Με μπλε θα είναι τα λόγια του Μουσουλμάνου και με μαύρο τού Σχολιαστή

---

 

Οι ισχυρισμοί του Μουσουλμάνου

Ο Μουσουλμάνος αυτός γράφει περί του Ισμαήλ τα εξής (με σκούρο μπλε χρώμα):

Ο απόγονος του Ισμαήλ και η διαθήκη

Αφότου ο Ισχάκ (Ισαάκ (αλέϊχι σαλάμ)) απογαλακτίστηκε, η μητέρα του η Σάρα είδε ότι ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) τον ειρωνευότανε και δεν ήθελε ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) να είναι κληρονόμος μαζί με τον γιο της Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ).

“Το παιδί μεγάλωσε και ήρθε η ημέρα να το απογαλακτίσουν και ο Ιμπραήμ (Αβραάμ) έκανε μεγάλο δείπνο την ημέρα εκείνη. Μια μέρα η Σάρα είδε τον γιο που γέννησε στον Ιμπραήμ η Χάτζρα (Άγαρ) η Αιγύπτια, να παίζει. Και είπε στον Ιμπραήμ: «Διώξε αυτή τη δούλα και το παιδί της, γιατί το παιδί αυτής δεν πρέπει να κληρονομήσει μαζί με τον γιο μου τον Ισχάκ»”  (Γένεση, 21:8-10).

Ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ) ήταν περίπου δύο χρόνια μεγαλύτερος όταν απογαλακτίστηκε. Ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) ήταν τότε περίπου 16 χρόνων επειδή ο Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) ήταν 86 χρόνων (Γένεση 16:16) όταν η Χάτζρα γέννησε τον Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ). Τα εδάφια «Γένεση, 21:8-10» έρχονται σε αντίθεση με το «Γένεση, 21:14-21» όπου ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) απεικονίστηκε ως μωρό που τέθηκε στον ώμο της μητέρας του, αποκαλώντας τον παλικάρι και παιδί, όταν και οι δύο άφησαν τη Σάρα:

“Την άλλη μέρα σηκώθηκε ο Ιμπραήμ, πήρε ψωμί και ένα ασκί νερό και τα έδωσε στην Χάτζρα, έβαλε στους ώμους της το παιδί και την έδιωξε. Εκείνη έφυγε και περιπλανιόταν στην έρημο της Βέερ-Σεβά. Όταν το νερό από το ασκί τελείωσε, έριξε το παιδί κάτω από έναν θάμνο και εκείνη πήγε και κάθισε αντίκρυ σε απόσταση βολής τόξου, γιατί δε μπορούσε να βλέπει το παιδί της να πεθαίνει. Καθόταν λοιπόν εκεί και έκλαιγε με γοερές κραυγές ο Θεός όμως άκουσε τις φωνές του παιδιού και ένας άγγελος Θεού φώναξε στη Χάτζρα από τον ουρανό και της είπα: «Σήκω, πάρε το παιδί και κράτησε το στην αγκαλιά σου, γιατί απ’ αυτό θα κάνω έναν μεγάλο λαό». Τότε ο Θεός της άνοιξε τα μάτια και είδε ένα πηγάδι με νερό. Πήγε και γέμισε το ασκί της νερό και έδωσε στο παιδί να πιει. Ο Θεός ήταν «μαζί» με το παιδί. Όταν μεγάλωσε, πήγε και έμεινε στην έρημο και έγινε τοξότης” (Γένεση, 21:14-21).

Αυτή είναι η εικόνα ενός μωρού, όχι νέου. Έτσι, σ’ αλήθεια ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) και η μητέρα του η Χάτζρα άφησαν τη Σάρα πολύ πριν ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ) γεννηθεί. Σύμφωνα με το Ισλάμ, ο Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) πήρε τον Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) και τη Χάτζρα και τους εγκατέστησε στη Μέκκα. Εκεί η Χάτζρα περπάτησε επτά φορές ανάμεσα στους δύο λόφους Σάφα και Μάρουα ψάχνοντας για νερό. Αυτό το τελετουργικό του πήγαινε-έλα εκτελείται ακόμα από τους μουσουλμάνους που επισκέπτονται τη Μέκκα και λέγεται «σάϊ». Το φρεάτιο του ύδατος που αναφέρεται στη Γένεση 21:19, υπάρχει ακόμα και τώρα και ονομάζεται «Ζαμ ζαμ». Και ο Ιμπραήμ και ο Ισμαήλ (αλέϊχιμους-σαλάμ) αργότερα έκτισαν τον ναό Κάαμπα στη Μέκκα. Το σημείο που ο Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) χρησιμοποίησε για να κάνει αρχικά προσευχές λέγεται «Μάκαμ Ιμπραήμ».

Οι Εβραίοι έχουν παραποιήσει τη Βίβλο για να δείξουν ότι η διαθήκη του Θεού, έγινε ανάμεσα στον Θεό, στον Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) και στον γιο του τον Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ) αλλά αυτό είναι λάθος. Η διαθήκη του Θεού με τον Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) και τον Ίδιο, έγινε πριν να γεννηθεί ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ), όταν ο μοναδικός γιος του Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) ήταν ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) και τότε επισφραγίστηκε, πριν καν γεννηθεί ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ):

“Ο Αβραάμ ήταν ενενήντα εννέα ετών όταν έκανε περιτομή στον εαυτό του και ο γιος του ο Ισμαήλ δεκατριών. Την ίδια εκείνη ημέρα λοιπόν περιτμήθηκαν ο Αβραάμ και ο γιος του ο Ισμαήλ, μαζί και όλοι οι υπηρέτες του σπιτιού του”  (Γένεση, 17:24-27).

Ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ) γεννήθηκε έναν χρόνο αργότερα (βλέπε «Γένεση, 21:4-5).

Έτσι όταν έγινε η συμφωνία και επισφραγίστηκε, ο Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) ήταν ενενήντα εννέα και ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) δεκατριών ετών ενώ ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ) γεννήθηκε όταν ο Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) ήταν εκατό χρόνων. Οι απόγονοι του Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) και οι μουσουλμάνοι, παραμένουν πιστοί στη συμφωνία περιτομής μέχρι σήμερα και πέντε φορές την ημέρα μετά τις προσευχές τους, ζητάνε από τον Θεό να δώσει την ευλογία και τη χάρη του στον προφήτη Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) ενώ ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι σαλάμ) είναι απόγονος του Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) από τον γιο του Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) και ο τελευταίος προφήτης.

 

Σχετικά με την περιτομή

Απομονώνοντας μερικά εδάφια μπορεί να εξαχθεί αυτό το εσφαλμένο συμπέρασμα, αλλά βλέποντας ολόκληρη την ιστορία θα αντιληφθούμε σε λίγο ότι δεν είναι έτσι. Ο Ισμαήλ βέβαια περιτμήθηκε και κατά τούτο έχει μερίδα στη Διαθήκη του Θεού. Θα δούμε πολύ πιο κάτω ποια είναι η μερίδα του. Όμως, οι απόγονοί του συνέχισαν να περιτέμνονται ή ο Μωάμεθ επανέφερε την περιτομή, που είχε ξεχαστεί από αιώνες; [Δεν ξέρω την απάντηση σ’ αυτό. Αν πάντως η περιτομή είχε χαθεί –ενώ συνεχιζόταν πάντα στους Εβραίους– καταλαβαίνουμε ότι οι απόγονοι του Ισμαήλ έχασαν και «τυπικά» την κληρονομιά του Αβραάμ].

Επίσης, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ο Ιησούς έκανε μεν περιτομή ως οκταήμερο βρέφος, αλλά δίδαξε κάτι άλλο: το βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδας και τη βρώση και πόση του θείου Σώματος και Αίματός Του. Στη συνέχεια, οι εμπνευσμένοι από το Άγιο Πνεύμα («έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν», Πράξεις αποστόλων 15, 28) και άγιοι απόστολοί Του, με την αποστολική σύνοδο το 49 μ.Χ., κατάργησαν την περιτομή (δηλαδή τη χαρακτήρισαν περιττή για τη σωτηρία και μέσα σε μια γενιά καταργήθηκε), ο δε μέγας και άγιος απόστολος Παύλος εξηγεί στις επιστολές του ότι ο καιρός του παλαιού Νόμου πέρασε. Οι επαγγελίες και οι προφητείες εκπληρώθηκαν και τώρα ζούμε «εν Χριστώ», στον καιρό του Χριστού, δηλ. στον καιρό της χάριτος, όχι του Νόμου (βλ. π.χ. επιστολές προς Ρωμαίους και προς Γαλάτας).

Για να δεχτείς λοιπόν ως κάτι σημαντικό την περιτομή του Ισμαήλ και να ζητωκραυγάσεις που οι μουσουλμάνοι περιτέμνονται, πρέπει οπωσδήποτε να απορρίψεις ως πλαστογραφίες τα λόγια του Ιησού και τις πράξεις των αποστόλων Του. Και πώς αποδεικνύουν οι μουσουλμάνοι ότι αυτά είναι ψέματα και πλάνες; Απλώς και μόνον παρουσιάζοντας ότι το Κοράνι διαφωνεί. Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι απόδειξη –μάλλον είναι απόδειξη σε βάρος της αξιοπιστίας του Κορανίου. Εμείς αποδεικνύουμε την αλήθεια των λόγων του Ιησού και των πράξεων των αποστόλων παρουσιάζοντας τα γραπτά, τους βίους και την αγιότητα όλων των αγίων μας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

 

Τα χωρία της αφήγησης της Αγίας Γραφής για τον Ισμαήλ

Πριν όμως προχωρήσουμε στην αναίρεση των ανωτέρω ισχυρισμών, ας δούμε τι λέει η ίδια η Αγία Γραφή για την ιστορία αυτή, η οποία ολόκληρη έχει ως εξής:

Γένεση 15/ιε:

2 Και ο Άβραμ είπε: Δέσποτα Κύριε, τι θα μου δώσεις, ενώ απέρχομαι άτεκνος, και ο κληρονόμος του σπιτιού μου είναι αυτός ο Ελιέζερ από τη Δαμασκό;

3 Είπε ακόμα ο Άβραμ: Δες, δεν έδωσες σε μένα σπέρμα· και να, θα με κληρονομήσει ο υπηρέτης μου.

4 Και να, έγινε σ' αυτόν λόγος τού Κυρίου, λέγοντας: Δεν θα σε κληρονομήσει αυτός· αλλ' εκείνος που θα βγει από τα σπλάχνα σου, αυτός θα σε κληρονομήσει.

5 Και τον έφερε έξω, και είπε: Κοίταξε τώρα ψηλά στον ουρανό, και απαρίθμησε τα αστέρια, αν μπορείς να τα απαριθμήσεις· και του είπε: Έτσι θα είναι το σπέρμα σου.

6 Και πίστεψε στον Κύριο· και λογαριάστηκε σ' αυτόν για δικαιοσύνη.

Γένεση 16/ιστ:

1 Και η Σάρα, η γυναίκα τού Άβραμ, δεν τεκνοποιούσε σ' αυτόν· και είχε μια Αιγύπτια δούλη, που ονομαζόταν Άγαρ.

2 Και η Σάρα είπε στον Άβραμ: Δες, ο Κύριος με απέκλεισε από την τεκνοποιία· μπες, λοιπόν, στη δούλη μου, ίσως αποκτήσω παιδί απ' αυτή. Και ο Άβραμ υπάκουσε στον λόγο τής Σάρας.

3 Και η Σάρα, η γυναίκα τού Άβραμ, πήρε την Άγαρ, την Αιγύπτια, τη δούλη της, αφού ο Άβραμ είχε κατοικήσει δέκα χρόνια στη γη Χαναάν, και την έδωσε στον άνδρα της τον Άβραμ, για να είναι γυναίκα του.

4 Και μπήκε στην Άγαρ, και εκείνη συνέλαβε· και όταν είδε ότι συνέλαβε, η κυρία της καταφρονιόταν μπροστά της.

5 Και η Σάρα είπε στον Άβραμ: Εξαιτίας σου αδικούμαι. Εγώ έδωσα τη δούλη μου στον κόρφο σου· και αφού είδε ότι συνέλαβε, εγώ καταφρονήθηκα μπροστά της· ας κρίνει ο Κύριος ανάμεσα σε μένα και σε σένα.

6 Και ο Άβραμ είπε στη Σάρα: Δες, η δούλη σου είναι στο χέρι σου· κάνε σ' αυτήν όπως φαίνεται αρεστό στα μάτια σου. Και η Σάρα τη μεταχειρίστηκε άσχημα, κι εκείνη έφυγε από το πρόσωπό της.

7 Και τη βρήκε ένας άγγελος του Κυρίου κοντά σε μια πηγή νερού, στην έρημο, κοντά στην πηγή προς τον δρόμο τής Σουρ·

8 και της είπε: Άγαρ, δούλη τής Σάρας, από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;

Κι εκείνη είπε: Φεύγω από το πρόσωπο της κυρίας μου της Σάρας.

