Α΄ Μέρος: Προκαταρκτική κοσμοθεώρηση
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο.
Ο πόλεμος στους ουρανούς και η πτώση του ανθρώπου.
(Ο αρχέγονος πυρήνας των μύθων).
Το Αιώνιο Καλό, ο Δημιουργός και Πλάστης των όλων, είναι μόνο Φως, σε καμία περίπτωση δεν εμπεριέχει την έννοια του κακού. Η έννοια του Καλού υπήρχε ανέκαθεν και θα υπάρχει παντοτινά. Πώς λοιπόν υπάρχει το κακό στον κόσμο μας και μάλιστα σε... μπόλικη δόση; Γιατί η Πλάση - κι εμείς οι άνθρωποι ακόμα - πέφτουμε στη φθορά, ενώ το φυσικό θα ήταν η διατήρηση κάθε μορφής ζωής μέσα στην αθανασία, την τελειότητα και την καλοσύνη του Δημιουργού της;
Το Αιώνιο Πνεύμα, μαζί με τους αγγέλους, απήρτιζαν μία φωτεινή οικογένεια, σ' έναν καθαρά πνευματικό κόσμο, προ της υλικής δημιουργίας. Επειδή η έννοια της ελευθερίας είναι αναπόσπαστο στοιχείο της Αγάπης, οι άγγελοι, αυτές οι ουράνιες φωτεινές οντότητες, κατείχαν το δικαίωμα της επιλογής, το λεγόμενο αυτεξούσιο, το οποίο μετά το Δημιουργό Θεό, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο Μυστήριο που υπάρχει.
Και τότε πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο της διάσπασης. Ένας από τους ανώτερους των αγγελικών ταγμάτων, ο Εωσφόρος, θέλησε να γίνει ίσος με τον Δημιουργό. Θέλησε να γίνει Θεός αντί του Θεού. Προκάλεσε λοιπόν αυτήν την ανταρσία, την αποστασία, συμπαρασύροντας μαζί του και άλλους αγγέλους στην άβυσσο, στο αιώνιο σκότος. Ο Εωσφόρος μετονομάστηκε Σατανάς και οι άγγελοι που τον ακολούθησαν δαίμονες.
Από εκείνη τη στιγμή λοιπόν γεννήθηκε το Κακό. Η πρώτη πτώση ήταν γεγονός. Ο Εωσφόρος αντέταξε στην ενότητα τη διάσπαση, στην αγάπη το μίσος, στο όλοι το εγώ. Έτσι η τιμωρία του να κατακρημνισθεί στο «πυρ το αιώνιον» ήταν αποτελέσμα της δικής του κακής προαίρεσης.
Δυστυχώς την ίδια τύχη με τους αγγέλους έμελλε να έχουν και οι άνθρωποι. Εμείς βέβαια δεν καταλήξαμε στην άβυσσο, αλλά στο μεικτό κόσμο του Καλού και του Κακού. Το αποτελέσμα; Να υπομένουμε όλες τις αναποδιές και τα στραβά της ζωής, με αποκορύφωμα το θάνατο, γιατί επιλέξαμε το δρόμο που «χάραξε» ο Εωσφόρος και οι άγγελοί του.
Και όμως... Μετά την απώλεια των αγγέλων οι άνθρωποι είχαμε πλαστεί για να αναπληρώσουμε το κενό τους στον ουρανό. Όπως και με τους αγγέλους, δημιουργηθήκαμε κι εμείς με ελεύθερη βούληση, αυτοτέλεια. Είχαμε επίσης προικισθεί από τον Παντοδύναμο με αθάνατη ψυχή κατ' εικόνα Αυτού, για να διευθετήσουμε μέσω αυτής και το καθ' ομοίωσιν (τη θέωση) [1].
Το Κακό όμως δεν ήταν πια στην αφάνεια. Καραδοκούσε. Ο «υιός της απώλειας» Σατανάς σαν ισχυρό πνεύμα που ήταν και πριν την πτώση του, είχε μεγάλη εφευρετικότητα και κατόρθωσε να ωθήσει τους πρωτοπλάστους στην παρακοή, στη δεύτερη διάσπαση - πτώση, με τον ίδιο τρόπο που ξεσήκωσε και τους αγγέλους στην πρώτη πτώση: με το δόλωμα «Θεοί έσεσθε» (Θα γίνετε Θεοί, Γεν. 3,5).
Ο Ύψιστος όμως είχε προειδοποιήσει: «Ο καρπός αυτός είναι απαγορευμένος για σας, γιατί θα γνωρίσετε το θάνατο, το Καλό και το Κακό». Και οι πρωτόπλαστοι ήταν περίεργοι να τον γνωρίσουν! Ήθελαν να εξισωθούν με τον Πατέρα τους, ο οποίος δεν τους εμπόδισε, σεβόμενος την ελευθερία τους και το ότι ήταν δική τους συνειδητή επιλογή.
