• 1. Το ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟ "άλλο ευαγγέλιο" του 1914 της Σκοπιάς

• 2. Ιστορικές αποδείξεις, εναντίον του 607 π.Χ. που κηρύττει η Σκοπιά

• 3. Oι αρχαίοι ιστορικοί, για τη Νεοβαβυλωνιακή περίοδο

• 4. Και τα Βαβυλωνιακά χρονικά διαψεύδουν τη Σκοπιά

• 5. Και οι αρχαίοι Βασιλικοί Κατάλογοι γκρεμίζουν το οικοδόμημα της Σκοπιάς

• 6. Αρχαίες επιγραφές και Αστρονόμοι εναντίον του ψευδούς 607 π.Χ.

• 7. Αρχαία διοικητικά και οικονομικά έγγραφα τεκμηριώνουν το ψέμα του 607 π.Χ.

• 8. Αρχαίοι Βαβυλωνιακοί Τραπεζικοί Οίκοι διαψεύδουν τη Σκοπιά

• 9. Aρχαία Αστρονομικά Ημερολόγια προσδίδουν αστρονομική ακρίβεια στο 587 π.Χ.

• 10. Συγχρονιστικοί κρίκοι Αιγύπτου - Αγίας Γραφής, διαψεύδουν τη Σκοπιά

• 11. Αρχαίες Σεληνιακές εκλείψεις εναντίον του 607 π.Χ.

• 12. Γιατί τόσο λεπτομερείς αποδείξεις;

Πρέπει να τονίσουμε ότι σε αυτή τη μελέτη παρουσιάζονται ΜΟΝΟ 18 σειρές αποδείξεων, από τις ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ που υπάρχουν!

1. Το ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟ "άλλο ευαγγέλιο" του 1914 της Σκοπιάς

Η μελέτη αυτή αποτελεί συνέχεια του θέματος «Λάθη σε εσχατολογική χρονολόγηση».

Ειδικότερα, σε προηγούμενη μελέτη, είχαμε ασχοληθεί με τα σοβαρότατα λάθη της εσχατολογικής χρονολόγησης των Μαρτύρων του Ιεχωβά η οποία περιστρέφεται γύρω από δύο κυρίως χρονολογίες: το έτος 1914, που κατά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, άρχισε η Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού και το έτος 607 π.Χ., στο οποίο εσφαλμένα τοποθετούν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από το βασιλιά της Βαβυλώνας, Ναβουχοδονόσορ. Αυτό το έτος, δηλαδή το 607 π.Χ., είναι θεμελιώδες για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, γιατί σ’ αυτό το έτος, τοποθετούν την έναρξη των «καιρών των εθνών», που πάλι εσφαλμένα ερμηνεύοντας την Αγία Γραφή, θεωρούν πως είναι μια περίοδος 2.520 ετών και που, κατά συνέπεια, λήγουν το 1914.

Όπως ήδη τονίσαμε, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αποτελούν ένα κλασσικό παράδειγμα αίρεσης, όπου το εσχατολογικό στοιχείο είναι υπερτονισμένο.

Η εσχατολογία, είναι το βασικό στοιχείο της πίστης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι χωρίς αυτή, ούτε καν θα υπήρχαν σήμερα, όπως άλλωστε οι ίδιοι ισχυρίζονται. Λέγουν, πως επειδή το 1914 ξεκίνησε η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και κατά συνέπεια από στιγμή σε στιγμή αναμένουν τη μάχη του Αρμαγεδώνα, οπότε θα έλθει και το τέλος του κόσμου, γι’ αυτό ο Θεός φώτισε τον πρό-προηγούμενο αιώνα (19^ο), γύρω στο 1876, τον Κάρολο Τέιζ Ρώσσελ να προειδοποιήσει τον κόσμο γι’ αυτό το γεγονός και για να συνάξει τους πιστούς που θα σωθούν και που σήμερα έχουν πάρει το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ισχυρίζονται λοιπόν, πως επειδή βρισκόμαστε στον έσχατο καιρό, που άρχισε το 1914, ο Θεός συνέστησε την Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που αποτελεί την αντιτυπική «Κιβωτό του Νώε» και που μόνο όσοι έχουν προλάβει και έχουν μπει μέσα σ’ αυτή θα σωθούν κατά τη μάχη του Αρμαγεδώνα. Μάλιστα, έχουν αλλοιώσει και το χριστιανικό ευαγγέλιο που είχε διατηρηθεί αναλλοίωτο τόσους αιώνες και που στις γενικές του γραμμές, δεν τόλμησαν να το αλλάξουν οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες στη συντριπτική τους πλειονότητα.

Έτσι λοιπόν λένε και μάλιστα υπερηφανεύονται γι’ αυτό, ότι είναι οι μόνοι που κηρύττουν ότι το 1914 άρχισε η Δευτέρα Παρουσία και ότι αυτό είναι το πραγματικό χριστιανικό ευαγγέλιο. Βέβαια, ίσως ο θεός του «κόσμου τούτου», τους έχει τυφλώσει τον νουν [Β’Κορινθ.4:4] και δεν έχουν αντιληφθεί ότι κάτι τέτοιο τους τοποθετεί στην περιοχή του αναθέματος σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην προς Γαλάτας επιστολή 1:6-9, όπου διαβάζουμε: «Θαυμάζω ότι τόσον ταχέως μεταφέρεσθε από εκείνου, όστις σας εκάλεσε διά της χάριτος του Χριστού, εις άλλο ευαγγέλιον, 7 το οποίον δεν είναι άλλο, αλλ' υπάρχουσί τινές, οι οποίοι σας ταράττουσι και θέλουσι να μετατρέψωσι το ευαγγέλιον του Χριστού. 8 Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο, το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας ήναι ανάθεμα. 9 Καθώς προείπομεν, και τώρα πάλιν λέγω· Εάν τις σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο, το οποίον παρελάβετε, ας ήναι ανάθεμα».

Και εξηγεί πιο κάτω στο εδάφιο 11 και την αιτία: «Αλλά σας γνωστοποιώ, αδελφοί, ότι το ευαγγέλιον το κηρυχθέν υπ' εμού δεν είναι ανθρώπινον· 12 διότι ουδ' εγώ παρέλαβον αυτό παρά ανθρώπου ούτε εδιδάχθην, αλλά δι' αποκαλύψεως Ιησού Χριστού».

