Ελληνικός Παρατηρητής τής Σκοπιάς

Φραγμός στην εκμετάλλευση της απειρίας των άλλων

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Μελέτες και Εσχατολογικά

Πίστη ΕΠΕΙΔΗ το τέλος πλησίασε;

Για το συμφέρον μας ή για μια σχέση με τον Θεό;

Έκκληση σε βιαστικές αποφάσεις

1. Ακατανόητες νοοτροπίες

Μερικά πράγματα για έναν (πιστό) Χριστιανό είναι ακατανόητα, όταν τα συναντάει σε μια αίρεση. Γιατί ένας Χριστιανός αγνοεί τις προϋποθέσεις που οδηγούν σε ορισμένες νοοτροπίες άλλων θρησκειών, ή επειδή έχει συνηθίσει στην ορθή θεώρηση των πραγμάτων, δεν διανοείται ότι θα μπορούσε κάποιος συνάνθρωπός του να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο.

Ένα ζήτημα, απ' αυτά που ένας πιστός Χριστιανός δυσκολεύεται να "χωνέψει", είναι η εμμονή ορισμένων αιρέσεων σαν τη Σκοπιά, με τον καιρό "του τέλους". Όταν τα πάντα περιστρέφονται γύρω απ' αυτό, όταν είναι το συχνότερο πράγμα που ακούγεται στις συνάξεις τους, όταν αποτελεί το επίκεντρο του "ευαγγελίου" τους, αυτό για έναν Χριστιανό αποτελεί μια αδιανόητη μανία, που φθάνει στα όρια της παραφροσύνης για έναν αιρετικό. Και δικαίως αναρωτιέται: "Μα γιατί κάνουν τόση φασαρία για κάτι τέτοιο;"

Ο ίδιος ο πιστός όμως μιας τέτοιας αίρεσης, θεωρεί την απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα: "αυτονόητη". Του φαίνεται αδιανόητο, το ότι ένας άλλος συνάνθρωπός του, και μάλιστα πιστός, δείχνει τόση ψυχραιμία απέναντι στο μεγάλο γεγονός του τέλους του κόσμου όπως τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα, και στο τέλος δισεκατομμυρίων ανθρώπων!

Δείτε τι γράφει η εταιρία Σκοπιά σε ένα (εκ των πολλών) τευχών της, που ασχολούνται με αυτό το θέμα, σε ένα άρθρο με τίτλο: "Είναι καιρός να μένουμε άγρυπνοι":

"Αν και βρισκόμαστε στον κόσμο, δεν πρέπει να είμαστε μέρος του, "διότι ο προσδιορισμένος καιρός πλησιάζει"... Είναι ολοφάνερο ότι ο κόσμος βυθίζεται ολοένα και περισσότερο προς την τελειωτική καταστροφή. Η ανάγκη να μένουμε άγρυπνοι είναι πιο κρίσιμη από οποτεδήποτε άλλοτε... Καθώς πλησιάζει ο καιρός, να μένετε άγρυπνοι, διότι ο Ιεχωβά είναι έτοιμος να φέρει συμφορά σε ολόκληρο το σύστημα του Σατανά!" (Σκοπιά 1 Νοεμβρίου 1995, σελ. 20).

Είναι προφανής, όχι μόνο η μεγάλη σημασία που δίνει η Σκοπιά στο "πότε θα έρθει το τέλος", αλλά και το ότι το τέλος αυτό, είναι Η ΑΙΤΙΑ για την οποία πρέπει οι οπαδοί της να μένουν πιστοί και σε εγρήγορση!

Θυμάμαι μια τηλεοπτική εκπομπή, στην οποία εμφανίσθηκε ένας πρώην Μάρτυρας του Ιεχωβά, (εμφανώς επηρεασμένος όμως από την Αντβεντιστική εσχατολογική νοοτροπία της Σκοπιάς), για να "πληροφορήσει" το τηλεοπτικό κοινό ότι δήθεν "το τέλος έρχεται σε λίγα χρόνια". Θυμάμαι ότι γελούσα με την απορία της ψυχολόγου της εκπομπής, που κατ' επανάληψιν τον ρωτούσε: "Ωραία! Και γιατί ΕΣΕΙΣ ήρθατε τώρα εδώ να μας πείτε γι' αυτό το τέλος; Μήπως θα το αλλάξετε; Και αν έρθει, τι αλλάζει με το ότι μας πληροφορήσατε γι' αυτό; Πού τη βλέπετε εσείς την αναγκαιότητα να μας μιλήσετε γι' αυτό; Τι θέλετε να παραστήσετε;" Και θυμάμαι επίσης με γέλιο, τον τρόπο που την κοιτούσε ο εν λόγω άνθρωπος, σαν να έβλεπε μια εξωγήινη! Η απορία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, καθώς δεν πίστευε στ' αυτιά του, για το ότι κάποια δεν μπορεί να διακρίνει τη σημασία ενός τέτοιου γεγονότος. Και αδυνατούσε σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής, να καταλάβει το νόημα που έχουν αυτές οι ερωτήσεις!

Στο άρθρο αυτό λοιπόν, θα εξετάσουμε εν συντομία τα αίτια αυτής της διαφορετικής θεώρησης του ζητήματος, και θα δούμε τους λόγους που κάνουν τον έναν να το βλέπει έτσι, και τον άλλον διαφορετικά. Αναλυμένα από κάποιον που κάποτε τα έβλεπε έτσι, και σήμερα διαφορετικά.

