gigk1

Συμπαντικές αλήθειες μέσα στη Δημιουργία

Β. Ο υπέρτατος νόμος της ενότητας και της τάξης στη Δημιουργία

Αλλά και στο επίπεδο των αισθήσεών μας, δια μέσου της ορατής δημιουργίας μπορεί, όποιος δεν έχει χάσει την ικανοτητα να εκπλήσσεται, να δει και να αισθανθεί το αόρατο μεγαλείο του Δημιουργού: Η Ανώτερη αυτή δύναμη με τόση αγάπη και πρόνοια έπλασε την κτίση όλη. Δημιούργησε όλο το αχανές σύμπαν και όλα τα σώματα σ' αυτό, από το μηδέν, από το τίποτα.

Όλα τα πολύπλοκα όργανα και η ανατομία του σώματος μας, οι ενέργειες του μυϊκού και νευρικού συστήματος, τα λεπτότατα εγκεφαλικά κύτταρα με τα σχεδόν αόρατα νευρίδια που τα συνδέουν, έχουν καταπλήξει τους ασχολούμενους με την ιατρική επιστήμη [1].

Στη Γη μας τώρα, ένας ατέλειωτος πλούτος ορυκτός, ζωικός και φυτικός διευκολύνει τη διαβίωσή μας. Για τη διαιώνιση του είδους, η φύση έχει μοιράσει άντρες και γυναίκες σε ίση αναλογία. Και μόνο η διαδικασία της γέννησης είναι θαύμα.

Η ατμόσφαιρα του πλανήτη έχει προικιστεί με το όζον, το λεπτότατο αυτό, αλλά τόσο ζωτικής σημασίας στρώμα, που φιλτράρει τις βλαβερές ακτίνες του ήλιου και διατηρεί έτσι ακέραιη τη ζωή στη Γη. Μία Γη μάλιστα που κινείται, μα όλα μένουν σταθερά επάνω της, λόγω της βαρύτητας!

Ο Θεός έχει συγκροτήσει τα πάντα, τα φροντίζει και τα συντηρεί. Έτσι, οι αντίθετες φύσεις, η φωτιά, το νερό, ο αέρας και η γη έχουν συνταιριαστεί μεταξύ τους και παραμένουν αδιάλυτες.

Ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα σε κάποιο νησί, μία πανέμορφη, γαλήνια ακρογιαλιά, ένα ήσυχο καταπράσινο λιβάδι, ένας υπέροχος θαλάσσιος βυθός, όλα αυτά μας Δημιουργούν συναισθήματα, μνήμη Θεού. Αγγίζουν την ψυχή μας - και ψυχή «ίσον» Θεός. Οι φυσικές ομορφιές σπρώχνουν το νου στο Υπέρτατο Κάλλος και όχι απλά σε μία σωρεία συμπτώσεων ύλης.

Η απίστευτη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας του πλανήτη μας εντυπωσιάζει. Ακόμα πιο εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η Φύση εδώ στη Γη. Πώς εξηγείται π.χ. ότι χιλιάδες χέλια απ' όλο τον κόσμο συναντώνται κάθε χρόνο σ' ένα σημείο του Ατλαντικού γι' αναπαραγωγή; Τι τους δείχνει το δρόμο;

Ας μεταφερθούμε όμως μαζί νοητικά σ' ένα πανέμορφο πυκνό δάσος, μακριά από τον αδηφάγο ανθρώπινο «πολιτισμό». Όπως το σύμπαν διέπεται από κάποιους φυσικούς και μαθηματικούς νόμους, παρόμοια και το δάσος διέπεται από τους νόμους της Φύσης, χάρις στους οποίους συντηρείται.

