• 1. Η χρήση της εσχατολογίας από αιρέσεις

• 2. Γιατί είναι σημαντικό το 1914 για τη Σκοπιά

• 3. Πώς προκύπτει το 1914 κατά τη Σκοπιά

• 4. Τα λογικά άλματα του υπολογισμού της Σκοπιάς

• 5. Ο ψευδής ισχυρισμός για το 607 π.Χ.

Ο λόγος για τα έσχατα, η εσχατολογία δηλαδή, είναι το αγαπημένο αντικείμενο, αλλά και το πλέον πρόσφορο μέσο για την προσέλκυση και διατήρηση οπαδών, σε πάρα πολλές θρησκευτικές ομάδες όλων των εποχών. Και στις μέρες μας το ίδιο συμβαίνει και θα μπορούσε να πει κανείς, με σχετικά αυξημένη συχνότητα.

1. Η χρήση της εσχατολογίας από αιρέσεις

Ανάμεσα σ’ αυτές τις ομάδες είναι και πολλές που χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή, για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Προέρχονται δηλαδή, από τον χριστιανικό κόσμο. Εκμεταλλεύονται την αγωνία του ανθρώπου για το άγνωστο του μέλλοντος και την τάση φυγής που έχει από την καθημερινότητα και τον τροφοδοτούν με εσχατολογικά σενάρια και ημερομηνίες. Με τον τρόπο αυτό, προσελκύουν νέους οπαδούς, κυρίως από τις τάξεις των ανθρώπων με μεταφυσικές ανησυχίες και προβληματισμούς, ή ανθρώπους που είναι απογοητευμένοι από τον τρόπο που κυλάει η ζωή τους.

Όταν πλέον προσχωρήσουν σ’ αυτές τις ομάδες, τότε τους ασκείται μόνιμη και έντονη ψυχολογική πίεση, με τον φόβο που τους καλλιεργούν πως, αν φύγουν από την ομάδα, τότε το τέλος του κόσμου θα τους βρει σε δεινή θέση και πως η κρίση γι’ αυτούς θα τους επιφέρει ανήλεη και φρικτή καταδίκη.

Αλλά το κακό δεν φθάνει μόνο μέχρις εδώ. Οι ομάδες αυτές με το πρόσχημα ότι το τέλος πλησιάζει και πως ό,τι κάνει κανείς μέχρι τότε, έχει αξία τους προωθεί έντονα την ιδέα να προσφέρουν όλες τους τις δυνάμεις και πολλές φορές και τις περιουσίες τους στην ομάδα. Δηλαδή, υπάρχει πλήρης πειθαναγκασμός και εκμετάλλευση. Μπροστά στο σκοτεινό συμφέρον τους, αγνοώντας ή ηθελημένα αποκρύπτοντας τις πάμπολλες αποτυχίες του παρελθόντος, δε διστάζουν να ορίζουν και ημερομηνίες, ή μικρές περιόδους χρόνου για την συντέλεια, ερχόμενη άμεσα σε σύγκρουση με το λόγο του Χριστού: «δεν ανήκει σε σας να γνωρίζεται τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσε εν τη ιδία αυτού εξουσία» [Πραξ.1:7] και με τα λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου: «η ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, ούτως έρχεται» [Α’Θεσσ.5:2].

2. Γιατί είναι σημαντικό το 1914 για τη Σκοπιά

Με μια τέτοια ομάδα που έχει έντονη δράση στις μέρες μας θα ασχοληθούμε στη μελέτη αυτή και αυτή δεν είναι άλλη από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τα όσα θα λεχθούν εδώ, δεν έχουν σκοπό να αποτελέσουν απλώς μια επίθεση εναντίον της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά περισσότερο αποτελεί μια προσπάθεια διαφώτισης του εσχατολογικού της δόγματος και αποσκοπεί στο να βοηθήσει κάθε ενδιαφερόμενο, είτε είναι χριστιανός ορθόδοξος, είτε είναι μάρτυρας του Ιεχωβά, ή οτιδήποτε άλλο, να κατανοήσει τα ιστορικά ατοπήματα, αλλά και τις προσχεδιασμένες απάτες και διαστρεβλώσεις των ιστορικών και της ίδιας της Ιστορίας, που η Εταιρεία «Σκοπιά» έχει διαπράξει προκειμένου να προωθήσει τα εσχατολογικά της δόγματα. Και πρώτα από όλα, ας προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε μέσα σε λίγες γραμμές, το εσχατολογικό στοιχείο του δογματικού οικοδομήματος της Εταιρείας «Σκοπιά».

