Όπως κάθε αίρεση, έτσι και η αίρεση της Σκοπιάς είναι ένας ιός της σκέψης, που επεκτείνει τα πλοκάμια του σε κάθε έκφραση της ζωής του ασθενούς που προσβάλλεται απ’ αυτόν, αλλοιώνοντας όχι μόνο τη σκέψη του, αλλά και κάθε έκφραση της ζωής του. Η γνώση του τρόπου μετάδοσης αλλά και καταπολέμησης αυτής της ίωσης, είναι χρήσιμη στη θεραπεία των θυμάτων της, ώστε να μπορούν να ξεπεράσουν τα καταστροφικά του αποτελέσματα, και -ακόμα καλύτερα-, να μην του επιτρέψουν να αλλοιώσει τη σκέψη τους εξ αρχής.

Ένας ιός, αποτελείται από ένα σύνολο λογικών συνεπαγωγών, που έχουν τη δύναμη να βάλουν σε λειτουργία και να κατευθύνουν έναν υπολογιστή. Είτε αυτός είναι ο προσωπικός σας υπολογιστής, είτε είναι ένα από τα κύτταρά σας, που «τρέχουν» ένα πρόγραμμα DNA, είτε είναι ο ίδιος ο εγκέφαλός σας!

Κάθε ανθρώπινος εγκέφαλος, δομεί ένα μοντέλο του εξωτερικού κόσμου, ένα «κοσμοείδωλο», μέσω του οποίου αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος τον κόσμο, έτσι ώστε να μπορεί να αλληλεπιδράσει με αυτόν. Το λογικό αυτό μοντέλο, δομείται πάνω στη γνώση που προσλαμβάνει ο εγκέφαλος, μέσα από τα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου. Και κάθε δεδομένο που εδραιώνεται ως δεδομένο, γίνεται βάση, πάνω στην οποία προσδένονται και δομούνται όλες οι επόμενες γνώσεις που προσλαμβάνονται από τα αισθητήρια όργανα. Εάν στον εγκέφαλο εισχωρήσει ένα εσφαλμένο δεδομένο, και αυτό το λάθος τεθεί ως βάση για μια επόμενη γνώσει που εισέρχεται να προσδεθεί στο εσωτερικό μοντέλο γνώσεων του εγκεφάλου, είναι πιθανό να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα τη σκέψη. Και αν πάνω σε αυτό το νέο λάθος δομηθούν και άλλες πληροφορίες, δημιουργείται μία ολόκληρη εσφαλμένη σειρά συνεπαγωγών, που στρεβλώνει τη σκέψη, και οδηγεί σε εσφαλμένο κοσμοείδωλο και τρόπο ενεργείας τον άνθρωπο. Σε ένα τέτοιο εσφαλμένο κοσμοείδωλο δομήθηκε εξ αρχής το δογματικό «σώμα» του ιού της Σκοπιάς!

Πράγματι, ο ιός της Σκοπιάς, δεν είναι ένας πρωτογενής ιός. Πρόκειται για μετάλλαξη παλαιότερων ιών, που «έτρεχαν» τα καταστροφικά τους προγράμματα σε προϋπάρχοντες του ιδρυτή της Σκοπιάς εγκεφάλους! Ο εγκέφαλος του ιδρυτή της Σκοπιάς, (του Κάρολου Ρώσσελ), ήταν αυτός που προσέδωσε σε κάποιον προϋπάρχοντα ιό την απαραίτητη εκείνη μετάλλαξη, ώστε να τον κάνει ιδιαίτερα μολυσματικό, και να τον οδηγήσει σε νέα «εξελικτικά» μονοπάτια σκέψης.

Πράγματι, ο εγκέφαλος του Ρώσσελ, έχοντας μεγαλώσει μέσα σε ένα ακραίο Προτεσταντικό περιβάλλον σαν αυτό του Μπρούκλυν του τέλους του 19^ου αιώνα, είχε ήδη «εφοδιαστεί» από μια σειρά εσφαλμένων δεδομένων, κοινών στη σκέψη του Προτεσταντικού χώρου. Πρόκειται για μολυσματικά στοιχεία της σκέψης, που εισήγαγε αρχικά ο Λούθηρος τρεις και πλέον αιώνες πρωτύτερα, κατασκευάζοντας τον ιό του Προτεσταντισμού. Ο ιός αυτός, ο οποίος ξεκίνησε ως αντιβιοτικό ενάντια σε μια άλλη θανάσιμη ίωση, (αυτή του Παπισμού), υπέστη από τη σκέψη του Λούθηρου κυρίως, (αλλά και άλλων Μεταρρυθμιστών), ορισμένες καταστροφικές μεταλλάξεις, που τον έκαναν εξ ίσου παθογόνο, με την ασθένεια του Παπισμού που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να θεραπεύσει. Εκτός λοιπόν από κάποια ιαματικά στοιχεία αυτής της ασθένειας, προσέλαβε και κάποια εσφαλμένα δεδομένα, που διέστρεψαν τη λειτουργία του και τον έκαναν παθογόνο για την ανθρώπινη σκέψη.

