Είναι γνωστό ότι το Κοράνι χαρακτηρίζει τους Εβραίους και τους χριστιανούς «λαούς της Βίβλου» και διακηρύσσει ότι ο Θεός του Ισλάμ (Αλλάχ) είναι ο ίδιος με το Θεό που μίλησε στους προφήτες της χριστιανικής Αγίας Γραφής. Στους προφήτες αυτούς βέβαια εντάσσει και τον Ιησού, απορρίπτοντας με έμφαση την ιδέα ότι είναι Υιός του Θεού και Θεός (για το θέμα αυτό μπορείτε να δείτε το άρθρο μας «Ο θάνατος του Υιού του Θεού»).

Έτσι, σύμφωνα με το Κοράνι, ο Θεός – μιλώντας για τον εαυτό του σε πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας – λέει: «Εμείς ήμασταν που αποκαλύψαμε τον Νόμο (στο Μωυσή), που σ’ αυτόν υπάρχει η καθοδήγηση και το φως. Μ’ αυτόν δικάζουν οι Προφήτες, που δήλωσαν υποταγή στον Αλλάχ, τους Ιουδαίους, και μ’ αυτόν επίσης δικάζουν οι Ραββίνοι και οι Νομικοί που σ’ αυτούς ανατέθηκε η διαφύλαξη του Βιβλίου του Αλλάχ, και εμαρτύρησαν γι’ αυτό…». «Και πάνω στα χνάρια τους στείλαμε τον Ιησού, το γιο της Μαριάμ, επικυρώνοντας τις Γραφές (Ταουρά) που είχαν σταλεί, πριν απ’ αυτόν, και του δώσαμε το Ευαγγέλιο, που σ’ αυτό υπάρχει η καθοδήγηση και το φως, καθώς και η επικύρωση των Γραφών που είχαν σταλεί πριν απ’ αυτόν: Καθοδήγηση και προειδοποίηση για όσους σέβονται τον Αλλάχ. Κι άφησε το λαό του Ευαγγελίου να δικάζει, να κρίνει σύμφωνα με όσα αποκαλύφθηκαν σ’ αυτό απ’ τον Αλλάχ. Κι όποιος δεν δικάσει με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν απ’ τον Αλλάχ, αυτοί είναι οι παράνομοι» (σούρα 5, 44, 46-47).

Ως πιστοί του αληθινού Θεού, κατά το Ισλάμ, ιουδαίοι και χριστιανοί αναγνωρίζεται, κατ’ αρχάς, ότι διαθέτουν μέρος της αλήθειας και, θεωρητικά, η αντιμετώπισή τους από τους μουσουλμάνους πρέπει να είναι ευνοϊκή. Συγχρόνως όμως, σε αναρίθμητα σημεία του Κορανίου διακηρύσσεται ότι διαστρέβλωσαν την αποκάλυψη που «είχε δοθεί από το Θεό στο Μωυσή και τον Ιησού», εισάγοντας «βλάσφημα δόγματα», με κυριότερα την πίστη ότι «ο Αλλάχ έχει συνεργούς» ή «συνέταιρους» (εννοείται η πίστη στην Αγία Τριάδα) και ότι ο Ιησούς είναι Υιός του Θεού και Θεός. Το τελευταίο μάλιστα, κατά το Κοράνιο, ισοδυναμεί με το ότι οι χριστιανοί διδάσκουν ότι «ο Ιησούς είναι ο ίδιος ο Αλλάχ», πράγμα που χρειάζεται μια επεξήγηση:

Εξυπακούεται, ότι, αν θεωρήσουμε ότι ο Αλλάχ, όπως τον εννοεί το Ισλάμ, ταυτίζεται με το Θεό Πατέρα, οι χριστιανοί δεν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι το ίδιο Πρόσωπο με Αυτόν. Ο Ιησούς είναι Θεός (Αλλάχ), ενωμένος με τον Πατέρα μέσω της κοινής ουσίας και της άπειρης αγάπης, αλλά είναι διαφορετικό πρόσωπο από τον Πατέρα – γι’ αυτό άλλωστε ονομάζεται «Υιός του Πατρός», πράγμα που δεν θα συνέβαινε αν ήταν το ίδιο Πρόσωπο. Περισσότερα στο άρθρο «Ο Θεός ως Αγία Τριάδα» (http://o-nekros.blogspot.gr/2011/03/blog-post_24.html), στο «Περί της Αγίας Τριάδος – Ποιος είναι ο Θεός» και στην ενότητά μας «Περί Θεού».

Με τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το Κοράνι, και κατ’ επέκτασιν το Ισλάμ, απορρίπτει εντονότερα την πίστη των χριστιανών, παρά των Εβραίων: και οι δύο διδασκαλίες που αναφέραμε παραπάνω είναι χριστιανικές και απορρίπτονται κι από τους Εβραίους εξίσου όπως και από τους μουσουλμάνους (γενικά το Ισλάμ κλίνει προς τον ιουδαϊσμό και θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια παλινδρόμηση στη νοοτροπία της Παλαιάς Διαθήκης, μια επικύρωση του μωσαϊκού νόμου, παρακάμπτοντας εντελώς τη διδασκαλία του Χριστού και το χριστιανισμό: διδάσκει μονοπρόσωπο Θεό, περιτομή, λήψη και απολυτοποίηση ενός «θείου Νόμου», ποινές θανάτου, απαγορεύσεις τροφών, πολεμικά κελεύσματα και καθοδήγηση στη μάχη από το Θεό κ.λ.π.). Τους Εβραίους το Κοράνι τους κατηγορεί κυρίως για ανηθικότητα και υποκρισία και γιατί είπαν «ότι ο Έσδρας είναι υιός του Αλλάχ» (εσφαλμένη εντύπωση, για την οποία δες σημείωση στο τέλος). Και βέβαια χριστιανοί και Εβραίοι κατακρίνονται, γιατί δεν πίστεψαν «στην τελική αποκάλυψη του Θεού, στο Κοράνι» και δεν ασπάστηκαν το Ισλάμ.

Έτσι, η άποψη του Κορανίου για τους «λαούς της Βίβλου» είναι αντιφατική. Γράφει π.χ.: «Όσοι όμως πίστεψαν (στο Κοράνιο) κι όσοι ακολούθησαν τις ιουδαϊκές γραφές και οι χριστιανοί και οι σαββαίοι, κι όποιος άλλος πίστεψε στον Αλλάχ και στην Έσχατη Ημέρα κι έκανε το καλό, θα έχουν την ανταμοιβή του Κυρίου τους. Σ’ αυτούς δεν θα υπάρχει ούτε φόβος, ούτε λύπη» (σούρα 2, 62). Επίσης, σύμφωνα με σχετική χαντίθ, ο Μωάμεθ λέει: «Όποιος αδικεί έναν Εβραίο ή έναν χριστιανό, θα βρεθεί κατηγορούμενος την ημέρα της κρίσεως» (Αλ. Καρυώτογλου, Ορθοδοξία και Ισλάμ, Δόμος 1994, σελ. 80, όπου και παραπομπή σε ισλαμική πηγή).

Όμως ο σεβασμός αυτός φαίνεται να αναιρείται από πληθώρα εδαφίων, που τους χαρακτηρίζουν ανήθικους και υποκριτές, με τους οποίους οι μουσουλμάνοι δεν πρέπει να συνάπτουν φιλικές σχέσεις, π.χ. σούρα 5, 51: «Ω! Σεις που πιστέψατε! Μην κάνετε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς φίλους και προστάτες σας! Δεν είναι παρά μεταξύ τους φίλοι και προστάτες. Κι εκείνος ανάμεσά σας που πιάνει (φιλίες) μ’ αυτούς είναι ένας απ’ αυτούς. Ο Αλλάχ δεν καθοδηγεί τον άδικο και παράνομο λαό».

Άλλα σημεία τους εξισώσουν με τους άπιστους, ακριβώς για λόγους πίστης, όπως στη σούρα 2, στ. 137: «Αν αυτοί (οι χριστιανοί και οι Εβραίοι) πίστεψαν, σ’ αυτό που εσείς πιστέψατε, τότε βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Αν όμως αρνηθούν, τότε αυτοί είναι οι σχισματικοί. Ο Αλλάχ όμως θα σε προστατέψει απέναντί τους. Και Αυτός είναι ο Ακούων, ο Παντογνώστης (όλα τα ακούει κι όλα τα γνωρίζει)».

Ή στη σούρα 5, 17: «Άπιστοι είναι πραγματικά εκείνοι που λένε ότι ο Αλλάχ είναι ο Χριστός, ο γιος της Μαριάμ. Λέγε: “Ποιος έχει την ελάχιστη δύναμη έναντι του Αλλάχ που αν ήθελε θα μπορούσε να θανατώσει το Χριστό, το γιο της Μαριάμ, και τη μητέρα του και όλους που βρίσκονται στη γη;” Γιατί στον Αλλάχ ανήκει η κυριαρχία των ουρανών και της γης, κι ό,τι βρίσκεται ανάμεσά τους. Δημιουργεί ό,τι θέλει. Κι ο Αλλάχ είναι Παντοδύναμος».

Στ. 65: «Αν όμως ο λαός της Βίβλου πίστευε και σεβόταν τον Αλλάχ, τότε εμείς θα εξαλείφαμε τις αδικίες τους, και θα τους κάναμε να μπουν στον Παράδεισο της Ευτυχίας».

