Μια σχετικά νέα μέθοδος πλάνης από τη Σκοπιά, είναι χρήση των "στοιχείων του κόσμου": Για να μην πάνε οι "Μάρτυρες" "στον κόσμο", πάει "ο κόσμος" στη "Σκοπιά"!

Στις περασμένες δεκαετίες που εμείς τουλάχιστον γνωρίσαμε την οργάνωση τής Σκοπιάς από πρώτο χέρι, υπήρχε στις οικογένειες τών "Μαρτύρων" ένας φόβος: "Προσοχή στα παιδιά μας, να μη παρασυρθούν από τη "λάμψη" τού κόσμου, και αποστατήσουν από το δρόμο τού Θεού για να εντρυφήσουν στις ηδονές τού κόσμου".

Τον καιρό εκείνο, το να διασκεδάζει κάποιος "Μάρτυρας" ήταν από σπάνιο έως σκανδαλιστικό. Στις συναθροίσεις διαρκώς οι "πρεσβύτεροι" κατακεραύνωναν όσους επιδίδονταν στις διασκεδάσεις. Η βασική απασχόληση τών Μαρτύρων τής Σκοπιάς έπρεπε να είναι "το έργο", και η "αναζήτηση τής αληθείας".

Σιγά σιγά όμως οι καιροί άλλαξαν. Η αλήθεια έπαψε να "πουλάει" για τη Σκοπιά. Άλλωστε η εποχή τής πληροφορίας είναι δύσκολος καιρός για απατεώνες. Καλό το κήρυγμα, όμως οι οπαδοί της το βαρέθηκαν. Ο κόσμος έγινε ολοένα και λαμπρότερος. Νέα ήθη και συνήθειες. Και το κέντρο τού κηρύγματος τών "Μαρτύρων", ο Παράδεισος τής τρυφής, ειδικά η "τρυφή", τους έκανε να τη θέσουν στόχο τής ζωής τους.

Αργά αλλά σταθερά, από τη δεκαετία τού 1980, η Σκοπιά άρχισε να ωθεί τους οπαδούς της σε ένα νέο τρόπο ζωής. Απαλά στην αρχή, σιγά σιγά έκανε συνήθεια στις παρέες τους, τις "επικοινωνίες". Αυτό θα αντιστάθμιζε τα "χαμένα" πάρτι τού κόσμου, που τόσο "λιγουρεύονταν" τα παιδιά τών "Μαρτύρων".

Με ένα ψευδοπνευματικό επίχρισμα, οι "επικοινωνίες" αυτές, άρχισαν να καθιερώνονται ως μια συνηθέστατη μορφή διασκέδασης στους κύκλους τής Σκοπιάς. Παράλληλα, άρχισαν να γεννιούνται ερασιτεχνικές ποδοσφαιρικές ομάδες "Μαρτύρων". Έτσι, τώρα πια, δεν χρειαζόταν να φύγει κάποιος "Μάρτυρας" έξω στον "κόσμο" για να μπορεί να ζει με διασκεδάσεις! Η Σκοπιά έφερε τον "κόσμο" μέσα της!!!

Τώρα πια, ένας "αδρανής" προς την οργάνωση "Μάρτυρας", θα αισθανόταν από "παρείσακτος", ως "ανεπιθύμητος" σε ένα τέτοιο γλέντι. Και το να μπορείς να γλεντάς ως "πνευματικός αδελφός", σου έδινε επιπλέον "πόντους" στην κοινωνική σου "εικόνα" απέναντι στους άλλους. Ενώ ένας "πνευματικός" αδελφός, που έχει διαρκώς στο στόμα του τις φράσεις: "η οργάνωση τού Ιεχωβά" και άλλα τέτοια, θα ήταν περιζήτητος σε αυτές τις συγκεντρώσεις, οι υπόλοιποι θα ήταν οι "στερημένοι". Για να μπορούν να "γλεντήσουν" με την "ελίτ" τής οργάνωσης, θα έπρεπε να δείχνουν αυτή την εικόνα τού "δραστήριου πνευματικά" αδελφού.