Ύστερα από αυτά, μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της πλάνης στην οποία έχει οδηγήσει η Εταιρεία «Σκοπιά» τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και σε ποια θέση βρίσκονται ενώπιον του Θεού. Άλλωστε, αυτή η σειρά των μελετών που κάνουμε έχει ακριβώς αυτό το σκοπό, να υποδείξει και να παρουσιάσει ΜΕ ΑΓΑΠΗ, όλα τα στοιχεία στους ενδιαφερομένους Μάρτυρες του Ιεχωβά ή άλλους και να γνωρίσουν όσοι έχουν παγιδευθεί στα δίκτυα της Εταιρείας «Σκοπιά», που τελικά οδηγούνται. Άραγε μπορούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να ισχυριστούν ότι παρέλαβαν τον «ευαγγέλιο» που κηρύττουν για το 1914, «δι’ αποκαλύψεως», όπως ακριβώς ο Απόστολος Παύλος;

Στις μελέτες αυτές παρουσιάζουμε με αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία πώς αυτό το δόγμα διαμορφώθηκε, από πού το κληρονόμησε ο Ρώσσελ και από πόσες αλλαγές και αποτυχίες συνοδεύεται, στοιχεία που η Εταιρεία «Σκοπιά» προσπαθεί να συγκαλύψει με κάθε τρόπο και ποτέ δεν τα παρουσιάζει στους οπαδούς της.

Άλλοτε πάλι ψεύδεται ασύστολα όποτε παρουσιάζει το ιστορικό της παρελθόν.

Ας συνεχίσουμε όμως τώρα μεθοδικά να καταρρίπτουμε όλα τα στοιχεία  που προβάλλει η εταιρεία «Σκοπιά».

2. Ιστορικές αποδείξεις, εναντίον του 607 π.Χ. που κηρύττει η Σκοπιά

Στην προηγούμενη μελέτη μας, είδαμε με σχετική λεπτομέρεια τους ερμηνευτικούς ακροβατισμούς, τα θεολογικά άλματα που έχει επιχειρήσει η Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, προκειμένου να υποστηρίξει το δόγμα ότι το 1914, άρχισε η Δευτέρα Παρουσία. Είδαμε ότι δεν σέβεται ούτε τους ερμηνευτικούς κανόνες της Αγίας Γραφής, αλλά ούτε και την εννοιολογική και συντακτική συνάφεια του κειμένου, ειδικά όσον αφορά στο όραμα του Ναβουχοδονόσορ, στο οποίο προσδίδει και δεύτερη εκπλήρωση χωρίς κανένα έρεισμα και την καταπάτηση της Ιερουσαλήμ από τα έθνη την οποία θεωρεί, άλλοτε κατά γράμμα και άλλοτε επουράνια.

Όπως διαπιστώσαμε μέχρι τώρα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά καταλήγουν στη χρονολογία 1914, ξεκινώντας από τη χρονολογία 607 π.Χ., κατά την οποία, όπως ισχυρίζονται, έγινε η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Βασιλέα της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ, γεγονός που συνέβη κατά το 18^ο έτος της βασιλείας του [Ιερεμ.52:29].

Ας αποδείξουμε λοιπόν τώρα πώς το γεγονός αυτό τοποθετείται από όλους τους σύγχρονους ιστορικούς και τις ιστορικές πηγές 20 χρόνια αργότερα, δηλαδή, όχι στο 607 π.Χ., αλλά στο 587 π.Χ.. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε ακριβείς με την ιστορία, έστω και αν κρατήσουμε ανέπαφο όλο τον υπόλοιπο ερμηνευτικό συλλογισμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά, πρέπει να υποθέσουμε ότι η Δευτέρα Παρουσία άρχισε το 1934 και όχι το 1914. Και μόνο λοιπόν από αυτό, το ιστορικά αναμφισβήτητο και παγκοσμίως αποδεκτό στοιχείο, καταρρίπτεται ολόκληρο το εσχατολογικό δόγμα της Εταιρείας «Σκοπιά», συμπαρασύροντας και όλους τους άλλους ισχυρισμούς και τα δόγματα της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Για το σκοπό αυτό, στην παρούσα μελέτη θα παρουσιάσουμε γύρω στις 18 ανεξάρτητες πηγές αποδείξεων που όλες οδηγούν στο έτος 587 π.Χ. και όχι στο 607 π.Χ., ως χρονολογία καταστροφής της Ιερουσαλήμ.

Οι ανεξάρτητες αυτές ιστορικές πηγές, μπορούν να ταξινομηθούν στις ακόλουθες μεγάλες κατηγορίες:

1^η : οι αρχαίοι ιστορικοί, όπως ο Βερώσος και ο Πτολεμαίος.

