Ελληνικός Παρατηρητής τής Σκοπιάς

Φραγμός στην εκμετάλλευση της απειρίας των άλλων

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Μελέτες και Αγία Γραφή

2ο Μέρος:

Πιστός και Φρόνιμος Δούλος

Είναι ο Δούλος σύνθετος;

Το ενδιαφέρον στη μελέτη αυτή, είναι ότι από τότε που έγινε, η εταιρία Σκοπιά άλλαξε (κατ' επανάληψιν) τις απόψεις της, για το ποιος είναι ο "Πιστός και Φρόνιμος Δούλος" τής Παραβολής τού Κυρίου. Ενώ έλεγε ότι είναι όλοι οι 144.000, πλέον λέει ότι είναι το Κυβερνόν της Σώμα. Και αν και με την αλλαγή αυτή, πολλά από τα παλιά της κείμενα δεν αξίζει πλέον να αναιρεθούν, εν τούτοις είναι χρήσιμο να φανεί η ρευστότητα τών απόψεών της, σε ένα θέμα το οποίο θεωρεί τόσο σημαντικό! Γι' αυτό και πολλά από αυτά που αναιρούμε, η ίδια η Σκοπιά πλέον τα έχει απορρίψει, ενώ έχει αποδεχθεί πράγματα που παλαιότερα απέρριπτε!

Όταν "ξεφυτρώνουμε" πολύ αργά στην ιστορία, τι μπορούμε να κάνουμε για να αξιώσουμε ένα ρόλο στις θρησκευτικές εξελίξεις; Απλό! Φτιάχνουμε ένα παραμύθι (συνήθως παρερμηνεύοντας μια παραβολή ή κάποια συμβολική όραση), και το εφαρμόζουμε στον εαυτό μας. Και αν ο "χαρακτήρας" τού παραμυθιού δεν φτάνει για να καλύψει τις "ανάγκες" τού ρόλου του, τον κάνουμε "σύνθετο"!

Στην πρώτη μελέτη αυτής τής σειράς, για την παραβολή τού "πιστού και φρονίμου δούλου", (όπου είχαμε παραθέσει και τα κείμενα τής παραβολής), είχαμε εξετάσει αν η παραβολή αυτή αποτελεί μέρος κάποιου υποτιθέμενου σημείου, και βρήκαμε τους ισχυρισμούς τής Σκοπιάς αναπόδειχτους. Εδώ θα δούμε έναν άλλο ισχυρισμό. Στο βιβλίο τής Σκοπιάς: "Η Χιλιετής Βασιλεία τού Θεού έχει πλησιάσει", σελίδα 337, παράγραφο 15 λέει για τα λόγια τού Χριστού σχετικά με την παραβολή αυτή: "...από τον τρόπο τής ερώτησής του, μιλούσε μήπως για κάποιο συγκεκριμένο άτομο, συγκεκριμένο μαθητή του; Ή μήπως μιλούσε για κάποια τάξη μαθητών;"

Α. Η Επισκοπική Διαδοχή και ο Μάρκος

Συνεχίζει στη σελίδα 338 παρ. 16 ως εξής: "...όταν θεωρούμε ότι ο "πιστός και φρόνιμος δούλος" είναι ολόκληρο το σώμα τών μαθητών (περιλαμβανομένων και τών πνευματικών επισκόπων), τότε αποκλείεται να υπάρχει κάτι σαν "επισκοπική διαδοχή"... Η φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο μαθητής Μάρκος για τη συζήτηση τού Ιησού πάνω στο ζήτημα αυτό, δείχνει ότι πρόκειται για ολόκληρο το σώμα τών μαθητών"

Το ενδιαφέρον εδώ, είναι ότι αφού πλέον έχουν αλλάξει το παλιό τους δόγμα, ότι δήθεν ο Δούλος είναι ολόκληρο το σώμα τών 144.000, αλλά πλέον δέχονται ότι μιλάει για μια ΕΙΔΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ομάδα, (υποτίθεται το "Κυβερνόν Σώμα" τους), τότε το επιχείρημά τους, γυρίζει εναντίον τους, επειδή σαφέστατα πλέον προβάλλει η αναγκαιότητα τής Αποστολικής Διαδοχής, είτε λάβουμε τον "Δούλο" Συλλογικά, είτε ως μεμονωμένα πρόσωπα!

