραφο τής σελίδας 302, τού βιβλίου της: "Όλη η Γραφή είναι Θεόπνευστη και Ωφέλιμη", ως εξής:

"Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ισχυρίζεται ότι αυτή έχει την ευθύνη να αποφασίζει ποια βιβλία πρέπει να περιληφθούν στο Βιβλικό κανόνα και αναφέρεται στη Σύνοδο της Καρχηδόνας (397 Κ.Χ.) (Σημείωση ΟΟΔΕ: Με τα σύμβολα αυτά η Σκοπιά εννοεί: "κοινής χρονολογίας", και τα χρησιμοποιεί αντί τού: "μετά Χριστόν", σε μια συνήθη προσπάθειά της να εξαφανίσει το όνομα τού Χριστού ακόμα και από τη χρονολόγηση!) όπου καταρτίστηκε ένας κατάλογος βιβλίων. Αληθεύει, όμως, το αντίθετο, επειδή ο κανόνας, που περιλαμβάνει και τον κατάλογο των βιβλίων που αποτελούν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, ήταν ήδη καθιερωμένος τότε, όχι με απόφαση κάποιας συνόδου, αλλά με την κατεύθυνση του Αγίου Πνεύματος του Θεού — του ίδιου εκείνου πνεύματος που ενέπνευσε και τη συγγραφή αυτών των βιβλίων. Η μαρτυρία των μεταγενέστερων μη θεόπνευστων ανθρώπων που κατάρτισαν τέτοιους καταλόγους αξίζει μόνο ως επιβεβαίωση του Βιβλικού κανόνα, τον οποίον είχε εγκρίνει το πνεύμα του Θεού"

Στην ανωτέρω παράγραφο, η Σκοπιά ασχολείται ειδικά με την Παπική εκκλησία, αγνοώντας πλήρως την Εκκλησία τού Κυρίου, την Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία που άφησαν οι Απόστολοι, και που μέχρι σήμερα αποτελεί αδιάσπαστα την μοναδική και αληθινή Εκκλησία τού Κυρίου. Έχοντας λοιπόν άγνοια τής Εκκλησίας, επιχειρηματολογούν με βάση τους ισχυρισμούς τής κίβληλης και αιρετικής Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Το να αντικρούει όμως μία αιρετική εκκλησία, σε καμία περίπτωση δεν επαρκεί, για να στηρίξει τις θέσεις της, απέναντι στην αληθινή Εκκλησία!

Την αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν την απασχολεί αν ο Παπισμός στηρίζεται στη Σύνοδο τής Καρχηδόνας. Η αληθινή Εκκλησία έχει καθορίσει τον κανόνα τής Αγίας Γραφής, και με ακρίβεια την "ποιότητα" τού κάθε βιβλίου αυτού του κανόνα ξεχωριστά, επί τη βάση 6 διακεκριμένων μεταξύ τους κανόνων, που έχουν επικυρωθεί από τη Θεόπνευστη Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο (691 μ.Χ.).

3. Η ασυμφωνία τών κανόνων τής Εκκλησίας

Πέρα όμως από την άστοχη επιχειρηματολογία τής Σκοπιάς με "λάθος εκκλησία", τολμάει να ψεύδεται ασύστολα, λέγοντας ότι τον καιρό τής Συνόδου τής Καρχηδόνας (397 μ.Χ.), δήθεν "ο κανόνας, που περιλαμβάνει και τον κατάλογο των βιβλίων που αποτελούν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, ήταν ήδη καθιερωμένος τότε".

Αυτό αποτελεί ψεύδος! Και όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο ίδιος ο κανόνας που η Σκοπιά επικαλείται ως απόδειξη, τη διαψεύδει παταγωδώς!

Εδώ όμως, προς το παρόν θα πούμε μόνο το εξής: Εάν ήταν ο κανόνας αυτός καθιερωμένος, κατά το 397 μ.Χ. όπως ισχυρίζεται η Σκοπιά, τότε ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΛΗΘΟΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ μεταξύ τους, ΠΡΙΝ, αλλά κυρίως και ΜΕΤΑ από αυτή τη χρονολογία! Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία, όχι μόνο δε είχε καθιερωμένο κανόνα από τον καιρό τών αποστόλων, αλλά ούτε καν και αιώνες αργότερα! Και φυσικά ούτε κατά φαντασίαν το 397 μ.Χ. που ισχυρίζεται ψευδώς η Σκοπιά!

4. Ο ρόλος τού Αγίου Πνεύματος στη διατύπωση τού κανόνα

Πριν όμως ασχοληθούμε με τον κανόνα εκείνο που επικαλείται η Σκοπιά στη συνέχεια, είναι καλό να δούμε προσεκτικά και τους άλλους ισχυρισμούς της στην παραπάνω παράγραφο. Λέει λοιπόν η Σκοπιά:

"ο κανόνας, που περιλαμβάνει και τον κατάλογο των βιβλίων που αποτελούν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, ήταν ήδη καθιερωμένος τότε, όχι με απόφαση κάποιας συνόδου, αλλά με την κατεύθυνση του Αγίου Πνεύματος του Θεού — του ίδιου εκείνου πνεύματος που ενέπνευσε και τη συγγραφή αυτών των βιβλίων. Η μαρτυρία των μεταγενέστερων μη θεόπνευστων ανθρώπων που κατάρτισαν τέτοιους καταλόγους αξίζει μόνο ως επιβεβαίωση του Βιβλικού κανόνα, τον οποίον είχε εγκρίνει το πνεύμα του Θεού"

Εδώ, όπως παρατηρείτε, υπάρχει μια σειρά δηλώσεων, που με βάση τη δογματική τής εταιρίας Σκοπιά, περί μιας "αποστατημένης εκκλησίας", δεν έχουν κανένα νόημα! Δείτε σε τι αδιέξοδα τους φέρνουν οι ανωτέρω δηλώσεις:

1. Εάν ήταν ήδη καθιερωμένος ο κανόνας τής Αγίας Γραφής από τον 1ο αιώνα, πού είναι η ιστορική απόδειξη αυτού τού αστήρικτου ισχυρισμού; Πού βρίσκεται καταγεγραμμένη ιστορικά η κατεύθυνση τού Αγίου Πνεύματος για την αποκρυστάλλωση τού κανόνα τής Αγίας Γραφής; Και αν δεν υπάρχει, πώς μπορεί η Σκοπιά να δηλώνει τόση βεβαιότητα σε αναπόδεικτα πράγματα;

2. Εάν το Άγιο Πνεύμα πράγματι είχε κατευθύνει την Εκκλησία από τον 1ο αιώνα να έχουν τα συγκεκριμένα βιβλία που έχουμε και σήμερα, γιατί το Άγιο Πνεύμα απέτυχε σ' αυτό το σκοπό, και έχουμε πλήθος διαφορετικούς μεταξύ τους κανόνες τής Αγίας Γραφής, κατά τους πρώτους αιώνες (αλλά και μέχρι σήμερα), όσον αφορά κυρίως την Παλαιά Διαθήκη; Το Άγιο Πνεύμα δεν κατηύθυνε και στον κανόνα τής Παλαιάς Διαθήκης τής Αγίας Γραφής; Και γιατί;

