1. Για ποιους ρωτούσε ο Χριστός

     Εις την Καισάρεια τού Φιλίππου, που κατοικούσαν εθνικοί, μακριά από τούς Ιουδαίους, έξω από κλίμα ενθουσιασμού και φανατισμού, εις μίαν ώρα ήρεμης και ψύχραιμης ψυχικής καταστάσεως, ο Ιησούς, έπειτα από δύο περίπου χρόνια διδασκαλίας και θαυματουργίας, έθεσε εις τους μαθητές Του ένα ερώτημα, το σημαντικότερο ερώτημα τών αιώνων: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον Υιόν τού ανθρώπου;» (ΜΑΤΘ. ΙΣΤ:13). Ποία γνώμη έχουν οι άνθρωποι για εμένα, τον ταπεινό υιό τού ανθρώπου; Ποίος λένε ότι είμαι;

     Ο Ιησούς δεν ερωτά για την γνώμη τών Φαρισαίων και τών Σαδδουκαίων, διότι η γνώμη εκείνων ήτο γεμάτη πονηρία και απιστία. Ο Ιησούς ερωτά για την γνώμη τών απλοϊκών ανθρώπων, τών ανθρώπων τού λαού. Γιατί η γνώμη τού λαού ήτο απαλλαγμένη από πονηρία. Και ερωτά ο Ιησούς, όχι διότι δεν ξέρει, αλλά για να δώσει αφορμή να ακουσθεί η αγαθή μεν, εσφαλμένη όμως γνώμη τού λαού, και εις την συνέχεια να ακουσθεί η ορθή γνώμη τού Αποστόλου Πέτρου, και έτσι να ομολογηθεί και να επικηρωθεί η μεγαλυτέρα αλήθεια τής Πίστεώς μας και συγχρόνως να διορθωθεί η εσφαλμένη γνώμη τού Ιουδαϊκού λαού.

    Εις το ερώτημα τού Ιησού περί τού εαυτού Του οι μαθητές απάντησαν, ότι άλλοι νομίζουν, ότι αυτός είναι ο Ηλίας που δεν έχει πεθάνει, άλλοι ότι είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, και άλλοι ότι είναι ο Ιερεμίας ή ένας από τούς άλλους προφήτες, ανεστημένος εκ νεκρών. Ο λαός, δηλαδή, θεωρούσε τον Ιησού έναν μεγάλο προφήτη, όχι όμως Μεσσία.

 

2. Η γνώμη τών μαθητών

Τότε ο Ιησούς ερώτησε για την γνώμη τών μαθητών Του: «Υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;» (ΜΑΤΘ. ΙΣΤ:15). Είναι σαν να είπε ο Ιησούς: Άκουσα τη γνώμη που έχει για μένα ο λαός, αλλά κυρίως με ενδιαφέρει η δική σας γνώμη. Γιατί εσείς είστε οι μαθητές μου. Έπειτα από διδασκαλία και θαύματα δύο ετών, εσείς ποία γνώμη σχηματίσατε για μένα;

     Τότε ο Πέτρος, ο πιο θερμός και αυθόρμητος, είπε γεμάτος ενθουσιασμό: «Συ εί ο Χριστός, ο Υιός τού Θεού τού ζώντος» (ΜΑΤΘ. ΙΣΤ:16). Ο Πέτρος ομολογεί δύο αλήθειες για τον Ιησού, μία μεγάλη, και μία μεγίστη. Η μεγάλη αλήθεια είναι, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας εις τα Εβραϊκά, που ανέμενον οι αιώνες για να σώσει τον κόσμο. Η μεγίστη αλήθεια είναι, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός τού Θεού τού ζώντος. Ο Πέτρος δεν είπε «συ είσαι υιός τού Θεού», χωρίς άρθρο μπροστά από την λέξη ‘υιός’. Αν έλεγε έτσι, η έννοια θα ηδύνατο να είναι: «Συ είσαι ένας από τούς εξαιρετικούς υιούς τούς Θεού, κτιστούς, ανθρώπους ή αγγέλους» και θα δικαιωνόσασταν, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά! Όμως, για κακή τύχη τής Σκοπιάς, ο Πέτρος είπε «συ είσαι ο Υιός τού Θεού», με άρθρο μπροστά από την λέξη ‘υιός’, οπότε η έννοια είναι πλέον «Συ είσαι ο μοναδικός, ο μονογενής Υιός τού Θεού, και άρα άκτιστος και γεννητός Υιός τού Θεού, όχι κτιστός».

