|
|
Γενικό και ειδικό ιερατείο * Η Εκκλησία ΠΟΤΕ δεν αποστάτησε * Η ποιοτική διαφορά των προσήλυτων στην Ορθοδοξία * Ένας "Σπορέας" ζιζανίων, συκοφαντιών και αιρέσεων * Η αυτοαποκαλούμενη "Αρχέγονη Ορθόδοξη Εκκλησία"
|
Απάντηση στο αιρετικό κείμενο του πρώην Ιερέως Στυλιανού Χαραλαμπάκη: "Γιατί άφησα το ράσο" Δικές του απαντήσεις σε δικές του θεωρίες που παρουσίαζε ως δήθεν τής Ορθοδοξίας |
|
Είναι μεγάλη χαρά για τον διάβολο και τους υπηρέτες του Χριστιανομάχους Προτεστάντες, όταν κάποιος Ορθόδοξος ιερέας εκπέσει του λειτουργήματός του, και μάλιστα στραφεί στην αίρεση και στην πολεμική εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Τότε οι εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού επιχαίρουν, και διασπείρουν τις συκοφαντίες του και τις διαστρεβλώσεις του, και τις κάνουν "ευαγγέλιο" κατά της Εκκλησίας, για να παρασύρουν τους αφελείς και τους αστήρικτους, που πιστεύουν αφελώς κάθε συκοφαντία που θα διαβάσουν, λόγω κακής προαίρεσής τους.
Ο λόγος λοιπόν που προχωράμε στην ακόλουθη αναίρεση, είναι ακριβώς αυτός: Επειδή πρόσφατα το διαστρεβλωτικό αυτό κείμενο, έχει γίνει αντικείμενο επικολλήσεων και διασποράς ψευδών στο διαδίκτυο.
Όμως το ψεύδος είναι για να διαψεύδεται, και το σκοτάδι του Προτεσταντισμού για να διαλύεται από το άπλετο φως της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.
1. Βασικά λάθη και άγνοια οδηγούν στην πτώση ενός άπειρου νέου
Ξεκινάει λοιπόν το κείμενό του ο κ. Χαραλαμπάκης, με μια σύντομη αναφορά στα νεανικά του χρόνια, για το πώς ο φανατισμός και η άγνοια τον οδήγησαν σε αποφάσεις για τις οποίες δεν ήταν ούτε έτοιμος, ούτε κατάλληλος. Γράφει:
"Σύμφωνα με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα και την νουθεσία των γονέων μου, πράγματι απέκτησα κάποια γνώση για τον εαυτό μου και το περιβάλλον μου, υποστηρίζοντας πάντοτε με φανατισμό τις πεποιθήσεις τις οποίες σχημάτισα επηρεασμένος από την διδασκαλία των γονέων μου και των διδασκάλων μου. Όλα αυτά εμόρφωσαν την νεανική μου ζωή με τον φόβο απέναντι στον Θεό. Γι' αυτό αποφάσισα να αφήσω την κοσμική ζωή και να φορέσω το καλογερικό σχήμα, νομίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα σώσω την ψυχή μου και θα υπηρετήσω τον Κύριο".
Προσέξτε, ότι δεν ήταν πραγματικά πιστός, αλλά κατά δική του μαρτυρία, ενεργούσε από "φανατισμό"! Και ομολογεί ότι οι γνώσεις του για τα όσα πρέσβευαν οι γονείς του, ήταν περιορισμένες. Λέει: "απέκτησα κάποια γνώση".
Προχωράει για να μας δώσει μερικά ακόμα στοιχεία της πορείας του ως Ορθόδοξος:
"Στο Μοναστήρι όμως κατάλαβα ότι κάθε άλλο παρά υπηρετούσα τον Θεό ή ότι θα έσωζα την ψυχή μου. Εν πάση περιπτώσει με έκριναν κατάλληλο για τον βαθμό της ιερωσύνης και έτσι στις 13 Ιουνίου 1943 φόρεσα το ιερατικό ράσο, και παρέμεινα ως κληρικός του Ορθοδόξου Δόγματος επί 12 ακριβώς χρόνια".
Τότε όμως, ξαφνικά παρουσιάζονται στο μυαλό του οι αμφιβολίες. Επειδή η ως τότε πίστη και πορεία του, δεν ήταν στηριγμένη στο θεμέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού, αλλά στην... καταγωγή του! Έγινε Ορθόδοξος, επειδή έτσι τον δίδαξαν οι γονείς του και οι δάσκαλοί του! Και αυτό φαίνεται στη συνέχεια του κειμένου του, όπου είναι εμφανή τα σημάδια απιστίας που παρουσίασε γι' αυτό που είχε ως τότε δεχθεί ΜΕ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ, και όχι με τη λογική πίστη του Χριστού. Που είχε δεχθεί λόγω "γονέων", και όχι κατόπιν επισταμένης και ενδελεχούς έρευνας.
"Πώς όμως είναι βέβαιο ότι πίστευα στην αλήθεια του Θεού και όχι στα εντάλματα και στις παραδόσεις που πρόσθεσαν οι άνθρωποι στην Θρησκεία, δια μέσου των αιώνων; Πώς είναι βέβαιο ότι δεν πλανήθηκα μαζί με τους γονείς μου και το περιβάλλον μου;".
Φυσιολογικές και σωστές ερωτήσεις, που οφείλει να κάνει κάθε νέος, πριν ακολουθήσει τυφλά το δρόμο των γονιών του. Βεβαίως το πρόβλημα είναι ότι συνήθως οι νέοι, προλαβαίνουν να ακολουθήσουν τον δρόμο αυτό, ΠΡΙΝ κάνουν τη σχετική και απαραίτητη έρευνα, όπως και ο κος Χαραλαμπάκης, πρόλαβε να κάνει ενέργειες για τις οποίες δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένος και πεπεισμένος.
Στη συνέχεια ο κος Χαραλαμπάκης αναφέρει ένα γνωμικό, και το ερμηνεύει ως εξής:
"αυτό το γνωμικό μαρτυρεί και φανερώνει ότι οι άνθρωποι βρίσκονται σε άγνοια. και εξ' αιτίας αυτής της άγνοιας δεν γνώρισαν την φύση του Θεού και του ανθρώπου. Συνεπώς δεν απέδωσαν ούτε την αξία που πρέπει στον Θεό, ούτε την ανθρώπινη αξία στον άνθρωπο, επειδή η άγνοια φύτεψε στην καρδιά τους λανθασμένες δοξασίες, οι οποίες τους πλανούν και τους εξαπατούν όχι μόνο στα ζητήματα της ζωής, αλλά ακόμα και στην αληθινή λατρεία του Θεού".
Προσέξτε, ότι εδώ ο κος Χαραλαμπάκης, θεωρεί τη γνώση ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ του Θεού ως απαραίτητη για αληθινή λατρεία. Τι δείχνει αυτό; Μα φυσικά το ότι ο κος Χαραλαμπάκης είναι εντελώς άσχετος από Θεολογία! Και αυτά δεν τα έγραψε τότε, αλλά πολύ αργότερα! Και ακόμα δεν τα έχει διορθώσει, κάτι που σημαίνει ότι ακόμα και σήμερα, μισό και πλέον αιώνα μετά, ο Προτεσταντισμός στον οποίο κατάντησε, δεν κατάφερε να τον διδάξει στοιχειώδη ζητήματα για τον Θεό και τη φύση Του.
Η "φύση", ή "ουσία" του Θεού, είναι όχι απλώς αμέθεκτη, αλλά και ακατανόητη για τον άνθρωπο. Γιατί η φύση του Θεού είναι εξωχωροχρονική, ενώ ο άνθρωπος φθαρτός. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν κάποιος να τη γνωρίσει, ούτε με τη σημερινή έννοια της "γνώσης", αλλά ούτε με την αρχαία, κατά την οποία σημαίνει "ένωση". Η φύση του Θεού δεν γνωρίζεται με κανέναν τρόπο. Αυτή ακριβώς είναι και η έννοια των λόγων της Αγίας Γραφής, ότι "κανείς δεν μπορεί να δει τον Θεό", και "άνθρωπος δεν μπορεί να Τον δει και να ζήσει", ενώ αλλού λέει ότι κάποιοι "θα δουν" τον Θεό. Ο άνθρωπος μπορεί να μετάσχει μόνο στις ενέργειες του Θεού, και όχι στην ουσία Του. Και ο κος Χαραλαμπάκης, μαρτυράει εδώ ξεκάθαρα την άγνοια που είχε, και που εξακολουθεί να έχει για τη Χριστιανική θεολογία.
Συνεχίζει ο κος Χαραλαμπάκης ως εξής:
"Ακριβώς σ' αυτή την κατάσταση βρέθηκα κι' εγώ, χωρίς βεβαίως να το γνωρίζω. Αλλά ο Θεός δεν με άφησε να πλανώμαι σ' αυτή την φτώχια του πνεύματος μου. Ήλθε βοηθός και με την μελέτη του Θείου Λόγου Του, μου φανέρωσε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω για να προοδεύσω και να φτάσω στο στάδιο εκείνο της πνευματικής ζωής , ώστε να είμαι πλέον υπηρέτης όχι του γράμματος, αλλά του πνεύματος. Μελετώντας την Αγία Γραφή..."
Ο κος Χαραλαμπάκης αποδίδοντας στον Θεό τα αίτια της προσωπικής του αποτυχίας, αποτυγχάνει και να δει αυτή του την αποτυχία. Θεωρεί τον εαυτό του "πνευματικό"!!! Και πώς προσπαθεί να το αποδείξει αυτό; Ενημερώνοντας τους αναγνώστες του, ότι... διαβάζοντας, έγινε υπηρέτης όχι του γράμματος, αλλά του Πνεύματος!!! Δηλαδή με το γράμμα, μας λέει ουσιαστικά, ότι έγινε υπηρέτης του Πνεύματος! Μα είναι δυνατόν, να έχει τόση άγνοια της Αγίας Γραφής ένας παλιός Ορθόδοξος ιερέας; Κι όμως είναι! Γι' αυτό και παρασύρθηκε από τον Προτεσταντισμό. Και έφθασε να είναι ένας πιστός του γράμματος, που προσπαθεί μέσα από το γράμμα, να μας πείσει για την... πνευματικότητά του!
Ως την εποχή που αναρωτήθηκε, οι ερωτήσεις του ήταν σωστές. Και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει επειδή λόγω της απειρίας της νεότητάς του, ακολούθησε τη θρησκεία των γονιών του, ΠΡΙΝ την μελετήσει σε βάθος. Κι εγώ ο γράφων, από παρόμοια "κανάλια" πέρασα, ακολουθώντας τη θρησκεία των γονιών μου, ΠΡΙΝ την μελετήσω σε βάθος. Και ΜΕΤΑ αναρωτήθηκα για την αλήθεια όλων αυτών, όπως ο κος Χαραλαμπάκης. Μόνο που υπήρξαν δύο βασικές διαφορές. Η πρώτη είναι, ότι ο κος Χαραλαμπάκης ξεκίνησε από την Ορθόδοξη Εκκλησία και πήγε στον Προτεσταντισμό. Εγώ αντιθέτως, ξεκίνησα από τον Προτεσταντισμό και πήγα στην Ορθόδοξη Εκκλησιά του Κυρίου.