Η κεντρική κολώνα, ή αλλιώς το θεμέλιο που κρατάει αυτό το οικοδόμημα, είναι ο χρονολογικός υπολογισμός των «καιρών των εθνών», φράση που είναι παρμένη από τον ευαγγελιστή Λουκά 21:24: «και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών». Κατά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτοί οι «καιροί» αποτελούν μια περίοδο 2.520 ετών, που αρχίζουν από το 607 π.Χ. και λήγουν το 1914 μ.Χ. Το κεντρικό άγγελμα της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, βασίζεται ακριβώς σε αυτόν τον υπολογισμό. Ισχυρίζονται ότι, η Βασιλεία του Θεού ιδρύθηκε στον ουρανό το 1914 μ.Χ. και ότι το ίδιο έτος άρχισε η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Μάλιστα, διακρατούν την άποψη ότι τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «τούτο το Ευαγγέλιο της Βασιλείας» [Ματθ.24:14], αναφέρονται ειδικά στη διακήρυξή τους, ότι η Βασιλεία του Θεού ιδρύθηκε αόρατα το 1914 μ.Χ. Λένε λοιπόν, ότι το ευαγγέλιο που κηρύττουν οι άλλοι χριστιανοί, ποτέ δεν ήταν το αληθινό ευαγγέλιο. Το περιοδικό η «Σκοπιά» της 1/9/1981 στη σελίδα 17 έγραψε: «ας συγκρίνουν τα ειλικρινή άτομα το είδος του κηρύγματος του ευαγγελίου της Βασιλείας που έκαναν τα θρησκευτικά συστήματα του λεγόμενου χριστιανικού κόσμου, σε όλους τους αιώνες, με το κήρυγμα που έκαναν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά από το τέλος του 1^ου παγκοσμίου πολέμου το 1918. Δεν υπάρχει τίποτε το κοινό μεταξύ τους. Το κήρυγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, είναι πράγματι ευαγγέλιο ή καλά νέα για τη Βασιλεία του Θεού, που εγκαθιδρύθηκε με την ενθρόνιση του γιου Του Ιησού Χριστού στο τέλος των καιρών των εθνών το 1914».

Επειδή ο χρονολογικός αυτός υπολογισμός έχει θεμελιώδη σπουδαιότητα για τους χωρίς παράλληλο ισχυρισμούς της εταιρείας «Σκοπιά», οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν θεωρούν ότι αποτελεί απλώς θεωρία ή ερμηνεία. Πιστεύουν, ότι αποτελεί γεγονός θεμελιωμένο και αναμφισβήτητο, στο οποίο επίμονα αντιστέκονται τα έθνη της γης. Μάλιστα λένε, ότι εκείνοι που το απορρίπτουν εκτίθενται στην οργή του Θεού («Σκοπιά» 15/10/1981, σελίδα 28). Άλλωστε, πάνω σ’ αυτό τον χρονολογικό υπολογισμό, στηρίζουν εξ’ ολοκλήρου και την ιστορική τους ταυτότητα, ερμηνεύοντας το Ματθαίος 24:45-51. Ότι αυτοί αποτελούν τον πιστό και φρόνιμο δούλο, που όταν ο Κύριος ήλθε, το 1914 και επισκέφθηκε το Ναό το 1918, τον διόρισε επί πάντων των υπαρχόντων του.

3. Πώς προκύπτει το 1914 κατά τη Σκοπιά

Είναι σαφές λοιπόν από τα προηγούμενα, ότι η χρονολογία 1914 και φυσικά, και όλος ο χρονολογικός υπολογισμός από τον οποίο αυτή εξάγεται, αποτελούν ουσιαστικό και θεμελιώδες δόγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, δηλαδή όρο πίστεως γι’ αυτούς. Και αν αυτή η χρονολογία καταρριφθεί, τότε κλονίζεται συθέμελα, ολόκληρο το θρησκευτικό οικοδόμημα που έχει υψώσει η Εταιρεία «Σκοπιά».

Ας δούμε όμως με συντομία το συλλογισμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά με βάση τον οποίο φθάνουν στη χρονολογία 1914 μ.Χ.

Ξεκινούν από το ενύπνιο, το όνειρο που είδε ο Βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ και αναφέρεται στο 4^ο κεφάλαιο του βιβλίου του Δανιήλ. Ας το παρακολουθήσουμε:

«Ιδού αι οράσεις της κεφαλής μου επί της κλίνης μου· Έβλεπον και ιδού, δένδρον εν μέσω της γης και το ύψος αυτού μέγα.

11 Το δένδρον εμεγαλύνθη και ενεδυναμώθη και το ύψος αυτού έφθανεν έως του ουρανού, και η θέα αυτού έως των περάτων πάσης της γης.

12 Τα φύλλα αυτού ήσαν ώραία και ο καρπός αυτού πολύς και εν αυτώ ήτο τροφή πάντων· υπό την σκιάν αυτού ανεπαύοντο τα θηρία του αγρού, και εν τοις κλάδοις αυτού κατεσκήνουν τα πετεινά του ουρανού, και εξ αυτού ετρέφετο πάσα σαρξ.

13 Είδον εν ταις οράσεσι της κεφαλής μου επί της κλίνης μου και ιδού, φύλαξ και άγιος κατέβη εκ του ουρανού,

14 και εφώνησε μεγαλοφώνως και είπεν ούτω· Κόψατε το δένδρον και αποκόψατε τους κλάδους αυτού· εκτινάξατε τα φύλλα αυτού και διασκορπίσατε τον καρπόν αυτού· ας φύγωσι τα θηρία υποκάτωθεν αυτού και τα πετεινά από των κλάδων αυτού·

15 το στέλεχος όμως των ριζών αυτού αφήσατε εν τη γη, και τούτο με δεσμόν σιδηρούν και χαλκούν, εν τω τρυφερώ χόρτω του αγρού· και θέλει βρέχεσθαι με την δρόσον του ουρανού και η μερίς αυτού θέλει είσθαι μετά των θηρίων εν τω χόρτω της γής·

16 η καρδία αυτού θέλει μεταβληθή εκ της ανθρωπίνης και θέλει δοθή εις αυτόν καρδία θηρίου· και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επ' αυτόν.

17 Το πράγμα τούτο είναι διά προστάγματος των φυλάκων και η υπόθεσις διά του λόγου των αγίων· ώστε να γνωρίσωσιν οι ζώντες, ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλει δίδει αυτήν, και το εξουθένημα των ανθρώπων καθιστά επ' αυτήν»[Δανιήλ 4:10-17].

