Στίχ. 8: «Αίτησαι παρ' εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατάσχεσίν σου τα πέρατα της γης».

Εδώ ο λόγος γίνεται για τον «Υιό» ο οποίος κατά το υϊκό δίκαιο κυριαρχεί επί όλων των λαών και εθνών στα πέρατα της γης. Υπάρχει πλήρης συνεργασία μεταξύ του Θεού Πατρός και του Υιού του δια μέσου της ιστορίας της σωτηρίας της ανθρωπότητας και του κόσμου. Αυτό άλλωστε συνάγεται και από την ευαγγελική φράση «τα δικά μου όλα είναι δικά σου, και τα δικά σου, δικά μου» (Ιωάννης 17, 10. 16, 15). Ο Χριστός βρίσκεται υπεράνω κάθε αρχής και εξουσίας (Εφ. 1, 21) και ασκεί την εξουσία και κυριαρχία όχι μόνο στο παρόν, αλλά και στον μέλλοντα αιώνα. (Παράβαλλε Εβραίους 7, 28). Σχετικά ο Πατήρ του λέει: «Αίτησαι παρ' εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατάσχεσίν σου τα πέρατα της γης»

(Σε μετάφραση: «Ζήτησε από μένα και θα δώσω σ’ εσένα τα έθνη  ως κληρονομιά σου και ως ιδιοκτησία σου τα πέρατα της γης» (Ψαλ. 2, 8).

Το ρήμα šeal από το 'sa 'al (= ερωτώ, ζητώ, αιτώ), εδώ σημαίνει «αιτώ» και σαφώς δηλώνει ότι ο Κύριος αφήνει στον «Χριστό» Του πλήρη ελευθερία και ανεξαρτησία. Ο Υιός στην πραγματικότητα δεν έχει ανάγκη να ζητήσει παρά μόνο να επιθυμήσει και η επιθυμία Του θα πραγματοποιηθεί αμέσως. Επειδή είναι κατά φύσιν ίσος προς τον Πατέρα, έχει τα πάντα και μπορεί τα πάντα όπως και ο Πατήρ. Επομένως τίθεται το ερώτημα: Γιατί ο Πατήρ είπε «ζήτησε»;

Είναι πασιφανές ότι εδώ γίνεται λόγος περί του ιδίου Υιού του Θεού που ενανθρώπισε, στον Οποίο μετά την ενανθρώπηση παρέχεται η δόξα, την οποία είχε και πριν από την ενανθρώπηση: «και τώρα δόξασέ με εσύ Πατέρα, κοντά σου, με τη δόξα που είχα κοντά σε σένα, πριν γίνει ο κόσμος» (Ιωάννης 17, 5).

Το ρήμα veettenã από το natãn (= δίνω), μπορεί να μεταφρασθεί: "και εγώ θα κάμω", ενώ το ουσιαστικό nahalatekã από το nahalã — κληρονομιά. Επομένως οι δύο εβραϊκές λέξεις σημαίνουν: "θα κάμω ώστε να καταστείς κυρίαρχος της κληρονομιάς.⁷³ Ο Ιησούς είναι όντως «Υιός και κληρονόμος» (Ματθαίος 21, 38), και επειδή είναι βασιλιάς ως Θεός, δέχεται την κληρονομιά ως άνθρωπος επί όλων των λαών, ζώντων, νεκρών και όσων έλθουν στη ζωή. Περί τής Βασιλείας του Χριστού γίνεται αναφορά, γενικά σε όλους τους καιρούς, επί όλων των ανθρώπων και πάνω σε ολόκληρο τον κόσμο. ⁷⁴

Η λέξη ahuzzatekã από το ahuzza σημαίνει: κυριότητα, κτήση, περιουσία. Οι Ο΄ μεταφράζουν: «τα πέρατα της γης» δια του οποίου δεν εννοείται μόνο η Παλαιστίνη αλλά ολόκληρη η οικουμένη, ολόκληρη η γη, όλα τα μέρη.

