Αν και έχουμε δείξει με πολλούς τρόπους το ατόπημα τής Προτεσταντικής αίρεσης, ότι δήθεν η Εκκλησία αποστάτησε στους πρώτους αιώνες, ας δούμε εδώ άλλη μία προφητική απόδειξη, από το ποιητικό βιβλίο τής Αγίας Γραφής, το Άσμα Ασμάτων.

Το άτοπο τής Προτεσταντικής βλασφημίας περί Αποστασίας τής Εκκλησίας

Όπως έχουμε ξαναπεί, οι Προτεστάντες για να δικαιολογήσουν την απιστία τους στην Εκκλησία την οποία άφησε πίσω Του ο Κύριος, και στην αγνή λατρεία τής Ορθοδοξίας, έχουν εφεύρει τον μύθο τής δήθεν "αποστασίας" τής Εκκλησίας, κατά τους πρώτους αιώνες. Και η κάθε Προτεσταντική αίρεση, προσδιορίζει αυτή την δήθεν αποστασία, είτε στον 4ο, είτε στον 3ο, είτε στον 2ο, ακόμα και στα τέλη τού 1ου αιώνα, ανάλογα με το πόσο έχει απομακρυνθεί από την υγιαίνουσα διδασκαλία η κάθε μία από αυτές τις αιρέσεις.

Φυσικά ο Κύριος παρέδωσε "άπαξ", (μία μόνο φορά), την πίστη στην Εκκλησία Του κατά την Αγία Γραφή, η οποία γράφει σαφώς, ότι η Εκκλησία είναι "ο στύλος και το εδραίωμα τής αληθείας", και ο Κύριος είπε σαφώς, ότι θα ήταν μαζί με την Εκκλησία Του "πάσας τας ημέρας, έως τής συντελείας τού αιώνος". Και ο απόστολος Παύλος ξεκαθάρισε, ότι "η αποστασία" θα γινόταν στις ημέρες τού Αντιχρίστου (Β΄ Θεσσαλονικείς 2/β). Και φυσικά αυτή η αποστασία, δεν θα ήταν ολοκληρωτική, αλλά μέρος μόνο τής Εκκλησίας θα έπεφτε στα χέρια τού Αντιχρίστου, όπως δείχνουν εκτενώς οι σχετικές προφητείες.

Συνεπώς, "αποστασία" γενική τής Εκκλησίας, και έκπτωσή της από το Σώμα τού Κυρίου, ουδέποτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ, όπως ισχυρίζεται ότι ήδη έγινε, ο Προτεσταντισμός.

Πέρα όμως απ' όλα αυτά, ακόμα και το προφητικό πνεύμα τής Αγίας Γραφής, ευθύς εξ αρχής, χίλια χρόνια πριν τη δημιουργία τής Χριστιανικής Εκκλησίας, ξεκαθάριζε ότι η Εκκλησία δεν θα έπεφτε ποτέ σε αποστασία ως Εκκλησία, και θα ήταν ισχυρή όπως οι πύργοι, στην αγάπη της για τον Νυμφίο της, τον Ιησού Χριστό.

Ο λόγος γίνεται για το υπέροχο εκείνο βιβλίο τής Αγίας Γραφής, το Άσμα Ασμάτων, που περιγράφει με ζωντανά χρώματα και με όλες τις αισθήσεις, την ανυπέρβλητη και αγνή αγάπη τής Σουναμίτιδας, τής Ποιμενίδος Εκκλησίας για τον Νυμφίο της, τον Ποιμένα της, προς τον Οποίο θα παρέμενε αιώνια αγαπημένη και πιστή σύντροφος.

Η Χριστιανική Εκκλησία, πράγματι, παρέμεινε 2000 χρόνια πιστή και σταθερή στην αγάπη τού Κυρίου μας, και ποτέ δεν έγινε μια πόρνη, που πόρνευσε με τους εχθρούς τού Χριστού, όπως τη θέλουν οι ασεβείς Προτεστάντες, βλασφημώντας τη Νύμφη τού Αρνίου. Προς αυτούς τους ασεβείς αιρετικούς, το Άσμα Ασμάτων, επιφυλάσσει ένα ακόμα προφητικό ράπισμα τής ασεβείας τους, ξεκαθαρίζοντας μια για πάντα, ότι η Εκκλησία παραμένει πάντοτε η αγνή και πιστή στον Νυμφίο της Νύμφη, "τετρωμένη" από "θείο έρωτα", και "προσμένοντας και σπεύδοντας" προς τους γάμους της με τον ουράνιο Νυμφίο της.