2. Γιατί το τέλος δεν απασχολεί τόσο πολύ τους Χριστιανούς

Ας δούμε πρώτα τον λόγο που ο καιρός του τέλους, δεν απασχολεί τόσο πολύ έναν Χριστιανό:

Α. Για έναν Χριστιανό, ο Θεός είναι δίκαιος, και δεν πρόκειται να αδικήσει κανέναν. Όποτε λοιπόν και αν φέρει το τέλος, οι Χριστιανοί εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη Του, και δεν ανησυχούν.

Β. Για τους Χριστιανούς, το τέλος, δεν ισοδυναμεί με πλήρη αφανισμό των αλλοθρήσκων, αλλά η πίστη μας είναι αυτή που λέει και η Αγία Γραφή, ότι θα γίνει "ανάσταση νεκρών, δικαίων και αδίκων" (Πράξεις 24/κδ: 15), γιατί "όλοι όσοι είναι στα μνήματα θα ακούσουν τη φωνή Του, και θα αναστηθούν" (Ιωάννης 5/ε: 28). Εφ' όσον λοιπόν θα υπάρξει ανάσταση ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ των ανθρώπων, δεν μας απασχολεί το πώς ο Θεός θέλει να φέρει το τέλος του κόσμου. Όλοι, θα σταθούμε για κρίση στην ημέρα εκείνη της δικαιοκρισίας του Θεού.

Γ. Για εμάς, το τέλος δεν είναι μόνο το "ιστορικό" τέλος του κόσμου, αλλά ανεξαρτήτως του πότε θα έρθει το τέλος του κόσμου, ο θάνατος είναι για τον καθένα από εμάς το εσχατολογικό του τέλος. Γιατί για εμάς ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ύπαρξης, αλλά χάριτι Θεού, ο προσωρινός χωρισμός της ψυχής από το σώμα μας. Και γνωρίζουμε ότι αφήνοντας αυτό τον κόσμο δια του θανάτου, ως πιστοί συναντούμε τον Κύριο, και αυτό για εμάς ισοδυναμεί με την ημέρα της κρίσεως, σαν να έφθασε για εμάς το τέλος του κόσμου. Αυτό σημαίνει, ότι επειδή κάθε ημέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία της ζωής μας, δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το τέλος του κόσμου ως προς τη σωτηρία μας, καθώς το τέλος θα μπορούσε για εμάς να έρθει αιώνες πριν το τέλος του κόσμου!

Αυτή είναι περιληπτικά η βασική Χριστιανική θεώρηση, που κάνει τους Χριστιανούς να μην "αγχώνονται" τόσο για το τέλος, όσο οι διάφορες εσχατολογικές αιρέσεις. Και αυτός είναι ο λόγος, που φαίνεται σ' εμάς παράξενη η "μανία" με το τέλος που έχουν διάφορες ομάδες κυρίως Προτεσταντικού τύπου.

Όμως υπάρχουν κάποιοι λόγοι, που κάνουν τις εσχατολογικές αιρέσεις να δίνουν μεγάλη σημασία στο τέλος, που για εμάς δεν ισχύουν. Ας δούμε για παράδειγμα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, μια αίρεση που κατ' εξακολούθησιν, από την αρχή της ιστορίας της, πάσχει από εσχατολογική υστερία, σε σημείο που να έχει προβεί σε πλήθος ψευδοπροφητείες, και που έχει γι' αυτές διαψευσθεί κατ' επανάληψιν παταγωδώς.

3. Γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δίνουν τόση σημασία στο "τέλος" του κόσμου

Οι λόγοι που οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δίνουν τόση σημασία στο "τέλος" του κόσμου, είναι δύο ειδών:

Α. Λόγοι Μάρκετινγκ, και

Β. Λόγοι δογματικοί.

Ας τους δούμε από πιο κοντά:

Λόγοι Μάρκετινγκ:

Όπως και άλλες παρόμοιες αιρέσεις, (σαν τους Πεντηκοστιανούς για παράδειγμα, που υπερ-τονίζουν το θέμα της αρπαγής), η πρόσκληση νέων οπαδών τους, στηρίζεται στην αίσθηση της "πίεσης χρόνου". Είναι μια μέθοδος γνωστή στο μάρκετινγκ. Λέει ο διαφημιστής: "Τρέξτε να προλάβετε! Τώρα είναι η προσφορά! Αύριο είναι αργά! ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ έχουμε αυτό το προϊόν! Τώρα το προϊόν αυτό προσφέρεται για όλους, ή για όσους το προλάβουν!" Έτσι, ο υποψήφιος αγοραστής, σπεύδει να εκμεταλλευθεί την "ευκαιρία", ή την "έκπτωση", και αγοράζει το προϊόν, χωρίς να έχει το χρόνο πάντοτε να το εξετάσει σε βάθος, και χωρίς να γνωρίζει, ότι ίσως στο διπλανό "μαγαζί", υπάρχει κάποιο προϊόν καλύτερο ή φθηνότερο.