Στ. 72: «Βλαστημούν βέβαια όποιοι λένε ότι: “Ο Αλλάχ είν’ ο Χριστός ο γιος της Μαριάμ”. Ο Χριστός είπε: “Ω! Παιδιά του Ισραήλ! Λατρεύετε τον Αλλάχ, τον Κύριό μου και Κύριό σας”. Και σίγουρα όποιος συνδυάζει άλλους θεούς με τον Αλλάχ [σ.σ.: την Αγία Τριάδα] τότε ο Αλλάχ θα τους απαγορεύσει γι’ αυτόν, τον Παράδεισο και σπίτι του θα είναι η Φωτιά. Κι εκεί δεν θα υπάρχει κανείς για να βοηθήσει τους κακοποιούς».

Οι στίχοι 5, 82-83, εκ πρώτης όψεως, φανερώνουν κάποια εκτίμηση προς τους χριστιανούς: «Θ’ ανακαλύψεις ότι οι πιο φανατικοί στην έχθρα απ’ τους ανθρώπους προς τους πιστούς είναι οι εβραίοι και οι ειδωλολάτρες, αυτοί που συνεταιρίζουν άλλους με τον ΑΛΛΑΧ, ενώ θ’ ανακαλύψεις ότι οι πιο κοντινοί στην αγάπη προς τους πιστούς είναι αυτοί που λένε: “Είμαστε Χριστιανοί” και αυτό γιατί μεταξύ τους υπάρχουν άνθρωποι αφοσιωμένοι στη μάθηση καθώς και μοναχοί και δεν είναι υπερήφανοι. Και όταν ακούσουν το αποκαλυφθέν στον Απόστολο βλέπεις τα μάτια τους να δακρύζουν γιατί αναγνωρίζουν την αλήθεια. Λένε: “Κύριέ μας! πιστέψαμε και γράψε μας μαζί μ’ όσους μαρτύρησαν”».

Κι εδώ όμως παρατηρούμε ένα βαθύτερο νόημα: αυτοί που, κατά τους μουσουλμάνους, «συνεταιρίζουν άλλους με τον Αλλάχ» (διδάσκουν ότι ο Αλλάχ δεν είναι μόνος, αλλά έχει συνεργούς) είναι οι χριστιανοί! Συνεπώς κι αυτοί συγκαταλέγονται στους «πιο φανατικούς εχθρούς των πιστών» (μουσουλμάνων)… Αντίθετα, ως αγαθοί χριστιανοί που «δεν είναι υπερήφανοι» εμφανίζονται μόνο εκείνοι που αποδέχονται με δάκρυα συγκίνησης το κήρυγμα του Μωάμεθ, απαρνούνται την πίστη των πατέρων τους και ασπάζονται το Ισλάμ!...

Στην πραγματικότητα, οι Λαοί της Βίβλου θεωρούνται άπιστοι και παραβάτες του θείου Νόμου (του Ισλάμ), που υποτίθεται ότι τους είχε ήδη δοθεί μέσω των προφητών, εκτός αν πιστέψουν στο κήρυγμα του Μωάμεθ. Η σύντομη σούρα 98 λέει:

«Οι άπιστοι, είτε μεταξύ των οπαδών της Βίβλου, (είτε είναι) Πολυθεϊστές, δεν επρόκειτο να εκτραπούν (εγκαταλείποντας την πλάνη τους), μέχρι να τους έρθει η Καθαρή Απόδειξη, ένας Απόστολος (που έχει σταλεί) από τον Αλλάχ, να απαγγείλει (σελίδες από) γραφές αγνές και ιερές, που μέσα τους υπάρχουν οι αξιόλογοι νόμοι.

Και δεν διαιρέθηκαν σε σχίσματα αυτοί που τους δόθηκε η Βίβλος, παρά μόνο ύστερα από την άφιξη της Καθαρής Απόδειξης (με τον Προφήτη, που με τη ζωή του, την προσωπικότητα και τη διδασκαλία του ήταν η φανερή μαρτυρία).

Και δεν είχαν διαταχθεί (στη Βίβλο) παρά μόνο (αυτό): Να λατρεύουν τον Αλλάχ με ειλικρινή πίστη (χωρίς να συνταιριάζουν μ’ Αυτόν κανένα [υπονοείται η πίστη στην Αγία Τριάδα, που απορρίπτεται φυσικά]), να τηρούν την Προσευχή, να δίνουν – τακτικά – Ελεημοσύνη. Και αυτή είναι η Θρησκεία της Αλήθειας (με τα σωστά και ίσια θεσπίσματα)», δηλ. το Ισλάμ. Όποιοι δεν το αποδέχονται:

«Βέβαια οι άπιστοι (είτε είναι) από τους οπαδούς της Βίβλου είτε από τους Πολυθεϊστές, θα μείνουν στη Φωτιά της Κόλασης, όπου (για πάντα) κατοικούν. Αυτοί είναι οι χειρότεροι από τα πλάσματα.

Αυτοί που έχουν πίστη [μουσουλμανική] και κάνουν το καλό, είναι βέβαια τα καλύτερα πλάσματα. Η αμοιβή τους είναι με τον Κύριό τους. Κήποι Αιωνιότητας, που κάτω τους τρέχουν τα ποτάμια. Θα παραμείνουν εκεί για πάντα. Ο Αλλάχ είναι πολύ ευχαριστημένος απ’ αυτούς, κι αυτοί Τον ευχαριστούν. Κι όλα αυτά για όποιον φοβάται τον Κύριό του».

Ο πόλεμος κατά των λαών της Βίβλου

Ο πόλεμος των «πιστών του Αλλάχ» πρέπει να είναι σκληρός, ακόμη και ενάντια στους Λαούς της Βίβλου:

«Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, κι ούτε στην Έσχατη Ημέρα, και δεν απαγορεύουν αυτά που απαγόρευσε ο Αλλάχ κι ο Απόστολός Του (Μουχάμμεντ), κι ούτε αναγνωρίζουν την αληθινή θρησκεία, (ακόμη κι αν είναι) απ’ το Λαό που του δόθηκε η Βίβλος, μέχρις ότου δώσουν το φόρο υποτέλειας (τζίζγια) με εκούσια υποταγή, κι (αισθανθούν) τον εαυτό τους ταπεινωμένο.

Κι είπαν οι Εβραίοι ότι ο Έσδρας ήταν γιος του Αλλάχ ^(*). Κι είπαν οι χριστιανοί ότι ο Μεσσίας ήταν γιος του Αλλάχ. Αυτά είναι λόγια που βγήκαν απ’ τα χείλια τους και που μιμούνται τα λόγια εκείνων που αρνήθηκαν (παλιά) από πριν την πίστη. Ας πέσουν στην καταστροφή που έχουν απομακρυνθεί απ’ την Αλήθεια στρέφοντας προς το ψεύδος.

Πήραν τους ιερείς και τους αναχωρητές (μοναχούς) τους για Κυρίους αντί τον Αλλάχ και (πήραν για Κύριο) το Μεσσία το γιο της Μαριάμ, και αν είχαν διαταχθεί να μη λατρεύουν παρά μόνο τον Αλλάχ, τον Ένα. Δεν υπάρχει Θεός παρά μόνο Εκείνος (ο Αλλάχ). Δόξα στην παντοδυναμία Του! – πολύ μακρυά είναι Εκείνος για να έχει συνεταίρους με Αυτόν.

Θέλουν να σβήσουν με τα στόματά τους το Φως (το Κοράνιο) του Αλλάχ. Όμως ο Αλλάχ δεν το επιτρέπει, αλλά θα συμπληρωθεί το Φως Του (με την ανύψωση του Ισλάμ), ακόμα κι αν οι άπιστοι το απεχθάνονται» (σούρα 9, 29-32).

Αν και η σούρα 9 γενικά προτρέπει σε πόλεμο ενάντια σε πρώην συμμάχους που αθέτησαν τις συνθήκες (όπως αρέσκονται να βεβαιώνουν οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι απολογητές, όταν οι επικριτές του Ισλάμ παραθέτουν πολεμικά εδάφια από αυτή τη σούρα), όμως εδώ βλέπουμε ότι οι Λαοί της Βίβλου θεωρούνται εχθροί όχι γιατί έκαναν κάτι κακό, αλλά για την ίδια την πίστη τους, που τους καταλογίζεται ως βλασφημία, ενώ η υπεράσπισή της θεωρείται επιβουλή κατά του μόνου αυθεντικού θείου Φωτός («θέλουν να σβήσουν με τα στόματά τους το Φως του Αλλάχ»).

Έτσι, ο σεβασμός ή ο αφανισμός πληθυσμών από τους Λαούς της Βίβλου αφήνεται στην κρίση κάθε μουσουλμάνου, ο οποίος νομιμοποιείται κατά περίστασιν είτε να τους προστατεύσει είτε να τους αφανίσει, αν τους κρίνει άδικους, βλάσφημους, άπιστους, υποκριτές ή «επιτιθέμενους» (π.χ. για να ελευθερώσουν ήδη κατειλημμένα εδάφη). Άλλωστε, αφού εξ ορισμού δε θα δεχτούν την πίστη και τις διαταγές του Κορανίου, «είναι οι χειρότεροι από τα πλάσματα»!