3. Εάν πάλι το Άγιο Πνεύμα δεν έδωσε αυτή την κατεύθυνση από τον 1ο αιώνα, αλλά υπήρξε ένα χρονικό διάστημα στο οποίο η Εκκλησία "καταστάλαζε" σε μια κοινή οριστική αποδοχή τών βιβλίων τής Αγίας Γραφής, τότε πώς αυτό μπορεί να συμβαδίζει με το δόγμα τής Σκοπιάς, ότι δήθεν η Εκκλησία αποστάτησε ήδη από τα τέλη τού 1ου αιώνα;;; Δηλαδή το Άγιο Πνεύμα αποστάτες κατηύθυνε;

4. Εάν ο κανόνας δεν καθορίσθηκε από Συνόδους, όπως ισχυρίζεται εδώ η Σκοπιά, τότε ΠΟΙΟΣ κατά τη γνώμη της, ήταν αυτός που έδωσε κανόνα μεμονωμένα, κατά την κατεύθυνση τού Αγίου Πνεύματος;

5. Εάν ο κανόνας δεν καθορίσθηκε από Συνόδους, τότε τι ήταν εκείνες οι Σύνοδοι που τον καθόρισαν; Και γιατί χρειάσθηκε να συγκληθούν για να τον καθορίσουν, αν ήταν ήδη γνωστός και καθορισμένος;

6. Πώς γίνεται ΟΛΟΙ αυτοί, τους οποίους κατηύθυνε το Άγιο Πνεύμα, να έχουν Ιερατείο και να δέχονται συνόδους; Και αν η Σκοπιά έχει να μας υποδείξει άλλους φορείς τής κατεύθυνσης τού Αγίου Πνεύματος, ποιοι ήταν αυτοί;

7. Πώς "ενέκρινε το Πνεύμα τού Θεού" τον κανόνα τής Αγίας Γραφής, χωρίς να υπάρχει μία ιεραρχία, (ή έστω ένα κυβερνόν σώμα κατά τη Σκοπιά); Και εάν αυτοί που ενέκριναν Θεοπνεύστως τα βιβλία τής Αγίας Γραφής δεν ήταν Συνοδικοί, τότε ποιο ήταν το "Κυβερνόν Σώμα" τών πρώτων αιώνων, δεδομένου ότι η Αγία Γραφή μιλάει (κατά τη Σκοπιά) για τον "Πιστό και Φρόνιμο Δούλο" που θα φρόντιζε και θα έτρεφε τους Χριστιανούς από τότε που έφυγε ο Κύριος ΜΕΧΡΙ να γυρίσει;

Αυτά είναι ερωτήματα, που η Σκοπιά αδυνατεί να απαντήσει με ντοκουμέντα, παρά απαντά μόνο με αστήρικτες δηλώσεις, και κυρίως, είναι ερωτήματα που δείχνουν την αντιφατική εκκλησιολογία τής Σκοπιάς, που αφ' ενός μιλάει για "Πιστό και Φρόνιμο Δούλο", και αφ' ετέρου αρνείται τον γνήσιο φορέα έκφρασης τού Δούλου αυτού, τις Συνόδους τής Εκκλησίας.

5. Η παραδοχή τή Σκοπιάς για την ψευδή της δήλωση

Είναι πολύ σημαντικό, το ότι η ίδια η Σκοπιά που γράφει το ανωτέρω ψεύδος, ότι δήθεν "ο κανόνας, που περιλαμβάνει και τον κατάλογο των βιβλίων που αποτελούν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, ήταν ήδη καθιερωμένος τότε", στη συνέχεια αυτο-διαψεύδεται, γράφοντας τα εξής:

"Μια ματιά στο συνοδευτικό πίνακα αποκαλύπτει ότι πολλοί κατάλογοι των Χριστιανικών Γραφών, οι οποίοι καταρτίστηκαν τον 4ο αιώνα και πριν από τη σύνοδο που αναφέρθηκε παραπάνω, συμφωνούν πλήρως με το σημερινό μας κανόνα, και μερικοί άλλοι παραλείπουν μόνο το βιβλίο Αποκάλυψις. Πριν από το τέλος του 2ου αιώνα, ήταν ομόφωνα αποδεκτά τα 4 ευαγγέλια, το βιβλίο Πράξεις και 12 από τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Μόνο για λίγα από τα μικρότερα συγγράμματα υπήρχαν αμφιβολίες σε ορισμένες περιοχές. Πιθανότατα, αυτό οφειλόταν στο ότι αρχικά αυτά τα συγγράμματα είχαν περιορισμένη κυκλοφορία, για διάφορους λόγους, και γι’ αυτό χρειάστηκε περισσότερος χρόνος για να γίνουν αποδεκτά ως κανονικά". (Σημείωση ΟΟΔΕ: Τα γράμματα τα τονίσαμε εμείς).

 Με άλλα λόγια, εδώ η Σκοπιά παραδέχεται αυτό που προηγουμένως αρνείτο: Παραδέχεται ότι ο Κανόνας τής Καινής Διαθήκης, δεν ήταν εξ αρχής ομόφωνα αποδεκτός, ότι υπήρχαν πολλοί κανόνες τής Κ.Δ. με μικροδιαφορές μεταξύ τους, αλλά και ότι χρειάσθηκε ΑΙΩΝΕΣ μέχρι να γίνει κοινά αποδεκτός σε όλα του τα βιβλία, και σε όλες τις περιοχές! Μάλιστα, μας μιλάει έχοντας ως σημείο αναφοράς το τέλος τού 2ου αιώνα! Φαντασθείτε τι γινόταν ΠΡΙΝ από τότε!

Γιατί όμως ειδικά το τέλος του 2ου αιώνα;

Η συνέχεια τού άρθρου τής Σκοπιάς θα μας το δείξει! Επειδή από τότε χρονολογείται ο αρχαιότερος γνωστός κανόνας τής Καινής Διαθήκης! Έναν κανόνα, που προσπαθεί η Σκοπιά να τον παρουσιάσει στους αστοιχείωτους οπαδούς της, ως απόδειξη τών όσων ισχυρίζεται!

Τα πράγματα όμως, όπως θα δείτε, είναι πολύ διαφορετικά, για το τι μας αποδεικνύει τελικά ο κανόνας αυτός.

6. Ο κανόνας τού Μουρατόρι, κατά τη Σκοπιά

Συνεχίζει η Σκοπιά, κάνοντας μια σύντομη παρουσίαση τού κανόνα τού Μουρατόρι.

Αμέσως μετά, παραθέτει αποσπάσματα τού κανόνα αυτού, ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΝΤΑΣ όμως μερικά σημεία που δεν τη βολεύουν!

