Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ορθοδοξία δεν είναι μια απλή θρησκεία σαν όλες τις άλλες. Ή καλύτερα, δεν είναι καν θρησκεία. Είναι η μετοχή στο Ίδιο το Σώμα του Θεού. Είναι ο τρόπος ζωής, η ίδια η ζωή. Γιατί, προερχόμενη από τη ζωή, μέσω της επίγειας ζωής καταλήγει στην Αιώνια, ουράνια Ζωή, απ' όπου προήλθε.

Μόνο η Ορθοδοξία μας υπέστη τόσους διωγμούς, τόσες εξορίες πιστών, τόσον πόλεμο ασταμάτητα, ανελέητα, εδώ και είκοσι αιώνες και από τόσους διαφορετικούς εχθρούς (Ιουδαίους, ειδωλολάτρες, Τούρκους, παπικούς, εχθρούς εκ των έσω, πολιτικά καθεστώτα κτλ.). Μόνο αυτή έχει να επιδείξει εκατομμύρια λαμπερά αστέρια: τους Αγίους ασκητές - ερημίτες και βέβαια τους μάρτυρες, που υπέμειναν φρικτά βασανιστήρια με απίστευτη αντοχή, καρτερία και χαρά, που τέλεσαν πρωτοφανή θαύματα (αναστάσεις νεκρών κτλ.) και που τα αγρία θηρία στέκονταν σαν αρνάκια μπροστά τους.

Για παράδειγμα θ' αναφέρουμε τα φριχτά βασανιστήρια που υπέμεινε η Αγ. Αναστασία η Ρωμαία (3^ος αι. μ.Χ.), για ν' αρνηθεί την πίστη της. Στην αρχή τη μαστίγωσαν και την έβαλαν να σιγοψήνεται πάνω από αναμμένα κάρβουνα. Η Αγία όμως δεν αρνιόταν το Χριστό. Έπειτα, την προσδέσαν σε τροχό, τον οποίο περιέστρεφαν συντρίβοντας τις σάρκες και τα νεύρα της και καταξέσκιζαν ολόκληρο το σώμα της με σιδερένια νύχια. Μετά έκοψαν τους μαστούς της με ξυράφι, ξερίζωσαν τα νύχια της, έκοψαν τη γλώσσα της στη μέση και της έσπασαν τα δόντια. Tελικά την αποκεφάλισαν[1].

Αν δεν πιστεύουμε στον Αληθινό Θεό, τα μαρτύρια της Αγ. Αναστασίας της Ρωμαίας πήγαν «στράφι», όπως και τα Πάθη και η Σταύρωση του Κυρίου. Πρέπει να είναι από πέτρα η καρδιά μας, αν δε σπαράζουμε από ανάλογα μαρτύρια τόσων Αγίων ανθρώπων της Εκκλησιαστικής μας Παράδοσης.

Ο Αγ. Ονούφριος και ο Αγ. Πέτρος ο Αθωνίτης, οι δύο μακρυγένηδες Άγιοι, έζησαν αντίστοιχα εβδομήντα και πενήντα χρόνια μόνο στις ερήμους της Αιγύπτου και του Άθωνα αντίστοιχα, χωρίς να φορούν ούτε ένα ρούχο πάνω τους, υπομένοντας τους αφόρητους καύσωνες και το δριμύ ψύχος.

Πρέπει όλοι αυτοί οι μάρτυρες και οι ασκητές να είχαν ένα απαράμιλλο ιδανικό, μία απίστευτης δύναμης άξια, για την οποία υπέμειναν όλες αυτές τις δοκιμασίες, δίχως να λυγίσουν.

Η ίδια η Χάρη του Θεού εξύψωνε τους μάρτυρες στην Υπερφυσική πραγματικότητά Του, ξεπερνώντας τα όρια των πιο φριχτών πόνων. Τέτοιων πόνων, που ούτε με τη φαντασία του δε μπορεί να τους διανοηθεί ο σημερινός κοινός - καθημερινός άνθρωπος.