Όμως η σημαντικότερη διαφορά μας, και εκεί που ο κος Χαραλαμπάκης έκανε το μεγάλο του λάθος, είναι ότι ΔΕΝ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥ. Κάτι που εγώ το έκανα! Και πριν την εγκαταλείψω, την έμαθα πολύ καλά, καλύτερα από τη συντριπτική πλειονότητα των ομοθρήσκων μου. Ενώ ο κος Χαραλαμπάκης, όχι μόνο δεν την μελέτησε σε βάθος, αλλά παρασύρθηκε πολύ ενωρίς από ξένες ιδέες, ξενόφερτες, του Προτεσταντισμού, και μελέτησε την ξένη πίστη, αγνοώντας τη δική του την Ορθόδοξη! Γι' αυτό και δέχθηκε πλήθος αιρετικών κακοδοξιών του Προτεσταντισμού, που είναι εμφανείς σε κάθε του κείμενο, και που κάνουν εμφανή τη Θεολογική του άγνοια, σε κάθε του σύγγραμμα, για όσους γνωρίζουν την Ορθόδοξη πίστη, και το αντιλαμβάνονται.
2. Το "Μόνο η Γραφή" και η πολυδιάσπαση του Προτεσταντισμού
Έτσι λοιπόν, μετά από πάνω από μισό αιώνα στον Προτεσταντισμό, ο κος Χαραλαμπάκης δεχόμενος ξενόφερτες διδασκαλίες, ενώ είχε πλήρη άγνοια της Ορθόδοξης πίστης, θεωρεί τον εαυτό του πνευματικό, και πιστεύει ότι αυτό το έχει επιτύχει με το διάβασμα, δηλαδή με το... γράμμα! Παρά το ότι η Αγία Γραφή λέει σαφώς: "ος και ικάνωσεν ημάς διακόνους καινής διαθήκης, ου γράμματος, αλλά πνεύματος· το γαρ γράμμα αποκτείνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί" (Β΄ Κορ. 3/γ: 6). Έφθασε να θεωρεί τη φύση του Θεού ως "γνωριζόμενη" από τα κτιστά πλάσματα, και να θεωρεί αυτή τη γνώση απαραίτητη για τη σωτηρία! Και ακόμα, στο κείμενό του, είναι προφανές ότι θεωρεί την Αγία Γραφή ως "τον Λόγο του Θεού", όπως τη θεωρούν οι Προτεστάντες. Άραγε, πού το βρήκε αυτό στην Αγία Γραφή και το αποδέχθηκε; Δεν είδε εκεί μέσα, ότι ο λόγος του Θεού είναι το Ευαγγέλιο, το οποίο ευαγγελίζεται από την Εκκλησία με πλήθος τρόπων, η οποία είναι "ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας"; (Α΄ Τιμ. 3/γ: 15).
Η άγνοια της Ορθόδοξης πίστης, οδήγησε τον πρώην ιερέα, στις τρεις αυτές αιρετικές θέσεις που είδαμε ως εδώ στο κείμενό του που εξετάζουμε. Όμως ακόμα είμαστε στην αρχή. Και οι αιρετικές του θέσεις είναι ακόμα περισσότερες!
Συνεχίζοντας λίγο πιο κάτω στο κείμενό του, γράφει:
"Ο Λόγος του Θεού άρχιζε πλέον να επηρεάζει την ψυχή μου και μου δίνει την απόλυτη βεβαιότητα ότι οι δοξασίες των πάτριων δογμάτων τις οποίες είχα πιστεύσει, με τους τύπους και τους Βυζαντινισμούς, δεν βρίσκονται σε συμφωνία με όσα δίδαξαν ο Κύριος και οι Απόστολοι".
Αυτό που ξεχνάει να μας πει, είναι ότι βεβαίως θεωρούσε ότι ο Λόγος του Θεού είναι ΜΟΝΟ η Αγία Γραφή, και όχι ο Ευαγγελικός λόγος της Εκκλησίας. Και τι έκανε; Μελετούσε την Αγία Γραφή αποκομμένη από την υπόλοιπη Χριστιανική παράδοση, και έδωσε σε αυτή ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ, όπως κάνουν όλοι οι Προτεστάντες. Η Προτεσταντική αίρεση που μετέδωσαν κάποιοι επιτήδιοι στον άπειρο νεαρό Χαραλαμπάκη, τον έπεισαν πρώτα ότι δήθεν "ο Λόγος του Θεού είναι μόνο η Αγία Γραφή", και έτσι τον απέκοψαν από τον "στύλο και εδραίωμα της αληθείας", που είναι η Εκκλησία. Έτσι η συνέχεια της πτώσης του ήταν προδιεγραμμένη. Ο νεαρός μοναχός, ήδη μέσα του, ήταν Προτεστάντης. Δεν δεχόταν τίποτα αν δεν το έβλεπε στην Αγία Γραφή. Θεώρησε ότι έτσι πλησίασε την αρχέγονη Εκκλησία όπως του είπαν αυτοί που τον παρέσυραν, ενώ στην πραγματικότητα τον οδήγησαν να δεχθεί ένα δόγμα του 16ου αιώνα, που πρωτοδημιούργησε ο Προτεσταντισμός, για "μόνη τη Γραφή".
Κάπως έτσι ο Προτεσταντισμός έχει διασπασθεί σε πάνω από 23.000 αιρέσεις, η κάθε μία των οποίων διαβάζει την Αγία Γραφή "χωρίς να προσθέτει ή να αφαιρεί οτιδήποτε από αυτή", και όμως δεν υπάρχουν ΟΥΤΕ ΔΥΟ από αυτές, που να πιστεύουν ακριβώς τα ίδια πράγματα! Το δόγμα "μόνο η Γραφή", είναι αποδεδειγμένα το πιο αποτυχημένο δόγμα του Προτεσταντισμού, και η βασική αιτία της πολυδιάσπασής του. Γιατί η ερμηνεία της Αγίας Γραφής, δεν είναι δυνατόν να γίνει έξω από την Εκκλησία, η οποία έγραψε την Αγία Γραφή, και είναι η μόνη που μπορεί να την ερμηνεύσει ασφαλώς. Γι' αυτό και αργότερα και ο ίδιος, όχι μόνο δεν εντάχθηκε σε ήδη υπάρχουσα θρησκεία Προτεσταντών, αλλά έφτιαξε τη δική του. Προφανώς δεν βρήκε ούτε μία άλλη Προτεσταντική θρησκεία, στην οποία "να έχει αποκαλύψει ο Θεός" τόσο καθαρά τα όσα απεκάλυψε σε αυτόν!
Η ψυχή του αστήρικτου νεαρού ιερέως, είχε ήδη διαφθαρεί από τα Προτεσταντικά δόγματα. Η πτώση από το ιερατικό χάρισμα ήταν θέμα χρόνου.
3. Η "εν πνεύματι" λατρεία
Συνεχίζει ο κος Χαραλαμπάκης την αποκάλυψη της δραματικής αγνοίας του στο κείμενο που απαντάμε:
"Η Αγία Γραφή μας πληροφορεί ότι, "Ο Θεός είναι Πνεύμα, (Ιωάννης: δ' 24). Συνεπώς και η προς Αυτόν λατρεία και προσκύνηση πρέπει να είναι ανάλογη με την πνευματική φύση του Θεού. Όταν όμως μεσολαβούν υλικά πράγματα (εκκλησιαστικά σκεύη, άμφια κ.λ.π.), τότε ασφαλώς η λατρεία δεν είναι πνευματική, επειδή η φύσις αυτών των υλικών πραγμάτων δεν είναι καθόλου ανάλογη με την πνευματική φύση του Θεού
Αυτή την πνευματική λατρεία την βλέπουμε σε όλο το βάθος και το περιεχόμενο της στην πρώτη Αποστολική Εκκλησία. Η Εκκλησία της Αποστολικής εποχής ουδέποτε εχρησιμοποίησε ιεροτελεστίες και ιερατικές παραστάσεις ή υλικά αντικείμενα και μέσα, αλλά οι τότε πιστοί, "ενέμενον εις την διδαχήν των αποστόλων και εις την κοινωνίαν και εις την κλάσιν του άρτου και εις τας προσευχάς" (Πράξεις Αποστόλων: β' 42)."
Έχουμε εδώ ένα ακόμα παράδειγμα αγνοίας του κου Χαραλαμπάκη, για τις έννοιες της Αγίας Γραφής. Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνει "εν Πνεύματι" στην Αγία Γραφή, και τι "στραμπούληγμα" κάνανε στο μυαλό του οι Προτεστάντες, ώστε να τον απομακρίνουν από τον ορθό τρόπο λατρείας της Εκκλησίας:
"Ο Θεός είναι Πνεύμα, και οι προσκυνούντες Αυτόν, εν Πνεύματι και αληθεία πρέπει να τον προσκυνούν". είχε πει ο Κύριος στη Σαμαρείτισσα που τον ξεδίψασε. (Ιωάννης 4/δ΄ 23,24). Τόνισε μάλιστα, ότι ΄΄οι αληθινοί προσκυνηταί΄΄, θα προσκυνούσαν το Θεό με τον τρόπο αυτό, δηλαδή "εν Πνεύματι και αληθεία". Είναι λοιπόν σημαντικό για όσους θεωρούμε τους εαυτούς μας Χριστιανούς, να δούμε τι σημαίνει η φράση: "εν Πνεύματι". Ας αφήσουμε λοιπόν τον απόστολο Παύλο, (και όχι τους Προτεστάντες), να μας το εξηγήσει:
"Ο γαρ νόμος του Πνεύματος τής ζωής εν Χριστώ Ιησού ηλευθέρωσέν σε από τού νόμου τής αμαρτίας και τού θανάτου... Υμείς δε ουκ εστέ εν σαρκί αλλά εν Πνεύματι είπερ Πνεύμα Θεού οικεί εν υμίν. Ει δε τις Πνεύμα Χριστού ουκ έχει, ούτος ουκ έστιν αυτού... ει δε το Πνεύμα οικεί εν υμίν, ο εγείρας Χριστόν εκ νεκρών, ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών δια τού ενοικούντος αυτού Πνεύματος εν υμίν... όσοι γαρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι υιοί Θεού εισίν...". -Ρωμαίους 8/η΄ 2,9,11,14.
"Το Πνεύμα συμαρτυρεί τω Πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού... την απαρχήν τού Πνεύματος έχοντες, ημείς και αυτοί εν εαυτοίς στενάζομεν... Ωσαύτως και το Πνεύμα συναντιλαμβάνεται τη ασθενεία ημών. Το γαρ τι προσευξώμεθα δει ουκ οίδαμεν, αλλά αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει στεναγμοίς αλαλήτοις. Ο δε ερευνών τας καρδίας οίδεν τι το φρόνημα τού Πνεύματος, ότι κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων". -Ρωμαίους 8/η΄ 16,23,26,27.
