Κεφάλαιο 4ο

Αγγίζοντας τον ιστό

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Από την ημέρα εκείνη, και κάθε βράδυ, η συντροφιά με το φίλο μου, είχε πλέον αλλάξει χαρακτήρα. Σε κάθε ευκαιρία συζητούσαμε για το Θεό, και το σκοπό του για την ανθρωπότητα. Ο Νίκος, πρόθυμα απαντούσε σε κάθε μου ερώτηση, και κάθε φορά έπαιρνα ικανοποιητικές απαντήσεις. Με θαυμασμό, (αλλά και κάποια μικρή δυσπιστία), τον άκουγα να μου μιλάει ευτυχισμένος, για τις προσδοκίες του, για την "αιώνια ζωή". Ήξερα καλά, πως η αγάπη του για το Θεό, ήταν γνήσια, και όχι "στημένη". Η χαρά του όταν μιλούσε για το Θεό, ήταν πραγματική.

Χαιρόμουν να βλέπω ένα νέο άνθρωπο "να ζει" την πίστη του, και να τη βάζει πρώτη στη ζωή του. Αυτός ο ενθουσιασμός, ήταν κάτι που το μετέδιδε μέρα με την ημέρα και σ’ εμένα.

Κάτι που με εντυπωσίαζε, ήταν το ότι δεν έλεγε ποτέ τη γνώμη του. Ό,τι έλεγε, ήταν η γνώμη όλων τών "Μαρτύρων", και μου το έδειχνε μέσα από την Αγία Γραφή. Αναρωτιόμουν πώς μπορούσε να βρίσκει εκεί μέσα τόσο εύκολα ό,τι ήθελε. Εγώ πάλι, μετά τις πρώτες συζητήσεις, αναζήτησα κάποια παλιά Αγία Γραφή, που θυμόμουν πως υπήρχε κάπου στο σπίτι μας. Μετά από πολλή προσπάθεια, ανακάλυψα μια μικρή Καινή Διαθήκη καταχωνιασμένη στο πατάρι. Ένας δυνατός βήχας συνόδεψε την ανακάλυψή μου, καθώς σηκώθηκε ένα σύννεφο σκόνης από την κατάρρευση τών βιβλίων. Ήμουν πολύ χαρούμενος, επειδή τώρα θα μπορούσα να ελέγξω κάτι που είχα ακούσει. Θα έβλεπα αν η Αγία Γραφή τών Ορθοδόξων, είναι ίδια με την Αγία Γραφή τών Μαρτύρων, επειδή πολλοί έλεγαν πως οι Μάρτυρες, έχουν δική τους Αγία Γραφή, διαφορετική από τη δική μας. Το ίδιο βράδυ, πήρα τη μικρή μου Καινή Διαθήκη, και πήγα να τον συναντήσω.

-Τώρα θα σου δείξω την απάτη σας! Του είπα μισο-σοβαρά μισο-αστεία....Για να δούμε τώρα, σε ποια κομμάτια αλλάξατε την Αγία Γραφή;

Εκείνος, γελώντας με βοήθησε να συγκρίνω τα τμήματα που κατά τύχην άνοιγα, με τα αντίστοιχα κομμάτια τής Αγίας Γραφής του. Αν και είχαν μια μικρή διαφορά στον γλωσσικό τύπο, έβλεπα πως το νόημα δεν άλλαζε.

-Η δική σου Καινή Διαθήκη είναι το πρωτότυπο Κείμενο. Μου εξήγησε....Η δική μου όμως, είναι μετάφραση του Κειμένου, σε πιο προσιτή γλώσσα. Επειδή η Ελληνική γλώσσα άλλαξε στα 2000 χρόνια που πέρασαν, εμείς χρησιμοποιούμε κάτι πιο απλό. Οι παπάδες όμως, προτιμούν να χρησιμοποιούν τη βαριά αρχαία Ελληνική γλώσσα, για να μην καταλαβαίνει ο κόσμος.

Εγώ, βλέποντας πράγματι την αρχαιότερη μορφή τής γλώσσας στη δική μου Καινή Διαθήκη, δέχτηκα τα λόγια του όπως ήταν. Δεν ήξερα ν’ ανοίξω στην αρχή τού βιβλίου του, για να δω τον συγγραφέα τής μετάφρασης:

"Αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Βάμβας".