Η «προστασία των χριστιανών»

Ας σημειωθεί ότι ο αχτιναμές του Μωάμεθ από το 2ο έτος Εγίρας (623 μ.Χ.), που έθετε υπό την προστασία του τη μονή Αγίας Αικατερίνης του Σινά, αφορά μόνο στη μονή και στον πληθυσμό της περιοχής – απόδειξη ότι: (α) τον αχτιναμέ τον άφησε στο μοναστήρι, ενώ, αν έθετε υπό προστασία όλους τους χριστιανούς, θα τον παρέδιδε στους ηγέτες των στρατευμάτων του, (β) ο πορθητής της Ιερουσαλήμ χαλίφης Ουμάρ (Όμαρ) συνέταξε άλλο αχτιναμέ για το πατριαρχείο Ιεροσολύμων και (γ) όταν το 1517 κατέλαβε την Αίγυπτο ο Σουλτάνος Σελίμ Α΄, επικύρωσε τα προνόμια της μονής Σινά με βάση τον αχτιναμέ του Μωάμεθ, όμως δεν αισθάνθηκε δεσμευμένος για όλους τους χριστιανούς της οικουμένης. Πολύ περισσότερο, δεν θεώρησε π.χ. υποχρέωσή του να απελευθερώσει τα εδάφη που κατέκτησε ο μουσουλμανικός στρατός – αρχικά αραβικός και στη συνέχεια τουρκικός – όλους τους αιώνες της ισλαμικής εξάπλωσης.

Τα έγγραφα αυτά είναι συνθήκες διατήρησης της ειρήνης και στην πραγματικότητα έχουν πολιτικό και όχι θρησκευτικό ή πνευματικό περιεχόμενο. Σε περίπτωση μάλιστα νίκης των μουσουλμανικών στρατευμάτων, οι συμφωνίες ισχύουν όσο οι κατακτημένοι ή παραδοθέντες λαοί υποτάσσονται πειθήνια, αλλά ανατρέπονται αυτοστιγμεί μόλις οι υποταγμένοι πληθυσμοί νοσταλγήσουν και διεκδικήσουν την ελευθερία τους, πράγμα που εκλαμβάνεται ως «πόλεμος κατά του Ισλάμ» και αντιμετωπίζεται με την ανάλογη σκληρότητα (με το Ισλάμ… «αμυνόμενο»)!...

Οι Εβραίοι και οι χριστιανοί υπήκοοι ενός ισλαμικού κράτους ονομάζονται «Αχλ αλ δίμμα» ή «διμμίτες», δηλαδή «άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από προστασία, προστατευόμενοι». Στο τελευταίο μέρος αυτού του άρθρου θα δούμε τις συνθήκες υπό τις οποίες βίωναν την προστασία (καταναγκαστική υποταγή) αυτή.

Ο χαλίφης Όμαρ

Οι μουσουλμάνοι αρέσκονται να παραθέτουν κάποια παραδείγματα ηθικής και δίκαιης συμπεριφοράς μουσουλμάνων ηγετών προς χριστιανούς. Έτσι, λαμβάνουμε από μουσουλμάνο απολογητή τρεις περιπτώσεις δικαιοσύνης από τον Όμαρ ιμπν αλ Χαττάμπ, δεύτερο χαλίφη, δηλ. τρίτο ηγέτη του θεοκρατικού ισλαμικού κράτους μετά το Μωάμεθ και τον Αμπού Μπακρ:

«Κάποτε, όταν χαλίφης ήταν ο Όμαρ ιμπν αλ Χαττάμπ (ο ΑΛΛΑΧ ας είναι Ευχαριστημένος μ’ αυτόν), έγινε ένας αγώνας στην Αίγυπτο. Ο γιος του διοικητή της Αιγύπτου “Αμρ ιμπν Ας”, έτρεξε με το άλογό του και παραβρέθηκε σε αγώνα με έναν χριστιανό, ο οποίος είχε και αυτός φέρει το άλογό του για να δουν ποιος θα περάσει ποιον. Κέρδιζε ο χριστιανός με το άλογό του και τότε κάποια στιγμή ο γιος του διοικητή χτύπησε τον χριστιανό με το μαστίγιό του στο πρόσωπο και το πρόσωπό του (του χριστιανού) γέμισε με αίματα. Τότε ο χριστιανός αυτός παραπονέθηκε στον χαλίφη Όμαρ (ραντιγιαλλάχου άνχου) και ο χαλίφης Όμαρ (ραντιγιαλλάχου άνχου) είπε στον γιο του διοικητή: “Όπως εσύ είσαι ελεύθερος, έτσι και αυτός ο άνθρωπος είναι ελεύθερος. Με πιο δικαίωμα τον χτυπάς”; Στη συνέχεια μαστιγώσανε τον γιο του διοικητή και δικαιώσανε τον χριστιανό.

Επίσης, κάποτε ένας εβραίος είχε μια διαφορά με κάποιον μουσουλμάνο και πήγαν στον προφήτη για τους επιλύσει αυτός το πρόβλημα τους. Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) δικαίωσε τον εβραίο. Ο μουσουλμάνος δεν αρέστηκε στην απόφαση του προφήτη και ζήτησε απ’ τον εβραίο να ζητήσουν τη μεσολάβηση και κάποιου άλλου. Ο Εβραίος το δέχτηκε και τότε πήγαν στον Όμαρ ιμπν αλ Χαττάμπ (ραντιγιαλλάχου άνχου). Ο Όμαρ τότε τους ρώτησε το πρόβλημά τους και μόλις άκουσε ότι ο προφήτης είχε δικαιώσει τον εβραίο, έβγαλε το σπαθί του και σκότωσε τον μουσουλμάνο.

Κάποτε στην Αίγυπτο, τον καιρό που χαλίφης ήταν ο Όμαρ ιμπν αλ-Χαττάμπ (ραντιγιαλλάχου άνχου), μία χριστιανή γυναίκα του παραπονέθηκε ότι ο διοικητής της Αιγύπτου γκρέμισε ένα μέρος του σπιτιού της και το ενσωμάτωσε στο τζαμί που ήταν δίπλα. Βέβαια ο διοικητής της Αιγύπτου είχε καταβάλει χρηματική αποζημίωση και αυτή η πράξη (η αποζημίωση με σκοπό τη μεγέθυνση του τζαμιού λόγω αύξησης του πλήθους των πιστών) θα ήταν κάτι νόμιμο σήμερα, εφόσον αφορούσε γενικό καλό. Ωστόσο η γυναίκα αυτή δεν ήθελε την αποζημίωση και ήθελε κανονικά το σπίτι της. Ο χαλίφης τότε υποστήριξε το δίκαιο αυτής της χριστιανής γυναίκας και έδωσε διαταγή να γκρεμίσουν το τζαμί και να ξαναφτιάξουν το σπίτι της όπως ήταν και πριν».

Τα παραδείγματα αυτά, αν και αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στις περιπτώσεις βίας και καταπίεσης των χριστιανών από τους μουσουλμάνους κατακτητές διαχρονικά, ακόμη και στην εποχή μας, φανερώνουν απλώς το ήθος και τη δικαιοσύνη (ή την πολιτική ευστροφία) του χαλίφη Όμαρ, για τα οποία ασφαλώς αξίζει να δείξουμε σεβασμό. Όπως αξίζει να δείξουμε σεβασμό για κάθε ηθική και δίκαιη συμπεριφορά ενός ηγέτη, απ’ όποια θρησκεία και απ’ όποιο βασίλειο, λαό, πολιτισμό και ιστορική περίοδο κι αν προέρχεται. Πέρα από το προσωπικό ήθος του Όμαρ όμως, δεν σημαίνουν τίποτε περισσότερο. Ας σημειωθεί ότι ο χαλίφης Όμαρ ιμπν αλ-Χαττάμπ είναι ο κατακτητής της Ιερουσαλήμ και της Αιγύπτου και μεγάλου μέρους του περσικού κράτους, καθώς και ο άνθρωπος που, κατά διαταγή του, τα χειρόγραφα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας έγιναν καύσιμη ύλη για να θερμαίνεται το νερό στα λουτρά της πόλης, μετά την αραβική κατάκτηση. Στην Ιερουσαλήμ, όπως είπαμε και παραπάνω, συνέταξε αχτιναμέ και εγγυήθηκε την προστασία των χριστιανών, ενώ αποκατέστησε τα λατρευτικά δικαιώματα των Εβραίων. Όμως τι δουλειά είχε να αναλάβει πολιορκία και κατάκτηση της Ιερουσαλήμ και των άλλων τόπων, όπου έφτασε το σπαθί του, αν ήταν πραγματικά δίκαιος και πιστός; Ή μάλλον – για να το πω πιο σωστά – αν η θρησκεία, στην οποία πραγματικά ήταν πιστός, δεν ήταν από τις ρίζες της μια θρησκεία πολέμου και κατακτήσεων;

Ειλικρινά, με κάθε σεβασμό προς τους πιστούς του Ισλάμ, δε θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι πραγματικοί άνθρωποι του Θεού, που έχουν διδαχτεί να πολεμούν «μόνον αμυντικά» (όπως θεωρητικά λέει το Κοράνι), δεν ιδρύουν μια τεράστια αυτοκρατορία αλλά (αν δεν επιλέξουν το δρόμο του μαρτυρίου) αμύνονται κατά των επιτιθέμενων και, αφού τους απωθήσουν, επιστρέφουν στο σπίτι τους – το Κοράνι όμως απειλεί με αιώνια βασανιστήρια όποιον πιστό δεν πολεμήσει «υπέρ του Αλλάχ» (σούρα 9, 38-39). Περισσότερα προσκαλώ τον αναγνώστη να διαβάσει στο άρθρο μας «Παύλος, το χριστιανικό ανάλογο του Μωάμεθ». Και, επαναλαμβάνοντάς τα παραπάνω, θα τους προσκαλώ με αγάπη να γίνουν ορθόδοξοι χριστιανοί. Να ανταλλάξουν δηλαδή το επίγειο, προσωρινό και ματωμένο βασίλειο, που ίδρυσε ο Μωάμεθ και οι χαλίφες του, με το αληθινό, αιώνιο και άγιο βασίλειο του Θεού, που έφερε στη ζωή και στην καρδιά των ανθρώπων ο Χριστός, τη βασιλεία των ουρανών. Η πρόσκληση αυτή γίνεται από αγάπη και θα ωφελήσει μόνο τους ίδιους τους μουσουλμάνους, γιατί εμείς, ακόμη κι αν μας σφάξουν και κάψουν τις πόλεις μας, τα σπίτια μας, τις εκκλησίες μας (όπως έχουν κάνει αμέτρητες φορές μέσα στην ιστορία και κάνουν και σήμερα σε αρκετές χώρες), θα πάμε στο Χριστό ως μάρτυρες. Εκείνοι όμως θα έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα, με την ψευδαίσθηση ότι υπακούνε «στο θέλημα του Αλλάχ».