Στη συνέχεια, θα δείτε σε παράλληλες στήλες, τι λέει ο κανόνας τού Μουρατόρι, και τα αποσπάσματα τής Σκοπιάς, και μετά θα σχολιάσουμε τι και γιατί το "έκοψε".

Πηγή τής δικής μας μετάφρασης: το διορθωμένο κείμενο που επιμελήθηκε ο Hans Lietzmann, Das Muratorische  Fragment und die Monarchianischen Prologue zu den Evangelien (το Μουρατόρειο Απόσπασμα και ο Μοναρχιανικός Πρόλογος στα Ευαγγέλια), Kleine texte, I; (Μικρό κείμενο, θ’,) Βόννη 1902, 2^η εκδοση Βερολίνο 1933.(Μπορείτε να δείτε το κείμενο στα Αγγλικά και στα Λατινικά ΕΔΩ).

Πηγή τής Σκοπιάς: Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια θρησκευτικής Γνώαης, των Σαφ Χέρζογκ (The New Schaff Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge), 1956, Τόμος VIII, σελίδα 56.

Ακολουθούν τα δύο κείμενα πλάι - πλάι, όπου μπορείτε να δείτε την αντιστοιχία τών αποσπασμάτων τής Σκοπιάς δεξιά, με τα έντονα μαύρα γράμματα αριστερά. Επίσης, με κόκκινο είναι κάποια σημεία που θέλουμε να τονίσουμε για τη συνέχεια τής συζήτησης:

(1)  Λείπει η αρχή……

….στα οποία παρά ταύτα εκείνος ήταν παρών, και έτσι τα τοποθέτησε [μέσα στην αφήγησή του].

(2) Το τρίτο βιβλίο του Ευαγγελίου είναι εκείνο του Κατά Λουκά.

(3)  Ο Λουκάς, ο πολύ γνωστός ιατρός, μετά την Ανάληψη του Χριστού,

(4-5) όταν ο Παύλος τον είχε πάρει μαζί του ως ένα ζηλωτή του νόμου,

(6) το συνέταξε στο δικό του όνομα, σύμφωνα με [την γενική] πεποίθηση. Όμως ο ίδιος δεν είχε

(7) δει τον Κύριο εν σαρκί, και έτσι, κατά πώς μπορούσε να εξακριβώσει τα γεγονότα,

(8) έτσι πράγματι αρχίζει να λέει την ιστορία από την γέννηση του Ιωάννη.

(9) Το τέταρτο εκ των Ευαγγελίων είναι εκείνο του Ιωάννη, [ενός εκ] των μαθητών.

(10) Στους συμμαθητές του και επισκόπους, που τον παρότρυναν [να γράψει] 

(11) είπε, «Νηστέψτε μαζί μου από σήμερα για τρεις μέρες, και ό,τι

(12) αποκαλυφθεί σε ένα έκαστον από σας

(13) ας το πούμε ο ένας στον άλλον.» Την ίδια νύχτα αποκαλύφθηκε

(14) στον Ανδρέα, [έναν εκ] των αποστόλων,

(15-16) πως ο Ιωάννης θα έπρεπε να καταγράψει τα πάντα στο δικό του όνομα, ενώ όλοι οι άλλοι να το επιθεωρήσουν. Έτσι, παρ’ ότι διάφορα

(17) στοιχεία δύναται να διδάσκονται μέσα στα μεμονωμένα βιβλία των Ευαγγελίων,

(18,19) παρά ταύτα αυτό δεν κάνει καμία διαφορά στην πίστη των πιστών, καθ’ ότι δια του ενός κυρίαρχου Πνεύματος τα πάντα

(20) έχουν δηλωθεί σε όλα [τα Ευαγγέλια]: περί της

(21) Γεννήσεως, περί του Πάθους, περί της Αναστάσεως,

(22) περί της ζωής με τους μαθητές Του,

(23) και περί της διπλής Παρουσίας Του –

(24) η μεν πρώτη με ταπεινότητα, όταν περιφρονήθηκε, το οποίο είχε ήδη λάβει χώρα,

(25) η δε δεύτερη, ένδοξη με βασιλική δύναμη,

(26) η οποία είναι ακόμα στο μέλλον. Τι

(27) θαυμάσιο που είναι λοιπόν, όταν ο Ιωάννης τόσο συνεπώς

(28) αναφέρει αυτά τα συγκεκριμένα σημεία στις Επιστολές του επίσης,

(29) λέγοντας για τον εαυτό του: «Αυτά που είδαμε με τα μάτια μας

(30) και ακούσαμε με τα αυτιά μας και τα χέρια μας

(31) έχουν ψηλαφήσει, αυτά έχουμε γράψει σε σας»;

(32) Διότι κατ’ αυτό τον τρόπο δηλώνει [τον εαυτό του] όχι μόνο ως αυτόπτη και αυτήκοο μάρτυρα,

(33) αλλά και επίσης ως συγγραφέα όλων των θαυμάσιων πράξεων του Κυρίου, με την σειρά τους.

(34)  Επί πλέον, οι πράξεις όλων των αποστόλων

(35) είχαν γραφεί σε ένα μόνο βιβλίο.  Για τον «κράτιστο Θεόφιλο» ο Λουκάς συγκέντρωσε

(36) τα μεμονωμένα γεγονότα που έλαβαν χώρα παρόντος του ιδίου –

(37) όπως υποδηλώνεται σαφώς, με το να παραλείπει το μαρτύριο του Πέτρου

(38) καθώς και την αναχώρηση του Παύλου από την πόλη [της Ρώμης]

(39) όταν ταξίδεψε στην Ισπανία. Όσο για τις επιστολές του

(40-41) Παύλου, οι ίδιες φανερώνουν ξεκάθαρα σε εκείνους που επιθυμούν να καταλάβουν, ποιες [είναι αυτές], από ποιόν τόπο, ή για ποιόν σκοπό είχαν σταλεί.