"...Πληρούσθε εν Πνεύματι λαλούντες εαυτοίς εν Ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικές, άδοντες και ψάλλοντες τη καρδία υμών τω Κυρίω, ευχαριστούντες πάντοτε υπέρ πάντων..." -Εφεσίους 5/ε΄ 18-20.
Σύμφωνα με αυτά τα χωρία, κάποιος είναι "εν Πνεύματι", όταν "το Πνεύμα τού Θεού λαλεί μέσα του", και τον κατευθύνει. Όταν λαλεί ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΑ στην καρδιά του με Ψαλμούς, με ύμνους, με ωδές πνευματικές, όταν λαλεί στο πνεύμα του με στεναγμούς αλάλητους. "Εν Πνεύματι" είναι όποιος βαπτισμένος με Άγιο Πνεύμα γιoς τού Θεού, κατευθύνεται απ’ αυτό.
Όπως μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, η φράση: "εν Πνεύματι και αληθεία", δεν έχει καμία σχέση με τη χρήση ή όχι υλικών βοηθημάτων ή άλλων στοιχείων, στη λατρεία του Θεού. Το "εν πνεύματι", οι Προτεστάντες (στην πλειονότητά τους, όχι όλοι), το κατανοούν "λατρεία χωρίς υλικά βοηθήματα ή μέσα". Αλλά όπως σαφώς δείξαμε να λέει ο απόστολος Παύλος, σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό. Σημαίνει τη λατρεία του Θεού που κάνει κάποιος, κατευθυνόμενος από το Άγιο Πνεύμα. Και ας χρησιμοποιήσει όσα υλικά μέσα ή βοηθήματα θέλει! Αρκεί να λαλεί το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά του, με χαρίσματα. Αυτή είναι η εν Πνεύματι λατρεία που θέλει ο Θεός. Η ΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ με Άγιο Πνεύμα. Όχι η "διανοητική λατρεία χωρίς ύλη" που κατανοούν οι Προτεστάντες.
Προσέξτε πώς χρησιμοποιεί τη λέξη ο απόστολος Ιωάννης στην Αποκάλυψη 1/α: 10: "εγενόμην εν πνεύματι εν τη κυριακή ημέρα, και ήκουσα φωνήν οπίσω μου..." Δηλαδή τι λέει εδώ ο απόστολος Ιωάννης; Μήπως λέει (κατά την ερμηνεία των Προτεσταντών), ότι ως τη στιγμή εκείνη δεν λάτρευε τον Θεό "εν πνεύματι", αλλά μόνο από εκεί και πέρα τον λάτρεψε έτσι; Μήπως λέει ότι ως τότε τον λάτρευε με άμφια και εικόνες, και ότι από εκεί και πέρα τον λάτρευε με τον Προτεσταντικό τρόπο; Όχι βέβαια! Αυτό ούτε οι ίδιοι οι Προτεστάντες δεν τολμούν να το σκεφθούν! Αλλά ακόμα και αυτοί κατανοούν εδώ, ότι η φράση: "εν Πνεύματι", σημαίνει ότι "πληρώθηκε" με Άγιο Πνεύμα. Καμία σχέση με το αν πρέπει να χρησιμοποιούνται ή όχι άμφια! Μάλιστα, διαβάζοντας την Αποκάλυψη, βλέπουμε ότι τα πρόσωπα που παίρνουν μέρος σε αυτή, απλώς τελούν... Θεία Λειτουργία!!! Και μάλιστα "εν Πνεύματι"! Και χρησιμοποιούν "χιτώνες", "θυμιατήρια", "θυσιαστήρια", "θρόνους", και ένα σωρό άλλα πράγματα, που για τον κο Χαραλαμπάκη και αυτούς που τον παρέσυραν, είναι "απαγορευμένα" για μια σωστή λατρεία του Θεού! Μάλιστα ακόμα και ο άρτος και ο οίνος που επικαλείται ο κος Χαραλαμπάκης, ακόμα και το νερό, ΕΙΝΑΙ ΥΛΙΚΑ ΜΕΣΑ!!! Τα οποία για να είναι συνεπής με τη θεωρία του, θα έπρεπε να καταργηθούν σε μια "εν πνεύματι" λατρεία!
Όμως την αντιφατικότητα του Προτεσταντισμού, πάνω σε αυτό το θέμα, αλλά και την ειδωλολατρική καταβολή του σε Γνωστικές και Πλατωνικές θεωρίες, τη δείξαμε σε ειδικό άρθρο, όπου μπορείτε να δείτε την τραγική αιρετική κατάσταση του κου Χαραλαμπάκη επί του θέματος αυτού.
4. Άγνοια για την ιεροσύνη
Χαραλαμπάκης: "Μόλις ο Κύριος φανέρωσε στην ψυχή μου αυτές τις αλήθειες, έπαυσα πλέον να πιστεύω στα πάτρια δόγματα και στις σημερινές θρησκευτικές παραδόσεις του Ορθοδόξου Δόγματος. Όταν μάλιστα η προϊσταμένη μου αρχή με χαρακτήρισε ως "αιρετικόν", άρχισα τότε ν' αντιμετωπίζω δύσκολες περιστάσεις. Μολαταύτα, πολλή παρηγοριά μου έδινε ο Λόγος του Θεού, ότι ο Θεός δέν θα με άφηνε να πειρασθώ παραπάνω απ' όσο μπορούσα να κρατήσω (Β' Κορινθίους: ι' 13). Κι' έτσι με θάρρος πάντοτε επαναλάμβανα δυνατά τα ενθαρρυντικά λόγια του Αποστόλου Παύλου: "Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού".
Κατάλαβα ότι έπρεπε να περάσω από κάποιο καμίνι, για να χαλυβδώσω τον χαρακτήρα μου και να αποδείξω την εμπιστοσύνη μου προς τον Θεό. Ήμουν δε απόλυτα βέβαιος, ότι, "αρνί που το βλέπει ο Θεός, ο λύκος δέν το τρώει".".
Μόλις λοιπόν ο κος Χαραλαμπάκης παρασύρθηκε από τα ανωτέρω παράλογα και αντιφατικά δόγματα του Προτεσταντισμού, αντί να ζητήσει βοήθεια από τους διδασκάλους της Εκκλησίας, έσπευσε να δικαιολογήσει και να ΤΙΜΗΣΕΙ τον εαυτό του, θεωρώντας υπερήφανα, ότι αυτά τα αιρετικά, όχι μόνο δεν αποτελούσαν πτώση, αλλά ότι του τα φανέρωσε ο... Κύριος! Είναι χαρακτηριστικό, ότι ΟΛΑ όσα πιστεύουν οι πάνω από 23.000 αιρέσεις του Προτεσταντισμού, τους τα έχει... φανερώσει ο Κύριος! Και ας είναι όλα αυτά αντιφατικά μεταξύ τους! Αντί να κατανοήσει ότι ήδη βρισκόταν νικημένος από την απάτη του Διαβόλου, η υπερηφάνειά του, τον έκανε να θεωρεί ότι ο Θεός του απεκάλυψε αυτές τις αιρετικές διδασκαλίες του Προτεσταντισμού. Νόμιζε ότι τον ενδυναμώνει ο Χριστός, και ότι έτσι "μπορεί να κάνει τα πάντα"! Γι' αυτό και προχώρησε σε μεγαλύτερη αίρεση και πτώση!
Χαραλαμπάκης: "Διαρκώς σοβαρές σκέψεις με απασχολούσαν. Δέν ήταν μόνο ότι ο τελετουργικός τρόπος της λατρείας δεν συμφωνούσε με τον Λόγο του Θεού, αλλά και η ιερωσύνη δεν πρέπει να υπάρχει επειδή, εφόσον ο ίδιος ο Κύριος θυσιάστηκε, σταμάτησε το έργο των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης, επομένως σταμάτησε και η αποστολή τους. Εφόσον ο κύριος έκανε την μοναδική θυσία που προεικόνιζαν οι θυσίες των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης, πρέπει να δεχτούμε ότι, η ιερωσύνη μετατέθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτό ακριβώς τονίζει το Ευαγγέλιο (Εβραίους: ζ' 23-25, και θ' 12). Ο ιλασμός λοιπόν που πέτυχε ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου Ιησού Χριστού, δέν δικαιολογεί πλέον την ύπαρξη ιερέων, επειδή δέν γίνονται πλέον θυσίες. Σ' αυτό ο Λόγος του Θεού είναι καθαρός: "Αυτός, αφού πρεσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών... με μίαν προσφοράν ετελειοποίησε διαπαντός τους αγιαζομένους" (Εβραίους: ι' 12-14)."
Ήταν τόση η άγνοια του κου Χαραλαμπάκη, για την Εκκλησία στην οποία υπηρετούσε ως ιερέας, που αυτές τις Προτεσταντικές αστειότητες, τις θεώρησε "σοβαρές σκέψεις"!!! Και αφού έπεσε στην ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ παγίδα να αρνηθεί την αξία της ύλης στη λατρεία της Εκκλησίας, και μάλιστα ότι αυτά του τα απεκάλυψε ο... Χριστός, (και όχι οι Προτεστάντες που τον παρέσυραν), ο κατήφορός του ήταν δεδομένος. Έπρεπε κάπως να δικαιολογήσει το ότι θα παρατούσε το λειτούργημα του ιερέα που είχε! Ο Διάβολος τόσο τον είχε τυφλώσει, που αντί να καταλάβει ότι η συνέχεια των ενεργειών του μαρτυρούσε ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗ, νόμισε ότι ενεργεί από αγάπη προς την αλήθεια. Αλλά το ότι στράφηκε στη συνέχεια της πορείας του, τόσο εχθρικά και βλάσφημα ενάντια στην ιεροσύνη, δείχνει ότι στην ουσία τη δική του πορεία ήθελε να δικαιολογήσει, και να αυτοδικαιωθεί. Και έτσι έγινε "υιός γεένης χειρότερος από αυτούς που τον παρέσυραν", συγγράφοντας πλήθος ψευδών και συκοφαντικών συγγραμμάτων εναντίον της ιεροσύνης, τα οποία όλοι οι αφελείς και άσχετοι του Προτεσταντισμού, τα δέχονται ως αλήθεια.
Ήταν τόση η άγνοιά του, που μπέρδευε του ιερείς της Παλαιάς Διαθήκης με τους Ιερείς της Καινής Διαθήκης, και θεωρούσε τα λειτουργήματά τους παρόμοια.