Η εταιρία Σκοπιά, είναι μια ανώνυμη μετοχική εταιρία, που πουλάει "δόγμα", "υπηρεσίες λέσχης" και ένα (κίβδηλο) αίσθημα ασφάλειας. Λέει στον κόσμο: "Επειδή το τέλος πλησιάζει, τρέξτε να προλάβετε! Ανά πάσα στιγμή κινδυνεύετε να πεθάνετε! Ελάτε σήμερα στην οργάνωσή μας, γιατί ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ θα σωθούμε από την καταστροφή που ΣΥΝΤΟΜΑ θα φέρει... ο Θεός! Όσοι είναι έξω από την οργάνωσή μας, θα πεθάνουν, έστω και αν είναι μωρά, μόνο και μόνο επειδή οι γονείς τους δεν έγιναν μέλη μας!" Κι έτσι, οι αφελείς, σπεύδουν να εκμεταλλευθούν αυτή την κίβδηλη ασφάλεια που τους προσφέρεται δήθεν δωρεάν, και πληρώνουν γι' αυτήν την πολύτιμη ψυχή τους, σε μια παμπόνηρη εταιρία! Εμπιστεύονται σε μια πονηρή εταιρία, να τους σώσει από τον Θεό της αγάπης!

Όπως ένας ασφαλιστής, παρουσιάζει τα πάντα μαύρα και επικίνδυνα, προκειμένου να πετύχει ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο, και λέει: "αύριο μπορεί να είναι αργά", έτσι και η Σκοπιά, προκειμένου υπογράψει ο υποψήφιος οπαδός της το συμβόλαιο του βαπτίσματος "στην από το πνεύμα κατευθυνόμενη οργάνωση", του υπερτονίζει τις κακές καταστάσεις στον κόσμο και "το τέλος", ως κίνητρο, για να τον κάνει να εισέλθει σε αυτήν.

Στην οργάνωση της Σκοπιάς, το δόγμα διαπλέκεται με το μάρκετινγκ, με τρόπο δυσδιάκριτο, από τον αφελή ή τον άπειρο. Του πουλούν "φύκια για μεταξωτές κορδέλες". Δόγματα κυριολεκτικά για γέλια, με τρομερά κενά λογικής και απαράδεκτη προχειρότητα, δόγματα χωρίς καμία αντοχή στο χρόνο και τη λογική ανάλυση, που κάθε λίγα χρόνια τα αλλάζουν ως "παλιό φως", και μία Αγία Γραφή εντελώς διαστρεβλωμένη και παραλλαγμένη, δίνονται στον υποψήφιο οπαδό της Σκοπιάς, ως "όπλα σωτηρίας", από το τέλος που (πάντα, εδώ και ενάμισι αιώνα) βρίσκεται κοντά, και σε λίγα χρόνια θα έρθει. Έτσι ώστε το υποψήφιο θύμα να εισέλθει βιαστικά στην οργάνωση, και μετά να υπόκειται στο φόβο της Αποκοπής, αν τολμήσει να αμφισβητήσει την εταιρία Σκοπιά!

Μοιάζει δηλαδή σαν αυτούς που πουλούν προστασία στα νυχτερινά κέντρα. Λένε: "αν μας ενισχύεις, εμείς θα σε ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΜΕ". Και αν ο άνθρωπος αρνηθεί, τότε του κάνουν το μαγαζί σμπαράλια. Όπως η εταιρία Σκοπιά σμπαραλιάζει τις οικογένειες όσων την εγκαταλείπουν! Πρώτα τους δημιουργεί "πίεση χρόνου" για να γίνουν βιαστικά μέλη της, χωρίς να το ψάξουν προσεκτικά, και μετά, ακόμα και αν θελήσουν να φύγουν, φοβούνται τις συνέπειες!

Το "τέλος", είναι για τη Σκοπιά το κίνητρο που θα κάνει τους οπαδούς της να γίνουν πειθήνια μέλη της, να φοβούνται να αμφισβητήσουν τα κακής ποιότητας προϊόντα της, και να κηρύττουν στον ελεύθερο χρόνο τους τις απόψεις της, για να σώσουν δήθεν και άλλους! ΓΙ' ΑΥΤΟ ΥΠΕΡΤΟΝΙΖΕΙ Η ΣΚΟΠΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Δογματικοί λόγοι:

Βεβαίως, για τους οπαδούς της, το θέμα είναι διαφορετικό. Οι καημένοι αυτοί, δεν έχουν λόγους οικονομικού συμφέροντος να το υπερτονίζουν. Έχουν μόνο λόγους ψυχολογικού συμφέροντος. Να σωθούν, να σώσουν άλλους, και να νιώθουν ασφαλείς!

Τα δόγματα της Σκοπιάς, είναι πονηρά πλεγμένα γύρω από το τέλος. Ο κάθε πιστός της, νομίζει ότι "είναι ασφαλής" μέσα σε αυτήν, και ότι αν φύγει από αυτήν θα πεθάνει στον Αρμαγεδδώνα, που "είναι κοντά". Πιστεύει σε έναν επικίνδυνο θεό, που θα έρθει για να φέρει τον θάνατο και την καταστροφή στον κόσμο, ακόμα και στα μωρά. Και ο "θεός" αυτός, εξιλεώνεται με δύο τρόπους: α) Με το να είναι κάποιος πιστό μέλος της Σκοπιάς, και β) Με το να κηρύττει σε άλλους για να τους σώσει. Διαφορετικά, κατ' αυτούς, όταν έρθει να καταστρέψει τον κόσμο, θα τους ζητήσει λόγο επειδή δεν κήρυτταν μαζί με τη Σκοπιά για σωτηρία των άλλων, και θα σκοτώσει και αυτούς ως υπαίτιους του θανάτου των άλλων! Ένας θεός χειρότερος από τον διάβολο, που σκορπάει τρόμο και θάνατο στο διάβα του, και ζητάει από άλλους την ευθύνη για την καταστροφή που προκαλεί ο ίδιος!