Αυτή η Πίστη υπηρετεί αξίες που δεν κοιτούν χρόνους, ή εποχές και μόδες, αξίες διαχρονικές, που καλύπτουν όποιον θέλει να υποτάξει τη σάρκα και την ύλη στο ΠΝΕΥΜΑ. Δεν ήταν άλλος ο Θεός της εποχής του Χριστού και άλλος τώρα. Ο Θεός δεν αλλάζει, ούτε «εκσυγχρονίζεται». Μόνο η τήρηση των εντολών Του - που δεν αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου - φέρνει την Αγάπη, κι ας λέει ο,τι θέλει η μεταλλαγμένη σύγχρονη κοινωνία.

Η Εκκλησία λοιπόν παράγει ψυχικό (μόνιμο, μελλοντικό) πολιτισμό. Γι' αυτό και οι αξίες αυτές και οι παραδόσεις της, αν και θεωρούνται από πολλούς αναχρονιστικές και οπισθοδρομικές, στην ουσία είναι πιο μπροστά από όλες τις «προοδευτικές» ιδέες και ανακαλύψεις της εποχής μας.

Η μυητική διαδικασία στην Ορθοδοξία δεν είναι κάτι το κρυφό, το μυστικό. Είναι η φανερή λατρεία, αλλά μυστική στην ουσία της, όχι η λατρεία η ηθελημένα κρυφή (χωρίς αληθινό λόγο), σε σκοτεινά καταγώγια, στοές, σπηλιές ή δάση. Είναι η - δι' ορατών στοιχείων - αόρατη επέλευση του Αγ. Πνεύματος.

Η αυθεντική Εκκλησία του Χριστού είναι ελεύθερη, όχι ασύδοτη, είναι χαρούμενη, όχι λυπηρή (ο Γολγοθάς φέρνει την Ανάσταση - το πένθος είναι χαροποιόν), είναι ζεστή και ανοιχτή για όλους, δεν κάνει διακρίσεις σε πρόσωπα, φύλα, φυλές. Το μόνο της συμφέρον είναι να δειπνήσουμε όλοι μαζί στο αιώνιο τραπέζι της Θέωσης, της ολοκληρωτικής ευτυχίας, πίνοντας το Νερό της Ζωής και απολαμβάνοντας τα θεσπέσια ανεξάντλητα εδέσματα της Πνευματικής Πληρότητας. Ο Χριστός είναι η πηγή που αναβλύζει το νερό της αιώνιας ζωής (Ιωάννου 4, 14), αλλά και ο άρτος της ζωής (Ιωάννου 6,35).

Δικαιολογημένα, κατά κάποιον τρόπο, έχουν φύγει πολλοί άνθρωποι από την Πίστη, απογοητευμένοι από τους εκπροσώπους της, που φανατίζονται, εισπράττουν «φακελάκια», αδιαφορούν, εκμεταλλεύονται, τρομοκρατούν (π.χ. με το 666), απειλούν «θα πάτε στην κόλαση» - «εκεί θα πάνε όσοι δεν είναι Χριστιανοί») κτλ.

Είναι άδικο όμως να συγχέουμε την «Ορθή Δοξασία» με τέτοιες αρνητικές εκφράσεις. Δυστυχώς απρεπείς άνθρωποι υπάρχουν σε όλους τους τομείς της ζωής. Οι Ιερείς δεν θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση.

Ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι όταν οι παπάδες ή κάποιοι «πιστοί» αμαρτάνουν, εκπροσωπούν την Εκκλησία και όταν είναι άψογοι, εκπροσωπούν τον εαυτό τους. Μάλλον αντίστροφα όμως μας τα λένε. Στην πρώτη περίπτωση υποκύπτουν στις ανθρώπινες αδυναμίες τους, ενώ στη δεύτερη διακατέχονται από το Άγ. Πνεύμα και εκπροσωπούν επάξια τον Ιδρυτή της Εκκλησίας.

