• 1. Οι τρεις καταστάσεις

• 2. Η σκιά

• 3. Η εικόνα

• 4. Τέκνα νήπιοι και δούλοι

• 5. Φίλοι Θεού

Στην Αγία Γραφή, είναι εμφανής μια διαφορά στην περιγραφή τού Θεού, όπως Αυτός φανερώνεται στην Παλαιά Διαθήκη, με το πώς φανερώνεται στην Καινή Διαθήκη. Πράγματι, μια τέτοια διαφορά, έχει γίνει αιτία για πολλές διαφωνίες και αιρέσεις στο παρελθόν και στο παρόν. Στη μελέτη αυτή, θα δούμε πού οφείλεται η διαφορά αυτή, σύμφωνα με την ίδια την Αγία Γραφή.

Υπάρχουν 3 συνήθως διακριτές καταστάσεις στην Αγία Γραφή, σύμφωνα και με την προς Εβραίους επιστολή 10/ι΄ 1:

"Σκιάν γαρ έχων ο νόμος τών μελλόντων αγαθών, ουκ αυτήν την εικόνα τών πραγμάτων..."

Η μία είναι η κατάσταση της Παλαιάς Διαθήκης, που ήταν η σκιά των επουρανίων.

Η δεύτερη είναι η κατάσταση της Καινής Διαθήκης, που είναι η εικόνα των επουρανίων. Φαίνεται στο παραπάνω εδάφιο, λέγοντας: "ουκ ΑΥΤΗΝ την εικόνα τών πραγμάτων", κάτι που σημαίνει ότι η εικόνα είναι παρούσα στη Νέα Διαθήκη, στην οποία ήταν ενταγμένος ο Παύλος.

Και η τρίτη είναι τα ίδια τα επουράνια, που είναι τα ίδια τα πράγματα.

Η σκιά των πραγμάτων, παρουσιάζει τα πράγματα αρκετά αόριστα. Περιέχει πολλές διαστρεβλώσεις του «αντικειμένου». Γι’ αυτό παρατηρούμε στην Παλαιά Διαθήκη, τον Θεό να εμφανίζεται ως ο «σκληρός Κύριος». Έτσι τον αντιλαμβάνονταν σχεδόν όλοι οι πιστοί της Παλαιάς Διαθήκης, (ο Αβραάμ ανήκει στις εξαιρέσεις), και έτσι τον περιέγραψαν στην Παλαιά Διαθήκη. Ως Κύριο. Αυτό πρέπει να το έχουμε υπ’ όψιν μας διαβάζοντας την περιγραφή Του στην Παλαιά Διαθήκη. Δεν είναι λάθος η σκιά. Είναι όμως πολύ ελλειπής περιγραφή.

Η εικόνα των πραγμάτων στην παρούσα Νέα Διαθήκη, είναι βεβαίως πολύ πιστότερη από τη σκιά, όμως και πάλι της λείπει η μία διάσταση της πραγματικότητας. Παρά την πιστότητά της, υπάρχει μια μικρή αλλοίωση του εικονιζομένου. Λείπει η 3η διάσταση. Στη Νέα Διαθήκη λοιπόν, ο Θεός παρουσιάζεται όχι ως Κύριος πλέον, αλλά ως Πατέρας!

«Ούτω προσεύχεστε: Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…» και

«Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους, και θέλω φανερώσει…».

