Κατ' αρχήν θέλουμε να διευκρινίσουμε ότι δεν μισούμε τους "Μάρτυρες τού Ιεχωβά". Αντιθέτως τους υπεραγαπούμε. Μέσα εκεί οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε μητέρες, γυναίκες, παιδιά, αδέλφια, συγγενείς, και πολύ αγαπητούς φίλους. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν, παρά να ΑΓΑΠΟΥΜΕ τους ανθρώπους αυτούς με τους οποίους κάποτε ζήσαμε, και με κάποιους από αυτούς ακόμα ζούμε.

Αυτό που μισούμε όμως, είναι το δαιμονικό σύστημα που τους υποδουλώνει, τους καταστρέφει τη ζωή, και τους οδηγεί στην καταστροφή. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην καταστροφή αυτή, μπροστά στην εξαπάτηση στην οποία υποβάλλει τα αγαπημένα μας πρόσωπα η εταιρία Σκοπιά. Ένας πρώτος λόγος λοιπόν που μισούμε το σατανοκίνητο αυτό σύστημα, είναι το ότι μάχεται το Θεό, την Εκκλησία, και την αλήθεια. Και αν δεν το εκθέσουμε εμείς που ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ τα τρωτά του σημεία, ποιος θα το κάνει; Έχουμε λοιπόν ευθύνη όχι μόνο απέναντι στο Θεό και την Εκκλησία, αλλά και απέναντι στους συνανθρώπους μας, να τους προειδοποιήσουμε.

Όμως υπάρχουν και επιπλέον λόγοι, αν θέλετε πιο προσωπικοί, που μας κάνουν να μισούμε την οργάνωση τής Σκοπιάς. (Και το ξανατονίζουμε, δεν εννοούμε τους ανθρώπους, ούτε καν τα μέλη τής ηγεσίας της, αλλά το ΣΥΣΤΗΜΑ που τους κατευθύνει σε αυτό τον ολοκληρωτισμό). Θα παρουσιάσουμε λοιπόν τους λόγους αυτούς, και πιστεύουμε ότι θα καταλάβετε ότι πράγματι, έχουμε πάρα πολλούς λόγους να τρέφουμε τόση απέχθεια για την οργάνωση τής Σκοπιάς!

Τα όσα θα παρουσιάσω παρακάτω, αποτελούν κυρίως τους προσωπικούς μου λόγους, που με κάνουν να αισθάνομαι έτσι, και να είστε σίγουροι, ότι όλοι μας στην παρέα αυτής τής ιστοσελίδας, έχουμε παρόμοιους λόγους.

Εσύ που αναρωτιέσαι, τι μας κάνει να μισούμε την οργάνωση, έχασες ποτέ ένα φίλο; Έχασες ποτέ ένα συγγενή; Έχασες ποτέ τη δουλειά σου, το παιδί σου, τη γυναίκα σου για χάρη κάποιων εδαφίων που διαστρευλώθηκαν από κάποιους επιτήδειους;

Σκέψου! Σκέψου πως γεννήθηκες στην οργάνωση τής Σκοπιάς, και μεγάλωσες και γαλουχήθηκες με τις παροτρύνσεις της. Την εμπιστευόσουν, και πίστευες ότι ήταν η οργάνωση τού Θεού στη γη. Ήσουν πρόθυμος να πεθάνεις για να μη στερηθείς ένα τεύχος τής Σκοπιάς, ή για να διαδόσεις σε κάποιον συνάνθρωπό σου, αυτό που νόμιζες ως "σωτήριο άγγελμα". Σκέψου πως φυλακίστηκες για "ακεραιότητα" ή για "ουδετερότητα", και πως στο διάβα τής ζωής σου υπέστης κάθε λογής ύβρη και εξευτελισμό γι' αυτό που πίστευες ως αλήθεια. Η οργάνωση, σου είχε πει, ότι οφείλεις να ακολουθείς την αλήθεια με κάθε κόστος, όποια κι αν είναι, να είσαι πρόθυμος να αρνηθείς ακόμα και τους γονείς σου, ή τη γυναίκα σου για την αλήθεια.

Και κάποτε, ανακαλύπτεις κάτι τρομερό! Αυτό που πίστευες ως αλήθεια, ξαφνικά αποδεικνύεται μια πλάνη! Αντιλαμβάνεσαι ότι κάπου υπάρχει κάποιο σφάλμα.