Αυτοί που απορρίπτουν το Χριστό κρίνοντας από έναν Ιερέα-γυναίκα, αδιάφορο η κερδοσκόπο, ας βρουν, αν μπορούν, ένα ψεγάδι στον Ίδιο το Χριστό, στα λόγια και στη συμπεριφορά Του - και ας μην κρίνουν τους μαθητές Του από τον προδότη Ιούδα. Γιατί μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά;

Πολλοί, μόλις ακούσουν για Εκκλησία αμέσως σκέφτονται (και κατακρίνουν) το «παπαδαριό» που εκμεταλλεύεται, φανατίζει κλπ. Ο γέροντας Παϊσιος έλεγε σε μία συζήτηση ότι οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Η μία κατηγορία μοιάζει με τη μυίγα, που πηγαίνει πάντα και κάθεται σ' ό,τι βρώμικο υπάρχει. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ό,τι κακό υπάρχει, αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό.

Η άλλη κατηγορία ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα. Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και να κάθεται σ' ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει. Είναι εκείνοι που έχουν καλούς λογισμούς και βλέπουν τα καλά[2]. Αυτοί ρουφάνε και το πνευματικό νέκταρ από τα άνθη των χαρισματικών Ιερέων ή Χριστιανών γενικότερα.

Οι ιερείς και οι μοναχοί πολεμώνται σφοδρά από τον εχθρό του ανθρώπου, ο όποιος πετυχαίνει πολλές νίκες εναντίον τους. Παρ' όλα αυτά, αυτοί είναι που επιτελούν και θα επιτελούν το πιο καθοριστικό έργο. Οι Ιερείς είναι οι διάδοχοι και κληρονόμοι του Αποστολικού-επισκοπικού αξιώματος της - εκ Πνεύματος Αγίου προερχόμενης – Εκκλησίας του Χριστού, οι συνεχιστές των μαθητών του Χριστού, που ήταν οι πρώτοι «παπάδες». Ο Ιησούς είναι ο Μέγας Αρχιερέας, ο αρχηγός των ποιμένων (Πέτρου Α' , 5, 4). ΟΙ Ιερείς γίνονται υπηρέτες Του, μέσω του Μυστηρίου της Ιεροσύνης.

Οι "Σοφοί της Σιών" «έπνεαν τα μένοι» κατά των Ιερέων. Στο Δέκατο Έβδομο Πρωτόκολλό τους γράφουν: «Φροντίσαμε να καταστρέψουμε την επιρροή της Χριστιανικής ιερατικής τάξης και έτσι να προκαλέσουμε την αποτυχία της αποστολής της, γιατί διαφορετικά θα μπορούσε να μας ενοχλεί πολύ. Η επιρροή της πάνω στους λαούς πέφτει καθημερινά. Η ελευθερία της συνειδήσεως έχει διακηρυχθεί παντού. Επομένως, ελάχιστα χρόνια απομένουν ακόμη, μέχρι την πλήρη κατάρρευση της χριστιανικής Θρησκείας».

Στο Δέκατο Τέταρτο πρωτόκολλό τους επίσης γράφουν: «Τα σφάλματα των χριστιανικών διοικήσεων θα περιγράφονται από μας με τα μελανότερα χρώματα. Θα διεγείρουμε μεγάλη απέχθεια απέναντι σ' αυτά».

