Κεφάλαιο 39ο

Στη χώρα τών λωτοφάγων

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Λίγο καιρό μετά την επιστροφή μου στην Ορθόδοξη πίστη, αποφάσισα να γίνω ανάδοχος ενός παιδιού κάποιου πρώην Μάρτυρος. Το παιδί αυτό, είχε γεννηθεί στην οργάνωση τής Σκοπιάς, και οι γονείς του είχαν αρχίσει να το μεγαλώνουν με τις διδασκαλίες τής οργάνωσης. Όταν όμως ο πατέρας του αποκόπηκε για "αποστασία", άρχισε να διδάσκει στο παιδί του το Χριστιανικό ευαγγέλιο. Τότε ο μικρός Αλέξανδρος ήταν περίπου 3ων ετών.

Η μητέρα τού παιδιού, γεννημένη στην οργάνωση τής Σκοπιάς, ούτε εξεδήλωσε την επιθυμία, ούτε ενδιαφέρθηκε ποτέ για να μάθει τους δογματικούς λόγους για τους οποίους έφυγε ο άνδρας της από την οργάνωση. Σε κάθε του προσπάθεια να της πει κάτι, αντιδρούσε με έντονη άρνηση, και έτσι σιγά σιγά ο άνθρωπος εγκατέλειψε τις προσπάθειες να της μιλήσει. Όμως το παιδί τον άκουγε, και μάλιστα συχνά ρωτούσε διάφορα πράγματα για τη νέα πίστη τού πατέρα του.

Όταν έφτασε περίπου 9 ετών, εξεδήλωσε την επιθυμία να βαπτισθεί στην Ορθόδοξη πίστη, και έτσι έπρεπε να βρεθεί κάποιος ανάδοχος. Προσφέρθηκα λοιπόν να βαπτίσω το παιδί, αν και γνώριζα τα προβλήματα που θα υπήρχαν σε αυτή την ιδιόρρυθμη οικογένεια τών δύο θρησκειών.

Το βασικό μου πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα τη δυνατότητα να βλέπω συχνά το παιδί, γιατί ο πατέρας του, μεροκαματιάρης, έπρεπε να εργάζεται όλη την ημέρα, και το παιδί βρισκόταν συνεχώς κάτω από την επίβλεψη τής μητέρας του, η οποία βέβαια ούτε λόγος να δεχθεί μια συναναστροφή με τον νονό του, χωρίς την παρουσία τού πατέρα του.

Παρ' όλα αυτά, η βάπτιση έγινε, και το παιδί μεγάλωνε πλέον ως Ορθόδοξος Χριστιανός. Αρνείτο επίμονα να παραστεί στις συναθροίσεις τών "Μαρτύρων τού Ιεχωβά", παρά τις συνεχείς πιέσεις που δεχόταν από τη μητέρα του και το περιβάλλον της, και χαιρόταν μάλιστα που "γλίτωσε" από αυτό το βαρετό μαρτύριο τών ομιλιών, και τής ανιαρής συντροφιάς τών "Μαρτύρων".

Η δική μου επαφή μαζί του, παρέμεινε έτσι τυπική, χωρίς τη δυνατότητα να το συναντάω και να κάνουμε την πνευματική παρέα που θα ήθελα. Παρ' όλα αυτά, χαιρόμουν να μαθαίνω ότι προόδευε στην πίστη.

Έφτασε έτσι ως την ηλικία τών 16 ετών. Όλα έδειχναν καλά και φυσιολογικά, και ο πατέρας του ο Οδυσσέας, έδειχνε σίγουρος και υπερήφανος για το γιο του, και για το ότι το παιδί φαινόταν ότι είχε αποκτήσει "ανοσία" στις προκλήσεις τών οπαδών τής Σκοπιάς, τού περιβάλλοντος τής μητέρας του.

Τότε όμως, κάτι άρχισε να συμβαίνει σιγά σιγά, και ένα σατανικό σχέδιο άρχισε να καταστρώνεται. Όλα ήταν τόσο καλοβαλμένα και συνδυασμένα, που τίποτα δεν έγινε αντιληπτό προτού συμβεί το κακό.

Η οικογένεια τού Αλέξανδρου, ζούσε σε μια πολυκατοικία, όπου εκτός από τον πατέρα του, όλες οι άλλες οικογένειες που κατοικούσαν εκεί, αποτελούντο από οπαδούς τής Σκοπιάς. Αυτό σήμαινε ότι εκτός από τις ώρες τού σχολείου, το παιδί είχε τριγύρω του μόνο ανθρώπους τής αιρέσεως αυτής. Ο Οδυσσέας, επί 7 χρόνια συνεχώς, εργαζόταν πρωί απόγευμα, με αποτέλεσμα να συναντάει το παιδί ελάχιστο χρόνο κάθε μέρα, και μάλιστα σε δύσκολες ώρες, που ο Αλέξανδρος ή κοιμόταν, ή διάβαζε για το σχολείο. Μόνο όταν τον έπαιρνε μαζί του για βοήθεια στη δουλειά, μια - δυο φορές την εβδομάδα, μπορούσε να συζητάει μαζί του για τα ουσιώδη πνευματικά ζητήματα, ή για ό,τι συζητάει τέλος πάντων ένας πατέρας με το γιο του.

Το παιδί δεν είχε συναναστροφή με Ορθοδόξους, πέρα από τα διαλείματα τού σχολείου. Όλος του ο κόσμος έδειχνε να αποτελείται από οπαδούς τής Σκοπιάς. Όμως ο πατέρας του δεν ανησυχούσε. Γνώριζε ότι ο γιος του, ό,τι κι αν του συνέβαινε, ό,τι κι αν του έλεγαν, θα τον ρωτούσε, και θα έπαιρνε την απάντηση που χρειαζόταν. Άλλωστε, του είχε πει ήδη αρκετά πράγματα στα τόσα χρόνια, και γνώριζε καλά τι είχε συμβεί με το θέμα τής αποκοπής του.