(42)  Πρωτίστως, προς τους Κορίνθιους, απαγορεύοντας τα αιρετικά σχίσματα,

(43) μετά, προς τους Γαλάτες, εναντίον της περιτομής,

(44-6) μετά προς του Ρωμαίους έγραψε εκτενώς, διευκρινίζοντας την σειρά (ή την διάταξη) των Γραφών, καθώς επίσης πως ο Χριστός είναι το κεφαλαίο (ή κεντρικό) τους θέμα.  Είναι απαραίτητο

(47) όπως τις συζητήσουμε μια-μια, εφ’ όσον ο ίδιος ο ευλογημένος

(48) απόστολος Παύλος, ακολουθώντας το παράδειγμα του προκατόχου του

(49-50) Ιωάννη, γράφει ονομαστικά μόνο στις επτά εκκλησίες, με την ακόλουθη σειρά:  προς τους Κορίνθιους

(51) πρώτα, προς τους Εφέσιους δεύτερον, προς τους Φιλιππησίους τρίτον,

(52) προς τους Κολασσαείς τέταρτον, προς τους Γαλάτες πέμπτον,

(53) προς τους Θεσσαλονικείς έκτον, προς τους Ρωμαίους

(54-5) έβδομον. Είναι αλήθεια πως γράφει άλλη μια φορά προς τους Κορίνθιους και τους Θεσσαλονικείς χάριν νουθεσίας,

(56-7), και όμως είναι σαφώς ξεκάθαρο πως υπάρχει μια Εκκλησία, που είναι εξαπλωμένη σε όλη την έκταση της γης. Διότι και ο Ιωάννης επίσης στην

(58) Αποκάλυψη, αν και γράφει προς επτά εκκλησίες,

(59-61) παρά ταύτα μιλά σε όλες. [Ομοίως και ο Παύλος είχε γράψει] μια από στοργή και αγάπη στον Φιλήμονα, μια στον Τίτο και δυο στον Τιμόθεο. Και αυτές θεωρούνται ιερές

(62-3) στην εκτίμηση της καθολικής Εκκλησίας για τον καθορισμό της εκκλησιαστικής πειθαρχίας. Υπάρχει επίσης συγχρόνως [επιστολή] προς

(64) τους Λαοδικείς, [και] μια άλλη προς τους Αλεξανδρινούς, [και οι δυο] χαλκευμένες στου Παύλου 

(65) το όνομα για [να επεκτείνουν] την αίρεση του Μαρκίωνα, καθώς και μερικές άλλες 

(66) που δεν μπορούν να εισαχθούν στην καθολική εκκλησία

(67) – καθ’ ότι δεν αρμόζει να αναμιχθεί χολή με το μέλι.

(68, 69) Επί πλέον, η Επιστολή του Ιούδα και δυο από τις προαναφερόμενες (ή, που φέρουν το όνομα) του Ιωάννη λογαριάζονται (ή χρησιμοποιούνται) στην καθολική [Εκκλησία],  καθώς και [το βιβλίο της] Σοφίας,

(70) γραμμένα από τους φίλους του Σολομώντα προς τιμήν του.

(71)  Εμείς αποδεχόμαστε μόνο τις αποκαλύψεις του Ιωάννη και του Πέτρου,

(72) αν και μερικοί από εμάς δεν είμαστε πρόθυμοι να αναγιγνώσκεται το δεύτερο μέσα στην Εκκλησία.

(73) Όμως ο Ερμάς έγραψε τον Ποιμένα

(74) πολύ πρόσφατα, στην εποχή μας, στην πόλη της Ρώμης,

(75) ενώ ο επίσκοπος Πίος, ο αδελφός του, κατείχε την [επισκοπική] έδρα

(76) της εκκλησίας της πόλεως της Ρώμης

(77) και ως εκ τούτου θα έπρεπε πράγματι να αναγιγνώσκεται. Όμως

(78) δεν γίνεται να αναγιγνώσκεται δημοσίως στον κόσμο μέσα στην εκκλησία, είτε ανάμεσα

(79) στους προφήτες, ο αριθμός των οποίων είναι συμπληρωμένος, ή ανάμεσα  

(80) στους αποστόλους, επειδή είναι μετά τον καιρό [τους].

(81) Όμως δεν δεχόμαστε τίποτε απολύτως του Αρσίνοος ή του Ουαλεντίνου ή του Μιλτιάδη,

(82) ο οποίος επίσης συνέταξε  

(83) ένα νέο βιβλίο ψαλμών για τον Μαρκίωνα,

(84-5) μαζί με τον Βασιλίδη, τον Ασιάτη ιδρυτή των Καταφρυγιανών....

«Το τρίτο βιβλίο των ευαγγελίων είναι το Κατά Λουκάν.

Ο Λουκάς, πολύ γνωστός γιατρός,

το έγραψε στο όνομα του …

Το τέταρτο βιβλίο των ευαγγελίων είναι του Ιωάννη, ενός από τους μαθητές… .

Και έτσι τα άτομα που έχουν πιστέψει δεν βρίσκονται σε σύγχυση, μολονότι γίνονται διαφορετικές επιλογές γεγονότων στο κάθε βιβλίο των ευαγγελίων, επειδή σε όλα [αυτά τα βιβλία] γνωστοποιήθηκαν με την καθοδηγία του ενός Πνεύματος όλα

τα σχετικά με τη γέννηση του, τα πάθη του, την ανάσταση του,

τις συζητήσεις του με τους μαθητές του και τη διπλή έλευση του,

η πρώτη — η οποία έχει ήδη λάβει χώρα — με την ταπείνωση που ήταν αποτέλεσμα της περιφρόνησης,

αι η δεύτερη — η οποία είναι μελλοντική — με τη δόξα της βασιλικής εξουσίας. Τι το εκπληκτικό, λοιπόν, αν ο Ιωάννης

αναφέρει τόσο συχνά στις επιστολές του αυτά τα διάφορα πράγματα, λέγοντας ο ίδιος: 'όσα είδαμε με τα μάτια μας και ακούσαμε με τα αφτιά μας

και ψηλαφήσαμε με τα χέρια μας, αυτά γράψαμε.

Επειδή έτσι δηλώνει ότι είναι, όχι μόνο αυτόπτης μάρτυρας,

αλλά και ακροατής και αφηγητής όλων των θαυμαστών πραγμάτων του Κυρίου, με τη σειρά που συνέβησαν.

Επιπλέον, οι πράξεις όλων των Αποστόλων είναι γραμμένες σ' ένα βιβλίο. Ο Λουκάς τις συνέταξε [έτσι] για τον κράτιστον Θεόφιλο …

"Όσο για τις επιστολές του Παύλου, το τι είναι, από που ή για ποιο λόγο στάλθηκαν, το διευκρινίζουν οι ίδιες σ' αυτόν που θέλει να κατανοήσει.

Πρώτα απ' όλα, εκείνος έγραψε μακροσκελώς στους Κορινθίους για να εμποδίσει το σχίσμα της αίρεσης,

κατόπιν στους Γαλάτες [για] την περιτομή και στους Ρωμαίους για τη σειρά των Γραφών, υποδεικνύοντας, επίσης, ότι ο Χριστός αποτελεί το κύριο θέμα σ' αυτές — την καθεμιά από τις οποίες χρειάζεται να εξετάσουμε, βλέποντας ότι ο ίδιος ο ευλογημένος

Απόστολος Παύλος, όπως και ο

Ιωάννης, γράφει σε εφτά Εκκλησίες ονομαστικά κατά την εξής σειρά: προς Κορινθίους (πρώτη), Προς Εφεσίους (δεύτερη), Προς Φιλιππησίους (τρίτη),

Προς Κολοσσαείς (τέταρτη), Προς Γαλατάς (πέμπτη),

Προς Θεσσαλονικείς (έκτη), Προς Ρωμαίους (έβδομη).