Έτσι ο άνθρωπος αυτός, αφιερώνει τη ζωή του στη σωτηρία του εαυτού του, και των συνανθρώπων του, με τον τρόπο που του λέει η Σκοπιά: Με το να ζει σύμφωνα με τις επιταγές της, και με το να κηρύττει στους άλλους, ώστε να μπουν και αυτοί σε αυτή και να σωθούν.

Ο φόβος του "επειδή το τέλος είναι κοντά", και δεν πρέπει το τέλος να τον βρει έξω από "την οργάνωση της σωτηρίας", τον κάνει να μην αμφισβητεί αυτά που του λένε, και να είναι υπάκουος. Να καταπνίγει κάθε αμφιβολία και κάθε λογίκευση που θα μπορούσε να τον βοηθήσει να καταλάβει την απάτη στην οποία έχει εμπλακεί. Να συμπεριφέρεται απάνθρωπα στους πρώην ομοπίστους του, ακόμα και σε μέλη της οικογενείας του που αμφισβητούν την οργάνωση.

Για την κατευθυνόμενη αυτή συμπεριφορά του, υπεύθυνα είναι τα δόγματα εκείνα, με τα οποία τον έχει "εφοδιάσει" η οργάνωση, φτιαγμένα με τέτοιο πονηρό τρόπο, που να τον κρατούν σε μια συνεχή φοβία για το τέλος!

Γι' αυτόν ο Θεός δεν είναι ο στοργικός Πατέρας των Χριστιανών, που έστειλε τον γιο του να νικήσει τον θάνατο δια της αναστάσεως, αλλά ο φοβερός δικαστής Ιεχωβά, που ικανοποιεί τη δικαιοσύνη του με το αίμα του αθώου χάριν των ενόχων! Δεν είναι ο Θεός που συγχωρεί και τον ληστή στον σταυρό, αλλά αυτός που σκοτώνει ακόμα και τα μωρά στην ημέρα του Αρμαγεδδώνα, (σαν μικρά φιδάκια και δυνάμει φίδια), επειδή οι γονείς τους δεν έγιναν μέλη της Σκοπιάς! Δεν είναι ο Θεός που εκτιμά την αλήθεια, αλλά κάποιος που εκτιμάει μόνο μια οργάνωση με διαρκώς μεταβαλλόμενα δόγματα, έστω και αν αυτή έχει γεμίσει τον κόσμο με έντυπα γεμάτα αποτυχημένες ψευδοπροφητείες!

Για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ο Θεός δεν είναι παντογνώστης, αλλά έχει εγκέφαλο και μνήμη, στην οποία διατηρεί ΜΟΝΟ όσους δεν ήταν αντίθετοι με την οργάνωσή "του". Οι άλλοι έχουν αφανισθεί, και δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να λάβουν μέρος στην ανάσταση, (έστω και αν η Αγία Γραφή μιλάει για ανάσταση ΟΛΩΝ).

4. Οι εσφαλμένες βάσεις της εσχατολογικής υστερίας

Μετά από όλα αυτά, νομίζω είναι προφανής ο λόγος που οι άνθρωποι της οργάνωσης αυτής, δίνουν τόση σημασία στο τέλος, και τα πάντα εκεί μέσα, περιστρέφονται γύρω από αυτή τη λέξη. Αλλά ας βάλουμε στην ανάλυσή μας μερικές "πινελιές" ακόμα, ως προς τα σημεία που κάνουν τη νοοτροπία τους να είναι αυτό που είναι, και ως προς τις εσφαλμένες βάσεις αυτής της νοοτροπίας:

Κατ' αρχήν, το ότι η οργάνωση τους έχει πει ότι ΔΕΝ θα αναστηθούν όλοι, και ότι ο θάνατος ισοδυναμεί με πλήρη αφανισμό, γι' αυτούς είναι πολύ σημαντικό δεδομένο. Προσέξτε όμως, ποιοι (κατά την οργάνωση) ΔΕΝ θα αναστηθούν:

1. Οι ασεβείς, δηλαδή αυτοί που γνώριζαν την εκάστοτε "οργάνωση του Ιεχωβά" (αρχαίο Ισραήλ, Αποστολική Εκκλησία και εκκλησία των Μαρτύρων της Σκοπιάς), και στράφηκαν εναντίον της. Αυτούς τους λένε "ασεβείς", και τους διαχωρίζουν από τους αδίκους. Κατ' αυτούς, οι άδικοι είναι όσοι αδίκησαν χωρίς να γνωρίζουν "την αλήθεια", ενώ οι ασεβείς τη γνώρισαν, και στράφηκαν εναντίον της. Αυτοί δεν υπάρχει λόγος να αναστηθούν κατά τη Σκοπιά, επειδή είναι εκούσιοι παραβάτες, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν στον νέο κόσμο του Θεού, εφ' όσον εκεί θα κακοποιούν εκούσια.

2. Αυτοί που θα είναι ζωντανοί στην ημέρα του τέλους, (που κακώς η Σκοπιά την ταυτίζει με τον Αρμαγεδδώνα). Κατά τη Σκοπιά, όλοι όσοι θα είναι ζωντανοί την ημέρα του τέλους, θα πεθάνουν χωρίς καθόλου ανάσταση! Κατ' αυτούς, όσοι πεθαίνουν από το χέρι του Θεού, δεν αξίζουν ανάσταση.