Τότε έφτασε μια χρονιά κάπως διαφορετική. Τα γεγονότα, άρχισαν να διαμορφώνονται το ένα πίσω από το άλλο, με τρόπους που δεν άφηναν πολλά περιθώρια αντίδρασης. Μια έντονη οικονομική κρίση, στέρησε τη δυνατότητα από τον πατέρα τού Αλέξανδρου να αφιερώνει ακόμα και αυτό το λίγο χρόνο που αφιέρωνε στην οικογένεια. Μόνο τις Κυριακές μπορούσε, και αυτό τον οδηγούσε στην ανάγκη να αραιώσει τον εβδομαδιαίο εκκλησιασμό του με το παιδί. Έπρεπε να αφιερώσει και λίγο χρόνο με τη γυναίκα του, που διαρκώς παραπονιόταν ότι την παραμελεί.

Για να μην νιώθει εκείνη παραμελλημένη, πρόθυμα δεχόταν ακόμα και να αργεί να γυρίσει στο σπίτι κάποιες φορές, επειδή στο σπίτι του ήταν καλεσμένοι "Μάρτυρες", και έκαναν κάποιο γλέντι. Βλέπετε, δεν ήταν δυνατόν να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο γλέντι, ως αποκομμένος, (ούτε τον ενδιέφερε άλλωστε κάτι τέτοιο). Έτσι, τη χρονιά εκείνη, τα "γλέντια" αυτά που οι οπαδοί τής Σκοπιάς ονόμαζαν "επικοινωνίες", πύκνωσαν, και έγιναν αρκετά, ακόμα και μέσα στην ίδια εβδομάδα. Χοροί, τραγούδια, εκδρομές, σινεμά, κέντρα, ήταν η καθημερινή απασχόληση τής παρέας που είχαν δημιουργήσει οι "Μάρτυρες" τής πολυκατοικίας, μαζί με κάποιες άλλες φιλικές τους ομόθρησκες οικογένειες από άλλες περιοχές.

Τον ίδιο καιρό, οι αυξημένες υποχρεώσεις τού Αλέξανδρου με τα φροντιστήρια και το σχολείο, δεν του επέτρεπαν πια να συνοδεύει τον πατέρα του στη δουλειά για βοήθεια. Έτσι, πέρα από το σχολείο, του έμενε μόνο η σχεδόν καθημερινή συντροφιά τών "Μαρτύρων" για να διασκεδάσει τη ρουτίνα του. Και κάθε εβδομάδα, ήταν καλεσμένος να συμμετέχει σε ποδοσφαιρικό αγώνα, από την ομάδα που είχαν δημιουργήσει οι "Μάρτυρες" τής περιοχής του.

Οι μήνες περνούσαν με τον τρόπο αυτό, και ο Οδυσσέας έλπιζε ότι σύντομα η οικονομική του κρίση θα τελείωνε, ώστε να βρει το χρόνο να ασχοληθεί και πάλι με το γιο του. Όμως διαρκείς ανάγκες, δεν άφηναν αυτή την ημέρα να φανεί, για αρκετούς μήνες. Και η ίδια κατάσταση συνεχιζόταν. Εγώ, παρακολουθούσα μη μπορώντας να κάνω τίποτα περισσότερο.

Ώσπου ένα βράδυ, ο Αλέξανδρος είπε στον πατέρα του:

-Μπαμπά, να αρχίσω μια γραφική μελέτη με τον Ιανό;

Ο Ιανός ήταν ένας "πρεσβύτερος" τών "Μαρτύρων", περίπου 40 ετών, που τον τελευταίο καιρό έκανε διαρκώς παρέα με τον Αλέξανδρο, τόσο στα γλέντια, όσο και στο ποδόσφαιρο. Φαίνεται ότι είχε αναλάβει προσωπικά τον αποπροσανατολισμό τού παιδιού.

Η ερώτηση αυτή ξάφνιασε τον Οδυσσέα.

-Μα τι λες; Θα καθήσεις εσύ ένας Χριστιανός, να σε διδάξει ένας αιρετικός; τον ρώτησε ο Οδυσσέας.

-Γιατί; Να μη δω κι εγώ τι λένε οι "Μάρτυρες"; ρώτησε ο Αλέξανδρος.

-Και τόσα χρόνια τι λέμε; Δεν έχουμε πει τόσα πολλά; Εγώ δεν υπήρξα "Μάρτυρας"; Ξέρεις πόσες φορές έχω κάνει "γραφική μελέτη" το "Μπορείτε να ζείτε" με άλλους; Αν θέλεις να μάθεις τι πιστεύουν, δεν ξέρω να σου πω εγώ; Και μάλιστα να σου κάνω και ανάλυση τις διαφορές μας από αυτούς; Πρέπει να "μπεις" κάτω από την εξουσία ενός αιρετικού σε μια γραφική μελέτη για να το διαπιστώσεις; Στο κάτω κάτω, αν αυτοί θέλουν, το ξέρεις ότι είμαι ανοιχτός να γίνει μια τέτοια μελέτη παρουσία μου, ως ίσος προς ίσον. Όμως δεν πρόκειται να δεχτούν ποτέ με κάποιον αποκομένο. Εσύ γιατί θα πρέπει να δεχτείς το ίδιο με κάποιον αιρετικό; τον ρώτησε.

-Ε, τώρα, με σένα δεν με ενθουσιάζει η ιδέα. Εγώ θέλω με τον Ιανό! απάντησε ο Αλέξανδρος.