 Δεν είναι βέβαια όλα ρόδινα στην Εκκλησία. Κάποιες σοβαρές παραλείψεις στον τρόπο δράσης της Εκκλησίας, σε συνδυασμό με την χαμηλή πνευματική στάθμη πολλών Ιερέων, έχουν προκαλέσει τη δυσπιστία στον κόσμο και έχουν αποξενώσει τη νεολαία. Δυστυχώς, μερικοί, δεν αποδεικνύονται αντάξιοι συνεχιστές του Χριστού. Λάθη σε προσωπικό­ οργανωτικό επίπεδο υπάρχουν και μοιάζουν Θεόρατα, αλλά τελικά είναι ασήμαντα μπροστά στη Δύναμη του Χριστού και στη λυτρωτική - καθαρτική επίκληση του ονόματός Του.

Δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν κάποιοι «Χριστιανοί» που θα εκμεταλλεύονται τον κόσμο, κάποιοι πάλι που θα είναι φανατικοί θρησκόληπτοι, σαν κι' αυτούς που παλιά σκότωναν «στο όνομα του Χριστού», η σαν κι' αυτούς που κατέστρεφαν με αρρωστημένο μίσος τα αρχαία Ιερά μας.

Όλοι αυτοί λοιπόν και οι όμοιοί τους σε καμία περίπτωση δε μπορούν να χαρακτηρισθούν Χριστιανοί αληθινοί, γιατί, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, αν θέλει, απουσιάζει το στοιχείο της αγάπης στις πράξεις τους. Kι' όταν μιλάμε για αγάπη εννοούμε το αγνό, το ανώτερο εκείνο συναίσθημα, που μένει ανέγγιχτο από οποιεσδήποτε σκοπιμότητες, συμφέροντα υλικής φύσης, φανατισμό και γενικά συμπεριφορές εγωιστικού τύπου. Η αγάπη είναι η αποστολή μας εδώ στη γη και η Ορθοδοξία ξέρει να διδάσκει τέλεια την τέχνη της αγάπης. Πραγματικοί Ορθόδοξοι είναι οι άγιοι, που υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Και σκοπός της Ορθοδοξίας είναι αυτός: να δημιουργεί διαρκώς Αγίους. ΟΙ Άγιοι δεν «κόλλησαν» στη διδασκαλία, στους νόμους και στους κανόνες της Πίστης, αλλά τους μετουσίωσαν σε βίωμα και πράξη.

Όμως, είναι «καιρός του ποιήσαι», ώρα για πράξεις, και όχι μόνο λόγια. Κοντά σας, εκτός από κάποιον φούρνο, ένα τάδε πολυκατάστημα η ένα «super market», υπάρχει και κάτι πολύ πιο σημαντικό: ένας καλός πνευματικός πατέρας, καθώς και ένας ναός, ένας οίκος του Θεού. Ψάξτε, ρωτήστε, μάθετε από γνωστούς σας και βρείτε έναν εκκλησιαστικό χώρο και έναν πνευματικό πατέρα, άνθρωπο Αγάπης και Σοφίας Θεού και η πνευματική χαρά και αγαλλίαση που θα αισθανθείτε με τον καιρό θα είναι πρωτόγνωρη: Μία βαθιά εσωτερική αναγέννηση θα συντελεστεί, θ' απαλλαχθείτε από τύψεις και ψυχικά βάρη, ενώ τα πάθη και τα ελαττώματά σας θα καίγονται και θα σβήνουν. Ο πνευματικός καθοδηγητής δεν είναι ένας «μπαμπούλας», όπως νομίζουν πολλοί, αλλά ένας φίλος και απαραίτητος συνοδοιπόρος για την πνευματική μας ζωή και άσκηση. Πολλοί Ψυχολόγοι, όπως ο Καρλ Γιουνγκ, δέχονται το σπουδαίο ρόλο του Ιερέα - πνευματικού για την ίαση των ασθενειών της ψυχής[3].

