UFO – Ξένα όντα:

ΤΕΧΝΟΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

Γ΄ Μέρος: Οι θρησκευτικές προεκτάσεις του φαινομένου των UFO

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6^ο.

Η αντιπαράθεση του σκοτεινού βύθιου κόσμου με την ουράνια Γη της Επαγγελίας

B. Η διοχέτευση των χαοτικών προβολών μέσω των σπηλαίων και των ρηγμάτων της γης

Βαθιά μέσα, η γη διαπερνάται από ρήγματα, τα οποία αν και υλικά, δεν παύουν να συνδέουν, κατά κάποιον τρόπο, τον «κάτω» με τον «πάνω» κόσμο. Τα ρήγματα αυτά μπορεί να αποτελούν τη δίοδο επικοινωνίας, με την οποία οι υποχθόνιες δραστηριότητες των υποχθονίων όντων, που εκφράζονται συνηθέστατα με φώτα και φωτιές, μεταφέρονται στο επίπεδό μας.

Στο βιβλίο αυτό, όπως έχετε παρατηρήσει, δεν ασχολούμαστε τόσο με τις φυσικές εξηγήσεις των διάφορων φαινομένων. Θα επαναλάβουμε όμως φυσικές εξηγήσεις όπως φώτα μετά από σεισμούς, από τις τεκτονικές πιέσεις, από την τριβή των πετρωμάτων ή από τα ρήγματα και τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που παράγονται κτλ. Η «μεταφορά» των αποτελεσμάτων αυτών στην επιφάνεια του πλανήτη και στον αέρα, αποκαλύπτει, έστω και σε φυσικό πεδίο, την ιδιάζουσα σχέση του εσωτερικού της γης με τον «πάνω κόσμο».

Φωτεινά φαινόμενα παρατηρούνται και στις σπηλιές, που από τα αρχαία χρόνια θεωρούνται είσοδοι στον Άδη. Σε ορυχεία, όπως στη Σέριφο, τα φωτεινά φαινόμενα αλλά και άλλες μυστηριώδεις παρουσίες, κάνουν συχνές επισκέψεις. Το ίδιο λέγεται ότι συμβαίνει και σε άλλες οπές-διόδους προς το εσωτερικό της γης, όπως σε κρατήρες, κατακόμβες και τάφους.

Κάθε μικροκόσμος του σκοταδιού, ακόμα και μικρές σπηλιές, που είναι απλά ανοίγματα του εδάφους προς «το βάθος» της γης, πηγάδια, ή και κουφάλες δέντρων, «φιλοξενούν», σύμφωνα με παραδόσεις, νάνους, νεράιδες, ξωτικά, φαντάσματα κτλ. Πάρα πολλοί ερευνητές, όπως ο Σβέντενμποργκ (1688-1772) και ο Λορμπερ, αποδέχονται την άποψη ότι οι σπηλιές ή ο Κάτω Κόσμος κατοικούνται από πνεύματα. Αυτό που δε γνωρίζουμε είναι το κατά πόσο οι σκοτεινές δυνάμεις «έχουν ανάγκη» τον υλικό παράγοντα, συγκεκριμένα τις σπηλιές και τα ρήγματα, ώστε να προβάλλονται στο επίπεδό μας.

Κατά το Μεσαίωνα - και όχι μόνο - η Κόλαση συχνά απεικονιζόταν σαν ένας τεράστιος δράκος ή τέρας, με τεράστιο στόμα, που καταβρόχθιζε τους κακούς. Η εικόνα του «Στόματος της Κόλασης» συχνά συνδεόταν με σπηλαιώδη στόμια και ανοίγματα στη γη[1].

Ο μαγικός κόσμος των σπηλαίων πάντα ανάβει έντονα συναισθήματα στο λαό, για άλλους δέος, για τους περισσότερους όμως αποστροφή και φόβο... Γιατί μέσα στη σπηλιά υπάρχει μόνο η Νύχτα, η κόρη του Χάους, μπροστά στην οποία αισθανόταν ακόμα και ο Δίας φόβο...

