Η αναγκαιότητα της συμμετοχής στη θεία μετάληψη και η απαγόρευσή της από την Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Επιμέλεια: Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφ. 6, στίχ. 51-58, ο Ιησούς λέει:

«Εγώ ειμι ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς· εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα. και ο άρτος δε ον εγώ δώσω, η σάρξ μου εστιν, ην εγώ δώσω υπέρ της του κόσμου ζωής. Εμάχοντο ουν προς αλλήλους οι Ιουδαίοι λέγοντες· Πώς δύναται ούτος ημίν δούναι την σάρκα φαγείν; είπεν ουν αυτοίς ο Ιησούς· αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. η γαρ σάρξ μου αληθώς εστι βρώσις, και το αίμά μου αληθώς εστι πόσις. ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ. καθώς απέστειλέ με ο ζων πατήρ καγώ ζω διά τον πατέρα, και ο τρώγων με κακείνος ζήσεται δι' εμέ. ούτός εστιν ο άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς, ου καθώς έφαγον οι πατέρες υμών το μάννα και απέθανον· ο τρώγων τούτον τον άρτον ζήσεται εις τον αιώνα».

Στα νέα ελληνικά:

«Εγώ είμαι ο ζωντανός άρτος (=ψωμί) που κατέβηκε από τον ουρανό· αν κάποιος φάει απ’ αυτό τον άρτο, θα ζήσει αιώνια. Και ο άρτος που θα δώσω εγώ είναι η σάρκα μου, την οποία θα προσφέρω υπέρ της ζωής του κόσμου. Διαφωνούσαν λοιπόν μεταξύ τους οι Ιουδαίοι λέγοντας· Πώς μπορεί αυτός να μας δώσει να φάμε τη σάρκα του; Τους είπε λοιπόν ο Ιησούς· αλήθεια σας λέω, αν δε φάτε τη σάρκα του υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου έχει ζωή αιώνια, και εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα. Διότι η σάρκα μου είναι αληθινή τροφή και το αίμα μου αληθινό ποτό. Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, μένει μέσα μου και εγώ μέσα του. Όπως με έστειλε ο ζωντανός Πατέρας και εγώ ζω εξαιτίας του Πατέρα, και εκείνος που με τρώει θα ζήσει εξαιτίας μου. αυτός είναι ο άρτος που κατέβηκε από τον ουρανό, όχι όπως οι πρόγονοί σας έφαγαν το μάννα και πέθαναν· όποιος τρώει αυτό τον άρτο θα ζήσει αιώνια».

Είναι φανερό ακόμη και διά γυμνού οφθαλμού ότι εδώ ο Κύριος αναφέρεται στη θεία μετάληψη. Οι ΜτΙ, και άλλοι προτεστάντες (οι ΜτΙ είναι παρακλάδι του προτεσταντισμού – σχετικό άρθρο εδώ), επειδή επιμένουν να αρνούνται ότι η θεία κοινωνία είναι πραγματικό σώμα και αίμα του Χριστού, ισχυρίζονται ότι εδώ ο Κύριος υπονοεί απλώς την τήρηση της διδασκαλίας Του. Όμως, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη ότι εννοεί κάτι τέτοιο. Αντίθετα, στο τελευταίο δείπνο Του, με τους μαθητές Του, όταν τους κοινώνησε, είπε ακριβώς το ίδιο: μίλησε για σώμα και αίμα και είπε ότι το ψωμί είναι το σώμα του (ότι «είναι» το σώμα Του και όχι ότι «σημαίνει» το σώμα Του, όπως το παραφράζει η Μετάφραση Νέου Κόσμου) και ότι το κρασί είναι το αίμα Του και τους κάλεσε να φάνε το σώμα Του και να πιουν το αίμα Του. Είναι φανερό ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα ^[1]. Εξάλλου, δεν υπάρχει άλλο σημείο στο χριστιανισμό – πλην της θείας μετάληψης – όπου να γίνεται λόγος για βρώση και πόση σώματος και αίματος Χριστού. Και σε καμία περίπτωση οι λέξεις «σάρκα και αίμα» δε σημαίνουν τη διδασκαλία ή τις εντολές του Θεού ή οποιουδήποτε άλλου, ούτε το να εφαρμόσει κάποιος αυτές τις εντολές παρομοιάζεται με το… να φάει εκείνον που του τις έδωσε, και μάλιστα αναλυτικά «να φάει τη σάρκα του και να πιει το αίμα του»!