Όταν αρρωσταίνει το σώμα μας επισκεπτόμαστε το γιατρό και υπακούμε στις υποδείξεις του, άσχετα αν είναι καλός άνθρωπος ή όχι. Όταν όμως πρέπει να επουλώσουμε τα τραύματα της ψυχής - που είναι και πιο σημαντικά – τότε πως νομίζουμε ότι θα τα θεραπεύσουμε μόνοι μας; Τα πεπτωκότα πνεύματα έχουν χαράξει την πορεία τους: δεν μετανοούν ποτέ. Kι εμείς, αν δεν μετανοούμε, γινόμαστε ένα με αυτά. Ο Θεάνθρωπος, μετά την Ανάστασή Του, έδωσε το δικαίωμα στους Αποστόλους να εξομολογούν: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες θα είναι συχωρεμένες σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες θα κρατηθούν έτσι» (Ιωάννου 20,22 - 23). Τους το είχε προαναγγείλει εξάλλου, πριν σταυρωθεί (Ματθ. 18,18).

Ο Αγ. Νεκτάριος (1846-1920) γράφει ότι το να μένει κανείς μετά την αμαρτία αδιάφορος και αμετανόητος είναι βλασφημία κατά του Αγ. Πνεύματος και σημειώνει: «Την εξομολόγησιν οι Αρχαίοι Έλληνες εθεώρουν ως αναγκαίαν και ωφέλιμον, διότι οι εισαγόμενοι εις τα Ελευσίνια και εις τα της Σαμοθράκης [Kαβείρια] Mυστήρια, εξομολογούντο πρότερον τας αμαρτίας αυτών» (Πλουτάρχου Αποφθέγματα). Ο δε Σωκράτης συνεβούλευε την εξομολόγησιν ως σωτήριον (Πλάτωνος Γοργίας), όπως και ο Αριστοτέλης: «ου πόρρω του αναμαρτήτου καθίστησιν εαυτόν, ο το αμαρτηθέν επιεικώς ομολογήσας»[4]. Εξομόλογηση επίσης έκαναν και κάποιοι σαμάνοι[5].

Ο τολμών νικά λοιπόν, στην προκειμένη περίπτωση. Το εξατομικευμένο αυτό Μυστήριο της Εκκλησίας, η Ιερή Εξομολόγηση, ολοκληρώνεται με τη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία, τη συλλογική προσευχή και μυστηριακή μέθεξη. «Όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσα τους», είχε πει ο Χριστός (Ματθαίου 18, 20). Πολλοί ύμνοι, όπως το «Άξιον Εστί» είναι δοσμένοι από αγγέλους, οι οποίοι «συλλειτουργούν» με τους ιερείς κατά τη διάρκεια της λειτουργίας.

Μπορεί η Θεία Λειτουργία να φαίνεται ή να ακούγεται «Θεοβάρετη» και «γεροντίστικη» (από γέρους σε γέρους), εσωκλείει όμως την Ίδια τη Βασιλεία του Χριστού και, κατά τη διάρκειά της, τα ουράνια συναγάλλονται τη Γη, πλένοντας και καθαρίζοντας τη συνείδησή μας. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι δεν θα είμαστε «παρόντες - απόντες». Και ακόμα καλύτερο είναι αν γνωρίζουμε τι σημαίνουν τα λόγια της Θείας Λειτουργίας, αυτής της κληρονομικής παράδοσης τόσων αιώνων, λόγια που είναι γραμμένα στην αρχαία Ελληνική γλώσσα.[6] Στην εκκλησία γίνεται η επίκληση στον αληθινό φύλακα άγγελό μας και προστατευόμαστε από τα μάγια, το «μάτι», τις κατάρες, τη «γλωσσοφαγιά».

Στη Δευτέρα Παρουσία Του, ο Χριστός θα αναγνωρίσει μόνο αυτούς που Τον δέχτηκαν (Ματθαίου 7,23). Το εισιτήριο για τον ουρανό, λοιπόν, βγαίνει στη γη, όμως «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Και η Δευτέρα Παρουσία κανείς δεν γνωρίζει πότε θα γίνει (Λουκά 12, 38 - 40), γιατί ο Χριστός θα έλθει ξαφνικά, όπως ένας κλέφτης που έρχεται απρόσμενα μέσα στη νύχτα (Ματθαίου 24,42 - 44). Ούτως ή άλλως, η Δευτέρα Παρουσία έρχεται στον καθένα τη στιγμή του θανάτου του. Τότε βρίσκεται «πρόσωπο με πρόσωπο» με τον Χριστό και κρίνεται.

