Διαβάζω κάπου:

"Περι επλεκτικής χρησης των ιερων κειμενων

ενα ολο και πιο συχνό επιχειρημα της Ισλαμοφοβιας ειναι το οτι το Κορανι -λενε- κυρησσει την βια ενώ το ιερόκειμενο του Χριστιανισμου την αγαπη .. Μα θυμηθειτε πως ιερο κειμενο του χριστιανισμου δεν ειναι μονο η Καινη Διαθηκη αλλά και η ..Παλαια ..η Βιβλος.. Αγια γραφη …

η Παλαια Διαθηκη δεν ενεχει Βια ,; και πως αντιμετωπιζει την γυναικα ;

τι λεει το Λευιτικον:".

Ένας διαδεδομένος μύθος, λοιπόν, είναι ο εξής: «Ναι, μεν, η προτροπή τής αγάπης διακρίνει την Καινή Διαθήκη από το Ισλάμ, αλλά η Παλαιά Διαθήκη μοιάζει με το Κοράνι ως προς την σκληρότητα και μάλιστα ως προς την αντιμετώπιση τής γυναίκας ως κατώτερου όντος. Συνεπώς, ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να κατηγορεί το Ισλάμ ενώ αποδέχεται τα ίδια πράγματα με αυτό (μέσω τής Π. Δ.) για τη γυναίκα και τη δικαιολόγηση τής βίας».

Δεν θα αναφέρω αντεπιχειρήματα όπως:

«Το Κοράνι γράφηκε 1000-1500 χρόνια μετά την Π. Διαθήκη και συνεπώς δεν έχει το πολιτισμικό-κοινωνικό δικαίωμα να είναι το ίδιο βίαιο με αυτήν, και μάλιστα ο Χριστιανισμός θεωρεί ανώτερης αξίας την Κ. Διαθήκη έναντι τής Π. Διαθήκης»,

ούτε:

«Κοίτα ποιοί κατακρίνουν το Χριστιανισμό περί βίας, οι Αριστεροί».

Θα προτιμήσω να αναφέρω όσα λέει η Π. Διαθήκη για τη γυναίκα αλλά αποσιωπώνται από τους οπαδούς τής ομοιότητας Παλαιάς Διαθήκης και Κορανίου.

Πρώτα, θα αναφερθούν κάποια στοιχειώδη συμπεράσματα που προκύπτουν από την αφήγηση τής Γένεσης, και μετά θα αναφέρουμε διάφορα εδάφια άλλων βιβλίων τής Π. Δ. όπου δείχνεται η αντίληψη για τη γυναίκα.

Συμπεράσματα από τη Γένεση:

1) Στην Π. Δ. εξ υπαρχής δείχνεται η ισότητα τής γυναίκας με τον άντρα. Η γυναίκα είναι «οστούν εκ τών οστέων» και «σαρξ εκ τής σαρκός» τού Αδάμ (ΓΕΝΕΣΗ Β’, 23). Δεν δημιουργείται από ένα διαφορετικό και κατώτερο υλικό, αλλά από το υλικό (το σώμα) τού Αδάμ.

2) Η γυναίκα δημιουργείται ως βοηθός (ΓΕΝΕΣΗ Β’, 20). «Βοηθός» δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση «δούλος» ή «υπηρέτης», γιατί αυτή η λέξη (ezer στο εβραϊκό κείμενο) χρησιμοποιείται ακόμη και για τον ίδιο τον Θεό (ΕΞΟΔΟΣ ιη’4. ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ λγ’ 29. ΨΑΛΜΟΙ λβ’ 20, ΨΑΛΜΟΙ ξθ’ 6, ΨΑΛΜΟΙ ρμε’ 5).

3) Η δημιουργία τής γυναίκας από το πλευρό υποδηλώνει την ισοτιμία. Αν δημιουργείτο από ψηλότερο ή χαμηλότερο σημείο, θα ήταν ανώτερη ή κατώτερη, αντίστοιχα, τού άντρα.