Αποσπάσματα του Κορανίου για τους Λαούς της Βίβλου

Παρακάτω ανθολογούμε χωρίς σχόλια ορισμένα από τα χωρία του Κορανίου, που αναφέρονται στους Λαούς της Βίβλου. Τα χωρία λαμβάνονται μόνο από τις σούρες 2 και 5, αλλά στο άρθρο μας, παραπάνω, έχουμε ήδη παραθέσει και χωρία από άλλες σούρες. Οι παρενθέσεις προέρχονται από την έκδοση του Κορανίου, απ’ όπου λάβαμε τα παραθέματα: Το Ιερό Κοράνιο και μετάφραση των Εννοιών Του στην Ελληνική Γλώσσα, Συγκρότημα του Βασιλιά Φαχντ για την εκτύπωση του Ιερού Κορανίου. Οι λίγες δικές μας εξηγήσεις τίθενται σε αγκύλες: […].

Σούρα 2

Στίχος 62: «Όσοι όμως πίστεψαν (στο Κοράνιο) κι όσοι ακολούθησαν τις ιουδαϊκές γραφές και οι χριστιανοί και οι σαββαίοι, κι όποιος άλλος πίστεψε στον Αλλάχ και στην Έσχατη Ημέρα κι έκανε το καλό, θα έχουν την ανταμοιβή του Κυρίου τους. Σ’ αυτούς δεν θα υπάρχει ούτε φόβος, ούτε λύπη».

Στ. 85 «…Μήπως πιστεύετε σ’ ένα μέρος μονάχα του Βιβλίου και αρνείστε το υπόλοιπο; Η ανταμοιβή της συμπεριφοράς σας δεν θα είναι, παρά μόνο η ντροπή στην τωρινή ζωή. Την ημέρα δε της κρίσεως θα παραδοθούν στα πιο φρικτά βασανιστήρια. Γιατί ο Αλλάχ δεν παραβλέπει ό,τι κάνετε».

Στ. 116: «Και είπαν: “ο Αλλάχ γέννησε έναν υιό”. Δόξα σ’ Αυτόν. Όχι! Σ’ Αυτόν ανήκουν όλα, όσα βρίσκονται στους ουρανούς και στη γη, κι όλα σ’ Αυτόν υποτάσσονται».

Στ. 120: «Και ποτέ δεν πρόκειται οι Εβραίοι, ούτε οι χριστιανοί, να σε χωνέψουν, εκτός αν εσύ ακολουθήσεις την παρούσα μορφή της θρησκείας τους. Λέγε: “Η καθοδήγηση (ο ισλαμισμός) του Αλλάχ, είναι η μόνη αληθινή καθοδήγηση”. Αν ακολουθήσεις τις επιθυμίες τους, έπειτα από τη γνώση που πήρες, ούτε Προστάτη ούτε βοηθό θα βρεις εκ μέρους του Αλλάχ».

Στ. 135: «Κι είπαν: “Γίνετε Εβραίοι ή χριστιανοί για να είστε στο σωστό δρόμο”. Απάντησέ τους: “Όχι! ακολουθούμε τη θρησκεία του Αβραάμ, του όρθιου, και ποτέ δεν ήταν από τους ειδωλολάτρες”».

Στ. 137: «Αν αυτοί (οι χριστιανοί και οι Εβραίοι) πίστεψαν, σ’ αυτό που εσείς πιστέψατε, τότε βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Αν όμως αρνηθούν, τότε αυτοί είναι οι σχισματικοί. Ο Αλλάχ όμως θα σε προστατέψει απέναντί τους. Και Αυτός είναι ο Ακούων, ο Παντογνώστης (όλα τα ακούει κι όλα τα γνωρίζει)».

Στ. 139-140: «Πες: Μήπως θα φιλονικήσετε μαζί μας στη θρησκεία του Αλλάχ; που είναι ο Κύριός μας κι ο Κύριός σας; και που είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας κι εσείς για τις δικές σας; Και εμείς σ’ Αυτόν είμαστε ειλικρινείς (στην πίστη μας σ’ Αυτόν;).

Ή μήπως θα πείτε ότι ο Αβραάμ κι ο Ισμαήλ κι ο Ισαάκ κι ο Ιακώβ ήταν Εβραίοι ή χριστιανοί; Πες: Ποιος γνωρίζει, εσείς ή ο Αλλάχ; Και ποιος είναι περισσότερο άδικος απ’ εκείνους που απέκρυψαν τη μαρτυρία που είχαν απ’ τον Αλλάχ; ο Αλλάχ όμως δεν είναι αδιάφορος σ’ όσα κάνετε».

Στ. 145: «Οποιοδήποτε σημείο κι αν κάνεις μπροστά στο λαό του Βιβλίου, αυτοί δεν πρόκειται ν’ ακολουθήσουν τη δική σου κατεύθυνση της Κίμπλα [προσευχής], ούτε και συ τη δική τους, ούτε στην πραγματικότητα ακολουθούν ο ένας του άλλου την Κίμπλα. Αν ακολουθήσεις την επιθυμία τους, μετά από τη γνώση που δέχτηκες, τότε εσύ θα είσαι ένας από τους άδικους».

Στ. 165: «Κι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν άλλους μαζί με τον Αλλάχ, σαν όμοιους με Αυτόν, και τους αγαπούν όπως θα έπρεπε να αγαπιέται μόνο ο Αλλάχ. Η αγάπη όμως στον Αλλάχ εκείνων που πιστεύουν είναι δυνατότερη. Κι αν όσοι ασεβούν μπορούν να μάθουν αλίμονο! θα βλέπουν τα βασανιστήρια (που τους περιμένουν) ότι κάθε εξουσία ανήκει στον Αλλάχ κι είναι πολύ σκληρός όταν επιβάλλει τιμωρίες».

Σούρα 5

Στίχος 13: «Επειδή όμως αθέτησαν την Συμφωνία τους, τους αναθεματίσαμε και σκληρύναμε τις καρδιές τους. Παραποίησαν τις λέξεις κι αγνόησαν ένα μεγάλο μέρος απ’ το Μήνυμα που τους εστάλη, κι ακόμα θα τους βρεις να κατρακυλούν σε (νέες) δολοπλοκίες (εξαιρούνται λίγοι απ’ αυτούς). Συγχώρεσέ τους όμως και παράβλεψε, γιατί ο Αλλάχ αγαπά τους αγαθοεργούς».

Στ. 14-17: «Και απ’ εκείνους ακόμη που είπαν είμαστε Χριστιανοί, πήραμε μια συμφωνία, και αγνόησαν ένα μεγάλο μέρος απ’ το Μήνυμα που τους εστάλη. Έτσι τους προξενήσαμε το μίσος και την έχθρα μεταξύ τους, μέχρι την Ημέρα της Κρίσης. Και ο Αλλάχ θα τους ειδοποιήσει για το τι είναι εκείνο που είχαν κάνει.

Ω! λαοί του Βιβλίου! Σας ήρθε ο Απόστολός μας [ο Μωάμεθ] αποκαλύπτοντάς σας πολλά απ’ αυτά που συνηθίζατε να κρύβετε απ’ το Βιβλίο και παραβλέπει πολλά απ’ αυτά που παραλείπετε. Σας ήρθε τώρα απ’ τον Αλλάχ φως (ο Μουχάμμεντ) και ένα ξεκάθαρο Βιβλίο (το Κοράνιο).

Που μ’ αυτό ο Αλλάχ καθοδηγεί όλους όσοι εκλιπαρούν την ευχαρίστησή Του στην ειρήνη (κι ασφάλεια) και τους οδηγεί, με τη θέλησή Του, απ’ το σκοτάδι στο φως – τους οδηγεί σ’ ένα ίσιο μονοπάτι.

Άπιστοι είναι πραγματικά εκείνοι που λένε ότι ο Αλλάχ είναι ο Χριστός, ο γιος της Μαριάμ. Λέγε: “Ποιος έχει την ελάχιστη δύναμη έναντι του Αλλάχ που αν ήθελε θα μπορούσε να θανατώσει το Χριστό, το γιο της Μαριάμ, και τη μητέρα του και όλους που βρίσκονται στη γη;” Γιατί στον Αλλάχ ανήκει η κυριαρχία των ουρανών και της γης, κι ό,τι βρίσκεται ανάμεσά τους. Δημιουργεί ό,τι θέλει. Κι ο Αλλάχ είναι Παντοδύναμος».