Όμως εμπιστεύεσαι την οργάνωση, και λες: "Θα τους το πω, και οι αδελφοί θα το διορθώσουν, γιατί είναι ευθείς απέναντι στο Θεό και την αλήθεια". Και το λες στους πρεσβυτέρους. Και τότε με έκπληξη ανακαλύπτεις ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ! Αντί να σπεύσουν να ενημερώσουν την ηγεσία τής οργάνωσης, σου λένε: "Δεν είναι δική σου δουλειά να ψάχνεις. Αυτή είναι δουλειά του κυβερνώντος σώματος. Εσύ να πιστεύεις και να μην ερευνάς"! Αυτό που κατηγορούσες τους άλλους, ξαφνικά το βλέπεις στη θρησκεία που μεγάλωσες και εμπιστεύτηκες.

Όμως εσύ επιμένεις. Λες: "Μα έχω αποδείξεις! Πρέπει οι αδελφοί να το μάθουν στο μπέθελ, για να το διορθώσουν. Πρέπει να τους το πω!" Όμως οι αδελφοί στο μπέθελ, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ, και σου λένε: "Αν έχεις δίκιο, να περιμένεις να το ανακαλύψει η οργάνωση, και να σου το πει αυτή". Απλά βλέπεις ότι δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια.

Και τότε ξαφνικά ανακαλύπτεις, ότι αυτό που είδες, ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ, όμως το κρύβει! Και εν γνώσει της, συνεχίζει να κηρύττει κάποιο ψεύδος στο όνομα τού Θεού. Αποκόπτει μάλιστα όποιους το ανακαλύπτουν. Και είναι η στιγμή που πρέπει να πάρεις τις δικές σου αποφάσεις. ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΗΡΥΤΤΕΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ: ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙΣ ΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

Όμως αυτό δεν είναι τόσο εύκολο! Δουλεύεις σε "Μάρτυρες", και η γυναίκα σου και τα παιδιά σου είναι και αυτοί στην οργάνωση. Το ίδιο οι φίλοι σου και οι γνωστοί σου. ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΒΡΕΙ! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ώσπου έρχεται η στιγμή τής αποκοπής σου, χωρίς καν να έχουν την πρόθεση να σε ακούσουν, χωρίς να δεχθούν να σου απαντήσουν στο σημείο που έχεις πρόβλημα με τα δόγματα τής οργάνωσης. Ακόμα και όταν τους διαβεβαιώνεις ότι αν σου δώσουν πειστικές αποδείξεις θα συνεχίσεις να είσαι πιστός στην οργάνωση. Όμως δεν θέλουν καν να σε ακούσουν. Σου λένε διαρκώς: "Πίστευε και μη ερεύνα"!

Πώς θα αισθανόσουν φίλε μου; Έχασες ποτέ σε μια στιγμή όλους σου τους φίλους; Έχασες ποτέ σε μια στιγμή όλους σου τους συγγενείς; Βρέθηκες ποτέ χωρίς δουλειά, επειδή έφυγες από την οργάνωση; Ένιωσες ποτέ την αγωνία, για το πώς θα ζήσεις την οικογένειά σου, χωρίς δουλειά, σε ένα τόσο δύσκολο καιρό;

Αναρωτήθηκες ποτέ πόσες ΜΕΡΕΣ η ΩΡΕΣ θα κρατήσει ακόμα ο γάμος σου; Αναρωτήθηκες ποτέ αν θα ξαναδείς τα παιδιά σου; Είδες ποτέ τη γυναίκα σου να κλαίει με λυγμούς, να τρέμει από τη δυστυχία, επειδή πιστεύει ότι έχεις χαθεί στον κόσμο; Είδες ποτέ στα μάτια ή στα δάκρυα τών παιδιών σου την ανησυχία, για την οικογένειά τους που διαλύεται;

Άκουσες ποτέ το παιδί σου να σου λέει: "Μη μου μιλάς!" και να κλείνει τα αυτιά του, επειδή του είπαν ότι είσαι αποστάτης; Το άκουσες ποτέ να σου λέει ότι είσαι άξιος να πεθάνεις στον Αρμαγεδδώνα; Κάθησες ποτέ να φας στο τραπέζι με την οικογένειά σου, και ήσουν αναγκασμένος να προσευχηθείς μόνος σου, γιατί οι άλλοι σε θεωρούσαν "αποστάτη"; Ένιωσες ποτέ το γάμο σου να διαλύεται, τα όνειρά σου να γίνονται καπνός, και έκλαψες ποτέ μπροστά σε μια φωτογραφία γάμου; Άκουσες ποτέ τη γυναίκα σου να σου λέει, ότι το μόνο που την κρατάει μαζί σου είναι τα παιδιά;