Αν και ανήκουν στην υλική δημιουργία, οι σπηλιές, είτε είναι μεγάλες σε βάθος, είτε μικρές, πλησιάζουν ανάλογα προς το κέντρο της γης. Αυτές οι φαινομενικά απλές «τρύπες» στη γη είναι σα να προχωρούν νοητά και προς τον Κάτω Κόσμο, και να δέχονται την επίδραση των πνευματικο-δαιμονικών συνθηκών αυτού. Βέβαια, επηρεάζεται και ο ψυχισμός του ανθρώπου, εάν είναι ευάλωτος, από το παντοτινό σκοτάδι των σπηλαίων. Πολλοί άνθρωποι που έχουν μπει μέσα σε σπηλιές έχουν «χαθεί» ή τρελαθεί.

Στη σπηλιά του Νταβέλη π.χ., έχει αναφερθεί μία πλειάδα περίεργων περιστατικών, όπως μία παράξενη και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά στους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα η τριγύρω από αυτήν.

Κι εδώ εμφανίζονται φωτεινές «οντότητες», τα όργανα τρελαίνονται κτλ. Και οι επισκέπτες, καμιά φορά δεν είναι «κύριοι» της συνείδησής τους, σα να διαστρεβλώνεται η συνειδητότητά τους. Αυτά είναι τα παραμορφωτικά «κύματα - διακτινίσεις» από το Χάος... Και διοχετεύονται στον κόσμο μας δημιουργώντας «πύλες». Και οι σπηλιές φαίνεται να είναι «καλοί αγωγοί» των κυμάτων αυτών.

Αρκετές περιοχές - «πύλες» διαθέτουν σπηλιές που τους «έχει βγει το όνομα». Σπηλιά Νταβέλη (Πεντέλη), σπήλαια του Άδη (ακρωτήρι Ταίναρο) κτλ. Παράλληλα με τις σπηλιές-διοχετευτές, ίσως κάτω από τις περιοχές αυτές να υπάρχουν και τα «ρήγματα - διοχετευτές».

Και οι άνθρωποι με τις ενέργειές τους, μπορεί να ανοίξουν «πύλες», όπως τονίσαμε στο ειδικό κεφάλαιο, επηρεασμένοι κι αυτοί βέβαια από την «περιοχή του κακού», τη ρίζα του κακού: με σκοτεινές τελετές, σεξουαλικά όργια, βίαιες πράξεις, φόνους. Με πειράματα, όπως το πείραμα της Φιλαδέλφειας^[*], όπου το πλοίο εξαφανίστηκε και πήγε προσωρινά στο Χάος, μάλλον. Επιστρέφοντας, έφερε στον κόσμο μας μία ιδέα του τι επικρατεί στο Χάος: ακολούθησαν όλα εκείνα τα φριχτά αποτελέσματα στους επιβάτες του πλοίου (άλλοι πέθαναν, άλλοι αυτο-αναφλέχθηκαν, άλλοι τρελάθηκαν κ.α.). Έγινε λοιπόν μία «επίκληση» στην Παρά Φύσιν Διάσταση του Χάους, στη Διάνοια που κατοικεί εκεί.

Οι άμεσοι και έμμεσοι φίλοι της «οντότητας» αυτής (παγανιστές, σαμάνοι, σατανιστές κτλ.) έλκονται από τοποθεσίες με αρχαίους ναούς, σπηλιές του Πανός και πραγματοποιούν εκεί τις τελετές τους, αφιερωμένες στη λατρεία της φθαρτής ύλης (των ειδώλων) και των πονηρών πνευμάτων. Η φθαρτή αυτή ύλη (τα κτίσματα) μπορεί να είναι ο «ενεργειακός τόπος», τα αγάλματα των θεών, οι. κολώνες, οι πέτρες, ο χρόνος (ηλιοστάσια), τα δέντρα ή οι σπηλιές και οι. «κάτοικοί» τους.

