Φράγκοι: οι κακοί της Ιστορίας. 2ο Μέρος: Οι Φράγκοι και ο πόλεμος των θρησκειών

Φραγκιά (France) ή Γαλλία;

Φράγκοι: οι κακοί της Ιστορίας

2ο Μέρος: Οι Φράγκοι και ο πόλεμος των θρησκειών

τού Δημήτρη Κιτσίκη

Τακτικού μέλους της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητού Πανεπιστημίου Οττάβας

Πηγή: Περιοδικό "Τρίτο Μάτι" Νο 144. Καλοκαίρι 2006. Σελ. 52-58.

Με την ευγενική άδεια του εκδότη

Φράγκοι: ο λαός που δημιούργησε την «Δύση», την Παπική Εκκλησία και την Φραγκομασονία.
Γιατί οι χαμένοι Γαλάτες επιζούν μόνο στην ελληνική γλώσσα.
Γιατί μόνοι οι Έλληνες ονομάζουν την Φραγκιά «Γαλλία».
Γιατί μόνοι οι Έλληνες ονόμαζαν όλους τους δυτικούς «Φράγκους»...

Θέματα της ενότητας: "Φράγκοι οι κακοί της ιστορίας":

1ο Μέρος: Η Είσοδος των Φράγκων στην ιστορία

α) Περί του συγγραφέως
β) Νομάδες, βάρβαροι ή κτήνη;
γ) Η κρίσιμη ιδιαιτερότητα των Φράγκων
δ) Η άνοδος των Φράγκων

2ο Μέρος: Οι Φράγκοι και ο πόλεμος των θρησκειών

ε) Ο φανατισμός των Φράγκων και ο πόλεμος των θρησκειών
στ) Το αποκορύφωμα της φραγκικής θηριωδίας
ζ) Η νύκτα τού Αγίου Βαρθολομαίου, 1572
Εικόνα: Οι Φράγκοι, ο αφελληνισμός της Δύσης και η δημιουργία της «παπικής» Εκκλησίας

3ο Μέρος: Διαφωτισμός και Φραγκομασονία

4ο Μέρος: Φράγκοι και Γαλάτες

Σε αυτό το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στους Φράγκους, θα δούμε πώς δημιούργησαν την Παπική Εκκλησία για τα πολιτικά τους συμφέροντα, και κατόπιν πώς αιματοκύλισαν ολόκληρη την Ευρώπη, κληροδοτώντας τα βίαια έστικτα του πολιτισμού τους στα Χριστιανικά έθνη που υπέταξαν.

ε) Ο φανατισμός των Φράγκων και ο πόλεμος των θρησκειών

Ο εκδυτικισμός, δηλαδή η εκφράγκευση της οικουμένης, και ειδικά τού ελληνικού λαού, έσπρωξε και τους Έλληνες να εφαρμόσουν τα δυτικά πρότυπα για να εξηγήσουν την ελληνική Ιστορία. Έτσι, στην μελέτη τού Χριστιανισμού υπερίσχυαν τα δυτικά πονήματα περί Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού που ανέλυαν τα έκτροπα της Ιεράς Εξετάσεως, των σταυροφοριών και τον φανατισμό των χριστιανών που κατεδάφιζαν συστηματικά τα μνημεία των θρησκευτικών τους αντιπάλων.

Αντίστοιχα, οι νεότεροι Έλληνες Ιστορικοί εθεώρησαν ότι και η Ορθοδοξία δεν ηδύνατο να αποτελεί εξαίρεση και έπρεπε να είχε και αυτή ιερά εξέταση και φανατισμό, εις αντίθεση με τις προτροπές της προς Γαλατάς επιστολής του αποστόλου Παύλου.

Και όμως έσφαλαν! Διότι η Ορθοδοξία, το Βυζάντιο (ακόμη και η Οθωμανία) δεν εγνώρισαν ποτέ τον ασύλληπτο σε κτηνωδία πόλεμο των θρησκειών που ξετίναξε κυριολεκτικά την Δύση από τον ΙΕ΄ αιώνα μέχρι των αρχών τού ΙΒ΄ αιώνος και που εσυνεχίσθη μέχρι των ημερών μας με την καταδίωξη τού εβραϊσμού και την δικτατορική επιβολή της εκκοσμικευμένης «θρησκείας της δημοκρατίας».