4) Επίσης, η γυναίκα δεν δημιουργείται ούτε από το μπροστινό μέρος τού Αδάμ ούτε από το πίσω μέρος του, για να μη φανεί ότι η γυναίκα προηγείται ή έπεται τού άντρα, αλλά ότι βρίσκονται στο ίδιο σημείο

5) Ο Θεός κατά τη διάπλαση τής γυναίκας θέτει τον Αδάμ σε ύπνωση ώστε αυτός να μη συμμετέχει με κανέναν τρόπο στη δημιουργία της. Γιατί, αν τυχόν συμμετείχε -έστω και με την απλή λεκτική συγκατάνευσή του στη λήψη τής πλευράς του- αυτό θα έδειχνε την ανωτερότητά του έναντι τής γυναίκας, αφού αυτός θα την είχε συνδημιουργήσει.

6) Η Π.Δ. τονίζει -κατηγορώντας τους Εβραίους- ότι δεν είναι άλλος ο θεός που έφτιαξε τη γυναίκα από τον Θεό που έφτιαξε τον άντρα, αλλά είναι ο ίδιος ακριβώς Θεός (ΜΑΛΑΧΙΑΣ Β’, 15: ουκ άλλος εποίησε, και υπόλειμμα πνεύματος αυτού).

Στην Παλαιά Διαθήκη, η γυναίκα θεωρείται ισότιμη:

α’) Η γυναίκα ρωτά απευθείας το Θεό, χωρίς τη διαμεσολάβηση τού άντρα της˙ ο Θεός τής απαντά απευθείας κι όχι μέσω αντιπροσώπου ή τού συζύγου της (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΕ’, 22-23).

β’) Ο Θεός ακούει τις γυναίκες όπως τους άντρες (π.χ. ΓΕΝΕΣΙΣ Λ’ 17 και επήκουσεν ο Θεός Λείας). Ο Θεός κάνει διάλογο με τις γυναίκες (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’ 7 κ.ε.).

γ’) Ο Θεός εμφανίζεται και σε γυναίκες (π.χ. ΚΡΙΤΑΙ ΙΓ’ 3). Η πρώτη εμφάνιση τού Θεού-Λόγου (τού «αγγέλου τού Κυρίου) είναι σε γυναίκα, όχι σε άντρα, την Άγαρ (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’ 7).

δ’) Ο «πατριαρχικός Θεός» παρομοιάζει τον εαυτό του με γυναίκα-μητέρα προκειμένου να καταδείξει την αγάπη του προς το λαό του (π.χ. ΗΣΑΪΑΣ ΞΣΤ’, 13: "ως ει τινα μήτηρ παρακαλέσει, ούτως καγώ παρακαλέσω υμάς˙" ΗΣΑΪΑΣ ΜΘ’, 15 "μη επιλήσεται γυνή τού παιδίου αυτής τού μη ελεήσαι τα έκγονα τής κοιλίας αυτής; ει δε και ταύτα επιλάθοιτο γυνή, αλλ εγώ ουκ επιλήσομαί σου, είπε Κύριος").

ε’) Αλλού, χρησιμοποιεί για το λαό του την παρομοίωση τής κοπέλας-κόρης του (π.χ. ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΙΔ’, 17 "και ερείς προς αυτούς τον λόγον τούτον· καταγάγετε επ’ οφθαλμούς υμών δάκρυα ημέρας και νυκτός, και μη διαλιπέτωσαν, ότι συντρίμματι συνετρίβη θυγάτηρ λαού μου και πληγή οδυνηρά σφόδρα"). Επίσης, παρομοιάζει τον Ισραήλ με τη γυναίκα-σύζυγό του, π.χ. ΙΕΡΕΜΙΑΣ Γ’, 20.

στ’) Η κοπέλα ρωτιέται από την οικογένειά της -δεν την διατάζουν, δεν την αναγκάζουν- αν θέλει να αναχωρήσει για τη χώρα τού μνηστήρα της (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΔ’ 57- 58).