Στη συνέχεια ο Ναβουχοδονόσορ κάλεσε τον προφήτη Δανιήλ, που του είχε δοθεί το όνομα Βαλτασάσαρ, να του ερμηνεύσει το όνειρο, διότι αναγνώριζε ο Βασιλιάς ότι σ’αυτόν είναι το πνεύμα των αγίων θεών»[Δανιήλ 4:18]. Ο προφήτης Δανιήλ, αφού του αποκαλύφθηκε η ερμηνεία του ονείρου από το Θεό και πριν την ανακοινώσει στο Βασιλιά, κάνει την εξής ευχή: «Κύριέ μου, το ενύπνιον ας επέλθη επί τους μισούντάς σε και η ερμηνεία αυτού επί τους εχθρούς σου»[εδάφιο 19]. Είναι φανερό λοιπόν, ότι τα νέα δεν είναι καθόλου ευχάριστα για τον Βασιλιά, τον οποίο και αποκλειστικά αφορούν. Στη συνέχεια του περιγράφει την ερμηνεία με κάθε λεπτομέρεια και του λέει στο εδάφιο 22: «συ είσαι το δένδρον τούτο, βασιλεύ». Σχετικά με το κόψιμο του δένδρου του λέγει στο εδάφιο 25: «και θέλεις διωχθή εκ των ανθρώπων και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου, και θέλεις τρώγει χόρτον ως οι βόες και υπό της δρόσου του ουρανού θέλεις βρέχεσθαι· και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων και εις όντινα θέλει, δίδει αυτήν.

26 Περί δε του ότι προσετάχθη να αφήσωσι το στέλεχος των ριζών του δένδρου· το βασίλειόν σου θέλει στερεωθή εν σοι, αφού γνωρίσης την ουράνιον εξουσίαν.

27 Διά τούτο, βασιλεύ, ας γίνη δεκτή η συμβουλή μου προς σε, και έκκοψον τας αμαρτίας σου διά δικαιοσύνης και τας ανομίας σου διά οικτιρμών πενήτων· ίσως και διαρκέση η ευημερία σου». Το προφητικό αυτό ενύπνιο δε σταματά εδώ, όπως συμβαίνει συνήθως στις ανεκπλήρωτες προφητείες, αλλά στη συνέχεια του κεφαλαίου ο Δανιήλ μας αναφέρει και την εκπλήρωσή του, που όπως προανέφερε, αφορά τον Ναβουχοδονόσορ. Έτσι λοιπόν, διαβάζουμε από το εδάφιο 28: «Πάντα ταύτα ήλθον επί τον Ναβουχοδονόσορ τον βασιλέα». Και λίγο πιο κάτω στο εδάφιο 33: «Εν αυτή τη ώρα ο λόγος εξετελέσθη επί τον Ναβουχοδονόσορ· και εξεδιώχθη εκ των ανθρώπων και χόρτον ως οι βόες έτρωγε και υπό της δρόσου του ουρανού το σώμα αυτού εβρέχετο, εωσού αι τρίχες αυτού ηυξήνθησαν ως αετών πτερά και οι όνυχες αυτού ως ορνέων.

34 Και εν τέλει των ημερών, εγώ ο Ναβουχοδονόσορ εσήκωσα τους οφθαλμούς μου προς τον ουρανόν και αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ και ευλόγησα τον Ύψιστον και ήνεσα και εδόξασα τον ζώντα εις τον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνιος και η βασιλεία αυτού εις γενεάν και γενεάν,

35 και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν, και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού και εις τους κατοίκους της γης, και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;

36 Εν τω αυτώ καιρώ αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ· και προς δόξαν της βασιλείας μου επανήλθεν εις εμέ η λαμπρότης μου και η μορφή μου και οι αυλικοί μου και οι μεγιστάνές μου με εζήτουν, και εστερεώθην εν τη βασιλεία μου και μεγαλειότης περισσοτέρα προσετέθη εις εμέ».

Τώρα που ολοκληρώσαμε την αφήγηση από τον Δανιήλ για το όνειρο του Ναβουχοδονόσορ και είδαμε πώς ο ίδιος, αλλά και ο προφήτης Δανιήλ, είδαν την εκπλήρωσή του, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς γιατί έγινε αυτή η αναφορά και ποια η σχέση της με την εσχατολογική χρονολόγηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ωστόσο, η εταιρεία «Σκοπιά», ακολουθώντας μια τεθλασμένη από αναγωγικούς συλλογισμούς, κάνοντας ένα σωρό από λογικά άλματα και τραβώντας τα κείμενα της Αγίας Γραφής σαν άλλος Προκρούστης, έτσι ώστε να χωρέσουν στις ερμηνευτικές της επιδιώξεις, θεωρεί ότι το παραπάνω όνειρο του Ναβουχοδονόσορ έχει και μία δεύτερη εκπλήρωση, που μάλιστα συνδέεται άμεσα με τους καιρούς των εθνών που αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο 21:24. Εκεί, ο Κύριος Ιησούς Χριστός σε ερώτηση των μαθητών περί της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και της συντέλειας του αιώνος, αφού τους απαντά στο πρώτο σκέλος, δηλαδή τους λέγει ποια θα είναι τα ιστορικά σημεία και γεγονότα που θα λάβουν χώρα κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, κάνει τη σύνδεση με το δεύτερο σκέλος, δηλαδή τα γεγονότα που θα συμβούν κατά τη συντέλεια του αιώνος. Τους λέγει επί λέξει στο εδάφιο 24: «και θέλουσι πέσει εν στόματι μαχαίρας και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι εις πάντα τα έθνη». Προφανώς αναφέρεται στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Και συνεχίζει: «και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών».