Στη συνέχεια παραθέτουν από το Ευαγγέλιο τού Μάρκου, το οποίο εμείς θα παραθέσομε εδώ από το ίδιο το αρχαίο κείμενο, καθώς οι μεταφράσεις είναι πάντα προβληματικές σε μια σοβαρή μελέτη:

Μάρκος 13/ιγ΄ 34-36: "ως άνθρωπος απόδημος αφείς την οικίαν αυτού και δους τοις δούλοις αυτού την εξουσίαν, εκάστω το έργον αυτού, και τω θυρωρώ ενετείλατο ίνα γρηγορή. 35 Γρηγορείτε ουν, ουκ οίδατε γαρ πότε ο κύριος τής οικίας έρχεται, ή οψέ ή μεσονύκτιον ή αλεκτοροφωνίας ή πρωί, 36 μη εξέφνης εύρη υμάς καθεύδοντας".

Ο Μάρκος βεβαίως μιλάει για "θυρωρό" και ΟΧΙ για "Δούλο" ή "Οικονόμο" (κατά τον Λουκά), που δίνει τροφή! Αυτός που δίνει τροφή, ΔΕΝ είναι ο "θυρωρός", και φυσικά συμπεριλαμβάνεται μεταξύ ΤΩΝ ΔΟΥΛΩΝ (πληθυντικός) τής παραβολής, οι οποίοι προφανώς είναι πολλοί και ΔΕΝ είναι κάποιο συλλογικό σώμα, σύμφωνα με τη διατύπωση τού Μάρκου.

Στις σελίδες 340, 341, στις παραγράφους 20 - 23 γράφουν τα εξής:

"Η αληθινή Χριστιανική εκκλησία... ήταν "ο Ισραήλ τού Θεού". Ήταν ένας Πνευματικός Ισραήλ. Σαν ενωμένη εκκλησία ήταν ο "δούλος" τού Ιεχωβά Θεού" και τού Χριστού του. Σ' αυτόν με πνευματικό τρόπο, απευθύνεται το εδάφιο Ησαΐας 43/μγ΄ 10: "Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλος μου". Μολονότι ο Ιησούς έκανε το ερώτημα για τον "πιστό και φρόνιμο δούλο", δεν είχε αμφιβολία για το ποιος ήταν αυτός ο "δούλος". Αναμφίβολα ο Ιησούς είχε κατά νου εκείνον το "δούλο" τού Ιεχωβά Θεού, αυτόν τον "Ισραήλ τού Θεού". Δεν θα γινόταν λάθος για τον καθορισμό αυτού τού σύνθετου "δούλου". Με την τιμή τού ίδιου του αίματός του είχε αγοράσει εκείνον τον Ισραήλ τού Θεού σαν δούλο του, και στην παραβολή που έδωσε στην προφητεία του μπορούσε ν' αναφερθεί σ' αυτόν σαν σύνθετο "δούλο", ένα δούλο που θα αποδεικνυόταν "πιστός και φρόνιμος"...