Στ. 19: «Ω! λαοί της Βίβλου! Σας ήρθε ο Απόστολός μας ξεκαθαρίζοντάς σας τα πράγματα μετά από μια διακοπή στη σειρά των αποστόλων, για να μην πείτε: “Δεν μας ήρθε κανένας κομιστής χαρμόσυνων ειδήσεων, ούτε και κανένας προειδοποιητής”. Τώρα όμως σας έχει έρθει κομιστής χαρμόσυνων ειδήσεων και προειδοποιητής, κι ο Αλλάχ είναι Παντοδύναμος».

Στ. 35-36: «Ω! Σεις που πιστέψατε! Σεβαστείτε τον Αλλάχ, αναζητήστε τα μέσα, για να Τον πλησιάσετε, και αγωνισθείτε, για χάρη Του: ίσως πετύχετε. Για τους άπιστους όμως – ποτέ δεν θα γίνει δεκτό, να προσφέρουν όλα όσα υπάρχουν στη γη, αν τα είχαν, ακόμα και μια φορά πιο πολλά απ’ αυτά για να εξαγοράσουν τον εαυτό τους απ’ τα βάσανα της Μέρας της Κρίσης. Δικά τους είναι τα τρομερά βασανιστήρια».

Στ. 44: «Εμείς ήμασταν που αποκαλύψαμε τον Νόμο (στο Μωυσή), που σ’ αυτόν υπάρχει η καθοδήγηση και το φως. Μ’ αυτόν δικάζουν οι Προφήτες, που δήλωσαν υποταγή στον Αλλάχ, τους Ιουδαίους, και μ’ αυτόν επίσης δικάζουν οι Ραββίνοι και οι Νομικοί που σ’ αυτούς ανατέθηκε η διαφύλαξη του Βιβλίου του Αλλάχ, και εμαρτύρησαν γι’ αυτό…»

Στ. 46-47: «Και πάνω στα χνάρια τους στείλαμε τον Ιησού, το γιο της Μαριάμ, επικυρώνοντας τις Γραφές (Ταουρά) που είχαν σταλεί, πριν απ’ αυτόν, και του δώσαμε το Ευαγγέλιο, που σ’ αυτό υπάρχει η καθοδήγηση και το φως, καθώς και η επικύρωση των Γραφών που είχαν σταλεί πριν απ’ αυτόν: Καθοδήγηση και προειδοποίηση για όσους σέβονται τον Αλλάχ.

Κι άφησε το λαό του Ευαγγελίου να δικάζει, να κρίνει σύμφωνα με όσα αποκαλύφθηκαν σ’ αυτό απ’ τον Αλλάχ. Κι όποιος δεν δικάσει με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν απ’ τον Αλλάχ, αυτοί είναι οι παράνομοι».

Στ. 51-52: «Ω! Σεις που πιστέψατε! Μην κάνετε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς φίλους και προστάτες σας! Δεν είναι παρά μεταξύ τους φίλοι και προστάτες. Κι εκείνος ανάμεσά σας που πιάνει (φιλίες) μ’ αυτούς είναι ένας απ’ αυτούς. Ο Αλλάχ δεν καθοδηγεί τον άδικο και παράνομο λαό.

Βλέπετε εκείνους που στην καρδιά τους φωλιάζει μια αρρώστια, σπεύδουν στη φιλία τους λέγοντας: “Φοβόμαστε, μήπως κανένα γύρισμα της μοίρας φέρει σ’ εμάς την καταστροφή” κι ίσως ο Αλλάχ δώσει τη νίκη ή διαταγή απ’ Αυτόν, και τότε θα μετανιώσουν γι’ αυτό που έκρυψαν στις καρδιές τους».

Στ. 55-57: «(Πραγματικοί) φίλοι σας (δεν είναι άλλοι παρά) ο Αλλάχ, ο Απόστολός Του, η κοινότητα των Πιστών – όσοι προσεύχονται τακτικά και καταβάλλουν την Ζεκάτ υποτασσόμενοι στον Αλλάχ.

Κι εκείνοι που διαλέγουν τον Αλλάχ και τον Απόστολό Του και τους πιστούς – ως προστάτες (θα νικήσουν) γιατί το κόμμα του Αλλάχ είναι οι νικητές.

Ω! Σεις που πιστέψατε! Μην κάνετε φίλους και προστάτες σας αυτούς που παίρνουν στ’ αστεία και παιχνίδι την Θρησκεία σας – από εκείνους, που πήραν τη Γραφή πριν από εσάς ούτε από τους άπιστους. Να σέβεστε τον Αλλάχ αν είστε πραγματικά πιστοί».

Στ. 59: «Λέγε: “Ω! Λαέ της Βίβλου! Μήπως μας αποδοκιμάζετε για άλλο λόγο, εκτός απ’ ότι πιστέψαμε στον Αλλάχ, και σ’ αυτό που μας ήρθε και σ’ ό,τι από πριν εστάλη; Κι ότι οι πιο πολλοί από σας είναι παράνομοι και ανυπάκουοι”».

Στ. 62-66: «Πολλούς απ’ αυτούς θα τους δεις να βιάζονται στην αμαρτία και στην εχθροπάθεια, και να τρώνε απαγορευμένα φαγητά. Πονηρά πράγματι είναι τα όσα κάνουν.

Μήπως δεν μπορούσαν οι Ραββίνοι κι οι Νομομαθείς τους να τους απαγορεύουν να μη λένε αμαρτωλά λόγια και να μην τρώνε τα απαγορευμένα πράγματα; Τι πονηρές πράγματι είν’ οι πράξεις τους!

Κι είπαν οι Εβραίοι “ο Αλλάχ έχει δεμένα τα χέρια Του”. Ας δεθούν τα χέρια τους και να είναι καταραμένοι, για την (βλαστήμια) που εξεστόμισαν Τ’ αντίθετο, τα δυο Του χέρια είν’ ορθάνοιχτα: δίνει και ξοδεύει (απ’ την γενναιοδωρία Του) όπως Του αρέσει. Η αποκάλυψη που σου ήρθε από τον Κύριό σου θ’ αυξήσει σ’ άλλους από αυτούς την αδικία και την απιστία. Και σπείραμε ανάμεσά τους τη διχόνοια και το μίσος μέχρι την Μέρα της Κρίσης. Κάθε φορά που θα ανάβουν φωτιά για πόλεμο, ο Αλλάχ θα την σβήνει. Σπείρουν το κακό στη γη. Κι ο Αλλάχ δεν αγαπά τους κακοποιούς.

Αν όμως ο λαός της Βίβλου πίστευε και σεβόταν τον Αλλάχ, τότε εμείς θα εξαλείφαμε τις αδικίες τους, και θα τους κάναμε να μπουν στον Παράδεισο της Ευτυχίας.

Αν μονάχα επέμεναν σταθερά στο Νόμο, στο Ευαγγέλιο και στις αποκαλύψεις που τους εστάλησαν απ’ τον Κύριό τους, τότε θ’ απολάμβαναν την ευτυχία τρώγοντας ό,τι ήταν από πάνω τους και ό,τι κάτ’ απ’ τα πόδια τους. Ανάμεσά τους υπάρχει μια ομάδα που βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Τι πονηρές πράξεις κάνουν οι περισσότεροι!»

Στ. 69-70 «Αυτοί όμως που πίστεψαν (στο Κοράνι) καθώς κι αυτοί που είναι Ιουδαίοι και οι Σαββαίοι και οι Χριστιανοί, κι οποιοσδήποτε πιστεύει στον Αλλάχ και στην Τελευταία Μέρα κι έκανε το καλό, γι’ αυτούς δεν υπάρχει ούτε φόβος, ούτε και θα πικραθούν.

Πήραμε τη Συμφωνία των Παιδιών του Ισραήλ και στείλαμε σ’ αυτούς Αποστόλους. Κάθε φορά που ερχόταν σ’ αυτούς Απόστολος μ’ ό,τι αυτοί δεν επιθυμούσαν – άλλους τους είπαν απατεώνες κι άλλους τους σκότωσαν».

Στ. 72-73: «Βλαστημούν βέβαια όποιοι λένε ότι: “Ο Αλλάχ είν’ ο Χριστός ο γιος της Μαριάμ”. Ο Χριστός είπε: “Ω! Παιδιά του Ισραήλ! Λατρεύετε τον Αλλάχ, τον Κύριό μου και Κύριό σας”. Και σίγουρα όποιος συνδυάζει άλλους θεούς με τον Αλλάχ [την Αγία Τριάδα] τότε ο Αλλάχ θα τους απαγορεύσει γι’ αυτόν, τον Παράδεισο και σπίτι του θα είναι η Φωτιά. Κι εκεί δεν θα υπάρχει κανείς για να βοηθήσει τους κακοποιούς.

Πράγματι βλαστήμησαν όσοι είπαν: “Ο Αλλάχ είν’ ένας απ’ τους τρεις της Τριάδας”, γιατί δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από Ένα Θεό. Και αν δεν παραιτηθούν απ’ τον λόγο τους αυτό, τότε αυτοί είναι άπιστοι και φοβερά βασανιστήρια θα πέσουν στους βλάστημους».

