Η γνώριμη λέξη «Εύα» δεν είναι το αρχικό όνομα του πρωτόπλαστου θηλυκού ανθρώπου.  Το όνομά της ήταν חַוָּה  (Χαβά) στην εβραϊκή, και έχει ρίζα στο ρήμα «ζείν» לִחְיוֹת (λιχυότ) καθώς επίσης σχετίζεται με λέξεις όπως חַי (χάϊ) και חַיִּים (χαγίμ) που μεταφέρουν την έννοια της «ζωής»:

וַיִּקְרָא הָאָדָם שֵׁם אִשְׁתּוֹ חַוָּה כִּי הִוא הָיְתָה אֵם כָּל־חָי׃

20 και εκάλεσε Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού Ζωή, ότι αύτη μήτηρ πάντων των ζώντων..(Γεν. 3:20)

Έτσι, στην εβραϊκή είναι απόλυτα λογικό να ονομάζεται η γυναίκα του Αδάμ  חַוָּה  (Χαβά), αφού επρόκειτο να γίνει η μητέρα «πάντων των ζώντων»  כָּל־חָי  (κολ χάϊ). 

Η κατηγορία που εξήγγειλε ο Θεός στον Αδάμ είχε σχέση με την προτίμηση του Αδάμ να υπακούσει στην φωνή του όμορφου και χαριτωμένου πλάσματος και βοηθού (την «Εύα»), πάνω από την φωνή του Δημιουργού του, παρά την ξεκάθαρη εντολή Του να μην φάνε από τον «απαγορευμένο καρπό» ενός συγκεκριμένου δέντρου.   

Εν τούτοις, χάρη στο μέγα έλεος του Θεού προς το ανθρώπινο είδος δεν καταράστηκε τον Αδάμ, ούτε την γυναίκα του, αλλά η κατάρα έπληξε την γη אֲרוּרָה הָאֲדָמָה (άρουρα χαάνταμα) που θα την δούλευε επίπονα στο εξής για να επιβιώσει:

17 τω δε Αδάμ είπεν· ότι ήκουσας της φωνής της γυναικός σου και έφαγες από του ξύλου, ού ενετειλάμην σοι τούτου μόνου μη φαγείν, απ’ αυτού έφαγες, επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου· εν λύπαις φαγή αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου.. (Γεν. 3:17)

Η κατάρα την οποία υπέστη η γη, καθώς και οι συνέπειές της στην ανθρωπότητα, επρόκειτο αργότερα να ελαττωθούν, για χάρη της πίστης του απογόνου του Αδάμ, τού Νώε, το όνομα του οποίου στην εβραϊκή σημαίνει «ανάπαυσις»:

29 και επωνόμασε (ο πατέρας, Λάμεχ) το όνομα αυτού Νώε, λέγων· ούτος διαναπαύσει ημάς από των έργων ημών και από των λυπών των χειρών ημών και από της γης, ής κατηράσατο Κύριος ο Θεός.              (Γεν. 5:29)

Η κατάρα θα αρθεί εντελώς, μόνο με τον τελευταίο Αδάμ, τον Ιησού Χριστό, το Όνομα του Οποίου εκ της εβραϊκής «Γιεσουά» σημαίνει «σωτηρία».

ישועה  (ακούστε εδώ πώς προφέρεται η Σωτηρία!)