...η παραβολή τού Ιησού περιγράφει ότι ο κύριος τού "δούλου" έφυγε, σαν "άνθρωπος που θα ταξίδευε μακριά και ο οποίος είχε αφήσει το σπίτι του και είχε δώσει εξουσία στους δούλους του". (Μάρκος 13/ιγ΄ 34). Έτσι ο "πιστός και φρόνιμος δούλος" είναι ένας δούλος "τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί τών υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ". (Ματθαίος 24/κδ΄ 45). Ο κύριος τού σύνθετου "δούλου" έφυγε πριν από χίλια ενιακόσια χρόνια και πλέον, κατά την ανάληψή του στον ουρανό, αφήνοντας το "δούλο" με οδηγίες για να τρέφει τους "υπηρέτας". (Ματθαίος 28/κη΄ 16-20). Οι "υπηρέται" δεν αποτελούσαν την οικογένεια τού κυρίου αλλά ήταν οι "οικιακοί υπηρέτες" του (Χ.Α.Γ. Μέγιερ) ή το "προσωπικό τού σπιτικού" του (Νέα Αγγλική Βίβλος). Ήταν δούλοι, όπως ήταν δούλος και ο "πιστός και φρόνιμος δούλος" που είχε επιφορτιστεί να τρέφει αυτούς τους δούλους. Έτσι ήταν όλοι ένα σώμα δούλων, και υπόκειντο όλοι στον ίδιο "κύριο". Ήταν όλοι υποχρεωμένοι να είναι "πιστοί και φρόνιμοι".

Η παραβολή τού Ιησού άρχισε να εκπληρώνεται κατά την αναχώρησή του το έτος 33 μ.Χ., και ο σύνθετος "δούλος", δηλαδή "ο Ισραήλ τού Θεού", η γεννημένη από το πνεύμα, χρισμένη εκκλησία τού Χριστού τής οποίας τα μέλη τελικά θα φτάσουν τους 144.000 υπάρχει από τότε". (Η εντονοποίηση τών γραμμάτων είναι δική μας)

Αυτή ήταν με λίγα λόγια η θεωρία τής Σκοπιάς για τον "σύνθετο δούλο" μέχρι πριν λίγα χρόνια. Ας την δούμε όμως πιο προσεκτικά, λαμβάνοντας υπ' όψιν, όχι μόνο τα τότε παλιά τους ανωτέρω επιχειρήματα, αλλά και τα νεότερα, με το "νέο φως" τους, που θα αναφέρουμε στη συνέχεια:

Β. Αναίρεση τών παλιών επιχειρημάτων τής Σκοπιάς που ΔΕΝ τα αποδέχεται πλέον, περί ΣΥΝΘΕΤΗΣ Συλλογικής Εκκλησίας 144.000

1. Δεν μπορεί η Εκκλησία να ήταν ΟΛΟΚΛΗΡΗ ο Πιστός και Φρόνιμος Δούλος, επειδή τότε "τι ήταν οι υπόλοιποι δούλοι;"

Μια πρώτη παρατήρηση, είναι ότι δεν μπορεί η Εκκλησία να είναι ένας σύνθετος "δούλος", επειδή αν ήταν η Εκκλησία ολόκληρη "ο πιστός και φρόνιμος δούλος", τότε τι ήταν οι υπόλοιποι δούλοι; Σύμφωνα με την παραβολή, εκτός από αυτόν, όταν ο Κύριος έφυγε, άφησε και άλλους δούλους πίσω του. Όμως όταν ο Χριστός έφυγε, δεν άφησε τίποτα περισσότερο από ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Η παλιά ερμηνεία τής Σκοπιάς, (την οποία η ίδια η Σκοπιά έχει πλέον αλλάξει και ακυρώσει), αποτυγχάνει να εξηγήσει τι είναι οι άλλοι "δούλοι" που αφήνει πίσω ο Κύριος ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΙ. Ήταν ένα κενό αξεπέραστο για τη Σκοπιά, όλες τις δεκαετίες που το πίστευε αυτό.

Αν αυτός που ευλογείται είναι η Εκκλησία, δεν μπορεί να έχει τρεις διαφορετικές ερμηνείες ταυτόχρονα, και ως ειδικός οικονόμος που τρέφει, και ως οι λοιποί που τρέφονται και ως μεμονωμένα πρόσωπα.

Η Σκοπιά είχε κάνει τότε μια απελπισμένη προσπάθεια να "θολώσει" το ζήτημα, με τα εξής λόγια:

"Μερικοί από τους 'οικιακούς δούλους' θα βοηθούσαν στην προσφορά των γευμάτων στους συντρόφους οικιακούς δούλους. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που οι οικιακοί υπηρέτες θα βοηθούσαν στο να τρέφουν ο ένας τον άλλον." (σελ. 343).