Ο Οδυσσέας είδε στα μάτια τού παιδιού, ένα γνώριμο βλέμμα. Το ίδιο βλέμμα είχε ξαναδεί και σε άλλους "προσύλητους" τής Σκοπιάς. Το ίδιο βλέμμα έχω δει κι εγώ πολλές φορές σε τέτοιους προσύλητους, και κατάλαβα πολύ καλά τι μου περιέγραφε ο Οδυσσέας. Είναι ένα βλέμμα υπεκφυγής, ένα βλέμμα τυφλής αποδοχής κάποιων πραγμάτων, χωρίς διάθεση να τα ψάξουν σοβαρά. Είναι το βλέμμα εκείνου που έχει ήδη πάρει την απόφασή του, και που δεν μπορεί να τον μεταπείσει κανένα επιχείρημα, και καμμία λογική, όσο και αν προσπαθήσει κάποιος.

Ο Οδυσσέας κατάλαβε ότι ο γιος του είχε ήδη αποφασίσει να ενταχθεί στην οργάνωση τής Σκοπιάς. Κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα ό,τι κι αν του έλεγε, και ότι ο γιος του θα έπρεπε να κάνει "τον κύκλο του" πριν βρει πάλι το δρόμο τού Χριστού. Παρ' όλα αυτά, θέλησε να διερευνήσει λίγο το θέμα. Θέλησε να δει, τι συμβαίνει στην ψυχολογία τού παιδιού του. Γιατί είχε συναντήσει και πάλι παρόμοιες περιπτώσεις τύφλωσης, όμως ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να ψυχολογήσει τον άνθρωπο. Και τώρα, καταλάβαινε, ότι όσο οδυνηρό κι αν ήταν γι' αυτόν, έπρεπε να καταπνίξει τον πόνο του, και να διερευνήσει ψύχραιμα τα συναισθήματα και τις παρορμήσεις τού παιδιού του. Σκέφτηκε μάλιστα, ότι ίσως ο Θεός του έδινε έτσι την ευκαιρία να "βγάλει" κάποια συμπεράσματα από το περιστατικό αυτό, ώστε η απώλεια αυτή τού παιδιού του, να γίνει αιτία να σωθούν ίσως κάποιοι άλλοι άνθρωποι, αν αυτά τα συμπεράσματα μπορούσαν κάπου να καταγραφούν και να τύχουν προσοχής.

-Υπάρχει κάτι που σε κάνει να διαφωνείς με το Ορθόδοξο δόγμα; τον ρώτησε.

-Όχι, τίποτα! απάντησε ο Αλέξανδρος.

-Τότε; Τι σε κάνει να θέλεις να μελετήσεις μια αίρεση με κάποιον αιρετικό; τον ρώτησε.

-Κοίτα μπαμπά! Εγώ αν είχα μεγαλώσει στην οικογένεια αυτή όπως είμασταν στην αρχή, δηλαδή όλοι μας "Μάρτυρες τού Ιεχωβά", και εσύ δεν μου είχες πει όλα αυτά που μου έχεις πει, θα πίστευα τώρα με όλη μου την καρδιά στην οργάνωση. Θα έκανα ομιλίες όπως οι φίλοι μου, θα έβγαινα στο έργο, θα πήγαινα στις συνελεύσεις... τώρα όμως, με όλα αυτά που ξέρω μου είναι δύσκολο να τους πιστέψω, και θέλω να τους πιστέψω! άρχισε το παιδί να ανοίγει την καρδιά του.

Ο Οδυσσέας θα προτιμούσε να ήταν νεκρός, παρά να ακούσει τα λόγια αυτά, όμως έσφιξε την καρδιά του, και συνέχισε να ρωτάει:

-Με όλα αυτά που ξέρεις, και με όλα αυτά που ξέρεις ότι είναι λάθος εκεί μέσα, ΘΕΛΕΙΣ να πιστέψεις σε μια αίρεση; Γιατί; Τι σου λείπει στην Εκκλησία;

-Πολλά! Μου λείπουν οι παρέες που έχω στους "Μάρτυρες". Μου λείπουν οι ομιλίες, οι συνελεύσεις, ο τρόπος ζωής τών Μαρτύρων γενικά. Στην Εκκλησία δεν μου αρέσει η Βυζαντινή μουσική. Δεν μου αρέσουν τα αρχαία. Ενώ ο τρόπος ζωής τών "Μαρτύρων" με εκφράζει καλύτερα. Απάντησε το παιδί.

-Είδες το τελευταίο τεύχος τής Σκοπιάς (ή τού Ξύπνα δεν θυμάμαι), τι έλεγε; Νομίζω ότι τα διαβάζεις. Έλεγε σε κάποιο άρθρο, ότι η θρησκεία είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να την επιλέγεις με βάση ό,τι σου αρέσει. Μάλιστα είχε και μια εικόνα, με διάφορα φαγητά, και έλεγε, ότι η θρησκεία δεν είναι φαγητό για να την επιλέγεις με βάση το προσωπικό σου γούστο, αλλά με βάση την αλήθεια τού Θεού! Ανταπάντησε ο Οδυσσέας.

-Διάβασα εκείνο το τεύχος, αλλά όχι το άρθρο εκείνο! Δεν με ενδιέφερε! Δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια γενικά! Με ενδιαφέρει μόνο το να περνάω καλά στις παρέες μου. Είπε με κάθε ειλικρίνεια το παιδί.

Ο Οδυσσέας είχε ήδη καταλάβει τι συνέβαινε. Ο Αλέξανδρος ήταν απόλυτα επιρεασμένος από το περιβάλλον του. Δεν του έλειπε η αλήθεια, δεν του έλειπε η γνώση, δεν του έλειπαν οι απαντήσεις. Αυτό που του έλειπε, ήταν Η ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ. Και στην Εκκλησία αισθανόταν εντελώς μόνος. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Χωρίς Χριστιανικές παρέες, χωρίς την αίσθηση τής "Εκκλησιαστικής κοινότητας" που τόση ανάγκη έχει ο καθένας μας. Και εν πάσει περιπτώσει, ο Οδυσσέας το καταλάβαινε αυτό, γιατί κι εκείνος το αισθανόταν, αλλά δεν τον ενδιέφερε, γιατί είχε άλλες πρωτεραιότητες στη ζωή του, την αλήθεια και την εναπόθεση τής ζωής του στο Θεό. Όμως το παιδί, δεν ήταν σε θέση ακόμα να δει τα πράγματα έτσι. Κι όπως πολύ εύστοχα το τοποθέτησε κάποιος φίλος κάποτε, "ούτε στον Παράδεισο μόνος"!!!

