Κεφάλαιο 24ο

Η αρχή του τέλους

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Την επομένη κιόλας ημέρα, είχα στα χέρια μου το βιβλίο. Το έκρυψα καλά, και δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Έτσι, άρχισε ο τρίτος κύκλος έρευνας για την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους, ο οποίος, κατά σύμπτωσιν, κράτησε κι αυτός άλλους έξι μήνες. Στο διάστημα αυτό, είχα συχνά τηλεφωνήματα με τον Γιώργο, ο οποίος μου έλυνε κάποιες απορίες που προέκυπταν. Ο μαθητής μου είχε γίνει πλέον δάσκαλός μου! Και οι δύο μας, περιμέναμε, και ευελπιστούσαμε, πως η οργάνωση θα έλεγε στο τέλος την αλήθεια.

Το βιβλίο τού Γιόνσον, ήταν ογκώδες, και γεμάτο με περίπλοκους υπολογισμούς. Ευτυχώς, χάριτι Θεού, είχα τριφτεί με το θέμα από τις προηγούμενες μελέτες μου, και έτσι τα καταλάβαινα με άνεση. Είχα όμως την υποψία, πως όλα αυτά, ίσως ήταν μία παγίδα τού Σατανά, για να παραπλανήσει ανθρώπους, και να τους οδηγήσει έξω από την "οργάνωση τού Θεού". Για το λόγο αυτό, δεν έκανα τους υπολογισμούς μόνο με το κομπιουτεράκι, αλλά και με το μυαλό, από φόβο μήπως ο Σατανάς αλλοιώσει το αποτέλεσμα τής αριθμομηχανής! Αυτό ήταν παρατραβηγμένο, αλλά ήθελα να είμαι σίγουρος ότι η έρευνά μου δεν έχει κανένα κενό . Σε τέτοιες ακρότητες με είχε οδηγήσει η φοβία που μου είχε ενσταλάξει η οργάνωση για κάθε άλλη πηγή εκτός απ’ αυτήν. Έτσι, με όλες αυτές τις λεπτομέρειες, οι μήνες περνούσαν, και παρά το ότι διάβαζα αρκετές ώρες κάθε μέρα, δεν είχα τελειώσει ακόμα το βιβλίο.

Είχα σχεδόν φθάσει στο τέλος του βιβλίου, το οποίο ανέλυε 7 διαφορετικές σειρές αποδείξεων, από διαφορετικές μεταξύ τους πηγές. Όλοι οι υπολογισμοί ήταν σωστοί, και φαινόταν ότι ο Σουηδός είχε δίκιο. Είχα διαβάσει όλες τις σειρές αποδείξεων, εκτός από την τελευταία, και ως εδώ, ήμουν ο ιδανικός αντιρρησίας. Σε κάθε παραπομπή σε βιβλία τής οργάνωσης, έψαχνα να διαπιστώσω αν έγραφε αλήθεια. Άνοιγα και κάθε Αγιογραφικό εδάφιο, και ύστερα έψαχνα στο Ευρετήριο τής οργάνωσης, για το πώς εξηγεί η οργάνωση κάθε εδάφιο, σε όλα τα έντυπα που έγραφε το Ευρετήριο. Δεν ήθελα τίποτα να γίνει αιτία να χάσω την αλήθεια, όποια κι αν ήταν αυτή. Μάλιστα, προσευχόμουν ένθερμα στο Θεό, να μου χαρίσει γνώση, και εκείνος, πλούσιος προς όλους τους αιτούντες, μου τη χάρισε άφθονη, κι ας μη ζητούσα το καταλληλότερο δώρο.

Ως εκεί που είχα διαβάσει, αν και έβλεπα ότι όλα ήταν σωστά, έκανα με τη σκέψη μου και τις πιο απίθανες υποθέσεις, ώστε να μην παρασυρθώ άδικα. Για παράδειγμα, υπέθετα, πως ίσως ο διάβολος επενέβει και "κατασκεύασε" αυτές τις αρχαιολογικές αποδείξεις, έτσι ώστε να παραπλανήσει τους "Μάρτυρες"!

Όταν όμως έφτασα στην τελευταία σειρά αποδείξεων, αποστομώθηκα εντελώς. Εκεί, υπήρχαν "αποδείξεις από την ίδια την Αγία Γραφή!" Αυτή ήταν η στιγμή, να ελέγξω και τον πίνακα με το ερωτηματικό που είχα φυλαγμένο στην Αγία Γραφή μου, από την προηγούμενη έρευνά μου. Ναι! Είχα δίκιο! Η έρευνά μου, συμφωνούσε με τον Γιόνσον, με τους ιστορικούς, και κυρίως με την Αγία Γραφή! Μόνο το δόγμα τής οργάνωσης δεν ταίριαζε με τίποτα!