Αναρωτήθηκες ποτέ τι θα απογίνουν τα παιδιά σου καθώς παρατηρούσες το γάμο σου να καταστρέφεται; Έκλαψες ποτέ με αγωνία μπροστά στο Θεό, παρακαλώντας τον να σου δώσει μια δουλειά για να μπορείς να ζήσεις την οικογένειά σου; Σου ζήτησαν ποτέ να αργήσεις να γυρίσεις στο σπίτι σου, για να μη συναντήσεις τους πρώην φίλους σου, που είχαν κάνει επίσκεψη εκεί;

Είδες ποτέ τους καλύτερούς σου φίλους να σε βλέπουν και να γυρνούν το κεφάλι; Ένιωσες ποτέ την ανάγκη να αγκαλιάσεις έναν τέτοιο φίλο, και αυτός να φεύγει; Ένιωσες τη θλίψη μιας μοναχικής γιαγιάς που δαπάνησε 40 χρόνια στην οργάνωση, όταν δεν βλέπει πια τα εγγόνια της επειδή αποκόπηκε; Που δεν της μιλούν τα ίδια τα παιδιά της;

Ένιωσες ποτέ την ανάγκη να πεις με χαρά στη γυναίκα σου κάτι νέο και θαυμάσιο που έμαθες, και να σε αντιμετωπίζει με περιφρόνηση; Είδες ποτέ το παιδί σου να κατηφορίζει στο θάνατο, και εσύ να μη μπορείς να το συμβουλέψεις; Έκλαψες ποτέ για το νεκρό σου πατέρα, που γεννήθηκε και πέθανε στο ψέμα;

Ένιωσες ποτέ σαν άντρας, ότι κεφαλή τού σπιτιού σου είναι ένας ξένος, ένας πρεσβύτερος τής Σκοπιάς, και όχι εσύ; Είδες ποτέ τα παιδιά σου να πετάνε το πλούσιο γεύμα που τους ετοίμασες, για να φάνε ακαθαρσίες; Στάθηκες ποτέ έξω από το σπίτι σου, ν' ακούσεις τα γέλια και τις χαρές από τη γιορτή τών φίλων και τής οικογενείας σου, γνωρίζοντας ότι και μόνο η παρουσία σου εκεί θα ήταν αρκετή για να τα καταστρέψει όλα; Έμαθες ποτέ ότι ο "επίσκοπος Περιοχής" που ευγενικά φιλοξένησες στο σπίτι σου φεύγοντας για να μη σε συναντήσει, κρυφά πίεζε τον εργοδότη σου να σε διώξει από τη δουλειά;

Κοίταξες ποτέ το παρελθόν σου, για να δεις ότι δαπάνησες ένα μεγάλο μέρος τής ζωής σου, ή τα καλύτερά σου χρόνια σ' ένα ψέμα, εμπιστευόμενος κάποιους που αποδείχθηκαν απατεώνες; Ένιωσες ότι είσαι παγιδευμένος σε μια ζωή που δεν μπορείς να αλλάξεις, με τα καλύτερά σου όνειρα κατεστραμμένα;

Ένιωσες ποτέ τον παγωμένο τοίχο τής απομόνωσης με τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, όταν τα ενδιαφέροντά σου ένιωθες ότι είναι πολύ διαφορετικά από τα δικά τους; Ένιωσες μοναξιά στο στασίδι μιας Εκκλησίας, και ονειρεύτηκες ποτέ ότι κάποτε ίσως θα μπορεί εκεί δίπλα σου να κάθεται η γυναίκα σου ή το παιδί σου;

Την κοίταξες ποτέ στα μάτια, για να δεις εκεί μέσα ότι σε θεωρεί αιτία για τα χαμένα της όνειρα και σχέδια; Την είδες ποτέ να φεύγει θλιμμένη για τη συνάθροιση, γιατί εσύ δεν μπορούσες να τη συνοδέψεις; Την είδες ποτέ στη βάπτιση τού γιου σου να κλαίει από δυστυχία; Την είδες να κοιτάει με ζήλια τις φίλες της, και να νιώθει τόσο μόνη που δεν είσαι μαζί της;

Αν κάποτε τα νιώσεις όλα αυτά φίλε μου, θα καταλάβεις. ΟΜΩΣ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ! ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ, ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΑ ΝΙΩΣΕΙΣ, ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

Ας είναι ευλογημένο το όνομά Του, για την ελευθερία που μας χάρισε!

Ν. Μ.