 

3. Η σημασία τής κατ' αποκάλυψιν ομολογίας τού Πέτρου

    Ο Πέτρος, δηλαδή, ομολογεί την καταπληκτική αλήθεια, ότι ο Θεός έχει Υιό, όπως και οι άνθρωποι έχουν υιούς. Την αλήθεια δε αυτήν ‘απεκάλυψεν’ εις τον Πέτρο ο Πατήρ. Εάν ο Χριστός ήτο κτίσμα, κτιστός υιός, υιός με καταχρηστική έννοια, όπως είναι κάθε άνθρωπος και άγγελος, όπως έχει κατορθώσει να πείσει η Σκοπιά τούς ακολούθους της να πιστεύουν, ο Χριστός δεν θα παρουσίαζε την υιότητά Του ως αλήθεια εξ αποκαλύψεως! Ο Χριστός είναι ‘Υιός Θεού’ εν κυριολεξία, όπως είναι και ‘υιός ανθρώπου’ εν κυριολεξία! Όπως δηλαδή το ‘υιός ανθρώπου’ σημαίνει ότι έχει πραγματική ανθρώπινη φύση, έτσι και το ‘Υιός Θεού’ σημαίνει ότι έχει πραγματική θεία φύση! Πραγματική θεία φύση και δεν είναι θεός όπως ο Παύλος (Σκοπιά 01.04.1984, σελ.14) όπως υποτιμητικώς και βλασφήμως τον παρουσιάζει εις τούς ακολούθους του ο υποτιθέμενος «αληθινός προφήτης που έχει εγείρει ο Ιεχωβά μέσα στη γενεά μας», δηλαδή η Σκοπιά! (Σκοπιά 01.06.1973, σελ. 342).

    Αλλά αφού ο Ιησούς δεν είναι απλώς υιός τού Θεού, ένας δηλαδή από τούς πολλούς και κτιστούς υιούς, αγγέλους και ανθρώπους, αλλά είναι ο Υιός τού Θεού, ο μονογενής, και άρα άκτιστος και γεννητός όπως προείπαμε, είναι και αυτός Θεός όπως ο Πατήρ Του. Το πρόβατο γεννάει πρόβατο, το κατσίκι γεννάει κατσίκι, το ελάφι γεννάει ελάφι, ο άνθρωπος γεννάει άνθρωπο, ο άγγελος, εάν γεννούσε, θα γεννούσε άγγελο και ο Θεός γεννάει Θεό, ή για να χρησιμοποιήσουμε το Εβραϊκό όνομα, ο Γιαχβέ γεννάει Γιαχβέ. Το γέννημα δηλαδή είναι τής αυτού φύσεως με τον γεννήτορα. Ο άνθρωπος κατασκευάζει – δημιουργεί ένα τραπέζι ή ένα σπίτι, αλλά το δημιούργημά του δεν είναι της ίδιας φύσεως με  αυτόν, κι ούτε δυνάμεθα να είπωμε ότι το τραπέζι ή το σπίτι είναι γέννημα τού ανθρώπου, ότι δηλαδή προήλθε εκ γεννήσεως. Το φως γεννάται εκ τού ηλίου κι ο Υιός εκ τού Πατρός. Ο δε Υιός, συμφώνως προς τον ιερώτατο Παύλο, είναι ‘απαύγασμα τής δόξης τού Πατρός’ (ΕΒΡ. Α: 3) δηλαδή ‘ακτινοβολία τής ένδοξης μορφής Του (ή τής ένδοξης φύσεώς Του)’, κι όπως δεν νοείται ήλιος δίχως ακτινοβολία έτσι δεν νοείται Πατήρ δίχως Υιό, εφόσον ο Υιός ακτινοβολεί από τον νοητό ήλιο, τον Πατέρα!