Όμως, η παραβολή δεν λέει ότι ο "πιστός και φρόνιμο δούλος" θα τρεφόταν και αυτός από άλλους. Ούτε ότι θα είχε βοηθούς. Αυτές είναι σοφιστείες της Σκοπιάς, και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την παραβολή. Και το κυριότερο, και έτσι αν ήταν, και πάλι, αυτοί που θα βοηθούσαν, είναι "ΜΕΡΙΚΟΙ", όπως χαρακτηριστικά παραδέχεται η Σκοπιά. Οι υπόλοιποι λοιπόν, (οι περισσότεροι), πάλι περισσεύουν, και δεν είναι δυνατόν να συμπεριλαμβάνονται σε κάποιον δήθεν "σύνθετο δούλο".

2. Ας δούμε την αρχή τού συλλογισμού τής Σκοπιάς, ότι δήθεν: όπως ο Ισραήλ ήταν "δούλος" τού Θεού", έτσι και η Εκκλησία είναι ο πνευματικός Ισραήλ, άρα και δούλος τού Θεού.

Αυτό είναι λάθος για πολλούς λόγους. Κατ' αρχήν η φράση που αναφέρεται στον Ησαϊα 43/μγ΄ 10, "ο δούλος μου", βρίσκεται μέσα στο γενικό συμφραζόμενο με εφαρμογή τον Ισραήλ που αναφέρεται ως "Ιακώβ" ("ο δημιουργός σου Ιακώβ" (Ησ.43/μγ΄ 1)), και σε όλο αυτό το κομμάτι, χρησιμοποιείται ενικός αριθμός γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο. Επειδή ο Ισραήλ, ήταν η "προέκταση" τού Ιακώβ, οι απόγονοι τού Ιακώβ. Όμως ο Ιακώβ ήταν άνδρας, και έτσι η έκφραση: "δούλος μου" αναφέρεται στους απογόνους του στο συμφραζόμενο αυτό.

Όμως για την Εκκλησία, δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ ένα τέτοιο παράλληλο. Πουθενά στην Αγία Γραφή, η θηλυκού γένους Χριστιανική Εκκλησία δεν αναφέρεται με προσδιορισμό αρσενικού γένους. Καλούμε να μας δείξει η Σκοπιά έστω και ένα τέτοιο παράλληλο αν υπάρχει. Και βεβαίως, ούτε και οι ίδιοι πλέον δεν δέχονται αυτό τους το επιχείρημα, αφού άλλαξαν απόψεις και ήρθαν στα λόγια μας!

Γ. Αναίρεση τών νέων επιχειρημάτων τής Σκοπιάς περί ΣΥΝΘΕΤΟΥ "Συλλογικού Κυβερνώντος Σώματος".

3. Υπάρχουν πλήθος παράλληλες παραβολές στην Αγία Γραφή, όπου σαφώς εφαρμόζονται ατομικά και όχι συλλογικά.

Για παράδειγμα:

α. Τών 10 παρθένων (Ματθαίος 25/κε΄ 1-13), όπου άλλες μπαίνουν στους γάμους, (περισσότερες από μία), και άλλες αποτυγχάνουν.

β. Τών ταλάντων (Ματθαίος 25/κε΄ 14-30), όπου οι δούλοι είναι 3, και οι 2 επαινούνται, και όχι μόνο ο ένας, ώστε να είναι σύνθετος.

γ. Τών μνων (Λουκάς 19/ιθ΄ 12-27), όπου οι δούλοι που επαινούνται είναι περισσότεροι από ένας.

Ομοίως και εδώ, δεν μπορούμε να πάρουμε τον "δούλο" συλλογικά. Υπάρχει "διαφορετικό προηγούμενο".

