Η φράση «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» (Ιωάννης 8: 7) είναι μία από τις γνωστότερες φράσεις της Αγίας Γραφής και της διδασκαλίας του Κυρίου που βρίσκεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και αφορά τη γυναίκα που ήθελαν να λιθοβολήσουν για λόγους μοιχείας.

Είναι μία φράση που χρησιμοποιείται ευρέως θέλοντας να αναδείξει το γεγονός πως κανένας μας δεν έχει την ηθική τελειότητα για να καταδικάσει κάποιον. Είναι και μία φράση όμως που δέχεται και κατάκριση για διάφορους λόγους.

Το συγκεκριμένο περιστατικό αφορά τη μοιχαλίδα γυναίκα την οποία ήθελαν ορισμένοι εκπρόσωποι του νόμου να λιθοβολήσουν επειδή τη συνέλαβαν επάνω στην πράξη της μοιχείας επ' αυτοφώρω. Ακολουθούσαν το νόμο του Μωυσή, ο οποίος όριζε πως η μοιχεία έπρεπε να τιμωρείται με θάνατο. Ο Χριστός λέγοντας αυτή τη φράση, συνεχίζει να γράφει στη γη με όλους τους κατήγορους της γυναίκας να απομακρύνονται και να μη μπορούν να της ρίξουν καμία πέτρα. Ο Χριστός συγχωρεί τη μοιχαλίδα και τη συμβουλεύει «να μην αμαρτήσει ξανά».

Πολλοί θεωρούν πως η φράση αυτή εξισώνει το πλημμέλημα με το μικρό λάθος. Χρησιμοποιείς αυτή τη φράση και αδρανοποιείσαι από κάθε κριτική σε κάθε κακή πράξη. Εξισώνει ένα μικρό λάθος με ένα έγκλημα. Αλλά «ο παραβάτης μία εντολής γίνεται παραβάτης όλου του Νόμου», αναφέρει ο Απόστολος Ιάκωβος (Κεφάλαιο 2: 10-11).

Άλλοι λένε πως ουσιαστικά ο Χριστός δεν εξέφρασε μία κάθετη και αντίθετη άποψη με την πρακτική του λιθοβολισμού. Αντιθέτως, την ανήγαγε σε μία αποδεκτή πράξη μόνο για έναν αναμάρτητο, δεν την αποδοκίμασε κάθετα για κάθε περίπτωση.

Ο Χριστός όταν στέκεται απέναντι στη μοιχαλίδα και αποτρέπει το λιθοβολισμό της, δεν έχει σκοπό να αποτρέψει τη νομοθεσία η οποία τιμωρεί και αποδοκιμάζει τα εγκλήματα και τις απεχθείς πράξεις.

Ο Χριστός όταν λέει «ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω», σε καλεί να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και να συνειδητοποιήσεις ότι κανένας μας δεν είναι απόλυτα και τέλεια ηθικός για να καταδικάσει τον οποιονδήποτε άλλο. Σε κινητοποιεί να εμβαθύνεις μέσα στον εσωτερικό σου κόσμο και να κάνεις τη δική σου αυτοκριτική για τα δικά σου λάθη, παραλείψεις, ατέλειες. Όπως και για όλες τις φορές που έχεις συγχωρεθεί ενώ αδίκησες, έπεσες σε λάθη, τη στιγμή που θέλεις να λιθοβολήσεις οποιονδήποτε άλλο για κάτι κακό που έκανε. Γιατί δε θα ήθελες να ρίξεις πέτρα στον εαυτό σου ή να σε λιθοβολήσουν για κάτι κακό που έκανες. Είναι μία προτροπή για αυτοκριτική, συνειδητοποίηση και επιθυμία για κάθαρση.

Ο Χριστός ως ο Δημιουργός του Κόσμου και της Ζωής, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Χριστιανικής πίστης, είχε το δικαίωμα να ρίξει την πέτρα. Και όμως, ενώ είναι αναμάρτητος, επιλέγει τη συγχώρεση, δίνοντας το ηθικό παράδειγμα σε κάθε ατελή άνθρωπο. Δεν αναγάγει το λιθοβολισμό σε πράξη που αρμόζει σε έναν αναμάρτητο· τον απορρίπτει και προβάλλει τη συγχώρεση, την αγάπη, την ανοχή, την ελπίδα της αλλαγής του άλλου.  Γιατί αν Εκείνος που είναι τέλειος δε λιθοβολεί, πόσο περισσότερο δεν πρέπει να λιθοβολήσεις εσύ;