Ποιο όνομα φανέρωσε ο Χριστός; Και το «Κύριος», και το «Θεός», και το «Γιαχβέ», οι Εβραίοι το γνώριζαν. Αυτό που φανέρωσε, ήταν το όνομα: «Πατέρας». Μας έδειξε ότι ο Θεός δεν είναι «ένας σκληρός Κύριος», αλλά ένας «στοργικός Πατέρας». Όμως αυτή την αποκάλυψη την έκανε σε ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης, που είχαν μια σχέση «δούλου – Κυρίου» με το Θεό. Δεν ήταν εύκολο να τους «περάσει» αυτή τη νέα αντίληψη, την πληρέστερη και καθαρότερη εικόνα της Καινής Διαθήκης. Τους μιλούσε λοιπόν με σκιώδεις παραβολές από αυτές που μπορούσαν να αντιληφθούν. Τους μιλούσε για «τιμωρία», για «Κύριο που θα γύριζε ξαφνικά ως κλέπτης εν νυκτί για να ελέγξει τους δούλους Του», για «σκότος εξώτερο της Βασιλείας», για «πυρ αιώνιο και σκουλήκια που δεν τελευτούν». Τους μιλούσε στη γλώσσα τους. Δεν έλεγε όμως ψέματα. Φόβιζε τους δούλους, με τον τρόπο που αρμόζει σε δούλους!

Όμως σε άλλα σημεία, η Καινή Διαθήκη μιλάει καθαρότερα. Λέει: «δεν ελάβατε πνεύμα δουλείας για να φοβόσαστε πάλι. Αλλά λάβατε Πνεύμα Υιοθεσίας, το οποίο κράζει στις καρδιές σας: «Αββά ο Πατήρ» (Πατερούλη!!!!)» (Ρωμαίους 8/η΄ 15).

Μάλιστα ο Παύλος σε άλλο σημείο στην προς Γαλάτας επιστολή 4/δ΄ 1 – 7, κάνει μία ακόμα πιο βαθιά διευκρίνιση. Λέει, ότι: Για όσον καιρό ο «κληρονόμος» είναι νήπιος, Δηλαδή δεν έχει φτάσει «στο μέτρο ηλικίας του Χριστού» ξεπερνώντας την αμαρτία, αλλά είναι ακόμα «δουλωμένος στην αμαρτία, και στο νόμο», ο Πατέρας του, του συμπεριφέρεται ως προς δούλο, και όχι ως προς γιο. Αν και είναι ο κληρονόμος του Πατέρα, δεν είναι ακόμα σε θέση να διαχειρισθεί το Άγιο Πνεύμα που του προσφέρεται. Έτσι, όχι μόνο «τρώει και κανένα ξύλο σαν πνευματικό παιδάκι που είναι», αλλά βρίσκεται και «υπό επιτρόπους». Δηλαδή, αν και είναι ο μελλοντικός κληρονόμος της περιουσίας του Πατέρα, του κάνουν κουμάντο ακόμα και οι «ξένοι», οι «επίτροποι» που έθεσε ο Πατέρας του. Δεν παύει όμως να είναι γιος, και μάλιστα κληρονόμος όσων έχει ο Πατέρας. Όταν όμως ενηλικιώνεται, και ο Πατέρας του μπορεί να του εμπιστευτεί το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα αυτό αρχίζει να λαλεί σε γλώσσες στην καρδιά του, και να λέει: «Πατερούλη»!

Με άλλα λόγια, όσοι δεν έχουν κατανοήσει τον Θεό ως Πατέρα, τον βλέπουν ως έναν «σκληρό Κύριο», που θα έρθει και θα τους ζητήσει λογαριασμό, και πιθανόν θα τους τιμωρήσει. Το παιδάκι, αν και γιος, τρέμει την οργή του Πατέρα του. Όταν όμως μεγαλώσει, όταν καταλάβει την αγάπη που τρέφει ο Πατέρας γι’ αυτόν, ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΠΙΑ. Τον εμπιστεύεται, και δεν τον βλέπει πια ως σκληρό Κύριο. Είναι λοιπόν δυνατόν, ακόμα και ένας Χριστιανός, επειδή είναι «νήπιος», να βλέπει τον Θεό ως δούλος, και ο Θεός να του συμπεριφέρεται ως Κύριος, για να τον διαπαιδαγωγήσει. Γι’ αυτό τους μη Χριστιανούς στην Ορθοδοξία, (όσοι τουλάχιστον έχουμε καταλάβει τον Θεό ως Πατέρα), δεν τους θεωρούμε άξιους κολάσεως. Τους θεωρούμε ως «δούλους», δηλαδή ως ανθρώπους που έχουν σχέση «Παλαιάς Διαθήκης» με το Θεό. Δεν λέμε ότι δεν έχουν σχέση με το Θεό. Λέμε ότι δεν έχουν σχέση «γιου» με το Θεό, αλλά σχέση «δούλου». Και αυτός είναι ο βασικός λόγος, που και οι Προτεστάντες, και οι Παπικοί, και οι περισσότεροι Ορθόδοξοι δεν κατανοούν ότι ο Θεός είναι ΑΓΑΠΗ.