Ο κος Χαραλαμπάκης, διαβάζοντας στην Αγία Γραφή ότι ο Χριστός έκανε ΜΙΑ θυσία, θεώρησε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πλέον Ιερείς, επειδή δεν υπάρχουν άλλες θυσίες για να τελεσθούν! Και ενώ επικαλείται την προς Εβραίους επιστολή για το θέμα αυτό, ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΕΙ το ότι η ίδια η προς Εβραίους επιστολή, λέει για τους Χριστιανούς: "έχομεν θυσιαστήριον εξ ου φαγείν ουκ έχουσιν εξουσίαν οι τη σκηνή λατρεύοντες" (Εβραίους 13/ιγ: 10). Δεν κατανοεί ότι αφού η προς Εβραίους Επιστολή μιλάει σε Ενεστώτα χρόνο, υπάρχει για τους Χριστιανούς ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ, και φυσικά και ΙΕΡΟΣΥΝΗ.
Δεν κατανοεί, ότι ο Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του, δεν μιλάει για ΟΛΕΣ τις θυσίες, αλλά για θυσίες υπέρ σωτηρίας και συγχώρησης των αμαρτιών. Δεν κατανοεί ότι αφού ΜΙΑ είναι η θυσία του Χριστού, σε άλλου είδους θυσία ιερατεύουν οι Ιερείς στην Εκκλησία, στην προσφορά προς τον Κύριο άρτου και οίνου, για να μας τα ανταποδώσει ως Σώμα και Αίμα Του, ως την ΜΙΑ θυσία Του. Γιατί η ΜΙΑ θυσία του Κυρίου προς σωτηρία και συγχώρηση των αμαρτιών, δεν ακυρώνει θυσίες άλλου είδους, σαν τη θυσία που αναφέρει ο Παύλος: "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ουν υμάς, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, παραστήσαι τα σώματα υμών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τω Θεω, την λογικήν λατρείαν υμών" (Ρωμαίους 12/ιβ: 1). Εάν ο απόστολος Παύλος, μιλούσε για κάθε είδους θυσία στην προς Εβραίους επιστολή, και τότε θα αντέφασκε με τον εαυτό του! Αλλά ο Παύλος μιλούσε για κατάργηση των θυσιών του Νόμου, που σκόπευαν στη συγχώρηση και τη σωτηρία. Θυσίες σαν του εαυτού μας προς τον Κύριο, και σαν την προσφορά της Εκκλησίας υπό τύπον άρτου και οίνου, για να μπορέσει να τελεσθεί στη συνέχεια η μεταβολή τους σε Σώμα και Αίμα Κυρίου, δεν αναιρούνται από τη ΜΙΑ περί σωτηρίας θυσία του Κυρίου. Ο απόστολος Παύλος, το ξεκαθάρισε ότι μιλούσε για ΜΙΑ θυσία, μόνο όσον αφορά τη σωτηρία μας και τη συγχώρησή μας: "Τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, 27 ος ουκ έχει καθ' ημέραν ανάγκην, ωσπερ οι αρχιερείς, πρότερον υπέρ των ιδίων αμαρτιών θυσίας αναφέρειν, έπειτα των του λαού· τούτο γαρ εποίησεν εφάπαξ εαυτόν ανενέγκας. 28 ο νόμος γαρ ανθρώπους καθίστησιν αρχιερείς έχοντας ασθένειαν, ο λόγος δε της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον υιόν εις τον αιώνα τετελειωμένον" (Εβραίους 7/ζ: 26-28).
Τι κάνουν λοιπόν οι Προτεστάντες, και ο κος Χαραλαμπάκης εδώ; Παίρνουν τα λόγια του αποστόλου Παύλου, που μιλούν ΕΙΔΙΚΑ για τις θυσίες περί αμαρτίας, ΤΑ ΓΕΝΙΚΕΥΟΥΝ, και ισχυρίζονται ότι στη Χριστιανική Εκκλησία δεν επιτρέπονται θυσίες! Και θέλουν να ξεχνούν, ότι ο ίδιος ο Παύλος, μιλάει για το ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ της Θείας Ευχαριστίας, όπως δείξαμε πιο πάνω, στο οποίο οι Χριστιανοί προσφέρουν ως θυσία προς τον Θεό άρτο και οίνο, για να φάνε κατόπιν απ' αυτό, Σώμα και Αίμα Χριστού. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η ιερατική λειτουργία για τους Χριστιανούς. Να προσφέρουν χάριν του λαού άρτο και οίνο στον Κύριο. Αλλά περισσότερα για τις διαστρεβλώσεις αυτές του κου Χαραλαμπάκη, έχουμε δείξει σε παλαιότερο άρθρο μας, που απαντούσε σε κάποιον Προτεστάντη οπαδό του, και μπορείτε να δείτε περισσότερα από εκεί.
Χαραλαμπάκης:
"Έπειτα απ' όλα αυτά, μόνο του ήρθε το ερώτημα: Ώστε η ιερωσύνη δέν πρέπει πλέον να υπάρχει; Όχι, απαντά το Ευαγγέλιο. Αφότου ο Χριστός θυσιάστηκε στον Σταυρό, υπάρχει το "Βασίλειον ιεράτευμα" (Α' Πέτρου: β' 5-9) που το αποτελούν όλοι οι πιστεύοντες στον Λυτρωτή Ιησού, ο οποίος "έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν τον Πατέρα Αυτού" (Αποκάλυψις: α' 6)."
Η αλήθεια είναι μία αλυσίδα. Αν ακολουθήσεις λάθος κρίκο, ξεφεύγεις πλήρως από την Οδό της αληθείας. Έτσι έπαθε και ο κος Χαραλαμπάκης. Από τη στιγμή που υποτίμησε τη Χριστιανική παράδοση των Αποστόλων, και προτίμησε να εμπιστευθεί μια δυτικόφερτη αίρεση του 16ου αιώνα, άρχισε να οδηγείται σε όλο και περισσότερα εσφαλμένα συμπεράσματα, και να χάνει εντελώς την Οδό της αληθείας. Γιατί ουσιαστικά η ιεροσύνη ΠΟΥΘΕΝΑ δεν λέει το Ευαγγέλιο, ότι έπαψε να υπάρχει! Αντιθέτως! Όπως είχε προφητεύσει ήδη από την Παλαιά Διαθήκη το Άγιο Πνεύμα, ο Θεός θα λάμβανε ιερείς ανάμεσα από τον λαό Του: "Και θέλουσι φέρει πάντας τους αδελφούς σας εκ πάντων των εθνών προσφοράν εις τον Κύριον, επί ίππων και επί αμαξών και επί φορείων και επί ημιόνων και επί ταχυδρόμων ζώων, προς το άγιόν μου όρος, την Ιερουσαλήμ, λέγει Κύριος, καθώς τα τέκνα του Ισραήλ φέρουσι την εξ αλφίτων προσφοράν εν καθαρώ αγγείω προς τον οίκον του Κυρίου. 21 Και προσέτι θέλω λάβει εξ αυτών ιερείς και Λευΐτας, λέγει Κύριος" (Ησαϊας 66: 20,21). Η προφητεία αναφέρεται σαφώς σε ΗΔΗ ΠΙΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΕΚ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ο Κύριος θα λάμβανε στην περίοδο της Κ.Δ. Ιερείς!!! Προσέξτε πόσο καθαρή είναι αυτή η προφητεία! Δεν μιλάει για κατάργηση, ούτε για "γενική ιεροσύνη", αλλά για ιεροσύνη ΕΙΔΙΚΗ, την οποία θα λάμβανε ο Θεός ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ.
Και πώς συμβιβάζεται αυτό με το ότι για τους Χριστιανούς ΕΝΑΣ είναι ο Ιερέας μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός; Ο κύριος Χαραλαμπάκης, αν και πρώτος ΟΦΕΙΛΕ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΥΤΟ ως ιερέας, ας το γράψουμε εδώ εμείς, που δεν υπήρξαμε ιερείς, προς καταισχύνη της αγνοίας του, αλλά και της ισχυρογνωμοσύνης του, για πράγματα τα οποία βεβήλωσε: Γιατί η ιεροσύνη των ιερέων της Χριστιανικής Εκκλησίας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, παρά εκφράζουν τη ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ιεροσύνη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γι' αυτό στην Εκκλησία λέμε κατά την προσφορά της θυσίας μας προς τον Κύριο: "Συ είσαι ο προσφέρων και ο προσφερόμενος..." Ο Ιερέας, δεν έχει δική του ιεροσύνη κατά την τάξη του Ααρών, αλλά "την Ιεροσύνη του Κυρίου Ιησού Χριστού που είναι αμετάθετη, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ" (Εβραίους 5/ε: 5). Ο Ιερέας είναι τα χέρια της Εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού, δια των οποίον ο Χριστός τελεί τη δική Του Ιεροσύνη! Αυτό όμως προς εντροπήν του, ο κος Χαραλαμπάκης το αγνοούσε, αν και ιερέας!
Όταν ο απόστολος Πέτρος, γράφει για την Εκκλησία: "και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε, οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, ανενέγκαι πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους τω Θεω δια Ιησού Χριστού" (Α΄ Πέτρου 2/β: 5-9), (κάτι που επικαλείται ο κος Χαραλαμπάκης ως στοιχείο, παρά το ότι δεν το κατανοεί καθόλου), φυσικά δεν εννοεί σε καμία περίπτωση, ότι ΟΛΟΙ οι Χριστιανοί ως πρόσωπα, είναι ιερείς, κατά την Προτεσταντική αίρεση περί "γενικού ιερατείου". Αλλά μιλάει για την Εκκλησία ως σύνολο, η οποία ως Σώμα Χριστού, έχει και το Ιερατικό Του χάρισμα. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, ότι ΚΑΘΕ Χριστιανός ξεχωριστά έχει αυτό το χάρισμα. Γιατί η Ιεροσύνη είναι χάρισμα, δίνεται σε όσους χειροτονούνται για το χάρισμα αυτό. Αλλά για το θέμα αυτό, έχουμε δημοσιεύσει σχετικό άρθρο, στο οποίο μπορείτε να δείτε πώς αντιλαμβάνονταν τα χαρίσματα στην πρώτη Εκκλησία, κατά τον τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε σήμερα οι Ορθόδοξοι, και όχι φυσικά οι Προτεστάντες. Όπως στην Εκκλησία δεν έχουν όλοι τα ίδια χαρίσματα, αλλά το Άγιο Πνεύμα τα διανέμει σε κάθε πιστό όπως Εκείνο θέλει, έτσι και και με το χάρισμα της Ιεροσύνης. Είναι εντελώς άσχετος όποιος νομίζει ότι το κάθε χάρισμα της Εκκλησίας, το έχει κάθε μέλος της. Αλλά επειδή το διαθέτουν ΚΑΠΟΙΑ από τα μέλη της, γι' αυτό και ολόκληρη η Εκκλησία το περιέχει, γινόμενη "ιεράτευμα άγιον".
Η Αγία Γραφή είναι σαφέστατη ως προς το θέμα της διανομής των χαρισμάτων. Προσέξτε, πώς το κάθε μέλος, έχει τη δική του λειτουργία στο Σώμα της Εκκλησίας:
"Εκάστω δε δίδοται η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον. 8 ω μεν γαρ δια του Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, 9 ετέρω δε πίστις εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτώ Πνεύματι, 10 άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε προφητεία, άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων, ετέρω δε γένη γλωσσών, άλλω δε ερμηνεία γλωσσών· 11 πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται.