Κατόπιν, μου εξήγησε πως εγώ είχα μόνο το ένα από τα δύο τμήματα τής Αγίας Γραφής, την Καινή Διαθήκη. Μου έδειξε τη δική του Αγία Γραφή, και μου μίλησε για τα "66 βιβλία" της, (τα οποία μου έδειξε στα περιεχόμενα τής μετάφρασής του). Μου είπε ότι οι Χριστιανοί "πρέπει να δέχονται MONO" την Αγία Γραφή με τα 66 βιβλία της, και να στηρίζονται ΜΟΝΟ σ’ αυτήν. Εγώ, δέχτηκα τα τελευταία αυτά λόγια ως αξίωμα, υποθέτοντας ότι το ίδιο πιστεύουν όλες οι χριστιανικές θρησκείες, όπως άλλωστε πίστευε και ο Νίκος. Έκανα έτσι το δεύτερο και μεγαλύτερο ως τότε σφάλμα μου. Δεν έψαξα να δω πόσα βιβλία δεχόταν η δική μου θρησκεία για την Αγία Γραφή, ούτε γιατί τα δεχόταν. Δεν αναρωτήθηκα "πώς αποδεικνύεται το αξίωμα πως MONO" η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη, και ΜΟΝΟ εκεί πρέπει να στηριζόμαστε. Από εκείνο το βράδυ και ύστερα, δεν δεχόμουν τίποτα, αν πρώτα δεν το έβλεπα γραμμένο στην Αγία Γραφή. Τού ζήτησα να μου βρει μία Αγία Γραφή ίδια με τη δική του, και εκείνος σύντομα μου χάρισε μία. Ήμουν πολύ χαρούμενος που είχα "ολόκληρη" την Αγία Γραφή με τα 66 βιβλία της. Πίστευα πως είχα "ολόκληρο το λόγο τού Θεού" στα χέρια μου.

Τις επόμενες ημέρες, άρχισα να την διαβάζω, από τη Γένεση. Αν και με κούραζε η αρχαία αυτή γλώσσα, τη διάβαζα ευχάριστα, ώσπου έφθασα σε κάποια δύσκολα κομμάτια τής Εξόδου. Εκεί, κουρασμένος από τα πολλά ονόματα και τις τεχνικές περιγραφές, έκανα το λάθος να σταματήσω την "κατά σειράν" ανάγνωσή της. Στα επόμενα χρόνια, την διάβαζα πλέον αποσπασματικά όπως ο φίλος μου.

Κάποια από αυτές τις ημέρες, η μητέρα μου μπήκε στο δωμάτιό μου, και μου είπε:

-Τι βιβλίο είναι αυτό που διαβάζεις τόσες μέρες;

-Η Αγία Γραφή! της απάντησα. Μου τη χάρισε ένας συμμαθητής μου, που είναι "Μάρτυρας τού Ιεχωβά".

-Πώπω! Πέτα την γρήγορα! δεν είναι ίδια με τη δική μας! φώναξε.

Με τη σειρά μου, πήρα τη μικρή Καινή Διαθήκη που κι εκείνη γνώριζε, και της έδειξα πως η Αγία Γραφή είναι η ίδια.

-Καλά, πάντως πρόσεξε να μη σε παρασύρει, γιατί αυτοί είναι "τρισκατάρατοι", και πληρώνονται για να αλλάξουν τη θρησκεία τους!

-Μείνε ήσυχη! εγώ δεν παρασύρομαι! Ξέρω τι κάνω! Αλλά να ξέρεις πως δεν πληρώνονται, γιατί αλλιώς, ο Νίκος δεν θα δούλευε για να ζήσει, και ούτε θα ήταν υποχρεωμένος να πηγαίνει στο νυχτερινό σχολείο. Αυτά είναι κακοήθη ψέματα!

Από εκείνη την ημέρα, όποτε με έβλεπε να διαβάζω την Αγία Γραφή, μουρμούριζε. Εγώ, το θεωρούσα αυτό σαν ένα ακόμα σημάδι πως ο Νίκος είχε δίκιο, επειδή είχε προλάβει να μου πει:

-Εάν κάποιος προχωράει στη Χριστιανική πίστη, οι συγγενείς και οι φίλοι του, εναντιώνονται, και δεν θέλουν να μελετάει τη Γραφή. Αυτό, είναι μέρος τού διωγμού που θα σηκώσει εναντίον του ο Διάβολος.

Η μητέρα μου, πρέπει να ανησύχησε σοβαρά, επειδή κάποια μέρα, μπήκε στο σπίτι κρατώντας μια εφημερίδα, κάποιας ορθόδοξης παραεκκλησιαστικής οργάνωσης, και μου είπε:

-Να η απόδειξη! πάρε να διαβάσεις, για να δεις ότι οι "Χιλιαστές" πληρώνονται!