-Τι ομάδα είσαι; τον ρώτησε ο Οδυσσέας.

-Παναθηναϊκός! είπε ο Αλέξανδρος με ένα ένοχο και αμήχανο χαμόγελο, και συμπλήρωσε: ...τώρα.

-Αααα! Γιατί εγώ ήξερα ότι είσαι Ολυμπιακός, και μάλιστα φανατικός! Και ο Ιανός τι ομάδα είναι; Ξαναρώτησε ο Οδυσσέας, που είχε καταλάβει καλά τι συνέβαινε.

-Παναθηναϊκός! απάντησε και πάλι με ένοχο χαμόγελο το παιδί. Δεν ρώτησε όμως γιατί αυτές οι άσχετες ερωτήσεις από τον πατέρα του. Κατάλαβε πολύ καλά γιατί ο Οδυσσέας τον ρωτούσε κάτι τέτοιο. Κατάλαβε πολύ καλά, ότι ο πατέρας του είχε ήδη εισχωρήσει μέσα στην ψυχολογία του, και τον ανέλυε. Και καταλάβαινε πολύ καλά και τι υπονοούσε ο πατέρας του με τις ερωτήσεις αυτές. Και δεν το αρνιόταν ο ίδιος, γι' αυτό δεν αντέδρασε, ούτε ρώτησε με προσποιητή απορία. Ίσως να συνειδητοποιούσε και ο ίδιος εκείνη τη στιγμή, ότι ο πατέρας του, του έδινε να καταλάβει ότι όλα αυτά, είναι το αποτέλεσμα μιας τυφλής προσκόλλησης προς έναν άνθρωπο, τον Ιανό, τον οποίο ο Αλέξανδρος είχε αναγάγει σε "πρότυπο".

-Θυμάσαι την ιστορία τών Λωτοφάγων στη μυθολογία; τον ρώτησε ο Οδυσσέας.

-Ναι, αλλά τι σχέση έχει αυτό; ρώτησε με αληθινή απορία αυτή τη φορά ο Αλέξανδρος.

-Τότε, που οι σύντροφοι του ταλαίπωρου τού Οδυσσέα τρώγοντας τους Λωτούς, ήθελαν να μείνουν εκεί, και να μη γυρίσουν στην πατρίδα, και που τους πήρε ο Οδυσσέας με το ζόρι... συνέχισε ο πατέρας του σαν να μην άκουσε την ερώτηση.

-Ε, και; είπε με κάποιο εκνευρισμό ο Αλέξανδρος.

-Εσύ τι πιστεύεις; Έκανε καλά ο Οδυσσέας που τους πήρε, ή έπρεπε να τους αφήσει εκεί, εφ' όσον έτσι ήθελαν, επιρρεασμένοι από τους Λωτούς; τον ρώτησε τελειώνοντας.

-Κακώς τους πήρε! Έπρεπε να τους αφήσει εκεί! Αφού εκεί τους άρεσε, έπρεπε να τους αφήσει εκεί! απάντησε ο Αλέξανδρος αυθόρμητα και με πείσμα, και ο Οδυσσέας αναρωτήθηκε αν ακούει καλά. Μα ήταν δυνατόν; Τόση εθελοτύφλωση από τον ίδιο του τον γιο; Παρατηρούσε ακόμα και το ύφος τού Αλέξανδρου, για να τον αναλύσει σωστά. Ήθελε όλες του τις αντιδράσεις.

-Θυμάσαι την ταινία "Τρούμαν σώου" που είδαμε πριν από λίγες ημέρες; Εκεί που μια ολόκληρη πόλη, ζούσε και κινείτο γύρω από τον Τρούμαν, σε "φτιαχτούς ρόλους", μέσα σε ένα ψέμα, σε μια απάτη; Και ο Τρούμαν ήταν ο πρωταγωνιστής, ο μόνος γνήσιος. Όλοι οι άλλοι υποκρίνονταν. Του μιλούσαν, τον χαιρετούσαν, όμως τίποτα δεν ήταν αληθινό. Κάποτε λοιπόν κατάλαβε ότι ήταν ο μόνος "γνήσιος" πρωταγωνιστής, σε ένα καλοστημένο παραμύθι, όπου ούτε η γυναίκα του ακόμα δεν ήταν αληθινά δική του. Όμως ήταν ο πρωταγωνιστής. Από τη στιγμή που το κατάλαβε, θα μπορούσε να ζήσει εκεί όλη του τη ζωή, σε ένα "εξασφαλισμένο" μέλλον, υποκρινόμενος κι εκείνος, και παραμένοντας ένας ευτυχισμένος πρωταγωνιστής. Όμως τι έκανε; Τα κλώτσησε όλα, για ένα αβέβαιο μέλλον, και "βγήκε" από την πόλη που του είχαν στήσει γύρω του. Μήπως πιστεύεις ότι έπρεπε να μείνει κι αυτός μέσα σε αυτό το παραμύθι; Ξαναπροσπάθησε ο Οδυσσέας.

-Όχι, εδώ τον περίμενε η κοπέλα από έξω! Την αγαπούσε, και έπρεπε να βγει! είπε ο Αλέξανδρος.

-Κι αν δεν υπήρχε "κοπέλα"; Αν δεν την γνώριζε; Έπρεπε να μείνει στο ψέμα; τον ξαναρώτησε.

-Ναι! Έπρεπε να μείνει! απάντησε ο Αλέξανδρος.