12 Καθάπερ γαρ το σώμα εν εστι και μέλη έχει πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, εν εστι σώμα, ούτω και ο Χριστός· 13 και γαρ εν ενί Πνεύματι ημείς πάντες εις εν σώμα εβαπτίσθημεν, είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι, και πάντες εις εν Πνεύμα εποτίσθημεν. 14 και γαρ το σώμα ουκ έστιν εν μέλος, αλλά πολλά. 15 εάν είπη ο πούς, ότι ουκ ειμί χείρ, ουκ ειμί εκ του σώματος, -ου παρά τούτο ουκ έστιν εκ του σώματος; 16 και εάν είπη το ους, ότι ουκ ειμί οφθαλμός, ουκ ειμί εκ του σώματος, -ου παρά τούτο ουκ έστιν εκ του σώματος; 17 ει όλον το σώμα οφθαλμός, που η ακοή; ει όλον ακοή, που η όσφρησις; 18 νυνί δε ο Θεός έθετο τα μέλη εν έκαστον αυτών εν τω σώματι καθώς ηθέλησεν. 19 ει δε ην τα πάντα εν μέλος, που το σώμα; 20 νυν δε πολλά μεν μέλη, εν δε σώμα. 21 ου δύναται δε οφθαλμός ειπείν τη χειρί· χρείαν σου ουκ έχω· ή πάλιν η κεφαλή τοις ποσί· χρείαν υμών ουκ έχω·
... Και ους μεν έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών. 29 μη πάντες απόστολοι; μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; μη πάντες δυνάμεις; 30 μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων; μη πάντες γλώσσαις λαλούσι; μη πάντες διερμηνεύουσι;" (Α΄ Κορινθ. 12/ιβ: 7-30).
Σε αντίθεση με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής που είδαμε εδώ, ο κος Χαραλαμπάκης (και οι λοιποί Προτεστάντες), αρνούνται τα λόγια του αποστόλου Παύλου, ισχυριζόμενοι ότι το Ιερατικό χάρισμα του Κυρίου, δίνεται ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους πιστούς του Σώματος του Χριστού, και όχι μόνο στα ειδικά προς αυτό μέλη. Μας λένε δηλαδή ότι όλο το σώμα είναι "χέρια", και ότι το μάτι μπορεί να πει στα χέρια: "δεν έχω ανάγκη από εσάς, γιατί κι εγώ χέρι είμαι"!!! Γιατί οι ιερείς είναι τα χέρια του Σώματος, προσφέροντας τα Τίμια Δώρα.
Και ενώ βλέπουμε σαφέστατα να λέει ο απόστολος Παύλος, ότι το κάθε χάρισμα της Εκκλησίας, ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΣΩΜΑ, αλλά τα χαρίσματα διανέμονται σε ορισμένα μέλη του Σώματος, οι Προτεστάντες, για να ασεβήσουν προς το Ιερατείο, μας λένε ότι αυτό το χάρισμα το έχουν ΟΛΑ τα μέλη της Εκκλησίας! Η Εκκλησία είναι "Αποστολική", αλλά δεν είναι όλα της τα μέλη "απόστολοι". Η Εκκλησία είναι Προφητική, αλλά δεν είναι όλα τα μέλη της "προφήτες". Η Εκκλησία είναι Διδακτική, αλλά δεν είναι όλα τα μέλη της "διδάσκαλοι". Είναι Ιαματική, αλλά δεν έχουν όλα τα μέλη της το χάρισμα των ιαμάτων. Είναι επίσης "Ιερατική", (ιεράτευμα άγιον κατά τον Πέτρο), αλλά δεν είναι όλα τα μέλη της ιερείς, αλλά μόνο όσοι χειροτονήθηκαν γι' αυτό.
Ο Χριστός είναι ο Ιερέας. Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο είναι και ο «Απόστολος» ή ο «Διδάσκαλος». Και τα μέλη της Εκκλησίας Του αποτελούν «ιεράτευμα», γιατί συνιστούν το προσφερόμενο σώμα Του στην Ευχαριστία, μέσω των ιερέων. (Τα χωρία Α΄ Πέτρου 2/β: 5-9 και Αποκάλυψις 5/ε: 10, είναι αυτά που κάνουν λόγο για «βασίλειο ιεράτευμα». Ας σημειωθεί λοιπόν, ότι και τα δύο αυτά χωρία, βρίσκονται εντός ευχαριστιακών κειμένων!). Όπως όμως δεν μετέχουν όλοι της αποστολικής ή άλλης ιδιότητας του Χριστού, το ίδιο συμβαίνει και με την ιεροσύνη. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούν να μετέχουν όλοι και της ιερατικής Του ιδιότητας. Μια «γενική ιεροσύνη», θα ήταν τόσο κατανοητή στον αρχικό Χριστιανισμό, όσο και μια γενική «αποστολικότητα», ή «διακονία», κλπ.
Δείτε αυτοί που ισχυρίζονται ότι ακολουθούν την Αγία Γραφή, πώς την αρνούνται στην πράξη με τις διδασκαλίες τους! Δείτε πώς ακόμα και ένας ιερέας σαν τον κο Χαραλαμπάκη, λόγω της ασχετοσύνης του, μπορεί να εκπέσει από τη Θεόδοτη λειτουργία του, και να στραφεί ακόμα και να την πολεμήσει!
5. Αποστασία κατά της Θεόδοτης Αποστολικής Εξουσίας
Χαραλαμπάκης: "Και η συγχώρηση των αμαρτιών δέν δίνεται απο ανθρώπους, ιερείς, αλλά απο τον Ιησού Χριστό, ο οποίος θυσιάστηκε για να συγχωρήσει αμαρτωλούς (Ματθαίος: θ' 6), και η σωτηρία προσφέρεται δια μέσου της πίστεως στο Λυτρωτικό έργο που ο Χριστός έκανε στο σταυρό (Εφεσίους: β' 8-9).
Επομένως, ο ιερατικός κλήρος δέν είναι "ταμειούχος της θείας χάριτος", καθώς λανθασμένα γράφει η Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η εξουσία του "δεσμείν και λύειν" (Ματθαίος: ιη' 18), κακώς ερμηνεύεται ότι ανήκει στην αποστολή και στο έργο των ιερέων. Πουθενά η Καινή Διαθήκη δεν αναφέρει ότι οι Απόστολοι του Κυρίου έκαναν χρήση της εξουσίας αυτής, επειδή ουδέποτε οι Απόστολοι εκκάλεσαν τους ανθρώπους για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους σ' αυτούς. Με το "δεσμείν και λύειν" ο Κύριος έδωσε στους αποστόλους εντολή και εξουσία μόνο πειθαρχική στην χριστιανική κοινότητα".
Εξακολουθώντας ο κος Χαραλαμπάκης να δίνει "ρεσιτάλ" αγνοίας της Χριστιανικής πίστης, αρνούμενος κατά πρόσωπον το χωρίο της Αγίας Γραφής Ματθαίος 18/ιη: 18, το οποίο έδωσε στους Αποστόλους τις Αποστολικές εξουσίες: "Αμήν λέγω υμίν, όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τω ουρανω, και όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα εν τω ουρανω".
Μάλιστα ο κος Χαραλαμπάκης, πονηρά αποφεύγει να αναφέρει το εκτενέστερο χωρίο Ιωάννης 20/κ: 21-23: "καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. 22 και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς· λάβετε Πνεύμα Άγιον· 23 αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται". Και τολμάει ο κος Χαραλαμπάκης να αγνοεί αυτό το εδάφιο της Αγίας Γραφής, και να ισχυρίζεται ότι δήθεν οι απόστολοι δεν έκαναν χρήση της εξουσίας αυτής, ούτε κάλεσαν τους ανθρώπους αν εξομολογηθούν για τις αμαρτίες τους!
Αλλά και πάλι ψεύδεται, όταν ισχυρίζεται ότι οι απόστολοι δεν έκαναν χρήση της εξουσίας αυτής! Γιατί και πάλι η Αγία Γραφή δείχνει τον απόστολο Παύλο να κάνει χρήση της εξουσίας αυτής προς τον αμαρτωλό της Κορίνθου: "εγώ μεν γαρ ως απών τω σώματι, παρών δε τω πνεύματι, ήδη κέκρικα ως παρών τον ούτω τούτο κατεργασάμενον, 4 εν τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού συναχθέντων υμών και του εμού πνεύματος συν τη δυνάμει του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού 5 παραδούναι τον τοιούτον τω σατανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού" (Α΄ Κορ. 5/ε: 3-5).
Αλλά και σε άλλο σημείο, πάλι ο Παύλος, στο προηγούμενο κεφάλαιο από το προαναφερόμενο, κάνει χρήση της Αποστολικής εξουσίας του, έστω και ως απειλή: "Ως μη ερχομένου δε μου προς υμάς εφυσιώθησάν τινες· 19 ελεύσομαι δε ταχέως προς υμάς, εάν ο Κύριος θελήση, και γνώσομαι ου τον λόγον των πεφυσιωμένων, αλλά την δύναμιν· 20 ου γαρ εν λόγω η βασιλεία του Θεού, αλλ’ εν δυνάμει. 21 τι θέλετε; εν ράβδω έλθω προς υμάς, ή εν αγάπη πνεύματί τε πραότητος;" (Α΄ Κορ. 4/δ: 18-21). Είχε λοιπόν ο Παύλος κάθε εξουσία να έρθει "εν ράβδω" προς αυτούς, αν και προτιμούσε τον λόγο της πραότητας.
Μα όχι μόνο οι απόστολοι, αλλά και κάθε Πνευματικός Χριστιανός, ήταν ικανός να θεραπεύει το πνευματοπαίδι του από τις αμαρτίες του! Δείτε τι λέει πάλι η Αγία Γραφή, την οποία τόσο αγνοεί ο κος Χαραλαμπάκης: "Αδελφοί, εάν και προληφθή άνθρωπος εν τινι παραπτώματι, υμείς οι πνευματικοί καταρτίζετε τον τοιούτον εν πνεύματι πραότητος σκοπών σεαυτόν, μη και συ πειρασθής" (Γαλάτας 6/στ: 1).