Αλλά, αν και γράφει δυο φορές στους Κορινθίους και στους Θεσσαλονικείς, για να δώσει διόρθωση, το γεγονός ότι υπάρχει μια Εκκλησία απλωμένη σε όλη τη γη γίνεται φανερό [π. χ., απ' αυτό το εφταπλό σύγγραμμα]·

και ο Ιωάννης, επίσης, στην Αποκάλυψη, μολονότι γράφει σε εφτά Εκκλησίες, ωστόσο μιλάει σε όλους. Αλλά [έγραψε] από στοργή και αγάπη μια επιστολή στον Φιλήμονα, μια στον Τίτο και δυο στον Τιμόθεο· [και αυτές] θεωρούνται ιερές

κατά την αξιότιμη εκτίμηση της Εκκλησίας… .

Επιπλέον, συνυπολογίζονται μια επιστολή του Ιούδα και δυο που φέρουν το όνομα του Ιωάννη

… Δεχόμαστε μόνο τις αποκαλύψεις του Ιωάννη και του Πέτρου,

αν και μερικοί από εμάς δεν θέλουν να διαβάζεται [η δεύτερη] στην Εκκλησία

...

7. Πρώτες παρατηρήσεις από την παράθεση τής Σκοπιάς

Παρατηρήστε τα εξής ενδιαφέροντα σημεία, από την παράθεση τής Σκοπιάς:

1. Αποφεύγει συστηματικά να αποδώσει τη λέξη: "Καθολική" (Εκκλησία), αλλά μεταφράζει μόνο τη λέξη: "Εκκλησία". Έτσι ώστε να μη δημιουργηθούν συνειρμοί στους αναγνώστες της, ότι τότε η Εκκλησία ήταν όπως και σήμερα η ίδια, ενιαία, οργανωμένη, και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία.

2. Έχει αποφύγει φράσεις που δείχνουν ότι ο συγγραφέας τού κανόνα αυτού, ανήκε σε μια Εκκλησία οργανωμένη, μέλος μιας ενιαίας και παγκόσμιας ομάδας Εκκλησιών, με κοινή πίστη και αποστολική συνέχεια. Ότι οι Εκκλησίες αυτές είχαν Επίσκοπο, και ότι σε αυτές διαβάζονταν καθορισμένα βιβλία από την Αγία Γραφή. Έτσι ώστε να μη φανεί το ίδιο ακριβώς πράγμα που απέφευγαν και στην προηγούμενη παρατήρησή μας, ότι η Εκκλησία τότε, δεν ήταν "ξέφραγο αμπέλι", όπως θέλει να την παρουσιάζει η Σκοπιά, ως "εκκλησία αποστατών", αλλά μια Εκκλησία που διατηρούσε και το ζήλο, και την πίστη, και την Αποστολική Διαδοχή. Μια Εκκλησία "Καθολική", στην οποία αιρετικά βιβλία "δεν μπορούν να εισαχθούν στην καθολική εκκλησία, καθ’ ότι δεν αρμόζει να αναμιχθεί χολή με το μέλι".

3. Όχι μόνο λείπουν κανονικά βιβλία από αυτόν τον κανόνα τής Καινής Διαθήκης, αλλά υπάρχουν και δύο άλλα, (Η "Αποκάλυψη Πέτρου", και το Παλαιοδιαθηκικό Σοφία Σολομώντος", που δεν το δέχεται η Σκοπιά), τα οποία η εταιρία Σκοπιά αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα να τα εξηγήσει! Γι' αυτό και όπως θα δούμε στη συνέχεια, προσπαθεί να αλλοιώσει το κείμενο!

Ο Μουρατόριος Κανόνας περιλαμβάνει:

• 4 Ευαγγέλια
• 13 Επιστολές τού Παύλου
• Πράξεις
• Αποκάλυψη Ιωάννη
• Α΄-Β΄ Ιωάννη
• Ιούδα
• Σοφία Σολομώντος
• Αποκάλυψη Πέτρου

Απουσιάζουν:

• Προς Εβραίους
• Ιακώβου
• Α΄ -Β΄ Πέτρου
• Κάποια από τις επιστολές τού Ιωάννη

8. Προσπάθεια παρερμηνείας τού Μουρατόριου κανόνα από τη Σκοπιά

Τελειώνοντας τα παραφρασμένα αποσπάσματα τού κανόνα τού Μουρατόρι, η Σκοπιά ξεκινάει μια προσπάθεια αλλοίωσης τού κειμένου, ώστε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, και να τα παρουσιάσει όπως τη βολεύουν!

Γράφει λοιπόν τα εξής:

"Παρατηρούμε ότι προς το τέλος του Μουρατόρειου Αποσπάσματος αναφέρονται 2 μόνο επιστολές του Ιωάννη. Ωστόσο, σ' αυτό το σημείο η εγκυκλοπαίδεια που αναφέρθηκε παραπάνω, στη σελίδα 55, σημειώνει ότι αυτές οι 2 επιστολές του Ιωάννη «δεν μπορεί παρά να είναι η δεύτερη και η τρίτη, ο συγγραφέας των οποίων αυτοαποκαλείται απλά Ο Πρεσβύτερος". Αφού μίλησε ήδη για την πρώτη, αν και συμπτωματικά μόνο, σε σχέση με το Τέταρτο ευαγγέλιο, και εκεί δήλωσε ότι πιστεύει ακράδαντα πως αυτή είναι του Ιωάννη, ο συγγραφέας θεώρησε ότι εδώ μπορούσε να περιοριστεί στις δυο μικρότερες επιστολές»".

Και το πρώτο αυθόρμητο ερώτημα που έρχεται στο νου όσων γνωρίζουν τις μεθοδεύσεις τής Σκοπιάς, είναι το εξής:

Από πού και ως πού, η Σκοπιά δίνει σημασία στο τι λένε οι Εγκυκλοπαίδειες; Μήπως δίνει σημασία στον ορισμό τών Εγκυκλοπαιδειών για τον ορισμό τής λέξης: "Άδης"; Ή μήπως δίνει σημασία στις Εγκυκλοπαίδειες, όταν ΟΛΕΣ δηλώνουν ότι η καταστροφή τής Ιερουσαλήμ έγινε το 587 π.Χ., και όχι το 607 π.Χ. που ισχυρίζεται η Σκοπιά;

Εφ' όσον λοιπόν η Σκοπιά απαξιεί να δώσει σημασία στις Εγκυκλοπαίδειες, και λέει όσα θέλει αυτή, γιατί εδώ προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από γνώμες εγκυκλοπαιδειών; Προφανώς για τους αφελείς αναγνώστες της!