2^η : τα διάφορα χρονικά που έχουν βρεθεί

3^η : οι βασιλικοί κατάλογοι

4^η : άλλες βασιλικές επιγραφές

5^η : εμπορικά και οικονομικά έγγραφα

6^η : αστρονομικά ημερολόγια

7^η : συγχρονιστικοί κρίκοι με την ιστορία της Αιγύπτου

8^η : σεληνιακές εκλείψεις και

9^η : υπολογισμοί με βάση τα σαββατιαία έτη

3. Oι αρχαίοι ιστορικοί, για τη Νεοβαβυλωνιακή περίοδο

Ας αρχίσουμε από την πρώτη κατηγορία, δηλαδή τους αρχαίους ιστορικούς: από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους ιστορικούς που παρέχουν στοιχεία για την περίοδο που μας αφορά, δηλαδή την νεοβαβυλωνιακή περίοδο, δύο θεωρούνται οι πλέον αξιόπιστοι, ο Βερώσος και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος. Ο πρώτος, ο Βερώσος, ήταν ένας βαβυλώνιος ιερέας, που έζησε τον τρίτο αιώνα  π.Χ. Το 281 π.Χ. περίπου, έγραψε μια ιστορία για την βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, γνωστή ως βαβυλωνιακά, ή χαλδαϊκά, που την αφιέρωσε στον βασιλέα Αντίοχο τον Α΄. Αργότερα, εγκατέλειψε τη Βαβυλώνα και εγκαταστάθηκε στην πτολεμαϊκή τότε νήσο Κω. Οι περισσότερες παραθέσεις, ή παραφράσεις του έργου του που διασώζονται από άλλους αρχαίους συγγραφείς, πραγματεύονται τη βασιλεία των νέο-βαβυλωνίων βασιλέων. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι ο Βερώσος άντλησε τα στοιχεία για το έργο του, μεταφράζοντας πολλά βιβλία που είχαν διατηρηθεί στη Βαβυλώνα με «φροντίδα περισσή» όπως ο ίδιος δηλώνει. Τα στοιχεία λοιπόν που ο Βερώσος αναφέρει σχετικά με την περίοδο που μας αφορά, όπως κατάλογοι των βασιλέων της νεοβαβυλωνιακής περιόδου, διάρκεια της βασιλείας του καθενός κλπ, μας οδηγούν μονοσήμαντα στο έτος 587 π.Χ. και όχι στο 607 π.Χ., ως το 18^ο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορ και επομένως το έτος καταστροφής της Ιερουσαλήμ.

Ο δεύτερος ιστορικός στον οποίο θα αναφερθούμε, ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, έζησε στην Αίγυπτο από το 70 έως το 161 μ.Χ., στη διάρκεια των βασιλειών του Ανδριανού και του Αντωνίου Πίου. Διακεκριμένος λόγιος της εποχής, ήταν αστρονόμος, γεωγράφος, ιστορικός και χρονολόγος. Το 142 μ.Χ. περίπου, συνέγραψε το έργο «Η μαθηματική σύνταξις» γνωστότερο ως «Αλμεγίστη». Σ’ αυτό το έργο, πρόσθεσε τον φημισμένο του κανόνα, ένα κατάλογο βασιλέων με το μήκος της βασιλείας καθενός, αρχίζοντας από τη βασιλεία του Ναβονάσαρ στην Βαβυλώνα το 747 π.Χ., καταγράφοντας τους επόμενους Βαβυλώνιους, Πέρσες, Έλληνες και Ρωμαίους άρχοντες, φθάνοντας στον σύγχρονό του Αντώνιο Πίο.

Οι σύγχρονοι ιστορικοί θεωρούν ότι ο κατάλογος αυτός βασιλέων ή κανόνας, κακώς φέρει το όνομα του Πτολεμαίου, διότι είναι πολύ παλαιότερος από τον Πτολεμαίο και απλώς αναφέρεται από αυτόν. Αυτός ο κανόνας ήταν ήδη σε χρήση αιώνες πριν από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, τα δε στοιχεία του είναι επιβεβαιωμένα με διπλό τρόπο, δηλαδή δεν αναφέρονται μόνο τα ονόματα των βασιλέων και δίπλα ο αριθμός των ετών βασιλείας των, αλλά υπάρχει και τρίτη στήλη με το μερικό άθροισμα των μέχρι τότε υπολογισμένων ετών. Έτσι, εξασφαλιζόταν η σωστή αντιγραφή του από γενεά σε γενεά. Έτσι λοιπόν τα στοιχεία που περιέχει, μπορούν να θεωρηθούν ως ανεξάρτητη ιστορική πηγή και παράλληλα βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τις σύγχρονες ανακαλύψεις βαβυλωνιακών καταλόγων βασιλέων, χρονικών, αστρονομικών κειμένων κλπ, γραμμένων σε σπειροειδή γραφή, για ολόκληρο το διάστημα από τον 8^ο μέχρι τον 1^ο αιώνα  π.Χ. Σημειώνουμε για ακόμη μία φορά, ότι το ζητούμενο έτος, σύμφωνα και με αυτή την πηγή, αποδεικνύεται ότι είναι το 587 π.Χ. και όχι το 607 π.Χ., όπως υποστηρίζει η Εταιρεία «Σκοπιά».

4. Και τα Βαβυλωνιακά χρονικά διαψεύδουν τη Σκοπιά

Η δεύτερη μεγάλη κατηγορία ιστορικών πηγών είναι τα βαβυλωνιακά χρονικά. Έχουν ανακαλυφθεί διάφορα χρονικά που καλύπτουν τμήματα της νεοβαβυλωνιακής ιστορίας και διατηρούνται στο Βρετανικό Μουσείο. Η πιο πρόσφατη μετάφρασή τους, έχει δημοσιευθεί από τον Grayson στο έργο του «Ασσυριακά και Βαβυλωνιακά χρονικά». Αυτά που σχετίζονται με το θέμα μας είναι τα ΒΜ25127 κλπ, 21901, 22047, 21946, 25124, 35382. Τα πιο πολλά από τα χρονικά αυτά δεν είναι πλήρη, όμως από το χρονικό ΒΜ21946 μαθαίνουμε πως ο Ναβοκολάσαρ, βασίλεψε στην Βαβυλώνα 21 χρόνια, όπως άλλωστε αναφέρουν και ο Βερώσος και ο κανόνας του Πτολεμαίου, πέθανε την 8^η μέρα του μήνα Ραβ και την 1^η μέρα του μήνα Ελούλ, ο Ναβουχοδονόσορ ανέβηκε στο θρόνο της Βαβυλώνας. Το τελευταίο χρονικό ΒΜ35382 είναι το φημισμένο χρονικό του Ναβονίδη, του τελευταίου βαβυλώνιου βασιλιά, που και αυτό, ατυχώς, έχει υποστεί φθορές. Ωστόσο, σ’ αυτό αναφέρεται ότι στο 6^ο έτος του Ναβονίδη, ο Κύρος, ο βασιλιάς του Αρσάμ, δηλαδή του Ελάμ, νίκησε τον Αστυάγη, βασιλιά της Μηδείας. Επιπλέον, στο χρονικό αναφέρεται πως, στο 9^ο έτος του Ναβονίδη, ο Κύρος, που τώρα ονομάζεται βασιλιάς της Παρσού, δηλαδή της Περσίας εξεστράτευσε εναντίον της χώρας της Λυδίας, νίκησε τον βασιλιά της και την κυρίευσε. Έτσι, ο Κύρος αναφέρεται σαφώς, ως βασιλιάς της Μηδείας και της Περσίας, κατά το 6^ο και 9^ο έτος του Ναβονίδη, καθώς και ότι είχε σημαντικά προχωρήσει στην επέκταση της αυτοκρατορίας του. Όμως το 1^ο έτος του Κύρου ως βασιλιά του Ανσάν, δεν μπορεί να τοποθετηθεί ενωρίτερα από το 560 π.Χ.. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Κύρος βασίλεψε 29 έτη, εκ των οποίων τα 9 τελευταία βασίλευσε την Βαβυλώνα. Ο Κτησίας, ο Δείνων, ο Διόδωρος ο Αφρικανός και ο Ευσέβιος, όλοι δίνουν το ίδιο μήκος βασιλείας για τον Κύρο. Επίσης, πινακίδες σφηνοειδούς γραφής δίνουν στον Κύρο βασιλεία 9 ετών στην Βαβυλώνα, γεγονός που τοποθετεί την ανάρρηση του στο θρόνο του Ανσάν στο έτος 560 π.Χ.