Ο ψαλμός αυτός, λοιπόν, αποκλείεται να αναφέρεται στον Δαβίδ, ή τον Σολομώντα, ή κάποιο άλλο Ισραηλίτη άρχοντα, αλλά ούτε και στο μικρό βασίλειο του Ιούδα ή του Ισραήλ. Ο κοσμοκράτορας, περί του οποίου στο σημείο αυτό γίνεται λόγος, είναι ο Χριστός-Μεσσίας.⁷⁵ Αυτόν ο Θεός Πατήρ «έθεσε κληρονόμο όλων». Εβραίους 1, 2. Βλέπε Ματθαίος 21, 38). Η βασιλεία Του είναι «βασιλεία όλων των αιώνων, και η δεσποτεία σε κάθε γενεά και γενεά» (Ψαλ. 14, 13. Παράβαλλε Ψαλ. 145, 10).

Κάτω από την έκφραση λοιπόν «τα πέρατα της γης» δεχόμαστε ότι εννοείται ολόκληρη η οικουμένη, επειδή ο λόγος είναι περί του καθολικού χαρακτήρα του Χριστιανισμού.

Η έννοια του 8^ου στίχου, όπως παρατηρεί ο μητροπολίτης Μόσχας Φιλάρετος,⁷⁶ μπορεί να είναι η ακόλουθη:

"Ζήτησε από εμένα κατά την υιοθετημένη ανθρώπινη φύση, και εγώ θα σου δώσω ως κληρονομιά, η οποία είναι δική σου κατά τη θεία φύση, όλους τους λαούς, οι οποίοι τώρα αναστατώνονται και στασιάζουν εναντίον σου, να βγάλεις έξω αυτούς από το σκότος στο φως, από το θάνατο στη ζωή. Και όχι μόνο τους λαούς μιας εποχής και ορισμένου τόπου, αλλά όλων των εποχών και όλων των περιοχών. Τους μεν πιστούς θα νικήσης μέσω της χάριτος και σωτηρίας, τους δε απειθούντες μέσω της βοηθείας της κρίσεως και του θανάτου. Μόνο ο Γιαχβέ είναι εκείνος ο οποίος ελευθερώνει από τα δεσμά". (Ψαλ. 146, 7).

Ο Χριστός και Υιός του Θεού είναι και βασιλιάς επί όλων των λαών όπως και επί του εκλεκτού του λαού, του Ισραηλιτικού: «και έγινε μερίδα Κυρίου ο λαός Του Ιακώβ, οικόπεδο κληρονομιάς του ο Ισραήλ» (Δευτερονόμιο 32,9).

Την παγκόσμια κυριαρχία του βασιλιά της Σιών επί όλων των εθνών και «των περάτων της γης», για την οποία μιλάμε, δεν την είχε κανείς από τους επιγείους άρχοντες, δηλαδή ιστορικά δεν συνέβη ποτέ. Αυτή η κοσμοϊστορική εξουσία έχει εσχατολογικό χρώμα. ⁷⁷ Είναι φανερό ότι ο ψαλμός έχει προφητικό και μεσσιανικό χαρακτήρα. Μόνο για τον Ιησού Χριστό λέγεται ότι είναι εκείνος στον οποίον αναφέρεται το: «μού δόθηκε κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη» (Ματθαίος 28, 18), και: «Τα πάντα μού παραδόθηκαν από τον Πατέρα μου» (Ματθαίος 11, 27). Η εξουσία αυτή είναι πνευματική, και όχι κοσμική.

Πρέπει να προστεθεί ότι το περιεχόμενο του ψαλμού και το μήνυμά του δεν κατανοούνται, εάν δεν αποδεχθούμε τον εσχατολογικό και μεσσιανικό τους χαρακτήρα. Ο ψαλμός με άμεσο τρόπο αναφέρεται στον Μεσσία και στην πνευματική βασιλεία του Χριστού, δηλαδή την Εκκλησία την εξαπλωμένη σε ολόκληρο τον κόσμο.