Για πολλούς λόγους όμως τα κατάβαθα της γης ρουφούν ανθρώπινες ψυχές. Ένας απ' αυτούς είναι οι μύθοι και οι φήμες για την ύπαρξη θησαυρών εκεί μέσα. Η ακατανίκητη έλξη κάποιων ανθρώπων για το «μαμμωνά» (Λουκά 16, 13), το δαίμονα (πάθος) της φιλαργυρίας, τους ωθεί στη μανιακή αναζήτηση κρυμμένων θησαυρών σε σπήλαια και σε άλλα μέρη, παραμερίζοντας τον αδαπάνητο θησαυρό του Χριστού.

Η λέξη Πλούτωνας σημαίνει πλούσιος και αυτός που χαρίζει τα πλούτη. Ο Ρόδιος λυρικός ποιητής του 7ου αιώνα π.χ. Τιμοκρέοντας γράφει (Απόσπασμα 5, DiehI): «Έπρεπε τυφλέ Πλούτε, να μην είχες φανεί ποτέ στη γη, μήτε στη στεριά, μήτε στη θάλασσα, αλλά να κατοικούσες στον Τάρταρο και στον Αχέροντα' γιατί σε σένα οφείλονται όλες οι συμφορές των ανθρώπων».

Η ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία, μας λέει ο Απόστολος Παύλος (προς Τιμόθεον Α' 6, 10).

Η πνευματική προδοσία των φιλάργυρων συνταυτίζεται με την προδοσία του Ιούδα, που για τριάκοντα αργύρια πρό­δωσε το Σωτήρα και Θεό Ιησού, κι έπειτα αυτοκτόνησε. «Ο φιλάργυρος και ο χοίρος είναι ένα και οι δύο», λέει ο λαός.

Ακόμα και στη σημερινή εποχή υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν μέσα στα σπήλαια και τα λαγούμια, κυριευμένοι από το μαμμωνά, αφού ακούσουν ένα μύθο ή μία ιστορία για έναν κρυμμένο θησαυρό ή χρυσές λίρες. Θολωμένοι από το παράφορο πάθος, χάνονται μέσα στους λαβύρινθους των σπηλαίων και δεν επιστρέφουν ποτέ, πεθαίνουν από αναθυμιάσεις ή σκοτώνονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά.

Πόσοι απ' αυτούς που έφτασαν, μετά από κοπιαστικές προσπάθειες, στο υπότιθέμενο σημείο του θησαυρού, βρήκαν κάρβουνο αντί για θησαυρό! Γι' αυτό βγήκε και το ρητό «άνθρακες ο θησαυρός».

Άλλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με δαιμονικές οπτασίες (τέρατα, δράκοντες, αράπηδες κι άλλα στοιχειά) – φύλακες αυτών των θησαυρών. Αποτελέσμα; Μερικοί απ' αυτούς συνέχισαν να βλέπουν το φως του κόσμου, όχι πάντα αρτι­μελείς ή με «σώας τας φρένας» τους.

 Άλλοι όμως εγκατέλειψαν άδοξα τον κόσμο αυτό, όπως ένας ψαράς κοντά στο χωριό Αραχναίο της Αργολίδας. Ο ψαράς έψαχνε έναν περιβόητο θησαυρό, αλλά αντί γι' αυτόν συνάντησε ένα νάνο, γνωστό «στοίχειωμα» της περιοχής, που εμφανίζεται από το πουθενά και διώχνει όσους ψάχνουν το θησαυρό. Ο νάνος κυνήγησε τον ψαρά, τον έπιασε και τον χτύπησε τόσο άσχημα, ώστε ο άνθρωπος μετά από λίγο ξεψύχησε, σύμφωνα με μαρτυρίες βοσκών[2].

Πολλοί άλλοι όμως έχουν επιστρατεύσει θεμιτά και αθέμιτα μέσα για ν' ανακαλύψουν θησαυρούς... Μέχρι και μαγικές τεχνικές και τελετές έχουν κάνει (με χύσιμο αίματος κτλ.), ή τις έχουν «αναθέσει» σε μάγους που «συνεργάζονται» με τους δαίμονες (δράκοντες, αράπηδες) για να βρουν τον πολυπόθητο θησαυρό.