Αλλά και λύση αμαρτιών έκαναν οι απόστολοι, κατά την εξουσία τους, προς εντροπήν του κου Χαραλαμπάκη, που ισχυρίζεται το αντίθετο! Δείτε τι λέει στις Πράξεις των Αποστόλων:
"ιδών δε ο Σίμων ότι δια της επιθέσεως των χειρών των αποστόλων δίδοται το Πνεύμα το Άγιον, προσήνεγκεν αυτοίς χρήματα 19 λέγων· δότε καμοί την εξουσίαν ταύτην, ίνα ω εάν επιθώ τας χείρας λαμβάνη Πνεύμα Άγιον. 20 Πέτρος δε είπε προς αυτόν· το αργύριόν σου συν σοι είη εις απώλειαν, ότι την δωρεάν του Θεού ενόμισας δια χρημάτων κτάσθαι. 21 ουκ έστι σοι μερίς ουδέ κλήρος εν τω λόγω τούτω· η γαρ καρδία σου ουκ έστιν ευθεία ενώπιον του Θεού. 22 μετανόησον ουν από της κακίας σου ταύτης, και δεήθητι του Θεού ει άρα αφεθήσεταί σοι η επίνοια της καρδίας σου· 23 εις γαρ χολήν πικρίας και σύνδεσμον αδικίας ορώ σε όντα. 24 αποκριθείς δε ο Σίμων είπε· δεήθητε υμείς υπέρ εμού προς τον Θεόν όπως μηδέν επέλθη επ’ εμέ ων ειρήκατε" (Πράξεις 8/η: 18-24). Εξουσία να τον δέσουν λοιπόν, αλλά και εξουσία να τον λύσουν είχαν οι απόστολοι, οι οποίοι τη χρησιμοποίησαν και στις δύο περιπτώσεις, προς καταισχύνη των αντιχριστιανικών ισχυρισμών του κου Χαραλαμπάκη!
Και βέβαια η θυσία του Κυρίου θεραπεύει και σώζει. Μόνο που το κάνει προς τους εξομολογουμένους τις αμαρτίες τους, και παραιτούτντες αυτές "Αυτός που κρύβει τις αμαρτίες του, δεν θα ευοδωθεί· αλλ' αυτός, που τις εξομολογείται και τις εγκαταλείπει, θα ελεηθεί" (Παροιμίες 28/κη: 13). Λέτε οι απόστολοι, να αρνήθηκαν την εξουσία του "συγχωρείν αμαρτίες", σε όποιους τους τις εξομολογήθηκαν;
Και ποια είναι η διαφορά "πειθαρχικής" και "συγχωρητικής" εξουσίας περί αμαρτιών άραγε; Η πειθαρχική δεν έχει σκοπό τη θεραπεία του αμαρτήσαντα; Μήπως ο Θεός είναι Θεός κατάκρισης, και όχι αγάπης και συγχώρησης; Μήπως δεν στοχεύουν ΟΛΕΣ οι περιπτώσεις αυτής της εξουσίας, στη βοήθεια του φταίχτη; Μήπως ο Θεός θέλει να εκδικείται, και όχι να θεραπεύει; Να γιατί οι ισχυρισμοί του κου Χαραλαμπάκη για τέτοιου είδους διάκριση, δεν είναι μόνο εσφαλμένοι, αλλά και ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ ενάντια στον Θεό της Αγάπης.
Ο διαχωρισμός της διοίκησης από το χάρισμα της ιεροσύνης με αυτόν τον τρόπο, είναι παράγωγο της Δυτικής Σχολαστικής Θεολογίας. Η Δυτική Σχολαστική Θεολογία, διακρίνει έτσι μεταξύ «διοικητικών» και «πνευματικών» αρμοδιοτήτων στην Εκκλησία. Αυτόν τον διαχωρισμό τον δέχθηκε και τον καθιέρωσε η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Αλλά ο κος Χαραλαμπάκης εδώ έχει να κάνει με Χριστιανούς και όχι με Παπικούς ή Προτεστάντες, για να παπαγαλίζει τα επιχειρήματα του Προτεσταντισμού κατά των Παπικών.
Ο κος Χαραλαμπάκης, όχι μόνο δεν μετανόησε για την πτώση του από το ιερατικό λειτούργημα, όχι μόνο δεν εξομολογήθηκε γι' αυτό, αλλά αρνήθηκε τη δύναμη την ίδιας της εξομολόγησης, αλλά και την εξουσία των Αποστόλων και των διαδόχων τους, ώστε να νιώθει ότι δεν χρωστάει τίποτα.
Κακό του κεφαλιού του!
6. Παραχάραξη της Εκκλησιαστικής ιστορίας και διαστρέβλωση των πηγών Χαραλαμπάκης: "Μέχρι τον 3ον μ.χ. αιώνα, η χριστιανική εκκλησία θεωρούσε ως ιερείς όλους τους πιστούς, χωρίς καμιά διάκριση, επειδή ο κάθε πιστός είναι μέλος του Μοναδικού ιερέως Ιησού Χριστού. Αυτό το βεβαιώνουν και οι αρχαίοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, όπως ο Τερτυλλιανός, ο Ιουστίνος, ο Ειρηναίος του 2ου αιώνα, κα ο Ωριγένης του 3ου αιώνα. Επίσης και τα αρχαιότερα συγγράμματα, καθώς λ.χ. "Διδαχή των Αποστόλων", "Επιστολή του Κλήμεντος", και "Επιστολή του Πολυκάρπου" αναφέρουν μόνο δύο τάξεις εκκλησιαστικών προεστώτων, του Επισκόπου ή Πρεσβυτέρου, και του διακόνου. Μόνο οι επιστολές του Ιγνατίου Αντιοχείας, β' αιώνος, αναφέρουν ιερείς και αρχιερείς, αλλά καθώς γράφει ο καθηγητής της Θεολογίας Μπαλάνος στην Πατρολογία του (σελ. 48, 51, και 52), οι επιστολές αυτές νοθεύτηκαν τον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ. Αλλ' εφόσον ο Λόγος του Θεού είναι καθαρός, όλα αυτά δέν έχουν σπουδαία σημασία."
Ο κος Χαραλαμπάκης, νομίζοντας ότι απευθύνεται μόνο σε άσχετους Προτεστάντες, παραχαράσσει αναίσχυντα και την ίδια την ιστορία, αλλά και τις αρχαίες πηγές! Δείτε πόσο ψευδείς είναι οι ανωτέρω ισχυρισμοί του, για να καταλάβετε και το επίπεδο αυτού του πρώην ιερέως:
Μας αναφέρει ονομαστικά ένα σωρό πρώτους Χριστιανούς, οι οποίοι υποτίθεται ότι θεωρούν όλους τους πιστούς ιερείς, ΧΩΡΙΣ όμως να μας παραθέσει τα λόγια τους, ούτε καν το πού μπορούμε να βρούμε αυτούς τους ισχυρισμούς! Μάλιστα, ο ίδιος ισχυρίζεται και κάποια άλλα βασικά πράγματα.
Ο πρώτος βασικός ισχυρισμός του, ότι οι πρώτοι Χριστιανοί δεν κάνουν διάκριση μεταξύ ιερέων και λαϊκών, διαψεύδεται από πλήθος συγγραφέων της πρωτοχριστιανικής εποχής. Και θα δούμε ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΕΙΓΜΑ από τα υπάρχοντα ντοκουμέντα! Δείτε κατ' αρχήν τι γράφει ο Κλήμης Ρώμης (91-100 μ.Χ.), (σύγχρονος κάποιων αποστόλων), για το θέμα αυτό:
Α' Κλήμεντος 40,3 - 41,4: «τω γαρ αρχιερεί ίδιαι λειτουργίαι δεδομέναι εισίν, και τοις ιερεύσιν ίδιος ο τόπος προστέτακται, και λευίταις ίδιαι διακονίαι επίκεινται. Ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται. Έκαστος ημών, αδελφοί, εν τω ιδίω τάγματι ευαρεστείτω Θεώ εν αγαθή συνειδήσει υπάρχων, μη παρεκβαίνων τον ωρισμένον τοις λειτουργίας αυτού κανόνα...». (Μετάφραση: «επειδή είναι ειδικές λειτουργίες δοσμένες στον αρχιερέα, και στους ιερείς ειδικός τόπος έχει προσταχθεί, και υπάρχουν ειδικές διακονίες για τους λευίτες. Ο λαϊκός άνθρωπος δεσμεύεται στα λαϊκά προστάγματα. Ο καθένας μας, αδελφοί, στη δική του τάξη ας ευαρεστεί τον Θεό, έχοντας αγαθή συνείδηση, χωρίς να ξεφεύγει από τον ορισμένοι κανόνα της λειτουργίας του…».
Βλέπετε; Μια επιστολή γραμμένη ήδη στον 1ο αιώνα μ. Χ., ανάμεσα στα έτη 92 και 96 μ.Χ., αναφέρει τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης, ως "αρχιερέα" για τον Επίσκοπο, "ιερέα" για τον Πρεσβύτερο, και "λευίτη" για τον Διάκονο, και ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι ιερείς όλοι οι Χριστιανοί, αλλά ακόμα και μεταξύ των τριών βαθμών της ιεροσύνης, υπάρχουν κανονικές και διατεταγμένες λειτουργίες για την κάθε ομάδα!!! Εντελώς αντίθετο από αυτά που ισχυρίζονται οι Προτεστάντες δια του κου Χαραλαμπάκη! Και ο Κλήμης, (3ος Επίσκοπος Ρώμης), τον διαψεύδει, ήδη από τον 1ο αιώνα, όταν ο κος Χαραλαμπάκης ισχυρίζεται ότι όλα αυτά δεν υπήρχαν ως τον 3ο αιώνα!!!