Συγκεκριμένα, ο μητρικός ιός του Προτεσταντισμού προσέλαβε εσφαλμένες ιδέες από τη σκέψη του Λούθηρου, όπως η δικανική μανία, η μονομέρεια με την Αγία Γραφή, που στην πραγματικότητα ήταν μόνο μία από τις πηγές της πίστεως, ο αντικληρικαλισμός και αντιμοναχισμός, οι εσφαλμένες ιδέες περί ιεροσύνης, η εικονομαχία, η ιδέα ότι η Εκκλησία είχε αποστατήσει και θα έπρεπε να αποκατασταθεί, και πολλά ακόμα. Αυτές οι αποσπασματικές εσφαλμένες θεωρίες, δομήθηκαν μεταξύ τους με αυτοσχεδιασμούς του Λουθήρου, ώστε να κλείσουν τα λογικά κενά με σοφιστείες του. Έτσι δημιουργήθηκε το αρχικό στέλεχος του Προτεσταντισμού, που είχε μεγάλη μολυσματικότητα, και μόλυνε κυρίως ήδη αρρωστημένους εγκεφάλους από την ασθένεια του Παπισμού στη Δυτική Ευρώπη. Γιατί σ’ εκείνη την περιοχή δεν υπήρχε επαρκής ποσότητα από το μοναδικό αντίδοτο όλων αυτών των ιώσεων, η Ορθόδοξη πίστη, που δεν παρουσιάζει κενά και σφάλματα.

Ο ιός του Προτεσταντισμού, στους τρεις αιώνες που ακολούθησαν ως την εποχή του Ρώσσελ, μεταλλάχθηκε σε πολλά θυγατρικά στελέχη, κάθε ένα εκ των οποίων αποτελούσε έναν αυτοσχεδιασμό του εγκεφάλου κάποιου αιρεσιάρχη, που εντόπιζε τα κενά στο «λογισμικό» του μητρικού στελέχους από το οποίο είχε προσβληθεί, και αγωνιζόταν να τα θεραπεύσει με δικής του κατασκευής αυτοσχεδιαζόμενα «εμβόλια». Αυτές οι εμβόλιμες ιδέες, πότε ήταν επιτυχημένες, και πότε αποτυχημένες, αλλά ΠΑΝΤΟΤΕ υπέφεραν από βασικά δομικά λάθη, που περνούσαν απαρατήρητα από τη λογική κρίση του ήδη μολυσμένου φορέα τους, ο οποίο θεωρούσε πάντοτε ως δεδομένες, βασικά εσφαλμένες ιδέες, όπως η μονομέρεια για την Αγία Γραφή, και η δήθεν αποστασία της Εκκλησίας, την οποία πάντοτε ταύτιζαν με τον Παπισμό.

Ήδη λοιπόν στα τέλη του 19^ου αιώνα, ο εγκέφαλος του νεαρού Ρώσσελ, ήταν μολυσμένος με τις βασικές ιδέες του Προτεσταντικού του περιβάλλοντος. Και τις ιδέες αυτές, θέλησε να «εκλογικεύσει», δίνοντας βήμα ανάπτυξης, στο κοσμοείδωλο ενός άλλου θυγατρικού Προτεσταντικού ιού, αυτού του Αντβεντισμού. Ο ιός αυτός, είχε προσλάβει εκτεταμένα μολυσματικά συστατικά εσχατολογικής υστερίας και ψευδοπροφητείας. Κάθε λίγα χρόνια ανέμενε το τέλος, και αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της μολυσματικότητάς του.

Το υποψήφιο θύμα, θέλοντας να προστατευθεί από το «τέλος του κόσμου» που του έλεγαν ότι είναι κοντά, αποδεχόταν βιαστικά και άκριτα τη λογική αυτή, σε μια προσπάθεια αυτοσυντήρησης, και έμπαινε σε μια αέναη προσπάθεια να προβλέψει το τέλος του κόσμου, ώστε να σωθεί και να σώσει και τους συνανθρώπους του που θα «ενημέρωνε». Και έτσι ο ιός αυτός της σκέψης, ο ιός του Αντβεντισμού, έφθασε και στον Νεαρό Ρώσσελ, μέσω ενός φορέα, του Νέλσωνα Μπάρμπουρ, στον οποίο τότε ακριβώς, είχε προσλάβει ο ιός τη νεότερη μετάλλαξή του. Η μετάλλαξη αυτή υπαγόρευε ότι το τέλος του κόσμου απείχε λίγα μόνο χρόνια από την εποχή του νεαρού Ρώσσελ, και ο Ρώσσελ αποδέχθηκε όλο το σκεπτικό, σε μια προσπάθεια να προστατευθεί αυτός, αλλά και οι συνάνθρωποί του.