Το Άσμα Ασμάτων εξαγγέλλει την πιστότητα και σταθερότητα τής Εκκλησίας

Ξεκινάει λοιπόν το Άσμα Ασμάτων με την αγωνία τής Ποιμένιδος Εκκλησίας, για τον αγαπημένο τής Ποιμένα και μέλλοντα σύζυγο, με την αγωνία της στο πρώτο κεφάλαιο, να τον αναζητά μεταξύ τών άλλων ποιμένων, και να αναρωτιέται πού μπορεί να τον βρει και να τον συναντήσει. Ερωτικός παροξυσμός και αγωνία διακατέχει την Εκκλησία, όλους εκείνους τους πιστούς ανθρώπους τού παρελθόντος, που ανέμεναν τον Μεσσία, και αναρωτιόνταν, πού μπορεί να βρεθεί και πότε θα τον συναντούσαν! Πότε θα εισέρχονταν στα "ταμεία", στα ιδιαίτερα τού Βασιλέως, στα Μυστήρια τής Βασιλείας Του.

Και τότε ο Ποιμένας φανερώνεται, και συναντά την Εκκλησία, την αιώνια Νύμφη Του, με μια τόσο ισχυρή αγάπη, που φθάνει ως τον θάνατο. Την επαινεί και την ποθεί τόσο, όσο κι εκείνη. Και της λέει: "Πόσον ωραία και πόσον επιθυμητή είσαι, αγαπητή, διά τας τρυφάς. Τούτο το ανάστημά σου ομοιάζει με φοίνικα, και οι μαστοί σου με βότρυας" (Άσμα Ασμάτων 7/ζ: 6,7). Πράγματι, ο προαιώνιος Λόγος και Σοφία τού Θεού, "πάντοτε έβρισκε τρυφή και χαιρόταν με τους υιούς τών ανθρώπων" (Παροιμίες 8/η: 31). Στο πρόσωπο τής Εκκλησίας, έβρισκε μόνο τρυφή και ποτέ λύπη. Για κάθε τι στην Εκκλησία Του, είχε έναν λόγο καλό, έναν λόγο εκτίμησης, και όχι κρίσης και κατάκρισης. Στο πρόσωπο τής Εκκλησίας έβρισκε πάντα μια αγνή παρθένα, και όχι μια πόρνη, όπως ισχυρίζεται ο Προτεσταντισμός. "Ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη της, για να την αγιάσει, αφού την καθάρισε με το λουτρό τού νερού διαμέσου τού λόγου· για να την παραστήσει στον εαυτό του εκκλησία ένδοξη, χωρίς να έχει κάποια κηλίδα ή ρυτίδα ή κάτι αυτού τού είδους, αλλά για να είναι αγία και χωρίς ψεγάδι" (Εβραίους 5/ε: 25-27).

Το "ανάστημα" τής Εκκλησίας, (της λέει ο Νυμφίος της, προς ντροπή τών Προτεσταντών που τη βλασφημούν), "μοιάζει με φοίνικα", για το ύψος τών αρετών της, που αγγίζουν τα επουράνια, και αφίστανται τών γήινων. Και της λέει ο Ποιμένας της: "οι δύο μαστοί σου είναι σαν δύο δίδυμοι σκύμνοι δορκάδας, που βόσκουν ανάμεσα στα κρίνα" (Άσμα Ασμάτων 4/δ: 5). Μέσα στα άσπρα κρίνα, (σύμβολο τής αγνότητας), ο Κύριος θαυμάζει τους δύο μαστούς τής Εκκλησίας, τής Παλαιάς και τής Καινής Διαθήκης, δια τών οποίων τρέφονται τα έθνη τών σεσωσμένων.

Αλλά και η Εκκλησία ποθεί τον Νυμφίο της αγνά, σε σημείο που να του λέει: "Είθε να ήσουν σαν αδελφός μου, που να είχες θηλάσει τους μαστούς της μητέρας μου! Αν σε έβρισκα έξω, θα σε φιλούσα, και δεν θα με καταφρονούσαν. Θα σε έσερνα, και θα σε έβαζα μέσα στο σπίτι τής μητέρας μου, για να με διδάξεις" (Άσμα Ασμάτων 8/η: 1,2). Τίποτα το πονηρό δεν υπάρχει σε αυτή την αγνή αγάπη τής Νύμφης και τού Νυμφίου. Η Νύμφη, ζητά τη συντροφιά Του και τη διδασκαλία Του, και θα επιθυμούσε να τον έχει αδελφό, για να μπορεί να τον φιλάει και να τον έχει διαρκώς κοντά της, χωρίς να την παρεξηγεί κανείς. Και πράγματι, ο Κύριος είναι "αδελφός" τών μελών τής Εκκλησίας Του, διότι λέει η Γραφή για τους υιοθετημένους από το Πνεύμα αδελφούς Του: "Επειδή, κι αυτός που αγιάζει κι αυτοί που αγιάζονται είναι όλοι από έναν· για την οποία αιτία δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς, λέγοντας: «Θα αναγγείλω το όνομά σου προς τους αδελφούς μου, μέσα σε εκκλησία θα σε υμνήσω»" (Εβραίους 2/β: 11,12).