Είναι προφανές, ότι οι δύο αυτές εξαιρέσεις των αναστημένων, κατά τη δογματική της Σκοπιάς, εξυπηρετούν πρακτικούς σκοπούς προσέλκυσης μελών, και αποτροπής τους στο να αρνηθούν τη Σκοπιά. Ο φόβος ότι το τέλος θα βρει κάποιους εκτός οργάνωσης, και θα πεθάνουν, χωρίς καμία ανάσταση, τους κάνει να ενταχθούν σε αυτήν βιαστικά, και μετά ο φόβος μη θεωρηθούν "ασεβείς", επειδή δήθεν γνώρισαν "την αλήθεια" της Σκοπιάς και την αρνήθηκαν, τους κάνει να φοβούνται να την αμφισβητήσουν, και να φύγουν από αυτή.

Ο φόβος φυλάει τα έρημα!

Η Σκοπιά, δεν έχει πρόβλημα με όσους αδίκησαν "και δεν γνώριζαν την οργάνωση του Θεού". Γι' αυτό, θεωρεί ότι αυτοί θα αναστηθούν. Το πρόβλημα το έχει με τους αντιπάλους της, και με όσους την αμφισβητούν, και εναντίον αυτών στρέφεται, και "τους θάβει" ως άξιους αιωνίου θανάτου. Γίνεται λοιπόν κριτής τους, προ της κρίσεως.

Φυσικά, η θεώρηση της Σκοπιάς, ότι όσοι πέθαναν από το χέρι του Θεού δεν θα αναστηθούν, έχει και τα παρελκόμενά της προβλήματα, όπως: Πώς είναι δυνατόν, ένας δίκαιος Θεός να μην αναστήσει τα μωρά που θα πεθάνουν στον Αρμαγεδδώνα; και ακόμα: Εφ' όσον ο Χριστός μίλησε για κρίση των Σοδόμων και Γομόρρων, που καταστράφηκαν από το χέρι Του, πώς είναι δυνατόν, αυτοί να αναστηθούν, αν καταστράφηκαν από το χέρι του Θεού; Αυτά τα λόγια του Χριστού ειδικά, έχουν δημιουργήσει τόσο πρόβλημα στην τακτική της Σκοπιάς να τρομοκρατεί τους οπαδούς της με το τέλος του Αρμαγεδδώνα, που διαρκώς "μπαλατζάρουν", από τη μία άποψη στην ακριβώς αντίθετη, και μια λένε ότι θα αναστηθούν, και μία όχι, σε μια διαρκή ανατροπή των προηγούμενων θέσεών τους. Υπάρχει έτσι μια διαρκής σύγχυση μεταξύ των μελών τους, που δεν τους επιτρέπει να σκεφθούν λογικά, και να δουν ότι ο Θεός δεν είναι δυνατόν στον Αρμαγεδδώνα να σκοτώσει τον κόσμο, και κυρίως, ότι πρόκειται να τους αναστήσει ΟΛΟΥΣ. Αυτό όμως είναι που θέλει να αποφύγει η Σκοπιά, γιατί διαφορετικά χάνει το "κίνητρο" που θα κάνει τον κόσμο να ενταχθεί βιαστικά και με φόβο, και ακόμα το βασικό κίνητρο για την όλη προσηλυτιστική της δραστηριότητα. Αν οι νεκροί του Αρμαγεδδώνα, αναστηθούν όλοι, τότε έχουν και πάλι ευκαιρία να μάθουν την "αλήθεια" της Σκοπιάς κατά τη Χιλιετή βασιλεία (που κατά τη Σκοπιά είναι μετά τον Αρμαγεδδώνα), και έτσι δεν υπάρχει επείγον λόγος να τρέχουν να κηρύττουν για να σώσουν τους άλλους, ούτε να ενταχθούν βιαστικά στη Σκοπιά.

Το δόγμα της Σκοπιάς, ότι οι νεκροί του Αρμαγεδδώνα δεν θα έχουν ανάσταση, οδηγεί τα μέλη της και σε ΦΡΙΚΤΕΣ νοοτροπίες και επιθυμίες! Προσωπικά έχω ακούσει ανθρώπους μέσα στη Σκοπιά, να εύχονται τον θάνατο των συγγενών τους, (ακόμα και των γονιών τους), που δεν είναι Μάρτυρες, ώστε "να μη τους βρει ζωντανούς ο Αρμαγεδδώνας, και να μπορέσουν να αναστηθούν και να σωθούν"!!! Και τους έχω δει αυτούς τους ίδιους, να ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ όταν οι γονείς τους πέθαναν, επειδή έτσι πίστευαν ότι οι συγγενείς τους εξασφάλισαν ανάσταση! Σκεφθείτε, σε τι παραλογισμό οδηγούν τα δόγματα της Σκοπιάς τους πιστούς τους! Να εύχονται τον θάνατο των συγγενών τους!