Ο πόλεμος των θρησκειών εβασίσθη σε ένα απλό όσο και πρωτόγονο αξίωμα: ένας βασιλεύς, μία θρησκεία, δηλαδή cujus regio, ejus religio (τέτοια η θρησκεία τού πρίγκιπος, ιδία και η θρησκεία της χώρας). Το περίεργο είναι ότι αυτό το απόφθεγμα ανεκηρύχθη ως άκρως φιλελεύθερο και ως λύση του προβλήματος όταν εξηγγέλθη επισήμως μετά τις θρησκευτικές σφαγές στην συνθήκη της Augsburg, το 1555.

Ο πόλεμος των θρησκειών είναι αναπόσπαστο μέρος της νοοτροπίας των Φράγκων από καταβολής της φυλής αυτής μέχρι την σημερινή φραγκική Δύση, διότι αυτός ο πόλεμος των θρησκειών συνεχίζεται σήμερα μέσω της εκκοσμικευμένης θρησκείας της δυτικής δημοκρατίας.

Η ανεξιθρησκεία τού Βολταίρου ήταν γεννημένη κατόπιν αιώνων εξοντωτικών ολοκαυτωμάτων, κατά τους οποίους το να αγαπάς την θρησκεία σου εσήμαινε να μισής την θρησκεία τού άλλου... Προήρχετο απλώς από την αδιαφορία για το ίδιο το φαινόμενο της θρησκείας αυτού τού πάπα τού ρασιοναλισμού, τού Βολταίρου. Συνεπώς δεν επρόκειτο περί ανεξιθρησκείας αλλά περί αδιαφορίας, και αντεκατεστάθη αμέσως με τον φανατισμό της δημοκρατίας, στο όνομα της οποίας σήμερα απαγορεύεται στην Γαλλία, στις μουσουλμανίδες κόρες να ενδύονται το κεφαλομάνδηλο στα σχολεία!

Στο Βυζάντιο, εκτός εξαιρέσεων, ο αιρετικός ενεκλείετο σε μοναστήρι. Στην Φραγκιά εσφάζετο... Οι σταυροφορίες όχι μόνον κατά της Ανατολής αλλά κατά της Δύσεως το αποδεικνύουν. Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ' εκήρυξε σταυροφορία εναντίον των Αλβιγινών, των αποκαλουμένων Καθαρών, της νοτίου Γαλλίας, που είχε ως αποτέλεσμα την ερήμωση της νοτίου Γαλλίας και την σφαγή επί είκοσι χρόνια δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων μεταξύ 1209 και 1229 και την εγκαθίδρυση στην χώρα της Ιεράς Εξετάσεως. Η σταυροφορία αυτή δύναται να παραβληθή με την σημερινή «σταυροφορία της δημοκρατίας» κατά τού Ιράκ.

Το τραύμα εκείνου του ολοκαυτώματος υπήρξε τόσο βαθύ που σήμερα ακόμη, μετά από 800 χρόνια η ανάμνηση τού φοβερού αυτού εγκλήματος έχει σημαδεύσει όλη την δυτική Ευρώπη! Της σταυροφορίας κατά των Αλβιγινών ηγείτο ο έξαρχος τού πάπα, Αρνάλδος αββάς του Σιτώ, δηλαδή καλόγηρος, ο οποίος είχε δηλώσει: «Σφάξατε όλους, ο Θεός θα φροντίση να διακρίνη και να προστατεύση τους πιστούς του».

Το ότι Φράγκος Ιερωμένος ισοδυναμούσε με σατανική παρουσία, αποδεικνύεται από την παντελή έλλειψη ηθικών άρχων ακόμη και αυτών των παπών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε η υπόθεση τού μεγαλομάρτυρος της Βοημίας, Τσέχου Γιάν Χους (Ιωάννης Ούσος) και η σταυροφορία κατά των Χουσιτών οπαδών του στην περίοδο 1419-1436.