Στ. 82-83: «Θ’ ανακαλύψεις ότι οι πιο φανατικοί στην έχθρα απ’ τους ανθρώπους προς τους πιστούς είναι οι εβραίοι και οι ειδωλολάτρες, αυτοί που συνεταιρίζουν άλλους με τον ΑΛΛΑΧ, ενώ θ’ ανακαλύψεις ότι οι πιο κοντινοί στην αγάπη προς τους πιστούς είναι αυτοί που λένε: “Είμαστε Χριστιανοί” και αυτό γιατί μεταξύ τους υπάρχουν άνθρωποι αφοσιωμένοι στη μάθηση καθώς και μοναχοί και δεν είναι υπερήφανοι.

Και όταν ακούσουν το αποκαλυφθέν στον Απόστολο βλέπεις τα μάτια τους να δακρύζουν γιατί αναγνωρίζουν την αλήθεια. Λένε: “Κύριέ μας! πιστέψαμε και γράψε μας μαζί μ’ όσους μαρτύρησαν”».

Στ. 75: «Ο Μεσσίας ο γιος της Μαριάμ, δεν ήταν τίποτ’ άλλο, παρά ένας Απόστολος. Τόσοι και τόσοι απόστολοι πέρασαν πριν απ’ αυτόν. Η μητέρα του ήταν μια φιλαλήθης (κι ενάρετη) γυναίκα. Και οι δυο τους έτρωγαν το (καθημερινό φαγητό). Κοίταξε, πώς ο Αλλάχ τους φανέρωσε τις εντολές Του. Κι έπειτα δες με ποιους τρόπους (οι βλάστημοι) απομακρύνονται από την αλήθεια».

Οι «λαοί της Βίβλου» υπό «ισλαμική προστασία» (διμμίτες)

Οι Εβραίοι και οι χριστιανοί υπήκοοι ενός ισλαμικού κράτους ονομάζονται «Αχλ αλ δίμμα» ή «διμμίτες», δηλαδή «άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από προστασία, προστατευόμενοι». Όπως είδαμε, το Κοράνι, στη σούρα 9, 29, γράφει για τους «λαούς της Βίβλου»:

«Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, κι ούτε στην Έσχατη Ημέρα, και δεν απαγορεύουν αυτά που απαγόρευσε ο Αλλάχ κι ο Απόστολός Του (Μουχάμμεντ), κι ούτε αναγνωρίζουν την αληθινή θρησκεία, (ακόμη κι αν είναι) απ’ το Λαό που του δόθηκε η Βίβλος, μέχρις ότου δώσουν το φόρο υποτέλειας (τζίζγια) με εκούσια υποταγή, κι (αισθανθούν) τον εαυτό τους ταπεινωμένο.

Συνεπώς, δύο πράγματα πρέπει να υφίστανται οι άνθρωποι αυτοί: την καταβολή του φόρου υποτέλειας και την ταπείνωση. Η διαταγή αυτή του Κορανίου εφαρμόστηκε πράγματι κατά την ιστορία της ισλαμικής επέκτασης.

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το άρθρο: «Η εξευτελιστική ισλαμική προστασία», από τον ιστότοπο «Έλληνες Αποστάτες από το Ισλάμ» (http://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/01/09/ahl-al-dhimma/).

«Άπιστοι» και «ντροπιασμένοι» λοιπόν ήταν για τους μουσουλμάνους οι «προστατευμένοι λαοί» ή διμμίτες. Σε μουσουλμανικά έγγραφα του Μεσαίωνα ^[3] μαθαίνουμε για τους τρόπους με τους οποίους ξεχώριζαν αυτούς τους «προστατευμένους»: “παπούτσια διαφορετικού χρώματος, το ένα λευκό, το άλλο μαύρο. Εμβλήματα για τους άνδρες, όπως ένας πίθηκος για τους Εβραίους και ένα γουρούνι για τους χριστιανούς (από το Κοράνι 5:60: «Λέγε: “Μήπως πρέπει να σας δείξω τίποτε χειρότερο, απ’ το τι είδους μεταχείριση δέχτηκαν απ’ τον ΑΛΛΑΧ. Αυτόν που ο ΑΛΛΑΧ τον καταράστηκε κι υπέστη την οργή Του, και μεταμόρφωσε μερικούς σε πιθήκους και χοίρους (στις συμπεριφορές τους), και τους έκανε να λατρέψουν τον Δαίμονα – όλοι αυτοί βρίσκονται πολύ χαμηλά και πολύ πιο μακριά απ’ τον ίσιο Δρόμο!”»). Κίτρινα πέπλα για τις γυναίκες.» Και όσοι έχουν ασχοληθεί με την Τουρκοκρατία γνωρίζουν για τα χαρακτηριστικά μπλέ σαρίκια, κόκκινα φέσια κ.τ.λ. που έπρεπε να φορούν οι «ραγιάδες».

Η διακριτική ενδυμασία έδειχνε στους μουσουλμάνους ότι οι «διμμίτες» έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως κατώτεροι – οι μουσουλμάνοι δεν έπρεπε να σηκώνονται γι’ αυτούς, ή να ανταλλάσσουν χειραψία μαζί τους, ή να τους δώσουν μουσουλμανική φιλανθρωπία. Έπρεπε να περιμένουν σεβασμό από τους «διμμίτες» που δεν θα εντάσσονταν σε μια ομάδα μουσουλμάνων και δεν θα ύψωναν τη φωνή τους ενώ ήταν παρόντες μουσουλμάνοι. Ο μη-μουσουλμάνος έπρεπε να παραμερίσει για τον μουσουλμάνο, αν το μονοπάτι ήταν στενό. Ήταν χαράμ (παράνομο) γι’ αυτόν να σφάζει ζώα, αφού εθεωρείτο ακάθαρτος και οι μουσουλμάνοι δεν θα μπορούσαν να τα φάνε. Δουλειές που προορίζονταν γι’ αυτόν ήταν ο καθαρισμός αποχωρητηρίων και υπονόμων, η μεταφορά σκουπιδιών που είναι αποκρουστικές για τον οποιονδήποτε, ενώ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το εμπόριο και οι τέχνες, που θεωρούνταν προσβολή για τούς κατακτητές οι οποίοι είχαν ως κύρια απασχόληση τον πόλεμο και την κτηνοτροφία. Αυτό εξηγεί την πρόοδο των υπόδουλων Εβραίων και Χριστιανών στα οικονομικά επαγγέλματα, μία παράδοση που συνεχίστηκε μέχρι και τον 20ο αιώνα στην κατεχόμενη Μικρά Ασία. Όμως, η πρόοδος αυτή δεν θα έπρεπε να είναι αισθητή εξωτερικά. Σε γενικές γραμμές το σπίτι του «διμμίτη» θα έπρεπε να είναι ζωγραφισμένο με θαμπό χρώμα και να μην είναι μεγαλύτερο από εκείνο ενός μουσουλμάνου γείτονα. ^[4]

Εκτός από τους περιορισμούς στη μετακίνηση και την αμφίεση, περιορισμοί υπήρχαν και στην εγκατάσταση: οι «διμμίτες» δεν μπορούσαν να κατοικήσουν σε ορισμένες πόλεις ή περιορίζονταν σε συγκεκριμένες συνοικίες. Συχνά έπρεπε να βάζουν στα σπίτια τους διακριτικά, ώστε να ξεχωρίζουν από τα σπίτια των μουσουλμάνων. Σε μια περίπτωση τα διακριτικά ήταν εικόνες δαιμόνων! ^[5] Η φορολογία ήταν δυσβάστακτη και οι υπόδουλοι λαοί έφεραν όλο το βάρος της συντήρησης του οθωμανικού στρατού. Παράλληλα, δεν υπήρχε απόδοση δικαιοσύνης όταν οι αντίδικοι ήταν ο ένας μουσουλμάνος και ο άλλος χριστιανός, αφού ο καδής, ο μουσουλμάνος δικαστής χειριζόταν υποθέσεις μεταξύ αντιδίκων διαφορετικής θρησκείας, αλλά συχνά δεν έδινε πίστη στον όρκο του «απίστου», που σύμφωνα με τα διδάγματα της σχολής Χαναφί δεν έπρεπε να γίνεται δεκτός, και δεν λαμβάνονταν ποτέ υπόψη οι μαρτυρίες χριστιανών μαρτύρων. Αντιθέτως λαμβάνονταν υπόψη οι μαρτυρίες των μουσουλμάνων κατά των διμμιτών. Η τιμωρία για το ίδιο αδίκημα διέφερε από μουσουλμάνο σε χριστιανό, και ο τελευταίος θα μπορούσε να γλυτώσει την τιμωρία αν ασπαζόταν την ισλαμική θρησκεία. Συχνές ήταν οι περιπτώσεις όπου μουσουλμάνοι κατηγορούσαν ψευδώς διμμίτες ότι βλασφήμησαν το Κοράνι, τον προφήτη και το Ισλάμ, με αποτέλεσμα τη θανάτωση των «ενόχων». Στη συνέχεια ξεσπούσαν ταραχές με επιθέσεις μουσουλμάνων στις «προστατευμένες» κοινότητες (για παράδειγμα, αυτό συνέβη το 1876 στην Τυνησία, το 1876 στο Χαμαντάν, το 1889 στην Αλέππο, το 1895 στη Σουλαϊμανίγια, το 1895 στην Τεχεράνη, και το 1911 στη Μοσούλη.)