Ο Οδυσσέας, τώρα ήξερε τι συνέβαινε στην ψυχή τού γιου του. Εκεί δεν υπήρχε ίχνος αγάπης για την έρευνα και την αλήθεια. Τουλάχιστον εκείνο τον καιρό. Γιατί τον θυμόταν διαφορετικό πριν από λίγους μήνες που συζητούσαν ξανά. Τότε δεν χόρταινε να τον ρωτάει ένα βράδυ για τη ζωή τών αγίων στο φωτισμό και στη θέωση, και μιλούσαν έτσι μετά τα μεσάνυχτα. Τώρα όμως, είχε επέλθει μια ξαφνική, μια απότομη αλλαγή στην ψυχολογία τού παιδιού. Θέλησε λοιπόν να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο:

-Και μπορείς ρε Αλέξανδρε να ζεις εν γνώσει σου μέσα σ' ένα ψέμα; Στο ψέμα τών "Μαρτύρων"; Πώς το αντέχεις; Τον ρώτησε με δίκαιη αγανάκτηση

-Εγώ δεν είμαι σαν κι εσένα. Δεν έχω τύψεις συνειδήσεως. Μπορώ! Και μάλιστα θα προσπαθήσω να ξεχάσω όλα όσα μου έχεις πει ως τώρα. Ήδη έχω αρχίσει να ξεχνάω πολλά. Θα προσπαθήσω να πιστέψω αυτά που λένε οι Μάρτυρες, ώστε να είμαι εντάξει και με τη συνείδησή μου! ήταν η απάντηση, που επισφράγισε την απόφαση τού παιδιού να ενταχθεί στη Σκοπιά.

Ο Οδυσσέας τον διαβεβαίωσε (όπως κι εγώ έκανα αργότερα), ότι θα είναι πάντοτε πρόθυμος να τον βοηθήσει να επιστρέψει στην Εκκλησία, και όταν η ωριμότητά του θα τον ωθήσει σε αυτό, να μη διστάσει και να μην ντραπεί, αλλά να θυμάται ότι ο Χριστός σαν τον πατέρα τού ασώτου, θα τον περιμένει πάντοτε, και θα "σπεύσει" μάλιστα να τον προϋπαντήσει προτού εκείνος φτάσει στην πόρτα τής πίστης.

Από τότε, ο Αλέξανδρος άρχισε να συναθροίζεται κανονικά με τους "Μάρτυρες", και προφανώς να κάνει τη γραφική μελέτη που ήθελε με τον Ιανό. Τα βράδυα γύριζε στο σπίτι καλοντυμένος με γραβατούλα σαν "γιάπης", και ήταν ευχαριστημένος που μπορούσε να ακούει τους επαίνους τών "Μαρτύρων" για τη διορατικότητά του να ενταχθεί στην οργάνωση...

Κάποιο βράδυ ο πατέρας του (που δεν παρέλειπε να τον "τσιγκλάει"), του είπε:

-Καλώς τον "γιάπι"! Τι έγινε; Σου αρέσει το ντύσιμο αυτό;

-Ναι, με είδαν κάποιοι φίλοι μου την άλλη φορά, και μου είπανε: "Άλα κουστουμιά!" Μου αρέσει έτσι! είπε ενθουσιασμένος.

-Τι σε κάνει να σου αρέσει; τον ρώτησε ο Οδυσσέας.

-Ξέρω εγώ; Μου αρέσει!

-Η επίδειξη έ; Το να δείχνεις ότι είσαι καλοντυμένος και κυριλέ! Για σκέψου όμως, από πού πηγάζει αυτή επιθυμία; Δεν πηγάζει από τον εγωκεντρισμό και την υπερηφάνεια; τον ρώτησε

-Ε, ναι! Και;

-Βλέπεις που ποντάρει η οργάνωση; Στα χαμηλά έστικτα τού ανθρώπου, για να τον εγκλωβίσει. Δεν τον ανεβάζει πνευματικά, αλλά τον κατεβάζει. Του τονίζει την υπερηφάνεια και τον εγωκεντρισμό, σε αντίθεση με την Εκκλησία. τού απάντησε.

-Γιατί, σ' εσένα δεν σου άρεσε αυτό κάποτε; τον ρώτησε.

-Φυσικά μου άρεσε στην ηλικία σου! Όχι όμως πια! είπε ο Οδυσσέας.

-Είσαι παράξενος άνθρωπος! του είπε ο Αλέξανδρος, και ο Οδυσσέας αναρωτήθηκε, ποιος είναι από τους δύο τους ο παράξενος...

Άλλες φορές, παρατηρούσε ο Οδυσσέας τις φράσεις τού γιου του, ακόμα και το χαμόγελό του, που είχε αρχίσει να μοιάζει όλο και περισσότερο με το στραβό χαμόγελο τού Ιανού...

Μια μέρα, στο ποδόσφαιρο, στην ομάδα τής "κλίκας" που είχε σχηματίσει η γνωστή συντροφιά τού Ιανού, πήγε να παίξει ποδόσφαιρο και μια παρέα παιδιών "Μαρτύρων", που όμως δεν συναθροίζονταν πια. Τότε, όταν ο Αλέξανδρος γύρισε στο σπίτι, είπε στη μητέρα του:

-Ήταν και το "συνάφι" τού Θανάση! (χρησιμοποιώντας κάποιον από αυτούς για να τους ομαδοποιήσει).

-Και το "συνάφι" τού Ιανού έπαιξε μαζί τους; ρώτησε ο Οδυσσέας με νόημα. Και για να είναι σίγουρος ότι ο γιος του θα πάρει το "μήνυμα", όταν βρέθηκαν οι δύο τους, του εξήγησε ότι δεν πρέπει να αφήσει τη νοοτροπία τής οργάνωσης να τον επιρεάσει σε τέτοιο βαθμό, που να καταστρέψει την προσωπικότητά του, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε "συνάφια", και σε ομάδες "πνευματικών" και "μη πνευματικών". Τον συμβούλεψε, να κρατήσει τη Χριστιανική ταπείνωση για την οποία άκουγε τόσα χρόνια, και να μη γίνει ποτέ ένας Φαρισσαίος τής οργάνωσης.