Συνεπώς, ο Κύριος Ιησούς Χριστός τόνισε με μεγάλη ένταση ότι όποιος δεν τρώει (και μάλιστα συνεχώς, όχι μία φορά) το σώμα Του και δεν πίνει το αίμα Του (δηλαδή όποιος δεν συμμετέχει στη θεία κοινωνία, τρώγοντας το ψωμί και το κρασί της θείας μετάληψης) δεν έχει ζωή μέσα του, ενώ όποιος τα τρώει και πίνει αυτός βρίσκεται σε ενότητα με το Χριστό (εκείνος «εν εμοί» και εγώ «εν αυτώ» = εκείνος μέσα μου και εγώ μέσα του) και αυτόν θα αναστήσει ο Κύριος κατά τη δευτέρα παρουσία Του (όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν, αλλά οι μεν για «ανάσταση ζωής», οι δε για «ανάσταση κρίσεως», Ιω. 5, 28-29).

Ο απόστολος Παύλος, στην Α΄ Κορινθ. 10, 16, γράφει ότι το «ποτήριον της ευλογίας» αποτελεί «κοινωνία του αίματος του Χριστού» και ο άρτος αποτελεί «κοινωνία του σώματος του Χριστού». Κοινωνία = ενότητα. Πρόκειται λοιπόν για ενότητα του ανθρώπου με το αίμα του Χριστού, καθώς και με το σώμα Του, ενότητα που πραγματοποιείται όταν τρώμε και πίνουμε το «δείπνο του Κυρίου» (γι’ αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία, που – αντίθετα απ’ ό,τι σε έχουν διδάξει – χρησιμοποιεί την ορολογία της Αγίας Γραφής^[2], ονομάζει την πράξη αυτή «θεία κοινωνία», με τον όρο του αποστόλου Παύλου).

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όμως απαγορεύουν στα μέλη τους να κοινωνήσουν το σώμα και το αίμα του Κυρίου και επιτρέπουν την κοινωνία μόνο σ’ εκείνους που θεωρούν ότι περιλαμβάνονται στους «144.000 αγίους» της Αποκάλυψης, οι οποίοι, κατά τη γνώμη τους, θα είναι οι μόνοι συμβασιλείς του Χριστού.

Η απαγόρευση αυτή, αδελφέ μου μάρτυρα του Ιεχωβά, σημαίνει πως σου απαγορεύεται να έχεις μέσα σου αιώνια ζωή, σου απαγορεύεται να έχεις μέσα σου το Χριστό και να έχεις μερίδιο στην ανάσταση της ζωής. Η Οργάνωση, στην οποία ανήκεις – έστω και με τη λάθος άποψη που έχει για τη θεία κοινωνία, ότι είναι «μόνο σύμβολο» του σώματος και αίματος του Κυρίου^[3] – σου το απαγορεύει και σε καταδικάζει σε αιώνια αποκοπή από το Χριστό, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Χριστού!

Η απαγόρευση αυτή είναι πράξη απάνθρωπη και σαφώς αντιγραφική, δηλ. αντίθετη με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Και τούτο, γιατί:

Α) Ο Χριστός, όταν είπε τα λόγια του Ιω. 6, 51-58, απευθύνθηκε προς όλο τον κόσμο και όχι προς κάποια περιορισμένη ομάδα «εκλεκτών», που «μόνον αυτοί» θα χρειάζονταν να κοινωνήσουν. Μάλιστα μίλησε προς ανθρώπους που δεν ήταν καν χριστιανοί – η αναφορά του στη σάρκα και το αίμα Του ήταν μέρος της γενικής πρόσκλησής Του προς όλο τον κόσμο να γίνουν χριστιανοί. Πουθενά στην Αγία Γραφή δε φαίνεται ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη τάξη, ομάδα ή κάστα χριστιανών που επιτρέπεται να κοινωνήσουν και μια άλλη, που απαγορεύεται. Όλοι οι χριστιανοί συμμετείχαν στο δείπνο του Κυρίου, στην κλάση του άρτου, απλώς έπρεπε πρώτα να εξετάζουν τον εαυτό τους για να συνειδητοποιούν τα αμαρτήματά τους κι έτσι να μετέχουν αξίως (Α΄ Κορινθ. 11, 27-31).