Γιατί οι δίκαιοι δε φοβούνται το θάνατο, την κρίση ή την ύπαρξη της αιώνιας κόλασης (αυτό - τιμωρίας); Αντίθετα, γιατί απορρίπτουν την κόλαση (τη φοβούνται κατά βάθος) κάποιοι άλλοι;

Ο Υιος μας διαβεβαίωσε πως «όποιος δέχεται τα λόγια μου και πιστεύει σ' Αυτόν που με έστειλε, έχει κιόλας την αιώνια ζωή και δεν θ' αντιμετωπίσει την τελική κρίση, αλλά έχει κιόλας περάσει από το θάνατο στη ζωή» (Ιωάννου 5, 24). Πρέπει λοιπόν να είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι για το πέρασμα.

Λοιπόν επισπεύστε. Όποιος θέλει να θερίσει, πρέπει και να σπείρει πρώτα. Τα «δε βαριέσαι τώρα, δεν προλαβαίνω, δεν έχω χρόνο» και οι αναβολές στοιχίζουν. Μην αναβάλλεις γι' αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα, λέει ο λαός. Εξάλλου, σήμερα ζούμε, αύριο δεν ζούμε. Ποιος μπορεί να ξέρει τι του ξημερώνει; Δεν έχει υπογράψει κανείς συμβόλαιο με το θάνατο. Αν αδιαφορούμε, «υπολογίζουμε χωρίς τον ξενοδόχο», το Θεό δηλαδή, και ο θάνατος μας δεν θα είναι η λύτρωση, η ανατολή μιας Νέας Ζωής, παντοτινής, αλλά ένα ναυάγιο.. .

Ας μην προφασιζόμαστε λοιπόν κάποιους ανάξιους ρασοφόρους, άλλους «Χριστιανούς», ή την «κακή ποιότητα» του κόσμου που πηγαίνει στην εκκλησία. Δεν είναι λόγος αυτός για ν' απομακρυνόμαστε από τη Ζωή. Γιατί η Εκκλησία και ο Χριστός αποτελούν μία ενωμένη μονάδα, μία Υπόσταση, με κεφαλή τον Χριστό (Εφεσίους 5,23 και Κολασσαείς 1,18) και με Σώμα την Εκκλησία (Εφεσίους 1, 23 και Κολοσσαείς 1, 24). Αυτή η σχέση Χριστού - Εκκλησίας είναι ένα μεγάλο μυστήριο (Εφεσίους 5, 32).

Αποκομμένοι από το Σώμα αυτό δεν μπορούμε να υπάρξουμε. Μπορεί ένα χέρι μόνο του, ξεκομμένο από το υπόλοι­πο σώμα, να ζει, να κινείται, ν' αναπνέει; Δεν μπορεί. Είναι καταδικασμένο να πεθάνει.

Κανείς ποτέ δε μίσησε το ίδιο του το σώμα, αλλά αντίθετα το τρέφει και το φροντίζει έτσι κάνει και ο Κύριος με την Εκκλησία Του (Εφεσίους 5,29). Κρατάει λοιπόν ο Χριστός την Εκκλησία Του Αγία και αμόλυντη, χωρίς κανένα ψεγάδι, ελάττωμα ή κάτι παρόμοιο (Εφεσίους 5,27). Η Εκκλησία είναι ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας (Α' Τιμ. 3,15).