9 Και ο άγγελος του Κυρίου τής είπε: Επίστρεψε στην κυρία σου, και ταπεινώσου κάτω από τα χέρια της.

10 Ο άγγελος του Κυρίου τής είπε ακόμα: Θα πληθύνω υπερβολικά το σπέρμα σου, ώστε να μη απαριθμείται λόγω του πλήθους του.

11 Και ο άγγελος του Κυρίου τής είπε: Δες, εσύ είσαι έγκυος, και θα γεννήσεις γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ισμαήλ· επειδή, ο Κύριος άκουσε τη θλίψη σου·

12 κι αυτός θα είναι άγριος άνθρωπος· το χέρι του θα είναι ενάντια σε όλους, και το χέρι όλων ενάντια σ' αυτόν· και θα κατοικήσει κατά πρόσωπο όλων των αδελφών του.

13 Και η Άγαρ αποκάλεσε το όνομα του Κυρίου, που της μιλούσε: Εσύ είσαι ο Θεός, που με είδες· επειδή είπε: Εγώ είδα, ακόμα, εδώ εκείνον που με είδε;

14 Γι' αυτό, το πηγάδι εκείνο ονομάστηκε Πηγάδι Λαχαϊ-ροϊ· να, βρίσκεται ανάμεσα στην Κάδης και τη Βαράδ.

15 Και η Άγαρ γέννησε στον Άβραμ έναν γιο· και ο Άβραμ αποκάλεσε το όνομα αυτού του γιου, που γέννησε η Άγαρ, Ισμαήλ.

16 Και ο Άβραμ ήταν 86 χρόνων, όταν η Άγαρ γέννησε τον Ισμαήλ στον Άβραμ.

Γένεση 17/ιζ:

1 Και όταν ο Άβραμ ήταν 99 χρόνων, ο Κύριος φάνηκε στον Άβραμ, και του είπε: Εγώ είμαι ο Θεός ο Παντοκράτορας· περπάτα μπροστά μου, και να είσαι τέλειος.

2 Και θα στήσω τη διαθήκη μου ανάμεσα σε μένα και σε σένα· και θα σε πληθύνω σε υπερβολικό βαθμό.

3 Και ο Άβραμ έπεσε επάνω στο πρόσωπό του· και ο Θεός τού μίλησε, λέγοντας:

4 Εγώ, δες, η διαθήκη μου είναι σε σένα· και θα γίνεις πατέρας πλήθους εθνών·

5 και δεν θα αποκαλείται πλέον το όνομά σου Άβραμ, αλλά το όνομά σου θα είναι Αβραάμ· επειδή, σε κατέστησα πατέρα πολλών εθνών·

6 και θα σε αυξήσω σε υπερβολικό βαθμό, και θα σε καταστήσω σε έθνη, και από σένα θα βγουν βασιλιάδες·

7 και θα στήσω τη διαθήκη μου ανάμεσα σε μένα και σε σένα, και στο σπέρμα σου μετά από σένα στις γενεές τους, σε μια αιώνια διαθήκη, για να είμαι Θεός σε σένα και στο σπέρμα σου μετά από σένα·

8 και θα δώσω σε σένα, και στο σπέρμα σου μετά από σένα, τη γη τής παροικίας σου, ολόκληρη τη γη Χαναάν, σε αιώνια κατάσχεση· και θα είμαι ο Θεός τους.

9 Και ο Θεός είπε στον Αβραάμ: Εσύ θα φυλάξεις τη διαθήκη μου, και το σπέρμα σου μετά από σένα στις γενεές τους.

10 Τούτη είναι η διαθήκη μου, την οποία θα φυλάξετε ανάμεσα σε μένα και σε σας, και το σπέρμα σου μετά από σένα: Κάθε αρσενικό σας θα περιτέμνεται.

…

12 και ένα παιδί οκτώ ημερών θα περιτέμνεται μεταξύ σας, κάθε αρσενικό στις γενεές σας, εκείνος που γεννιέται στο σπίτι, και ο αγορασμένος με αργύρια από κάθε ξένον, που δεν είναι από το σπέρμα σου·

…

15 Και ο Θεός είπε στον Αβραάμ: Τη γυναίκα σου Σάρα, δεν θα αποκαλέσεις πλέον το όνομά της Σάρα, αλλά το όνομά της θα είναι Σάρρα.

16 Και θα την ευλογήσω, κι ακόμα θα σου δώσω απ' αυτή έναν γιο· και θα την ευλογήσω, και θα γίνει μητέρα πολλών εθνών· βασιλιάδες λαών θα βγουν απ' αυτή.

17 Και ο Αβραάμ έπεσε επάνω στο πρόσωπό του, και γέλασε, και είπε στην καρδιά του: Σε άνθρωπον 100 χρόνων θα γεννηθεί παιδί; Και η Σάρρα, γυναίκα 90 χρόνων, θα γεννήσει;

18 Και ο Αβραάμ είπε στον Θεό: Είθε να ζήσει μπροστά σου ο Ισμαήλ!

19 Και ο Θεός είπε: Ναι, η γυναίκα σου η Σάρρα θα γεννήσει σε σένα έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ισαάκ· και θα στήσω τη διαθήκη μου σ' αυτόν για αιώνια διαθήκη, και στο σπέρμα του ύστερα απ' αυτόν·

20 Και για τον Ισμαήλ σε εισάκουσα· δες, τον ευλόγησα, και θα τον αυξήσω, και θα τον πληθύνω σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό· θα γεννήσει 12 άρχοντες, και θα τον κάνω μεγάλο έθνος·

21 αλλά, τη διαθήκη μου θα τη στήσω στον Ισαάκ, τον οποίο θα γεννήσει σε σένα η Σάρρα τον ερχόμενο χρόνο, την ίδια αυτή εποχή.

22 Και αφού τέλειωσε να μιλάει μαζί του, ο Θεός ανέβηκε από τον Αβραάμ.

23 Και ο Αβραάμ πήρε τον γιο του τον Ισμαήλ, και όλους τούς γεννημένους στο σπίτι του, και όλους τούς αγορασμένους απ' αυτόν με αργύρια, κάθε αρσενικό τού σπιτιού τού Αβραάμ, και έκανε περιτομή της σάρκας τής ακροβυστίας τους, την ίδια εκείνη ημέρα, καθώς του είπε ο Θεός.

24 Και ο Αβραάμ ήταν 99 χρόνων, όταν περιτμήθηκε στη σάρκα τής ακροβυστίας του.

25 Και ο Ισμαήλ, ο γιος του, ήταν 13 χρόνων, όταν περιτμήθηκε η σάρκα της ακροβυστίας του.

26 Την ίδια εκείνη ημέρα περιτμήθηκε ο Αβραάμ, και ο Ισμαήλ ο γιος του·

27 και όλοι οι άνθρωποι του σπιτιού του, οι γεννημένοι στο σπίτι, και οι αγορασμένοι με αργύρια από τους αλλογενείς, περιτμήθηκαν μαζί του.

Γένεση 18/ιη:

1 Και ο Κύριος φάνηκε σ' αυτόν στις βελανιδιές Μαμβρή, ενώ καθόταν στην είσοδο της σκηνής στον καύσωνα της ημέρας.

2 Και αφού σήκωσε τα μάτια του, είδε· και να, τρεις άνδρες όρθιοι μπροστά του· και μόλις τους είδε, έσπευσε σε προϋπάντησή τους από την είσοδο της σκηνής, και προσκύνησε μέχρι το έδαφος·

3 και είπε: Κύριέ μου, αν βρήκα χάρη στα μάτια σου, μη προσπεράσεις, παρακαλώ, τον δούλο σου·

…

…κι αυτοί έφαγαν.

9 Και του είπαν: Πού είναι η γυναίκα σου η Σάρρα;

Κι εκείνος είπε: Να, μέσα στη σκηνή.

10 Και είπε: Θα επιστρέψω σε σένα εξάπαντος κατά την ίδια αυτή εποχή τού χρόνου· και να, η γυναίκα σου η Σάρρα θα έχει έναν γιο.

Και η Σάρρα άκουσε στην είσοδο της σκηνής, που ήταν πίσω απ' αυτόν.

11 Και ο Αβραάμ και η Σάρρα ήσαν γέροντες, προχωρημένοι σε ηλικία· στη Σάρρα είχαν σταματήσει να γίνονται τα γυναικεία.

12 Και η Σάρρα γέλασε από μέσα της, λέγοντας: Αφού γέρασα θα γίνει σε μένα ηδονή; Και ο κύριός μου είναι γέροντας.

13 Και είπε ο Κύριος στον Αβραάμ: Γιατί γέλασε η Σάρρα, λέγοντας: Αφού εγώ γέρασα, πραγματικά θα γεννήσω;

14 Είναι τίποτα αδύνατο στον Κύριο; Στον ορισμένο καιρό θα επιστρέψω σε σένα, κατά την ίδια αυτή εποχή τού χρόνου, και η Σάρρα θα έχει έναν γιο.

15 Τότε, η Σάρρα αρνήθηκε, λέγοντας: Δεν γέλασα· επειδή, φοβήθηκε.

Κι εκείνος είπε: Όχι, αλλά γέλασες.

Γένεση 21/κα:

Και ο Κύριος επισκέφθηκε τη Σάρρα, καθώς είχε πει· και ο Κύριος έκανε στη Σάρρα καθώς είχε μιλήσει.

2 Και η Σάρρα συνέλαβε, και γέννησε στον Αβραάμ έναν γιο στα γηρατειά του· κατά την εποχή, που του είχε πει ο Θεός.

3 Και ο Αβραάμ αποκάλεσε το όνομα αυτού του γιου, που γεννήθηκε σ' αυτόν, τον οποίο η Σάρρα γέννησε σ' αυτόν, Ισαάκ.

4 Και ο Αβραάμ έκανε περιτομή στον γιο του τον Ισαάκ την όγδοη ημέρα, καθώς τον είχε προστάξει ο Θεός.

5 Και ο Αβραάμ ήταν 100 χρόνων, όταν γεννήθηκε σ' αυτόν ο γιος του ο Ισαάκ.

6 Και η Σάρρα είπε: Ο Θεός με έκανε να γελάω· όποιος ακούσει, θα γελάει μαζί μου.

7 Και είπε: Ποιος θα έλεγε στον Αβραάμ, ότι η Σάρρα θα θήλαζε παιδιά; Επειδή, γέννησα γιο στα γηρατειά μου.

8 Και το παιδί μεγάλωσε, και απογαλακτίστηκε· και ο Αβραάμ έκανε μεγάλο συμπόσιο, την ημέρα που απογαλακτίστηκε ο Ισαάκ.

9 Και η Σάρρα είδε τον γιο τής Άγαρ τής Αιγύπτιας, που γέννησε στον Αβραάμ, να περιγελάει τον Ισαάκ.

10 Και είπε στον Αβραάμ: Διώξε αυτή τη δούλη και τον γιο της· επειδή, δεν θα κληρονομήσει ο γιος αυτής της δούλης μαζί με τον γιο μου, τον Ισαάκ.

11 Και το πράγμα φάνηκε υπερβολικά σκληρό στα μάτια τού Αβραάμ, για τον γιο του.

12 Και ο Θεός είπε στον Αβραάμ: Ας μη φανεί σκληρό στα μάτια σου για το παιδί, και για τη δούλη σου· σε όλα όσα σου πει η Σάρρα, να ακούσεις τα λόγια της· επειδή, στον Ισαάκ θα κληθεί σπέρμα σε σένα·

13 και τον γιο τής δούλης θα τον καταστήσω έθνος· επειδή, είναι σπέρμα σου.

14 Και αφού ο Αβραάμ σηκώθηκε ενωρίς το πρωί, πήρε ψωμιά, και ένα ασκί με νερό, και τα έδωσε στην Άγαρ, βάζοντάς τα επάνω στον ώμο της· και το παιδί, και την έδιωξε.

Κι εκείνη, καθώς αναχώρησε, περιπλανιόταν στην έρημο Βηρ-σαβεέ.

15 Και αφού τέλειωσε το νερό από το ασκί, έρριξε το παιδί κάτω από έναν θάμνο·

16 και αφού ήρθε κάθησε απέναντι, σε απόσταση μέχρι βολής ενός τόξου· επειδή, είπε: Να μη δω τον θάνατο του παιδιού. Και κάθησε απέναντι και ύψωσε τη φωνή της, και έκλαψε.

17 Και ο Θεός εισάκουσε τη φωνή τού παιδιού· και ένας άγγελος του Θεού φώναξε από τον ουρανό στην Άγαρ, και της είπε: Τι έχεις, Άγαρ; Μη φοβάσαι· επειδή, ο Θεός άκουσε τη φωνή τού παιδιού από τον τόπο όπου βρίσκεται·

18 σήκω, πάρε το παιδί, και κράτα το με το χέρι σου· επειδή, θα το καταστήσω μεγάλο έθνος.