Ας επιστρέψουμε όμως στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορ και ας δούμε με λεπτομέρεια, πόσους και ποιους ερμηνευτικούς ακροβατισμούς έχει επιχειρήσει η Εταιρεία «Σκοπιά».

Κατ’ αρχήν ισχυρίζεται ότι, εφόσον ο Ναβουχοδονόσορ εμφανίζεται στο όνειρο σαν δένδρο και επειδή σε μερικά σημεία της Αγίας Γραφής δένδρα συμβολίζουν κυρίαρχα έθνη, ενώ παράλληλα ο Θεός είναι ο κυρίαρχος όλης της γης, κάνει τον αναγωγικό συλλογισμό ότι το δένδρο αυτό, συμβολίζει επίσης τον ίδιο το Θεό. Επειδή όμως κάτι τέτοιο, όχι μόνο παράλογο φαίνεται, αλλά και βλάσφημο, διότι τότε θα έπρεπε να βρουν εφαρμογή στο Θεό τα ελαττώματα και αμαρτήματα, αλλά και τιμωρίες του Ναβουχοδονόσορ, γι’ αυτό προχωρούν στον επόμενο αναγωγικό συλλογισμό, ότι ο Θεός στη γη, την εποχή εκείνη, είχε ορατούς εκπροσώπους τους βασιλείς της Δαυϊδικής δυναστείας και άρα το δένδρο, συμβολίζει τον εκάστοτε βασιλιά του Ιούδα. Βέβαια και αυτός ο κρίκος στην ερμηνευτική αλυσίδα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, παρουσιάζει προβλήματα, όπως ότι ο Ναβουχοδονόσορ έγινε ο ίδιος σαν θηρίο και έτσι λόγω της ασθένειάς του έπαψε για λίγο να βασιλεύει. Δεν εκδιώχθηκε δια της βίας από το θρόνο του, ενώ ήταν ακόμη υγιής, οπότε στη θέση του βασίλεψαν άλλα θηρία. Αντίθετα, τα έθνη δια της βίας διέκοψαν τη Δαυϊδική δυναστεία και από τότε βασίλεψαν στη θέση της. Άρα, δεν υπάρχει αναλογία.

Προχωρώντας στην ερμηνευτική τους αυθαιρεσία, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, λένε πως η έδρα της ασκήσεως της Δαυϊδικής βασιλικής εξουσίας και κατ’ αναλογία της θείας παγκόσμιας κυριαρχίας, ήταν η πρωτεύουσα του ιουδαϊκού κράτους, δηλαδή η Ιερουσαλήμ. Ισχυρίζονται λοιπόν, πως, όπως διακόπηκε η άσκηση της εξουσίας του βασιλιά Ναβουχοδονόσορ για επτά καιρούς, ένα μικρό χρονικό διάστημα δηλαδή, έτσι διακόπηκε η άσκηση της εξουσίας του Θεού στη γη, που ασκείτο στην Ιερουσαλήμ μέσω της Δαυϊδικής γραμμής των βασιλέων του Ιούδα. Αυτό συνέβη επί βασιλείας του Σεδεκία, όταν ο Ναβουχοδονόσορ εξεστράτευσε εναντίον της Ιερουσαλήμ και την κατέστρεψε, γεγονός που εσφαλμένα, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τοποθετούν στο 607  π.Χ. Το επόμενο λογικό τους άλμα είναι ότι η περίοδος που για τον Ναβουχοδονόσορ ήταν «επτά καιροί», δηλαδή ένα μικρό διάστημα, όχι κατ’ ανάγκην επτά ετών, στην περίπτωση της Δαυϊδικής δυναστείας, αντιπροσωπεύει ένα διάστημα επτά ετών, όπου μάλιστα η κάθε ημέρα λογαριάζεται για ένα έτος, δηλαδή ένα διάστημα 7 x 360 = 2.520 ετών. Ας σημειώσουμε ότι και αυτό γίνεται τελείως αυθαίρετα, με την αιτιολογία ότι και αλλού η Αγία Γραφή κάνει αντιστοιχήσεις περιόδων σε περιόδους ετών. Αναφέρουμε εδώ ότι, όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο, το συμφραζόμενο αναφέρει ρητά ότι πρέπει να γίνει αντιστοίχηση. Το τελευταίο βήμα που κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά γι να φθάσουν στον ερμηνευτικό τους στόχο, είναι πως οι «καιροί των εθνών» που αναφέρονται στο Λουκά 21:24  και που είναι η περίοδος κατά την οποία η Ιερουσαλήμ θα καταπατείται από τα έθνη, δεν είναι άλλη από αυτά τα 2.520 έτη, που αναφέραμε προηγουμένως.

4. Τα λογικά άλματα του υπολογισμού της Σκοπιάς

Τώρα λοιπόν που ολοκληρώσαμε το σκηνικό της ερμηνευτικής αυθαιρεσίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε σχέση με το όνειρο του Ναβουχοδονόσορ και τους «καιρούς των εθνών» του Λουκά, ας συνοψίσουμε τα διαδοχικά βήματα που χρειάζεται να ακολουθηθούν για να υποστηρίξουν την άποψή τους.