Οι δράκοι, από πολύ παλιά, θεωρούνται φύλακες των θησαυρών. Πατέρας του δράκου Τυφώνα της μυθολογίας μας ήταν ο Τάρταρος, ενώ ο δράκος Πύθων φυλάει τον Ιερό Ομφαλό, το κέντρο της γης. Στο κέντρο της γης ζει και ένας δράκος σύμφωνα με παλιούς θρύλους Κινέζων (ή χέλι για τους Γιαπωνέζους). Επίσης, οι χθόνιες δυνάμεις συμβολίζονται με το φίδι, όπως ο αρχέκακος όφις, ο διάβολος.

Το χρυσάφι είναι συνοδευτικό πολλών «στοιχειών» (αράπηδες, γουρούνες κ.τ.λ.). Μερικές αστείες παραδόσεις μιλούν για αράπηδες που βόσκουν... φλουριά, όπως οι τσοπάνηδες τα πρόβατα![3] Οι θεάσεις αυτές ασκούν ισχυρή επίδραση στις επιθυμίες του ανθρώπου, ειδικά η οπτική επαφή με το χρυσάφι. Όπως και τα λαμπερά UFΟ, αφυπνίζουν τα πάθη της φιλαργυρίας, της πλεονεξίας και της περιέργειας, που αναχαιτίζουν κάθε διάθεση για ελεημοσύνη, ευσπλαχνία και προσφορά στο συνάνθρωπο. Στον Μ. Αντώνιο ο διάβολος συχνά έδειχνε πληθώρα χρυσαφιού στην έρημο. Ο Άγιος όμως αδιαφορούσε και έφευγε νικητής[4].

Και η «Νέα Εποχή», δανειζόμενη κατά κάποιον τρόπο το ίδιο σύστημα δράσης (και προσέλκυσης ψυχών), χρησιμοποιεί συχνά στις εκφράσεις της, ως πρώτο συνθετικό, τη λέξη Gοlden (Χρυσό): Gοlden Age, Gοlden Dawn, Gοlden Flοwer κτλ.

Αυτοί που έλκονται ψυχικά - πνευματικά από τον Κάτω Κόσμο και τα βάθη των σπηλαίων, συγκλίνουν προς αυτόν που εδρεύει εκεί. Αν η εξερεύνηση γίνεται για λόγους «αδρεναλίνης» (εξερευνητικούς - φυσιολατρικούς) τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Και οι σπηλιές εξάλλου είναι μέρη της δημιουργίας και ορισμένες μάλιστα πανέμορφες. Πολλές σπηλιές μάλιστα αγιάστηκαν με ασκητικούς αγώνες αγίων ή με θαύματα.

Θεωρούνται δηλαδή και χαρισματικά μέρη για τους εραστές του ουράνιου Πνεύματος, λόγω της πλήρους απομόνωσης που προσφέρουν από τις γήινες (εξωτερικές) παραστάσεις - πειρασμούς του πτωτικού κόσμου. Ευνοούν λοιπόν την άσκηση και την επαφή με το Υπερκόσμιο. Οι ασκητές που βρίσκονταν μέσα στο σκοτάδι των σπηλαίων είχαν στραμμένο το νου τους και ατένιζαν προς τον Πνευματικό ουρανό και το Φως.

            Η Ψυχικο - πνευματική έλξη όμως προς τον Άδη είναι κάτι διαφορετικό.

            Ό,τι πραγματοποιείται τελετουργικά - εκτός της ορθής λατρείας - μέσα στη γη, ξυπνά τα κατώτερα ένστικτα. Είναι αντίστροφη αυτή η έλξη με τη λατρεία του Φωτός και του ουρανού, είναι η λατρεία του σκότους. Γιατί, όπως είπαμε, τα ανοίγματα προς το εσωτερικό της γης δεν είναι πάντα «απλές τρύπες» και τίποτα περισσότερο, αλλά καθίστανται ένας μεταφυσικός χώρος που χρωματίζεται ανάλογα με τη λατρευτική πρόθεση του καθενός. Γι' αυτό και οι σατανιστές και διάφοροι άλλοι, πραγματοποιούν τις συνάξεις τους σε στοές, σπηλιές κτλ. Εκεί βρίσκονται πιο κοντά στον Κάτω Κόσμο... νοητά.