19 Και ο Θεός άνοιξε τα μάτια της, και σαν είδε ένα πηγάδι με νερό, πήγε και γέμισε το ασκί με νερό, και πότισε το παιδί.

20 Και ο Θεός ήταν μαζί με το παιδί, και μεγάλωσε, και κατοίκησε στην έρημο και έγινε τοξότης.

21 Και κατοίκησε στην έρημο Φαράν· και η μητέρα του πήρε σ' αυτόν μία γυναίκα από τη γη τής Αιγύπτου.

 

Οι ηλικίες του Ισαάκ και του Ισμαήλ

Εάν το χωρίο της Αγίας Γραφής έλεγε πράγματι αυτό που ισχυρίζεται ο Μουσουλμάνος ερμηνευτής, πράγματι διαφαίνεται μια αντίφαση στο ότι ο Ισμαήλ ήταν 16 ετών, άρα πώς ο Αβραάμ τον έθεσε «στον ώμο της μητέρας του»; Και αν το χωρίο έλεγε αυτό, και πάλι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ίσως η φράση αυτή να είναι αρχαϊκός εβραϊκός ιδιωματισμός, που σημαίνει απλώς ότι «της τον φόρτωσε», μεταφορικά (όπως το λέμε κι εμείς), κι όχι ότι τον σήκωσε κυριολεκτικά στους ώμους της, ή ότι επρόκειτο για ένα εξαιρετικά μικροκαμωμένο παιδί.

Όπως κι αν έχει, αυτό δεν είναι επιχείρημα για τίποτε. Διότι ο συγγραφέας μας απλώς επιλέγει ο ίδιος να θεωρήσει σωστό το «τον έθεσε στον ώμο της μητέρας του» (και να στηρίξει την ερμηνεία του εκεί) και ψέμα το ότι ο Ισμαήλ έφυγε όταν ο Ισαάκ ήταν δύο ετών. Έτσι θέλει ο ίδιος ο συγγραφέας, αλλά αν κάτι από τη Βίβλο είναι ψέμα, πώς πιστεύει ότι κάτι άλλο είναι αλήθεια; (Πώς ξέρει ποιο είναι ψέμα και ποιο αλήθεια, εκτός από το τι στηρίζει τις ήδη διαμορφωμένες από πριν ιδέες του). Γιατί να θεωρήσουμε ότι είναι λάθος η ηλικία, και όχι η περιγραφή;

Στην πραγματικότητα όμως, όπως ήδη είδαμε στο ανωτέρω κείμενο της Αγίας Γραφής, το χωρίο ΔΕΝ λέει ότι ο Αβραάμ έθεσε τον Ισμαήλ στον ώμο της μητέρας του. Αυτό είναι ΚΑΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ του Μουσουλμάνου ερμηνευτή, ώστε να στηρίξει τις δικές του ιδέες! Δείτε πάλι προσεκτικά το χωρίο Γένεσις 21/κα: 14, σε απλή μετάφραση, στη μετάφραση του Βάμβα και στη μετάφραση των Εβδομήκοντα, και θα καταλάβετε ότι αυτό που ο Αβραάμ έβαλε στον ώμο της Άγαρ, ΔΕΝ ήταν ο Ισμαήλ, αλλά όλο το υπόλοιπο φορτίο:

Και αφού ο Αβραάμ σηκώθηκε ενωρίς το πρωί, πήρε ψωμιά, και ένα ασκί με νερό, και τα έδωσε στην Άγαρ, βάζοντάς τα επάνω στον ώμο της· και το παιδί, και την έδιωξε. (Μετάφραση Σπύρου Φίλου).

Σηκωθείς δε ο Αβραάμ ενωρίς το πρωΐ, έλαβεν άρτους και ασκόν ύδατος και έδωκεν εις την Άγαρ, επιθέσας αυτά επί τον ώμον αυτής, και το παιδίον, και απέπεμψεν αυτήν. Η δε αναχωρήσασα περιεπλανάτο εν τη ερήμω Βηρ-σαβεέ. (Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα).

Ανέστη δε Αβραάμ το πρωϊ και έλαβεν άρτους και ασκόν ύδατος και έδωκε τη Άγαρ και επέθηκεν επί των ώμων αυτής το παιδίον και απέστειλεν αυτήν. (Μετάφραση Εβδομήκοντα).

Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, το χωρίο μπορεί να διαβαστεί με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Α) Ότι έβαλε στον ώμο της το παιδί, Β) Ότι έβαλε στον ώμο της όλα τα πράγματα ΚΑΙ το παιδί, (κάτι πρακτικά αδύνατο), και Γ) ότι έβαλε στον ώμο της όλα τα υπόλοιπα ΧΩΡΙΣ το παιδί, και της έδωσε και το παιδί, ερμηνεία που προφανώς είναι η ορθή, προς μεγάλη απογοήτευση του Μουσουλμάνου ερμηνευτή!

Εδώ το πρόβλημα δημιουργείται με τη διατύπωση της Μετάφρασης των Ο’, που είναι προφανέστατα εσφαλμένη. Αλλά τόσο το Εβραϊκό κείμενο, όσο και η Βουλγάτα, περιγράφουν διαφορετικά τα γεγονότα!

Αλλά και η ίδια η λογική, κάνει προφανές ότι εδώ ο Μουσουλμάνος ερμηνευτής, πάει να εκμεταλλευτεί ένα μεταφραστικό λάθος των Εβδομήκοντα, που ΔΕΝ επιβεβαιώνεται από το Εβραϊκό κείμενο. Γιατί αν υποθέσουμε ότι στον ώμο της έβαλε το παιδί, αυτό σημαίνει ότι με τα χέρια της κρατούσε όλα τα υπόλοιπα που της έδωσε. Τότε πώς μπορούσε έτσι φορτωμένη με ένα παιδί στους ώμους, (που κατά τον Μουσουλμάνο ήταν μικρό), να κρατάει και όλα αυτά, και να το στηρίζει κιόλας χωρίς να το πιάνει με τα χέρια; Μυστήριο! Εκτός και αν η Άγαρ ήταν… Ζογκλέρ, και ο Ισμαήλ ακροβάτης! Χώρια που με όλο αυτό το φορτίο, (όσο ελαφρύς και αν ήταν ο Ισμαήλ), θα ήταν αδύνατον να περπατήσουν στην έρημο.

Όταν λοιπόν ο Μουσουλμάνος ερμηνευτής λέει ότι δήθεν το κείμενο το αλλοίωσαν οι Εβραίοι για να προωθήσουν τον Ισαάκ αντί του Ισμαήλ, διαψεύδεται ξεκάθαρα, γιατί φυσικά το πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο προηγείται της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα που έγινε απ’ αυτό. Και το λάθος (γιατί για μεταφραστικό λάθος πρόκειται), έγινε όχι από τους κειμενογράφους «κακούς Εβραίους», αλλά από τον μεταφραστή του συγκεκριμένου χωρίου στα Ελληνικά! Γιατί αν υπήρχε πρόθεση αλλοίωσης, (όπως ισχυρίζεται ο Μουσουλμάνος), τότε αυτή η αλλοίωση θα υπήρχε ΚΑΙ στο Εβραϊκό κείμενο και όχι μόνο στων Εβδομήκοντα.

 

Συνεχίζει λοιπόν ο Μουσουλμάνος ερμηνευτής:

Στη «Γένεση 22» αναφέρεται ότι ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ) επρόκειτο να θυσιαστεί αλλά αυτό είναι ψέμα. Εκεί αναφέρεται «στον μοναχογιό του Ισαάκ» αλλά θα έπρεπε κανονικά να λέει «στον μοναχογιό του Ισμαήλ» τη στιγμή που ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) ήταν 30 ετών και ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ) ακόμα δεν είχε γεννηθεί. Λόγω του σωβινισμού τους οι Εβραίοι άλλαξαν το όνομα «Ισμαήλ» με το «Ισχάκ» αλλά διατηρήθηκε η λέξη «μοναχογιός» για να καταλάβουμε έτσι τι εννοείται.

 

Λάθος. Η υπόθεση ότι οι Εβραίοι άλλαξαν τη Βίβλο είναι όχι μόνο αυθαίρετη αλλά και παράλογη. Βασίζεται απλά στη διαφωνία της με το Κοράνι, που θεωρείται εκ των προτέρων και εκ πεποιθήσεως «το αληθινό». Κανείς Εβραίος δεν θα τολμούσε να πλαστογραφήσει τη Βίβλο, όπως κανείς μουσουλμάνος δεν θα τολμούσε να αλλάξει το Κοράνι. Και μάλιστα, αν υποθέσουμε ότι ένας άπιστος και ασεβής άλλαξε κάτι σε ένα χειρόγραφο, πώς αυτή η πλαστογραφία θα περνούσε σε ολόκληρη την παράδοση τόσους αιώνες και κανείς άγιος ή προφήτης δεν θα την επισήμαινε ποτέ; Δεν θα βρισκόταν κάποιο ίχνος της σε χειρόγραφο ή έστω σε ανάμνηση άλλου αρχαίου βιβλίου;

Στην πραγματικότητα λοιπόν, εδώ έχουμε ΔΥΟ διαφορετικές διατυπώσεις του συγκεκριμένου χωρίου! Η λέξη: «μονογενής», υπάρχει ΜΟΝΟ στο Εβραϊκό κείμενο. Στη μετάφραση των Εβδομήκοντα υπάρχει η λέξη: «αγαπητός»! Δείτε τις δύο διαφορετικές αποδόσεις του χωρίου:

«Πάρε τώρα τον γιο σου τον μονογενή, που αγάπησες, τον Ισαάκ» (Εβραϊκό)

«Λαβέ τον υιόν σου τον αγαπητόν, ον ηγάπησας, τον Ισαάκ» (Εβδομήκοντα)

Θυμηθείτε, ότι στο προηγούμενο επιχείρημα του Μουσουλμάνου (παρ-)ερμηνευτή, προτίμησε την απόδοση του κειμένου των Εβδομήκοντα με την εσφαλμένη μετάφραση, επειδή τον βόλευε για τις θεωρίες του, αποκρύπτοντας ότι το Εβραϊκό κείμενο γράφει διαφορετικά πράγματα. Εδώ όμως, κάνει το ακριβώς αντίθετο: Προτιμάει το Εβραϊκό, αποκρύπτοντας ότι η μετάφραση των Εβδομήκοντα ΔΕΝ αναφέρει «μονογενή», αλλά «αγαπητό» τον Ισαάκ! Και από τη στιγμή που υπάρχει ΚΑΙ αυτή τη απόδοση, το επιχείρημά του κλονίζεται και καταπίπτει, και συμπαρασύρει και το προηγούμενο που χρησιμοποίησε, γιατί προδίδει ΚΑΚΟΠΙΣΤΙΑ σε ό,τι τον βολεύει, και επιλεκτική χρήση των αρχαίων κειμένων. Γιατί η επιλεκτική χρήση των κειμένων, ΜΟΝΟ ΚΑΛΟΠΙΣΤΑ είναι ηθικό να γίνεται, (σε οποιοδήποτε κείμενο), προς χάριν του συγγραφέα, ώστε να εντοπισθούν τυχόν λάθη αντιγραφής, μνήμης ή μετάφρασης που πιθανόν να έγιναν. Ποτέ όμως κακόπιστα, για να σπιλωθεί ένα κείμενο για ιδεολογικούς λόγους.

Αλλά και Μονογενής αν το κρατήσουμε, (όπως το προτιμάει και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης), πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Ο Ισαάκ είναι «μοναχογιός του Αβραάμ», γιατί είναι ο ένας και μοναδικός γιος του διά της ελεύθερης συζύγου του. Είναι ο γιος, στον οποίο αναφέρεται η διαθήκη του Θεού, γι’ αυτό είναι μοναχογιός. Όμως υπάρχει και προφητικός λόγος για τη λέξη αυτή! Κατά τους χριστιανούς, η θυσία του δεν είναι κάτι ξεκάρφωτο, αλλά προτύπωση της σταυρικής θυσίας του Μονογενούς Υιού του Θεού, του Χριστού. Γι’ αυτό και οι Εβραίοι, με πνευματικό ηγέτη τον άγιο και δίκαιο Ιησού του Ναυή, έστησαν τη Σκηνή του Μαρτυρίου στο λόφο Σιών, εκεί τελούσε θυσίες και ο άγιος προφήτης Δαβίδ και οικοδόμησε το Ναό ο άγιος προφήτης Σολομώντας, δηλ. ακριβώς εκεί όπου έγινε η θυσία του Αβραάμ, η οποία αφορούσε στο δικό τους πρόγονο, τον Ισαάκ. Όλοι αυτοί ήταν απατεώνες ή πλανημένοι; Και πώς ο Θεός τους άφησε να πλανώνται εις το διηνεκές;

Απλώς, για τη Βίβλο «δεν υπάρχει» ο Ισμαήλ, όπως θα δείξουμε παρακάτω.