Η Εκκλησία είναι δογματικά αλάθητη, είναι Αγία, γιατί ο Ίδιος ο Ιδρυτής της είναι Άγιος (ο Χριστός) και γιατί την έκανε δική Του με το Ίδιο Του το Αίμα (Πράξεις 20,28). Ο Χριστός, βέβαια, μπορεί ν' αναλήφθηκε στους ουρανούς, υποσχέθηκε όμως ότι το Άγιο Πνεύμα θα δείχνει το δρόμο της Αλήθειας, θα διδάξει τα πάντα, όχι μόνο στους Αποστόλους (Ιωάννου 14, 26), αλλά και στους συνεχιστές τους, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου (Ματθαίου 28, 20). Έτσι, οι δυνάμεις του Άδη δεν θα κατανικήσουν ποτέ την Εκκλησία (Ματθαίου 16,18).

Ο Απόστολος Παύλος μας υποδεικνύει να υπακούμε στους εκκλησιαστικούς ηγέτες (Εβραίους 13, 17). Βέβαια, ξαναλέμε ότι πολλά μέλη της Εκκλησίας στις μέρες μας -όπως και ανέκαθεν- δεν είναι τα πρέποντα, δε σημαίνει όμως αυτό ότι το Αγ. Πνεύμα έχει «στερέψει» και δε φωτίζει πια την Εκκλησία ή ότι ο Χριστός έχει «παρατήσει» πια το Σώμα Του.[7] Ο Χριστός δεν ίδρυσε μία Εκκλησία που θα πέθαινε, που θα είχε ημερομηνία λήξης. Ποιο εμπόδιο, άλλωστε, είναι ικανό να διασπάσει αυτό που ευλόγησε ο Ίδιος ο Θεός; Όλοι μας λοιπόν χρειαζόμαστε το πνευματικό οξυγόνο της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού.

Ας σκεφτούμε όμως και τον πόλεμο που μας κάνουν αυτοί που θέλουν να εγκαταλείψουμε τις ρίζες μας, αυτοί που έχουν καταφέρει να διαφθείρουν και πολλά πρόσωπα από την πολιτική, αλλά ίσως και από την εκκλησιαστική ηγεσία μας. Αυτοί έχουν προωθήσει και τις UFΟ - λατρευτικές προεκτάσεις στο επίμαχο ζήτημα της εξωγήινης ζωής, αντικαθιστώντας τις Αιώνιες Αλήθειες της Εκκλησίας μας.

Διαφορετικός τελικά δεν είναι ο μασόνος, το μέλος μιας «φωτισμένης» ομάδας, ο «ανοιχτός» σε όλα, ο «παντογνώστης» ή ο βετεράνος ερευνητής. Διαφορετικός αληθινά είναι ο συνειδητός Χριστιανός Ορθόδοξος. Και ειδικά στους καιρούς μας η πατρίδα και όλος ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο από ποτέ άλλοτε τους συνειδητούς Χριστιανούς.

Ας κάνουμε λοιπόν τη δική μας επανάσταση στη σύγχρονη, ψυχρή εποχή μας, όπως ο Χριστός, που ήταν ο αληθινός επαναστάτης της εποχής και του τόπου Του. Την αληθινή, αποδοτική επανάσταση, όχι τις ψευτο - επαναστάσεις της «Νέας Εποχής». Ας αντιδράσουμε, ας ανατρέψουμε σωστά το κατεστημένο. Ας ενωθούμε με το Σώμα του Χριστού.

[7] Ανατρέχοντας στην Ιστορία της Εκκλησίας, βλέπουμε ότι ο Θεανθρώπινος αυτός οργανισμός διατηρήθηκε αγνός και αβλαβής, κατά μυστηριώδη τρόπο, ακόμα κι όταν η πλειοψηφία του κλήρου είχε διαφθαρεί. Ακόμα κι ένας Άγιος αρκούσε για να επικρατήσει η καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος (Άγ. Μάρκος ο Ευγενικός –15^ος αι).