ζ’) Ο Θεός τής Π.Δ. ορίζει ότι οι ανύπαντρες ορφανές από πατέρα κοπέλες, μπορούν να παντρευτούν όποιον αυτές θέλουν (ού αρέσκη εναντίον αυτών, έστωσαν γυναίκες), αρκεί ο γαμπρός να είναι από την ίδια φυλή ώστε να μην διατηρηθεί η ισότητα περιουσιών μεταξύ τών δώδεκα φυλών τού Ισραήλ (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΣΤ’, 6-7).

η’) Σε διάφορα εδάφια τής Π.Δ. γίνεται λόγος, όχι επικριτικά, για το στολισμό τής γυναίκας και τής κοπέλας (π.χ. ΙΕΡΕΜΙΑΣ Β’, 32).

θ’) Ο Θεός δίνει το δίκαιο σε κοπέλες που ζητούσαν την πατρική τους περιουσία, και ορίζει ότι αν κάποιος δεν έχει γιό και πεθάνει, η κόρη του προηγείται στη σειρά από τον θείο της, τον αδελφό τού πατέρα της δηλαδή (ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΖ’, 8 –9).

ι’) Η σύζυγος έχει δικαίωμα να δίνει στο παιδί της, ενώ ζει ακόμη ο πατέρας του, όνομα (π.χ. ΓΕΝΕΣΙΣ Δ’, 25˙ ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΘ’, 32).

ια’) Η σύζυγος προτρέπει τον άντρα της να κοιμηθεί με τη δούλη τους, κι αυτός υπακούει (π.χ. ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’, 2).

ιβ’) Ο Θεός τής Π.Δ. λέει στο σύζυγο να υπακούσει στη γυναίκα του σε όλα όσα αυτή τού πει (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’ 12).

ιγ’) Η σύζυγος έχει δικαίωμα λόγου στη επιλογή συζύγου τού παιδιού της, και ο σύζυγος ακούει τη γνώμη της (π.χ. ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΖ’, 46 κ.ε.).

ιδ’) Η γυναίκα συνιστά νομικώς αξιόπιστο μάρτυρα κατηγορίας, όπως ακριβώς ο άντρας, γιατί ορίζεται ότι κάθε καταδικαστική απόφαση πρέπει να στηρίζεται σε μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΘ’, 15), και ταυτόχρονα ορίζεται ότι για την καταδίκη ενός απειθούς γιου είναι αρκετή η μαρτυρία τού πατέρα και τής μητέρας (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΑ’, 20). Αν ήταν αλλιώς, δεν θα χρειαζόταν η μαρτυρία τής μητέρας.

ιε’) Η άτεκνη χήρα κληρονομεί την περιουσία τού συζύγου της, και έχει δικαίωμα να την πουλήσει (ΡΟΥΘ Δ’, 3 και 9).

ιστ’) Οι γυναίκες κατέχουν δούλους (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΘ’, 24, 29).

ιζ’) Ο Θεός τής Π.Δ. ορίζει ότι όποιος είναι νεόνυμφος δεν θα λάβει μέρος σε πόλεμο και δεν θα τού επιβληθεί κανένα άλλο δημόσιο καθήκον, ώστε να μείνει ελεύθερος από υποχρεώσεις επί ένα έτος για να δώσει χαρά στη σύζυγό του (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΔ’ 5: "Εάν δε τις λάβη γυναίκα προσφάτως, ουκ εξελεύσεται εις πόλεμον, και ουκ επιβληθήσεται αυτώ ουδέν πράγμα˙ αθώος έσται εν τη οικία αυτού ενιαυτόν ένα, ευφρανεί την γυναίκα αυτού, ην έλαβεν".). Προσοχή στη διατύπωση: Όχι για να απολαύσει ο στρατεύσιμος τη νέα σύζυγό του, αλλά για να απολαύσει αυτή το σύζυγό της.

