Πολλοί ρωτούν πολλές φορές, ποιο μπορεί να είναι το μεγαλύτερο προσόν που θα μπορούσε να έχει κάποιος για να κάνει Ιεραποστολή. Και όλοι μας αγωνιζόμαστε να καταρτιστούμε με την ανάλογη μόρφωση, να μάθουμε γλώσσες, να κάνουμε σχεδιασμούς, υπολογισμούς, οικονομίες, να οχυρωθούμε γενικά από όλες τις πλευρές για να «πετύχουμε».

Ξεχνούμε όμως να ρωτήσουμε το βασικότερο: τι σημαίνει τελικά ιεραποστολή; Και τότε, πολλές φορές, πέφτουμε στο σφάλμα να ορίζουμε το ιεραποστολικό έργο, χωρικά, σε μία ήπειρο, τροπικά, σε ατέρμονες περιπέτειες και ποσοτικά τέλος ακόμα και σε στατιστικές και προγνώσεις.

Αν θα θέλαμε όμως να απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα, ας αρχίσουμε καλύτερα από το δεύτερο. Θες να μάθεις τι προσόντα πρέπει να έχεις για να κάνεις ιεραποστολή; Κοίταξε καλύτερα μέσα στην μακραίωνη ιστορία τής Εκκλησίας για συνειδητοποιήσεις αυτό που μιλά μέσα μας. Στην καρδιά μας.

Ας δούμε λοιπόν λίγο πίσω. Πού κήρυξε ο Χριστός; Στην πατρίδα Tου. Στον τόπο όπου μεγάλωσε. Από πού ξεκίνησε η πρώτη Εκκλησία; Από την Ιερουσαλήμ. Ποια ανώτερη μόρφωση είχε ο Απόστολος Πέτρος και τι επαγγέλονταν; Ήταν ένας καλός ψαράς. Όλοι οι απόστολοι πέθαναν μαρτυρικά; Αναμφίβολα όχι. Πού κήρυτταν Χριστό και νέα Πίστη οι πρώτοι Χριστιανοί; Στους οικείους τους ως επί το πλείστον. Ποιόν είχαν κοντά τους για να κατηχήσουν και να ευαγγελίσουν οι μοναχοί τής Νιτρίας με αρχηγό τον Μέγα Αντώνιο; Προφανώς τους αδελφούς και συναγωνιστές τους, ασκητές μοναχούς. Πού εφαρμόζουν την εντολή τής αγάπης οι φτωχοί βιοπαλαιστές οικογενειάρχες; Στα παιδιά τους. Άραγε όλοι αυτοί δεν είναι Ιεραπόστολοι; Μήπως ο μοναχός που λιώνει από την αγάπη τού Χριστού μέσα στο μοναστήρι του δεν κάνει ιεραποστολή;

Επομένως το μόνο προσόν που κινεί τα νήματα τής ιεραποστολής και φυσικά την ορίζει είναι η Αγάπη. Πώς μπορεί κανείς να διδάξει Χριστό που είναι η ενσάρκωση τής Αγάπης όταν μέσα του είναι κενός από αυτήν; Και ποιο είναι τελικά το κίνητρο τής ιεραποστολής, όταν λείπει αυτή η αρετή; Ας δούμε όμως τώρα κι ένα παράδειγμα:

Πρόσφατα ασθένησε γνωστός και καλός φίλος μου ιεραπόστολος από Covid σε κράτος τής Αφρικής. Μού είπε τα εξής:

«Πάτερ, μόλις βγήκε θετικό το τεστ, με κλείσανε αμέσως στο νοσοκομείο. Ήμουν τελείως μόνος. Από Έλληνες, κανείς δίπλα μου. Μόνο οι προσευχές τού Πατριάρχη, τών καλών πατέρων μας και τής οικογένειας από Ελλάδα με συντρόφευαν νύχτα-μέρα. Με είχαν κλεισμένο μέσα σε ένα θάλαμο που αρχικά ούτε νερό δεν είχε. Το φαγητό άθλιο. Φαρμακευτική αγωγή καμία. Μόνο λίγο οξυγόνο μού δώσανε, για το οποίο ευγνωμονώ βέβαια τους νοσηλευτές. Αυτοί ήταν οι μόνοι που με παρηγορούσαν, όποτε έρχονταν για επισκέψεις οι γιατροί. Τότε, έπαιρνα μια ανάσα.