4. Ανακολουθία ως προς τον χρόνο διορισμού τού Δούλου

Το πολύ ενδιαφέρον, είναι ότι ενώ ως τώρα, η Σκοπιά ισχυριζόταν ότι "Ο κύριος τού σύνθετου "δούλου" έφυγε πριν από χίλια ενιακόσια χρόνια και πλέον, κατά την ανάληψή του στον ουρανό, αφήνοντας το "δούλο" με οδηγίες για να τρέφει τους "υπηρέτας"... Η παραβολή τού Ιησού άρχισε να εκπληρώνεται κατά την αναχώρησή του το έτος 33 μ.Χ.", ("Η Χιλιετής Βασιλεία τού Θεού έχει πλησιάσει" σελ. 340,341), πλέον δεν δέχεται ούτε καν αυτό που έλεγε τότε, αλλά έχει μεταθέσει τον "διορισμό" τού Δούλου στη σύγχρονη εποχή, γράφοντας τα εξής:

"τα λόγια του για αυτόν τον πιστό δούλο άρχισαν να εκπληρώνονται μόνο ΜΕΤΑ την έναρξη των τελευταίων ημερών το 1914...

...ο πιστός και φρόνιμος δούλος λαβαίνει ΔΥΟ ξεχωριστούς διορισμούς. Ο πρώτος τον καθιστά υπεύθυνο στο υπηρετικό προσωπικό, ενώ ο δεύτερος σε όλα τα υπάρχοντα του κυρίου. Εφόσον η παραβολή εκπληρώνεται μόνο σε αυτόν τον καιρό του τέλους, και οι δύο διορισμοί θα έπρεπε να γίνουν μετά την έναρξη της παρουσίας του Ιησού με βασιλική εξουσία το 1914...

...Το 1919, έτος κατά το οποίο έλαβε χώρα πνευματική αναζωογόνηση, ο Ιησούς επέλεξε από ανάμεσά τους ικανούς χρισμένους αδελφούς για να αποτελέσουν τον πιστό και φρόνιμο δούλο και τους διόρισε υπεύθυνους στο υπηρετικό προσωπικό του... (Ιούλιος 2013 από ΕΔΩ)

Εδώ η Σκοπιά κάνει μία οπισθοδρόμηση. Ενώ ως τώρα, είχε κατανοήσει σωστά, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε αναθέσει την υπηρεσία στον Δούλο Του το 33 μ.Χ., κατά την αναχώρησή Του, αλλάζει και πάλι απόψεις, (κατά την πολύ κακή συνήθειά της), και πλέον κατ' αυτήν, ο Δούλος διορίζεται το... 1919!

Αυτό βέβαια τους βολεύει σε τρία πράγματα:

1. Για να μην αναγκασθούν να παραδεχθούν την Αποστολική Διαδοχή τής αληθινής Εκκλησίας τού Κυρίου, οι Επίσκοποι τής οποίας έλαβαν την υπηρεσία τους από τον Κύριο το 33 μ.Χ.,

2. Για να τονίσουν το ότι μετά το 1914 είμαστε στο... τέλος, και να πιέζουν ψυχολογικά τους οπαδούς τους να μένουν μέσα στην οργάνωση, μήπως πεθάνουν έξω απ' αυτήν, αν τους βρει το... τέλος, και

3. Για να δημιουργήσουν έτσι μία δική τους "Αποστολική Διαδοχή", η οποία θα νομιμοποιεί δήθεν, την αυθαίρετη εξουσίας τους να ορίζουν τη ζωή και την πίστη τών οπαδών τους.

Από την άλλη όμως, τους εκθέτει ακόμα περισσότερο, λόγω τής προφανέστατης παραποίησης τής έννοιας τής παραβολής, για τους εξής λόγους:

1. Επειδή είναι αποδεδειγμένο και από τους ιστορικούς και από την Αγία Γραφή, ότι η Ιερουσαλήμ ΔΕΝ καταστράφηκε το 607 π.Χ. αλλά το 587 π.Χ., κάτι που σημαίνει ότι όλα όσα ισχυρίζεται η Σκοπιά για δήθεν "αόρατη" παρουσία τού Κυρίου το 1914 και "διορισμό" τους το 1919 από τον Χριστό, είναι ανυπόστατα. Επειδή το 1914 στηρίζεται στην ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ψευδή ημερομηνία 607!