Όμως οι συμβουλή του δεν εισακούστηκε. Λίγους μόνο μήνες αργότερα, το καταστροφικό σαράκι τής οργάνωσης, διέβρωσε την προσωπικότητα τού παιδιού. Ο Οδυσσέας είδε μέσα στο παιδί του, να διαμορφώνεται ό,τι πιο σιχαμερό είχε γνωρίσει στην οργάνωση. Έβλεπε μέρα με την ημέρα τον γιο του να μετατρέπεται σε ένα άβουλο, εύπλαστο πιόνι τής οργάνωσης, που μόνο με τη νεολαία τής Χιτλερικής Γερμανίας θα μπορούσε να τον συγκρίνει. Το ύφος του, είχε χάσει την ταπεινότητα τού Χριστιανού, και είχε μια εμφανή ματαιοδοξία. Οι ενέργειές του, ήταν όλες εγωιστικές, με στόχο μόνο την αυτοϊκανοποίηση. Τα λόγια του αλαζονικά και εγωκεντρικά.

Ώσπου κάποτε, άρχισε να πηγαίνει όλο και πιο αραιά στην αποσυνταυτισμένη από την οργάνωση, ηλικιωμένη και μοναχική γιαγιά του. Και κάποια μέρα, όταν με προτροπή τού πατέρα του μπήκε μέσα να τη δει, εκείνη του παραπονέθηκε ότι αργούσε να την επισκεφθεί. Εκείνος της απάντησε:

"Σε αγαπάω, αλλά μου έδειξαν μια επιστολή τής οργάνωσης, που έλεγε ότι δεν πρέπει να επισκεπτόμαστε τους αποκομμένους συγγενείς μας που δεν μένουν στο ίδιο σπίτι μ' εμάς".

Ο Οδυσσέας είχε αναλύσει με το γιο του πολλές φορές τα εδάφια που χρησιμοποιούσε η οργάνωση για να στηρίξει την τακτική της προς τους αποκομένους, και μάλιστα ακόμα και μετά την εκούσια υποδούλωσή του στην οργάνωση, του είχε ομολογήσει μια μέρα, ότι δεν συμφωνούσε με την τακτική αυτή. Έτσι, αυτό ο Οδυσσέας δεν περίμενε να το ακούσει ποτέ. Έτσι, έπιασε το γιο του στο σπίτι όταν ήταν μόνοι τους, και του είπε:

-Κάποτε εσύ μου είπες, ότι θέλεις να γίνεις "Μάρτυρας", γιατί η οργάνωση σε κάνει "καλύτερο άνθρωπο". Μπορείς να δεις πόσο "καλύτερος άνθρωπος" έγινες, που δεν πας να δεις ούτε την άρρωστη και μοναχική γιαγιά σου, επειδή σου το έδειξαν αυτό σε κάποιο κείμενο τής οργάνωσης;

-Κι εγώ λυπάμαι, αλλά αφού έγινα "Μάρτυς τού Ιεχωβά", έτσι πρέπει να κάνω. Και σε θέματα πίστης δεν θέλω καμία συζήτηση μαζί σου.

-Αν λυπάσαι, δείξε το έμπρακτα. Αλλά αυτό δεν είναι θέμα πίστης, είναι οικογενειακό μας θέμα. Το να στεναχωρείς τη γιαγιά σου, είναι ευρύτερο θέμα από τα θέματα τής πίστης. Κι αν είναι θέμα πίστης, εφ' όσον εσύ λες ότι δέχεσαι μόνο την Αγία Γραφή, δείξε μου, πού τα λέει αυτά η Αγία Γραφή;

-Καμία συζήτηση! είπε ο Αλέξανδρος, και πήγε στο διπλανό δωμάτιο.

-Κοίτα στον καθρέφτη, να δεις πόσο καλό άνθρωπο σε έκανε η οργάνωση! γιατί μόνο έχιδνες και τέκνα τού όφεως πληγώνουν έτσι τους γονείς τους! πρόλαβε να του πει ο πατέρας του απογοητευμένος με την κακκία του γιου του, και άρχισε να αναλογίζεται πόσο καταστροφική και αντιχριστιανική είναι η οργάνωση αυτή, παρά τους ισχυρισμούς τών μελών της.

Αυτά πιστεύω ότι είναι ενδεικτικά για να γίνουν κατανοητά τα όσα θα προσπαθήσω να εκθέσω εν συντομία στη συνέχεια, σχετικά με κάποια νέα μέθοδο τής οργάνωσης τής Σκοπιάς, που χρησιμοποιείται εδώ και λίγα μόνο χρόνια. Πρόκειται για τη "μέθοδο τής λέσχης".

Στις περασμένες δεκαετίες που εμείς τουλάχιστον γνωρίσαμε την οργάνωση τής Σκοπιάς από πρώτο χέρι, υπήρχε στις οικογένειες τών "Μαρτύρων" ένας φόβος: "Προσοχή στα παιδιά μας, να μη παρασυρθούν από τη "λάμψη" τού κόσμου, και αποστατήσουν από το δρόμο τού Θεού για να εντρυφήσουν στις ηδονές τού κόσμου".

Τον καιρό εκείνο, το να διασκεδάζει κάποιος "Μάρτυρας" ήταν από σπάνιο έως σκανδαλιστικό. Στις συναθροίσεις διαρκώς οι "πρεσβύτεροι" κατακεραύνωναν όσους επιδίδονταν στις διασκεδάσεις. Η βασική απασχόληση τών Μαρτύρων τής Σκοπιάς έπρεπε να είναι "το έργο", και η "αναζήτηση τής αληθείας".