Το δεύτερο ερώτημα, είναι: Εάν η επιστολή τού Ιωάννη είναι τόσο προφανώς αναφερμένη στο κείμενο, όπως θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε η Σκοπιά, γιατί άραγε δεν μας το δείχνει από το ίδιο το κείμενο, αλλά καταφεύγει σε μια αστήρικτη γνώμη τής εν λόγω Εγκυκλοπαίδειας; Μήπως επειδή δεν υπάρχει τίποτα στον Μουρατόριο κανόνα, που να μας πείθει με βεβαιότητα, ότι υπάρχει εκεί κάπου "κρυμμένη" η ελλείπουσα επιστολή τού Ιωάννη;

Εμείς εδώ φυσικά, δεν θα αρνηθούμε τη σοβαρότητα τών λόγων τής Εγκυκλοπαίδειας αυτής, ως προς το εν λόγω σημείο, η οποία θεωρεί ότι οι δύο αναφερόμενες επιστολές τού Ιωάννη στον κανόνα, "δεν μπορεί παρά να είναι η δεύτερη και η τρίτη", ενώ η πρώτη υποτίθεται ότι έχει ΥΠΟΝΟΗΘΕΙ (όχι αναφερθεί σαφώς) στην αρχή τού κανόνα! Γιατί και από άλλη ανεξάρτητη πηγή, (Καραβιδόπουλος), υπάρχει σύμφωνη γνώμη, με την ακόλουθη επιχειρηματολογία: "Λόγω του αποσπασματικού χαρακτήρα του χειρογράφου, η Α΄ Ιωάννου προφανώς μνημονευόταν ή μετά τις Πράξεις ή μετά τις επιστολές τού Παύλου, δεδομένου ότι ουδέποτε είχαν εγερθεί αμφιβολίες γι’ αυτήν. Μάλιστα τη μνημόνευαν ο Πολύκαρπος και ο Παπίας". Παρά λοιπόν την απουσία ατράνταχτων στοιχείων, υποκλινόμαστε στη γνώμη τών επιστημόνων, και θεωρούμε την ύπαρξη τής επιστολής αυτής, πιθανή στον κανόνα, αν και όχι αποδεδειγμένη.

Όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ακόλουθη προσπάθεια συγκάλυψης τής Σκοπιάς:

Γράφει λοιπόν η Σκοπιά στην ίδια παράγραφο τής σελίδας 304:

"Όσο για την προφανή απουσία κάποιας αναφοράς στην πρώτη επιστολή του Πέτρου, η πηγή αυτή συνεχίζει και λέει: «Η πιο πιθανή υπόθεση είναι ότι χάθηκαν λίγες λέξεις, ίσως μια γραμμή, όπου η Α΄ Πέτρου και η Αποκάλυψη του Ιωάννη κατονομάζονταν ως αποδεκτές». Επομένως, σύμφωνα με τα όσα λέει το Μουρατόρειο απόσπασμα, η εγκυκλοπαίδεια αυτή, στη σελίδα 56, βγάζει το εξής συμπέρασμα: «Η Καινή Διαθήκη θεωρείται ρητά ότι αποτελείται από τα τέσσερα ευαγγέλια, τις Πράξεις, δεκατρείς επιστολές του Παύλου, την Αποκάλυψη του Ιωάννη, πιθανώς τρεις επιστολές του, αυτήν του Ιούδα και πιθανώς την Α' Πέτρου, ενώ η αντίδραση για ένα άλλο από τα συγγράμματα του Πέτρου δεν είχε κατασιγαστεί ακόμη». ".

Καλή προσπάθεια αλλά λίγη! Γιατί εδώ, η απουσία τών επιστολών τού Πέτρου, είναι προφανέστατη, και δεν μπορεί να καλυφθεί με καμία υπόθεση ή παρερμηνεία! Όσο φιλότιμα και αν προσπαθεί η Σκοπιά να αλλοιώσει την έννοια τού κειμένου, με γνώμες Εγκυκλοπαιδειών!

Ας θυμίσουμε τι λέει στο σημείο αυτό ο Μουρατόριος κανόνας: "Εμείς αποδεχόμαστε μόνο τις Αποκαλύψεις του Ιωάννη και του Πέτρου, αν και μερικοί από εμάς δεν είμαστε πρόθυμοι να αναγιγνώσκεται το δεύτερο μέσα στην Εκκλησία".

1. Ακόμα και αν ίσχυε αυτό που προσπαθεί να κάνει η Σκοπιά, δηλαδή να δικαιολογήσει την έλλειψη τής Α΄ Πέτρου με την αναφορά τού Μουρατόριου κανόνα στην "ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΠΕΤΡΟΥ", Η έλλειψη τής Β΄ Πέτρου είναι σαφέστατη, και μαρτυρείται σαφέστατα και από την εν λόγω εγκυκλοπαίδεια.

2. Στην πραγματικότητα όμως, η εν λόγω υπόθεση είναι αποδεδειγμένα εσφαλμένη. Γιατί το βιβλίο τής Αποκάλυψης Πέτρου, ήταν ΥΠΑΡΚΤΟ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ βιβλίο! Διαβαζόταν και θεωρείτο ως Αποστολικό έργο σε πολλές Εκκλησίες της Δύσεως και από την Εκκλησία της Ρώμης, και για το λόγο αυτό υπάρχει και στον κατάλογο του Κώδικα Claromontanus (D).

Έτσι λοιπόν, αποδεδειγμένα, ούτε η επιστολή Α΄ Πέτρου υπάρχει στον Μουρατόριο Κανόνα, όπως δεν υπάρχει και η Β΄ Πέτρου, αλλά επί πλέον, (και αυτός είναι ο μεγαλύτερος μπελάς τής Σκοπιάς), αντί για τις επιστολές τού Πέτρου, υπάρχει στον κανόνα ένα ΑΠΟΚΡΥΦΟ βιβλίο, αυτό τής Αποκάλυψης Πέτρου, που μάλιστα ορισμένοι Χριστιανοί καταλαβαίνοντας τον εξωχριστιανικό του χαρακτήρα, "δεν ήταν πρόθυμοι να αναγιγνώσκεται μέσα στην Εκκλησία" κατά τη μαρτυρία τού κώδικα τού Μουρατόρι! Παρ' όλα αυτά, ανήκε στα αναγνωρισμένα βιβλία τής εν λόγω Εκκλησίας.

Επίσης, η Σκοπιά ΣΙΩΠΑ ΕΝΤΕΛΩΣ, για το βιβλίο τής Σοφίας Σολομώντος, το οποίο επίσης υπάρχει στον ίδιο Μουρατόριο Κανόνα, (και ας είναι τής Παλαιάς Διαθήκης), το οποίο επίσης η Σκοπιά, αν και είναι κανονικό βιβλίο τής Εκκλησίας, το θεωρεί και το συκοφαντεί ως "Απόκρυφο"!

Την αναφορά τού βιβλίου αυτού, η Σκοπιά την αποκρύπτει εντελώς, τόσο στην παράφραση που κάνει από τον Μουρατόριο κανόνα, όσο και από τα σχόλιά της!