Από το δένδρο, πηγαίνουν στο Θεό, από το Θεό στους ορατούς του εκπροσώπους, τους βασιλείς της Δαυϊδικής δυναστείας, από αυτούς πάλι στην κατά γράμμα Ιερουσαλήμ και από αυτήν στην πνευματική, ή επουράνια Ιερουσαλήμ, διότι προφανώς το 1914 δεν έγινε η απελευθέρωση της κατά γράμμα Ιερουσαλήμ από τα έθνη που την καταπατούσαν.

Ας δούμε τώρα αναλυτικότερα την κακομεταχείριση που έχουν υποστεί τα δύο κύρια αγιογραφικά κομμάτια, που αποτελούν τον κύριο κορμό της εσχατολογίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά που ήδη αναφέραμε. Δηλαδή, το όνειρο του Ναβουχοδονόσορ στο Δανιήλ 4 και οι «καιροί των εθνών» στο Λουκά 21:24.

Ας αρχίσουμε από το πρώτο: από το ίδιο το κείμενο και γι’ αυτό το παραθέσαμε σχεδόν ολόκληρο, καθίσταται σαφές και αναμφισβήτητο, ότι δεν επιδέχεται καμία άλλη ερμηνεία ή εκπλήρωση πέραν αυτής που αναφέρεται στο Ναβουχοδονόσορ και αυτό γιατί και ο βλέπων το ενύπνιο, δηλαδή ο Ναβουχοδονόσορ και ο κατ’ αποκάλυψη ερμηνεύων, δηλαδή ο προφήτης Δανιήλ, είναι σαφείς και τελεσίδικοι για την εκπλήρωσή του. Συγκεκριμένα, λέγει ο Δανιήλ στο εδάφιο 22: «συ είσαι το δένδρον τούτο Βασιλεύ», ενώ το ίδιο ισχύει και για το Ναβουχοδονόσορ. Δεν υπάρχει άλλη εκπλήρωση. Αν υπήρχε τότε, θα πρέπει να αναζητήσουμε και δεύτερη εκπλήρωση του Ησαΐας 61:1: «Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ' εμέ· διότι ο Κύριος με έχρισε διά να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους·», που ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανέγνωσε στη Συναγωγή της Ναζαρέτ και στο τέλος συμπλήρωσε: «Και ήρχισε να λέγη προς αυτούς ότι σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών». (η διήγηση αυτή βρίσκεται στο ευαγγέλιο του Λουκά 4:17-21). Μπορεί να καταλάβει κανείς, πόσο αντιχριστιανικό, αλλά και ανόητο είναι, να περιμένουμε εκ δευτέρου τον Κύριο Ιησού Χριστό να έλθει για να κηρύξει «ευπρόσδεκτον ενιαυτόν». Γνωρίζουμε ότι θα έλθει μόνο για κρίση. Κάτι ανάλογο κάνουν όμως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορ. Άλλωστε το ζήτημα της μιας και μοναδικής εκπλήρωσης του ονείρου αυτού αναφέρεται και δεύτερη φορά από τον Δανιήλ, μετά από δεκάδες χρόνια από την εκπλήρωσή του. Μάλιστα, σε μια εποχή που, κατά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, είχε ήδη αρχίσει η δεύτερη εκπλήρωσή του. Δηλαδή, το 539  π.Χ. Τη νύχτα που έπεσε η Βαβυλώνα στα χέρια των Μηδοπερσών. Η αφήγηση βρίσκεται πάλι στο βιβλίο του Δανιήλ κεφάλαιο 5:18-21. Ο προφήτης Δανιήλ υπενθυμίζει στο Βασιλέα Βαλτάσαρ, ότι ο Ύψιστος Θεός, έδωσε στο Ναβουχοδονόσορ, βασιλεία και δόξα και τιμή και μεγαλειότητα. Και στα εδάφια 20-21 διαβάζουμε: «αλλ' ότε η καρδία αυτού επήρθη και ο νούς αυτού εσκληρύνθη εν τη υπερηφανία, κατεβιβάσθη από του βασιλικού θρόνου αυτού και αφηρέθη η δόξα αυτού απ' αυτού·

21 και εξεδιώχθη εκ των υιών των ανθρώπων, και η καρδία αυτού έγεινεν ως των θηρίων και η κατοικία αυτού ήτο μετά των αγρίων όνων· με χόρτον ως οι βόες ετρέφετο και το σώμα αυτού εβρέχετο υπό της δρόσου του ουρανού· εωσού εγνώρισεν ότι ο Θεός ο ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων και όντινα θέλει, στήνει επ' αυτήν». Και στη συνέχεια λέγει: «Και συ ο υιός αυτού, ο Βαλτάσαρ, δεν εταπείνωσας την καρδίαν σου, ενώ εγνώριζες πάντα ταύτα·

23 αλλ' υψώθης εναντίον του Κυρίου του ουρανού·» [Δανιήλ 5:22-23]. Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, ότι το όνειρο αφορούσε αποκλειστικά το Ναβουχοδονόσορ και του δόθηκε για νουθεσία, εκπληρώθηκε δε, όταν αυτός υπερηφανεύτηκε και δεν αναγνώρισε ότι όλα όσα είχε, συμπεριλαμβανομένης της Βασιλείας, ανήκουν στο Θεό του ουρανού και δίδονται ως δώρα. Όταν και ο απόγονος του Ναβουχοδονόσορ, ο Βαλτάσαρ, υπέπεσε στην ίδια αφροσύνη, τότε ο Δανιήλ του υπενθύμισε την πρώτη εκπλήρωση. Ασφαλώς, επαναλαμβάνουμε και πάλι, δεν κάνει καμία νύξη για δεύτερη παράλληλη εκπλήρωση, που θα έπρεπε, όπως τονίσαμε και προηγουμένως, να είχε ήδη αρχίσει, όπως υποστηρίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το 607 π.Χ., ενώ το συμβάν με τον Βαλτάσαρ, έγινε το 539 π.Χ., δηλαδή, 70 χρόνια αργότερα.