 

Η φράση «θα σου δώσω αναρίθμητους απογόνους» στη «Γένεση 22:17» χρησιμοποιήθηκε νωρίτερα για τον Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) στο «Γένεση 16:10». Τότε ολόκληρο το κεφάλαιο 22 της Γένεσης δεν αναφέρεται κανονικά στον Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ). Το «Θα τον κάνω μεγάλο έθνος» επαναλήφτηκε δύο φορές για τον Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) στη «Γένεση, 17:20» και «Γένεση, 21:18» και ποτέ για τον Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ) και ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ήταν απόγονος του προφήτη Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) από τον γιο του Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ)…

 

Η υπόσχεση του «αγγέλου του Θεού» (που είναι και προσκυνητός, δηλ. είναι πρόσωπο της Θεότητας, συχνά εμφανιζόμενο στην Π.Δ., όπως θα δούμε στην ενότητα για τον Υιό του Ανθρώπου) στο Γέν. 16, 10, και στο 21, 18, είναι η μόνη μερίδα του Ισμαήλ από τη Διαθήκη του Θεού με τον Αβραάμ. Είναι δίκαιο να του το αναγνωρίζουμε. Οι Ισμαηλίτες έγιναν ένα έθνος μεγάλο –και μάλιστα πολυπληθέστερο από τους απογόνους του Ισαάκ. Αυτό όμως και τίποτε άλλο. Δεν λέει κάτι για τη διαφύλαξη κάποιας αληθινής πίστης ούτε για την ανάδυση του Ισλάμ κάποτε στο μέλλον από τους απογόνους του Ισμαήλ.

Αντίθετα, στο Γέν. 17, 19-21, γίνεται σαφής διαχωρισμός της μερίδας κάθε γιου του Αβραάμ από τη Διαθήκη του Θεού: ο Ισμαήλ θα γίνει «έθνος μέγα», αλλά ο Ισαάκ θα έχει «διαθήκην αιώνιον»! Αυτή είναι λοιπόν η κληρονομιά της αληθινής πίστης. Μετά από αυτό μπορεί να πάψει κάθε συζήτηση για τον Ισμαήλ.

Η υπόσχεση του Θεού στο Γέν. 22, 17, αφορά στον Ισαάκ, δεδομένου ότι ο Ισμαήλ είχε αποχωρήσει από το προσκήνιο. Και βέβαια δεν λέει μόνο ότι θα πληθύνει τους απογόνους του Αβραάμ, αλλά και ότι «ενευλογηθήσονται εν τω σπέρματί σου πάντα τα έθνη της γης»: προεκτείνεται λοιπόν στον Ιησού Χριστό, διά του οποίου ευλογούνται όλα τα έθνη της γης. Ιδού η αναφορά στην παγκόσμια κληρονομιά του νέου Ισραήλ, των χριστιανών.

Προσοχή: δεν λέει ότι όλα τα έθνη της γης «θα πιστέψουν στο Θεό», αλλά ότι θα «ευλογηθούν». Τα έθνη ευλογήθηκαν, ακόμη κι αν στην πλειοψηφία τους παραμένουν άπιστα, γιατί ο Χριστός, γενόμενος άνθρωπος, πήρε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση (την «κοινή ουσία της ανθρωπότητας», για να το πω πολύ απλοϊκά) και την έφερε σε ένωση με το Θεό. Γι’ αυτό το λόγο όποιος άνθρωπος ενώνεται με το Χριστό δια του αγίου Βαπτίσματος, προοδεύοντας στη χριστιανική ζωή, φτάνει στην ένωση με το Θεό (θέωση).

«Ορατά σημεία» αυτής της πανανθρώπινης ευλογίας θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε την ανάδειξη χριστιανών αγίων στα περισσότερα έθνη (από Εσκιμώους μέχρι Κινέζους και Αιθίοπες, ενώ φυσικά όλα τα έθνη της λευκής φυλής έχουν πολλούς αγίους της αρχαίας Εκκλησίας) και την τέλεση της ορθόδοξης χριστιανικής θείας λειτουργίας (της αρχαίας λειτουργίας του χριστιανισμού) στα εδάφη τους. Οι άγιοι και η λειτουργία είναι ποταμοί της χάριτος του Θεού, που ξεχύνεται και ευλογεί όλη τη γη (δες και την ερμηνεία του αποστόλου Παύλου στην επιστολή προς Γαλάτας, κεφ. 3).

Ο Αβραάμ έλαβε την υπόσχεση ότι θα γίνει πατέρας «πλήθους εθνών» (Γέν. 17, 4) και είναι βέβαιο ότι όλα τα έθνη αυτά είναι αναρίθμητα. Ακόμη και οι απόγονοι του Ισαάκ. Όμως το πλήθος των απογόνων δεν λέει κάτι για την κληρονομιά της αληθινής πίστης από αυτούς. Εκτός από τους απογόνους του Ισαάκ, όλα τα άλλα έθνη που κατάγονται από τον Αβραάμ έγιναν ειδωλολάτρες. Είναι τυχαίο;

Αν η διαθήκη του Θεού έγινε με τον Ισμαήλ, γιατί ο περιούσιος λαός δεν είναι οι απόγονοι του Ισμαήλ, αλλά του Ισαάκ; Πού είναι οι προφήτες της γενεαλογίας του Ισμαήλ, πού είναι τα ιερά βιβλία, που θα έπρεπε να αποκαλύψει ο Θεός σε αγίους της γενιάς του Ισμαήλ, που θα έπρεπε να τους καθοδηγεί και να τους αποτρέπει από την ειδωλολατρία, όπως έκανε για τους απογόνους του Ισαάκ; Ο Ισμαήλ και οι απόγονοί του είναι ανύπαρκτοι στο μόνο ιερό βιβλίο του αληθινού Θεού που υπήρχε στη Γη μέχρι την εμφάνιση του Ιησού – είναι ανύπαρκτοι και στην Κ.Δ., και θα πρέπει να δεχτούμε αυτά που έξαφνα ξεφυτρώνουν στο Κοράνι ως «την αληθινή αποκάλυψη του Θεού, ενώ οι προηγούμενες ήταν πλαστογραφημένες»;

 

…και αναφέρεται στο Κοράνι η προσευχή του Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) για την αποστολή του προφήτη αυτού:

“Κύριε μας! Στείλε ανάμεσα τους έναν απεσταλμένο, δικό τους άνθρωπο που να απαριθμεί σ’ αυτούς τα εδάφια του Βιβλίου Σου και να τους διδάσκει το Βιβλίο και τη φρόνηση και να τους εξαγνίσει. Γιατί Εσύ είσαι ο Παντοδύναμος, ο Σοφός”  (Κοράνι, 2:129).

 

Καλά, η προσευχή αυτή αναφέρεται στο Κοράνι, αλλά δε σημαίνει καθόλου ότι είναι αληθινό γεγονός (αφού άλλωστε –για να αντιστρέψω το επιχείρημα– δεν αναφέρεται στη Βίβλο, η οποία άλλωστε εξετάζεται εδώ, και υποτίθεται ότι μιλάει για τον Ισμαήλ). Και κάτι ακόμη: πώς ο Αβραάμ ήξερε ότι ο «απεσταλμένος» που δήθεν ζήτησε από το Θεό θα δίδασκε «το Βιβλίο» (το Κοράνι); Η ιδέα του «Βιβλίου του Θεού» ήταν άγνωστη στους πατριάρχες της Π.Δ. (οι οποίοι άκουγαν τη φωνή του Θεού άμεσα, χωρίς βιβλίο) και σε όλους τους απογόνους τους μέχρι που ο Μωυσής πήρε το Νόμο. Ακόμη και η Π.Δ., καθώς και η Κ.Δ., δεν είναι «ΤΟ Βιβλίο του Θεού», αλλά η καταγραφή των διαφόρων γεγονότων της σχέσης των (αγίων) ανθρώπων με το Θεό στην πορεία του θείου σχεδίου.

 

Εδώ θα ήθελα να αναφέρω και κάτι άλλο. Όπως είπα, σύμφωνα με το Ισλάμ αυτός ο γιος του προφήτη Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) που επρόκειτο να θυσιαστεί ήταν όχι ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ) αλλά ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ). Βέβαια όταν ο Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) ταπεινώθηκε και ξεκίνησε τις διαδικασίες για τη θυσία (αφού έτσι του είχε ζητήσει ο Θεός για να τον δοκιμάσει), τότε ο Θεός έδωσε θαυματουργικά στον Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) ένα κριάρι και του είπε να θυσιάσει το κριάρι και όχι τον γιο του (ο οποίος γιος του ήταν πρόγονος του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ)).

Τώρα, πολύ πριν γεννηθεί ο προφήτης, είχε γίνει ένα γεγονός με μια άλλη θυσία. Όταν ανακατασκευαζόταν η Κάαμπα, ο Αμπντουλ-Μουττάλιμπ (ο παππούς του προφήτη Μουχάμμεντ) έταξε να θυσιάσει έναν από τους γιους του (δεν ξέρω με πιο σκεπτικό) και έριξε κλήρο. Ο κλήρος έπεσε στον γιο του Αμπντουλλάχ (ο πατέρας του προφήτη Μουχάμμεντ). Ωστόσο αυτού του είδους οι θυσίες δεν ήταν συνήθεια στους Άραβες και γι’ αυτό οι συντοπίτες του Αμπντουλ-Μουττάλιμπ τον έπεισαν να μη θυσιάσει τον Αμπντουλλάχ, με το σκεπτικό να μη καταστούν οι θυσίες ως ένα έθιμο ή ως συνήθεια στον λαό τους. Αντί για τη θυσία ο Αμπντουλ-Μουττάλιμπ πρόσφερε 100 καμήλες. Για τον λόγο αυτόν ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είχε πει:

“Εγώ είμαι το παιδί των δύο θυσιών”  (al-Hakim al-Mustadrak, sahih; Adh-Dhahabi, sahih).

 

Η ιστορία αυτή προφανώς είναι παράδοση των μουσουλμάνων. Υπάρχει έστω και μία προμουσουλμανική πηγή, στην οποία να αναφέρεται; Διότι, αν δεν υπάρχει, τότε μπορούμε άνετα να θεωρήσουμε ότι είναι φανταστική ιστορία κατασκευασμένη από το Μωάμεθ. Ακόμη κι αν είναι αληθινή ιστορία όμως, δεν φαίνεται να συνδέεται με τη θυσία του Αβραάμ πριν ο ίδιος ο Μωάμεθ τη συνδέσει…

Για τη θυσία του Αβραάμ όμως, έχουμε σαφέστατο πρότυπο της θυσίας του Χριστού, η οποία μαρτυρήθηκε από πλήθος αυτοπτών μαρτύρων, που πέθαναν για την πίστη τους σ’ αυτό το γεγονός ΠΟΥ ΕΙΔΑΝ. Άλλη μία απόδειξη της ανωτερότητας, αλλά και της εγκυρότητας της Αγίας Γραφής, σε βάρος τών αναπόδεικτων και χωρίς αυτόπτες μάρτυρες ερμηνειών τού Κορανίου.

 

Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) λοιπόν είναι ο τελευταίος των προφητών, ο απόγονος του Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) ο οποίος ήταν που θυσιάστηκε και όχι ο Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ). Αξίζει εδώ να αναφέρω έναν διάλογο που είχε ο χαλίφης Όμαρ ιμπν Αμπντουλ-Αζίζ με κάποιον ραβίνο, όπου ο ραβίνος είχε πει: “Ήταν ο Ισμαήλ που παραλίγο να θυσιαστεί και όχι ο Ισαάκ. Οι Εβραίοι το ξέρουν αυτό αλλά δεν το λένε, για να υποστηρίξουν τη φυλή τους από τον έντονο σοβινισμό τους και αλλάξανε τα ονόματα”  (At-Tabari).

 

Δεν το πιστεύω. Εμείς οι χριστιανοί έχουμε μια παράδοση, ότι, όταν ένας Εβραίος ψυχορραγεί, λίγο πριν πεθάνει, ο ραβίνος πλησιάζει και του ψιθυρίζει στο αφτί: «Ο Μεσσίας ήρθε». Αυτό υποδηλώνει ότι οι Εβραίοι «ξέρουν ότι ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, αλλά δεν το λένε από το δαιμονικό φανατισμό τους». Και λοιπόν; Προσωπικά δεν πιστεύω ότι οι ραβίνοι λένε κάτι τέτοιο, ούτε με πείθει η ιστορία που είπε ο χαλίφης Ομάρ. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, για να στηρίξει τη θρησκευτική του πίστη. Αλλά ακόμα και αν το είπε, γιατί θα έπρεπε να πιστέψω έναν Ραβίνο και την αστήρικτη γνώμη του;

Και τώρα ας δούμε το θέμα πιο εμπεριστατωμένα και… πιο φλύαρα:

 

Η θέση του Ισμαήλ στη Διαθήκη του Θεού

1. Τα ίχνη του Αναμενόμενου

Για να κατανοήσουμε το ζήτημα, θα πρέπει να διερωτηθούμε: γιατί ο Θεός κάλεσε τον Αβραάμ και σύναψε διαθήκη μαζί του; Μήπως απλώς για να τον ανταμείψει, επειδή ήταν άνθρωπος δίκαιος, αγνός και ευσεβής; Αν είναι έτσι, τότε ο Θεός και η διαθήκη Του δεν αφορά σε όλα τα έθνη της Γης, αλλά είναι μόνον οικογενειακή υπόθεση του Αβραάμ και των αναρίθμητων απογόνων του.