Στη συνέχεια, η Σκοπιά προσπαθεί να "μπαλώσει" την έλλειψη τής προς Εβραίους επιστολής και τής επιστολής Ιακώβου από τον Μουρατόριειο κανόνα, ως εξής:

"Ο Ωριγένης, γύρω στο έτος 230 Κ. Χ., αποδεχόταν ως μέρος της θεόπνευστης Γραφής τα βιβλία Προς Εβραίους και Ιακώβου, που και τα δυο λείπουν από το Μουρατόρειο απόσπασμα. Μολονότι ο Ωριγένης υποδηλώνει ότι μερικοί αμφισβητούσαν την κανονικότητα τους, αυτό δείχνει, επίσης, ότι τότε είχε γίνει αποδεκτή η κανονικότητα του μεγαλύτερου μέρους των Ελληνικών Γραφών και μόνο λίγοι αμφέβαλλαν για μερικές από τις λιγότερο γνωστές επιστολές. Αργότερα, ο Αθανάσιος, ο Ιερώνυμος και ο Αυγουστίνος επιβεβαίωσαν τα συμπεράσματα προγενέστερων καταλόγων, ορίζοντας ότι τον κανόνα τον αποτελούσαν τα ίδια 27 βιβλία που έχουμε εμείς τώρα.".

Μόνο που με αυτά τα λόγια, η Σκοπιά όχι μόνο δεν σώζει την κατάσταση, αλλά επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς που θέλει να αποκρύψει! Ότι σε διαφορετικές εποχές και περιοχές, υπήρχαν ΔΙΑΦΟΡΕΣ ανάμεσα στο ποια βιβλία δεχόταν η κάθε Εκκλησία, έστω και μικρές, και ότι ο Κανόνας τής Καινής Διαθήκης, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΟΚΡΥΣΤΑΛΛΩΜΕΝΟΣ, όπως ισχυρίσθηκε ψευδώς στην αρχή τού κεφαλαίου της!

Και συνεχίζει η Σκοπιά ως εξής, αναφερόμενη στον πίνακα που παρουσιάζει στο βιβλίο, με δεκτά ως κανονικά βιβλία, από αρχαίους Χριστιανούς:

"Οι περισσότεροι από τους καταλόγους του πίνακα είναι πραγματικοί κατάλογοι που δείχνουν ποια βιβλία ήταν δεκτά ως κανονικά. Οι κατάλογοι του Ειρηναίου, του Κλήμη του Αλεξανδρέα, του Τερτυλλιανού και του Ωριγένη διαμορφώνονται πλήρως από τις παραθέσεις τους, οι οποίες φανερώνουν πως θεωρούσαν αυτά τα συγγράμματα για τα οποία μιλούσαν. Οι κατάλογοι συμπληρώνονται περαιτέρω από τα υπομνήματα ενός ιστορικού εκείνης της εποχής, του Ευσέβιου. Όμως, το γεγονός ότι αυτοί οι συγγραφείς δεν μνημονεύουν ορισμένα κανονικά βιβλία δεν είναι επιχείρημα σε βάρος της κανονικότητας τους. Απλώς δεν έτυχε να τα αναφέρουν στα συγγράμματα τους, είτε επειδή έτσι θέλησαν οι ίδιοι είτε λόγω των υπό εξέταση θεμάτων. Αλλά, γιατί δεν βρίσκουμε ακριβείς καταλόγους προγενέστερους του Μουρατόρειου Αποσπάσματος;

Μόνο όταν εμφανίστηκαν άτομα που έκαναν κριτική όπως αυτή του Μαρκίωνα, που έζησε στο μέσο του 2ου αιώνα Κ. Χ., δημιουργήθηκε ζήτημα ως προς το ποια βιβλία θα έπρεπε να δέχονται οι Χριστιανοί. Ο Μαρκίων έφτιαξε το δικό του κανόνα για να ταιριάζει στις δοξασίες του, παίρνοντας ορισμένες μόνο από τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου και μια περικομμένη έκδοση του ευαγγελίου του Λουκά. Aυτό, μαζί με το πλήθος των αποκρύφων συγγραμμάτων που τότε κυκλοφορούσαν ήδη σε όλο τον κόσμο, έκανε ορισμένους να καθορίσουν, μέσω της κατάρτισης καταλόγων, ποια βιβλία δέχονταν ως κανονικά".

Τα παραπάνω, είναι μία ακόμα απόδειξη, αυτού που η Σκοπιά προσπαθεί να συσκοτίσει: Ότι για τους Χριστιανούς, πριν από τον αιρετικό Μαρκίωνα (140 μ.Χ.), δεν υπήρξε κανένας κανόνας από την Εκκλησία, για τα βιβλία τής Αγίας Γραφής. Αλλά και μετά απ' αυτόν, όπως είδαμε σαφέστατα, για αιώνες, υπήρξε διαφωνία για ορισμένα βιβλία, από Εκκλησία σε Εκκλησία, και κατά περιοχές.

Οι διαφορές αυτές, κράτησαν πολλούς - πολλούς αιώνες, και μόνο υπό την έγκριση τής Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, για 6 συγκεκριμένους κανόνες, το 691 μ.Χ., κατεστάθη δυνατό, να γίνει μία ξεκάθαρη ΣΥΝΟΔΙΚΗ και χωρίς σφάλματα τακτοποίηση τών βιβλίων τής Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής.

Σημειώστε, ότι στο άρθρο αυτό, ασχολούμαστε ΜΟΝΟ με τα βιβλία τής Καινής Διαθήκης, και όχι με τα βιβλία τού Κανόνα τής Παλαιάς, για την οποία η Σκοπιά έχει μια άλλη, ξεχωριστή μελέτη όπου προβαίνει σε πολύ περισσότερες, και ακόμα χειρότερες παραποιήσεις τής ιστορίας και τών ντοκουμέντων! (Αλλά γι' αυτό το θέμα θα ασχοληθούμε σε άλλο ξεχωριστό άρθρο). Και στα βιβλία τής Παλαιάς Διαθήκης, υπάρχει πολύ εντονότερη, και πολύ πιο εξώφθαλμη διαφωνία τών πρώτων κανόνων τής Αγίας Γραφής.

9. Συμπεράσματα στα οποία εκτίθεται η Προτεσταντική προσέγγιση τής Σκοπιάς

Συνηθίζεται εμείς οι Ορθόδοξοι να λέμε, ότι "Η Αποκάλυψη μπήκε στον Κανόνα από τον Μέγα Αθανάσιο". Και αυτό το λέμε, επειδή γνωρίζουμε, ότι η Αποκάλυψη δεν υπήρχε στους άλλους 5 ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ κανόνες, από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο. (Προσέξτε! Έλειπε από κανόνες που καταρτίσθηκαν ΜΕΤΑ από τον Μουρατόριο, που κατά τη Σκοπιά, υποτίθεται ότι αποδεικνύει την αποκρυστάλλωση τών βιβλίων τού Κανόνα!)

Μιλάμε δηλαδή Συνοδικά.

