18. Ιωάν. Α:10-11: «Εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι' αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω. Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον»

«Εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι' αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω»

Ο Λόγος δεν ήταν μόνο στον ουρανό, αλλά και στον κόσμο. Ήταν και στη γη, όπου είναι ο κόσμος, οι άνθρωποι. Πώς όμως ο Λόγος ήταν ταυτοχρόνως και στον ουρανό και στη γη; Ως πνεύμα. Ο Λόγος έχει το ιδίωμα τής πανταχού παρουσίας και από τούτο φαίνεται, ότι είναι Θεός! Ο Θεός – Λόγος, ως πνεύμα, ήταν αοράτως στον κόσμο και συντηρούσε και φώτιζε και ευεργετούσε ποικιλοτρόπως τον κόσμο.

Ήταν αοράτως στον κόσμο, αλλά όπως κήρυξε ο Απόστολος Παύλος, «ουκ αμάρτυρον εαυτόν αφήκεν αγαθοποιών, ουρανόθεν υετούς διδούς και καιρούς καρποφόρους, εμπιπλών τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας υμών» (Πράξ. 14:17) δηλ. «δεν άφησε τον Εαυτό Του χωρίς μαρτυρία (χωρίς δηλ. απόδειξη τής υπάρξεώς Του), διότι εξακολουθούσε τις ευεργεσίες δίνοντας βροχές από τον ουρανό και καιρούς καρποφόρους, γεμίζοντας με τροφή και ευφροσύνη τις υπάρξεις σας».

Κάθε σταγόνα τής βροχής, κάθε ακτίνα τού ήλιου, κάθε πνοή τού ανέμου και κάθε προϊόν τής γης μαρτυρούσε την ύπαρξη και την καλοσύνη τού Θεού - Λόγου. Ο κόσμος θα μπορούσε να δει τον αόρατο Λόγο στις ορατές ενέργειές Του, αλλά δεν τον είδε. Ο Λόγος ήταν στον κόσμο, και ο κόσμος απ’ Αυτόν έγινε, αλλά ο κόσμος δεν εγνώρισε Αυτόν. Ο Λόγος δεν ήταν μόνον ο φωτιστής και ο ευεργέτης τού κόσμου, αλλά ήταν και ο Δημιουργός τού κόσμου. Οι άνθρωποι όμως τον αγνόησαν.

Παρά τις αναρίθμητες και υπερθαύμαστες ευεργεσίες Του (που είναι αποδείξεις τής υπάρξεως και τών ιδιοτήτων τού Θεού) Αυτός ήταν στούς ανθρώπους άγνωστος, ο Μεγάλος Άγνωστος. Οι λογικοί άνθρωποι έφθασαν στο σημείο να λατρεύουν τα κτίσματα αντί τού Κτίστου. Έφθασαν και σε ακόμη χειρότερο σημείο, να κατασκευάζουν ξόανα και άλλα αγάλματα, να τα λατρεύουν ως θεούς και να περιμένουν από αυτά τη σωτηρία τους! Εκεί οδήγησε την ανθρωπότητα η αμαρτία και ο όπισθεν τής αμαρτίας κρυπτόμενος Διάβολος.

«Εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι’ αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω». Ο στίχος έχει ποιητικό ρυθμό, όπως ο πρώτος στίχος τού Ευαγγελίου: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Και ο ένας στίχος και ο άλλος αποτελείται από τρεις προτάσεις, που ηχούν σαν τρία κανονικά βήματα. Αλλά ενώ οι δύο στίχοι είναι όμοιοι στο ρυθμό, όσον αφορά την έννοια διαφέρουν όσο ο ουρανός από τη γη. Εις τον πρώτο στίχο περιγράφεται το μεγαλείο τού Λόγου, εις τον δεύτερο στίχο περιγράφεται η τραγική αποτυχία τών λογικών ανθρώπων να τον γνωρίσουν, αν και ήταν στον κόσμο, τον ευεργετούσε και τον δημιούργησε.

«Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» (στίχ.11)

Η έκφραση «τα ίδια» σημαίνει «τον οίκο Του, το σπίτι Του», όπως στη φράση «απ’ εκείνης τής ώρας έλαβεν ο μαθητής αυτήν εις τα ίδια» (Ιωάν. 19:27), ο Ιωάννης δηλαδή παρέλαβε την Παναγία στο σπίτι του. Η έκφραση «οι ίδιοι» σημαίνει «οι οικείοι Του, οι δικοί Του». Προηγουμένως ο Ευαγγελιστής ανέφερε το θλιβερό φαινόμενο, ότι ο κόσμος δεν ανεγνώρισε τον Λόγο, αν και ο Λόγος ήταν στον κόσμο, τον ευεργετούσε και τον δημιούργησε. Προχωρώντας τώρα αναφέρει θλιβερότερο φαινόμενο, ότι ο Λόγος ήλθε εις το σπίτι Του, αλλά οι δικοί Του δεν τον δέχθηκαν. Ούτε ο κόσμος, ούτε και οι δικοί Του παραδέχθηκαν τον Λόγο. Οι δικοί Του είναι οι Ισραηλίτες, τούς οποίους ξεχώρισε από τα ειδωλολατρικά έθνη και έκανε «έθνος άγιον» και «λαόν περιούσιον» (Έξοδ. 19:6, 23:22), δικό Του δηλ. λαό και έθνος.