Αν υποθέσουμε τώρα πως πρέπει να προστεθούν 20 χρόνια στη νεοβαβυλωνιακή περίοδο, πράγμα που απαιτείται, αν η καταστροφή της Ιερουσαλήμ τοποθετηθεί στο έτος 607 π.Χ. αντί στο 587 π.Χ. και πως προσθέτουμε 20 χρόνια στη βασιλεία του Ναβονίδη, τότε το πρώτο έτος του Ναβονίδη θα ήταν το 575 π.Χ. και όχι το 555 π.Χ., που υποστηρίζεται ομόφωνα, εκτός της Εταιρείας «Σκοπιά». Συνεχίζοντας το συλλογισμό αυτό καταλήγουμε σε άτοπο, διότι το 6^ο έτος του Ναβονίδη, οπότε ο Κύρος νίκησε τον Αστυάγη, θα πρέπει να ήταν το 570 π.Χ., ενώ είδαμε προηγουμένως πως ο Κύρος δεν ανέλαβε την εξουσία παρά το 560 π.Χ.. Ακολουθώντας λοιπόν τη χρονολόγηση της Εταιρείας «Σκοπιά», καταλήγει σε πολλά άτοπα αυτού του είδους.

Συχνά, για να βγουν από τα πολλά αδιέξοδα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι οι βαβυλώνιοι ιστορικοί και γραφείς, παραποιούσαν την ιστορία με σκοπό να δοξάσουν τους βασιλείς και τους θεούς τους. Αυτό όμως, είναι πέρα για πέρα εσφαλμένο όσον αφορά τα «νεοβαβυλωνιακά χρονικά». Ας δούμε μια σχετική δήλωση του Dr. Grayson ο οποίος είναι μια πασίγνωστη αυθεντία στο χώρο αυτό: «ανόμοια με τους Ασσύριους συγγραφείς, οι Βαβυλώνιοι, ποτέ δεν παραλείπουν να μνημονεύσουν τις ήττες τους, ούτε καταβάλλουν προσπάθεια να τις μετατρέψουν σε νίκες». Στο βιβλίο του που αναφέραμε προηγουμένως γράφει: «οι συγγραφείς, είναι ολότελα αντικειμενικοί και αμερόληπτοι μέσα στα όρια της αρμοδιότητός τους. Από την άποψη αυτή, χρονικά, προσομοιάζουν στα ιστορικά τμήματα της Παλαιάς Διαθήκης. Μπορούμε λοιπόν να είμαστε σίγουροι πως οι αριθμοί που δίνουν αυτά τα χρονικά για τα μήκη βασιλείας των νεοβαβυλωνίων βασιλέων και που ταυτίζονται με αυτούς που αναφέρουν και οι αρχαίοι ιστορικοί, αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα». Αυτό, προς απογοήτευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, θα αποδεικνύεται επανειλημμένα σε όλη τη μελέτη αυτή και τις επόμενες σχετικές.

5. Και οι αρχαίοι Βασιλικοί Κατάλογοι γκρεμίζουν το οικοδόμημα της Σκοπιάς

Ας συνεχίσουμε τώρα με την τρίτη κατηγορία, δηλαδή με τους βασιλικούς καταλόγους. Συνήθως είναι κατάλογοι με ονόματα βασιλέων και δίπλα στον καθένα παρατίθενται και τα έτη βασιλείας του. Παρόλο που έχουν έρθει στο φως αρκετοί βασιλικοί κατάλογοι, τόσο από την Ασσυρία, όσο και από την Βαβυλώνα, μόνο ένας καλύπτει την νεοβαβυλωνιακή εποχή. Ο βασιλικός κατάλογος Ουρούκ. Τα βασιλικά ονόματα και οι αριθμοί που έχουν διατηρηθεί, συμφωνούν με τα στοιχεία που δίνουν ο Βερώσος και ο Πτολεμαίος. Η μόνη απόκλιση αφορά στο μήκος της βασιλείας του Λαμασί Mαρδώκ, για τον οποίο ο βασιλικός κατάλογος Ουρούκ δίνει τρεις μήνες, ενώ ο Βερώσος δίνει εννέα μήνες. Από τα οικονομικά έγγραφα για τα οποία θα μιλήσουμε στη συνέχεια, το ορθό είναι τρείς μήνες. Είναι βέβαια φανερό, ότι η διαφορά αυτή, καθόλου δεν επηρεάζει το συνολικό μήκος της νεοβαβυλωνιακής περιόδου που μας ενδιαφέρει και έτσι και από αυτό το στοιχείο, το 18^ο έτος του Ναβουχοδονόσορ καταδεικνύεται ότι είναι το 587 π.Χ. και όχι το 607 π.Χ., όπως θέλουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

6. Αρχαίες επιγραφές και Αστρονόμοι εναντίον του ψευδούς 607 π.Χ.

Η επόμενη κατηγορία ιστορικών πηγών, είναι διάφορες βασιλικές επιγραφές, κτηριακές επιγραφές, επετηρίδες κλπ, που έχουν βρεθεί σε μεγάλους αριθμούς στην Ασσυρία και την Βαβυλώνα. Τρεις επιγραφές είναι ιδιαίτερα πολύτιμες για την χρονολόγηση. Πρώτη η Nabon No 18, δεύτερη η Nabon No 8 και τρίτη, η Nabon H1B, που είναι γνωστή και σαν στήλη ΑdaGubbi.