ιη’) Ο Θεός τής Π.Δ. απαγορεύει την ύπαρξη πορνών (γυναικών) και πορνεύοντων (αντρών), ιερόδουλων και προαγωγών, ώστε να αποτρέπεται ο εξευτελισμός τής γυναίκας (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΓ’ 18).

ιθ’) Ο Θεός είχε αποκλείσει για πάντα τους Μωαβίτες από το να αποτελέσουν τμήμα τού λαού του. Μοναδική εξαίρεση: όχι άντρας, αλλά μια γυναίκα, η Ρουθ (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΓ’, 4).

κ’) Όπως κάθε γυναίκα που έχει περίοδο θεωρείται ακάθαρτη ως την εσπέρα (βράδυ, ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΙΕ’, 19) ακριβώς και κάθε άντρας που έχει ρεύση (εξέρχεται σπέρμα) είναι ακάθαρτος για το ίδιο ακριβώς διάστημα (ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΙΕ’, 7)

κα’) Η Π.Δ. καθιερώνει απόλυτη ισότητα στην τιμή που αποδίδουν τα παιδιά στον πατέρα και τη μητέρα (π.χ. ΕΞΟΔΟΣ ΚΑ’,15).

κβ’) Ορίζεται ίδια μεταχείριση σε δούλο και δούλα, ανεξαρτήτως φύλου (ΕΞΟΔΟΣ ΚΑ’, 26 – 27). Η Π.Δ. ορίζει το ίδιο χρονικό διάστημα (επτά χρόνια) για την απελευθέρωση τόσο τού άντρα δούλου όσο και τής γυναίκας δούλης. Μοναδική εξαίρεση στην ισότητα δούλου-δούλας είναι υπέρ τής γυναίκας: Αν κάποιος άντρας είχε τάξει τον εαυτό του στο Θεό και μετά θέλησε να απαλλαγεί από το τάξιμο αυτό, έπρεπε να προσφέρει 50 «δίδραχμα» (shekel) αργυρίου στο Ναό, ενώ μια γυναίκα μόνο 30 δίδραχμα (ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΚΖ’, 3,4), πράγμα που έκανε την απαλλαγή μιας γυναίκας από υποχρεώσεις ευκολότερη και ταχύτερη από εκείνη τού άντρα.

κγ’) Η Π.Δ. ορίζει την ίδια τιμωρία για φόνο άντρα και γυναίκας, γιου και κόρης (π.χ. ΕΞΟΔΟΣ ΚΑ’, 28 -32).

κδ’) Η Π.Δ. ορίζει την ίδια τιμωρία για τον άντρα αποστάτη και τη γυναίκα αποστάτη, που αλλαξοπιστεί (π.χ. ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ Κ’, 27 · ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΖ’, 2- 5).

κε’) Η Π.Δ. ορίζει την ίδια τιμωρία για τον άντρα που μοιχεύει ή τη γυναίκα που μοιχεύει (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΒ’, 22).

κστ’) Ο άντρας που βιάζει ανυπεράσπιστη γυναίκα θανατώνεται, ενώ σε αυτήν δεν επιβάλλεται καμία τιμωρία (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΒ’ 25-26).

κζ’) Ο σύζυγος που θέλει να χωρίσει τη γυναίκα του και εξ επί τούτου την συκοφαντεί, πληρώνει πρόστιμο και δεν μπορεί να τη διαζευχτεί ποτέ (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΒ’, 19).

κη’) Η Π.Δ. ορίζει την ίδια ακριβώς διαδικασία εξιλασμού και άφεσης αμαρτιών για τον άντρα και τη γυναίκα (π.χ. ΑΡΙΘΜΟΙ Ε’, 6 – 7).

κθ’) Η Π.Δ. απαγορεύει στον πατέρα να εκπορνεύει την κόρη του (ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΙΘ’, 29).

