Κεφάλαιο 13.

Εκκλησία και πόλεμοι

Κάποιοι ευσεβοφανείς κύκλοι, κατηγορούν την Εκκλησία για ένα ακόμα πράγμα.  Λένε πως δήθεν:  "Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα τού πολέμου".  Αυτό όμως, είναι ένα ακόμα κατάφωρο ψέμα.  Η Εκκλησία ευλογεί "τον φιλόχριστο στρατό", και όχι τα όπλα.  Και ευλογία "τού φιλοχρίστου στρατού", σημαίνει ευλογία "τών στρατιωτών εκείνων που αγαπούν το Χριστό".

Υπάρχουν και κάποιες ακραίες ομάδες, που πιστεύουν ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να επιτρέπει στα μέλη της να πολεμάνε σε εθνικούς πολέμους.  Σαν επιχείρημα χρησιμοποιούν τα λόγια τού Κυρίου στην επί τού όρους ομιλία του: "Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε εκείνους που σας κατατρέχουν, προσεύχεστε υπέρ εκείνων που σας μισούν..."  Αυτοί οι ίδιοι όμως, δεν αρνούνται την αυτοάμυνα σε προσωπικό επίπεδο. Λες και ο πόλεμος δεν γίνεται για λόγους αυτοάμυνας!

Κάνουν όμως διαχωρισμό στην προσωπική άμυνα, από την κρατική άμυνα, όχι μόνο επειδή πιστεύουν ότι οι κρατικές εξουσίες είναι από το διάβολο, αλλά επειδή πιστεύουν ότι η παγκόσμια εξουσία ανήκει σ’ αυτούς (!!!), και πως τα έθνη αδίκως την καταπατούν, και δεν τους την παραδίδουν.  Πιστεύουν πως τα εθνικά σύνορα είναι σατανικό κατασκεύασμα, που χωρίζει τους ανθρώπους, σε αντίθεση από το θέλημα τού Θεού.

Ξεχνούν οι άνθρωποι αυτοί, πως ο Θεός ο ίδιος διαχώρισε τα έθνη στον πύργο τής Βαβέλ!  Ξεχνούν ακόμα πως θεοσεβείς προσωπικότητες όπως ο Αβραάμ, πολέμησαν για άμυνα, και ευλογήθηκαν.  Ξεχνούν τους αμέτρητους πολέμους τού Ισραήλ, όχι μόνο τους αμυντικούς, αλλά και τους επιθετικούς, καθώς ο ίδιος ο Θεός τους διέταζε, χρησιμοποιώντας τους ως εκτελεστικά του όργανα, εναντίον τών γύρω λαών που είχαν αμαρτήσει βαριά..

Ξεχνούν ότι οι 10 εντολές έλεγαν: "ου φονεύσεις", κι όμως όλοι οι Εβραίοι πολεμούσαν.  Έτσι μπερδεύουν και τα λόγια τού Κυρίου, και αντί να τα εφαρμόσουν στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, τα εφαρμόζουν στις σχέσεις μεταξύ εθνών. Και γιατί άραγε, δεν τα εφαρμόζουν και στην αυτοάμυνα, αλλά όταν πρόκειται για την ατομική τους ασφάλεια τα ξεχνούν, και επιτρέπουν και την οπλοφορία;  Δεν είναι λοιπόν τα λόγια του Χριστού, αλλά άλλο τους κάνει να ενεργούν έτσι.  Το ότι πιστεύουν πως τα εθνικά σύνορα και οι πολιτικές κυβερνήσεις είναι τού διαβόλου.

Όπως είδαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, οι πολιτικές κυβερνήσεις είναι από το Θεό.  Έτσι κι εδώ, θα αποδείξουμε πως και τα σύνορα είναι από Θεό, και όχι από το διάβολο.

Ο απόστολος Παύλος, στις Πράξεις 17/ιζ΄ 26, δηλώνει καθαρά, πως όχι ο διάβολος, αλλά "ο Θεός διόρισε τα οροθέσια τής κατοικίας τών εθνών", δηλαδή τα σύνορα.  Και ακόμα, η Αγία Γραφή στο: Δευτερονόμιο 32/λβ΄ 8, κατά την (αρχαιότερη) μετάφραση τών Ο΄ , λέει πως ο Θεός "χώρισε τα έθνη κατά τον αριθμό τών αγγέλων Του, δίνοντας σε κάθε έθνος προστάτη άγγελο".  Δεν λέει ότι έδωσε δαίμονες στα έθνη, μα αγγέλους!  Τα έθνη λοιπόν, από Θεού υπάρχουν, και οι άγγελοι τού Θεού τα προστατεύουν, ακόμα και πολεμούν γι’ αυτά, σύμφωνα με τα εδάφια:  Δανιήλ 10/ι΄ 12,13,20,21. 12/ιβ΄ 1.

Για άλλη μια φορά λοιπόν, οι κατήγοροι της Εκκλησίας εκτίθενται, ως ψευδείς κατήγοροι, αντίθετοι στο πνεύμα τής Αγίας Γραφής, και μάλιστα φθάνουν στη βλασφημία να αποδίδουν τις ενέργειες τού Θεού σε δαίμονες!  Φαίνεται πως δεν υπαγορεύεται η διαγωγή τους από το τι πιστεύουν, μα αντιθέτως, διαμορφώνουν το "πιστεύω" τους σύμφωνα με την ευσεβιστική τους στάση, έτσι ώστε  να εμφανίζονται δήθεν ως οι μόνοι ειρηνοποιοί ακόλουθοι τού Κυρίου, ξεχωρισμένοι από τους άλλους, τους κοσμικούς και αμαρτωλούς.  Η στάση τους λοιπόν, κρύβει όχι ευσέβεια, αλλά υπερηφάνεια, υποκρισία και αυτοδικαίωση.  

Όσο για την Εκκλησία, όσο διαμένει αυτός ο κόσμος, με τα έθνη, με τα σύνορα και τους πολέμους, θα προσεύχεται για τον ευσεβή στρατιώτη που αμύνεται χάριν τών ομοεθνών του, για την ειρήνη τού κόσμου, ακόμα και υπέρ τών εχθρών.  Η Εκκλησία αντιτίθεται πάντοτε στους επιθετικούς πολέμους, αφήνοντας όμως την άμυνα στη συνείδηση τού κάθε Χριστιανού, και θα αγωνίζεται για την ειρήνη, και για τη συνύπαρξη τών λαών, ώσπου ο Κύριος Ιησούς, να δώσει ένα τέλος σ’ όλους τους πολέμους.