Παράλληλα, αυτές οι κλειστές κοινωνίες, δημιουργούν μια "ατμόσφαιρα μύησης" προς τους έξω. Και όπως κάποτε οι "Μάρτυρες" φοβούνταν μήπως τα παιδιά τους παρασυρθούν στον κόσμο για να απολαύσουν την "τρυφή", ομοίως τώρα τα παιδιά τού κόσμου, κινδυνεύουν να βρεθούν σε μια τέτοια κλειστή κοινωνία, για να απολαύσουν αυτή την κοινωνία διασκέδασης. Γιατί κακά τα ψέματα, η οργάνωση τών Μαρτύρων, έχει γίνει πια μια "λέσχη διασκέδασης". Από τα "προγράμματα" τών συναθροίσεων, ως τα "προγράμματα" επικοινωνίας και ποδοσφαίρου τών ανδρών, όλα αποσκοπούν στο να κρατούν τα μέλη τής Σκοπιάς ευχαριστημένα στα πλαίσια τής οργάνωσης, και στο να προσελκύουν νέα μέλη. Όπως σωστά παρατήρησε κάποιος πολύ πρώιμα, "η μέθοδος τής Νέας Τάξης, δηλαδή το: άρτος και θεάματα, δοκιμάζεται με μεγάλη επιτυχία στη Σκοπιά".

Με τις διασκεδάσεις αποκοιμίζει τους οπαδούς της από τα πραγματικά αξιόλογα ζητήματα, σε θέματα τού "τι θα φάμε σήμερα και τι θα πιούμε", "πότε θα παίξουμε μπάλα", και "τι καινούργια ρούχα θα επιδείξω στην επόμενη συνέλευση", (σαν να λέμε: "τι ρούχα θα επιδείξω στη νέα κολεξιόν", μια και οι συνάξεις τής Σκοπιάς, έχουν πια γίνει μια τεράστια παγκόσμια πασαρέλα).

Με όλα αυτά, η Σκοπιά όχι μόνο κρατάει τους οπαδούς της απασχολημένους και ευχαριστημένους, όχι μόνο προσελκύει νέα μέλη στη "λέσχη" της, αλλά ταυτόχρονα επενδύει στα χαμηλά ένστικτα τών μελών της. Επενδύει πρώτα πρώτα στον εγωϊσμό και την εγωκεντρικότητα, καθώς όλοι θέλουν να ΕΠΙΔΕΙΞΟΥΝ τα νέα τους όμορφα ρούχα, τις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες, τις πνευματικές τους εκφράσεις, το πολύ τους έργο, τις ωραίες τους ομιλίες, τα νέα τους σπίτια και αυτοκίνητα, να κουβεντιάσουν τα νέα προγράμματα διακοπών τους, και να επιδείξουν τα ωραία φαγητά τους στις "επικοινωνίες" τους.

Δεν ενδιαφέρει τη Σκοπιά η πνευματική κατάπτωση που δημιουργεί στους οπαδούς της με όλα αυτά. Γι' αυτήν είναι μόνο νεκροί αριθμοί στα εταιρικά της βιβλία. Μόνο οι αυξήσεις έχουν γι' αυτή σημασία. Έχει δημιουργήσει για τον καθένα απ' αυτούς ένα τεράστιο "Τρούμαν Σώου", μια τεχνητή χώρα αφθονίας, όπου υποτίθεται ότι υπάρχουν τα πάντα: Διασκέδαση, σπορ, επίδειξη, ευκαιρίες προσωπικής ανέλιξης, τεχνητής (και φυσικά ψεύτικης) πνευματικής εξασφάλισης από τον επερχόμενο καταστροφέα τού "κόσμου", τον Ιεχωβά Θεό, όπου ο καθένας μπορεί να βρει κάποιον τομέα για να "επιδειχθεί". Τι ζητάει; Φαγητό; Ποτό; Σπορ; Επίδειξη τών μέσων διαβίωσης; Αποδοχή ως "πολύξερος"; Θέλει να το παίζει "ρήτορας"; Θέλει να εξουσιάζει τους άλλους ως πρεσβύτερος, όταν στην έξω ζωή είναι ένας απλός οδοκαθαριστής ή υαλοπώλης; Θέλει θεάματα; (και εκεί η Σκοπιά έχει δικά της βίντεο εντυπωσιασμού, αλλά και αν κάποιος θέλει, δεν πειράζει, υπάρχουν και κινηματογράφοι). Απ' όλα έχει ο μπαξές. Ακόμα και νυφοπάζαρο σε κάθε συνέλευση και μεγάλη σύναξη "τού λαού τού Θεού".