 

4. Αναλύσεις τού αγίου Αθανασίου περί Υιού και Κτίσματος

      Ας αφήσουμε όμως τον Φωστήρα τής Εκκλησίας, τον Μέγαν Αθανάσιον να αναλύσει με την θεολογική του σοφία τις ανωτέρω έννοιες:

«Τίς γαρ ου συνορά διάνοιαν έχων ορθήν, ότι τα μεν κτιζόμενα και ποιούμενα, έξωθεν τού ποιούντος, ο δε Υιός, ως εν τοις έμπροσθεν έδειξεν ο λόγος, ουκ έξωθεν, αλλ’ εκ τού γεννώντος Πατρός υπάρχει; Και γαρ άνθρωπος κτίζει μεν οικίαν, γεννά δε υιόν, και ουν αν τις αναστρέφων είποι την μεν οικίαν και την ναυν γεννάσθαι παρά τού κατασκευάζοντος, τον δε υιόν κτίζεσθαι και ποιήσθαι παρά τού αυτού· ουδέ πάλιν την μεν οικίαν εικόνα τού κτίζοντος, τον δε υιόν ανόμοιον τού γεννώντος· αλλά μάλλον τον μεν υιόν εικόνα τού πατρός ομολογήσει, την δε οικίαν τέχνης είναι δημιούργημα, ει μη τις άρα την διάνοιαν νοσοίη και τας φρένας παρεξεστηκώς τυγχάνοι» (Μεγ. Αθανασίου, Περί Νικαίας, κεφ.13, Patrologia Graeca, τόμ. 25, σελ. 445 κατά την λανθασμένη αρίθμηση τού πρωτοτύπου, ή σελ. 437 κατά την μεταγενεστέρα διορθωμένη αρίθμηση)

«ότι τα μεν κτίσματα έξωθέν εστιν έργα τού ποιούντος, το δε γέννημα ουκ έξωθεν, ως έργον, αλλ’ εκ τού Πατρός εστιν ίδιον τής ουσίας. Διόπερ τα μεν κτίσματα· ο δε Λόγος τού Θεού, Υιός μονογενής» (Μεγ. Αθανασίου, Β΄ Λόγος κατά Αρειανών, Patrologia Graeca, τόμ.26, σελ.268)

«Οποίος γαρ αν ή ο γεννών, τοιούτον ανάγκη και το γέννημα είναι· και οποίος αν ή ο τού Λόγου Πατήρ, τοιούτος αν είη και ο Λόγος αυτού. Ο μεν ουν άνθρωπος εν χρόνω γεννώμενος, εν χρόνω και αυτός γεννά το τέκνον· και επειδή εκ τού μη όντος γέγονε, δια τούτο και ο λόγος αυτού παύεται, και ου μένει· ο δε Θεός ουχ ως άνθρωπος εστι· τούτο γαρ είπεν η Γραφή· αλλ’ ών εστι και αεί εστι και αιδίως εστί μετά τού Πατρός, ως απαύγασμα φωτός. Και ο μεν τών ανθρώπων λόγος εκ συλλαβών εστι συγκείμενος, και ούτε ζη, ούτε τι ενεργεί, αλλά μόνον εστί σημαντικός τής τού λαλούντος διανοίας, και μόνον εξήλθε και παρήλθε μηκέτι φαινόμενος, επειδή ουδέν ήν όλως, πριν λαληθή· διο ούτε ζη, ούτε τι ενεργεί, ούτε όλως άνθρωπός εστιν ο τών ανθρώπων λόγος· πάσχει δε τούτο, καθά προείπον, επεί και ο τούτον γεννών άνθρωπος εκ τού μη όντος έχει την φύσιν· ο δε τού Θεού Λόγος ουχ, ως αν τις είποι, προφορικός εστιν, ουδέ ψόφος ρημάτων, ουδέ το προστάξαι Θεόν, τούτό εστιν ο Υιός· αλλ’ ως φωτός απαύγασμα, ούτως εστί γέννημα τέλειον εκ τελείου. Διο και Θεός εστιν εικών τού Θεού· και Θεός γαρ ην, φησίν, ο Λόγος. Και οι μεν λόγοι τών ανθρώπων ουδέν εισιν εις εις ενέργειαν· διο ουδέ δια λόγων, αλλά δια χειρών άνθρωπος εργάζεται, ότι αύται μεν υπάρχουσιν, ο δε Λόγος αυτών ουχ υφίσταται» (Μεγ. Αθανασίου, Β΄ Λόγος κατά Αρειανών, Patrologia Graeca, τόμ.26, σελ.221).       