Όταν το μάρκετινγκ των αιρέσεων μετατρέπεται σε δόγμα, και ένα δόγμα διαμορφώνεται με τρόπο που να εξυπηρετεί την αύξηση και τα συμφέροντα της αίρεσης, δημιουργούνται τόσο χοντρές, αλλά και λεπτότερες και συχνά πιο αόρατες στρεβλώσεις στη συμπεριφορά των μελών της. Για παράδειγμα, ας δούμε τη διαστροφή των ΚΙΝΗΤΡΩΝ της πίστης των ανθρώπων της αίρεσης αυτής:

Το βασικό κίνητρο, είναι ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ! Προσέξτε στα κείμενα της Σκοπιάς, ότι η σωτηρία από τον Αρμαγεδδώνα, ΔΕΝ είναι "παρεπόμενο" της πίστης, αλλά αυτό το ίδιο το κίνητρο της πίστης στον Θεό! Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος εκεί, δεν σώζεται επειδή πιστεύει, αλλά πιστεύει για να σωθεί! Εντάσσεται στην οργάνωση, και πιέζει τον εαυτό του να αγαπήσει έναν τόσο αλλοπρόσαλλο, εκδικητικό και αιμοχαρή θεό που σκοτώνει ακόμα και βρέφη χωρίς ανάσταση, μόνο και μόνο για να "σώσει το τομάρι του"! Κηρύττει στους άλλους, όχι για να τους βοηθήσει να αγαπήσουν τον Θεό της αγάπης, όπως οι Χριστιανοί, αλλά για να τους σώσει από έναν επικίνδυνο Θεό!

Αν το καλοσκεφθείτε, αυτός ο ωφελιμισμός, "περνάει στο αίμα" των οπαδών της θρησκείας αυτής, και αναζητούν στο κάθε τι στην πίστη τους, την ανταπόδωση και το συμφέρον. Θέλουν να είναι καλοί άνθρωποι, για να "τους το ανταποδώσει ο Θεός με σωτηρία", και να μην τους σκοτώσει. Θέλουν να κηρύξουν, για να μην τους ζητήσει λόγο για το αίμα των συνανθρώπων τους. Θέλουν να είναι μέλη της οργάνωσης, για να έχουν ανάσταση. Και ζουν ωφελιμιστικά ακόμα και την πίστη τους στη Σκοπιά, με το να την έχουν μετατρέψει σε λέσχη τρυφής!

Στα περιοδικά τους και στα βιβλία τους, απεικονίζεται ο παράδεισος, ως τόπος διασκέδασης και απόλαυσης, όχι από την παρουσία του Θεού της Αγάπης, αλλά από τα ζωάκια και τα φρουτάκια, και τα παιδάκια, (έστω και αν το συγκεχυμένο τους δόγμα, διδάσκει ότι τότε δεν θα υπάρχουν παιδιά!) Τα πάντα εκεί είναι μια πολύχρωμη διαφήμιση, παραπλήσια με τις διαφημίσεις μιας ασφαλιστικής εταιρίας, που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής από αόριστους (ή καθορισμένους) κινδύνους.

Αντιθέτως, οι Χριστιανοί, λατρεύουμε τον Θεό, ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ, και όχι από φόβο, ή επειδή δήθεν πρέπει να μας σώσει. Τα κίνητρα ενός Χριστιανού, πρέπει να είναι ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ. Δεν πρέπει να είναι ούτε ο φόβος, (ο οποίος είναι ΑΡΧΗ σοφίας, και όχι διαρκής απειλή), ούτε ο ιδιοτελής υπολογισμός σωτηρίας. Η λατρεία που αγαπάει και θέλει ο Θεός, είναι η λατρεία που δεν αποβλέπει σε ανταπόδωση. Και η διαγωγή που δεν υποκινείται, ούτε από το φόβο του θανάτου, ούτε από το φόβο της Αποκοπής (αφορισμού). Αλλά που υποκινείται ΚΥΡΙΩΣ από αγάπη.

Γι' αυτό για τους Χριστιανούς, το τέλος, δεν είναι Η ΑΙΤΙΑ για την οποία πρέπει να είμαστε πιστοί και καλοί. Την πίστη και την καλοσύνη, πρέπει να τα αναπτύσσουμε πάνω στη βάση της ΑΓΑΠΗΤΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ με τον Θεό της αγάπης, πάνω στη βάση της αγάπης τέκνου προς Πατέρα. Πατέρα που τον αγαπάς και τον ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ να έρθει στη ζωή σου, και όχι που ΦΟΒΑΣΑΙ μην έρθει και σε εκτελέσει εν ψυχρώ! Ο Χριστιανός, δεν κηρύττει στους άλλους, για να του προστατέψει από τον "επικίνδυνο θεό", αλλά για να μοιρασθεί μαζί τους, αυτό που ΗΔΗ ο ίδιος απολαμβάνει, μια ΣΧΕΣΗ αγάπης μεταξύ Πατρός και τέκνου, σχέση εμπιστοσύνης και τρυφερότητας, που οδηγεί στην ομοίωση με τον Θεό της αγάπης. Ο Χριστιανός δεν περιμένει τον Παράδεισο ως κάτι μελλοντικό, αλλά ΤΟΝ ΒΙΩΝΕΙ από ΤΩΡΑ, κατά τον λόγο της Αγίας Γραφής: "Χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπό σου". Αυτός καθεαυτός ο Παράδεισος για τον Χριστιανό, δεν είναι επίγειες απολαύσεις, ζωάκια και φρουτάκια και παιδάκια. Είναι ΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ με τον Θεό, που ισχύει ΑΠΟ ΤΩΡΑ!