Αυτό ήταν το τέλος τής δυσπιστίας. Μέσα από την Αγία Γραφή, έβγαινε αβίαστα και αναμφίβολα, η ίδια χρονιά που υποστήριζαν οι ιστορικοί για την ερήμωση τής Ιερουσαλήμ: το 587 π.Χ., και όχι το 607 που υποστήριζε η οργάνωση. Περισσότερο απ’ όλα, με εξέπληξαν τα εδάφια στο Ζαχαρία 1/α΄ 7,12, και 7/ζ’ 1-5. Εκεί, υπολογίζοντας με βάση το έτος 521/520, ημερομηνία που αποδεχόταν και η οργάνωση πως ήταν το έτος ενθρόνισης τού Δαρείου, έβρισκα πότε γράφτηκαν αυτά τα λόγια τού Ζαχαρία. Μετά, πηγαίνοντας 70 έτη πίσω σύμφωνα με τα εδάφια, έβρισκα την ημερομηνία 589 π.Χ., ως έτος πολιορκίας, και το 587 π.Χ., ως έτος ερήμωσης τής Ιερουσαλήμ. (Ιερεμίας 21/κα’ 2, 4-7). (Ιερεμίας 41/μα΄ 1-3, 10. 52/νβ΄ 12,13. Β΄ Βασιλέων 25/κε’ 8,9, 22-25. Βιβλίο: "Όλη η Γραφή, είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος" σελ. 169, παράγραφος 3.) Με εξέπληξε όμως και το γεγονός, ότι ακόμα και τα εδάφια που χρησιμοποιούσε η οργάνωση για να αποδείξει τις απόψεις της, με μια προσεκτική ανάλυση, υποστήριζαν την άποψη τών ιστορικών. Πήρα το Γιώργο τηλέφωνο, και τού ανακοίνωσα πως είμαι πλέον σίγουρος ότι το 1914 είναι λάθος. Έτσι, ήμουν πλέον έτοιμος, να το πω στους δικούς μου.

Όταν σχόλασα, γύρισα στο σπίτι, και με ανυπομονησία, ανακοίνωσα στη γυναίκα μου ότι μετά από έρευνα πολλών μηνών, είμαι πλέον βέβαιος, πως το δόγμα τού 1914 είναι λάθος. Αλλά ενώ περίμενα να συμμεριστεί το ενδιαφέρον μου για την αλήθεια, εκείνη κοκκίνισε, αγρίεψε, τα μάτια της γυάλισαν, και άρχισε να ουρλιάζει:

-Είσαι αποστάτης! Θα το πω στους "πρεσβυτέρους"! και άλλα πολλά. (Ο γιος μου ήταν ακόμα μικρός, και δεν είχε συναίσθηση όσων συνέβαιναν). Εγώ, έβλεπα πως η Ρούλα βρισκόταν σε διχασμό. Από τη μία, η ιδιότητά της σαν μέλος τής οργάνωσης τής επέβαλε να με καταδώσει ως αποστάτη, και από την άλλη, δίσταζε, επειδή ήμουν άντρας της. Τέλος, προσφέρθηκα να τη βγάλω εγώ από το αδιέξοδο. Τής είπα:

-Άκουσε! Εγώ περίμενα να συμμεριστείς μαζί μου τα αποτελέσματα τής έρευνάς μου. Αλλά αφού το βλέπεις έτσι, θα πάω μόνος μου στους πρεσβυτέρους. Η αλήθεια δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Έτσι, σύντομα, πήγα στον Βλάση, έναν "πρεσβύτερο" τής κοντινής συνάθροισης, τον οποίο αγαπούσα και εκτιμούσα ιδιαίτερα, και ο οποίος με είχε βοηθήσει να παντρευτώ τη Ρούλα. Κανονικά, έπρεπε να πάω σε κάποιον τής δικής μου συνάθροισης, αλλά δεν τους εμπιστευόμουν για κάτι τόσο επικίνδυνο.

Με λίγα λόγια, τού είπα τι είχε προκύψει, και την έκρηξη τής γυναίκας μου. Εκείνος, με ρώτησε δύο πράγματα:

Αν πιστεύω ακόμα ότι η θρησκεία μας είναι η οργάνωση τού Θεού, και αν έχω απλώς αμφιβολία, ή αν είμαι βέβαιος ότι το κεντρικό μας αυτό δόγμα, ήταν λάθος. Για το πρώτο, τού απάντησα πως πιστεύω ακόμα στην οργάνωση, και πως απλώς περιμένω, πότε θα ανακοινώσει την αλλαγή. Για το δεύτερο, ότι ήμουν απόλυτα σίγουρος. Και πρόσθεσα: "Αν όμως έχεις εσύ κάτι υπ’ όψιν σου που εγώ δεν γνωρίζω, θα χαρώ να διορθώσω το λάθος μου".