Όμως ούτε οι μουσουλμάνοι δε φαίνεται να το πιστεύουν αυτό, γιατί, αν το πίστευαν, δε θα διέδιδαν τη θρησκεία τους παρά μόνο σε σημιτικούς λαούς –και μάλιστα όχι σε όλους, αλλά μόνο σε κείνους που είναι απόγονοι του Αβραάμ.

Πολύ περισσότερο δεν πιστεύουν κάτι τέτοιο οι χριστιανοί. Για μας η κλήση του Αβραάμ και η διαθήκη μαζί του είναι ένα μεγάλο βήμα στη θεία «οικονομία» (=τακτοποίηση), δηλαδή στο σχέδιο του Θεού για την άρση των ολέθριων για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος συνεπειών του προπατορικού αμαρτήματος.

Ας δούμε τι κάνει η Βίβλος. Μετά την αφήγηση της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου και του προπατορικού αμαρτήματος, ο Θεός αναγγέλλει στους πρωτοπλάστους τις συνέπειες της πράξης τους. [Ο Θεός αρχικά λέει στους πρωτόπλαστους «αν φάτε από εκεί, θα πεθάνετε». Και, μετά την παράβαση, λέει στον Αδάμ: «θα τρως το ψωμί σου με τον ιδρώτα του προσώπου σου». Και στην Εύα: «θα γεννάς τα παιδιά σου με πόνους» κ.τ.λ. Επομένως, αν δεν είχε γίνει το προπατορικό αμάρτημα, δεν θα πέθαιναν, δεν θα έτρωγαν το ψωμί τους με ιδρώτα, δεν θα γεννούσαν με πόνους κ.ο.κ. Δεν είναι λογικό; Αυτό, κατά τους αγίους χριστιανούς διδασκάλους, θα συνεχιζόταν και στους απογόνους τους. Το κακό λοιπόν, ο πόνος και ο θάνατος υπάρχουν λόγω της κληρονομικότητας των συνεπειών (όχι κάποιας ενοχής ή τιμωρίας) του προπατορικού αμαρτήματος. Ολόκληρη η Βίβλος είναι η ιστορία του σχεδίου του Θεού για να θεραπεύσει αυτές τις συνέπειες (διά του Χριστού).]

Αμέσως όμως αναγγέλλει και ότι «το σπέρμα της γυναίκας» θα είναι εχθρός του όφεως (διαβόλου). Και δε μιλάει για τους ανθρώπους γενικώς, αλλά για κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο: «αυτός σου τηρήσει κεφαλήν και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν» (Γέν. 3, 15). Η αλληγορία είναι προφανής: παραπέμπει στην εικόνα κάποιου που πατάει ένα φίδι στο κεφάλι και το φίδι καταφέρνει να του δαγκώσει τη φτέρνα.

Κάποιος λοιπόν θα χτυπήσει τον όφι στο κεφάλι (θα τον εξολοθρεύσει) και αυτός θα του πληγώσει τη φτέρνα, δηλ. θα του καταφέρει μια θανάσιμη πληγή οδυνηρή, αλλά μικρή. Ποιος είναι αυτός; Δεν είναι ένας προφήτης, αλλά ο εξολοθρευτής του διαβόλου. Κρατάμε αυτή την πρώτη προφητεία (που δεν μπορεί να αναφέρεται στο Μωάμεθ – παρακάτω ο συγγραφέας προσπαθεί να τη συνδέσει και τότε απαντάμε αναλυτικά) και περιμένουμε.

[Σημειωτέον: γιατί «σπέρμα της γυναίκας»; Για μας αυτό υποδηλώνει ένα παιδί που θα γεννηθεί χωρίς πατέρα].

Στη συνέχεια η Βίβλος αναφέρεται στο φόνο του Άβελ από τον Κάιν και μετά ακολουθεί τη γενιά του Κάιν για λίγες γενιές και κατόπιν αρπάζει τη γενιά του Σηθ, που, καθώς λέγεται (Γέν. 4, 25), γεννήθηκε από τον Αδάμ και την Εύα «αντί του Άβελ».

Η αδελφοκτονία του Κάιν επί του Άβελ προφανώς αναφέρεται για δύο λόγους: α) για να φανεί ότι ο θάνατος εισήλθε στην ανθρωπότητα όχι από φυσικά αίτια, αλλά από ανθρώπινο χέρι, β) διότι ο Άβελ είναι τύπος του Χριστού, όπως και ο Ίδιος ο Χριστός πιθανόν υπαινίσσεται αναφέροντας το «αίμα του Άβελ του δικαίου» στο Ματθ. 23, 35. Ίσως όμως υπάρχει και τρίτος λόγος: η φράση ότι ο Σηθ γεννήθηκε «αντί του Άβελ» με κάνει να υποθέσω χωρίς να το έχω διαβάσει πουθενά ότι ίσως η αρχική πρόθεση του Θεού ήταν να γεννηθεί ο Χριστός από τους απογόνους του Άβελ. Αν είναι έτσι, η αναφορά στον Άβελ δεν ξεφεύγει από το βασικό ενδιαφέρον της βιβλικής διήγησης, που είναι η ιστορία της εκπλήρωσης του Γέν. 3, 15.

Αν και η Βίβλος αναφέρει ότι ο Αδάμ γέννησε «υιούς και θυγατέρες», τίποτε απολύτως δεν λέει γι’ αυτούς. Τι κάνει; Αρχίζει να ακολουθεί μέσα στο χρόνο, από γενιά σε γενιά, τα ίχνη Εκείνου που θα συντρίψει το κεφάλι του όφεως. Από κάθε γενιά αναφέρεται σε έναν απόγονο και γράφει ότι ο πατέρας του απέκτησε «υιούς και θυγατέρες», ανώνυμους, με τους οποίους καθόλου δεν ασχολείται. Ακολουθεί την αλυσίδα που μας φέρνει μέχρι το Νώε. Ο ένας από τους γιους του Νώε, ο Σημ, είναι ο πρόγονος του Αναμενόμενου.

Η ανθρωπότητα πολλαπλασιάζεται, αλλά εμείς ακολουθούμε σταθερά τα ίχνη της ίδιας γενιάς. Από τους απογόνους του Σημ γεννιέται ο ένας και μετά ο άλλος (και άλλοι, που μένουν άγνωστοι) και φτάνουμε στον Αβραάμ. Και από τα παιδιά του Αβραάμ ακολουθούμε μόνο τον Ισαάκ και μετά μόνο τον Ιακώβ και τα παιδιά του, που φτάνουν στην Αίγυπτο. Μετά όμως την αιχμαλωσία στους Αιγύπτιους οι απόγονοι του Αβραάμ είναι πλέον πολυάριθμο έθνος και η διήγηση δεν ακολουθεί τους απογόνους κατά το αίμα (παρότι ο Δαβίδ και ο Σολομώντας, απόγονοι όλων των προηγούμενων, είναι και βιολογικοί πρόγονοι του Χριστού), αλλά τους πνευματικούς απογόνους (τους ευσεβείς ή, ορθότερα, τους αγίους), σε μια επίσης μακρά αλυσίδα που φτάνει μέσω των προφητών στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο (ανήκει στην Π.Δ., κι ας αναφέρεται στο βιβλίο που ονομάζουμε σήμερα Καινή Διαθήκη).

Πού είναι λοιπόν ο Ισμαήλ σε όλα αυτά;

Πουθενά! Η Βίβλος τον αγνοεί εντελώς, η ζωή του είναι άγνωστη μετά την σωτηρία από την έρημο, η αναφορά του περιορίζεται στο ότι κατοίκησε στη Φαράν και παντρεύτηκε από την Αίγυπτο. Οι απόγονοί του επίσης αγνοούνται, υπονοούνται ανάμεσα στα «έθνη», που αντί για το Θεό λατρεύουν δαίμονες και που περιμένουν –μέσα στην άγνοια, τη δεισιδαιμονία και την πλάνη– να σωθούν από τον ερχομό του απογόνου του Ισαάκ, μαζί με όλα τα πλήθη εθνών που κατάγονται από τους δεκάδες «υιούς και θυγατέρες» των προπατόρων, που μένουν ανώνυμοι. Ίσως έχουν χάσει τη θρησκευτική τους ταυτότητα (κι έχουν ξεχάσει το Θεό του Αβραάμ) στην πρώτη κιόλας γενιά. Δεν ξέρουμε – για τη Βίβλο «δεν υπάρχουν».

Πώς λοιπόν είναι δυνατόν η Διαθήκη του Θεού να απευθύνεται στον Ισμαήλ; Αν ήταν έτσι, γιατί ολόκληρη η Βίβλος περιορίζεται στους απογόνους του Ισαάκ; Γιατί αυτοί είναι ο περιούσιος λαός, που ο Θεός τους οδηγεί από την Αίγυπτο, τους δίνει το Νόμο Του, τους κατευθύνει βήμα προς βήμα όπως ο πατέρας το άταχτο παιδί, ώστε να παραμείνουν, θέλουν δε θέλουν, πιστοί λάτρεις δικοί Του, μακριά από τα είδωλα (για να γεννηθεί ανάμεσά τους ο Αναμενόμενος), ενώ τους απογόνους του Ισμαήλ τους αφήνει να λατρεύουν τα είδωλα για αιώνες; Και πώς να δεχτούμε ότι, μετά από τόσους αιώνες φροντίδας για τον Ισραήλ, ξαφνικά όλα ανατρέπονται για να ξεφυτρώσει από τον (ειδωλολατρικό ακόμη και τον 7^ο αι. μ.Χ.) λαό του Ισμαήλ ο «προαναγγελθείς προφήτης»;

Ακόμη κι αν μας έλειπε η μεγάλη παράδοση των αγίων διδασκάλων μας, και είχαμε μόνο τη Βίβλο μπροστά μας, την παραπάνω υπόθεση τη βρίσκω αυθαίρετη. Πλαστογράφησαν τη Βίβλο οι απόγονοι του Ισαάκ; Και πού είναι η Βίβλος των απογόνων του Ισμαήλ; Πού είναι έστω ένας άγιος, ένας προφήτης, κάποιος που διατήρησε την πίστη στον Ένα Θεό μέσα στο έθνος του Ισμαήλ; Πουθενά. Αντίθετα, και το Κοράνι ακόμη, όταν μιλάει για τους αρχαίους αγίους, επικαλείται τους απογόνους του Ισαάκ –τον Ισμαήλ τον ξεθάβει, απλώς επειδή συνέβη ο Μωάμεθ να είναι Ισμαηλίτης και απευθύνει τη διδασκαλία του στους Ισμαηλίτες. Τίποτε άλλο.

 

2. Ο Ισμαήλ ως «τύπος»

Παρόλα αυτά, ο Ισμαήλ παίζει κάποιο ρόλο στην όλη υπόθεση: είναι τύπος. Την τυπολογική ερμηνεία του τη δίνει ο μέγας και άγιος απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή, 4, 21-31.

Σύμφωνα με αυτόν, οι δύο γιοι του Αβραάμ, «ο μεν εκ της παιδίσκης» (=δούλης, δηλ. ο Ισμαήλ, γιος της Άγαρ), «ο δε εκ της ελευθέρας» (ο Ισαάκ, γιος της Σάρρας), προτυπώνουν τις δύο διαθήκες του Θεού με τους ανθρώπους: ο μεν «εκ της παιδίσκης» την παλαιά διαθήκη (το Νόμο), που κρατά τους ανθρώπους δέσμιους (περιορισμένους), ο δε «εκ της ελευθέρας» την «άνω Ιερουσαλήμ», η οποία είναι ελευθέρα, «ήτις εστί μήτηρ πάντων ημών». Στην Καινή Διαθήκη ο άνθρωπος καλείται «επ’ ελευθερία» και είναι ελεύθερος, δεν δεσμεύεται καν από εντολές, του αρκεί η εντολή της αγάπης.

Η τυπολογική ερμηνεία στο βλέμμα ενός σημερινού ορθολογιστή ερμηνευτή προφανώς φαίνεται παράλογη, αν όμως φανταστούμε στο σύνολό του το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, τότε η ερμηνεία αυτή ευσταθεί. Και ο Ίδιος ο Χριστός τη χρησιμοποιούσε: θυμήσου τις τυπολογικές αναφορές Του στο χάλκινο φίδι (Ιω. 3, 14-17) και στον Ιωνά (Ματθ. 12, 38-40).