Σε περίπτωση φόνου διμμίτη από μουσουλμάνο, οι απόψεις των νομικών σχολών διαφέρουν: Η σχολή Hanafi, η οποία αντιπροσωπεύει τη μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων, πιστεύει ότι η δολοφονία ενός διμμίτη πρέπει να τιμωρείται με θάνατο, επικαλούμενη χαντίθ σύμφωνα με το οποίο ο Μωάμεθ διέταξε την εκτέλεση ενός μουσουλμάνου που σκότωσε έναν διμμίτη. Σε άλλες σχολές της ισλαμικής νομολογίας η μέγιστη ποινή για τη δολοφονία ενός διμμίτη από μουσουλμάνο, ήταν η καταβολή των “χρημάτων του αίματος”, και δεν εφαρμοζόταν η θανατική ποινή. Για τις σχολές νομολογίας Μαλίκι και Χανμπάλι, η αξία της ζωής ενός διμμίτη αντιστοιχούσε στο μισό της αξίας της ζωής του μουσουλμάνου. Η σχολή Shafi’i όριζε ότι η ζωή Εβραίων και Χριστιανών αξίζει το ένα τρίτο αυτής ενός μουσουλμάνου και η ζωή των Ζωροαστρών άξιζε μόνο το ένα δέκατο πέμπτο.

Ας δούμε τι γράφουν νομομαθείς και ιστορικοί του Ισλάμ για τον τρόπο καταβολής του φόρου υποτέλειας:

An-Nawawi: «Ο άπιστος που επιθυμεί να πληρώσει τη Τζίζυα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον φοροσυλλέκτη με περιφρόνηση. Ο φοροσυλλέκτης παραμένει καθισμένος και ο άπιστος παραμένει όρθιος μπροστά του, με το κεφάλι σκυμμένο και την πλάτη κυρτωμένη. Ο άπιστος πρέπει προσωπικά να βάλει τα χρήματα στην πλάστιγγα, ενώ ο φοροσυλλέκτης τον κρατά από τη γενειάδα, και τον χτυπά και στο δυο του μάγουλα.»

Αλ-Γκαζάλι: «Οι Εβραίοι, Χριστιανοί και Μάγοι πρέπει να πληρώνουν τη τζίζγια… Όταν ο διμμίτης την προσφέρει, ο αξιωματούχος τον πιάνει από το γένι και τον χτυπάει στην κάτω γνάθο».

Ahmad al-Dardi al-Adawi: «Μετά την παράδοση της τζίζγια, ο εμίρης θα χτυπήσει τον διμμίτη στο λαιμό με τη γροθιά του. Ένας άνδρας θα στέκεται δίπλα στον εμίρη για να διώξει τον διμμίτη γρήγορα. Μετά θα έρθει ένας τρίτος κι ένας τέταρτος για να υποφέρουν την ίδια μεταχείριση, όπως και οι άλλοι που θ’ ακολουθήσουν. Σε όλους (τους μουσουλμάνους) θα επιτρέπεται ν’ απολαύσουν το θέαμα».

Ο Muhammad Abd al-Karim al-Maghili λέει ότι την ημέρα της πληρωμής οι διμμίτες θα πρέπει να μαζευτούν σ’ ένα δημόσιο χώρο. Πρέπει να στέκουν περιμένοντας στο χαμηλότερο και πιο βρώμικο σημείο. Οι ενεργοί αξιωματούχοι που αντιπροσωπεύουν το νόμο πρέπει να στέκονται πιο ψηλά από τους διμμίτες και να έχουν απειλητική συμπεριφορά, ώστε να φαίνεται ότι θέλουν να τους πάρουν όλη την περιουσία τους! «Οι διμμίτες θα καταλάβουν ότι τους κάνουμε χάρη αποδεχόμενοι τη τζίζυα κι αφήνοντάς τους ελεύθερους να φύγουν. (Θυμηθείτε: Την ίδια εντύπωση δημιούργησε και ο «Προφήτης» στον πρίγκιπα Ιωάννη της Άυλα). Μετά πρέπει να τους σύρουν, τον ένα μετά τον άλλο, για να πληρώσουν. Όταν ο διμμίτης πληρώνει, τον χτυπούν και τον πετάνε πιο πέρα ώστε να νομίζει ότι μ’ αυτό γλύτωσε το σπαθί. Αυτός είναι ο τρόπος που οι φίλοι του Κυρίου, από τις πρώτες και τις έσχατες γενεές, θα φέρονται προς τους άπιστους εχθρούς τους, επειδή η δύναμη ανήκει στον Αλλάχ, στον Προφήτη Του, και στους πιστούς.»

Ο αλ-Ταμπαρί καταγράφει διήγηση του Ιμπν-Αμπάς, ότι οι διμμίτες ερχόντουσαν να πληρώσουν τη τζίζυα περπατώντας απρόθυμα με τα χέρια τους.

Ο Τζον Λαφίν, ένας από τους γνωστούς συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τη Μέση Ανατολή, γράφει για τη μεταχείριση των “διμμιτών”:

“Απαγορευόταν η ανέγερση νέων εκκλησιών, η αναστήλωση των παλιών και η χρησιμοποίηση θρησκευτικών συμβόλων, όπως ο σταυρός. Οι ντχιμμίς (τα προστατευμένα άτομα) έπρεπε να ζουν σε απομονωμένη περιοχή και σε φτωχόσπιτα. Γάμος, ερωτική επαφή με μουσουλμάνα και βλασφημία κατά του Ισλάμ, επέσυραν την ποινή του θανάτου. Οι μουσουλμάνοι δεν έπρεπε να συναναστρέφονται με τους ντχιμμίς, στους οποίους δεν επιτρεπόταν να καταθέτουν στο δικαστήριο κατά μουσουλμάνου και δεν είχαν καμιά εξουσία πάνω του. Δεν επιτρεπόταν στους υποτελείς να φέρουν όπλα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ζωή τους, ενώ διάφορα μέτρα ρύθμιζαν το χρώμα και το στιλ των φορεμάτων τους, επιβάλλοντας κακόγουστα και γελοία ενδύματα. Στους δρόμους ξεχώριζαν εύκολα και προκαλούσαν το χλευασμό. Για να διακρίνονται στα δημόσια λουτρά τους υποχρέωναν να φορούν ένα μικρό κουδούνι στο λαιμό. Μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να έχουν άλογα ή καμήλες. Οι ντχιμμίς είχαν μόνο γαϊδούρια … Δεν έπρεπε να κάνουν κάτι που θα ενοχλούσε τους μουσουλμάνους, έτσι εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα σιωπηλά και δε μπορούσαν να θρηνήσουν δημόσια έναν προσφιλή τους νεκρό… Έπρεπε να σηκωθούν και να παραμείνουν όρθιοι μπροστά σε μουσουλμάνο, να του μιλούν με σεβασμό, να παραμερίζουν για να περάσει πρώτος και να βαδίζουν στο αριστερό του πλευρό -η ακάθαρτη πλευρά για τους μουσουλμάνους.“

Υπάρχουν επίσης πολλές μαρτυρίες περιηγητών, που είδαν μουσουλμάνους να κακομεταχειρίζονται και να εξευτελίζουν διμμίτες, αλλά και καταγεγραμμένες περίοδοι βίαιων εξισλαμισμών στις κοινότητες των «προστατευμένων» και περιπτώσεις που οι διμμίτες αναγκάζονταν να υπηρετήσουν ως βοηθητικό προσωπικό στο στρατό.

3. Συμπερασματικά (απόσπασμα από το άρθρο για τους διμμίτες)

Όσο λοιπόν κι αν οι αδελφοί μας Έλληνες μουσουλμάνοι θέλουν να νανουρίζουν τη συνείδησή τους, η αλήθεια είναι ότι τα βασικά χαρακτηριαστικά της «προστατευμένης κατάστασης» ή «Δίμμα» ήταν

1) η ανισότητα δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς μεταξύ μουσουλμάνων και «διμμιτών»

2) οι κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις κατά των «διμμιτών»

3) η ταπείνωση και τρωτότητα των «διμμιτών».

Όπως συνοπτικά διατυπώνεται σε έδικτο του χαλίφη al-Amir bi-Ahkam Illah, 7ου Φατιμίδη χαλίφη της Αιγύπτου (1101-1130): «Ο εξευτελισμός των απίστων σ’ αυτό τον κόσμο, πριν έρθει η μέλλουσα ζωή – όπου εκεί ο κλήρος τους είναι ο εξευτελισμός  — θεωρείται πράξη ευσέβειας. Και η επιβολή του φόρου (τζίζυα), «μέχρι να πληρώσουν το φόρο ιδιοχείρως και να τπεινωθούν» (Κοράνι 9:29) είναι μια εκ Θεού καθορισμένη υποχρέωση.» Και δεν μπορεί ο διμμίτης να εξουσιοδοτήσει έναν «αληθινό πιστό» δηλ. μουσουλμάνο να πληρώσει το φόρο στο όνομά του, επειδή «πρέπει να ληφθεί απευθείας από αυτόν, με σκοπό να εξυβρισθεί και να ταπεινωθεί, έτσι ώστε το Ισλάμ  να ανυψωθεί και η φυλή των απίστων να υποβιβαστεί».

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έγραψε τον 18ο αιώνα κάτι πολύ χαρακτηριστικό, που συνοψίζει τα αίτια της βαριάς φορολογίας και της μόνιμης καταπάτησης δικαιωμάτων που αντιμετώπιζαν οι «διμμίτες» όχι μόνο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά παντού όπου υπήρχε μουσουλμανική διοίκηση:

“…σας πληροφορούμεν, αδελφοί, ότι διά άλλο τέλος δεν σας παιδεύουν με τα βαρέα δοσίματα και με τα άλλα κακά πάρεξ διά να βαρεθήτε, να χάσετε την υπομονήν, και έτζι να αρνηθήτε την πίστιν σας, και να δεχτήτε την εδικήν των θρησκείαν….”