Ο απόστολος Παύλος γράφει: «δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω· ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτω εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου» (Α΄ Κορ. 11, 28-29).

Στα νέα ελληνικά: Ας εξετάζει λοιπόν ο άνθρωπος τον εαυτό του και έτσι να τρώει από το ψωμί και να πίνει από το ποτήρι. Διότι εκείνος που τρώει και πίνει ανάξια, τρώει και πίνει την καταδίκη του εαυτού του, επειδή δεν διακρίνει το σώμα του Κυρίου.

Δηλ. η αναξιότητα της συμμετοχής του στη θεία κοινωνία οφείλεται στο ότι δεν διακρίνει σ’ αυτήν το σώμα του Κυρίου! («Διακρίνει» εδώ σημαίνει δεν το διαφοροποιεί από τις κοινές τροφές, δε συνειδητοποιεί ότι πρόκειται για μια τροφή άλλου είδους, που δεν τρέφει απλώς το σώμα, αλλά και κάνει τον άνθρωπο να ενώνεται – να «κοινωνεί», Α΄ Κορ. 10, 16 – με το σώμα και το αίμα του Ιησού Χριστού).

Και μάλιστα, όπως φαίνεται στο στίχο 31, όποιος κοινωνεί ανάξια τιμωρείται από τον Κύριο, με σκοπό να σωθεί κι αυτός και να μη χάσει την αιώνια σωτηρία του μαζί με τον «κόσμο», δηλ. με τους μη χριστιανούς, εκείνους που δεν κοινωνούν καθόλου το σώμα και το αίμα του Κυρίου.

Β) Αν οι 144.000 είναι προορισμένοι από το Θεό να γίνουν συμβασιλείς του Χριστού, για ποιο λόγο είναι απαραίτητο να κοινωνήσουν; Η θεία κοινωνία δεν είναι δικαίωμα ή προνόμιο, που παρέχεται από το Θεό περιοριζόμενο σε κάποιους, αλλά ΑΝΑΓΚΗ, που την έχουν όλοι οι άνθρωποι, αλλιώς δεν έχουν μέσα τους ζωή και φυσικά δε μπορούν να μπουν στη βασιλεία των ουρανών. Εμείς λοιπόν οι απλοί και αμαρτωλοί άνθρωποι χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο τη θεία κοινωνία απ’ ό,τι εκείνοι που έχουν ήδη φτάσει στην αγιότητα!

Γ) Ο άγιος απόστολος Παύλος δεν διαχωρίζει τους χριστιανούς αλλά τους αποκαλεί όλους «αγίους», παρά το γεγονός ότι είναι αμαρτωλοί. Συνεπώς, σε όλους προσφέρεται το δείπνο του Κυρίου, σε όλους προσφέρεται η συμμετοχή στη θεία κοινωνία, στο σώμα και το αίμα του Χριστού μας.

Δ) Στον τελευταίο δείπνο του Κυρίου (που εμείς τον χαρακτηρίζουμε «μυστικό δείπνο», επειδή «μυστικός» = αυτός που σχετίζεται με το μυστήριο της σάρκωσης, της σταύρωσης και της ανάστασης του Χριστού και με τα μυστήρια που παρέδωσε ο Κύριος στους ανθρώπους – η λέξη εδώ δεν σημαίνει «κρυφός», όπως είναι η σημερινή σημασία της· για τον όρο «μυστήρια» δες Ρωμ. 11, 25, Α΄ Κορινθ. 13, 2, Εφεσ. 5, 32, Κολ. 1, 26-27, και αλλού) ο Κύριος κοινώνησε και τον Ιούδα, όπως τεκμηριώνεται στη σχετική μας διεξοδική μελέτη.