Στο δάσος λοιπόν, ζουν λογής-λογής πουλιά, ζώα, έντομα, ερπετά, φυτά. Το κάθε είδος από αυτά έχει συγκεκριμένους ρόλους. Τα είδη που κυνηγιόνται (από τα άλλα είδη) πιο πολύ (όπως αντίστοιχα και τα ψάρια στη θάλασσα), έχουν αυξημένη γονιμότητα και έτσι δεν διαταράσσεται η οικολογική ισορροπία. Επίσης, το κάθε είδος έχει τη δική του μοναδική προστασία, το δικό του αμυντικό σύστημα (ο χαμαιλέοντας αλλάζει χρώμα, η χελώνα προστατεύεται με το καβούκι της κτλ.).

Απίστευτες συνεργασίες διαφόρων ειδών προσθέτουν ακόμα μεγαλύτερη αίγλη σ' αυτόν τον επίγειο παράδεισο (όπως η θαυμαστή συνεργασία του κροκόδειλου και του πτηνού που ονομάζεται πλουβιανός ο αιγύπτιος: ο κροκόδειλος αφήνει το πτηνό να μπαίνει μέσα στο στόμα του, τρώγοντας και καθαρίζοντας τα ενοχλητικά υπολείμματα του γεύματος του) [2]. Σχετικά με τις συνεργασίες να τονίσουμε και τη θαυμαστή φυσική διαδικασία, κατά την οποία εκπνέουμε το διοξείδιο του άνθρακα, που το εισπνέει ο φυτικός κόσμος και μας «ανταποδίδει» το πολύτιμο οξυγόνο.

Κάθε ζώο πάλι, ένα ελάφι για παράδειγμα, αποτελείται από πολλά επιμέρους τμήματα (κεφάλι, πόδια, όργανα κτλ.), που συνιστούν μία μονάδα (το ελάφι). Αυτή η μονάδα, αποτελεί τμήμα του ζωικού είδους των ελαφιών (που συγκροτούν πάλι μία ενιαία μονάδα). Και τα ελάφια με τη σειρά τους αποτελούν ένα τμήμα του όλου οικοσυστήματος της περιοχής (επίσης συγκροτημένη μονάδα).

Στο δάσος λοιπόν το καθετί έχει τη δική του αιτία ύπαρξης, τους δικούς του νόμους και όλοι οι νόμοι μαζί συνθέτουν μία ενωμένη μονάδα: το συγκεκριμένο οικοσύστημα στο δάσος μας. Το ίδιο π.χ. ισχύει και για το ηλιακό μας σύστημα: κάθε πλανήτης έχει τους δικούς του νόμους, τις δικές του συνθήκες και αποτελεί μία μονάδα, με μία αδιανόητη από εμάς χρησιμότητα για το ηλιακό μας σύστημα, το οποίο επίσης αποτελεί μία, μεγαλύτερη, μονάδα, συγκροτημένη και αποτελούμενη από όλα τα σώματα που κινούνται σ' αυτήν, με τροχιές συντονισμένες μεταξύ τους.

Αν δεν υπήρχε αυτή η ενότητα, η συνεργασία κατά κάποιον τρόπο, και η τάξη, δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για καμία συγκροτημένη μονάδα, για δάσος, για χλωρίδα και πανίδα, για ολόκληρη τη Γη, για το σύμπαν, για την ίδια τη ζωή με μία λέξη...

Ας δούμε όμως δύο ακόμα σύντομα παραδείγματα, για να καταλάβουμε και την έννοια της διάσπασης. Όταν ένας τεχνίτης φτιάχνει ένα τραπεζάκι, απαιτείται να ενωθούν κάποια κομμάτια που αποτελούνται από μόρια ύλης, ώστε να δημιουργηθεί αυτή η μονάδα (το τραπεζάκι). Αν αυτά τα μόρια είχαν τη δυνατότητα να διασπασθούν, τότε το τραπεζάκι θα είχε γίνει «καπνός».