Εκείνος, προς έκπληξή μου, απάντησε τα εξής:

-Άκουσε Νίκο! Εγώ, έχω εμπιστευθεί αυτή την οργάνωση να με περάσει από τον "Αρμαγεδδώνα", και θα μείνω εδώ ώσπου να με περάσει. Δεν θέλω να μάθω τα επιχειρήματα που σε έπεισαν, γιατί τότε, θα έχω συνειδησιακό πρόβλημα. Αν πράγματι έχεις δίκιο, θα πρέπει μετά να συμμορφωθώ με αυτό που θα μάθω, και δεν θα το διακινδυνέψω. Η συμβουλή μου είναι, να ξεχάσεις ό,τι διάβασες, και να κάνεις το κορόιδο, γιατί με αυτούς που κάνουν τώρα κουμάντο στο Μπέθελ, (τον Ρούλη και την παρέα του), θα αποκοπείς αμέσως. Αν συμφωνήσεις να μη το συζητήσεις αυτό πουθενά, θα κρατήσω κι εγώ το στόμα μου κλειστό. Ας περιμένουμε την οργάνωση "τού Θεού", να μας το πει εκείνη, αν είναι πράγματι έτσι. Οι αλλαγές που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια, είναι απόδειξη ότι αν έχεις δίκιο, θα κάνει κάποτε κι αυτή την αλλαγή. Μόνο, κόψε κάθε επαφή με τους αποστάτες.

Συμφώνησα, ότι μάλλον θα έπρεπε να περιμένω την οργάνωση, και θα κρατούσα το μυστικό για τον εαυτό μου. Δεν του είπα όμως ότι θα διακόψω την επαφή μου με τους αποστάτες, ούτε ότι θα ξεχάσω όσα διάβασα. Αυτά τα δύο, τον άφησα να πιστεύει πως τα είχα δεχθεί όπως τα άλλα. Το να μη θέλει να μάθει την αλήθεια ήταν δικό του θέμα. Το να πάψω όμως να ερευνώ, ήταν κάτι αδύνατον. Η ίδια η οργάνωση, με είχε μάθει να καλώ τους άλλους σε έρευνα. Θα ήμουν ασυνεπής με αυτά που πίστευα όμως, αν διέκοπτα την επαφή μου με τους "αποστάτες", εφ’ όσον είχαν δίκιο τουλάχιστον στο πρώτο δόγμα τους που μελέτησα. Με τη "λογική" αυτή, θα έπρεπε κανείς να μην ακούει κι εμάς τους "Μάρτυρες", που ήμασταν αποστάτες για άλλες θρησκείες. Και ακόμα και αν κάποιο δόγμα οποιασδήποτε θρησκείας αποδεικνυόταν λάθος, θα μπορούσε έτσι οποιοσδήποτε, να ισχυριστεί ότι η δική του θρησκεία είναι η σωστή, κι ας κάνει λάθος, μια και θα το διόρθωνε κάποτε στο μέλλον! Έτσι, θα ήταν άτοπο και να προσπαθώ να πείσω τους άλλους ότι η θρησκεία μου είναι σωστή, μια και το σωστό δόγμα δεν θα είχε σημασία. Δεν ήταν δυνατόν να γίνω τόσο παράλογος! Και μάλιστα, καθώς αντιλαμβανόμουν όλο και περισσότερα δόγματα τής θρησκείας μου, που βασίζονταν στο δόγμα τού 1914, που σίγουρα ήταν λάθος. Έπρεπε να μάθω όλες τις επιπτώσεις που θα είχε η απόρριψη αυτού τού δόγματος για κάθε παράμετρο τής πίστης μου.

Η στάση τού Βλάση με είχε ευχαριστήσει για την κατανόηση με την οποία είδε το πρόβλημά μου, αλλά από την άλλη πλευρά, με στεναχώρησε η στάση του απέναντι στην έρευνα. Με εξέπληξε, επειδή εκείνος με είχε μάθει να αναζητάω σε βάθος και με ακρίβεια λεπτά νοήματα τής Αγίας Γραφής, και έδειχνε ότι αγαπούσε την αλήθεια. Τώρα όμως, άφηνε ένα τόσο σπουδαίο θέμα άψαχτο, από φόβο μήπως έχει λάθος. Δηλαδή, ήταν σαν τον οδηγό, που δεν κοιτάει το χάρτη, από φόβο μήπως έχει πάρει λάθος δρόμο!

Επέστρεψα στο σπίτι μου, και διηγήθηκα στη γυναίκα μου τη συζήτηση που είχαμε. Εκείνη, με ανακούφιση είδε ότι (προς το παρόν), δεν υπήρχε κίνδυνος αποκοπής ή αποστασίας μου.