Ε) Έτσι κι αλλιώς η άποψη που έχουν οι ΜτΙ για τους 144.000 αγίους είναι πέρα για πέρα λάθος. Ορισμένα άρθρα για μια σωστή ερμηνεία του θέματος:

Όλοι οι Xριστιανοί είναι καλεσμένοι για συμβασιλείς του Χριστού και όχι μόνον οι 144.000 άγιοι

Οι 144.000 εσφραγισμένοι

Προφητική τοποθέτηση τών 144.000

Το πιστό υπόλοιπο τών 144.000

Πολύς όχλος: στον ουρανό ή στη γη;

Αλλά και οι άνθρωποι που θεωρούνται από τους μάρτυρες του Ιεχωβά μέλη της ομάδας των 144.000 αγίων, τοποθετούνται εκεί αυθαίρετα, χωρίς καμιά πραγματική απόδειξη της αγιότητάς τους, ούτε κάποιο απτό τεκμήριο ότι «πράγματι» ανήκουν στους «144.000 αγίους», έστω και όπως τους εννοεί η Σκοπιά.

Η ιδέα που έχουν οι ΜτΙ ότι δεν κάνει να κοινωνούμε, επειδή «δεν είμαστε άξιοι», είναι επίσης εσφαλμένη, διότι:

1) Κανείς απολύτως άνθρωπος δεν είναι πραγματικά άξιος να πάρει μέσα του το Χριστό. Ο Χριστός έρχεται από αγάπη κι όχι επειδή «το αξίζουμε».

2) Ο Χριστός απευθύνθηκε στους αμαρτωλούς και τόνισε ότι το γιατρό τον χρειάζονται οι ασθενείς, όχι οι υγιείς. Έτσι κι εμείς, ακριβώς επειδή είμαστε αμαρτωλοί χρειαζόμαστε το πνευματικό φάρμακο που ζωοποιεί, αυτό που μας έδωσε ο Κύριος, αλλιώς δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε έστω και ελάχιστα «άξιοι» να έρθει μέσα μας.

3) Όταν ο άγιος απόστολος Παύλος γράφει για την ανάξια συμμετοχή στη θεία κοινωνία (Α΄ Κορ. 11, 27-31), δεν λέει να μην κοινωνούμε καθόλου, επειδή δεν είμαστε άξιοι, αλλά προτρέπει να εξετάζουμε ηθικά τον εαυτό μας, συνειδητοποιώντας την αμαρτωλότητά μας, και τότε θα θεωρηθούμε κατάλληλοι να κοινωνήσουμε. Τότε θα γίνουμε «άξιοι» - το γράφω κάπως καταχρηστικά, επειδή, όπως τονίζει η Ορθοδοξία, κανείς δεν είναι πραγματικά άξιος. Αναφέρθηκα στο θέμα λίγο παραπάνω.

4) Οι 144.000 άγιοι, που η Οργάνωση τούς επιτρέπει να κοινωνήσουν, από πού κι ώς πού «είναι άξιοι» να πάρουν μέσα τους το σώμα και το αίμα του Κυρίου; Μήπως είναι εκείνοι που θυσίασαν τη ζωή τους και έχυσαν το αίμα τους για το Χριστό; Που μοίρασαν όλη τους την περιουσία στους συνανθρώπους τους; Που έμειναν παρθένοι για χάρη του Κυρίου, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος (Α΄ Κορ. 7, 32-34 και 38); Μήπως πραγματοποίησαν θαύματα ανάλογα με του Κυρίου, όπως ο ίδιος ο Κύριος λέει ότι θα κάνουν οι αληθινοί πιστοί Του (Ιω. 14, 12 – σχετικό άρθρο εδώ);

Νομίζω πως τίποτε απ’ αυτά δεν έκαναν. Αυθαίρετα η Οργάνωση τούς εντάσσει εκεί. Αντίθετα: χιλιάδες ορθόδοξοι χριστιανοί έκαναν όλα τα παραπάνω, κι όμως η Σκοπιά αρνείται με πείσμα να τους αναγνωρίσει ως αγίους! Αλλά κι αν ακόμη εσύ ο ίδιος, αδελφέ μου, θυσιάσεις τη ζωή σου, μοιράσεις όλη την περιουσία σου ή αφιερωθείς και παραμείνεις αγνός για χάρη του Κυρίου, και πάλι η Οργάνωσή σου δεν πρόκειται να σου αναγνωρίσει το δικαίωμα να κοινωνήσεις το άγιο σώμα και αίμα του Κυρίου, γιατί η Οργάνωση αυθαίρετα καθορίζει ποιος επιτρέπεται και ποιος απαγορεύεται, ποιος «είναι ένας από τους αγίους» και ποιος όχι!