Ας πάμε τώρα στο δεύτερο αγιογραφικό κομμάτι που αποτελεί το άλλο σκέλος της δογματικής υποστήριξης της εσχατολογικής χρονολόγησης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, το εδάφιο Λουκάς 21:24: «και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών». Εδώ, η Ιερουσαλήμ που αναφέρει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, είναι προφανώς η κατά γράμμα Ιερουσαλήμ, η οποία θα περιεκυκλώνετο από στρατόπεδα και θα ερημωνόταν, όπως αναφέρεται προηγουμένως στο εδάφιο 20 και στη συνέχεια θα διαρκούσε η καταπάτησή της μέχρι το τέλος των καιρών των εθνών. Είναι φανερό, ότι εννοείται η ίδια, δηλαδή η κατά γράμμα Ιερουσαλήμ. Αν υιοθετήσουμε την άποψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά, πως οι καιροί των εθνών έληξαν το 1914 μ.Χ., παρατηρούμε ότι εκείνο το έτος δε σημειώθηκε καμία σημαντική μεταβολή της κατά γράμμα Ιερουσαλήμ. Έτσι λοιπόν, αναγκάζονται να κάνουν τον ακραίο ισχυρισμό ότι η Ιερουσαλήμ που αναφέρεται εδώ, δεν είναι η κατά γράμμα Ιερουσαλήμ που αναφέρεται στα προηγούμενα εδάφια, αλλά η ονομασία Ιερουσαλήμ, χρησιμοποιείται μεταφορικά, για να υποδηλώσει την θεϊκή εξουσία που ασκήθηκε μέσω της Δαυϊδικής γραμμής βασιλέων και που άλλαξε κατάσταση στον ουρανό. Ύψιστη διαστροφή του κειμένου! Πιστεύουμε πως τα όσα είπαμε μέχρι τώρα, είναι περισσότερο από αρκετά για να σχηματίσει κανείς προσωπική γνώμη για το πόσο μερικές ομάδες, μπορούν να διαστρέψουν και να κακοποιήσουν την Αγία Γραφή, προκειμένου να προωθήσουν τις ιδέες τους, που είναι τόσο μπερδεμένες, όσο και τα σχέδιά τους. Αλλά αυτούς τους ανθρώπους που ηγούνται τέτοιων ομάδων, ας αφήσουμε τον Απόστολο Παύλο να τους περιγράψει ως «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε.

6 Διότι εκ τούτων είναι εκείνοι, οίτινες εισχωρούσιν εις τας οικίας και αιχμαλωτίζουσι τα γυναικάρια τα πεφορτισμένα αμαρτίας, συρόμενα υπό διαφόρων επιθυμιών,

7 τα οποία πάντοτε μανθάνουσι και ποτέ δεν δύνανται να έλθωσιν εις την γνώσιν της αληθείας.

8 Και καθ' ον τρόπον ο Ιαννής και Ιαμβρής αντέστησαν εις τον Μωϋσήν, ούτω και αυτοί ανθίστανται εις την αλήθειαν, άνθρωποι διεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι εις την πίστιν.

9 Αλλά δεν θέλουσι προκόψει πλειότερον· διότι η ανοησία αυτών θέλει γίνει κατάδηλος εις πάντας, καθώς και η εκείνων έγινε». [Β’Τιμοθ.3:5-9].

Αλλά ας σταματήσουμε εδώ όσον αφορά στα λογικά και ερμηνευτικά ατοπήματα της Εταιρείας «Σκοπιά» και ας ασχοληθούμε με τα σοβαρότατα λάθη της, που αφορούν στους ιστορικούς ισχυρισμούς της, σχετικά με την εσχατολογική χρονολόγηση που υιοθετεί και για την οποία μάλιστα και καυχάται, όπως τονίσαμε ήδη στην αρχή. Για το λόγο αυτό, αλλά και προκειμένου να διερευνήσουμε σε βάθος μερικές από τις σκοτεινές μεθοδείες που χρησιμοποιεί η εταιρεία «Σκοπιά», για να ελκύσει νέους οπαδούς αφενός και κυρίως για να διατηρήσει τους ήδη υπάρχοντες αφετέρου, κατακρατώντας την αλήθεια «εν αδικία»[Ρωμ.1:18], ας αποδεχθούμε προσωρινά την παράλογη και ακραία ερμηνεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, σχετικά με τους εσχατολογικούς «καιρούς των εθνών».