λ’) Οι αλλοεθνείς αιχμάλωτες: αν νυμφευθεί κάποια τέτοια γυναίκα κάποιος Ισραηλίτης, πρέπει προηγουμένως να περιμένει ένα μήνα χωρίς να έχει σχέσεις μαζί της. Αν θελήσει στο μέλλον να τη χωρίσει, υποχρεούται να τής χαρίσει την ελευθερία και να μην την μεταπουλήσει ως δούλη (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΑ’, 13-14).

Οι γυναίκες παίζουν σημαντικότατο ρόλο στην ιστορία τής Παλαιάς Διαθήκης:

i) Οι αιγύπτιες μαίες που αρνούνται να σκοτώσουν τα αρσενικά νεογέννητα μωρά τών Εβραίων ευεργετούνται από το Θεό (ΕΞΟΔΟΣ Α’, 21).

ii) Η Ρεβέκκα με τέχνασμα κατορθώνει να πάρει ο Ιακώβ, ο αγαπητός της γιός, την ευλογία τού άντρα της -και δεν κατακρίνεται.

iii) Χάρη στη Δεββώρα νικούν τους εχθρούς τους οι Ισραηλίτες. Είναι η ίδια που είναι προφήτισσα και Κριτής (όπως οι άντρες Κριτές), δηλαδή αρχηγός τών Ισραηλιτών: "και Δεββώρα γυνή προφήτις γυνή Λαφιδώθ, αύτη έκρινε τον Ισραήλ εν τω καιρώ εκείνω". (ΚΡΙΤΑΙ Δ’ 4). Αποκαλείται και «μητέρα τού Ισραήλ»: "εξέλιπον δυνατοί εν Ισραήλ, εξέλιπον, έως ού ανέστη Δεββώρα, έως ού ανέστη μήτηρ εν Ισραήλ". (ΚΡΙΤΑΙ Ε’ 7).

iv) Είναι η Εσθήρ ο άνθρωπος που γλιτώνει τους Εβραίους τής Περσικής Αυτοκρατορίας.

v) Η μητέρα ενός πρώην βασιλιά, η Γοθολία, βασίλευσε μόνη της, η ίδια, στο βασίλειο τού Ιούδα (Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΑ’, 3), κατά τον 9ο αι. π.Χ.

 vi) Τρία βιβλία τής Παλαιάς Διαθήκης φέρουν ονόματα γυναικών (Ρουθ, Εσθήρ, Ιουδήθ)

vii) Υπάρχουν προφήτιδες, όπως η Μαριάμ και η Ολδά (ΕΞΟΔΟΣ ΙΕ’ 20. Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΚΒ’ 14)

Ποια μπορεί να είναι η σύγκριση με το Κοράνι, που κάνουν οι υποτιμητές τού Χριστιανισμού και (έμμεσα) τής Παλαιάς Διαθήκης; Στο Κοράνι, ακόμη και για την ενδυμασία (υποχρεωτική μπούρκα) γίνεται λόγος. Η γυναίκα δεν είναι ισάξια τού άντρα, η μαρτυρία της σε δικαστήριο αξίζει όσο η μισή ενός άντρα. Δεν έχει δικαίωμα λόγου για τα παιδιά της. Δεν έχει δικαίωμα διαχείρισης τής περιουσίας τού αποβιώσαντος συζύγου της. Υφίσταται ξυλοδαρμό με την συγκατάνευση τού Αλλάχ. Ούτε λόγος, βέβαια, να διακυβερνήσει την κοινότητα τών πιστών τού Ισλάμ. Στον ισλαμικό Παράδεισο αγνοείται η τύχη της (υπάρχουν μεν γυναικόμορφα όντα τα οποία διατηρούνται διαρκώς παρθένες για σεξουαλική χρήση από τους άντρες, αλλά τίποτε αντίστοιχο για τις γυναίκες). Ο «θεός» τού Κορανίου δεν παρομοιάζει τον εαυτό του με γυναίκα για να δείξει την αγάπη του στους ανθρώπους.