Στις μέρες μας στην Ελλάδα κυκλοφορεί ένας «ιος»: να εξιδανικεύουμε ό,τιδήποτε προέρχεται από το εξωτερικό. Γοητευόμαστε ακόμα κι όταν βλέπουμε κάποιον γνωστό μας π.χ., που μόλις έχει έρθει από το εξωτερικό.

Υποτιμούμε συνεχώς την Ελλάδα και η «μπόρα» παίρνει και την Πίστη μας. Θαυμάζουμε ορισμένους γιόγκι ή άλλους προσκείμενους σε ανατολικά φιλοσοφικά συστήματα για τις πνευματικές κατακτήσεις που επιδεικνύουν, βασισμένες στη νηστεία και στην προσευχή. Όταν νηστεύουν όμως οι Χριστιανοί, είναι «σαν τις γριούλες που πάνε στην Εκκλησία» ή «των άκρων», σύμφωνα με τους «Νεο - Ορθοδόξους», τους «προοδευτικούς».

Έχουμε εισάγει στη ζωή μας έθιμα και συνήθειες ξενόφερτες, και αδιαφορούμε για τα ήθη κι έθιμα της Ελληνορθόδοξης παράδοσής μας.

Στον πόλεμο του '40 βροντοφωνάξαμε το «ΟΧΙ». Σήμερα, λέμε «ΝΑΙ» σε καθετί ξενόφερτο, που μπορεί να μην κυριεύει τα σύνορα της χώρας μας, κυριεύει όμως τις καρδιές μας.

Σαν ένας ελάχιστος φόρος τιμής για όλους τους ήρωες και προασπιστές της χώρας μας, το βιβλίο αυτό δεν περιέχει, αν το έχετε παρατηρήσει, ούτε μία ξένη λέξη, εκτός αν το απαιτεί κάποια ειδική ορολογία.

Ξενόφερτα όμως είναι και τα UFΟ, όπως και άλλα «συγγενικά» θέματα και «μυστήρια». Θα λέγαμε ότι ο άκρατος ενθουσιασμός στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια για τα UFΟ και άλλα παραπλήσια φαινόμενα (με όλες τις θρησκευτικές προεκτάσεις τους), εντάσσεται σε μία μορφή ξενομανίας, γιατί στο εξωτερικό είναι «της μόδας» τα θέματα αυτά. Και ειδικά στις ΗΠΑ. Η Ελλάδα μας όμως δεν έχει καμία σχέση με το φαινόμενο των UFΟ, ένα καθαρά αρνητικό - σκοτεινό - δυτικό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών. Κατ' επέκταση, δεν έχει καμία σχέση με τις ξενόφερτες διδασκαλίες που απορρέουν από το φαινόμενο αυτό, διδασκαλίες αμφιβόλου ποιότητας, που τελικά μας απομακρύνουν ύπουλα κι αθόρυβα από τις ρίζες μας.

Άλλωστε, μετριούνται στα δάχτυλα κάποιες σοβαρές και αξιόλογες εμφανίσεις UFΟ στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια (οι υπόλοιπες είναι κυρίως μαρτυρίες από μεμονωμένα άτομα, που, ή είναι παρερμηνείες και απάτες, ή κρύβουν κάποιο άλλο μυστήριο - όχι όμως τους εξωγήινους). Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη UFΟ για μας τους Έλληνες έχει και κάποια άλλη σημασία...

Ο προληπτικός «μεταχριστιανικός» άνθρωπος είναι έτοιμος να πιστέψει και ν' ακολουθήσει, τόσο εύκολα και ανενδοίαστα, δαίμονες μόλις και μετά βίας καλυμμένους, όπου αυτοί μπορούν να οδηγήσουν, λέει ο π. Σεραφείμ Ρόουζ. Στους παλιότερους αιώνες, συνεχίζει, οι χριστιανοί ήταν πολύ προσεκτικοί σχετικά με νέα και παράξενα φαινόμενα, αφού γνώριζαν τα τεχνάσματα του διαβόλου, αλλά μετά τη σύγχρονη εποχή του «Διαφωτισμού» οι περισσότεροι έχουν γίνει απλώς περίεργοι για τέτοια πράγματα, ή ακόμα και τα επιδιώκουν, υποβιβάζοντας το διάβολο σε μία ημιφανταστική σφαίρα[0].