Ο απόστολος Παύλος είναι απόλυτα έγκυρος και αξιόπιστος ερμηνευτής των προφητειών. Είναι κανονικός μαθητής του Χριστού, όπως και οι 12 και οι 70, καλεσμένος από τον Ίδιο τον Ιησού, με το όραμα της Δαμασκού. Δέχτηκε πολλές αποκαλύψεις από το Θεό (βλ. Β΄ Κορινθίους, κεφ. 12) και τελικά θυσίασε τη ζωή του για τον Κύριό του. Είναι για μας τόσο αναμφισβήτητος όσο για τους μουσουλμάνους ο Μωάμεθ.

 

3. Η προσωπική μου άποψη για τον Ισμαήλ

Προσωπικά, σέβομαι τον Ισμαήλ, αλλά δεν τον τιμώ ως άγιο, γιατί η αγία του Χριστού Εκκλησία –η Μητέρα μου– δεν τον έχει κατατάξει στο αγιολόγιό της. Αυτό δεν αποκλείει να είναι ένας από τους πολλούς μη κατονομαζόμενους αγίους, πιστούς του αληθινού Θεού, προ Χριστού, – όμως εξίσου αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξέχασε την κληρονομιά του Αβραάμ και να τελείωσε τη ζωή του λατρεύοντας είδωλα. (Άλλωστε η ίδια η Αγία Γραφή τον αναφέρει άνθρωπο εχθρικό και άγριο στη Γένεση 15/ιε: 12). Το ότι το Κοράνι τον θεωρεί πιστό μέχρι τέλους δεν αποτελεί αξιόπιστη μαρτυρία για τους χριστιανούς.

Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι υπάρχει άγιος με το όνομα Ισμαήλ. Είναι ένας Πέρσης χριστιανός στρατιώτης του 362 μ.Χ., ο οποίος μαρτύρησε για τη χριστιανική του πίστη επί Ιουλιανού του Παραβάτη και η μνήμη του τιμάται στις 17 Ιουνίου. Αν έφερε το όνομα αυτό πριν γίνει χριστιανός, ίσως αυτό σημαίνει ότι η ανάμνηση του Ισμαήλ διατηρήθηκε στις παγανιστικές φυλές της ανατολής. Δυστυχώς δεν ξέρουμε πώς ονομαζόταν πριν βαπτιστεί.

Δεν έχει σημασία, διότι ασφαλώς ο Ισμαήλ σώθηκε, μαζί με αμέτρητους άλλους ανθρώπους, διά της αναστάσεως του Χριστού, όταν ο Ιησούς «τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξε» (Α΄ επιστολή Πέτρου, 3, 19-20), δηλαδή κήρυξε στον Άδη και ένωσε τους προ Χριστού νεκρούς (από τον Αδάμ ακόμη) με τους μετά Χριστόν στο κοινό Σώμα Χριστού, την Εκκλησία. Έτσι η σωτηρία είναι μία για όλη την ανθρωπότητα, τον «παγκόσμιο Αδάμ» (όρος του σύγχρονου αγίου γέροντα Σωφρόνιου Σαχάρωφ).

 

3. Η πηγή Ζαμ ζαμ

Ακόμα όμως και η πηγή Ζαμ ζαμ από όπου είχε πιει νερό ο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) που είναι πρόγονος του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) και η Άγαρ (όταν τους είχε διώξει ο Αβραάμ) έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα. Ο Προφήτης Ιμπραχήμ (Αβραάμ) (αλέϊχι σαλάμ) έφερε το θηλάζον νήπιο Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) και τη μητέρα του Χάτζρα, και τους άφησε στη Μάκκα. Τον καιρό εκείνο δεν υπήρχε βλάστηση, νερό αλλά ούτε και ζωή στη Μάκκα. Την άφησε με μια τσάντα με χουρμάδες, και ένα παλαιό παγούρι από δέρμα (1) γεμάτο νερό, κατόπιν στράφηκε για να φύγει. Η μητέρα του Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) τον ακολούθησε, και του είπε, “πού πας και μας αφήνεις σε αυτήν την κοιλάδα όπου δεν υπάρχει κανένας και τίποτα;” Το επανέλαβε αρκετές φορές, αλλά ο Προφήτης Ιμπραχήμ (αλέϊχι σαλάμ) δεν γύριζε. Τότε αυτή είπε φωναχτά, “μήπως ο ΑΛΛΑΧ σε διέταξε να κάνεις έτσι;” Ο Προφήτης Ιμπραχήμ (αλέϊχι σαλάμ) είπε, “ναι.” Αυτή είπε, “τότε ο ΑΛΛΑΧ δεν θα μας αφήσει απροστάτευτους.”

Μετά η μητέρα του Προφήτη Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) επέστρεψε στο μέρος που τους άφησε, και ο Προφήτης Ιμπραχήμ (αλέϊχι σαλάμ) έφυγε. Όταν έφθασε στην Αδανίγια (μονοπάτι στο βουνό), εκεί όπου δεν μπορούσαν να τον δουν, γύρισε και αντίκρισε προς το μέρος που τους άφησε, και προσευχήθηκε με τις ακόλουθες λέξεις, υψώνοντας τα χέρια του:

“Κύριε μας! Έχω κάνει μετρικούς από τους απογόνους μου να κατοικίσουν σε μια κοιλάδα χωρίς καλλιέργεια, στον απαράβατο Οίκο σου, ώστε – Κύριε μας! – ίσως να εκτελούν τις προσευχές, και να κάνεις ομάδες ανθρώπων να πάνε σ’ αυτούς με μεγάλη επιθυμία, και να παρέχεις σ’ αυτούς τα καλά αγαθά ώστε να μπορούν να ευχαριστούν”. (Ιερό Κοράνι 14:37)

Η μητέρα του Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) άρχισε να τον θηλάζει, και χρησιμοποιούσε εκείνο το νερό, μέχρι που τελείωσε, και ο γιος της διψούσε. Ήταν τόσο διψασμένος και σκονισμένος, που την έκανε να πάει μακριά αναζητώντας κάποια πυγή, αλλά οι προσπάθειες της πήγαν χαμένες, μέχρι που έφθασε στον λόφο  Σάφα που ήταν ο πιο κοντινός λόφος της περιοχής. Στάθηκε στη κορυφή του λόφου, και έστρεψε το βλέμμα της προς τη κοιλάδα, κοιτάζοντας εάν υπάρχει κάποιος εκεί για να τη βοηθήσει, αλλά στάθηκε και πάλι άτυχη. Κατέβηκε από τον λόφο Σάφα και όταν έφθασε στην κοιλάδα, τον σήκωσε και όπως ήταν εξαντλημένη διέσχισε την κοιλάδα, μέχρι που έφτασε στο λόφο Αλ-Μάρουα και στάθηκε στη κορυφή του, κοιτάζοντας εάν υπάρχει κάποιος εκεί για να τη βοηθήσει, αλλά στάθηκε ακόμα μια φορά άτυχη, κάνοντας αυτό επτά φορές.

Ο Αμπντουλλάχ ιμπν Αμπάς (ραντιγιαλλάχου άνχου) αφηγήθηκε ότι ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είπε: “Γι’ αυτό το λόγο οι άνθρωποι τρέχουν μεταξύ των δυο λόφων όταν εκτελούν το Σάι”.

Όταν στάθηκε επάνω στο λόφο Αλ-Μάρουα (για την τελευταία φορά), άκουσε μια φωνή και είπε, “Σς!” λέγοντας στο εαυτό της να είναι ήρεμη. Τη ξανάκουσε πάλι και τότε είπε, “σας ακούω, μπορείτε να μας βοηθήσετε;” Μετά είδε έναν άγγελο στην περιοχή του Ζάμ ζαμ. Άρχισε να ξύνει το έδαφος με τα τακούνια του – ή με τα φτερά του – έως ότου άρχισε να εμφανίζεται νερό, και η γης άρχισε να γεμίζει με νερό, και με τα χέρια της έκανε ένα τείχος με χώμα γύρο από το νερό για να το προστατέψει, γέμισε το παγούρι της, και έτσι το νερό μειώθηκε λίγο.

Ο Αμπντουλλάχ ιμπν Αμπάς (αλέϊχι σαλάμ) αφηγήθηκε ότι ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είπε: “Εάν άφηνε έτσι το Ζάμ ζαμ – ή εάν δεν το προστάτευε με το χωματένιο τείχος, το νερό – Ζάμ ζαμ θα πλημμύριζε παντού, και θα γινόταν μια τεράστια πηγή.”

Έτσι, ήπιε και περιποιήθηκε το μωρό της. Ο άγγελος της είπε: “Να μην φοβάσαι δεν είσαι ξεχασμένη, γιατί εδώ θα χτιστεί ο οίκος του ΑΛΛΑΧ, τον οποίον αυτό το αγόρι και ο πατέρας του θα χτίσουν, και ο ΑΛΛΑΧ ποτέ δεν ξεχνάει τους ανθρώπους του”.

 

Ωραία ιστορία, που θα μπορούσε να γίνει πιστευτή κι από ένα χριστιανό, γιατί είπαμε ότι κι ο Ισμαήλ είχε την ευλογία του Θεού. Έρχεται όμως σε αντίθεση με τη Βίβλο, κατά την οποία έγινε μια τελείως διαφορετική συνάντηση με τον άγγελο. Τη βιβλική διήγηση παραπάνω την έχει χρησιμοποιήσει κι ο ίδιος ο συγγραφέας ως πηγή. Πώς λοιπόν τώρα παραθέτει αυτή την ιστορία σε αντίθεση αυτού που πριν επικαλείτο; Σημειωτέον ότι το επεισόδιο αυτό, όπως περιγράφεται στη Βίβλο, κατά τη γνώμη μου, είναι το πρότυπο, για την αντίστοιχη κορανική διήγηση με τη σωτηρία της Μαριάμ κάτω από τη χουρμαδιά, όταν, υποτίθεται, την καταδίωκαν οι Εβραίοι («κατά τη γνώμη μου» είπα, δηλ. έτσι νομίζω, αν και παραδέχομαι ότι οι δύο ιστορίες έχουν αρκετές διαφορές).

 

Η εξαφάνιση του Ζάμ ζαμ.

Μετά το ζάμ ζαμ εξαφανίστηκε, και όλα τα ίχνη του εξαφανίστηκαν με τη πάροδο του χρόνου. Ο Γιακούντ Αλ-Χαμάουι αναφέρει στο βιβλίο του Μούτζαμουλ – Μπουλντάν ότι: “Με την πάροδο του χρόνου, η ροή του Ζάμζαμ σταμάτησε, και κανένα ίχνος του Ζάμζαμ δεν παρέμεινε. Η σωστή άποψη είναι ότι οι φυλή Ζουρχούμ είναι αυτοί που έθαψαν τη πυγή του Ζάμζαμ όταν άφησαν τη Μάκκα και πήγαν μακριά.

 

Η ανασκαφή της πηγής από τον Αμπντούλ-Μουτάλιμπ.

Το Ζάμζαμ παρέμεινε ενταφιασμένο στη θέση του, μέχρι που ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ ανέλαβε την υπευθυνότητα παροχής νερού στους προσκυνητές και τη φροντίδας τους. Έτσι λοιπόν μια νύχτα ονειρεύτηκε ότι κάποιος ήρθε στο όνειρό του και του είπε: “σκάψε τη Τιμπάχ” ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ τον ρώτησε, “ποια είναι αυτή η Τιμπάχ;” Την επόμενη νύχτα ονειρεύτηκε ότι κάποιος ήρθε πάλι στο όνειρό του και του είπε: “σκάψτε τη Μπαρράχ”(2). Ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ τον ρώτησε, “ποια είναι αυτή η Μπαρράχ; την επόμενη νύχτα που ονειρεύτηκε ότι κάποιος ήρθε πάλι στο όνειρό του και του είπε: “Σκάψτε τη Μαντνούναχ”(3). Ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ τον ρώτησε, “ποια είναι αυτή η Μαντνούναχ; Και τέλος του είπε σκάψε το ζάμζαμ. Ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ τον ρώτησε, “ποιο είναι αυτό το ζάμζαμ;

“Είπε,” είναι (Πηγή) της οποίας το νερό δεν στερεύει και το οποίο κανένας δεν μπορεί να βρει ούτε και το παραμικρό ελάττωμα, θα σβήσει τη δίψα ενός μεγάλου αριθμού προσκυνητών, όπου και ο κόρακας με τη λευκότητα στα φτερά του ραμφίζει. Είναι μια τιμή για σας και για τους απογόνους σας.”