Εν συντομία, όπως είδαμε και προηγουμένως, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι, οι «καιροί των εθνών» που αναφέρονται στο Λουκάς 21:24 και κατά τους οποίους θα καταπατείται η Ιερουσαλήμ από τα έθνη, ταυτίζονται με τους επτά καιρούς που αναφέρονται στο όνειρο του βασιλιά της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ, τώρα όμως, δεν αντιπροσωπεύουν μια μικρή περίοδο χρόνου όπως τότε, αλλά είναι μια περίοδος επτά ετών από έτη, αντί για ημέρες, δηλαδή 7 x 360 = 2.520 χρόνια. Ισχυρίζονται ακόμη, ότι αυτή η περίοδος των 2.520 χρόνων ξεκίνησε από τότε που ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ εξεστράτευσε εναντίον της Ιερουσαλήμ, την κατέστρεψε, εκθρόνισε το βασιλιά της Σεδεκία και έσυρε τους κατοίκους της αιχμαλώτους στη Βαβυλώνα. Το γεγονός αυτό, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, το τοποθετούν εσφαλμένα, όπως θα δούμε στη συνέχεια στο έτος 607  π.Χ.

Αλλά πριν ξεκινήσουμε την λεπτομερή ανάλυση των ιστορικών γεγονότων και επειδή το θέμα παρουσιάζει δυσκολίες, αλλά και όγκο δεδομένων, καλό είναι να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις, που θα διευκολύνουν την έρευνά μας:

1^η Παρατήρηση: είναι γνωστό πως το βαβυλωνιακό χρονικό και το περσικό ημερολογιακό έτος άρχιζαν την 1^η του σεληνιακού μήνα Νισσάν, που πέφτει γύρω στο Μάρτιο με Απρίλιο. Την ημέρα αυτή, άρχιζαν και τα έτη βασιλείας. Αντίθετα, οι Εβραίοι, είχαν δύο ενάρξεις για το ημερολογιακό έτος τους. Την πρώτη του Νισσάν, ως αρχή του θρησκευτικού τους ημερολογίου και την πρώτη του επίσης σεληνιακού μήνα Τισρί, που πέφτει γύρω στο Σεπτέμβριο και Οκτώβριο, ως αρχή του πολιτικού τους ημερολογίου. Επειδή και τα δύο ημερολόγια έχουν διαφορετική αρχή από το δικό μας, μοιάζουν δηλαδή κάπως με τα δικά μας σχολικά έτη, που παίρνουν κομμάτια από δύο συνεχόμενες χρονιές, π.Χ. σχολικό έτος 1990-91, για να απλουστεύσουμε λίγο το ζήτημα, θα αναφέρουμε μόνο το πρώτο έτος, σύμφωνα με το δικό μας ημερολόγιο.

2^η παρατήρηση: οι Βαβυλώνιοι και οι Μηδοπέρσες βασιλείς, εφάρμοζαν το σύστημα των ετών ενθρόνισης. Δηλαδή το έτος το οποίο ένας βασιλιάς αναλάμβανε την εξουσία, υπολογιζόταν σαν «έτος ενθρόνισής» του, ενώ το επόμενο έτος που άρχιζε από την 1^η Νισσάν, υπολογιζόταν ως το πρώτο έτος της Βασιλείας του. Στην Αίγυπτο, εφαρμοζόταν αντίθετη μέθοδος. Το έτος στη διάρκεια του οποίου κάποιος βασιλιάς αναλάμβανε την εξουσία, υπολογιζόταν ως το πρώτο έτος της βασιλείας του. Η τελευταία μέθοδος, δηλαδή χωρίς έτη ενθρόνισης, εφαρμοζόταν κατά κανόνα και στο βασίλειο του Ιούδα, με μερικές βέβαια, εξαιρέσεις. Έτσι λοιπόν, δεν είναι αντίφαση ότι στο Β’ Βασιλέων 24:12 και 25:8 και στο Ιερεμίας 52:12 αναφέρεται πως η εξορία του Ιωακείμ και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, έλαβαν χώρα στο 8^ο και στο 19^ο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορ αντίστοιχα, ενώ στα τελευταία εδάφια του βιβλίου του Ιερεμία 52:28-34, τα παραπάνω γεγονότα τοποθετούνται χρονικά στο 7^ο και στο 18^ο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορ.

Είναι φανερό πως στην πρώτη περίπτωση δεν έχουν υπολογιστεί χωριστά έτη ενθρόνισης.

Μετά από τις δύο γενικές παρατηρήσεις που κάναμε προηγουμένως, είμαστε σε θέση να δούμε με λεπτομέρεια, τα καθαρά ιστορικά στοιχεία και ντοκουμέντα, σχετικά με τη χρονολογική τοποθέτηση της καταστροφής της Ιερουσαλήμ από το Ναβουχοδονόσορ που συνέβη κατά το 19^ο έτος της Βασιλείας του, χωρίς να έχουμε υπολογίσει ξεχωριστό έτος ενθρόνισης. Το γεγονός αυτό περιγράφεται στο βιβλίο του Ιερεμία κεφάλαιο 52 και εδάφια 12-15, από όπου διαβάζουμε: «Εν δε τω πέμπτω μηνί, τη δεκάτη του μηνός, του δεκάτου εννάτου έτους του Ναβουχοδονόσορ βασιλέως της Βαβυλώνος ήλθεν επί Ιερουσαλήμ Νεβουζαραδάν ο αρχισωματοφύλαξ, ο παριστάμενος ενώπιον του βασιλέως της Βαβυλώνος,

13 και κατέκαυσε τον οίκον του Κυρίου και τον οίκον του βασιλέως, και πάντας τους οίκους της Ιερουσαλήμ και πάντα μέγαν οίκον κατέκαυσεν εν πυρί.

14 Και άπαν το στράτευμα των Χαλδαίων, το μετά του αρχισωματοφύλακος, κατεκρήμνισαν πάντα τα τείχη της Ιερουσαλήμ κύκλω.