Από την άλλη μεριά, η Εταιρία Σκοπιά αρνούμενη τη Συνοδική έγκριση τού κανόνα τής Αγίας Γραφής, είναι σαν να ξέρει ότι η Εκκλησία προηγείται του Μ. Αθανασίου και πάνε να μας "την φέρουν", αναφέροντας τον Μουρατόριο Κανόνα, ο οποίος ήταν πριν από τον Άγιο Αθανάσιο, και περιείχε την Αποκάλυψη.

Πραγματικά, έτσι όπως είναι η Ορθοδοξία, ο Μ. Αθανάσιος δεν έχει απόλυτο κύρος. Όπως μιλάμε για "συμφωνία πατέρων", έτσι και ο κανόνας μπορεί να υπήρχε στην επιστολή του, αλλά το ότι αποτέλεσε Κανόνα, αυτό οφείλεται σε "συμφωνία πατέρων", σε ομοφωνία της Εκκλησίας, και όχι στον ίδιο τον άγιο Αθανάσιο.

Βεβαίως, η διδασκαλία αυτή έχει πολλά θετικά: για παράδειγμα, όταν το κύρος των μεμονωμένων προσώπων είναι σχετικό, αυτομάτως δεν μπορούν μετά αυτοί οι αιρετικοί να κρίνουν την Ορθοδοξία για τα τυχόν λάθη κάποιου Πατέρα της Εκκλησίας, μια και η εξουσία τής Εκκλησίας είναι Συνοδική. Και η συνοδικότητα επίσης, μάς διασφαλίζει από τα λάθη του παπισμού.

Βεβαίως, η τελική μορφή του Κανόνα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τον Μ. Αθανάσιο. Αυτό του δίνει κύρος. Όμως, για την Ορθοδοξία ισχύει ότι αν η Εκκλησία διαφωνούσε, κανείς Μ. Αθανάσιος από μόνος του δεν θα μπορούσε να επιβάλλει κανέναν Κανόνα.

Ασφαλώς σε μια συζήτηση, αυτό μάς στερεί από το να δώσουμε ιδιαίτερο κύρος στον Μ. Αθανάσιο, αλλά στην περίπτωση π.χ. των ευαγγελίων, μάς δίνει την ευκαιρία να απαντήσουμε σε αυτούς που λένε ότι έγραψαν ό,τι γούσταραν οι ευαγγελιστές και η εκκλησία τα έχαψε. Αυτό όμως δεν μπορούσε να συμβεί, αφού κανείς μεμονωμένος ευαγγελιστής δεν θα μπορούσε να επιβάλλει οποιοδήποτε κείμενο αν δεν το ενέκρινε η εκκλησιαστική κοινότητα (βλ. για παράδειγμα Ποιμένα του Ερμά, Επιστολή Βαρνάβα κ.λπ., που αν και πρωτο-εκκλησιαστικά, και αν και ο Ποιμένας τού Ερμά αναφέρεται και στον Μουρατόριο κανόνα, δεν ήταν αποδεκτός ως κανονικό βιβλίο, έστω και αν ήταν δεκτό ως σωστό Χριστιανικά).

Πράγματι, ο Μ. Αθανάσιος δεν μπορούσε να έχει κάποιο απόλυτο κύρος που να ξεπερνάει την Εκκλησία. Στην πραγματικότητα η επιστολή του έγινε αποδεκτή επειδή η Εκκλησία έκρινε ότι εκφράζει την ορθή παράδοση.

Από την άλλη όμως, η Εκκλησία αυτή, που ήταν άξια, ικανή και αγιοπνευματική, ώστε να αποφασίσει για τον Κανόνα, ΘΕΩΡΕΙ τον Μ. Αθανάσιο ΑΓΙΟ! Δεν μπορεί λοιπόν να δέχονται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι η Εκκλησία αποφασίζει ορθά και με την καθοδήγηση του Αγ. Πνεύματος για τον πολύτιμο αυτό Κανόνα της χριστιανοσύνης, αλλά δεν αποφασίζει ορθά για την αγιότητα του Μ. Αθανασίου.

Το ερώτημα είναι λοιπόν: πώς μπορούν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, να στηριχτούν τόσο σε έναν Κανόνα που (παρά τις όποιες υποθέσεις) δεν περιέχει:

ούτε την Προς Εβραίους
ούτε την επιστολή Ιακώβου
ούτε την Α΄ Πέτρου
ούτε την Β΄ Πέτρου
ούτε την Γ΄ Ιωάννου (ή κάποια άλλη τού Ιωάννη);

Σε έναν κανόνα όμως, που από την άλλη μεριά συμπεριλαμβάνει την "Αποκάλυψη Πέτρου" που είναι Απόκρυφο, και τη Σοφία Σολομώντος, που αν και για εμάς είναι κανονικό βιβλίο τής Παλαιάς Διαθήκης, για τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά είναι... Απόκρυφο;

Επίσης, είναι φανερό ότι μέχρι τότε δεν μιλάμε για "κλειστό" κανόνα. Πώς λοιπόν μπορεί να αμφισβητηθεί η Εκκλησία ακριβώς την εποχή του Μ. Αθανασίου, που με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος έκλεισε οριστικά ο Κανόνας; Και πώς μπορεί η Σκοπιά να λέει ότι: "ο κανόνας, που περιλαμβάνει και τον κατάλογο των βιβλίων που αποτελούν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, ήταν ήδη καθιερωμένος τότε, όχι με απόφαση κάποιας συνόδου, αλλά με την κατεύθυνση του Αγίου Πνεύματος του Θεού", όταν η ίδια μετά από λίγο παραδέχεται ότι ο κανόνας ακόμα ήταν υπό διαμόρφωση σε κάποια του βιβλία, (σιωπώντας όμως εντελώς και για τα βιβλία τής Παλαιάς Διαθήκης, για την οποία οι διαφορές ήταν πολύ περισσότερες, και για τα Απόκρυφα που υπάρχουν στον κανόνα τον οποίο η ίδια επικαλείται);

Τελικά η Σκοπιά αποδέχεται την κατεύθυνση τού Αγίου Πνεύματος, στην "αποστατική" κατ' αυτήν Εκκλησία, η οποία συνέχισε επί αιώνες, να "κοσκινίζει" τα βιβλία τής Αγίας Γραφής, ως την τελική τους αποκρυστάλλωση;

Δέχεται η Σκοπιά, ότι οι άνθρωποι αυτοί που έγραψαν τους κανόνες που επικαλείται, ανήκαν στην Μία, Ορθόδοξη, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η οποία ήταν τότε σαφώς οργανωμένη με Επισκόπους και ιεραρχία, και με συνοδικές αποφάσεις καθόριζε τα βιβλία τής Αγίας Γραφής;

Περισσότερα όμως για τον Κανόνα, όσον αφορά την Παλαιά Διαθήκη, και τα τραγελαφικά που γράφει γι' αυτόν η Σκοπιά στο ίδιο βιβλίο της, φιλοδοξούμε να αναλύσουμε σε μελλοντικό μας ειδικότερο άρθρο.

Ν. Μ.