Κι έτσι βρεθήκαμε από την αφθαρσία στη φθορά. Από μέλη του Θεού γίναμε κοινοί θνητοί. Βλέπουμε πια με τα «μάτια της ύλης» και όχι με τα μάτια της ψυχής, με τα οποία αντιλαμβανόμαστε το Αιώνιο Φως, γι' αυτό εξάλλου ο Αδάμ και η Εύα, όταν συντελέστηκε η πτώση, αντίκρισαν έξαφνα ο ένας τον άλλον γυμνό και ντράπηκαν. Μαζί με τον άνθρωπο έπεσε και η κτίση (Ρωμαίους 8,20) - που κι αυτή υποτάχθηκε στη φθορά και στο θάνατο και προσδοκά κι αυτή τη λύτρωση.
Όλοι όμως έχουμε δικαίωμα στο όνειρο: ακόμα και στην υλική ζωή που ζούμε με τα χίλια δύο βάσανα, μπορούμε ν' αγωνιστούμε και να επανέλθουμε στην προπτωτική κατάσταση της ολοκληρωτικής ευδαιμονίας, κατακτώντας τη θέωση. Αν έχουμε τον απώτερο σκοπό της θέωσης να μας γεμίζει, τότε ουσιαστικά όλες οι συμφορές του κόσμου μας είναι πρόσκαιρες και ανίσχυρες.
Όσο για το προπατορικό αμάρτημα, το σπέρμα του φωλιάζει σε όλους μας. Από τη στιγμή της πτώσης όλοι οι (ενήλικοι τουλάχιστον) άνθρωποι που έχουν παρελάσει από τον πλανήτη μας έχουν υποπέσει έστω και σε λίγα ηθικά παραπτώματα. Δεν υπήρχε ούτε θα υπάρξει - εκτός από το Θεάνθρωπο -άνθρωπος άμωμος και αναμάρτητος.
Το συνταρακτικό γεγονός της πτώσης του ανθρώπου και του αποχωρισμού του από τον Θεό έχει ριζώσει μέσα στο υποσυνείδητο κάθε ανθρώπου και έχει διαχρονικά κληρονομηθεί από γενεά σε γενεά ως τις μέρες μας, από την αρχαιότητα [2].
Δεν πληρώνει λοιπόν όλη η ανθρωπότητα την ανοησία δύο ανθρώπων. Ο Αδάμ και η Εύα εκπρόσωπούν ολόκληρο το ανθρώπινο είδος. Και ο πτωτικός κόσμος στον οποίο ζούμε (με όλες τις ασχήμιες και τα κακά του) είναι αποτελέσμα μιας αποκοπής από το Πανάγαθο Πνεύμα που δεν περιέχει ασχήμιες και πτώσεις μέσα Του.
Κατά την πλατωνική άποψη, που συναντάται και σε Ανατολικά θρησκεύματα, η ψυχή έπεσε από τον κόσμο των Ιδεών και περικλείστηκε στο σώμα, που αποτελεί τη φυλακή της Ψυχής. Η πτώση του ανθρώπου έγκειται σ' αυτόν τον φυλακισμό της Ψυχής στο σώμα, κατά την πλατωνική διδασκαλία πάντα. Η αθάνατη και αγέννητη ψυχή εγκλωβίστηκε στο θνητό και υλικό σώμα. Γι' αυτό η Ψυχή πάσχει και υποφέρει [3].
Πολλές Υπέρτατες Αλήθειες, για να γίνουν καλύτερα κατανοητές από τον απλό άνθρωπο, εκφράζονται με σύμβολα, όπως η ιστορία των πρωτόπλαστων. Πολλοί θεωρούν ότι είναι ένα απλό παραμύθι, κανείς όμως δεν μπορεί να παραβλέψει τα ηθικά διδάγματα από το πάθημά τους και τα πολύ πραγματικά του αποτελέσματα....
[1] Το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση ισχύει και μετά την πτώση, μόνο που το σώμα μας υπόκειται πια στην υλική φθορά, ενώ το κατ' εικόνα της ψυχής έχει αμαυρωθεί από την οδυνηρή κλίση μας προς το κακό.
[2] Ο Αδάμ (ή ο πρώτος άνθρωπος) ήταν η ρίζα του ανθρώπινου γένους και το πάθημά του έχει «καταγραφεί» στη συλλογική μνήμη μας και επιβιώνει
[3] Μητροπ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου, Η ζωή μετά τον θάνατο, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), σελ. 143.
Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο
Δημιουργία αρχείου: 11-4-2005.
Τελευταία ενημέρωση: 21-4-2005.