Το συμπέρασμα του αγίου Νικοδήμου επιβεβαιώνεται από τις εορταστικές εκδηλώσεις που γίνονταν όταν ένας «διμμίτης» δήλωνε ότι ασπάζεται το Ισλάμ.

Έτσι λοιπόν εξηγείται ότι οι Τούρκοι που έκαναν βαρβαρότητες εναντίον των υποτελών κατά την Τουρκοκρατία, δεν το έκαναν επειδή ήταν «βάρβαροι Τούρκοι» ή «κακοί άνθρωποι». Το έκαναν επειδή η θρησκεία τους και το θεοκρατικό σύστημα διοίκησης που πήγαινε πακέτο με αυτήν όχι μόνο τους επέτρεπε, αλλά τους ΕΠΕΒΑΛΕ να ταπεινώνουν τους «Διμμίτες». Η συμπεριφορά τους αυτή οφειλόταν στην προτροπή κι την ευλογία του Αλλάχ μέσω του Κορανίου, του «Προφήτη» του και των Σαχάμπα του «Προφήτη» μέσω της Σούννα, και ασφαλώς των νομομαθών που νομολογούσαν βάση των προηγούμενων. Κι έτσι τελικά το Ισλάμ, που σήμερα παρουσιάζεται με θράσος ως «θρησκεία της ειρήνης» αναδείχθηκε σε πρόδρομο του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, του ρατσισμού και του Απαρτχάιντ πολύ πριν αυτές οι πρακτικές εφαρμοστούν στην Αμερική και τη Νότια Αφρική!

Ασφαλώς, υπήρχαν και καλύτερες εποχές για τους «διμμίτες», όταν τύχαινε να κυβερνά κάποιος πιο ευσπλαχνικός ηγεμόνας ή να επικρατεί κάποια πιο φιλάνθρωπη άποψη για την αντιμετώπισή τους, όπως για παράδειγμα αυτή που εξέφρασε ο Abu Yusuf της σχολής  στο βιβλίο του Kitab al-Kharaj: «Κανένας διμμίτης δεν πρέπει να δέρνεται με σκοπό να πληρώσει τη τζίζυα, ή να τον βάλουν να στέκεται κάτω από τον καυτό ήλιο, ούτε πρέπει να προκαλούνται μισητά πράγματα στο σώμα τους, ή οτιδήποτε τέτοιου είδους» (η απαγόρευση σημαίνει βέβαια ότι αυτές οι πρακτικές εφαρμόζονταν). «Πρέπει να προσέχετε να μην καταπιέζονται, να μην τυγχάνουν κακής μεταχείρισης και να μην φορολογούνται πάνω από τις δυνατότητές τους». Και για τους σκλάβους στις φυτείες της Αμερικής σίγουρα θα έρχονταν κάποιες καλές ημέρες, όταν τύχαιναν σε καλότροπο αφέντη. Όμως αυτό δεν λέει τίποτα για το θεσμό της δουλείας, ο οποίος, όσο καλός και να είναι ο αφέντης, σαν θεσμός παραμένει κακός. Παρομοίως ο θεσμός της Δίμμα, των υποτελών πολιτών δεύτερης κατηγορίας, ως θεσμός είναι κακός.

Και ακριβώς επειδή οι ρίζες της απάνθρωπης και ρατσιστικής αυτής πολιτικής του Ισλάμ βρίσκονται στις ίδιες τις καταβολές του, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν Βυζαντινό νομικό κώδικα όσο κι αν έχει κλέψει από αυτούς: βλέπετε οι νόμοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν ήταν κάτι θεόσδοτο ή αναλλοίωτο, αλλά ορίζονταν από αυτοκράτορες και μπορούσαν να αναιρεθούν από επόμενους αυτοκράτορες. Στο Ισλάμ, όποιος προσπαθήσει να αναιρέσει κανόνες που ορίζει το Κοράνιο, το οποίο θεωρείται κατά γράμμα λόγος του Θεού, χαρακτηρίζεται βλάσφημος, αποστάτης κι εχθρός του Ισλάμ, και πιθανότατα θα έχει την τύχη του δολοφονημένου Farag Foda ^[6] ο οποίος υπεράσπιζε τις θρησκευτικές μειονότητες της Αιγύπτου σε εποχές που αντιμετώπιζαν κύματα βίας από μουσουλμάνους. Οπότε το «καθεστώς προστασίας» ή Δίμμα ήταν στην πραγματικότητα άθλιο, και η αθλιότητά του οφείλεται στο ίδιο το Ισλάμ. Κάθε αντίθετο επιχείρημα είναι ψέμα, και αλίμονο σ’ αυτόν που καταφεύγει σε ψέματα για να αποκοιμίζει τη συνείδησή του.

Σημειώσεις

3] Βλ. Το βιβλίο “The Dhimmi” , της Bat Ye’or. http://www.amazon.com/Dhimmi-Jews-Christians-Under-Islam/dp/0838632335

4] Η απαίτηση αυτή δεν υπήρχε στην Ισπανία υπό ισλαμική κατοχή, ενώ στην Τυνησία υπήρχαν ωραία σπίτια Εβραίων.

5] Τον 9ο αιώνα, ο Αμπασίδης Χαλίφης al-Mutawakkil διέταξε οι «διμμίτες» να καρφώσουν ξύλινες εικόνες διαβόλων στις πόρτες των σπιτιών τους. Al-Tabari, Ta’rikh al-Rusul wa ‘l-Muluk

6] Ο Farag Foda (1945-1992) ήταν Αιγύπτιος διανοητής και συγγραφέας που δημοσίευε κριτικά άρθρα και σάτιρες για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό στην Αίγυπτο. Σε πολλά άρθρα του εντόπιζε αδύναμα σημεία στην ισλαμική ιδεολογία. Μετά από fatwa που εξέδωσε εναντίον του το ισλαμικό πανεπιστήμιο αλ-Άζχαρ και οι ηγέτες του «Αιγυπτιακού ισλαμικού Τζιχάντ», εκτελέστηκε στο γραφείο του από δυο μέλη της οργάνωσης Al-Gama’a al-Islamiyya. Οι δολοφόνοι συνελήφθησαν. Ο Mohammed al-Ghazali που ήρθε από το αλ-Άζχαρ ως μάρτυρας στο δικαστήριο, δήλωσε ότι δεν ήταν κακό να σκοτωθεί ένας εχθρός του Ισλάμ. Είπε επίσης: «Ο φόνος του Φάρακ Φόντα ήταν για την ακρίβεια η εφαρμογή της τιμωρίας κατά του αποστάτη, την οποία ο ιμάμης δεν κατάφερε να εκτελέσει». Δείτε σχετική εκπομπή εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=EJWSCvnsq9g.

*) «Κι είπαν οι Εβραίοι ότι ο Έσδρας ήταν γιος του Αλλάχ» (Κοράνι, 9, 30): Χαρακτηριστική περίπτωση λάθους του «αλάθητου» Κορανίου, που θα έπρεπε να προβληματίσει κάθε σκεπτόμενο μουσουλμάνο. Οι Εβραίοι ποτέ δε χαρακτήρισαν τον Έσδρα «υιό του Θεού», και μάλιστα με την έννοια ότι «γεννήθηκε» από το Θεό!

Πρόκειται για μια παρανόηση, εκ μέρους του Κορανίου, που προέρχεται ίσως από το λαϊκό θρύλο, που δημιουργήθηκε μεταξύ των Εβραίων (αλλά δεν έγινε δεκτός από την ιουδαϊκή θρησκεία, ούτε αναφέρεται στην Αγία Γραφή), ότι ο Έσδρας δεν πέθανε. Αυτό επικαλούνται κάποιοι σύγχρονοι μουσουλμάνοι, για να δικαιολογήσουν το σφάλμα.

Όμως αυτό δεν έχει σχέση με το να θεωρείται ο Έσδρας υιός του Θεού. Η Αγία Γραφή αναφέρει δύο περιπτώσεις ανθρώπων που δεν πέθαναν, αλλά μετατέθηκαν από το Θεό: τον Ενώχ και τον προφήτη Ηλία (Γένεσις, 5, 21-24, και Δ΄ Βασιλειών, 2, 11). Θρύλοι για ήρωες που «παραμένουν αθάνατοι» υπάρχουν σε πάρα πολλούς λαούς, αν όχι σε όλους, από το δικό μας «Μαρμαρωμένο Βασιλιά» μέχρι τον αλ Μαχντί (al-Mahdi) του σηιτικού Ισλάμ. Στη Νορβηγία ο θρύλος αναφερόταν στο βασιλιά Όλαφ Α΄ και αλλού σε άλλους. Όμως κανείς απ’ αυτούς δε χαρακτηρίστηκε υιός του Θεού, ούτε και ο Έσδρας.

Παρομοίως, οι χριστιανοί δεν εκλάβαμε τους ιερείς και τους αναχωρητές μας για «Κυρίους» (θεούς), όπως κατηγορούμαστε στον επόμενο στίχο του Κορανίου (9, 31). Ίσως εδώ υπάρχει παρανόηση του σεβασμού και της τιμής (όχι λατρείας) που αποδίδουμε στους αγίους. Πάντως πρόκειται για παρανόηση.