Ας αρχίσουμε από την Nabon 18: Είναι μια κυλινδρική επιγραφή που αναφέρεται σε ένα μη κατονομαζόμενο έτος του Ναβονίδη. Ανταποκρινόμενος στην επιθυμία του Σην, θεού της σελήνης, ο Ναβονίδης αφιέρωσε την θυγατέρα του σ’ αυτόν το θεό, σαν ιέρεια στο Ναό του, στην Ουρ. Στην αφιέρωση οδηγήθηκε από μία έκλειψη της σελήνης, που κατά το κείμενο έγινε στις 13 του μήνα Ελούλ και θεάθηκε κατά την πρωινή φυλακή της νύχτας. Το 1949, ο Χίλντεγκαρτ Λιούι, εξέτασε τα στοιχεία και κατέληξε στο συμπέρασμα πως πρόκειται για την έκλειψη της 26^ης Σεπτεμβρίου του έτους 554 π.Χ., σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο. Αν ο Ναβονίδης βασίλεψε 17 χρόνια και όχι 37 όπως πρέπει να υποστηρίξει η Εταιρεία «Σκοπιά», για να οδηγηθεί στο 607 π.Χ. και επομένως το 1^ο έτος της βασιλείας του ήταν το 555 π.Χ., σύμφωνα και με τους Βερώσο και Πτολεμαίο κλπ, η έκλειψη αυτή έγινε στο 2^ο έτος της βασιλείας του, που είναι το 554 π.Χ. Το 1969, δηλαδή περίπου 20 χρόνια μετά τη μελέτη του Λιούι, ήρθε στο φως μια αξιοσημείωτη επιβεβαίωση της χρονολόγησης που έδωσε. Ο Λάμπερ δημοσίευσε τη μετάφραση τεσσάρων αποσπασμάτων μιας επιγραφής, προερχομένης από τη βασιλεία του Ναβονίδη, οπότε αναφέρεται και η αφιέρωση της κόρης που έλαβε χώρα στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Ναβονίδη. Η σεληνιακή λοιπόν έκλειψη της 13^ης του Ελούλ, καθόρισε τελεσίδικα το 2^ο έτος του Ναβονίδη, ότι είναι 554 π.Χ. και όχι το 574 π.Χ., όπως θα ήθελε η Εταιρεία «Σκοπιά» προκειμένου να υποστηρίξει το 607 π.Χ..

Η δεύτερη επιγραφή είναι η Nabon 8, ή στήλη της Hilla. Είναι πάρα πολύ σημαντική διότι οι πληροφορίες που παρέχονται σ’ αυτήν από μόνες τους, μας βοηθούν να θεμελιώσουμε το μήκος της νεοβαβυλωνιακής περιόδου ολόκληρης. Από τον Ναβοπολάσαρ έως και το Ναβονίδη. Και αυτή η επιγραφή, περιέχει ένα υπόμνημα αστρονομικών παρατηρήσεων, που μας επιτρέπει να καθορίσουμε τη βασιλεία του Ναβονίδη. Οι στήλες 6-8, που αναφέρονται στο έτος ενθρόνισης και το 1^ο έτος του Ναβονίδη, περιέχουν την περιγραφή ενός σχηματισμού πλανητών και αστέρων, που παρατηρήθηκαν στη διάρκεια μιας εσπέρας αυτής της περιόδου. Συγκεκριμένα, αναφέρεται πως η Αφροδίτη, ο Κρόνος και ο Δίας, ήταν ορατοί μετά το σούρουπο, ενώ απουσίαζαν από τον ουρανό, ο Άρης και ο Ερμής. Άλλοι αστέρες που μνημονεύονται ως ορατοί ήταν ο Α του Βοώτη, ο Ε της Παρθένου και ο Α της Λύρας. Ο Χίλντεγκαρτ Λιούι, υπολόγισε την ημερομηνία για το σχηματισμό αυτό και κατέληξε: «ο μόνος χρόνος μέσα στο δεδομένο διάστημα κατά το οποίο εμφανίστηκε αυτός ο σχηματισμός αστέρων ήταν η περίοδος των τριών ημερών που περικλείεται ανάμεσα στις 2 και τις 6 του Σιμανού, του 1^ου πλήρους έτους του Ναβονίδη, δηλαδή 31 Μαΐου, έως 4 Ιουνίου του 555 π.Χ.». Έτσι και πάλι βρίσκουμε πως η βασιλεία του Ναβονίδη καθορίζεται αστρονομικά και τα 17 έτη της επιβεβαιώνονται, προς απογοήτευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην ίδια επιγραφή αναφέρεται ότι ο Ναός Εχουλχούλ στη Χαρράν, ήταν ερημωμένος για 54 χρόνια, ενώ σε πολλές άλλες βασιλικές επιγραφές, όπως κύλινδρος 3,2, τμήμα στήλης 3,1 και αλλού, αναφέρεται ότι ο Ναβονίδης, προστάχθηκε σε όνειρο που είδε το έτος ενθρόνισής τους, από τους θεούς Μαρδώκ και Σην, να τον ανοικοδομήσει. Από το βαβυλωνιακό χρονικό ΒΜ21901 και την επιγραφή της Χαρράν Nabon H1B, αναφέρεται ανεξάρτητα και με ακρίβεια, ότι ο Ναός Εχουλχούλ, κατεστράφη στο 16^ο έτος του Ναβοπολάσαρ. Έτσι, έχοντας θεμελιώσει το 555 π.Χ., ως το 1^ο έτος του Ναβονίδη, συμπεραίνουμε από την επιγραφή αυτή, ότι το 16^ο έτος του Ναβοπολάσαρ, ήταν 54 έτη ενωρίτερα, δηλαδή το 610 π.Χ. Άρα το 18^ο έτος του Ναβουχοδονόσορ, οπότε καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ, ήταν το 587 π.Χ. και όχι το 607 π.Χ..