Σιγά σιγά όμως οι καιροί άλλαξαν. Η αλήθεια έπαψε να "πουλάει" για τη Σκοπιά. Άλλωστε η εποχή τής πληροφορίας είναι δύσκολος καιρός για απατεώνες. Καλό το κήρυγμα, όμως οι οπαδοί της το βαρέθηκαν. Ο κόσμος έγινε ολοένα και λαμπρότερος. Νέα ήθη και συνήθειες. Και το κέντρο τού κηρύγματος τών "Μαρτύρων", ο Παράδεισος τής τρυφής, ειδικά η "τρυφή", τους έκανε να τη θέσουν στόχο τής ζωής τους.

Αργά αλλά σταθερά, από τη δεκαετία τού 1980, η Σκοπιά άρχισε να ωθεί τους οπαδούς της σε ένα νέο τρόπο ζωής. Απαλά στην αρχή, σιγά σιγά έκανε συνήθεια στις παρέες τους, τις "επικοινωνίες". Αυτό θα αντιστάθμιζε τα "χαμένα" πάρτυ τού κόσμου, που τόσο "λιγουρεύονταν" τα παιδιά τών "Μαρτύρων".

Με ένα ψευδοπνευματικό επίχρισμα, οι "επικοινωνίες" αυτές, άρχισαν να καθιερώνονται ως μια συνηθέστατη μορφή διασκέδασης στους κύκλους τής Σκοπιάς. Παράλληλα, άρχισαν να γεννιούνται ερασιτεχνικές ποδοσφαιρικές ομάδες "Μαρτύρων". Έτσι, τώρα πια, δεν χρειαζόταν να φύγει κάποιος "Μάρτυρας" έξω στον "κόσμο" για να μπορεί να ζει με διασκεδάσεις! Η Σκοπιά έφερε τον "κόσμο" μέσα της!!!

Τώρα πια, ένας "αδρανής" προς την οργάνωση "Μάρτυρας", θα αισθανόταν από "παρείσακτος", ως "ανεπιθύμητος" σε ένα τέτοιο γλέντι. Και το να μπορείς να γλεντάς ως "πνευματικός αδελφός", σου έδινε επιπλέον "πόντους" στην κοινωνική σου "εικόνα" απέναντι στους άλλους. Ενώ ένας "πνευματικός" αδελφός, που έχει διαρκώς στο στόμα του τις φράσεις: "η οργάνωση τού Ιεχωβά" και άλλα τέτοια, θα ήταν περιζήτητος σε αυτές τις συγκεντρώσεις, οι υπόλοιποι θα ήταν οι "στερημένοι". Για να μπορούν να "γλεντήσουν" με την "ελίτ" τής οργάνωσης, θα έπρεπε να δείχνουν αυτή την εικόνα τού "δραστήριου πνευματικά" αδελφού.

Παράλληλα, αυτές οι κλειστές κοινωνίες, δημιουργούν μια "ατμόσφαιρα μύησης" προς τους έξω. Και όπως κάποτε οι "Μάρτυρες" φοβούνταν μήπως τα παιδιά τους παρασυρθούν στον κόσμο για να απολαύσουν την "τρυφή", ομοίως τώρα τα παιδιά τού κόσμου, κινδυνεύουν να βρεθούν σε μια τέτοια κλειστή κοινωνία, για να απολαύσουν αυτή την κοινωνία διασκέδασης. Γιατί κακά τα ψέματα, η οργάνωση τών Μαρτύρων, έχει γίνει πια μια "λέσχη διασκέδασης". Από τα "προγράμματα" τών συναθροίσεων, ως τα "προγράμματα" επικοινωνίας και ποδοσφαίρου τών ανδρών, όλα αποσκοπούν στο να κρατούν τα μέλη τής Σκοπιάς ευχαριστημένα στα πλαίσια τής οργάνωσης, και στο να προσελκύουν νέα μέλη. Όπως σωστά παρατήρησε κάποιος πολύ πρώιμα, "η μέθοδος τής Νέας Τάξης, δηλαδή το: άρτος και θεάματα, δοκιμάζεται με μεγάλη επιτυχία στη Σκοπιά".

Με τις διασκεδάσεις αποκοιμίζει τους οπαδούς της από τα πραγματικά αξιόλογα ζητήματα, σε θέματα τού "τι θα φάμε σήμερα και τι θα πιούμε", "πότε θα παίξουμε μπάλα", και "τι καινούργια ρούχα θα επιδείξω στην επόμενη συνέλευση", (σαν να λέμε: "τι ρούχα θα επιδείξω στη νέα κολεξιόν", μια και οι συνάξεις τής Σκοπιάς, έχουν πια γίνει μια τεράστια παγκόσμια πασαρέλα).

Με όλα αυτά, η Σκοπιά όχι μόνο κρατάει τους οπαδούς της απασχολημένους και ευχαριστημένους, όχι μόνο προσελκύει νέα μέλη στη "λέσχη" της, αλλά ταυτόχρονα επενδύει στα χαμηλά έστικτα τών μελών της. Επενδύει πρώτα πρώτα στον εγωϊσμό και την εγωκεντρικότητα, καθώς όλοι θέλουν να ΕΠΙΔΕΙΞΟΥΝ τα νέα τους όμορφα ρούχα, τις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες, τις πνευματικές τους εκφράσεις, το πολύ τους έργο, τις ωραίες τους ομιλίες, τα νέα τους σπίτια και αυτοκίνητα, να κουβεντιάσουν τα νέα προγράμματα διακοπών τους, και να επιδείξουν τα ωραία φαγητά τους στις "επικοινωνίες" τους.