Η τρίτη κατάσταση, των ιδίων των πραγμάτων, είναι μια κατάσταση ακόμα μελλοντική για τους πολλούς. Ακόμα και για Χριστιανούς. Επειδή όμως είναι μια κατάσταση που υπερβαίνει το χρόνο, κάποιοι Χριστιανοί την έχουν βιώσει ήδη από τώρα! Γι’ αυτό η Γραφή μιλάει για αυτούς που γεύτηκαν τις δυνάμεις του «μέλλοντος αιώνος». Πώς τις γεύτηκαν αν είναι «μέλλων» ο αιώνας; Αυτό συμβαίνει επειδή ο μέλλων αιώνας στην πραγματικότητα είναι μια κατάσταση ήδη παρούσα για όσους έγιναν κάτι παραπάνω από «παιδιά» του Θεού. Έγιναν επίσης «φίλοι» Του.

Στο γιο μου το εξήγησα ως εξής:

«Πόσο καιρό έχεις να φας ξύλο;» τού είπα.

«Ουουουου! Πολύ καιρό!» μου είπε.

«Ο αδελφός σου;» τον ρώτησα.

«Κάθε μέρα!» μου είπε.

«Γιατί;» τον ρώτησα.

«Γιατί μεγάλωσα, και δεν κάνω τόσες βλακείες όπως ο μικρός!» μου είπε.

«Έτσι και ο Θεός. Όσον καιρό ο κληρονόμος είναι νήπιος, δεν διαφέρει δούλου. Γι’ αυτό, αν και είσαι ίσος με τον αδελφό σου στα μάτια μου, επειδή εκείνος κάνει κουταμάρες, πρέπει να τρώει ξύλο. Όταν μεγαλώσει κι άλλο, θα του συμπεριφέρομαι κι εκείνου ως κληρονόμου. Και μάλιστα, σ’ εσένα τώρα που μεγάλωσες, δεν σου συμπεριφέρομαι μόνο σαν γιο μου, αλλά είμαστε και φίλοι. Σου λέω ακόμα και τα μυστικά μου. Που ποτέ δεν θα σου τα έλεγα αν σε έβλεπα μόνο σαν γιο μου».

Αυτό θέλω να πω. Ότι ο Θεός στους φίλους Του λέει ακόμα και τα μυστικά Του. Τα πάντα. Μπορούμε να το διαβάσουμε στο Ιωάννης 15/ιε΄ 15: «Δεν σας λέω πια δούλους, αλλά σας λέω φίλους. Γιατί ο δούλος δεν γνωρίζει τι κάνει ο Κύριός του. Εσάς όμως σας είπα φίλους, γιατί σας φανέρωσα όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου».

Αυτοί που είδαν τον μέλλοντα αιώνα, είναι οι άγιοι της Εκκλησίας που έφτασαν στη Θέωση. Επειδή όμως ο μέλλων αιώνας είναι μια άλλη διάσταση του χρόνου, ανώτερη από τη δική μας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΝ ΟΣΑ ΕΙΔΑΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΓΛΩΣΣΑ. Γι' αυτό ο Παύλος είπε ότι όταν αρπάχτηκε στον Παράδεισο, άκουσε λόγια «ανεκλάλητα». Μας φανέρωσε μόνο όσα μπορούσαμε να κατανοήσουμε. Το ίδιο και ο Χριστός. Είπε: «Σας μίλησα για τα επίγεια και δεν καταλάβατε. Πώς θα καταλάβετε αν σας πω τα επουράνια;»

N. M.