Σε μια τέτοια παγίδα πέφτουν πολλοί, και εντάσσονται "στον κόσμο" τής Σκοπιάς. Αναζητούν να ζήσουν σ' ένα "Τρούμαν Σώου", σε μια "χώρα τών λωτοφάγων", όπου το ζητούμενο δεν είναι η αλήθεια και η σχέση με το Θεό, ούτε η ταπείνωση και η αγάπη, αλλά ο εντυπωσιασμός, η διασκέδαση, η υπερηφάνεια και η επίδειξη. Το ψεύτικο συναίσθημα τής "καταξίωσης" και τής "ασφάλειας", σ' έναν τεχνητό κόσμο ηδονών, όπου η τρυφή ισοδυναμεί με "σωτηρία".

Υπάρχει ένα "κατώφλι" στην καρδιά κάποιων ανθρώπων. Όταν το διαβούν, η λογική παύει να ισχύει. Ούτε η αλήθεια, ούτε τα επιχειρήματα δεν έχουν θέση εκεί. Μόνο η ικανοποίηση τής σάρκας, και το "θέλω". Όσοι διαβούν το κατώφλι αυτό, όταν θα τους μιλάτε, θα βλέπετε στα μάτια τους ένα παράξενο βλέμμα. Του ανθρώπου που φοβάται, που ενοχλείται να χαλάσει τον τεχνητό κόσμο που έχει ετοιμάσει για τον εαυτό του. Δεν θέλει να μάθει. Δεν θέλει να ξεβολευτεί. Δεν θέλει να αντικρύσει την αλήθεια. Θέλει να βλέπει τα πάντα πίσω από τα γυαλιά τής οργάνωσης. Και αν θελήσετε να τον "ψυχολογήσετε" λίγο στο θέμα αυτό, θα σας πει ενοχλημένος άμεσα ή έμμεσα: "Σταμάτα να κοιτάζεις στο μυαλό και την καρδιά μου. Άσε με στο παραμύθι που έφτιαξα για μένα. Άσε με να ζήσω όπως διάλεξα. Μη μου σπείρεις αμφιβολίες. Μισώ τις τύψεις."

Η εμπειρία, έχει δείξει ότι οι άνθρωποι αυτοί, θα προχωρήσουν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στη ζωή τής αίρεσης που επέλεξαν (γιατί αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην αίρεση τής Σκοπιάς). Είναι ΜΑΤΑΙΟ να επιχειρηματολογείς μαζί τους, γιατί απλώς ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ την άλλη στιγμή τα όσα θα τους πεις.

Όμως ο Κύριος είναι ο "ποιμένας τών ψυχών μας". Και υπάρχει ελπίδα! Είδα πολλούς ανθρώπους που διάλεξαν μια τέτοια χώρα τών λωτοφάγων, να προχωρούν στην απόφασή τους, και να εντάσσονται εκεί παρά τη λογική και τα όσα γνώριζαν ότι είναι λάθος εκεί. Δεν ήθελαν ν' ακούσουν. Και είδα πολλούς από τους ίδιους αυτούς ανθρώπους, να με πλησιάζουν μετά από χρόνια, όταν πια είχαν κάνει "το κέφι τους", και να ζητούν βοήθεια, αηδιασμένοι από το ψέμα και την υποκρισία. Γιατί έρχεται ώρα, που κάποιοι καταλαβαίνουν τη ματαιότητα όλων αυτών, και αναζητούν και πάλι τον πατέρα τους, αυτόν που εγκατέλειψαν για να γλεντήσουν τις ηδονές τού κόσμου. Επιστρέφουν μετανοιωμένοι στο ολοφώτεινο σπίτι τής Εκκλησίας, και τότε εκτιμούν όλα όσα κάποτε θεώρησαν κοινά και τιποτένια. Και τότε, με δάκρυα αποζητούν "τα χαμένα χρόνια", αυτά που δεν γυρίζουν πίσω. Και αντικρίζουν την πραγματικότητα με το βάρος, όχι μόνο τής αληθινής ζωής, αλλά και τών όσων δεινών επιφόρτισαν στον εαυτό τους, όσον καιρό τρέφονταν με τα ξυλοκέρατα και τους λωτούς μιας ανθρώπινης καλοστημένης θεατρικής σκηνής.

Ας προσευχόμαστε αδελφοί μου για όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας, ο Θεός να τους δώσει μετάνοια, και γρήγορη επιστροφή. Γιατί είναι κι αυτοί αδελφοί μας!!!

Ν. Μ.