Η Εκκλησία ποθεί τον Νυμφίο της, και λέει: "Πακετάκι από σμύρνα είναι σε μένα ο αγαπητός μου· θα διανυχτερεύει ανάμεσα στους μαστούς μου" (Άσμα Ασμάτων 1/α: 13). Σαν το μυρωδικό πακετάκι που κρεμούσαν στο στήθος τους για να μοσχοβολούν εκείνο τον καιρό, έτσι επιθυμεί η Εκκλησία να έχει πάντοτε στο στήθος της τον Νυμφίο της, στολίδι και ευωδία της, ο Οποίος φιλοξενήθηκε εδώ στη γη ανάμεσα στις δύο Διαθήκες, και παραμένει πάντοτε στο στήθος, στην καρδιά τών μελών τής Εκκλησίας Του.

Όμως οι μεγαλύτεροι αδελφοί τής Νύμφης, οι άγγελοι και οι άγιοι τής Παλαιάς Διαθήκης, αναρωτήθηκαν για το ηθικό ανάστημα τής Χριστιανικής Εκκλησίας, όταν εκείνη ήταν ακόμα πολύ νέα. Και είπαν: "Εμείς έχουμε μια μικρή αδελφή, και δεν έχει μαστούς· τι θα κάνουμε στην αδελφή μας, την ημέρα που θα γίνει λόγος γι' αυτή; Αν είναι τείχος, θα οικοδομήσουμε επάνω της ασημένιο παλάτι· και αν είναι θύρα, θα την ασφαλίσουμε ολόγυρα με κέδρινες σανίδες" (Άσμα Ασμάτων 8/η: 8,9). Αναρωτήθηκαν, αν θα κρατήσει την πίστη και την αγάπη της προς τον Νυμφίο της ακλόνητη σαν τείχος, ή αν θα αποδειχθεί μια πόρτα, που μπορεί να παραβιασθεί.

Και η Εκκλησία μεγαλώνοντας, και καθώς περνούσαν οι αιώνες, τους απάντησε έμπρακτα: "Εγώ είμαι τείχος, και οι μαστοί μου είναι σαν πύργοι" (Άσμα Ασμάτων 8/η: 10).

Πράγματι, 2000 χρόνια τώρα, η Εκκλησία έχει αποδειχθεί ακλόνητο τείχος, και οι μαστοί της ποτίζουν το ζωογόνο "ύδωρ τής ζωής" σε κάθε αγνή ψυχή που αγαπά τον Νυμφίο. Σαν πύργοι αποκρούουν κάθε επιβουλή, και μέρα με την ημέρα προσθέτουν στο Σώμα τού Κυρίου τους σεσωσμένους

Δύο χιλιάδες χρόνια η Εκκλησία παραμένει σταθερός "στύλος και εδραίωμα τής αληθείας" (Α΄ Τιμ 3/γ: 15). Ποθεί και προσμένει τον Κύριο Ιησού, να έρθει και να την οδηγήσει στους γάμους: "Ο αγαπητός μου κατέβηκε στον κήπο του, στις πρασιές των αρωμάτων, για να ποιμαίνει μέσα στους κήπους, και να μαζεύει κρίνα. Εγώ είμαι του αγαπητού μου, και ο αγαπητός μου είναι δικός μου· ποιμαίνει ανάμεσα στα κρίνα" (Άσμα Ασμάτων 6/στ: 2,3). "Ω, εσύ, που κάθεσαι στους κήπους, οι σύντροφοι προσέχουν στη φωνή σου· κάνε με να την ακούσω. Φεύγε, αγαπητέ μου, και γίνε όμοιος με δορκάδα ή με σκύμνον ελαφίνας επάνω στα βουνά των αρωμάτων" (Άσμα Ασμάτων 8/η: 13).

"Και το Πνεύμα και η Νύφη λένε: Έλα! και όποιος ακούει, ας πει: Έλα! και όποιος διψάει, ας έρθει· και όποιος θέλει, ας παίρνει δωρεάν το νερό τής ζωής... Αμήν. Ναι, έλα, Κύριε Ιησού!" (Αποκάλυψη 22/κβ: 17,20).

Ν. Μ.