Και, εντάξει, οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι, δικαιολογούνται που φανατίζονται με τα UFΟ, αφού έχουν άγνοια από τη δική μας λειτουργική και ασκητική παράδοση της εκκλησίας. (Και, ειδικά στην Αμερική, οπότε προβάλλεται η θρησκεία, κυριαρχεί ο θρησκευτικός φανατισμός, οι ακρότητες και οι αψυχολόγητες απαγορεύσεις). Εμείς πώς γίνεται και ξεγλιστράμε σα χέλια από την Αλήθεια, ασπαζόμενοι τις χείριστες θεωρίες των «Νεοεποχιτών»;

Γιατί δεν εντρυφούμε στην μυστική Παράδοση της Ορθοδοξίας μας - πόσο μάλλον όταν είναι η γέφυρα που μας ενώνει με την Πηγή της Ζωής; Αν και δεν πρέπει να ζητάμε θαυμαστά σημεία για τη γέφυρα αυτή, έχει αποδειχθεί πολλές φορές η ύπαρξή της: το Άγιο Φως που παρουσιάζεται μυστηριωδώς μόνο στους Ορθοδόξους στον Πανάγιο Τάφο, που τρέχει σαν αστραπή και ανάβει σβηστά καντήλια και κεριά και που δεν καίγεται κανείς όταν το πιάνει, ο αγιασμός που δε χαλάει ποτέ, τα μοναδικά φίδια στον κόσμο με σταυρό στο κεφάλι, που μπαίνουν κάθε χρόνου μόνο στη γιορτή της Παναγίας μέσα σε μία εκκλησία στην Κεφαλονιά, τα 18 δέντρα που έχουν φυτρώσει με θαυματουργικό τρόπο στη μικρή σκεπή της εκκλησίτσας της Αγ. Θεοδώρας στη Βάστα της Αρκαδίας, το μύρο που έτρεχε επί χρόνια σαν καταρράκτης από ύψος 250 μ. από τον τάφο του Αγίου Νείλου του Μυροβλήτη στο Άγιον Όρος και αμέτρητα άλλα εντυπωσιακά θαύματα.

Καλές και χρυσές οι άλλες θρησκείες, αλλά δε μπορούν να υπόσχονται την αγάπη και τη θέωση, όταν πρεσβεύουν ότι πρέπει να εξοντώσεις τον εχθρό σου για να επιβληθείς (Ισλαμισμός), ότι είναι προτιμότερο να θυσιάσεις έναν άνθρωπο, ειδικά έναν που ανήκει στην κατώτερη κάστα, παρά μία αγελάδα (Ινδουισμός)[1] κ.ο.κ.

Βέβαια, μερικοί από αυτούς τους αλλόθρησκους μπορεί τελικά να καταταχθούν πολύ ψηλά, πιο πάνω από κάποιους που θέλουν να λέγονται «Χριστιανοί» και έχουν μία ψευτοταπείνωση και θέλουν και να «συμβουλεύουν». Η κρίση του Θεού θα είναι ακριβοδίκαιη για όλους. Από αυτούς που ξέρουν πολλά, ο Θεός θα ζητήσει πολλά, ενώ από αυτούς που ξέρουν λίγα, θα ζητήσει λίγα (Λουκά 12,48). Γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν κάνει διακρίσεις σε πρόσωπα (Εφεσίους 6,9 και Ρωμαίους 2, 11). Γνωρίζει καλύτερα απ' όλους τι κρύβει η καρδιά του καθενός και θα κρίνει τους ανθρώπους ανάλογα με το νόμο. «Τα έθνη που δε γνωρίζουν το νόμο, πολλές φορές κάνουν από μόνα τους αυτό που απαιτεί ο νόμος. Η διαγωγή τους φανερώνει πως οι εντολές του νόμου είναι γραμμένες στις καρδιές τους» (Ρωμαίους 2, 14 - 15).

Τα άλλα θρησκευτικά συστήματα όμως, έχουν σοβαρές ατέλειες, σαν κι αυτές που αναφέραμε ενδεικτικά, και που δεν εγγυώνται το ζητούμενο. Εκτός από τα τρωτά τους σημεία έχουν και σοβαρές παραλείψεις, όπως το πόσο απαραίτητη για την πνευματική ζωή είναι η αυταπάρνηση, η αυτοκατάκριση, η αυτομεμψία, ή ακόμα και τα δάκρυα συντριβής. Δε διδάσκουν καθόλου, ή διδάσκουν πολύ χλιαρά την ταπείνωση και τη μετάνοια. Πώς όμως ο άνθρωπος θ' ανυψωθεί προς το Τέλειο Πνεύμα, αν πρώτα δεν έχει καθαριστεί εσωτερικά; Αν οι άλλες θρησκείες οδηγούσαν στη θέωση, τότε δεν θα χρειαζόταν να κατέβει στον κόσμο ο Υιος του Θεού, ούτε θα παράγγελνε στους Αποστόλους να μεταδώσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου σε όλα τα έθνη (Ματθαίου 28,19).