Αντίθετα, στην αληθινή χριστιανική Εκκλησία, την Ορθοδοξία, δεν υπάρχουν χριστιανοί δύο ταχυτήτων, αλλά οι άγιοι αποδεικνύονται από το Θεό, μέσω των θαυμάτων που ο Θεός επιτρέπει να γίνονται με τις προσευχές τους (όπως συνέβαινε και την εποχή των αποστόλων), και ΚΑΤΟΠΙΝ η Εκκλησία αναγνωρίζει και διακηρύσσει επίσημα την αγιότητά τους.

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι χριστιανοί είμαστε άγιοι ως προς τη συμμετοχή μας στο άγιο βάπτισμα και στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, που έτσι κι αλλιώς είναι αγία, επειδή έχει κεφαλή το Χριστό. Αλλά η αγιότητα αυτή είναι ένας δρόμος, που εκείνοι που τον διανύουν σε μεγάλο βαθμό είναι οι κατ’ εξοχήν άγιοι, που τους τιμούμε (ΔΕΝ τους λατρεύουμε) ως παραδείγματα και ως αιώνιους συμβασιλείς του Κυρίου, που ΗΔΗ βασιλεύουν μαζί Του. Για το θέμα δες: Όλοι οι Xριστιανοί είναι καλεσμένοι για συμβασιλείς του Χριστού και όχι μόνον οι 144.000 άγιοι

Απαγορεύοντας λοιπόν η Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στα μέλη της να κοινωνήσουν (έστω και όπως εννοεί τη θεία κοινωνία η Σκοπιά), στην ουσία τα αποκλείει από την αιώνια ζωή και τα καταδικάζει να «μην έχουν ζωή μέσα τους» και να μην ενωθούν με τον άρτο της ζωής, τον Ιησού Χριστό και Σωτήρα μας. Και τούτο, γιατί η Οργάνωση δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τη σωτηρία των ανθρώπων, αλλά για την επικράτηση ενός «παγκόσμιου συστήματος πραγμάτων», όπως φαντάζεται τη βασιλεία του Θεού, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική διδασκαλία και τον πραγματικό δρόμο της σωτηρίας που έφερε ο Κύριος στην ανθρωπότητα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Αξίζει να διαβάσετε τις σκέψεις ενός προτεστάντη από άλλο παρακλάδι του προτεσταντισμού, που, μετά από προσεχτική εξέταση των αρχαίων πηγών του χριστιανισμού, έγινε ορθόδοξος χριστιανός, αφού σιγουρεύτηκε ότι η Ορθοδοξία είναι η αρχαία και γνήσια Εκκλησία του Χριστού. Είναι ο Αμερικανός Μάθιου Γκάλλατιν, ο οποίος, στο βιβλίο του «Διψώντας για το Θεό», εξετάζει ζητήματα που απασχολούν και τους ΜτΙ, αφού κι εκείνοι είναι προτεστάντες. Για το θέμα της θείας μετάληψης γράφει:

Τίποτα δεν μου έδειξε όμως καλύτερα πόσο επιφανειακή ήταν η ευαγγελική μου άποψη για τις Γραφές, όσο το θέμα της Θείας Κοινωνίας. Κατέκρινα πάντα την πεποίθηση ων Χριστιανικών κοινοτήτων που πίστευαν στα Μυστήρια ότι κατά την Θεία Ευχαριστία το ψωμί και το κρασί γίνονται στην κυριολεξία Σώμα και Αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ήταν προφανές βεβαίως ότι το ψωμί και το κρασί δεν ήταν δυνατόν να είναι πράγματι Σώμα και Αίμα του Χριστού. Τα στοιχεία αυτά χρησίμευαν μόνο ως συμβολισμοί, μέσω των οποίων θυμόμασταν την θυσία Του. Όταν ερεύνησα όμως το ζήτημα αυτό, συνειδητοποίησα ότι η άποψη μου αυτή ήταν λανθασμένη…