Ήλθε δε ο Λόγος στούς δικούς Του, τούς Ισραηλίτες, όχι όμως όπως ερχόταν την περίοδο τής Παλαιάς Διαθήκης, αλλά με τρόπο εξαιρετικό, μοναδικό και συγχρόνως άκρως συγκαταβατικό και συγκινητικό. Ήλθε με τον τρόπο τής ενανθρωπίσεως, όπως αναφέρεται εις τον στίχ.14 «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο»! Ο δε σκοπός τού ερχομού Του ήταν να ευεργετήσει, να υψώσει και να δοξάσει τον λαό Του περισσότερο, να τού δείξει όλη την εύνοια και την στοργή Του. Τί έπρεπε λοιπόν να πράξει ο λαός Του; Έπρεπε να τού επιφυλάξει εγκάρδια υποδοχή, να τον τιμήσει ως οικοδεσπότη που επισκέπτεται τον οίκο του.

Αλλά ο λαός Του, οι δικοί Του, τον απεδοκίμασαν, τον έβγαλαν έξω από το σπίτι Του και τον θανάτωσαν με τον αγριώτερο, οδυνηρότερο και εξευτελιστικώτερο τρόπο. «Εχθροί τού ανθρώπου οι οικιακοί αυτού», είπε ο Χριστός (Ματθ. 10:36). Αυτό ο λόγος Του βρήκε εφαρμογή και εις τον ίδιο. Εχθροί τού Θεανθρώπου οι οικιακοί Αυτού, οι άνθρωποι τού σπιτιού Του! Τραγικός ο εθνικός κόσμος, διότι δεν εγνώρισε τον Δημιουργό και ευεργέτη του και λάτρευσε τα δημιουργήματα αντί τού Δημιουργού, ακόμη και τα κατασκευάσματα τών δικών του χεριών. Αλλά τραγικός και ο περιούσιος λαός, ο Ισραήλ, που γνώρισε τον αληθινό Θεό με την υπερφυσική αποκάλυψη τής Παλαιάς Διαθήκης, αλλά όταν ο αληθινός Θεός έγινε άνθρωπος και ήλθε προς αυτόν και συμπεριφέρθηκε όπως οι προφητείες προέλεγαν, δεν τον ανεγνώρισε, αλλά τον σταύρωσε.

Τραγικός ο Ισραήλ, διότι εσταύρωσε τον Μεσσία του τον Χριστό, που ανέμενε με λαχτάρα, αλλά θα δεχθεί και λατρεύσει τον Αντίχριστο. Η τραγικότητα τού εθνικού κόσμου καθώς και η τραγικότητα τού Ισραήλ είναι οι δύο μεγαλύτερες τραγικότητες τής ανθρωπότητος. Και από τις δύο τραγικότητες μεγαλύτερη είναι η τραγικότητα τού Ισραήλ.

Την Θεότητα τού Λόγου αποδεικνύει και ο παρών στίχος «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» δηλ. «Στο σπίτι Του ήλθε, αλλά οι δικοί Του δεν τον δέχθηκαν». Αφού οι Ισραηλίτες ανήκουν στον Λόγο και αποτελούν σπίτι Του, ιδιοκτησία Του, ο Λόγος είναι Θεός. Για άγγελο ουδέποτε η Γραφή θα έλεγε «Εις το σπίτι του ήλθε, αλλά οι δικοί του δεν τον δέχθηκαν». Οι άνθρωποι δεν είναι ιδιοκτησία τών αγγέλων, αλλά τού Λόγου, διότι οι άγγελοι είναι σύνδουλοί μας (Αποκ. 19:10, 22:9), ενώ ο Λόγος είναι ο οικοδεσπότης μας. Ρητώς ο ίδιος ο Χριστός ονόμασε τον Εαυτό Του οικοδεσπότη και εμάς οικιακούς Του: «Ει τον οικοδεσπότην Βεελζεβούλ εκάλεσαν, πόσω μάλλον τούς οικιακούς αυτού;» (Ματθ. 10:25).