Και μακριά από τον ατέλειωτο συρφετό των χριστιανικών αιρέσεων, η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία είναι Αρχηγός, είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία, γιατί δεν τη χωρίζει τίποτα (ούτε χρόνια, ούτε αντιλήψεις) από τον Ίδιο το Θεάνθρωπο Χριστό, τον ιδρυτή της. Όλες οι άλλες προήλθαν από διάσπαση... «Κρατάτε τις παραδόσεις που παραλάβατε από μας» (Β' Θεσ/κείς 2, 15), κήρυτταν οι Απόστολοι. Μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως διαφυλάττει πλήρως τις παραδόσεις αυτές, ως ιερή συνέχεια της Πρώτης Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. Γι' αυτό είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Μετά την απόρριψή της από τους Ιουδαίους, η Ορθοδοξία έμελλε να λαμπρύνει και να δοξάσει την Ελλάδα, η οποία αναδείχτηκε σε πνευματική μήτρα, δεχόμενη το σπόρο του Θείου Λόγου του Χριστού και γέννησε άξια τέκνα (Αγίους).

Δεν είναι τυχαίο ότι η Αποκάλυψη του Ιωάννη γράφτηκε στην Πάτμο ή ότι η Παναγία προσάραξε στο Άγ. Όρος και από τότε έγινε το Περιβόλι της. Ούτε φυσικά είναι τυχαίο ότι όταν οι Έλληνες ήρθαν για πρώτη φορά στο Χριστό, Αυτός είπε: «Ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου» (Ιωάννου 12,23).

Η Παναγία, οι Άγγελοι και οι Άγιοι έκαναν πολλές θαυματουργικές επεμβάσεις στους πολέμους, όπως στην Επανάσταση του '21 και στον πόλεμο του '40.[2] Κάποια Υπέρτατη Δύναμη μας προστάτεψε. Η Δύναμη αυτή μας γλίτωσε από τον αφανισμό στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς μας στους Τούρκους. Βοήθησε σ' αυτό καθοριστικά και η Ορθοδοξία (Κρυφό Σχολειό, Αθωνιάδα Σχολή κτλ) και οι αγωνιστές της (Παλαιών Πατρών Γερμανός, Παπαφλέσσας κτλ). Η Αγία Φιλοθέη (1522-1589), άλλο χρυσό παράδειγμα, είχε διαθέσει ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας της στην Αθήνα για την απελευθέρωση σκλαβωμένων Ελλήνων από τους Τούρκους.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα ολόκληρο βιβλίο για τη σχέση Ελλάδας - Ορθοδοξίας, όπως αυτή εκφράστηκε με τους πραγματικούς κληροδότες του Χριστού. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι εμείς δώσαμε τα φώτα σ' όλο το Δυτικό - σύγχρονο κόσμο, όσον αφορά και στον πολιτισμό και στη θρησκεία, κι εμείς τελικά γινόμαστε οι νέοι «Ιούδες», προδότες του Χριστού και της Ελλάδας. Πόσο εγκληματικό είναι ν' αδιαφορούμε για την Αλήθεια εμείς, που ζούμε μέσα σ' αυτήν! Τα λόγια μας αυτά δεν είναι επηρεασμένα από το «αν δεν παινέσεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει». Πρόκειται για αναμφισβήτητα Ιστορικά ντοκουμέντα.

Αν έχει μείνει η Ελλάδα όρθια, το οφείλει κατά μεγάλο ποσοστό στην επαρχία. Και στην επαρχία οι άνθρωποι ξέρουν να τηρούν τις παραδόσεις του λαού μας και είναι πιο Θεοσεβούμενοι. Στις διακοπές που πηγαίνουμε το καλοκαίρι στα νησιά, ας κάνουμε έναν κόπο να ρωτήσουμε τι σημαίνει για τους ντόπιους στην Κεφαλονιά ο Άγ. Γεράσιμος, στη Σκόπελο ο Άγ. Ρηγίνος, στη Νάξο ο Αγ. Νικόδημος ή στην Κέρκυρα ο Άγ. Σπυρίδων.

Ας υπερασπίζουμε λοιπόν την Πίστη, τη Ζωή μας, τιμώντας απαράμιλλες αξίες όπως η πατρίδα, η θρησκεία, η οικογένεια, ο άνθρωπος. Αν θέλουμε να τιμούμε τη σημαία μας, πρέπει να τιμούμε και το σταυρό που συμβολίζεται πάνω σ' αυτήν. Ο Διονύσιος Σολωμός, που έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, ήταν βαθύτατα θρησκευόμενος.