Ο κόρακας με τη λευκότητα στα φτερά του ήταν πάντα παρών σε μέρη όπου ζώα σφαζόντουσαν. Έτσι, την επόμενη ημέρα “ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ μαζί με τον το γιο του Χάριθ (εκείνη την περίοδο δεν είχε κανέναν άλλο γιο), πήραν μια τσάπα και ένα φτυάρι, και έσκαβαν τρεις ημέρες έως ότου καθάρισαν καλά τη πυγή. Μετά είπε ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ  “ΑΛΛΑΧου Άκμμπαρ! Αυτή είναι η πηγή του Ισμαήλ”.

Οι Κουρέσιδες (η φυλή του προφήτη Μουχάμμεντ) τον ρώτησαν, “δεν μας δίνεις και εμάς ένα μερίδιο από το νερό; “Είπε, όχι αυτό είναι κάτι που μου έχει δοθεί αποκλειστικά, διορίστε οποίον θέλετε για δικαστή για να μας κρίνει.” Έτσι επέλεξαν τους μάντες της φυλής Μπανού Σάαντ.

Έτσι, αποφάσισαν να πάνε να τους επισκεφθούν, αλλά δίψασαν τόσο πολύ στο δρόμο, που νόμιζαν ότι επρόκειτο να πεθάνουν. Τότε ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ τους είπε, “Μα τον ΑΛΛΑΧ, αυτό δεν είναι τίποτα παρά μόνο είναι ένα σημάδι ανικανότητας σας. Γιατί δεν πάμε εκεί (στη πηγή); Ίσως ο ΑΛΛΑΧ να μας δώσει νερό. “Αλλά αυτοί συνέχισαν το ταξίδι τους, και ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ πήγε στο βουνό και άρχισε να προσεύχεται, ξαφνικά άρχισε να αναβλύζει νερό από τη πηγή, και ήταν τόσο πολύ, που άρχισε για να ρέει κάτω από τα πέλματα του. Τότε ενθουσιασμένος πλέον ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ είπε, “ΑΛΛΑΧου Άκμπαρ.” Οι σύντροφοί του επίσης ενθουσιασμένοι είπαν και εκείνοι “ΑΛΛΑΧου Άκμπαρ.” και ήπιαν όλοι από το νερό της πηγής λέγοντας του, “Αυτός που σου έδωσε το νερό, έκρινε ενάντια μας. Μα τον ΑΛΛΑΧ δεν θα αμφισβητήσουμε ποτέ με σένα σχετικά με αυτό. “Έτσι έφυγαν και σταμάτησαν να στρέφονται εναντίον του, όσο αφορά το ζήτημα της πυγής του Ζάμζαμ.

 

1) Το ότι η πηγή «εξαφανίστηκε» και σε γνωστό ιστορικό χρόνο «βρέθηκε ξανά» μας δίνει το δικαίωμα, αν θέλουμε, να κάνουμε την ορθολογιστική υπόθεση (επαναλαμβάνω: υπόθεση) ότι η πηγή που ανακάλυψε ο Αμπντούλ-Μουτάλιμπ ίσως δεν είχε καμία σχέση με την πηγή του Ισμαήλ, αλλά απλώς, επειδή ήταν ιαματική, ταυτίστηκε στη λαϊκή φαντασία με την πηγή του Γέν. 21, 19, και περιβλήθηκε με διάφορους θρύλους, μεταξύ των οποίων και η ανακάλυψή της κατόπιν υποδείξεων.

2) Αποδεικνύουν κάτι τα θαύματα; Τέτοια έχουμε ένα σωρό εμείς. Και συνεχίζονται σε όλους τους αιώνες. Για να θυμηθώ ένα από τα αμέτρητα παραδείγματα, ο άγιος Νικόλαος ο Κουρταλιώτης (17^ος αι.), στα νότια του νομού Ρεθύμνης, χτύπησε με το χέρι του ένα βράχο και ανάβλυσαν πηγές με πάρα πολύ νερό, για να πιει ο διψασμένος κυνηγός που κατά λάθος τον είχε τραυματίσει θανάσιμα με το τόξο του (ο οποίος τον είχε κουβαλήσει εκεί από το νομό Ηρακλείου, γιατί ο άγιος ήθελε να αναπαυτεί το σώμα του στον τόπο του). Οι πηγές αυτές υπάρχουν και σήμερα και χύνονται στον ποταμό Κουρταλιώτη, στο ομώνυμο φαράγγι (Κουρταλιώτικο), όπου και ο ναός του αγίου, τον οποίο, κατά την παράδοση, έχτισε πολλά χρόνια μετά την κοίμηση του αγίου (ίσως αιώνες αργότερα) ένας μουσουλμάνος («Τούρκος»), επειδή ο άγιος τον θεράπευσε θαυματουργικά.

Να αναφερθώ επίσης σε αγίες και θαυματουργές εικόνες και ιερά λείψανα, που έχουν βρεθεί με επαναλαμβανόμενα όνειρα; Τέτοια είναι π.χ. η εικόνα της Παναγίας της Τήνου, που βρέθηκε από την οσία Πελαγία την Τηνία. Τέτοια άγια λείψανα είναι των αγίων μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στη Λέσβο, του αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη Αττικής, του αγίου Ανδρέα με τους μοναχούς του στην Καλυβιανή Ηρακλείου Κρήτης (όλοι αυτοί είναι μεγαλομάρτυρες της τουρκικής κατάκτησης του 15^ου αι.), του αγίου Χαραλάμπους επίσης στην Καλυβιανή κ.π.ά.

Εάν λοιπόν ένα θαύμα θεωρείται από τους Μουσουλμάνους ως απόδειξη της Ισλαμικής ερμηνείας των γεγονότων, πόσο περισσότερο αξιόπιστη φαντάζει η Χριστιανική ερμηνεία, αν τη στηρίξουμε σε ασυγκρίτως περισσότερα θαύματα;

 

Τα ονόματα του Ζάμζαμ.

Το Ζάμζαμ έχει πολλά ονόματα, και ο μεγάλος αριθμός ονομάτων του είναι η ένδειξη της μεγάλης θέσης του. Ειπώθηκε ότι ονομάζεται Ζάμζαμ επειδή το νερό του είναι άφθονο, δεδομένου ότι η λέξη Ζάμζαμαχ στα Αραβικά υπονοεί την ποσότητα και να ενωθεί. Ειπώθηκε ότι ονομάστηκε Ζάμζαμ επειδή η Χάτζρα (η ειρήνη να είναι μαζί της) σύλλεξε (Ζουμματ) την άμμο γύρω από το νερό για να μη ρέει δεξιά και αριστερά, γιατί εάν το άφηνε, θα πλημμύριζε. Τα ονόματά του εκτός από Ζάμζαμ περιλαμβάνουν: Αλ- Σαμπάχ, Μπαράχ, Τίμπαχ, Μπούσρα, Άουναχ, Σαφίγια, Σαράβ-ουλ-Αμπράρ, Μαντνούναχ, και άλλα ονόματα.

 

Το νερό Ζάμζαμ και οι αρετές του.

Υπάρχουν πολλά Αχαντίθ και εκθέσεις που βεβαιώνουν τις αρετές του. Ένα από τα γεγονότα που βεβαιώνουν τις αρετές του, είναι ότι όταν ο Τζεμπραήλ (Γαβριήλ) (αλέϊχι σαλάμ) άνοιξε το στήθος του Προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), έπλυνε την καρδιά του, με το νερό Ζάμζαμ. Εάν υπήρχε οποιοδήποτε καλύτερο νερό, θα είχε πλύνει την καρδιά του επιλεγμένου Προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), χρησιμοποιώντας το.

 

Καλά…. Είμαι διατεθειμένος να παραδεχτώ μέχρι ότι ο Μωάμεθ οραματίστηκε αυτό το γεγονός, που του το προκάλεσε όχι ο μέγας και άγιος αρχάγγελος Γαβριήλ, αλλά κάποιο πονηρό πνεύμα (ζητώ συγγνώμη, αλλά το μόνιμο ερώτημά μου είναι πώς οι μουσουλμάνοι ξεχωρίζουν τα καλά από τα κακά πνεύματα).

Υπάρχει κανένα προηγούμενο, που ένας άγγελος του Θεού να έκανε κάτι τέτοιο (πολύ μακάβριο) σε άνθρωπο;

 

Ο Άμπου Δάρ αλ-Γκιφάρι (ραντιγιαλλάχου άνχου) αφηγήθηκε ότι ο Προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ)είπε: “Η στέγη του σπιτιού μου άνοιξε όταν ήμουν στη Μάκκα, και ο Γαβριήλ (αλέϊχι σαλάμ), ήρθε και άνοιξε το στήθος μου, το έπλυνε με το νερό Ζάμζαμ, έφερε ένα μεγάλο κύπελλο από χρυσό γεμάτο με φρόνηση και πίστη, το έχυσε στο στήθος μου, και έπειτα το έκλεισε. Κατόπιν με πήρε από το χέρι και με πήρε μέχρι τους ουρανούς.”

Σύμφωνα με ένα άλλο Χαντίθ (λόγο) του Προφήτη που το αφηγήθηκε ο Άνας (ραντιγιαλλάχου άνχου) λέει ότι: Ο Γαβριήλ (αλέϊχι σαλάμ) επισκέφθηκε τον Προφήτη όταν ήταν μικρός και έπαιζε με άλλα παιδιά, τον έπιασε, τον έβαλε κάτω (στο έδαφος), έβγαλε έξω την καρδιά του, την χώρισε και έβγαλε από μέσα ένα θρόμβο αίματος. Λέγοντας: “Αυτό είναι ένα μερίδιο του Διαβόλου”. Μετά την έπλυνε με νερό Ζάμζαμ και την έβαλε πίσω στη θέση της. Τα παιδιά τρέχοντας πήγαν στη Παραμάνα του – δηλ., (εκείνη που τον θήλαζε) – και της είπαν ότι “ο Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), σκοτώθηκε!” Έτσι, βγήκαν για να τον βρουν και τον είδαν χλομιασμένο. Ο Άνας (ραντιγιαλλάχου άνχου) είπε ότι είδε τα ραψίματα στο στήθος του προφήτη”.

 

Η αγία ασκήτρια Σοφία της Καστοριάς (1883-1974) το 1967 χειρουργήθηκε από τον αρχάγγελο Γαβριήλ, στον καταυλισμό προσκόπων του Αμύνταιου, όπου την είχαν περιθάλψει σε κακά χάλια (βλ. Σοφία, η ασκήτισσα της Παναγίας, έκδ. ιεράς μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας Καστοριάς 2002 – γενικό αφιέρωμα στην αγία βλ. στο περιοδικό Ο Όσιος Φιλόθεος της Πάρου, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», τεύχ. 10, Θεσσαλονίκη Ιανουάριος-Απρίλιος 2004, σελ. 144-152). Δεν υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του θαύματος, αλλά πλήθος ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και γιατροί, την είδαν το βράδυ μισοπεθαμένη από μια βρομερή πληγή που διαρκούσε μέρες και την επομένη τη βρήκαν με μια καλοραμμένη χειρουργική μαχαιριά που είχε γίνει μέσα στον καταυλισμό, γιατί δε βγήκε. Εκεί όμως έγινε εγχείρηση τύπου ιατρικής εγχείρησης, όχι τέτοιο πράγμα…

Ομοίως, πριν λίγα χρόνια η αγία μεγαλομάρτυρας Μαρίνα η Θαυματουργή (εορτάζει 17 Ιουνίου) εμφανίστηκε ως γιατρός σε κλινική του Χιούστον (ΗΠΑ) και συμμετείχε στην εξαιρετικά δύσκολη χειρουργική επέμβαση για τη σωτηρία μικρού αγοριού από την Κύπρο. Στο επίσημο βιβλίο της κλινικής υπέγραψε ως Marina from Andros («Μαρίνα από την Άνδρο», το νησί του Αιγαίου, όπου βρίσκεται μονή αφιερωμένη σ’ αυτήν, από τον ηγούμενο της οποίας είχαν ζητήσει προσευχή οι γονείς του παιδιού). Η είδηση δημοσιεύτηκε ακόμη και σε θρησκευτικώς «ουδέτερα» ΜΜΕ της Ελλάδας (βλ. http://www.pigizois.net/index2.htm, τμήμα «Αφιερώματα»).

Αν λοιπόν και χριστιανοί έχουν τέτοιες εμπειρίες, σχετικοποιείται η «αποδεικτική τους αξία» ως προς την αξιοπιστία του Ισλάμ, και οι εμπειρίες του Μωάμεθ δεν τον κάνουν και τόσο μοναδικό.

 

Σχετικά με τις αρετές του νερού Ζάμζαμ, ο Ιμπν Αμπάς (ραντιγιαλλάχου άνχου) αφηγήθηκε ότι ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είπε: “Το καλύτερο νερό στο πρόσωπο της γης είναι το νερό του Ζάμζαμ, το οποίο είναι πλήρης τροφή, και θεραπεία από ασθένειες. Το χειρότερο νερό στο πρόσωπο της γης είναι το νερό του Ουάντι Μπαραχούτ στη πόλης Χαδραμάουτ της Υεμένης. Στην επιφάνειά του είναι υπάρχουν παράσιτα που μοιάζουν με πόδια ακρίδων. Ρέει το πρωί και στεγνώνει το βράδυ.”