Αντίθετα με τον Ρωμαιοκαθολικισμό, η Ορθοδοξία δεν δέχεται το δόγμα της μετουσίωσης του άρτου και του οίνου της Θείας Ευχαριστίας. Αυτό είναι Ρωμαιοκαθολικό δόγμα, που προσπαθεί να εξηγήσει σε φυσικό επίπεδο πως ο άρτος και ο οίνος γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού. Είναι αρκετά ενδιαφέρον μάλιστα ότι το δόγμα αυτό γεννήθηκε ως απάντηση σε κάποιους ορθολογιστές του δωδεκάτου αιώνος, που απαιτούσαν μια λογική εξήγηση για αυτήν την μετατροπή. Στην Ορθοδοξία δεχόμαστε απλά το μυστήριο. Με έναν μυστηριακό τρόπο, η Ευχαριστία είναι ψωμί και κρασί και ταυτόχρονα αληθινό Σώμα και Αίμα Χριστού. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε κάτι τέτοιο; Αφού το είπε ο ίδιος ο Χριστός:

“Εσθιοντων δε αυτων λαβων ο Ιησους τον αρτον και ευχαριστησας εκλασε και εδιδου τοις μαθηταις και ειπε· λαβετε φαγετε· τουτο εστιν το σωμα μου· και λαβων το ποτηριον και ευχαριστησας εδωκεν αυτοις λεγων· πιετε εξ αυτου παντες · τουτο γαρ εστιν το αιμα μου το της καινης διαθηκης το περι πολλων εκχυνομενον εις αφεσιν αμαρτιων” (Ματθαίος, 26, 26-28).

Το ίδιο λέει και ο απόστολος Παύλος:

“Το ποτηριον της ευλογιας ο ευλογουμεν, ουχι κοινωνια του αιματος του Χριστου εστι; Τον αρτον ον κλωμεν, ουχι κοινωνια του σωματος του Χριστου εστιν;” (Α Κορινθίους, 10, 16).

Κάποιος Προτεστάντης που θα ήθελε να αντικρούσει την κυριολεκτική ερμηνεία των χωρίων, θα ισχυριζόταν ότι ο Ιησούς χρησιμοποιεί συμβολική γλώσσα όταν αναφέρεται στον εαυτό του… Πώς μπορώ να γνωρίζω αν το συγκεκριμένο χωρίο της Αγίας Γραφής πρέπει να εκληφθεί κυριολεκτικά ή μεταφορικά;

Στην περίπτωση της Ευχαριστίας, το παραπάνω ερώτημα γίνεται· “Για ποιον λόγο πρέπει το συγκεκριμένο χωρίο- στο οποίο ο Χριστός αναφέρεται στον άρτο και τον οίνο ως Σώμα και Αίμα Του- να εκληφθεί μεταφορικά;. Υπάρχει γενικά κάποια αγιογραφική αναφορά που να λέει ότι το χωρίο αυτό δεν πρέπει να ερμηνευτεί με τον τρόπο που το ερμήνευε ανέκαθεν η Εκκλησία;”.  Στην ερώτηση αυτή η Προτεσταντική μου θεολογία δεν μπορούσε να δώσει απάντηση. Παρά την προσκόλλησή μου στο Sola Scriptura, δεν υπήρχε πουθενά στην Αγία Γραφή οτιδήποτε, στο οποίο θα μπορούσα να βασιστώ για να στηρίξω την μεταφορική ερμηνεία του συγκεκριμένου χωρίου…