Βεβαίως η αποτυχία της εσχατολογικής αυτής πρόβλεψης, οδήγησε τον Ρώσσελ σε μια προσπάθεια «αναθεώρησης» της σκέψης του. Και μέσα στο μυαλό του Ρώσσελ, ο Αντβεντιστικός ιός, υπέστη μία ακόμα μετάλλαξη, δίνοντας την νεότερη ίωση των Σπουδαστών της Γραφής.

Ουσιαστικά η νεότερη αυτή ίωση, είχε διατηρήσει το μεγαλύτερο μέρος των προηγουμένων ιώσεων του Αντβεντιστικού ιού, αλλά με αλλαγμένες τις ημερομηνίες που προέβλεπε. Σε αυτές προστέθηκαν νέοι αυτοσχεδιασμοί του Ρώσσελ, αλλά και ανασυνδυασμένα στοιχεία Πυραμιδολογίας και Αποκρυφισμού. Αυτές ήταν παλαιότερες ιώσεις που ευδοκιμούσαν στο Μπρούκλυν της εποχής εκείνης, και ο Ρώσσελ τα συνδύασε όλα αυτά σε ένα νέο θανάσιμο στέλεχος.

Το στέλεχος των Σπουδαστών της Γραφής, ήταν ένας ιός περισσότερο μεταδοτικός από τους προηγούμενους του Αντβεντισμού. Η οικονομική ευρωστία του Ρώσσελ, έκανε δυνατή τη διάδοσή του μέσω περιοδικών και βιβλίων, αλλά και των πλέον εξελιγμένων τεχνικών της εποχής, όπως ήταν διάφορα οπτικοακουστικά μέσα. Διατηρούσε τη μολυσματικότητα του ιού του Αντβεντισμού, επειδή στηριζόταν στην ίδια εσχατολογική υστερία, μια και είχε ως αυτοσκοπό την εξάπλωσή του, δήθεν ως «αντίδοτο» του τέλους του κόσμου. Επιπλέον όμως, είχε περισσότερα μέσα εξάπλωσης, αλλά και μεγάλη αστάθεια των συστατικών του. Γι’ αυτό και διαρκώς μεταλλασσόταν, κάθε φορά που αποδεικνυόταν ότι υπήρχε λογικό λάθος στην ακολουθία του «λογισμικού» του.

Ο θάνατος του Ρώσσελ, έγινε αιτία να δημιουργηθούν πολλά διαφορετικά συγγενικά στελέχη αυτού του ιού των Σπουδαστών της Γραφής, σε όλο τον πλανήτη, από τους επίδοξους διαδόχους του. Αλλά το στέλεχος που τελικά διαδόθηκε περισσότερο, ήταν αυτό που διαδόθηκε από τον δικηγόρο του, τον Ιωσήφ Ρόδερφορδ, ο οποίος και κατάφερε να κρατήσει την μεγάλη περιουσία του Ρώσσελ, και να τη χρησιμοποιήσει για διάδοση του ιού αυτού. Μάλιστα προσέδωσε στο εν λόγω στέλεχος, όχι μόνο νέα μολυσματικά στοιχεία, προσαρμοσμένα στις ανάγκες των αρχών του 20ού αιώνα, αλλά και νέο όνομα. Έτσι δημιουργήθηκε ο ιός των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Και αυτός, μαζί με τους συγγενικούς του ιούς των Σπουδαστών της Γραφής, δεν είναι παρά διαφορετικά στελέχη της μολυσματικής οικογένειας του ιού της Σκοπιάς, που διέσπειρε ο Ρώσσελ στα τέλη του 19^ου αιώνα.

Ο ιός των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στήριξε την επιτυχία διάδοσής του, όχι μόνο στην εσχατολογική υστερία, στις συνεχείς προσαρμογές στο περιβάλλον του, και στα πλούσια μέσα διάδοσης, αλλά επίσης και σε μία ειδική σειρά μεταλλάξεων, που τον κατέστησαν πιο μολυσματικό ακόμα. Περικλείστηκε από τον Ρόδερφορδ σε μία στεγανή μεμβράνη «δικτατορικότητας», που έκανε δύσκολη την εξολόθρευσή του από τα διάφορα αντιβιοτικά λογικής και συνέπειας. Η στεγανότητα αυτή, εμπόδιζε τα μολυσμένα του θύματα να πληροφορηθούν εκείνα τα στοιχεία που θα τους ελευθέρωναν από την επιρροή του. Παράλληλα, έστρεψε όλες τις δυνάμεις των θυμάτων του, σε αυτή καθεαυτή τη διάδοσή του, καθιστώντας τη ως το βασικό στοιχείο του γονιδιώματός του. Η βασική επίδραση αυτού του ιού στη σκέψη των θυμάτων του, είναι να τη μεταβάλλει σε μολυσματική μηχανή, με κύριο στόχο τη διάδοση του ιού. Και προς το σκοπό αυτό, προσανατολίστηκαν όλα του τα θύματα, από την αρχή του ως σήμερα.

Συνεχίζεται με το 2ο κεφάλαιο: Αναζήτηση στοιχείων πρόσδεσης από τον ιό της Σκοπιάς