Παρατηρώντας τις αντιδράσεις για την επίσκεψη του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς για το εξής: Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που καθημερινά στη Θεία Λειτουργία προσευχόμαστε «υπέρ της των πάντων ενώσεως», είναι ποτέ δυνατόν, να δούμε αρνητικά την επίσκεψη του Πάπα στον Πατριάρχη, και μια πιθανή επανένωση των εκκλησιών; Ένα ερώτημα, η απάντηση στο οποίο, κάθε άλλο παρά απλή είναι.

Ως Χριστιανοί βεβαίως επιθυμούμε αυτή την επανένωση. Όμως υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις που άπτονται του ρόλου και της ίδιας της υπόστασης της Εκκλησίας του Χριστού.

Η Εκκλησία του Χριστού είναι κατ’ αρχήν ψυχοθεραπευτική κοινότητα. Και όπως σε κάθε ιατρείο, δεν αρκεί να ονομαστεί κάποιος γιατρός, αλλά οφείλει να εκπληρώνει και τις προϋποθέσεις άσκησης του λειτουργήματός του. Οφείλει να κατέχει την θεραπευτική επιστήμη. Θα πρέπει λοιπόν η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, εάν πράγματι επιθυμεί αυτή την επανένωση, να διδαχθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία και πάλι, την προ του σχίσματος Χριστιανική πίστη, την οποία άλλαξε με την προσθήκη του Φιλιόκβε, αλλά και πλήθους άλλων προσθηκών, δογμάτων και κανόνων. Πρέπει να ξαναμάθει ότι οι ενέργειες του Θεού δια των οποίων σωζόμαστε είναι Άκτιστες, και τον τρόπο που αυτές θεραπεύουν την ανθρώπινη φύση. Δεν μπορούμε να μιλάμε για σύνδεση ιατρικής κοινότητας, με όρους πολιτικής επανασύνδεσης. Γιατί εδώ παίζονται ζωές. Και συμβιβασμοί στη συνταγή της σωτηρίας δεν είναι δυνατόν να γίνουν.

Πρέπει λοιπόν ο Πάπας της Ρώμης, ταπεινά να διορθώσει ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ, αρνούμενος το νεοφανές δόγμα του αλαθήτου του, και το Φραγκοφερμένο δόγμα της εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος «και εκ του Υιού». Γιατί ένα  τέτοιο δόγμα, όχι μόνο υποβιβάζει το Άγιο Πνεύμα έναντι των άλλων Θεϊκών Προσώπων, εισάγοντας δύο αρχές στη Θεότητα, αλλά επιπλέον προτάσσει την ουσία του Θεού αντί του προσώπου του Πατρός, οδηγώντας κάποιον στη λατρεία άλλου θεού, (θεού άβουλου), υποκείμενου στην αναγκαιότητα της ουσίας του.

Τέλος, (όσον αφορά τα σημαντικότερα εμπόδια), πρέπει η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία να αντιληφθεί ότι η πυραμιδοειδής δομή του Παπικού συστήματος, αποτελεί πλήγμα για την ίδια την υπόσταση της Εκκλησίας που είναι Επισκοπική, και όπου κάθε Επίσκοπος, ίσος με κάθε άλλον Επίσκοπο, υπόκειται στην Ιερά Σύνοδο, και αποτελεί το κέντρο της λατρείας των Χριστιανών στη Θεία Ευχαριστία, που είναι και η βάση της ενότητας στην Εκκλησία. Η κάθε τοπική Εκκλησία σε κάθε πόλη είναι «Καθολική», με την έννοια του πλήρους σώματος του Χριστού, έχοντας τον επίσκοπό της, ως κεφαλή του λαού της, καθήμενον «εις τύπον Χριστού». Εάν λοιπόν τεθεί ένας Πάπας ως «ανώτατος άρχοντας» πάνω από τους άλλους επισκόπους, ο τύπος καταρρέει. Γιατί ποιος είναι δυνατόν να τεθεί πάνω από την Θεότητα του Χριστού;

Όταν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επανέλθει στην προ του Σχίσματος δογματική και κανονική καθαρότητα που απαιτείται, η Ορθόδοξη Εκκλησία, λαός και κλήρος, θα ανοίξουμε την αγκαλιά μας να τους υποδεχθούμε και πάλι στο Σώμα του Χριστού.