Μετά το τέλος του πρώτου αιώνα, ο άγιος Ιγνάτιος, ο οποίος χειροτονήθηκε τρίτος Επίσκοπος Αντιοχείας το 69 μ Χ, συνέταξε μια επιστολή κατά των Δοκητών, μιας από τις πρώτες αιρέσεις του Χριστιανισμού. Οι Δοκήτες διακήρυτταν έναν πιο “πνευματικό” χριστιανισμό, που δεν δέχονταν συγκεκριμένες αλήθειες της Πίστης. Για παράδειγμα, πρακτικά θέματα, όπως η αγάπη και η φροντίδα για τον συνάνθρωπο, δεν ήταν η πρώτη προτεραιότητά τους. Στο παρακάτω απόσπασμα γράφει ο ίδιος σχετικά για μια από τις πιο αιρετικές απόψεις τους:

“Προσέξτε πόσο αντίθετοι με το θέλημα του Θεού είναι αυτοί που έχουν διαφορετική πίστη για την χάρη του Ιησού Χριστού που δόθηκε σε εμάς. Δεν ενδιαφέρονται για την αγάπη, ούτε για την χήρα, ούτε για το ορφανό, ούτε για τον θλιβόμενο, ούτε για τον δεμένο ή τον λυμένο, ούτε για αυτόν που πεινάει ή διψάει. Απέχουν από την Θεία Ευχαριστία και την προσευχή, επειδή δεν πιστεύουν ότι η Ευχαριστία είναι η σάρκα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού που έπαθε για τις αμαρτίες μας και την οποία ανέστησε ο Πατήρ με την αγαθότητά Του […] Πρέπει λοιπόν να τους αποφεύγετε αυτούς […] και να εμμένετε στους προφήτες και προπαντώς στο Ευαγγέλιο, στο οποίο μας φανερώνεται το πάθος και συντελείται η ανάσταση’’ (Προς Σμυρναίους, vi- vii).

Ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας έζησε τον καιρό των Αποστόλων. Ήταν ο ποιμήν της Εκκλησίας εκείνης που έστειλε τον απόστολο Παύλο και τον απόστολο Βαρνάβα στο πρώτο τους ιεραποστολικό ταξίδι. Ως Επίσκοπος στήριξε εκεί την χριστιανική πίστη για τουλάχιστον 40 χρόνια, αντιμετωπίζοντας ορισμένους από τους μεγαλύτερους διωγμούς που γνώρισε ποτέ η Εκκλησία. Ο ίδιος μαρτύρησε γενόμενος βορά στα θηρία της Ρωμαϊκής αρένας. Ο άνθρωπος αυτός του Θεού, ο οποίος μνημονεύεται και στην Αγία Γραφή, διδάσκει ότι κατά το Ευαγγέλιο η Ευχαριστία είναι σάρκα του Χριστού. Ο ίδιος λοιπόν ο Ιησούς και ο απ Παύλος το είπαν, οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα το πίστευαν και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί συνέχισαν διαμέσου είκοσι αιώνων να το πιστεύουν.  

2. Αντίθετα, οι ΜτΙ αυθαιρετούν ως προς την ορολογία της Αγίας Γραφής, γι’ αυτό π.χ. έχουν παραγεμίσει την Καινή Διαθήκη με το πλαστό όνομα «Ιεχωβά», ενώ αυτό δεν υπάρχει καθόλου σ’ αυτήν, όπως δεν υπάρχει και στην αληθινή Παλαιά Διαθήκη που παρέδωσαν στους χριστιανούς οι ίδιοι οι απόστολοι! Αναλυτικό άρθρο εδώ.

Το ότι οι χριστιανοί χρησιμοποιούν για το Θεό τον όρο «Αγία Τριάδα» δεν αποτελεί αυθαιρεσία ως προς την ορολογία, αλλά απλώς αναφορά στα τρία πρόσωπα της Θεότητας, που αναφέρονται πολλές φορές στην Καινή Διαθήκη. Εξάλλου, και ο όρος «ενεργός δύναμις του Θεού» δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή, αλλά οι ΜτΙ τον χρησιμοποιούν για το Άγιο Πνεύμα χωρίς πρόβλημα.

3. Ο ίδιος ο Κύριος δεν τη θεωρεί συμβολική πράξη, αφού λέει ότι ο κοινωνών «εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ», «έχει ζωήν αιώνιον», ενώ οι μη κοινωνούντες δεν έχουν «ζωήν εν εαυτοίς». Απλά σύμβολα δε μπορεί να έχουν αυτές τις ιδιότητες.

