Γυναικονόμοι καλούνταν στην αρχαία Αθήνα οι άρχοντες (άγνωστο πόσοι), οι οποίοι είχαν έργον τους την εποπτεία των ηθών των γυναικών. 

Όπως είναι άγνωστος ο αριθμός  αυτών,  έτσι είναι άγνωστος και ο χρόνος κατά τον όποιον εισήχθηκε η αρχή αυτής στην Αθήνα. Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτή είχε εισαχθεί από τα χρόνια του Σόλωνα, αλλ' ότι συν τω χρόνω από αρχικά περιορισμένη επίβλεψη μόνον των  ηθών των γυναικών, επεκτάθηκε και στην επίβλεψη των ηθών των ανδρών, με την εγκατάσταση μιας αστυνομικής αρχής στην Αθήνα, και ότι επί Δημήτριου του Φαληρέα  κατέστη πάλι  αρχή ανεξάρτητη. Άλλοι, αφού δεν γίνεται  μνεία  της στο «Αθηναίων Πολιτεία» του Αριστοτέλη, υποστηρίζουν ότι οι γυναικονόμοι κατεστάθηκαν από τον Δημήτριο τον Φαληρέα.

Επίσης  είναι άγνωστο αν ήσαν αρχή αιρετή ή κληρωτή. Οι γυναικονόμοι συνέπρατταν με τους αρεοπαγίτες, και φρόντιζαν να τηρείται ιδιωτική (!) και δημοσία, ευσχημοσύνη και ευκοσμία. Επέβαλλαν την ποινή του προστίμου στις άκοσμες γυναίκες και  ανέγραφαν τα  ονόματά τους μαζί με την επιβληθείσα ποινή, σε πινακίδα την οποία εκθέτανε σε κάποιον πλάτανο στο Κεραμεικό. Επιτηρούσαν ώστε οι φίλοι που έρχονταν στα σπίτια κατά την τέλεση γάμων ή κάποιας άλλης γιορτής να μην είναι περισσότεροι από τριάντα, και υποχρέωναν τους μισθωμένους μαγείρους αυτών τών συνεστιάσεων, ν' αναγράφουν τα ονόματα των συγκεντρωμένων στην οικία.

Επέβαλλαν πρόστιμο σε αυτούς που εκδήλωναν υπέρμετρα την θλίψη τους και που θρηνούσαν γοερώς για δική τους ή άλλη συμφορά,  και στην γυναίκες που φορούσαν ιματισμό απαγορευμένο δια νόμου. Γενικά κόλαζαν κάθε ακολασία και ακοσμία. 

Εκτός των Αθηνών μνημονεύονται γυναικονόμοι και στις Συρακούσες και στην Σάμο,  και στην Γαμβρεία της Μ. Ασίας, και στην Ανδάνια της Μεσσηνίας, οι οποίες επιμελούνταν και για τις πομπές, και στην Χαιρώνεια  της Βοιωτίας κατά τον Πλούταρχο (Καψάλης, Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Η, σελ. 781).

***

Αυτά δεν τα γράφουμε για να αμαυρώσουμε συλλήβδην το μεγαλείο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού – μακριά από μας τέτοια άτοπη σκέψη! Το αρχαίο πνεύμα προίκισε πλούσια την ανθρωπότητα. Διασώθηκε και καταξιώθηκε κατά την «ασύγχυτη και αδιαίρετη» ένωσή του με τον Χριστιανισμό και αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της σημερινής ταυτότητάς μας.

Τα αναφέρουμε όμως γιατί αν η Αθήνα του Περικλέους ήταν Χριστιανική, οι επαγγελματίες κατηγορητές κάθε Χριστιανικού (νεοΕθνικοί φανατικοί - γενίτσαροι νέας κοπής) θα όρμαγαν λαίμαργα να κατηγορήσουν τους Χριστιανούς (δηλαδή όλους μας) ότι:

α. μια τέτοια ηθική αστυνομία είναι ταλιμπανισμός και όχι πολιτισμός

β. η έκθεση του ονόματος της «άκοσμης» γυναίκας σε πινακίδα αποτελεί, διακόρευσή της και πληγή ενάντια στον ψυχολογικό της κόσμο… κ.λ.π. κ.λ.π.

γ. η απαγόρευση του θρήνου είναι φασισμός ενάντια στον πόνο της μάνας που έχασε π.χ. τον γιό της στον πελοποννησιακό πόλεμο.

Αυτές είναι συκοφαντίες που άλλωστε ο κάθε Χριστιανός που έχει έρθει σε επαφή με τον νεοπαγανισμό έχει συνηθίσει.

Βλέπετε όμως πως κάποιοι λειτουργούν καθαρά εχθρικά (άρα και διχαστικά), έχοντας δύο μέτρα και σταθμά. Όπου βρίσκουμε «πάτημα» συκοφαντούμε (παραποιώντας όμως την ιστορική αλήθεια), όπου όμως «μας» πονά, σιωπούμε. Τόση (στενή!) είναι η αγάπη για αλήθεια, τόσο (φλεγματικό!) το πάθος για την αναζήτηση της σοφίας… Κρίμα!

Υποκρισία

Η υποκρισία, που αποδεικνύει για άλλη μια φορά την τραγική κατάσταση της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα, είναι πως:

α. ενώ δίδεται μέγιστη προσοχή στην κοσμιότητα των γυναικών με αστυνόμευση και ποινές εντούτοις

β. επιτρέπεται και ευλογείται από την αρχαία θρησκεία η «ιερή» – δουλική εκπόρνευσή τους

Συνεπώς η πολυθεϊστική θρησκεία είναι σε δυσαρμονία (αν όχι αντίθετη) με τους ΝΟΜΟΥΣ του αρχαίου ΚΡΑΤΟΥΣ!

Υ.Γ.

Σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους, ο  Απόστολος Παύλος δεν είναι άραγε ΝΟΜΟΤΑΓΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ, εφόσον ζητά από την γυναίκα σεμνότητα κατά την διάρκεια της προσευχής ή της προφητείας; Και αν ναι, τότε γιατί τον κατηγορούν οι Νεοπαγανιστές, ακριβώς επειδή σέβεται τους νόμους ΤΟΥΣ;