Α΄ Μέρος: Προκαταρκτική κοσμοθεώρηση
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο.
Συμπαντικές αλήθειες μέσα στη Δημιουργία
Α. Η ύπαρξη του Θεού
Ίσως αναρωτηθείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά που θα διαβάσετε σ' αυτή την ενότητα κεφαλαίων με τα UFO. Για μας όμως όλα όσα ακολουθούν είναι μία αλυσίδα. Επειδή έχουμε βάσιμες ενδείξεις ότι φαινόμενα όπως τα UFO εμπλέκονται στα κοσμολογικά μυστήρια της Δημιουργίας, γι' αυτό και θα πιάσουμε τους κρίκους της κατανόησης από την αρχή.
Ανέκαθεν οι άνθρωποι έμφυτα αισθάνονταν την ανάγκη να πιστεύουν σε μία ανώτερη Δύναμη. Κάθε λαός είχε τις δικές του μεταφυσικές ανησυχίες. Κάθε άνθρωπος, σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης, από τη βαθιά αρχαιότητα ως σήμερα, πολιτισμένος ή σε ημιάγρια κατάσταση, αισθάνεται έμφυτη την ανάγκη να υψώσει το βλέμμα ή τα χέρια του στον ουρανό, να πέσει στα γόνατα, και να προσπαθήσει έτσι ν' αφουγκραστεί τη Θεία Υπόσταση, τον Μέγα Δωρητή της Ζωής. Γι' αυτό και κάθε λαός έχει μία θρησκεία, το δικό του δηλαδή τρόπο να προσπαθεί ν' αγγίξει το μυστήριο της ζωής, της δημιουργίας.
Οι Αρχαίοι Έλληνες, σαν πρωτοπόροι της γνώσης, ανέπτυξαν τους δικούς τους προβληματισμούς για την Αρχή των Όλων. Οι περισσότεροι αρχαίοι φιλόσοφοι δεν πέρασαν στα «ψιλά» την αναζήτηση του Θείου. Ο Σωκράτης (470 399 π.Χ.) δεχόταν την «ενιαίαν νοεράν αρχήν, διακοσμούσαν και διακυβερνώσαν τα πάντα». Έλεγε: «Ο υπέρτατος νους», «ούτος είναι ύψιστος Θεός, ο νοερός, ο νοητικός, ο αόρατος, πάνσοφος, πανταχού παρών και παντοδύναμος, πανάγαθος, ο περί πάντων προνοών», «η αυθυπάρχoυσα ενιαία Αρχή η υπερκειμένη θεών και ανθρώπων, η αυτοζωή, η πηγή πάσης ζωής».
Ο Ξενοφάνης, ο Κόλοφώνιος (6ος αι. π.Χ.) πίστευε στην ύπαρξη ενός μόνο Θεού, γι' αυτό και έλεγε: «Εις είναι όντως ο Θεός», «ο Θεός είναι ασώματος, αγέννητος και αθάνατος, αΐδιος».
Ο Αριστοτέλης καλεί «ανωτάτω Θεόν, είδος χωριστόν». Ασχόλούμενος με την αυστηρή αιτιότητα των πάντων αναφέρθηκε στο Θεό, ως το πρώτο κινούν ακίνητο. Ο Πλάτων (427 - 348 π.Χ.) καλεί «τον μεν ουν ποιητήν και πατέρα τούδε του παντός», οι Στωικοί φιλόσοφοι απέδιδαν στον Θεό τις ιδιότητες «ζων Ον, αθάνατον, λογικόν, τέλειον ή νοερόν εν ευδαιμoνία, κακού παντός ανεπίδεκτον, άφθαρτος, αγέννητος»[1] και ούτω καθ' εξής.
Στην Καινή Διαθήκη (Εβραίους 11, 3) ο Ένας Θεός, ο Τριαδικός, γίνεται αντιληπτός και μόνο με την πίστη μας. Η πίστη, η αγάπη, η συνείδηση που έχουμε, η ίδια η αθάνατη Ψυχή μας, μαρτυρούν την ύπαρξη του Αθανάτου, του Τέλειου, μα Αοράτου Δημιουργού. Ό,τι δεν γίνεται αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις μας δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει (μήπως αλήθεια φαίνονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας; Υπάρχουν όμως).
[i] Πανθρησκειακή Ιστορία, Λεωνίδα Φιλιππίδου, καθηγ. Παν/μίου Αθηνών, 1958. α) σελ. 114, 89, 126, 123, 130. Επίσης βλέπε στο βιβλίο «Ή Αλήθεια», Ανδρέου μοναχού Aγιορείτου, Χαραλάμπους Θεοφιλόπουλου, σελ. 30-31.
Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο
Δημιουργία αρχείου: 11-4-2005.
Τελευταία ενημέρωση: 21-4-2005.