Εφ' όσον για τους Χριστιανούς, ΟΛΟΙ θα αναστηθούν, και ο καθένας θα απολαύει ΑΙΩΝΙΟ σώμα ανάλογο με τα έργα του, την αγάπη του και τον κόπο του, δεν υπάρχει πρόβλημα "να προλάβουν" τον Α ή τον Β πριν το τέλος. Ο Θεός δεν θα αδικήσει κανέναν! Αυτός είναι "ο Ποιμένας των ψυχών μας"! Και κρίνει όχι κατά το φαινόμενο, αλλά κατά την καρδιά.

5. Τι λέει η Αγία Γραφή για το τέλος ως αιτία πίστης;

Στο σημείο αυτό, ίσως άνθρωποι εσχατολογικών αιρέσεων, μας υποδείξουν σημεία της Αγίας Γραφής, που με μια βιαστική ματιά, ή που με μια Παλαιοδιαθηκική θεώρηση, δείχνουν το "επείγον του τέλους". Τέτοια εδάφια όμως, με μια προσεκτική μελέτη και ανάλυση, όχι μόνο δεν παρουσιάζουν "το τέλος" ως αιτία της πίστης, αλλά το αντίθετο!

Επειδή είναι πολλά, ας δούμε το χαρακτηριστικότερο, που χρησιμοποιεί κατ' επανάληψιν η Σκοπιά, για να τονίσει τη σημαντικότητα και το επείγον του τέλους:

Εβραίους 10/ι: 25: "μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί, όπως είναι συνήθεια σε μερικούς, αλλά προτρέποντας ο ένας τον άλλον· και μάλιστα, τόσο περισσότερο, όσο βλέπετε να πλησιάζει η ημέρα".

Τι λέει λοιπόν αυτό το εδάφιο; Μήπως παρουσιάζει "το τέλος", (την ημέρα εκείνη), ως ΤΟΝ ΒΑΣΙΚΟ ΛΟΓΟ  της πίστης μας; Μήπως δικαιώνει την αιρετική θεώρηση;

Όχι βέβαια! Προσέξτε καλύτερα το εδάφιο: Λέει "τόσο περισσότερο, όσο βλέπετε την ημέρα". Το πλησίασμα της ημέρας εκείνης, ΔΕΝ είναι Ο λόγος, αλλά ένας ακόμα επιπρόσθετος λόγος, πάνω στον βασικό λόγο, (που όπως εξηγήσαμε προηγουμένως πρέπει να είναι η αγάπη).

Και για ποιο πράγμα μιλάμε; Για το: "να μαζευόμαστε μαζί οι Χριστιανοί και να προτρέπουμε ο ένας τον άλλον"! Δεν μιλάει εδώ για ένταξη σε κάποια οργάνωση, δήθεν για σωτηρία από την καταστροφή. Μιλάει για ΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ μεταξύ των Χριστιανών, και για αλληλοενθάρρυνση προς τον σκοπό της Θέωσης!

Και γιατί το πλησίασμα της ημέρας, είναι ένας επιπρόσθετος λόγος, για περισσότερη συνοχή στις σχέσεις των Χριστιανών; Επειδή όπως είπε ο απόστολος Παύλος, το μυστήριο της ανομίας συμπορεύεται με το μυστήριο της σωτηρίας (Β΄ Θεσσαλονικείς 2/β: 7). Και όσο η Εκκλησία με τον χρόνο θα αυξάνει και θα προοδεύει προς τον σκοπό της ένωσης με τον Χριστό στη Βασιλεία Του, τόσο και οι κίνδυνοι και οι εχθροί της Εκκλησίας, θα τελειοποιούν και αυτοί τις μεθόδους της πλάνης κατά τον Ιησού Χριστό (Ματθαίος 24/κδ: 9-13). Εκεί ο Χριστός μίλησε για ψύχρανση της αγάπης και για προβλήματα μεταξύ των Χριστιανών και των μεταξύ τους σχέσεων, ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Γι' αυτό μια εκκλησία με αγάπη και συνοχή, θα είναι ισχυρότερη και δυνατότερη εναντίον των όλο και ισχυρότερων προβλημάτων που θα αντιμετωπίζει από τους εχθρούς της στον προ του τέλους καιρό.

Το εδάφιο λοιπόν αυτό, δεν μιλάει καν για την ημέρα του τέλους, για κήρυγμα σωτηρίας από έναν καταστροφικό θεό, ή για ιδιοτελή ωφελιμιστική και υπολογισμένη τάση σωτηρίας. Μιλάει για μια διαρκή και σταδιακή ΣΥΣΦΙΞΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ του κάθε Χριστιανού με τους αδελφούς του, που θα αυξάνουν με την πάροδο του χρόνου, όσο ο χρόνος βαίνει προς την ημέρα του Κυρίου, ώστε να μπορέσει να αντέξει στα προβλήματα και τους πειρασμούς για τους οποίους μίλησε ο Κύριος ότι θα έρθουν λίγο πριν το τέλος.

Παρόμοια μπορούν να αναλυθούν και να κατανοηθούν και όλα εκείνα τα εδάφια που χρησιμοποιούν οι διάφορες αιρέσεις, ως δήθεν "μαρτυρίες της Αγίας Γραφής", για το "επείγον του τέλους", ως αιτία πίστης στον Θεό και προσέλευσης στην αίρεσή τους.