15 Και εκ των πτωχών του λαού και το υπόλοιπον του λαού το εναπολειφθέν εν τη πόλει και τους φυγόντας, οίτινες προσέφυγον προς τον βασιλέα της Βαβυλώνος, και το εναπολειφθέν του πλήθους, μετώκισε Νεβουζαραδάν ο αρχισωματοφύλαξ».

5. Ο ψευδής ισχυρισμός για το 607 π.Χ.

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως αρκετές φορές, αυτό το γεγονός, της καταστροφής δηλαδή της Ιερουσαλήμ από το Ναβουχοδονόσορ, έχει πάρα πολύ σπουδαία σημασία για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, διότι από αυτό το γεγονός πρέπει να αρχίσουν να μετρούν τα 2.520 χρόνια για να φθάσουν στην εσχατολογική χρονολογία τους κατά την οποία άρχισε η Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού. Αυτό λοιπόν το γεγονός, που συμπίπτει με το 18^ο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορ, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το τοποθετούν το έτος 607 π.Χ., δηλαδή, ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 20 ολόκληρα χρόνια ενωρίτερα από την ημερομηνία που όλοι οι σύγχρονοι ιστορικοί το τοποθετούν και όλος ο αρκετά μεγάλος όγκος των ιστορικών ντοκουμέντων υποδεικνύει. Πολύ εύκολα και γρήγορα, μπορεί ο καθένας να το ελέγξει αρκεί να ανοίξει την οποιαδήποτε εγκυκλοπαίδεια έχει στη βιβλιοθήκη του σπιτιού του και να διαβάσει στο λήμμα Ναβουχοδονόσορ, πότε άρχισε η βασιλεία του και να υπολογίσει το 18^ο έτος ποιο ήταν, θα δει ότι είναι το 587 π.Χ. και όχι το 607  π.Χ.

Αν λοιπόν το έτος έναρξης του «καιρού των εθνών» δεν ήταν το 607 π.Χ., αλλά το 587 π.Χ., τότε και το έτος λήξης τους δεν είναι το 1914 μ.Χ., αλλά το 1934 μ.Χ. Κάτι τέτοιο όμως, γκρεμίζει συθέμελα ολόκληρο το εσχατολογικό οικοδόμημα της εταιρείας «Σκοπιά» και μαζί μ’ αυτό και ολόκληρο το δογματικό «πιστεύω» των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επειδή βεβαίως κάτι τέτοιο είναι πολύ σπουδαίο, θα αφιερώσουμε το υπόλοιπο κομμάτι της μελέτης αυτής, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης, προκειμένου να εξαντλήσουμε ιστορικά αυτό το χρονολογικό ζήτημα.

Η ιστορική περίοδος που μας ενδιαφέρει, ονομάζεται «νεοβαβυλωνιακή περίοδος» και έληξε όταν η Βαβυλώνα καταλήφθηκε από τον Κύρο το 539  π.Χ. Ένα έτος που είναι θεμελιωμένο με ακρίβεια από τους σύγχρονους αστρονόμους. Θα μιλήσουμε γι’ αυτό σε επόμενες μελέτες.

Μέχρι το τέλος του 19^ου αιώνα, το μήκος της «νεοβαβυλωνιακής» περιόδου καθοριζόταν αποκλειστικά, προσφεύγοντας στα κείμενα αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων ιστορικών. Οι ιστορικοί αυτοί, έζησαν εκατοντάδες χρόνια μετά από την «νεοβαβυλωνιακή» περίοδο και ατυχώς, οι δηλώσεις τους είναι συχνά συγκεχυμένες. Στη σημερινή εποχή όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Δύο κυρίως, επιστήμες συνέβαλλαν ουσιαστικά στην κατανόηση της ιστορίας και στη χρονολόγηση των ιστορικών  γεγονότων. Η μεν πρώτη, η Αρχαιολογία, μέσω των ανασκαφών, έφερε στο φως πολυτιμότατα  στοιχεία από την κάθε εποχή, ενώ η δεύτερη, η Αστρονομία, χρονολογεί τα διάφορα ιστορικά γεγονότα με απόλυτο τρόπο, βασιζόμενη στα αστρονομικά δεδομένα που είναι καταγεγραμμένα σε πινακίδες κλπ, όπως εκλείψεις ηλίου ή σελήνης, συζυγίες πλανητών, αστρικοί συνδυασμοί και άλλα. Έτσι, πολλά ιστορικά γεγονότα, μπορούμε να τα χρονολογήσουμε με μεγάλη χρονική ακρίβεια, μερικές φορές μπορούμε να προσδιορίσουμε και την ακριβή ημέρα κατά την οποία συνέβησαν.

Με βάση όλα αυτά τα σύγχρονα στοιχεία θα αποδείξουμε με τελεσίδικο τρόπο στην επόμενη μελέτη, ότι η χρονολογία που οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τοποθετούν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ είναι πέρα για πέρα εσφαλμένη και επιστημονικά απαράδεκτη και επομένως το εσχατολογικό τους δόγμα γύρω από το 1914, είναι ανυπόστατο και επιστημονικά πλέον και όχι μόνο θεολογικά απαράδεκτο. 

Στην επόμενη μελέτη παρουσιάζουμε περί τις 18 ανεξάρτητες μεταξύ τους ιστορικές πηγές που όλες μας οδηγούν στη χρονολογία 587 π.Χ., ενώ δεν υπάρχει ούτε μία που να συγκλίνει στο 607 π.Χ.

Απομαγνητοφώνηση: Ν. T.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