Η σημασία της ενότητας φαίνεται ξεκάθαρα και στο θεσμό της οικογένειας. Κάθε μέλος μιας οικογένειας αποτελεί μία ξεχωριστή μονάδα και όλη η οικογένεια συναποτελεί επίσης μία μονάδα ενωμένη. Αν διασπασθεί αυτή η ενότητα (που τάσσεται με τη φύση και τους νόμους της), τότε τα άσχημα αποτελέσματα είναι εμφανή. Τα παιδιά των προβληματικών ή χωρισμένων γονέων, για του λόγου το αληθές, είναι αποδεδειγμένο ότι εμφανίζουν περισσότερα προβλήματα από τα άλλα, λόγω της απουσίας της αγάπης και της ενότητας της οικογένειας, λόγω της διάσπασης.

Όπως είδαμε, τα πάντα είναι φτιαγμένα με σοφία και τελειότητα. Παντού βρίσκουμε μια λειτουργικότητα και μία ευφυΐα απίστευτη, η οποία μειώνει τόσο πολύ την ιδέα της τύχης: Ή είναι λοιπόν σοφή η ύλη (;!) ή ο Θεός. Όπως κάθε τεχνητό αντικείμενο στον κόσμο μας έχει φτιαχτεί από ανθρώπινο χέρι, έτσι και η, απείρως πιο πολύπλοκη και άφθαστη, φύση έχει τον «Μάστορά» της, τη Δημιουργό της Αρχή και Αιτία. Δεν είναι δυνατόν για την ύπαρξη π.χ. ενός φθηνού ρολογιού να ευθύνεται ο άνθρωπος και όλες οι τελειότητες του σύμπαντος, που στηρίζονται σε στέρεους και ακριβέστατους αλληλοεξαρτώμενους νόμους, να είναι αποτελέσμα κάποιων τυχαίων συγκυριών. Τελευταίες επιστημονικές έρευνες μάλιστα, δείχνουν ότι το σύμπαν έχει αρχή, δηλ. κάποια Δύναμη το δημιούργησε [3]. Αλλά, ας υποθέσουμε ότι το σύμπαν είναι «γέννημα συμπτώσεων», πώς εξηγείται το ότι συντηρείται επί τόσα δισεκατομμύρια χρόνια; Μήπως η τύχη το είχε «προγραμματίσει» να κρατήσει τόσο πολύ;

Οι απίστευτα πολύπλοκες αλλά και τόσο λειτουργικές διεργασίες που βρίσκουμε σ' όλο το σύμπαν (γαλαξίες, ηλιακά συστήματα, συντονισμένες πλανητικές τροχιές, παγκόσμιοι φυσικοί νόμοι κ.τ.λ.) εστιάζονται σ' ένα νόμο: τον υπέρτατο νόμο της ενότητας και της τάξης. Αλλιώς θα υπήρχε ένα «μπάχαλο», θα βρίσκονταν όλα σκόρπια, στην τύχη. Δεν θα υπήρχε καν δημιουργία.

Η ενότητα λοιπόν και η τάξη (αρμονία - συμμετρία ευρυθμία - συνοχή): αυτά είναι τα στέρεα θεμέλια, πάνω στα οποία έχει χτιστεί όλο το θαυμαστό οικοδόμημα της δημιουργίας, η Φύση ολάκερη...

[1] Από το βιβλίο «Η Αλήθεια», Ανδρέου μοναχού Aγιoρείτου, Χαραλάμπους Θεοφιλόπουλου, σελ. 33.

[2] Καταπληκτικές πληροφορίες για τον κόσμο των φυτών και των ζώων μπορείτε να βρείτε στα βιβλία «Τα θαυμάσια της Δημιουργίας» του Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη και «Δες, όλα μιλούν για το Θεό...» του Ιωσήφ Αγαπητού, Εκδ. Φωτοδότες. Το απόσπασμα αυτό είναι από το βιβλίο του Αρχιμ. Δανιήλ (σελ. 93).

[3] Για την εξέταση του θέματος από Θεολογική και επιστημονική πλευρά βλέπε στο βιβλίο του Αρχιμ. Αστερίου Χατζηνικολάου, Αρχή και τέλος του κόσμου (Κοσμολογία και Αγ. Γραφή), Εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήνα 2001.

ΤΕΧΝΟΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