Ακόμα και εκείνο το εδάφιο στο οποίο ο Πέτρος μιλάει για "τη διάλυση των στοιχείων" και την καταστροφή "ουρανού και γης", ούτε εκείνο λέει κάτι τέτοιο, σαν αυτό που θα ήθελαν να λέει οι διάφορες αιρέσεις. Ας το θυμίσουμε λίγο, και ας το δούμε πολύ σύντομα, για να πάρουμε μια ακόμα ιδέα, του πώς διαστρέφονται τα εδάφια, ώστε να λένε αυτά που θέλει η κάθε αίρεση:

Β΄ Πέτρου 3/γ: 9-15: "Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσή του, όπως μερικοί το θεωρούν αυτό βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι νάρθουν σε μετάνοια.

10 Θάρθει, όμως, η ημέρα τού Κυρίου, σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα· κατά την οποία οι ουρανοί θα παρέλθουν με ορμητικόν συριστό ήχο, και τα στοιχεία, καθώς θα καίγονται, θα διαλυθούν, και η γη, και τα έργα που βρίσκονται σ' αυτή, θα κατακαούν.

11 Επειδή, λοιπόν, όλα αυτά διαλύονται, ποιοι πρέπει να είστε εσείς σε άγια διαγωγή και ευσέβεια, 12 προσμένοντας και σπεύδοντας στην παρουσία τής ημέρας τού Θεού, κατά την οποία οι ουρανοί, καθώς θα φλέγονται, θα διαλυθούν, και τα στοιχεία, ενώ θα καίγονται, θα χωνευτούν;

13 Όμως, σύμφωνα με την υπόσχεσή του, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη προσμένουμε, στους οποίους δικαιοσύνη κατοικεί.

14 Γι' αυτό, αγαπητοί, ενώ τα προσμένουμε αυτά, επιμεληθείτε να βρεθείτε μπροστά του με ειρήνη, χωρίς κηλίδα και χωρίς ψεγάδι . 15 Και θεωρείτε σωτηρία τη μακροθυμία τού Κυρίου μας".

Το χωρίο αυτό, το οποίο χρησιμοποιούν οι αιρέσεις για να τρομοκρατούν τους οπαδούς τους, αν το προσέξετε, έχει το ακριβώς αντίθετο νόημα!

Κατ' αρχήν, το βασικό του θέμα, δεν είναι το "επείγον", αλλά είναι Η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΟΝΗ του Θεού, να μετανοήσει αν είναι δυνατόν ΚΑΘΕ άνθρωπος. Συνεπώς, δεν μιλάμε για τη "βιασύνη" με την οποία εμποτίζουν οι αιρέσεις τα θύματά τους!

Ακόμα, μιλάει για ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΗ έλευση, και όχι για μια συνεχή "φαγούρα" του τύπου: "Να, το τέλος είναι κοντά! Τρέξτε να προλάβετε να σωθείτε!"

Και "το κάψιμο της γης και των ουρανών" που αναφέρεται, δεν σχετίζεται με καμία δήθεν καταστροφή, αλλά με την ΜΕΤΑΒΟΛΗ που θα υποστούν τα στοιχεία, κατά τη μεταμόρφωσή τους, από φθαρτά σε άφθαρτα, κατά την Παρουσία του Κυρίου μας! Δεν μιλάμε δηλαδή για "καταστροφή", αλλά για "ανακαίνιση"!!! Γι' αυτό μετά μιλάει κατ' ευθείαν για "καινούς (ανακαινισμένους) ουρανούς και καινή γη". Ο Θεός δεν θα έρθει να καταστρέψει, αλλά να ανακαινίσει!

Και όταν ο Πέτρος παροτρύνει σε μετάνοια και καλή διαγωγή, δεν το κάνει για να πει: "τρέξτε να σωθείτε". Διαφορετικά δεν θα μιλούσε για "μακροθυμία" του Θεού. Το κάνει για να δείξει ΤΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ του να προσκολλάται κάποιος σε έναν κόσμο που τον περιμένει κατάργηση και ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ! Και για να παροτρύνει τους πιστούς, να βρεθούν χωρίς ψεγάδι στην Παρουσία Του, ώστε να μην υπάρχει τίποτα άχρηστο στη δική τους ζωή, αλλά τα πάντα να είναι κατά Θεόν.

Βλέπετε τι γίνεται; Παίρνει μια αίρεση ένα χωρίο, το διαστρέφει πλήρως, και το βάζει να πει αυτά που θέλει εκείνη, για να "τρομάξει" τον κόσμο, και να τον κάνει να τρέξει στην παγίδα της!

Έτσι λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, ας θυμόμαστε, ότι "το τέλος", δεν είναι κάτι για να φοβόμαστε, αλλά κάτι για να ελπίζουμε και να περιμένουμε "προσμένοντας και σπεύδοντας" κατά τον απόστολο Πέτρο. Αγωνιζόμενοι με αγάπη και πίστη στην κάθε ημέρα που περνάει, να πλησιάσουμε περισσότερο τον ουράνιο Πατέρα μας, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και τους αδελφούς μας.

Και όταν κάποιος μας πει: "Το τέλος είναι κοντά, ελάτε για να σωθείτε", θυμηθείτε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού:

"Βλέπετε, μη πλανηθείτε· επειδή, πολλοί θάρθουν στο όνομά μου, λέγοντας, ότι: Εγώ είμαι· και ο καιρός πλησίασε. Μη τους ακολουθήσετε!" (Λουκάς 21/κα: 8).

Ν. Μ.