 

5. Όχι κτίσμα, αλλά ο Ίδιος ο Θεός μας σώζει

    Ο Πέτρος ωμολόγησε την μεσσιακή ιδιότητα και θεότητα τού Ιησού. Αυτές οι δύο είναι οι μεγαλύτερες αλήθειες τού Χριστιανισμού. Ο Μεσσίας είναι και Θεός, και γι’ αυτό μάς σώζει. Μάς σώζει επειδή είναι Θεός. Αν δεν ήτο Θεός δεν θα ηδύνατο να μάς σώσει. Άλλωστε εις την Παλαιά Διαθήκη είχε προφητευθεί από τον μεγαλοφωνότατο Ησαία, ότι δεν θα ήρχετο κάποιο σπουδαίο πρόσωπο να μάς σώσει, απλώς δηλαδή άνθρωπος, ούτε κάποιος άγγελος ή Αρχάγγελος όπως έχει πείσει η Σκοπιά τούς ακολούθους της να πιστεύουν, ούτε κάποιος αντιπρόσωπος τού Θεού, αλλά θα ήρχετο ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ! Κι επειδή κάποιοι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, έχοντας υπ’ όψιν τις πλάνες τού «δούλου» με τις οποίες τρέφονται, θεωρήσουν ότι υπερβάλλουμε ή ότι διατυπώνουμε αντιγραφικές διδασκαλίες, όταν με το καλό βγάλουν τα ‘γυαλιά’ τού ‘δούλου’ με τα οποία διαβάζουν την Αγία Γραφή, ας μελετήσουν προσεκτικώς δύο μόνον χωρία με τα οποία αποδεικνύεται τού λόγου το αληθές:

«Είπατε προς τούς πεφοβημένους την καρδίαν, Ισχύσατε, μη φοβήσθε· ιδού, ο Θεός σας θέλει ελθεί μετ’ εκδικήσεως, ο Θεός μετ’ ανταποδόσεως· αυτός θέλει ελθεί, και θέλει σάς σώσει. 5. Τότε οι οφθαλμοί τών τυφλών θέλουσιν ανοιχθή, και τα ώτα τών κωφών θέλουσιν ακούσει. 6. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος, και η γλώσσα τού μογιλάλου θέλει ψάλλει· διότι εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα, και ρεύματα εν τη ερημία» (ΗΣΑ. ΛΕ:4-6, Εβρ.) και

«Τίς δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων; Υμείς γαρ ναός Θεού εστε ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός» (Β΄ ΚΟΡ. ΣΤ:16)

(Τα ανωτέρω χωρία, εις τα οποία προφητεύεται ότι ο ΙΔΙΟΣ ο Θεός θα έλθει να μάς σώσει, και ότι  ο ΙΔΙΟΣ ο Θεός θα κατοικήσει και θα περιπατήσει ανάμεσα εις τούς ανθρώπους, και όχι ένας απλός Αρχάγγελος, χωρία καταπέλτης για την Σκοπιά που γκρεμίζουν συθέμελα το οικοδόμημά της και την θεωρία της περί Χριστού ως Αρχαγγέλου Μιχαήλ, αναλύονται διεξοδικώς σε άλλες ειδικότερες μελέτες μας.

    Ο δε Ιησούς, λοιπόν, επεκύρωσε την ομολογία τού Πέτρου, μακαρίζοντας τον Απόστολο και δίνοντας μεγάλες και αιωνίου σημασίας υποσχέσεις: «Μακάριος εί, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Καγώ δε σοι λέγω, ότι συ εί Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. Και δώσω σοι τας κλεις τής βασιλείας τών ουρανών κ.λ.π.» (ΜΑΤΘ. ΙΣΤ:17-19).