Ο Γιαν Χους στην Σύνοδο της Κωνστάντιας (1414).

Ο Χους εζήτει επιστροφή στην Ορθόδοξη παράδοση. Π.χ. επέμενε η Θεία Κοινωνία να γίνεται με άρτον και οίνον. Πράγματι, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για να κάνη οικονομία στον οίνο τον είχε καταργήσει για τον λαό (ακόμη και σήμερα τον χρησιμοποιεί στην κοινωνία μόνον για τους ιερείς!). Στον λαό έδιδε μόνον άρτο ισχυριζόμενη ότι η μία ουσία περιελάμβανε και την άλλη.

Οι Φράγκοι, ο αφελληνισμός της Δύσης και η δημιουργία της «παπικής» Εκκλησίας

Ο Φράγκος Καρλομάγνος εβαλε τα θεμέλια της σημερινής Δύσης, όταν στέφθηκε αυτοκράτωρ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού εθνους, την όποια ο ίδιος δημιούργησε.

Οι Φράγκοι και ο Καρλομάγνος όμως είναι υπεύθυνοι για τον πλήρη αφελληνισμό της Δύσης. Συγκεκριμένα, ο Καρλομάγνος διεκήρυξε το 794 ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα λατινικά. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται αυτονόητο σήμερα αντιφάσκει με την ιστορική πραγματικότητα, αφού όλες οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά! Λ.χ. οι πρώτοι τέσσερις Ρωμαίοι χρονογράφοι που έγραψαν στα Ελληνικά ήταν οι Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, Gaius Acilius and Aulus Postumius Albinus. Ο πρώτος Ρωμαίος ιστορικός που έγραψε στα Λατινικά ήταν ο Porcius Cato (234140 π.Χ.) και ο Lucius Cassius Hemina (γύρω στο 146 π.Χ.). Αυτή η μεθόδευση έγινε για να αποκοπεί η Δύση από την ελληνική Ανατολή.

Στα ίδια πλαίσια, ο Καρολομάγνος συνέβαλε καθοριστικά στο Σχίσμα τού Χριστιανισμού, καθώς πήρε θέση υπέρ τού Filioque, κυρίως για λόγους πολιτικής, αφού κατάλαβε ότι έτσι επίσης απέκοπτε την Δύση από τους χριστιανικούς της δεσμούς με το Βυζάντιο...

O Καρλομάγνος στέφεται από τον Πάπα, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιώλου για την ανθρωπότητα, εξ' αιτίας των δολοπλοκιών του και των ιστορικών ψευδών που εισήγαγε για τα συμφέροντά του.

Ο ίδιος ο πάπας Λέων Γ΄ που είχε στέψει τον Καρλομάγνο αντέδρασε, αλλά ήταν πλέον αργά... Από τότε, η φραγκική νοοτροπία θα στοιχειώση όλη την μετέπειτα πορεία της Δύσης, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα (Ιερά Εξέταση, Σταυροφορίες, Σφαγές Αλλοδόξων, κ.λπ.). Μετά δύο περίπου αιώνες, το φραγκικό «Πιστεύω» (Credo) με το Filioque θα ακουστή επίσημα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης... Στην μινιατούρα από το «Μεγάλο χρονικό της Φραγκιάς» τού 1472, μία καθοριστική στιγμή για τους Φράγκους, την Δύση και την ανθρωπότητα. Ο Καρλομάγνος στέφεται αυτοκράτωρ της Ευρώπης από τον πάπα Λέοντα Γ΄ στην Ρώμη, τα Χριστούγεννα τού ετους 800.