Ο Μουτζάχιντ είπε: “Δεν είδα ποτέ τον Ιμπν Αμπάς να ταΐζει οποιονδήποτε άνθρωπο, χωρίς να του προσφέρει νερό του Ζάμζαμ”. Επίσης είπε ότι, όποτε ένας φιλοξενούμενος ήρθε να μείνει, ο Ιμπν Αμπας (ραντιγιαλλάχου άνχου) τον τιμούσε με νερό του Ζάμζαμ. 

Ο Ιμπν Αμπάς (ραντιγιαλλάχου άνχου) αφηγήθηκε ότι ο Προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είπε:

“Ένα σημάδι που μας ξεχωρίζει από τους υποκριτές, είναι ότι αυτοί δεν έχουν άφθονο νερό του Ζάμζαμ”.

Το νερό Ζάμζαμ είναι γιατρικό.

 

Αυτό δεν σημαίνει κάτι για την αλήθεια της διδασκαλίας του Ισλάμ, γιατί ιαματικές πηγές υπάρχουν παντού στη Γη. Ίσως μάλιστα, όπως είπαμε, οι ιδιότητες αυτές της πηγής δημιούργησαν όλες τις παραδόσεις γύρω της.

 

Αποδείχτηκε σε αυθεντικά Αχαντίθ (λόγια) του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), ότι υπάρχει γιατρειά στο νερό Ζάμζαμ. Αυτό αποδεικνύεται επίσης και από τις γνωστές ιστορίες, αρχαίες και τωρινές, στις οποίες ο ΑΛΛΑΧ έχει θεραπεύσει ανθρώπους από διάφορες ασθένειας, μερικές φορές σε περιπτώσεις όπου η ιατρική είχε αποτύχει, έτσι και οι γιατροί είχαν εκπλαγεί με την ανάρρωση του ασθενή. Ο Ιμπν Αμπάς (ραντιγιαλλάχου άνχου), αφηγήθηκε ότι ο προφήτης είπε:

“Το καλύτερο ύδωρ στο πρόσωπο της γης είναι το νερό Ζάμζαμ, είναι πλήρης τροφή και γιατρικό”.

Ο Προφήτης επίσης είπε: “Το (νερό) Ζάμζαμ είναι για τη πρόθεση για την οποία πίνετε.”

Έτσι, όποιος το πίνει με σκοπό την επιδίωξη της θεραπείας, ο Πολυεύσπλαχνος ΑΛΛΑΧ μπορεί να τον θεραπεύσει. Ο Άμπου Χάμζα (ραντιγιαλλάχου άνχου) είπε: Κρατούσα τους ανθρώπους μακριά από τον Ιμπν Αμπάς (ραντιγιαλλάχου άνχου) και δεν ήρθα να τον δω για μερικές ημέρες, (και όταν πήγα να τον επισκεφθώ) Είπε: “Τι σε κράτησε μακριά; “Είπα: “(είχα) πυρετό. “Είπε: (όσο αφορά το νερό Ζάμζαμ) ο προφήτης είπε: “Ο πυρετός είναι ένα αεράκι από την κόλαση, δροσίστε το με νερό Ζάμζαμ”.

Ο Κέης ιμπν Κούρκουμ είπε, ότι ρώτησε τον Ιμπν Αμπάς (ραντιγιαλλάχου άνχου): “Δεν θα μου πεις για το Ζάμζαμ; “Είπε: “Ο ανεφοδιασμός του δεν μπορεί να εξαντληθεί, και (το νερό είναι τέλειο) δεν μπορεί να στιγματιστεί. Είναι πλήρης τροφή και γιατρικό, και είναι το καλύτερο νερό που υπάρχει”.

 

Το Ζάμζαμ είναι τροφή.

Σύμφωνα με το αυθεντικό Χαντίθ: “Το (νερό) Ζάμζαμ είναι για τη πρόθεση για την οποία πίνετε.”

Ιμπν Αμπάς (ραντιγιαλλάχου άνχου), πέρασε έναν ολόκληρο μήνα, δεν έτρωγε τίποτα, έπινε μόνο (νερό) Ζάμζαμ, και δεν αισθάνθηκε έστω και τη παραμικρή πείνα.

Σ’ ένα άλλο αυθεντικό Χαντίθ αναφέρεται ότι: Όταν ο Άμπου Δάρ (ραντιγιαλλάχου άνχου) έγινε μουσουλμάνος, είπε, “Ω! Προφήτη του ΑΛΛΑΧ, ήμουν εδώ για τριάντα ημέρες και νύχτες“. Ο Προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) τον ρώτησε, “Ποιος σε ταΐζε“?  Είπε “δεν έτρωγα τίποτα, παρά μόνο έπινα νερό Ζάμζαμ, κέρδισα τόσο πολύ βάρος έτσι ώστε αισθάνομαι τις πτυχές του λίπους στο στομάχι μου, και δεν πεινάω καθόλου“. Είπε ο Προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) “Είναι ευλογημένο (νερό) και είναι μια πλήρης διατροφή”.

 

Πόθεν αποδεικνύεται ότι είναι «αυθεντικό» το Χαντίθ; Ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός (8^ος αι.), στο λόγο του για την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, χαρακτηρίζει τη διήγηση της Κοιμήσεως, που μιλάει για τη μεταφορά των αποστόλων στη γειτονιά της Παναγίας πάνω σε νεφέλες και ένα σωρό άλλα θαύματα, «αρχαία και πολύ αληθινή». Το δέχεται αυτό ο αγαπητός συγγραφέας και κάθε άλλος μουσουλμάνος; Αν το δεχτεί, τότε να συζητήσουμε για τις ανάλογες ισλαμικές διηγήσεις περί θαυμάτων. Παρόλα αυτά, κατ’ αρχάς δέχομαι ότι θαύματα γίνονται σε όλες τις θρησκείες. Κάποια είναι θαύματα του Θεού (ο Οποίος ακούει αγαθούς ανθρώπους απ’ όπου κι αν προέρχονται) και κάποια άλλα είναι από δυνάμεις του εχθρού, ο οποίος σε σχέση με το Θεό είναι ανίσχυρος, αλλά σε σχέση με τον άνθρωπο είναι πολύ ισχυρός.

 

Ιστορίες γιατρειάς αρρώστων με νερό Ζάμζαμ.

Υπάρχουν δεκάδες, πράγματι εκατοντάδες, ιστορίες για το πώς άρρωστοι άνθρωποι γιατρευτήκαν από ασθένειες, όταν απελπίστηκαν οι γιατροί για την κατάστασή τους, αλλά ο Πολυεύσπλαχνος και Ελεήμονας ΑΛΛΑΧ τους γιάτρεψε με τη βοήθεια του ευλογημένου αυτού νερού (Ζάμζαμ) και των κρυφών οφελών του, και αποκαταστάθηκε η πλήρη υγεία τους. Είναι ικανοποιητικό για μας να αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα, από την δικιά μας εποχή:

Αυτή είναι μια γνωστή ιστορία της δικιάς μας εποχής, όπου η πρωταγωνίστρια της ιστορίας ζει ακόμα. Αυτή η ιστορία επιβεβαιώνει τη δύναμης του ΑΛΛΑΧ και επαληθεύει την αλήθεια των λεγομένων του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ότι “Το (νερό) Ζάμζαμ είναι για τη πρόθεση για την οποία πίνετε.”, και ότι “το νερό Ζάμζαμ είναι γιατρικό και πλήρης τροφή”.

Αυτή είναι η ιστορία της Λέηλα Χίλου, από το Μαρόκο. Η καημένη Λέηλα έπασχε από καρκίνο. Ήταν αμελής της ενθύμησης του ΑΛΛΑΧ, λόγω της καλής υγείας και ομορφιάς της. Όταν ανακάλυψε ότι ήταν άρρωστη, πήγε στο Βέλγιο, εκεί της είπαν ότι δεν είχε άλλη επιλογή, από το να αφορέσουν το στήθος της, και να υποβληθεί σε χημειοθεραπεία, η οποία θα την έκανε να χάσει τα μαλλιά της, ότι θα φύτρωναν τρίχες στο πρόσωπο της, και ότι θα έχανε τα νύχια και τα δόντια της. Αρνήθηκε αυτήν την θεραπεία, και ζήτησε τη λιγότερο βίαιη θεραπεία, και επέστρεψε στο Μαρόκο. Αλλά μετά από έξι μήνες είχε μια επικίνδυνη απώλεια βάρους, το χρώμα της είχε αλλάξει, και είχε φριχτούς πόνους, έτσι επέστρεψε στο Βέλγιο, όπου οι γιατροί είπαν στο σύζυγό της ότι η ασθένεια είχε διαδώσει παντού, είναι σε προχωρημένο στάδιο, ακόμη και στους πνεύμονές της, και ότι δεν υπήρχε κανένα φάρμακο που θα μπορούσε να την ωφελήσει τώρα.

Τον συμβούλεψαν να τη πάρει στο σπίτι της γιατί θα πεθάνει. Αλλά ο σύζυγός της θυμήθηκε κάτι που είχε τελείως ξεχάσει: Ο Πολυεύσπλαχνος ΑΛΛΑΧ τον ενέπνευσε να επισκεφτεί τη ιερή Κάμπα στη Μάκκα.

Έτσι αυτός και η σύζυγός του πήγαν εκεί, η Λέηλα έκλαψε πάρα πολύ όταν αντίκρισε τη Κάμπα. Προσευχήθηκε στον Πολυεύσπλαχνο και Ελεήμονα ΑΛΛΑΧ να μην εξαντληθούν οι ελπίδες της, και να μην κουραστούν οι γιατροί με την περίπτωσή της. Η Λέηλα άρχισε να διαβάζει το ιερό Κοράνιο, και να πίνει με αφθονία νερό Ζάμζαμ. Αισθάνθηκε μια ηρεμία και γαλήνη στον οίκο του ΑΛΛΑΧ.

Ζήτησε από το σύζυγό της να την αφήσει να παραμείνει στον οίκο του ΑΛΛΑΧ και να μην την επιστρέψει στο ξενοδοχείο. Έτσι, έμεινε εκεί, εκτελώντας Ιτικάφ (απομόνωση για προσευχή). Το επάνω μισό του σώματός της ήταν πρησμένο γεμάτο όγκους, που επιβεβαίωναν ότι η ασθένεια της είχε εξαπλωθεί παντού.

Οι γυναίκες που ήταν μαζί της στο Χάραμ (στον οίκο του ΑΛΛΑΧ) την συμβούλεψαν να πλένει το επάνω μισό του σώματός της με νερό Ζάμζαμ αλλά φοβόταν να αγγίξει τους όγκους στο σώμα της. Τελικά υπερνίκησε τους φόβους της, και άρχισε να πλένει τους όγκους με νερό (Ζάμζαμ). Το σώμα και τα στήθη της γέμισαν με αίματα και πύον. Μετά το απροσδόκητος συνέβη: όλοι οι όγκοι εξαφανίστηκαν δεν πονούσε πια, δεν υπήρξε ακόμα και το παραμικρό ίχνος αίματος ή πύον. Ο Πολυεύσπλαχνος ΑΛΛΑΧ την γιάτρεψε με τη βοήθεια των κρυφών οφελών του ευλογημένου νερού Ζάμζαμ.

Εξάλλου ο Προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) το είπε και το πιστεύουμε μέσα από τα βάθη της ψυχής μας ότι: “Το νερό Ζαμζαμ είναι γιατρικό και πλήρης τροφή”.

(1) Παλαιό δερμάτινο παγούρι που διατηρούσε το νερό πολύ κρύο.

(2) Ονομάστηκε Μπαρράχ λόγω των πολλών οφελών του.

(3) Μαντμούναχ σημαίνει αποκλειστικό, ονομάστηκε έτσι επειδή είναι αποκλειστικά για τους πιστούς.

(4) Χίτζρ, είναι το μέρος στο οποίο άφησε ο Προφήτης Ιμπραχήμ (αλέϊχι σαλάμ) τη γυναίκα του Χάτζρα και τον γιο του Ισμαήλ.

Αυτά που έγραψα είναι αρκετά σχόλια και για την ιστορία της Λέηλα Χίλου από το Μαρόκο (βλ. πιο κάτω). Αλλά για δείτε πόσες ιστορίες υπάρχουν με μουσουλμάνους που έγιναν χριστιανοί επειδή θαυματούργησε σ’ αυτούς ο χριστιανικός Θεός και όχι ο ισλαμικός!.... Τι έχει να πει γι’ αυτά κάθε ειλικρινής και συνετός ισλαμιστής διδάσκαλος;

---