Ο απόστολος Παύλος ομοίως δεν τη θεωρεί συμβολική τελετή, γιατί τη χαρακτηρίζει όχι απλώς ανάμνηση και καταγγελία του θανάτου του Κυρίου, αλλά κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού, όπως είπαμε (Α΄ Κορ. 10, 16), δηλ. μετοχή στο σώμα και αίμα Του, ήτοι λήψη από το σώμα και αίμα Του. Επίσης τονίζει ότι η ανάξια μετοχή σ’ αυτήν προκαλεί ασθένειες και θάνατο.

Απλά σύμβολα δε μπορεί να έχουν αυτές τις ιδιότητες, ούτε τη θετική ούτε την αρνητική.

Ο άγιος Ιγνάτιος, μαθητής των αποστόλων και μάρτυρας του Χριστού (τον έφαγαν τα λιοντάρια στη Ρώμη για τη χριστιανική του πίστη γύρω στο 110 μ.Χ.), δεν θεωρεί τη θεία μετάληψη συμβολική τελετή, γιατί τη χαρακτηρίζει «φάρμακον αθανασίας, αντίδοτον του μη αποθανείν, αλλά ζην εν Ιησού Χριστώ διά παντός» (Επιστολή προς Εφεσίους, κεφ. ΧΧ [σχεδόν στο τέλος της επιστολής], PG 5,661 Α – ολόκληρο: http://orthodoxfathers.com/logos/Ephesious-Epistoli-tou-Agiou-Ignatiou-tou-Theophorou). Απλά σύμβολα δε μπορεί να έχουν αυτές τις ιδιότητες.

Γι’ αυτό, ακόμη και οι πλέον εκτοπισμένοι ασκητές φρόντιζαν να κοινωνούν έστω μια φορά το χρόνο. Η αγία Μαρία η Αιγυπτία (που αξίζει να μάθετε τη ζωή της, όπως και όλων των άλλων αγίων της αληθινής Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας) κοινώνησε έστω μια φορά πριν την κοίμησή της μετά από δεκαετίες στην έρημο.

Ας θέσουμε τώρα ένα ερώτημα:

Όταν ο Χριστός λέει «εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ», μιλάει κυριολεκτικά ή μεταφορικά; Αν μιλάει μεταφορικά, τότε δεν βρίσκεται μέσα μας και εμείς μέσα Του. Άρα η αναφορά αυτή δεν έχει καμιά αξία, γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ενότητά μας με το Χριστό.

Αν μιλάει κυριολεκτικά, τότε είναι φανερό ότι στη θεία μετάληψη υπάρχει πραγματική και όχι συμβολική παρουσία Του.

Το θέμα αυτό θεωρώ ότι είναι σχετικό με τα γνωστά Ιω. 15, 2-6 : «…μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν. καθώς το κλήμα ου δύναται καρπόν φέρειν αφ' εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς, εάν μη εν εμοί μείνητε. εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα. ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτω, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν…» κ.τ.λ.

Μεταφράζω: «Μείνετε μέσα μου κι εγώ μέσα σας. όπως το κλήμα δε μπορεί να φέρει καρπό από μόνο του, αν δε μείνει μέσα στο αμπέλι, έτσι ούτε κι εμείς αν δε μείνετε σε μένα (μέσα μου). Εγώ είμαι το αμπέλι κι εσείς τα κλήματα. Όποιος μένει μέσα μου κι εγώ μέσα του, αυτός φέρνει πολύ καρπό, γιατί χωρίς εμένα δε μπορείτε να κάνετε τίποτα».

Από αυτά γίνεται φανερό ότι η τήρηση των εντολών (καρπός) είναι αδύνατη αν κάποιος δεν μείνει «εν τω Χριστώ»: «ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν». Για ποιον όμως ισχύει αυτή η φράση; Κατά το Ιω. 6, που είδαμε πριν, ισχύει για εκείνον που κοινωνεί τη σάρκα και το αίμα του Ιησού (γι’ αυτόν έχει πει ο Κύριος «μένει μέσα μου κι εγώ μέσα του»). Αυτά επισημαίνουν την απόλυτη αναγκαιότητα της θείας μετάληψης!