Η τρίτη επιγραφή που θα αναφέρουμε είναι η NABON H1B, γνωστή και σαν στήλη της Adagoubi. Η επιγραφή αυτή περιλαμβάνει ένα βιογραφικό σκίτσο της μητέρας του Ναβονίδη Adagoubi από τον καιρό του Ασορμπανιμπάλ και έπειτα, μέχρι το 9^ο έτος του Ναβονίδη, οπότε πέθανε. Σ' αυτή την επιγραφή, αναφέρονται τα μήκη βασιλείας όλων των νεοβαβυλωνίων βασιλέων, εκτός φυσικά του Ναβονίδη, που είναι σε αρμονία με τις προηγούμενες πηγές και που πάλι είναι σε αρμονία με το έτος 587 π.Χ. και όχι με το 607 π.Χ..

7. Αρχαία διοικητικά και οικονομικά έγγραφα τεκμηριώνουν το ψέμα του 607 π.Χ.

Η επόμενη μεγάλη κατηγορία ιστορικών πηγών, είναι τα διοικητικά και οικονομικά έγγραφα. Από τα μέσα του περασμένου αιώνα, έχουν ανασυρθεί από τη γη της Μεσοποταμίας, εκατοντάδες χιλιάδες κείμενα σφηνοειδούς γραφής, η συντριπτική πλειονότητα αυτών, αφορά σε διοικητικά και οικονομικά θέματα, όπως συμβόλαια, επίσημες επιστολές καθώς και νομικά υπομνήματα. Τα περισσότερα απ' αυτά φέρουν ημερομηνία ακριβώς όπως και σήμερα. Αναφέρουν το έτος του βασιλεύοντος βασιλιά, το μήνα και την ημέρα που γράφτηκαν. Ο διακεκριμένος ασσυριολόγος καθηγητής Whyspan υπολογίζει ότι υπάρχουν 50.000 κείμενα, εκδοθέντα ή ανέκδοτα που αναφέρονται στην περίοδο 627 έως 539 π.Χ. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν κατά μέσον όρο περίπου 600 χρονολογημένα ντοκουμέντα για κάθε έτος της νεοβαβυλωνιακής περιόδου. Όλες οι ημερομηνίες που περιέχονται στα έγγραφα αυτά, τουλάχιστον σε όσα μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί, δεν δίνουν σε κανένα βασιλιά της νεοβαβυλωνιακής περιόδου μακρύτερη περίοδο βασιλείας. Αν κάποιος είχε μακρύτερη περίοδο βασιλείας (π.χ. ο Ναβονίδης), αν αντί για 17 έτη, είχε βασιλεύσει 37, όπως θα ήθελε η Εταιρεία «Σκοπιά», δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εκατοντάδες αντίστοιχα έγγραφα, ή συναλλαγές που θα έπρεπε να έχουν γίνει σ’ αυτά τα επιπλέον έτη; Και όμως! Προς απογοήτευση και πάλι των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν έχει βρεθεί κανένα.

8. Αρχαίοι Βαβυλωνιακοί Τραπεζικοί Οίκοι διαψεύδουν τη Σκοπιά

Μια άλλη γραμμή αποδείξεων εναντίον του 607 π.Χ. και υπέρ του 587 π.Χ., ως έτους καταστροφής της Ιερουσαλήμ προκύπτει από ένα πλήθος οικονομικών εγγράφων που προέρχονται από τα αρχεία τραπεζικών οίκων στη Βαβυλώνα. Τέτοιοι τραπεζικοί οίκοι, ήταν για παράδειγμα οι Ιμουρασού, που είχε έδρα την Ουρ, η οικογένεια Νουρ Σιρ και η οικογένεια Εγιμπί. Οι δύο τελευταίοι έδρασαν την νεοβαβυλωνιακή περίοδο. Ο οίκος Εγιμπί είχε έδρα την Βαβυλώνα και άκμασε από τον καιρό του Ναβουχοδονόσορ μέχρι τον καιρό του Δαρείου του Α’. Η ανακάλυψη του αρχείου των επιχειρηματικών συναλλαγών και των επικυρωμένων χρονολογιών αυτού του οίκου, μας βοηθά να χρονολογήσουμε και να καθορίσουμε με ακρίβεια, το μήκος της νεοβαβυλωνιακής περιόδου και μάλιστα κατά τρόπο ανεξάρτητο. Τα οικονομικά έγγραφα του οίκου Εγιμπί, που ανακαλύφθηκαν ανέρχονται σε 3.000 - 4.000 και 2.500 περίπου από αυτά βρίσκονται στο βρετανικό μουσείο. Από το έγγραφα αυτά, προκύπτει ότι το μήκος της νεοβαβυλωνιακής περιόδου, ταυτίζεται απόλυτα με αυτό των άλλων πηγών και όχι με τη χρονολόγηση της Εταιρείας «Σκοπιά», που απαιτεί επιπλέον 20 έτη. Αυτά τα έγγραφα, αποδεικνύουν τελεσίδικα, το 587 π.Χ. ως το 18^ο έτος του Ναβουχοδονόσορ και όχι το 607 π.Χ..

9. Aρχαία Αστρονομικά Ημερολόγια προσδίδουν αστρονομική ακρίβεια στο 587 π.Χ.

Η επόμενη κατηγορία ιστορικών πηγών, είναι τα αστρονομικά ημερολόγια. Είναι πάρα πολύ σημαντική κατηγορία πηγών, διότι έτσι μπορούμε να προσδιορίσουμε απόλυτες χρονολογίες στο παρελθόν, βάσει αστρονομικών παρατηρήσεων. Θα αναφερθούμε λοιπόν με συντομία, σε μερικές από αυτές.