Λέτε να ήταν αυτά ιδιοτροπίες του Κλήμη, και να τα αγνοούσαν οι άλλοι Χριστιανοί της εποχής του; Ας δούμε:
Την ίδια περίπου εποχή, ένα άλλο πρωτοχριστιανικό σύγγραμμα έγραφε περί της ιερατικής λειτουργίας της τάξης των προφητών: "πάσαν ουν απαρχήν γεννημάτων ληνού και άλωνος, βοών τε και προβάτων λαβών δώσεις την απαρχήν τοις προφήταις· αυτοί γαρ εισιν οι αρχιερείς υμών... Κατά κυριακήν δε κυρίου συναχθέντες κλάσατε άρτον και ευχαριστήσατε, προεξομολογησάμενοι τα παραπτώματα υμών, όπως καθαρά η θυσία υμών η. 2. πας δε έχων την αμφιβολίαν μετά του εταίρου αυτού μη συνελθέτω υμίν, έως ου διαλλαγώσιν, ίνα μη κοινωθή η θυσία υμών. 3. αύτη γαρ εστιν η ρηθείσα υπό κυρίου· Εν παντί τόπω και χρόνω προσφέρειν μοι θυσίαν καθαράν. Ότι βασιλεύς μέγας ειμί, λέγει κύριος, και το όνομά μου θαυμαστόν εν τοις έθνεσι" (Διδαχή των Αποστόλων κεφ. 13 και 14)
Δεύτερο πρωτοχριστιανικό σύγγραμμα λοιπόν, η Διδαχή των Αποστόλων, διαψεύδει τον κο Χαραλαμπάκη, ήδη από τον 1ο αιώνα μ.Χ.! Μάλιστα ο ίδιος, δηλώνει περί αυτού του συγγράμματος: "Επίσης και τα αρχαιότερα συγγράμματα, καθώς λ.χ. "Διδαχή των Αποστόλων", "Επιστολή του Κλήμεντος", και "Επιστολή του Πολυκάρπου" αναφέρουν μόνο δύο τάξεις εκκλησιαστικών προεστώτων, του Επισκόπου ή Πρεσβυτέρου, και του διακόνου". Αποκρύπτει όμως, ότι το ίδιο αυτό αρχαίο σύγγραμμα που επικαλείται, (άρα ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ), αναφέρει μέσα αρχιερείς και θυσίες Χριστιανών, κατά τη Θεία Ευχαριστία! Αν αυτό δεν είναι υποκρισία και εξαπάτηση τι είναι; Μήπως παθολογική άγνοια;
Αλλά αποτελεί ψεύδος και το ότι δήθεν η Επιστολή του Κλήμεντος δεν αναφέρει τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης! Γιατί σαφέστατα όπως είδαμε, κάνει αναφορά σε αρχιερείς, ιερείς και λευίτες! Δηλαδή Επισκόπους, Πρεσβυτέρους και Διακόνους! Το σημείο από το οποίο προσπαθεί να αρπαχθεί ο κος Χαραλαμπάκης, είναι ότι στην ενωρίτατη αυτή εποχή της Εκκλησίας, ακόμα η λέξη "Επίσκοπος", δεν είχε ξεχωρίσει από τη λέξη: "Πρεσβύτερος", αλλά ο Επίσκοπος κατονομαζόταν με το όνομά του, αν και υπήρχε ως λειτουργία, όπως αποδεικνύουν τα δύο αυτά συγγράμματα, που σαφώς μιλούν για Αρχιερείς. Αλλά λίγα μόλις χρόνια αργότερα, η λέξη: "Επίσκοπος", (ήδη ΠΡΙΝ από το 117 μ.Χ.), έχει λάβει σαφή χρήση και διάκριση από τη λέξη: "Πρεσβύτερος", όπως αποδεικνύουν οι επιστολές του αγίου Ιγνατίου, που γράφτηκαν τότε.
Για παράδειγμα, δείτε τι γράφει ο άγιος Ιγνάτιος στην προς Μαγνησιείς Επιστολή του για τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης: "προκαθημένου του επισκόπου εις τόπον θεού και των πρεσβυτέρων εις τόπον συνεδρίου των αποστόλων, και των διακόνων". (Μαγνησιείς κεφ. 6).
Αυτό του χαλάει τη συνταγή του κου Χαραλαμπάκη, γι' αυτό καταφεύγει σε μία ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΤΗ. Αμφισβητεί τις επιστολές του Ιγνατίου, παραπέμποντάς μας στην Πατρολογία του Μπαλάνου, με την ελπίδα ότι οι περισσότεροι αναγνώστες του ΔΕΝ θα τη διαθέτουν, και έτσι δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ. Γιατί ο Μπαλάνος στην πατρολογία του, όχι μόνο δεν αμφισβητεί τις επιστολές του αγίου Ιγνατίου, αλλά ξεκαθαρίζει ότι άλλες είναι οι νοθευμένες επιστολές του αγίου Ιγνατίου, και άλλες είναι οι 7 συνοπτικές επιστολές του, (οι οποίες αναγράφουν τους 3 βαθμούς της ιεροσύνης), και οι οποίες είναι ΕΓΚΥΡΕΣ! Για του λόγου το αληθές, μπορείτε να δείτε ΕΔΩ το σχετικό μας άρθρο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου έχει ληφθεί από την Πατρολογία του Μπαλάνου, την οποία επικαλείται ο κος Χαραλαμπάκης! Για να δείτε, ότι ο κος Χαραλαμπάκης πάει ΣΚΟΠΙΜΑ ΝΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙ τον αναγνώστη του κειμένου του, δίνοντας ψευδείς πληροφορίες εν γνώσει του!
Την ίδια εξαπάτηση των αναγνωστών του, επιχειρεί ο κος Χαραλαμπάκης και σε άλλο έργο του.
Στο έργο του: "Η Αλήθεια και το καλλιεργημένο Ψεύδος" (Αθήνα 1994) επιχειρεί να απαντήσει στις συντριπτικές αποδείξεις του αγίου Ιγνατίου, ενάντια στις αιρετικές και αυθαίρετες απόψεις του περί Ιεροσύνης. Προσβάλλει και εκεί την αξιοπιστία των επιστολών του αγίου Ιγνατίου, γράφοντας ότι οι επιστολές του Ιγνατίου έχουν υποστεί σοβαρή αλλοίωση. Και σε αυτό αφιερώνει πολλές σελίδες. (Σελίδες 64-93). Το κείμενο έχει πηγές από Πατρολόγους και Εγκυκλοπαίδειες. Μόνο που και εκεί, ο κος Χαραλαμπάκης, όχι μόνο δεν παρουσιάζει την παραμικρή απόδειξη για όσα ισχυρίζεται, αλλά επιχειρεί την ίδια εξαπάτηση, παραπέμποντας προς την Πατρολογία του Μπαλάνου, δήθεν επειδή αυτή αποδεικνύει την αναξιοπιστία των επιστολών του αγίου Ιγνατίου. Βεβαίως δεν τολμάει να αναφέρει τι ακριβώς λέει η Πατρολογία του Μπαλάνου, γιατί γνωρίζει ότι δεν έχει την παραμικρή σχέση με τους ισχυρισμούς του, αλλά αντιθέτως ο Μπαλάνος δέχεται τις 7 γνήσιες επιστολές ως αναλλοίωτες. Για να εξαπατήσει τον αναγνώστη του, αφήνει να πλανάται ο ισχυρισμός των δήθεν νοθευμένων επιστολών, χωρίς να ξεκαθαρίζει, ότι ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ πολύ καλά ποιες επιστολές νοθεύτηκαν, και πού είναι πειραγμένες, και ότι αυτές που μας απασχολούν στη μελέτη μας περί ιεροσύνης, είναι ΓΝΗΣΙΟΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΟΘΕΥΤΕΣ! Έτσι, πέραν από μια απλή αναφορά στην Πατρολογία, για να θολώσει τα νερά, αναλώνει τον περισσότερο χώρο των ανωτέρω σελίδων, σε αυθαίρετες και εξωφρενικά ανιστόρητες ερμηνείες του θέματος της ηγεσίας της Εκκλησίας, χωρίς την παραμικρή απόδειξη, και χωρίς τον παραμικρό αντίλογο στα συντριπτικά στοιχεία που αποδεικνύουν το Επισκοπικό σύστημα στην πρώτη Εκκλησία.
Το "κερασάκι στην τούρτα", στα όσα γράφει ο κος Χαραλαμπάκης, είναι ότι τολμάει να αναφερθεί στην επιστολή Πολυκάρπου, για να τον καλέσει "μάρτυρα" υπέρ των απόψεών του! "Ξεχνάει" όμως να μας πει, ότι ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Σμύρνης Πολύκαρπος, αυτή την επιστολή την έγραψε, με σκοπό να συννενοηθεί για τις επιστολές του Ιγνατίου που ήθελαν άλλες Εκκλησίες να τους στείλει, γιατί τις είχε και ο ίδιος! Μιλάμε για εκείνες τις επιστολές που ο κος Χαραλαμπάκης θεωρεί "νοθευμένες" στον 4ο αιώνα! Παρ' όλα αυτά, όχι μόνο τις επιστολές αυτές τις δεχόταν ο άγιος Πολύκαρπος, αλλά έγραψε και ειδικά γι' αυτές! Μάλιστα, όχι μόνο δεχόταν τη μαρτυρία του Ιγνατίου στις επιστολές αυτές για τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης, αλλά γράφει γι' αυτές στην επιστολή του, και τις θεωρεί όχι μόνο γνήσιες, αλλά και ωφέλιμες εις πάσαν οικοδομήν, (έστω και αν γράφουν για τους 3 βαθμούς της Ιεροσύνης). Δείτε λοιπόν τι γράφει ο άγιος Πολύκαρπος στην επιστολή του την οποία επικαλείται ο κος Χαραλαμπάκης, για τις επιστολές του Ιγνατίου, που ο κος Χαραλαμπάκης δεν θέλει να ξέρει:
"Εγράψατέ μοι και υμείς και Ιγνάτιος, ίν’, εάν τις απέρχηται εις Συρίαν, και τα παρ’ υμών αποκομίση γράμματα· όπερ ποιήσω, εάν λάβω καιρόν εύθετον, είτε εγώ, είτε ον πέμπω πρεσβεύσοντα και περί υμών. 2. τας επιστολάς Ιγνατίου τας πεμφθείσας ημίν υπ’ αυτού και άλλας, όσας είχομεν παρ’ ημίν, επέμψαμεν υμίν, καθώς ενετείλασθε· αίτινες υποτεταγμέναι εισίν τη επιστολή ταύτη, εξ ων μεγάλα ωφεληθήναι δυνήσεσθε. περιέχουσιν γαρ πίστιν και υπομονήν και πάσαν οικοδομήν την εις τον κύριον ημών ανήκουσαν" (Πολυκάρπου προς Φιλιππισίους κεφ. 13).
Κατά τα άλλα, ο κος Χαραλαμπάκης, προσπερνώντας όλα αυτά τα ατράνταχτα ντοκουμέντα περί Ιερατείου, Θυσιών και Επισκόπων στην πρώτη Χριστιανική Εκκλησία του 1ου και 2ου αιώνα, μας διαβεβαιώνει ψευδώς, ότι "Μέχρι τον 3ον μ.χ. αιώνα, η χριστιανική εκκλησία θεωρούσε ως ιερείς όλους τους πιστούς, χωρίς καμιά διάκριση"!!!
Αυτό είναι το επίπεδο των αποστατών από την Εκκλησία του Κυρίου! Δείτε ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για αλήθεια!
Δεν θα αναφέρουμε περισσότερες αποδείξεις γι' αυτό, αν και έχουμε πολλά ακόμα να πούμε, που διαψεύδουν τον κο Χαραλαμπάκη, γιατί θεωρούμε αφ' ενός ότι ήδη εκτέθηκε η υποκρισία του επαρκώς, αφ' ετέρου επειδή στα άρθρα που παραπέμπουμε εδώ, μπορείτε να τα δείτε με την ησυχία σας εκτενώς, όπως και στη σχετική μας ΕΙΔΙΚΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΜΕΛΕΤΗ που δημοσιεύουμε ήδη σε συνέχειες, για τη διαμόρφωση της ιεροσύνης στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία.
Στο παρόν απόσπασμα, θα σχολιάσουμε μόνο την τελευταία φράση του ακόμα, όπου ο κος Χαραλαμπάκης, υπονοώντας την Αγία Γραφή με τη φράση: "λόγος του Θεού", κατά την Προτεσταντική συνήθεια, λέει: "Αλλ' εφόσον ο Λόγος του Θεού είναι καθαρός, όλα αυτά δέν έχουν σπουδαία σημασία." Αυτό δίνει και το λόγο για τον οποίο ο κος Χαραλαμπάκης δεν διστάζει να εξαπατάει, να αποκρύπτει και να αλλοιώνει τα πρωτοχριστιανικά κείμενα. Προκειμένου να αποδείξει την Προτεσταντική αίρεση: "μόνη η Γραφή", όλα αυτά δεν έχουν σπουδαία σημασία, άρα μπορεί και να τα παραχαράσσει, ή να εξαπατά τους αναγνώστες του γι' αυτά, με ψευδείς δηλώσεις.