Μέσα σε αυτήν την απέραντη μοναξιά όμως ο καλός Θεός μού φύλαξε κάτι θαυμαστό. Ήταν ο οδηγός τού Ιεραποστολικού κλιμακίου. Ένας νεαρός ιθαγενής, που κατηχούνταν από εμάς και βαπτίστηκε με τη Χάρη τού Θεού Ορθόδοξος. Μού έστελνε συνεχώς μηνύματα – δεν μπορούσα να μιλήσω λόγω δύσπνοιας. Μού έφερνε φαγητό και έπαιρνε τα περισσεύματα καθημερινά, δύο φορές την ημέρα, για να καθαρίσει τα σκεύη και να μού φέρει νέο φρεσκομαγειρεμένο φαγητό, γνωρίζοντας τον κίνδυνο να κολλήσει και ο ίδιος, το οποίο από ό,τι μού είπε αργότερα όντως έγινε. Μού ζητούσε επίμονα τα ρούχα μου για να τα πλύνει. Προσεύχονταν διαρκώς να γίνω καλά και μάζευε και όλους τους γνωστούς και στενούς αδελφούς να κάνουν προσευχή. Όταν δε έβαλα το οξυγόνο, αν και δεν τού έλεγα πολλά πράγματα, όπως μού έλεγε αργότερα, είχε μια ακατάσχετη αγωνία για την έκβαση τής ασθένειας. Ήταν αυτός που ήλθε μετά από τρεις εβδομάδες με το αυτοκίνητο για να με παραλάβει κατευθείαν από τον θάλαμο Covid και με αγκάλιαζε και με ασπαζόταν όλο εκείνο το απόγευμα, πλημμυρισμένος μέσα στην χαρά και στην ανακούφιση για το ότι επέζησα.

Και τώρα λοιπόν σε ερωτώ: ποιος έκανε ιεραποστολή όλες αυτές τις ημέρες τής μοναξιάς και τής αγωνίας; Ποιος είναι ο ιεραπόστολος σε αυτήν την περίπτωση; Πάντως όχι εγώ…».

Κάποιοι λένε ότι στη μετά Covid εποχή όλα θα αλλάξουν.

Η εποχή Covid όμως έχει κι ένα βασικό όφελος. Η ανθρωπότητα αντίκρισε κατάματα την απέραντη μοναξιά της και συγχρόνως τον μοναδικό σύντροφό της, την Αγάπη τού Χριστού. Αυτή την Αγάπη που με τόσο θαυμαστό τρόπο φανερώνεται στην παρουσία τών ελάχιστων προσώπων που στέκονται δίπλα στον ασθενή από Covid, στο ηρωικό αναμφίβολα νοσηλευτικό προσωπικό, μα πάνω από όλα στην εσωτερική παρηγοριά που εμπνέει η Χάρις τού Παρακλήτου, από τον Οποίο τελικά πηγάζει κάθε καλό σε αυτόν τον τόσο μοναχικό κόσμο μας.

Και η ιεραποστολή εν τέλει δεν είναι άλλο, από την προσωπική αναγνώριση και αποδοχή αυτής τής Αγάπης στην καρδιά μας. Η αναγνώρισή της από την ύπαρξή μας και ο πόθος να τη χαρίσουμε στον συνάνθρωπο, όπως μάς χαρίστηκε δωρεάν από τον Θεό.

Όποιος κατορθώνει να δεχτεί μέσα του αυτήν την πραγματικότητα και την εφαρμόσει, δικαιούται και αξίζει να ονομάζεται ιεραπόστολος. Η εποχή μας, μάς δίνει αυτήν την θαυμάσια ευκαιρία για αυτομεμψία και αυτοσυνειδησία.

Ας την αδράξουμε τώρα, στη νέα «Covid εποχή».

* Ο π. Πολύκαρπος Αγιαννανίτης είναι μοναχός στη Σκήτη της Αγίας Άννης Αγίου Όρους. Διακονεί θυσιαστικά την Ιεραποστολή στη Μαδαγασκάρη από το 2010.