Δεν ενδιαφέρει τη Σκοπιά η πνευματική κατάπτωση που δημιουργεί στους οπαδούς της με όλα αυτά. Γι' αυτήν είναι μόνο νεκροί αριθμοί στα εταιρικά της βιβλία. Μόνο οι αυξήσεις έχουν γι' αυτή σημασία. Έχει δημιουργήσει για τον καθένα απ' αυτούς ένα τεράστιο "Τρούμαν Σώου", μια τεχνητή χώρα αφθονίας, όπου υποτίθεται ότι υπάρχουν τα πάντα: Διασκέδαση, σπορ, επίδειξη, ευκαιρίες προσωπικής ανέλιξης, τεχνητής (και φυσικά ψεύτικης) πνευματικής εξασφάλισης από τον επερχόμενο καταστροφέα τού κόσμου, τον Ιεχωβά Θεό, όπου ο καθένας μπορεί να βρεί κάποιον τομέα για να "επιδειχθεί". Τι ζητάει; Φαγητό; Ποτό; Σπορ; Επίδειξη τών μέσων διαβίωσης; Αποδοχή ως "πολύξερος"; Θέλει να το παίζει "ρήτορας"; Θέλει να εξουσιάζει τους άλλους ως πρεσβύτερος, όταν στην έξω ζωή είναι ένας απλός οδοκαθαριστής ή υαλοπώλης; Θέλει θεάματα; (και εκεί η Σκοπιά έχει δικά της βίντεο εντυπωσιασμού, αλλά και αν κάποιος θέλει, δεν πειράζει, υπάρχουν και κινηματογράφοι). Απ' όλα έχει ο μπαξές. Ακόμα και νυφοπάζαρο σε κάθε συνέλευση και μεγάλη σύναξη "τού λαού τού Θεού".

Σε μια τέτοια παγίδα έπεσε και το βαπτιστήρι μου ο Αλέξανδρος, και έφυγε "στον κόσμο" τής Σκοπιάς. Αναζήτησε να ζήσει εν γνώσει του σ' ένα "Τρούμαν Σώου", σε μια "χώρα τών λωτοφάγων", όπου το ζητούμενο δεν είναι η αλήθεια και η σχέση με το Θεό, ούτε η ταπείνωση και η αγάπη, αλλά η διασκέδαση, η υπερηφάνεια και η επίδειξη. Το ψεύτικο συναίσθημα τής "καταξίωσης" σ' έναν τεχνητό κόσμο ηδονών, όπου η τρυφή ισοδυναμεί με "σωτηρία".

Υπάρχει ένα "κατώφλι" στην καρδιά κάποιων ανθρώπων. Όταν το διαβούν, η λογική παύει να ισχύει. Ούτε η αλήθεια, ούτε τα επιχειρήματα δεν έχουν θέση εκεί. Μόνο η ικανοποίηση τής σάρκας, και το "θέλω". Όσοι διαβούν το κατώφλι αυτό, όταν θα τους μιλάτε, θα βλέπετε στα μάτια τους ένα παράξενο βλέμμα. Του ανθρώπου που φοβάται, που ενοχλείται να χαλάσει τον τεχνητό κόσμο που έχει ετοιμάσει για τον εαυτό του. Δεν θέλει να μάθει. Δεν θέλει να ξεβολευτεί. Δεν θέλει να αντικρύσει την αλήθεια. Θέλει να βλέπει τα πάντα πίσω από τα γυαλιά τής οργάνωσης. Και αν θελήσετε να τον "ψυχολογήσετε" λίγο στο θέμα αυτό, θα σας πει ενοχλημένος άμεσα ή έμεσα: "Σταμάτα να κοιτάζεις στο μυαλό και την καρδιά μου. Άσε με στο παραμύθι που έφτιαξα για μένα. Άσε με να ζήσω όπως διάλεξα. Μη μου σπείρεις αμφιβολίες. Μισώ τις τύψεις."

Η εμπειρία, μου έχει δείξει ότι οι άνθρωποι αυτοί, θα προχωρήσουν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στη ζωή τής αίρεσης που επέλεξαν (γιατί αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην αίρεση τής Σκοπιάς). Είναι ΜΑΤΑΙΟ να επιχειρηματολογείς μαζί τους, γιατί απλώς ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ την άλλη στιγμή τα όσα θα τους πεις.

Όμως ο Κύριος είναι ο "ποιμένας τών ψυχών μας". Και υπάρχει ελπίδα! Είδα πολλούς ανθρώπους που διάλεξαν μια τέτοια χώρα τών λωτοφάγων, να προχωρούν στην απόφασή τους, και να εντάσσονται εκεί παρά τη λογική και τα όσα γνώριζαν ότι είναι λάθος εκεί. Δεν ήθελαν ν' ακούσουν. Και είδα πολλούς από τους ίδιους αυτούς ανθρώπους, να με πλησιάζουν μετά από χρόνια, όταν πια είχαν κάνει "το κέφι τους", και να ζητούν βοήθεια, αηδιασμένοι από το ψέμα και την υποκρισία. Γιατί έρχεται ώρα, που κάποιοι καταλαβαίνουν τη ματαιότητα όλων αυτών, και αναζητούν και πάλι τον πατέρα τους, αυτόν που εγκατέλειψαν για να γλεντήσουν τις ηδονές τού κόσμου. Επιστρέφουν μεταννοιωμένοι στο ολοφώτεινο σπίτι τής Εκκλησίας, και τότε εκτιμούν όλα όσα κάποτε θεώρησαν κοινά και τιποτένια. Και τότε, με δάκρυα αποζητούν "τα χαμένα χρόνια", αυτά που δεν γυρίζουν πίσω. Και αντικρύζουν την πραγματικότητα με το βάρος, όχι μόνο τής αληθινής ζωής, αλλά και τών όσων δεινών επιφόρτισαν στον εαυτό τους, όσον καιρό τρέφονταν με τα ξυλοκέρατα και τους λωτούς μιας ανθρώπινης καλοστημένης θεατρικής σκηνής.

Ας προσευχόμαστε αδελφοί μου για όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας, ο Θεός να τους δώσει μετάννοια, και γρήγορη επιστροφή. Γιατί είναι κι αυτοί αδελφοί μας!!!