Μόνο που αν είχε δίκιο, και αν η Αγία Γραφή ήταν "καθαρή" στην κατανόησή της από μόνη της, δεν θα υπήρχαν σήμερα πάνω από 23.000 Προτεσταντικές αιρέσεις, η κάθε μία των οποίων ερμηνεύει την "ξεκάθαρη" Αγία Γραφή κατά τα γούστα της, με εκατομμύρια αλληλοαντικρουόμενα δόγματα! Τα οποία "ο Κύριος" τους τα δίδαξε σε όλους τους, όπως και στον κύριο Χαραλαμπάκη, έστω και αν περιέχουν κάθε μορφής ψεύδος!
7. Το θλιβερό κατάντημα ενός αποστάτη
Χαραλαμπάκης: "Φωτισμένος πλέον απο την Αγία Γραφή, δέν δέχτηκα πρόταση της προϊσταμένης μου αρχής για ν' ανέβω σε ανώτερο ιερατικό βαθμό.
Έχοντας λοιπόν υπ' όψη μου όλα τα παραπάνω, καθώς και την κλίση μου απο τον Κύριο, αποφάσισα οπλισμένος με την πίστη, να απαλλαγώ απο το μεγάλο εμπόδιο της πνευματικής μου προόδου, το ράσο, και αφού κατέθεσα τα σύμβολα της ιερωσύνης, ζήτησα συγνώμη και άφεση των αμαρτιών μου απο τον Θεό και Πατέρα, δια του Αίματος του Ιησού Χριστού, για όσα εν γνώση μου ή εν αγνοία μου, έπραξα στην ζωή μου. Αμέσως ύψωσα και φωνή ευχαριστίας προς στον Θεό για την πολύτιμη υπόσχεση Του ότι, τις ανομίες μου και τις αμαρτίες μου και τις αδικίες μου δέν θα τις θυμάται πλέον (Εβραίους: η' 12).
Έφυγα απο την Εκκλησία, την οποία υπηρέτησα ως κληρικός δώδεκα ολόκληρα χρόνια και προσεχώρησα στην Ευαγγελική Εκκλησία, όχι για να γίνω εχθρός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά περισσότερο φίλος της. Διότι, τώρα πλέον, ως Διαμαρτυρόμενος και ελεύθερος απο τους δεσποτισμούς των Δεσποτάδων, οι οποίοι με ανάγκαζαν να βλέπω μόνο όσο και αυτοί βλέπουν, μπορώ σαν Έλληνας πολίτης, σεβόμενος τους νόμους, να υψώσω την φωνή μου, φωνή πόνου και οδύνης, και να καλέσω τους άλλοτε συναδέλφους μου ιερείς σε μετάνοια: "Μετανοείτε και πιστεύεται στο Ευαγγέλιο".
Ο κος Χαραλαμπάκης, αντί να συναιστανθεί την πτώση του από την ιεροσύνη της Εκκλησίας του Κυρίου, αυτοδικαιώθηκε. Ζήτησε συγνώμη από τον Θεό για όσα καλά έκανε ως ιερέας, και ικανοποιήθηκε με τον Προτεσταντικό βούρκο στον οποίο άρχισε να κυλιέται από τότε. Ένιωσε ελεύθερος από τη Θεόδοτη εξουσία των διαδόχων των Αποστόλων, των Επισκόπων, μια και φρόντισε με μύρια ψεύδη να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είχαν εξουσία πάνω του. Γιατί έτσι έβλεπε την εξουσία της Εκκλησίας. Ως "δεσποτάτο", και όχι ως εξουσία του Κυρίου προς τον πιστό, όπως του Επισκόπου προς τον Πρεσβύτερο τον Διάκονο και τον λαό. ("Προκαθημένου του επισκόπου εις τόπον Θεού και των πρεσβυτέρων εις τόπον συνεδρίου των αποστόλων, και των διακόνων" -Ιγνατίου προς Μαγνησιείς κεφ. 6). Γι' αυτό και προτιμάει να τους αποκαλεί με το εσφαλμένο όνομα ως "Δεσπότες" που ασκούν τυραννία, και όχι με το Χριστιανικό ως "Επισκόπους" των ψυχών μας.
Έφυγε από την Εκκλησία, αλλά δεν αρκέσθηκε σε αυτό. Αντίθετα με όσα ισχυρίζεται εδώ, έγινε ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Κυκλοφόρησε πλήθος βιβλίων και συγγραμμάτων ψεύδους, τα οποία έγιναν σημαία των απανταχού Προτεσταντών της Ελλάδος. Μέσα εκεί βρίζει αισχρά ιερείς και αγίους της Εκκλησίας, συκοφαντεί ασύστολα κάθε τι Ορθόδοξο, και διαστρεβλώνει συστηματικά το τι πιστεύει η Ορθοδοξία, για να αναιρέσει κατόπιν τις δικές του διαστροφές αντί για την αληθινή πίστη της Εκκλησίας, την οποία ουδέποτε διατυπώνει σωστά όπως είναι. Γι' αυτό και η απώλεια χιλιάδων ψυχών, βαρύνει την αποστάτιδα ψυχή του. Γιατί αυτός φέρει ακέραια την ευθύνη για όλες τις διαστροφές της αλήθειας και της ιστορίας που επιχειρεί στα βιβλία του, και κάθε ψεύδους που παρουσιάζει σε αυτά, ότι δήθεν το πιστεύει η Εκκλησία. Και γίνεται δεκαετίες τώρα αιτία, να χάνονται ψυχές αστήρικτων ανθρώπων, που εμπιστεύονται στις διαβεβαιώσεις του, χωρίς να υποψιάζονται τον δόλο και την απόκρυψη των στοιχείων που επιχειρεί στα συγγράμματά του. Και άλλες ψυχές, (σαν εμού του γράφοντος), που για χρόνια διαφημίζαμε τα βιβλία του, αλλά έλαμψε σ' εμάς το φως της αληθείας, και είδαμε τον δόλο και την αίρεση του κου Χαραλαμπάκη, απλώς καθυστερήσαμε την πρόοδό μας εν Χριστώ, γιατί χρειάσθηκε χρόνος για να αντιληφθούμε ότι όλα (μα όλα) όσα έγραφε, ήταν χοντροκομμένα ψεύδη και ανιστόρητες παραποιήσεις της πραγματικότητας. Μόνο και μόνο για να νιώθει αυτός καλά για την αποστασία του, και αντί να αποζητήσει ο ίδιος μετάνοια, να καλεί σε μετάνοια τους... Χριστιανούς!
Ο κος Χαραλαμπάκης, έγινε Ευαγγελικός. Αλλά μετά δεν ικανοποιήθηκε ούτε σε αυτό. Η "καθαρή Αγία Γραφή", που τόσο ξεκάθαρα παρουσιάζει σε όλους τους Προτεστάντες την αλήθεια της, μόνο σε αυτόν έλαμψε τόσο πολύ, ώστε τελικά έφυγε και από εκεί, και έφτιαξε μια δική του "Αρχέγονη" όπως την ονόμασε θρησκεία, σίγουρα πιο φωτεινή από τους Ευαγγελικούς, τους οποίους βεβαίως ο Θεός δεν αγαπούσε αρκετά, και δεν φώτισε τόσο πολύ, όσο τον "εκλεκτό" Του κο Χαραλαμπάκη. Γι' αυτό δεν του έφθασαν 23.000 Προτεσταντικές ομάδες για να ενταχθεί σε αυτές, μια και απ' ό,τι φαίνεται καμία δεν είχε αρκετή αλήθεια στην ερμηνεία της τόσο ξεκάθαρης Αγίας Γραφής. Γι' αυτό και δεν έμεινε στο δικό τους σκοτάδι, αλλά σύστησε τη δική του φωτεινότερη "οδό" της "Αρχέγονης Εκκλησίας". Τώρα που έβλεπε πιο πέρα απ' όλους τους άλλους, αυτός ο φωτισμένος άνθρωπος, μπορούσε να καλέσει σε μετάνοια τους άλλους.
Όχι όμως και την αποστατημένη ψυχή του...
Χαραλαμπάκης: Τώρα είμαι κληρικός - διάκονος, "όχι του γράμματος αλλά του πνεύματος, διότι τα γράμμα θανατώνει το δέ πνεύμα ζωοποιεί" (Β' Κορινθίους: γ' 6). Τώρα βλέπω πλέον το ιδεώδες της ζωής μου ελευθερωμένο απο τους νεκρούς τύπους και πλαισιωμένο με το άριστο νόημα της πραγματικής πίστεως που θα με βοηθήσει να φυλάξω την παρακαταθήκη των Λόγων που ο Κύριος είπε στην Σαμαρείτιδα: "Πνεύμα ο Θεός και οι προσκυνούντες αυτόν πρέπει να προσκυνούν πνευματικά και αληθινά" (Ιωάννης: δ' 24)."
Έτσι λοιπόν, ο κος Χαραλαμπάκης, αυτός ο άνθρωπος που προσκολλάται τόσο πολύ στο "γράμμα" της Αγίας Γραφής, (ώστε να χάνει εντελώς το Πνεύμα της), νιώθει πλέον "πνευματικός". Αν και δεν έχει ιδέα τι σημαίνει: "εν Πνεύματι Χριστιανική ζωή", καλεί πλέον τους άλλους να λατρέψουν τον Θεό "εν πνεύματι και αληθεία".
Ο Θεός του έδωσε πολλά χρόνια, ώστε να έχει την ευκαιρία μετανοίας. Όμως πέθανε στην Προτεσταντική αίρεση. Η ευχή μας, είναι ο Θεός να του έδωσε μετάνοια έστω και κατά τη στιγμή τού θανάτου του.
Ν. Μ. |
Δημιουργία αρχείου: 31-7-2007.
Τελευταία μορφοποίηση: 7-12-2017.
Ο άνθρωπος αυτός, όπως και ο ίδιος
ομολογεί στο εν λόγω άρθρο, έγινε ιερέας κατόπιν μιας "φανατικής" στάσης
απέναντι στον Θεό και στην Εκκλησία, ακολουθώντας το παράδειγμα των γονιών του,
και όχι δημιουργώντας μια σταθερή αγαπητική σχέση με τον Θεό. Γι' αυτό και
σύντομα παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα όχι μόνο να χάσει και αυτά τα λίγα που
γνώριζε, αλλά να διαστρεβλώσει και ο ίδιος πλήθος θεμάτων σχετικών με την
Ορθόδοξη πίστη, και να γίνει αιτία απωλείας για πολλούς συνανθρώπους του.