στ) Το αποκορύφωμα της φραγκικής θηριωδίας

Μεταξύ 1562 και 1598, στη Γαλλία (ή πιο σωστά στην Φραγκιά), Ρωμαιοκαθολικοί και Καλβινιστές υπερέβησαν κάθε όριο θηριωδίας, σε μία εποχή που στην Οθωμανία τού αυτοκράτορος και μεγάλου νομοθέτου Συλεϊμάν (1520—1566) και των διαδόχων του, οι διάφορες θρησκευτικές κοινότητες συνεβίωναν εν αρμονία. Το 1562, βασιλικό έδικτο έδιδε στους προτεστάντες διάφορα δικαιώματα. Επρόκειτο όμως περί παγίδος για να δοθή καιρός στους Καθολικούς να τους επιτεθούν.

Ο καθολικός δουξ Φραγκίσκος ντε Γκιζ (Francois de Guise, 1519-1563), την 1η Μαρτίου 1562, ημέρα Κυριακή, εισήλθε με τους ανθρώπους του σε έναν σιτοβολώνα όπου είχαν συναχθή οι Καλβινιστές για να λειτουργηθούν, στην πόλη Βασσύ (Vassysur-Blaise).

Μία από τις πολλές αγριότητες που επέφερε η φράγκικη θρησκευτική μισαλλοδοξία. Η σφαγή των Καθαρών στη Νότιο Γαλλία.

Η σφαγή διήρκησε μία ώρα κατά την οποία άφησε νεκρούς τους πάντες, αόπλους άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Έδικτο του Σεπτεμβρίου 1568 τού Saint-Maurdes-Fossis, απηγόρευσε την εξάσκηση οιασδήποτε άλλης θρησκείας εκτός της Ρωμαιοκαθολικής και υπεχρέωνε τα στελέχη των διαμαρτυρομένων να εγκαταλείψουν την Γαλλία εντός των 15 ημερών.

ζ) Η νύκτα τού Αγίου Βαρθολομαίου, 1572

Η νύκτα αυτή παρέμεινε στην ιστορία της Δύσεως ως το σύμβολο της δυτικής θηριωδίας και φανατισμού που κατεδάφισε ολόκληρο τον μύθο τού αναγεννησιακού ουμανισμού. Σε καμία άλλη περιοχή τού κόσμου δεν υπάρχει παρεμφερής εικόνα αυτού που συνέβη εκείνη την νύκτα της 24ης Αυγούστου τού 1572. Η ανάλυση τού γεγονότος αυτού αφαιρεί από την Δυτική Ευρώπη ακόμη και τον ισχυρισμό ότι δύναται να υπήρξε ποτέ δυτικός πολιτισμός. Ούτε και η δικαιολογία πάλης των τάξεων ευσταθεί, εφ' όσον η διαμάχη ρωμαιοκαθολικών και διαμαρτυρομένων αφορούσε την ίδια την άρχουσα τάξη των ευγενών.

Το χαρακτηριστικότερο δείγμα φραγκικής/δυτικής θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και ωμότητας: Η σφαγή τού Αγίου Βαρθολομαίου. Οι συνέπειές της μένουν ακόμη ανεξίτηλα χαραγμένες στο δυτικό υποσυνείδητο.

Οι ηγέτες των Καλβινιστών όπως και οι Ηγέτες των καθολικών ήσαν μέλη της ανωτέρας αριστοκρατίας των ευγενών.

Τριάντα χιλιάδες φονευθέντες Προτεστάντες υπήρξαν το αποτέλεσμα των σφαγών του Αγίου Βαρθολομαίου. Προτού η ημέρα της 24ης Αυγούστου 1572 ξημερώσει, οι δολοφόνοι ξεχύθησαν στους δρόμους των Παρισίων ακολουθούμενοι από τον όχλο των λεηλατούντων. Από τις 25 Αυγούστου έως τις 3 Οκτωβρίου οι σφαγές συνεχίζοντο σε όλην την Γαλλία. Ο πρίγκιψ τού Κοντέ και ο μέλλων βασιλεύς της Γαλλίας, ο Ερρίκος ο Δ', για να σώσουν την ζωή τους υπεχρεώθησαν να δηλώσουν επί τόπου την προσχώρησή τους στον Ρωμαιοκαθολικισμό.

Συνεχίζεται με το 3o Μέρος: Διαφωτισμός και Φραγκο-Μασονία