Εγώ δεν πίστευα στα μάτια μου. Διάβασα μία αφήγηση, όπου κάποια γυναίκα διηγόταν ότι τής πρότειναν οι "Μάρτυρες" ένα αξιοσέβαστο ποσό, αν θα πατούσε πάνω σε εικόνες που είχαν αραδιάσει στο πάτωμα. Σηκώθηκα, και έτρεξα στο τηλέφωνο. Σχημάτισα τον αριθμό τών εκδοτών τής εφημερίδας, και ζήτησα από τον τηλεφωνητή να μου δώσουν τη διεύθυνση και το τηλέφωνο τής γυναίκας αυτής, για την οποία έγραφαν.

-Λυπάμαι! μου απάντησαν. Δεν επιτρέπονται τέτοια στοιχεία.

-Μα αν είναι αλήθεια, πρέπει να το ξέρω, για να μην παρασυρθώ! ξαναείπα, αλλά δεν έγινε τίποτα.

-Είσαστε όλοι ψεύτες και απατεώνες! φώναξα, και έκλεισα το τηλέφωνο.

Η μητέρα μου με κοιτούσε απογοητευμένη.

-Τα βλέπεις; της είπα. Εγώ δεν πιστεύω σε ό,τι μου λένε. Εσύ όμως πιστεύεις!

Από τότε, έχασα την εμπιστοσύνη μου σε κάθε τι Ορθόδοξο. Θεωρούσα όλους τους Ορθοδόξους συγγραφείς, ψεύτες και απατεώνες. Και ο Νίκος όμως, μου έφερνε συχνά παρόμοια κακοήθη "αντιχιλιαστικά" συγγράμματα, και μου έδειχνε "πόσο ψεύτες είναι οι Ορθόδοξοι, και οι παπάδες". Εγώ, γνωρίζοντας καλά πλέον κάποια πράγματα για τους "Μάρτυρες", έβλεπα την ψευτιά κάποιων εχθρών τους, και εξαγριωνόμουν. Είχα αρχίσει να ντρέπομαι για τη θρησκεία μου. Ο Νίκος από την πλευρά του, μου θύμιζε κάτι πολύ σωστό. Μου έλεγε:

-Η αλήθεια μπορεί να σταθεί από μόνη της! δεν χρειάζεται τα δεκανίκια του ψεύδους!" Και κατέληγε:

...Εάν αυτοί είχαν την αλήθεια, αυτή θα έλεγαν, και όχι ψέματα. Θα μας έδειχναν τα λάθη μας από την Αγία Γραφή. Όμως, δεν το κάνουν, και αυτό σημαίνει πως το μόνο που έχουν να πουν, είναι ψέματα!

Παρ’ όλα αυτά όμως που συνέβαιναν και που μου έλεγε, αυτό που με τραβούσε περισσότερο προς τη θρησκεία του, ήταν η διαγωγή του. Έκανα καθημερινά σύγκριση τού Νίκου και τών άλλων φίλων μου, οι οποίοι συνεχώς βλασφημούσαν το Θεό και τους αγίους, καί έκαναν κάθε είδους ατιμία, χωρίς συνειδησιακό έλεγχο. Ο Χριστιανισμός δεν σήμαινε τίποτα γι’ αυτούς. Αντιθέτως, είχα κάποιον εδώ μπροστά μου, που ζούσε, ή τουλάχιστον προσπαθούσε να ζήσει την Χριστιανική πίστη, όσο πληρέστερα μπορούσε.

Άφηνα όμως και μια τελευταία ευκαιρία για χάρη τής Ορθοδοξίας. Περίμενα τη στιγμή που θα συζητούσε ο Νίκος με την καθηγητή τών θρησκευτικών. Εκεί, πίστευα πως θα μπορούσα να κρίνω οριστικά, πού ήταν το δίκιο. Η ημέρα αυτή αργούσε όμως. Κάποιες αναβολές τού μαθήματος τών θρησκευτικών, κάποιες απεργίες και γιορτές, και οι εβδομάδες περνούσαν. Κάποιο βράδυ, όταν επιτέλους ξαναρχίσαμε το μάθημα, ο καθηγητής αφού κάθισε, είπε:

-Νίκο, σου είχα υποσχεθεί να συζητήσουμε. Ας αρχίσουμε λοιπόν, πέρα από αυτά που γράφει το βιβλίο.

Εγώ, έτριβα τα χέρια μου, βλέποντας τον καθηγητή να βγάζει ένα βιβλίο, και τον Νίκο να βγάζει την Αγία Γραφή. Ας αφήσω όμως να αφηγηθεί ο ίδιος ο Νίκος τα συμβάντα εκείνης τής βραδιάς.