Το αστρονομικό ημερολόγιο VAΡ4956 περιέχει 30 περίπου πλήρως επιβεβαιωμένες αστρονομικές παρατηρήσεις από το 37^ο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορ. Ο συνδυασμός αυτών των αστρονομικών θέσεων, δεν επαναλαμβάνεται παρά σε χιλιάδες χρόνια. Συνεπώς, μόνο ένα έτος μπορεί να ανταποκρίνεται σ’ αυτό τον συνδυασμό: το έτος 568 π.Χ. Αν αυτό ήταν το 37^ο , τότε το 18^ο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορ, οπότε ερήμωσε την Ιερουσαλήμ, είναι απόλυτα το 587 π.Χ. και όχι το 607 π.Χ.. Το παλαιότερο διασωζόμενο αστρονομικό ημερολόγιο, το ΒΜ32312, καταγράφει αστρονομικές παρατηρήσεις που οι ερευνητές τις τοποθετούν στο 652 π.Χ.. Σε συνδυασμό με το βαβυλωνιακό χρονικό Ακιπού ΒΜ86379, αυτό το έτος ήταν το 16^ο της βασιλείας του Σαμασιμουτί και επομένως πάλι το 18^ο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορ είναι το 587 π.Χ..

10. Συγχρονιστικοί κρίκοι Αιγύπτου - Αγίας Γραφής, διαψεύδουν τη Σκοπιά

Η έβδομη κατηγορία πηγών που θα εξετάσουμε, αφορά συγχρονιστικούς κρίκους με τη χρονολογία της Αρχαίας Αιγύπτου. Από λεπτομερείς πληροφορίες που προέρχονται από νεκρικές στήλες και αστρονομικές παρατηρήσεις, οι σύγχρονοι ερευνητές χρονολογούν με ακρίβεια τους Φαραώ της 26^ης Δυναστείας που ήταν οι Νεχαώ, Ψαμίτικος ο 2^ος, Χόφρα και Ραμασής. Άραγε η χρονολόγηση αυτή συγχρονίζεται με αυτήν της νεοβαβυλωνιακής περιόδου όπως την παρουσιάσαμε προηγουμένως, ή με αυτή της Εταιρείας «Σκοπιά»; Το ζήτημα αποφασίζεται με 4 συγχρονιστικούς κρίκους που υπάρχουν και μάλιστα 3 από αυτούς προέρχονται από την Αγία Γραφή.

Ο 1^ος συγχρονιστικός κρίκος βρίσκεται στο Β’ Βασιλέων 23:29: «Εν ταις ημέραις αυτού (του βασιλιά Ιωσία) ανέβη ο Φαραώ-Νεχαώ, βασιλεύς της Αιγύπτου, κατά του βασιλέως της Ασσυρίας επί τον ποταμόν Ευφράτην. Και υπήγεν ο βασιλεύς Ιωσίας εις απάντησιν αυτού· και εκείνος, ως είδεν αυτόν, εθανάτωσεν αυτόν εν Μεγιδδώ». Κατά την Εταιρεία «Σκοπιά», ο θάνατος του Ιωσία συνέβη το 629 π.Χ., όμως η βασιλεία του Νεχαώ, δεν άρχισε παρά 19 χρόνια αργότερα το 610 π.Χ. και επομένως ήταν αδύνατο να συναντηθούν, διότι η χρονολογία για το θάνατο του Ιωσία είναι 20 χρόνια αργότερα δηλαδή το 609 π.Χ.

Ο 2^ος συγχρονιστικός κρίκος βρίσκεται στο Ιερεμίας 46:2: «κατά της Αιγύπτου, κατά της δυνάμεως του Φαραώ-νεχαώ βασιλέως της Αιγύπτου, ήτις ήτο παρά τον ποταμόν Ευφράτην εν Χαρκεμίς, την οποίαν επάταξε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εν τω τετάρτω έτει του Ιωακείμ, υιού του Ιωσίου, βασιλέως του Ιούδα». Η Εταιρεία «Σκοπιά» τοποθετεί αυτή τη μάχη του 4^ου έτους του Ιωακείμ στο 625 π.Χ., όμως όπως αναφέραμε προηγουμένως ο Νεχαώ άρχισε να βασιλεύει το 610 π.Χ., δηλαδή 15 χρόνια αργότερα. Η ορθή χρονολογία και πάλι είναι 20 χρόνια αργότερα.

Ο 3^ος συγχρονιστικός κρίκος αναφέρεται στο Ιερεμίας 44:30: «ούτω λέγει Κύριος· Ιδού, εγώ θέλω παραδώσει τον Φαραώ-Ουαφρή (Χόφρα), βασιλέα της Αιγύπτου, εις την χείρα των εχθρών αυτού και εις την χείρα των ζητούντων την ψυχήν αυτού, καθώς παρέδωκα τον Σεδεκίαν βασιλέα του Ιούδα εις την χείρα του Ναβουχοδονόσορ βασιλέως της Βαβυλώνος, του εχθρού αυτού και ζητούντος την ψυχήν αυτού». Τα συμφραζόμενα εδάφιο 1 κλπ, δείχνουν πως τα λόγια αυτά εκφράστηκαν λίγο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Αν αυτό συνέβη το 607 π.Χ., τότε ο Φαραώ Χόφρα, δεν βασίλευε. Αν όμως η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε, όπως ήδη έχουμε αποδείξει, το 587 π.Χ., αυτό εναρμονίζεται τέλεια με την πρόσφατη έναρξη της βασιλείας του Χόφρα το 589 π.Χ..

Ο 4^ος συγχρονιστικός κρίκος προέρχεται από το ΒΜ33041 και αναφέρει ότι στο 37^ο έτος της βασιλείας του, ο Ναβουχοδονόσορ εξεστράτευσε εναντίον του Φαραώ Ραμασή. Αυτό είναι αδύνατο, αν το 37^ο έτος του Ναβουχοδονόσορ, όπως θέλει η Εταιρεία «Σκοπιά», ήταν το 588 π.Χ. διότι ο Φαραώ Ραμασής, βασίλευσε από το 570 έως το 526 π.Χ. Αν όμως ήταν 20 χρόνια αργότερα, τότε έχουμε θαυμάσια εναρμόνιση.

11. Αρχαίες Σεληνιακές εκλείψεις εναντίον του 607 π.Χ.