Τα άνω να επιζητείτε και όχι τα γήινα, είναι το βασικό μήνυμα της Βίβλου (Κολοσσαείς 3, 2). Κάποιοι όμως δεν επιζητούν ούτε τα άνω, ούτε τα γήινα, αλλά τα καταχθόνια! Για ποιους μιλάμε...;

...Για τους οπαδούς της «Κούφιας Γης». Σύμφωνα μ' αυτούς, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους υπάρχουν πολιτισμοί και πόλεις, όπως η Σαμπάλα, πρωτεύουσα της Αγκάρτας. Στην υπόγεια χώρα Αγκάρτα λέγεται ότι κοιμάται ο γιγαντόσωμος αρχηγός κάποιων εξωγήινων πλασμάτων που ήρθαν πριν χιλιάδες χρόνια, ο Μετρέγια[5]. Μετρέγια όμως είναι και ο πιο γνωστός Ψευδο - Μεσσίας των τελευταίων χρόνων, προωθούμενος από τη «Νέα Εποχή». Άλλο ένα σκοτεινό - αντίθεο όνομα έρχεται να προστεθεί στα τόσα ονόματα των «εξωγήινων» που γνωρίσαμε.

Η Σαμπάλα λατρεύεται από πολλές αιρετικές και μασονικές ομάδες, όπως η Διεθνής Σχολή του Χρυσού Ροδόσταυρου(Lectοrium Rοsicrucianum) και η θεοσοφική ομάδα της Alice Bailey. Πιστεύουν ότι εκεί υπάρχει ο Παράδεισος[6]. Πλήρως αντίστροφη πίστη με την Ορθόδοξη κληρονομιά, για την οποία δεν υπάρχει κανένας τόπος ευδαιμονίας, ή παράδεισος, ή «χώρα φωτός» μέσα στα ζοφερά έγκατα της Γης.

Εκεί υπάρχει μόνο ο Άδης, ο τόπος (αυτο)τιμωρίας και βάσανων. Εξάλλου ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζωντανών (Μάρκου 12,27). Ζωντανών όχι μόνο στον προσωρινό κόσμο που ζούμε, αλλά και στον παντοτινό Επουράνιο κόσμο.

Για ορισμένους φανατικούς της «Κούφιας Γης» μάλιστα, κάποιες εκκλησίες, αντί για τόποι προσευχής και δύναμης χρησιμεύουν ως «σημαδούρες» για την ανεύρεση στοών που οδηγούν στον «ιερό έσω - κόσμο»! Αντικρίζουν τις εκκλησίες μ' ένα διεστραμμένο μάτι.

Οι άνθρωποι αυτοί μεταβάλλονται έτσι πιο εύκολα σε «δέκτες» του Χάους. Γι' αυτό και πολλοί από αυτούς τακτικά έχουν παραφυσικές εμπειρίες. Είναι «τεχνητοί αλαφροΐσκιωτοι» και επαφικοί με το «Χάος». οι «φυσικοί αλαφροΐσκιωτοι» πάλι, όπως προαναφέραμε, είναι συχνά διαταραγμένες προσωπικότητες. Η επίδραση του Χάους είναι φανερή σ' αυτούς: υποφέρουν από νευροψυχικές διαταραχές, έχουν προβλήματα υγείας, δεν ζουν πολλά χρόνια, είναι άτομα ασταθή και δεν «πατούν γερά τα πόδια τους στο έδαφος». Πολλοί απ' αυτούς κοιμούνται σε πολύ προχωρημένες ώρες, ειδικά στις πόλεις, και έτσι εξοικειώνονται και ταυτίζονται με το σκοτεινό κόσμο των πνευμάτων της νύχτας και της Αβύσσου, έχοντας ήδη την προδιάθεση.

Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο

Δημιουργία αρχείου: 1-7-2006.

Τελευταία ενημέρωση: 21-11-2008.

Πάνω