2. Επειδή ο Κύριος αποδεδειγμένα έθεσε ήδη από τον καιρό τής πρώτης Του Παρουσίας τον 1ο αιώνα μ.Χ. το σώμα τών Επισκόπων να κάνουν αυτή τη Λειτουργία, άρα υπήρχαν ήδη από τότε διορισμένοι από τον Κύριο Δούλοι, για να δίνουν στην Εκκλησία Του την "εν καιρώ τροφή". Συνεπώς η ηγεσία τής Σκοπιάς, απλώς... περισσεύει!

3. Επειδή αν ήταν τόσο πιστοί και φρόνιμοι οι ηγέτες τής Σκοπιάς το 1919, ώστε ο Κύριος να τους διορίσει σε μια τέτοια θέση, τότε ΔΕΝ θα άλλαζαν ως σήμερα ούτε τα δόγματά τους, ούτε το ευαγγέλιο που κήρυτταν τότε. Κάτι που σημαίνει, ότι αν η σημερινή Σκοπιά έχει όπως ισχυρίζεται την αλήθεια, εκείνοι τότε είχαν ΨΕΥΔΟΣ!

4. Επειδή αν ο Κύριος όντως τους είχε διορίσει το 1919 σε αυτή την υπηρεσία, ΘΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΑΠΟ ΤΟΤΕ, και θα το έλεγαν ΑΠΟ ΤΟΤΕ. Και δεν θα άλλαζαν συνεχώς απόψεις για το "ποιος είναι ο δούλος", ούτε θα περίμεναν 100 χρόνια αργότερα, δηλαδή τα τελευταία χρόνια,  για να καταλάβουν ΤΩΡΑ ποιους ακριβώς είχε διορίσει ο Κύριος ΤΟΤΕ! Πολύ απλά, ένας "πιστός και φρόνιμος δούλος", γνωρίζει ΕΞ ΑΡΧΗΣ τον διορισμό του, και δεν τον αντιλαμβάνεται... 100 χρόνια αργότερα!

5. Επειδή η παραβολή λέει ξεκάθαρα ότι ο Κύριος θα άφηνε τον δούλο ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ και ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ, και ΟΧΙ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ Β΄ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ, όπως υποτίθεται ότι έκανε ο Κύριος το 1919 κατά τη Σκοπιά!

6. Επειδή όπως δείξαμε πιο πάνω, η παραβολή δεν έχει καμία σχέση με κάποιο δήθεν "σύνθετο σημείο", όπως ισχυρίζεται η Σκοπιά, αφού ο Ματθαίος ΔΕΝ την κατατάσσει χρονικά στο πλαίσιο συζήτησης τού Χριστού, αλλά θεματικά, σε αντίθεση με τον Λουκά, που την κατατάσσει χρονικά ΕΞΩ από οποιαδήποτε υπόνοια "συνθέτου σημείου". Και που βεβαίως τέτοιο "σύνθετο σημείο", όχι μόνο δεν υφίσταται, αλλά είναι και εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΟ με αυτό που είπε ο Κύριος στον Ματθαίο! Άρα, αφού δεν υπάρχει τέτοιο σύνθετο σημείο περί τού 1914, τότε η παραβολή απλώς δεν ταιριάζει με τον χρόνο που δίνουν!

7. Επειδή δεν θα μπορούσαν αυτοί να είναι "πιστός και φρόνιμος δούλος", αφού από την όλη πολιτεία τους ως σήμερα, έχουν αποδειχθεί κακοί και πονηροί, και "δέρνουν τους συνδούλους τους", όπως θα δούμε σε επόμενη ενότητα.

Αφού λοιπόν υπάρχουν όλες αυτές οι ανακολουθίες, οι ισχυρισμοί τής Σκοπιάς ότι δήθεν είναι το κυβερνόν σώμα τους ως "σύνθετος" δούλος, δεν ισχύουν.