Επιπρόσθετη, ισχυρή και ανεξάρτητη πηγή αποδείξεων εναντίον του 607 π.Χ., αποτελούν τα κείμενα των σεληνιακών εκλείψεων, γνωστά ως κείμενα «σάρος». Αυτά περιέχουν αναφορές σε διαδοχικές σεληνιακές εκλείψεις ομαδοποιημένες κάθε 18 χρόνια και 11 ημέρες. Από αυτά που καλύπτουν μία περίοδο πάνω από 400 χρόνια, μπορούμε να ορίσουμε αρκετές απόλυτες χρονολογίες. Θέλουμε να τονίσουμε ότι από τα κείμενα «σάρος», από αυτά και μόνο, μπορούν να εξαχθούν τουλάχιστον 4 ανεξάρτητες, επιπρόσθετες χρονολογήσεις της νεοβαβυλωνιακής περιόδου και όλες τους, υποδεικνύουν το έτος 587 π.Χ., για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και όχι το 607 π.Χ..

Η τελευταία γραμμή αποδείξεων που αναφέρουμε στην μελέτη αυτή, αφορά στην χρονολογία που υποδεικνύουν τα «σαββατιαία έτη». Όπως είναι φανερό από το 34^ο κεφάλαιο του Ιερεμία, ο Ναβουχοδονόσορ άρχισε την πολιορκία της Ιερουσαλήμ, σε «σαββατιαίο» έτος. Αλλά σαββατιαία έτη ήταν το 590, το 597, το 604 και το 611  π.Χ.. Εάν αποδεχθούμε την υπόθεση της Εταιρείας «Σκοπιά» ότι η πολιορκία διήρκησε 18 μήνες, θα πρέπει να είχε ξεκινήσει τον Ιανουάριο του 608 π.Χ., ή του 609 π.Χ., αν διήρκησε 30 μήνες. Κανένα όμως από αυτά τα έτη δεν είναι «σαββατιαίο», διότι το πλησιέστερο είναι το 611 π.Χ.. Αντίθετα αν δεχθούμε το έτος 587 π.Χ. ως το έτος καταστροφής της Ιερουσαλήμ, τότε η πολιορκία της άρχισε τον Ιανουάριο του 589 π.Χ., το οποίο είναι πράγματι «σαββατιαίο» έτος.

12. Γιατί τόσο λεπτομερείς αποδείξεις;

Στο σημείο αυτό, κλείνουμε το καθαρά ιστορικό κομμάτι, που δυστυχώς αναπόφευκτα, είχε αρκετές λεπτομέρειες. Εύλογα ίσως μερικοί αναρωτηθούν: «μα ήταν άραγε απαραίτητο να ειπωθούν τόσες λεπτομέρειες για να αποδείξουν μια χρονολογία ότι είναι εσφαλμένη;» δεν θα μπορούσε να αποδειχθεί αυτό με δύο κουβέντες; Η απάντηση είναι η εξής: όπως ήδη έχει αναφερθεί  πολλές φορές, η χρονολογία 607 π.Χ., δεν είναι μια τυχαία χρονολογία για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πάνω σ’ αυτή τη χρονολογία στηρίζεται το έτος 1914 μ.Χ. και κατά συνέπεια και το «ευαγγέλιο» που κηρύττουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και ολόκληρο το δογματικό και θρησκευτικό τους οικοδόμημα. Η ίδια τους η ύπαρξη δηλαδή. Έτσι, αν καταρριφθεί η χρονολογία 607 π.Χ., με καθαρά ιστορικό τρόπο, δε χρειάζεται καμία άλλη δογματική απόδειξη για να αποστομωθεί η Εταιρεία «Σκοπιά». Καταρρέει, με βάση τους δικούς τη ισχυρισμούς. Άλλωστε, ένας άλλος λόγος που παρουσιάστηκαν όλα αυτά τα ισχυρά και ατράνταχτα ιστορικά στοιχεία εναντίον της χρονολογίας 607 π.Χ., είναι ότι δεν έχουν γίνει γνωστά σε μεγάλη κλίμακα για δύο κυρίως λόγους: αφενός οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν τα γνωρίζουν, διότι η Εταιρεία «Σκοπιά», καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για να μην αποκαλυφθούν, αφετέρου, όλοι οι υπόλοιποι μη Μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή δεν γνωρίζουν την καταλυτική σημασία που έχει αυτή η χρονολογία για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν έχουν ενδιαφερθεί ποτέ, ώστε να συγκεντρώσουν στοιχεία γι’ αυτή. Ο στόχος λοιπόν είναι διπλός: 1^ον να δοθεί η ευκαιρία σε όλους τους καλοπροαίρετους Μάρτυρες του Ιεχωβά που έχουν πέσει στα δίκτυα της πλάνης που προωθεί η Εταιρεία «Σκοπιά», να γνωρίσουν τι η Εταιρεία τους αποκρύπτει με μεγάλη επιμέλεια, δηλαδή ότι η χρονολογία 607 π.Χ. ως χρονολογία καταστροφής της Ιερουσαλήμ, επιστημονικά, είναι πέρα για πέρα εσφαλμένη και επιστημονικά πάλι παντελώς αστήρικτη και απαράδεκτη, ενώ αντίθετα, η ορθή ημερομηνία για το γεγονός αυτό είναι το 587 π.Χ.. Το έτος αυτό, είναι μια από τις πιο θεμελιωμένες χρονολογίες της Ιστορίας και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ή αμφισβήτηση στους επιστημονικούς κύκλους γι’ αυτό, όπως συχνά διατείνεται δολίως και εσκεμμένα, η Εταιρεία «Σκοπιά».

Ο δεύτερος στόχος είναι να δοθεί στους Ορθόδοξους Χριστιανούς που έρχονται αντιμέτωποι με τις διδασκαλίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ένα πανίσχυρο, αδιαμφισβήτητο, συμπαγές και αποτελεσματικό όπλο, εναντίον αυτής της πλάνης.

Δε χρειάζεται να εμπλέκεται κανείς σε καμία δαιδαλώδη θεολογική ή δογματική αντιπαράθεση. Χτυπά το δέντρο στη ρίζα και μάλιστα με αδιάσειστα και αναμφισβήτητα επιστημονικά δεδομένα.

Δεν ισχύει το 607 π.Χ., άρα το 1914 μ.Χ. δεν άρχισε η Δευτέρα Παρουσία, άρα λάθος το κήρυγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. «Ό περ έδει δείξαι».

Απομαγνητοφώνηση: Ν. T.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ Ομιλία // ΕΠΟΜΕΝΗ Ομιλία