Οι εχθροί μας πολέμησαν μανιωδώς αγωνιστές και πιστούς. Βασάνισαν και σκότωσαν αναρίθμητους Χριστιανούς Ορθοδόξους μάρτυρες. Το μίσος τους επικεντρωνόταν όχι απλά στους Έλληνες, αλλά στους Ορθοδόξους Έλληνες, στους αληθινούς πατριώτες, χάρη στους οποίους ζούμε εμείς τώρα και αναπνέουμε τον αέρα της σωματικής και πνευματικής ελευθέριας. Αν οι ήρωες της πατρίδας μας δεν είχαν σαν αξίες και ιδανικά την πίστη και την πατρίδα μας, πού θα βρισκόμασταν αυτή τη στιγμή;

Υπέρ πίστεως και πατρίδος λοιπόν. Η Ελληνική καρδιά και σοφία πάντα υμνούσε, υμνεί και θα υμνεί το Θεό, γι' αυτό μας έχουν «άχτι». Μπορεί για τους «προοδευτικούς» λαούς να είμαστε λαός «β' κατηγορίας», αλλά έχουμε μία ιδιαίτερη «λαϊκή Ψυχή», με ζεστασιά και έντονο συναισθηματισμό. Μπορεί το συναίσθημα αυτό να εκφράζεται με αρνητικό τρόπο καμιά φορά, μπορεί όμως και με τέλεια αγάπη, με πατριωτισμό ή με... απίθανο καλαμπούρι!

Ξένοι και δικοί μας ξενομανείς όμως βλέπουν μόνο την εξωτερική - παρηκμασμένη εικόνα της Ελλάδας και αγνοούν ή αρνούνται να δεχτούν ότι από τον πνευματικό χώρο της Ελλάδας εξακολουθεί να πηγάζει το Φως και να αναπτύσσεται η Πνευματική Παράδοση. Όπως οι Σιωνιστές και οι Νεοεποχίτες, έτσι κι' αυτός που τους εμπνέει, ο αόρατος εχθρός, επιτίθεται με ιδιαίτερη μανία στο χώρο της Ελλάδας - που από παλιά είναι φορέας του Φωτός - και στους κατοίκους της. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή...[3]

Για την κατάντια της χώρας μας βέβαια έχουν μερίδιο ευθύνης πολλοί ακατάλληλοι και στην ουσία ανθέλληνες πολιτικοί,[4] αλλά τα έντονα και βαθιά κρυμμένα, ανώτερα συναισθήματα του λαού μας, μπορούν να μας ενώσουν με το Θεό, αν το θελήσουμε. Και τι ωραιότερο: συνδυάζονται με την αρχαιοελληνική γλώσσα, τη γλώσσα που επίσης «μιλάει» στην ψυχή και η κάθε της λέξη αγγίζει την ουσία του νοήματός της. Η Ελληνική γλώσσα αγκαλιάζει την Αλήθεια και μας οδηγεί ασφαλέστερα στη Θεογνωσία. Στην αγγλική γλώσσα π.χ., η λέξη «lονe» σημαίνει και αγάπη και έρωτας, ενώ στην Ελληνική υπάρχει σαφής διαχωρισμός αυτών των δύο εννοιών.

Η Ελληνική γλώσσα έχει δανείσει πάρα πολλές λέξεις και ονομασίες σε επιστήμες που ανθίζουν στο εξωτερικό, αναβαθμιστές των οποίων είναι πολλοί δικοί μας μετανάστες. Ειδικά στην Ιατρική και πιο πολύ στην Αστρονομία, η χρήση της Ελληνικής γλώσσας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Γι' αυτό η Ορθοδοξία ολόκληρη βασίζεται στη γλώσσα αυτή. Δεν είναι τυχαία και τα χρώματα της σημαίας μας: γαλανό και λευκό. Αστροναύτες που ρωτήθηκαν πώς είδαν τη Γη από το διάστημα απάντησαν: «Είδαμε ένα γαλανόλευκο πετράδι ν' αστράφτει σε μια απέραντη θάλασσα μαύρου μυστηρίου».

Η «μοίρα» επίσης όρισε να κατοικούμε σ' ένα από τα ωραιότερα και πιο νευραλγικά κομμάτια της Γης, με ιδιαίτερα υγιεινό και εύκρατο κλίμα. Τα τρία ελιξίρια της ζωής βρίσκονται εν αφθονία στη χώρα μας: ο οίνος, ο σίτος και το έλαιο. Στην Ελλάδα έχουμε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά μακροζωίας στην υφήλιο, αν όχι το μεγαλύτερο.

Το υπέροχο κλίμα μαζί με τα ελιξίρια της ζωής ωθούν από μόνα τους τον άνθρωπο να ονειροπολήσει, να ψάξει, να δημιουργήσει, και τελικά να μεγαλουργήσει. Δεχόμαστε την ευεργετική επίδραση του ήλιου, του βουνού και της θάλασσας, που μας δίνει φτερά για τα ουράνια, για την Αλήθεια...