«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» (Λουκ. 8:5).

Χριστέ μου. Σε βλέπω και πάλι να βγαίνεις στον απέραντο αγρό Σου, σ’ ολόκληρο τον κόσμο των ανθρώπων, για να σπείρεις τον λόγο Σου· να προχωρείς μέσα από πολυσύχναστους δρόμους ή λησμονημένα μονοπάτια στις πολιτείες και τα μικρά χωριουδάκια, τα ξεχασμένα στις ζούγκλες και τις ερημιές.

Για όλους πονάς, γιατί όλοι είναι δικοί Σου. Κι οι μαύροι, κι οι κίτρινοι και οι λευκοί είν’ αδελφοί Σου. Για κάθε καρδιά χτυπά η καρδιά Σου, γιατί «πάντας ανθρώπους θέλεις σωθήναι και εις επίγνωσιν αλήθειας ελθείν».

Αλλά, έχω δίκιο, Κύριε αν πω ότι τα μάτια Σου μου φαίνονται υγρά; Γιατί, Μεγάλε Σποριά;… Δεν βλέπεις, λες, όσους θα ’πρεπε εργάτες κοντά Σου;

* * *

Συγχώρεσέ μας, Κύριε. Είναι βλέπεις η «διαφορά αντιλήψεων». Αυτή η διαφορά εξηγεί ίσως αρκετά την ανεξήγητη αδιαφορία μας. Ενδιαφερόμαστε ασφαλώς για τον κόσμο. Μόνο που ο «κόσμος» ο δικός μας είναι αρκετά προσγειωμένος. Κλείνεται στην πόλη, στην επαρχία μας, το πολύ-πολύ στη χώρα μας. Αν είμαστε πιο ειλικρινείς, θα έπρεπε να πούμε ότι βασικά κλείνεται στο μικρό μας εγώ, που η φαντασία μας το κάνει αρκετά μεγάλο. Αλλά δεν είμαστε τόσο ειλικρινείς. Γι' αυτό δεν το λέμε. Ούτε στον εαυτό μας…

* * *

Εσύ ακόμη, Μεγάλε Σποριά, «εξέρχεσαι»· βγαίνεις και προχωρείς αδιαφορώντας για τις δυσκολίες, το λιοπύρι, τη βροχή, τους ανέμους.

Εμείς όμως είμαστε παιδιά μιας εποχής που ζητάει τη σιγουριά. Πώς να εκτεθούμε σε περιπέτειες, πώς να ριψοκινδυνέψουμε στην αβεβαιότητα του έξω; Πώς να βγούμε από τις καλοτακτοποιημένες συνήθειες και δουλειές μας, από τους ασφαλτοστρωμένους μας δρόμους, για να λασπωθούμε στα αφράτα αυλάκια, που καρτερούν τον Σπόρο;...

Είναι η εποχή μας, Κύριε, τέτοια. Μη μας παρεξηγείς…

* * *

Άλλωστε είναι και η αβεβαιότητα, της επιτυχίας. Εσένα, Μεγάλε Σποριά, δεν Σε απογοητεύει αν κάμποσος σπόρος πνιγεί στ’ αγκάθια, φαγωθεί απ' τα πουλιά ή καταπατηθεί από τους ανθρώπους.

Όμως αυτό εμάς μας τρομάζει, μας κόβει τα πόδια. Να πάει τόσος κόπος χαμένος; Δεν αντέχουμε στη σκέψη μιας προσπάθειας που την απειλούν απογοητεύσεις και αποτυχίες. Είμαστε παιδιά μιας «θετικής» εποχής, που ζητάει τη σιγουριά. Προτιμούμε να φυλάσσουμε τον Σπόρο…

Είπες πως έτσι κινδυνεύει να σαπίσει, να χαθεί εντελώς, ενώ αλλιώς σπόρος πολύς θα βρει «γη καλή» και θα πεντηκονταπλασιασθεί, θα εκατονταπλασιασθεί; Ίσως…

Κύριε, δακρύζεις;… Μα Εσύ καταλαβαίνεις. Δεν καταλαβαίνεις λοιπόν τη διαφορά αντιλήψεων;

* * *

… Ναι, έχεις δίκιο, Μεγάλε Σποριά. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δακρύζεις. Τώρα νιώθω ότι πρέπει να κλάψω κι εγώ· για τη γενιά μας, για τη Χριστιανική «Ορθόδοξη» γενιά μας, για τον εαυτό μου. Δεν είναι τόσο η διαφορά αντιλήψεων, όσο το ότι έχουμε πεισθεί πως η δική μας στενόκαρδη αντίληψη συνδυάζεται (!) θαυμάσια με τη δική Σου, ότι μάλλον δεν διαφέρει καθόλου από τη δική Σου (!), και πάψαμε να ακούμε τη φωνή Σου, «ουκ οίδα υμάς» (ίσως γιατί έγινε τόσο σιγανή από του παραπόνου το κλάμα, ίσως γιατί, αν και ισχυρή, πνίγεται στον θόρυβο της μηχανοποιημένης ζωής μας).

Τώρα, Κύριε, νιώθω κι εγώ την ανάγκη να κλάψω πικρά… Δώσε τουλάχιστον τα δάκρυα αυτά να είναι δάκρυα μετάνοιας, που θα πλύνουν τα μάτια μας και θα μας βοηθήσουν να δούμε -καθαρά. Όπως Εσύ βλέπεις τον κόσμο και τη σπορά.