5. "Ο Κακός ΕΚΕΙΝΟΣ Δούλος".

Αν και αυτό θα το δούμε σε ξεχωριστό άρθρο, στο επόμενο μέρος ανάλυσης τής παραβολής, εδώ εν ολίγοις θα πούμε τα εξής περιληπτικά:

Εφ' όσον η παραβολή αυτή αναφέρεται και σε άλλο σημείο τής Αγίας Γραφής, Στο Λουκάς 12/ιβ΄ 45, αν το διαβάσουμε εκεί, θα δούμε ότι λέει ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΟΥΛΟ: "Εάν δε είπη ο δούλος εκείνος εν τη καρδία αυτού: "χρονίζει ο κύριός μου έρχεσθαι" και άρξαται τύπτειν τους παίδας... και μεθύσκεσθαι..." Όμως δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί "κακός δούλος", ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΟΛΗ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, γιατί είναι εξ' ορισμού ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. Άρα λοιπόν αναφέρεται ΣΕ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, άλλος εκ τών οποίων θα μπορούσε να αποδειχθεί πιστός και φρόνιμος και άλλος που θα μπορούσε να αποδειχθεί κακός. Δεν ενεργούν οι συλλογικές μονάδες έτσι, όλοι καλοί ή όλοι κακοί. Ανάμεσα σε κάθε ομάδα, υπάρχουν και καλοί και κακοί.

Βεβαίως το σημαντικό εδώ, είναι ότι και η ίδια η Σκοπιά το άλλαξε ΚΑΙ ΑΥΤΟ εν μέρει, στο "νεότερο φως" της, και επιτέλους παραδέχθηκε ότι ο "κακός δούλος" είναι μία πιθανή κατάσταση τού ΙΔΙΟΥ ΔΟΥΛΟΥ που θα μπορούσε να αποδειχθεί "πιστός και φρόνιμος", και όχι κάποια άλλη ομάδα, όπως ισχυριζόταν για πολλές δεκαετίες.

Και πάλι λοιπόν η ίδια η Σκοπιά έρχεται στα λόγια μας, και μέσω τής παραδοχής αυτής, καταρρίπτει και η ίδια, το παλιό της ΨΕΥΔΕΣ "φως", ότι δήθεν ο Δούλος ήταν ολόκληρη η Εκκλησία, η οποία φυσικά δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί "πονηρή και κακή", διαψεύδοντας έτσι τον Κύριο! Αλλά κατά τον ίδιο τρόπο, δεν θα μπορούσε ολόκληρη η ηγεσία τής αληθινής Εκκλησίας να αποδειχθεί είτε καλή είτε κακή!

Ο Πέτρος λέγοντας "προς ΕΜΑΣ το λες... ή προς όλους;", χρησιμοποίησε σύνολα. Όμως η απάντηση τού Χριστού δόθηκε για να του τονίσει ότι η ευθύνη τού κάθε δούλου είναι προσωπική, για όσα έκανε ο ίδιος και όχι άλλοι μαζί με αυτόν.

Η Αγία Γραφή εμμένει πολύ στην προσωπική ευθύνη τού καθενός ξεχωριστά:

"ο καθένας το δικό του φορτίο θα βαστάσει" (Γαλάτας 6: 5).

"...όλοι να εμφανισθούμε...ανταμοιφθεί ο καθένας... σύμφωνα με αυτά που έπραξε". (Β΄ Κορινθ. 5: 10).

"Αυτός που με ανακρίνει είναι ο Κύριος... ο έπαινος... στον καθένα από τον Θεό" (Α΄ Κορ. 4: 4,5).

"Καθένας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του" (Ρωμαίους 14: 10-12).

Περισσότερα όμως για τον "κακό δούλο", αναλυτικότερα, θα δούμε στο επόμενο άρθρο μας τής μελέτης μας αυτής.

Ν. Μ.