    Με άλλα λόγια ο Κύριος είπε εις τον Απόστολο Πέτρο: Ευτυχισμένος είσαι, Σίμων, υιέ Ιωνά! Εσύ ανέφερες τον Πατέρα μου και εγώ αναφέρω τον δικό σου πατέρα. Εσύ με είπες Υιόν τού Θεού, και εγώ σε λέγω υιόν τού Ιωνά. Όπως είσαι εσύ υιός τού Ιωνά, φυσικός και γνήσιος, έτσι είμαι και εγώ Υιός τού Θεού, φυσικός και γνήσιος! Είπες μυστηριώδη και υψίστη αλήθεια, ότι και ο Θεός έχει Υιόν, και αυτός είμαι εγώ. Αυτή την αλήθεια δεν σού εφανέρωσε άνθρωπος, αλλά ο ουράνιος Πατέρας μου. Είπες ότι είμαι ο Χριστός και ο Υιός τού Θεού τού ζώντος. Και εγώ σού λέγω, ότι συ είσαι Πέτρος, βράχος πίστεως, και επάνω εις αυτήν την πέτρα, την πίστη δηλαδή και την ομολογία εις το όνομά μου, θα ιδρύσω την Εκκλησία μου, και ο άδης με τις σκοτεινές του δυνάμεις δεν θα υπερισχύσει τής Εκκλησίας, δεν θα μπορέσει να την γκρεμίσει. Η Εκκλησία μου θα είναι ακατάλυτη και αιώνια. Και θα σού δώσω τα κλειδιά τής βασιλείας τών ουρανών και την εξουσία να δένεις και να λύνεις μέσα εις την Εκκλησία. Θα σε οπλίσω δηλαδή με πνευματική εξουσία, για να βοηθείς τού ανθρώπους εις το έργο τής σωτηρίας.

 

6. Η σταθερότητα της θεμελιώδους διακήρυξης τού Ομοουσίου

     Αυτές τις διακηρύξεις τού Χριστού τις αποδέχονται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά; Αποδέχονται δηλαδή ότι από τότε που ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του αυτή παραμένει ΑΣΑΛΕΥΤΗ και ΑΚΛΟΝΗΤΗ, ως προέκταση τού σώματός Του και ως έχουσα κεφαλή και οδηγό τον ίδιο τον ιδρυτή της μετά τού Αγίου Πνεύματος; (πρβλ. ΚΟΛΑΣ. Α:18 «και αυτός εστι η κεφαλή τού σώματος, τής εκκλησίας·»). Αποδέχονται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι η Εκκλησία τού Χριστού, εφόσον οδηγείται υπό τού Αγίου Πνεύματος, κι άρα οδηγείται ΑΠΛΑΝΩΣ, έχει ΟΛΗ την αλήθεια «όταν έλθει εκείνος, το Πνεύμα τής αληθείας, οδηγήσει υμάς (ήτοι την εκκλησίαν) εις ΠΑΣΑΝ την αλήθειαν» (πρβλ. ΙΩΑΝ. ΙΣΤ:13) και λέγει ΠΑΝΤΑ την αλήθειαν «και εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα ΜΕΝΗ μεθ’ ημών (δηλ. μετά τής εκκλησίας) ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ» (πρβλ. ΙΩΑΝ. ΙΔ:16);

    Κι εφόσον η Εκκλησία λέγει ΠΑΝΤΑ την αλήθεια, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά που ισχυρίζονται ότι έχουν και άρα κηρύσσουν την αλήθεια, εις την εκατονταετή και πλέον ιστορία τους έλεγαν και κήρυτταν ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; Εις την εκατονταετή και πλέον ιστορία τους, έλεγαν δηλαδή και κήρυτταν ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΠΑΝΤΑ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ, εφόσον η αλήθεια δεν αλλάζει και είναι ΗΔΗ παραδεδομένη εις την Εκκλησία από τον 1^ο αιώνα («...επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει» ΙΟΥΔΑ στίχ.3);

    Εν αντιθέσει όμως με την Εταιρία Σκοπιά που αλλάζει κάθε τρεις και λίγο διδασκαλίες, και αυτά που εκήρυττε παλαιότερα εις το όνομα τού Ιεχωβά ή ως φως εκ τού Ιεχωβά, αργότερα τα αποκηρύσσει ως πλάνη τού Διαβόλου (!), κι αυτά που έχει παλαιότερα αποκηρύξει ως πλάνη τού Διαβόλου, αργότερα τα επαναφέρει και τα ξανακηρύσσει ως φως και αποκεκαλυμμένες αλήθειες τού Ιεχωβά (!), η Ορθοδοξία αντιτάσσει την επί 20 και πλέον αιώνες σταθερή διδασκαλία τού Ευαγγελίου, εις την οποίαν διδασκαλία δεν παρεξέκλινε εις το ελάχιστο, κάτι που δύναται να το εξακριβώσει οποιοσδήποτε ερευνήσει καλοπροαίρετα τις διδασκαλίες τής Εκκλησίας τών τριών πρώτων αιώνων, εις όλα τα δογματικά ζητήματα, και τις συγκρίνει με αυτές τού 21^ου αιώνος!