Η ύπαρξις και η δράσις των Ενωτικών και Λατινοφρόνων (σημερινών “Οικουμενιστών”) επιβεβαιώνεται και κατά την περίοδο προ της ενώσεως με τους αμετανοήτους Λατίνους στην Λυών το 1274.

Οι Γ.Ο.Χ. εκμεταλλεύονται την συμβιβαστική αυτή ένωσι προβάλλοντας ιδιαίτερα την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας πολλών Ορθοδόξων και κυρίως των Αγιορειτών Οσιομαρτύρων, με όσους την αποδέχθηκαν²¹¹. Κατακρίνουν μάλιστα τους σημερινούς Αγιορείτας, επειδή δεν μιμούνται (δήθεν) το παράδειγμα των Οσιομαρτύρων και δεν διακόπτουν την εκκλησιαστική κοινωνία με τους σημερινούς Ενωτικούς, Λατινόφρονας και “Οικουμενιστάς”²¹².

Δυστυχώς για τους Γ.Ο.Χ. Το παράδειγμα των αγίων Πατέρων και η Εκκλησιαστική Ιστορία δικαιώνουν πλήρως την στάσι μας καταδικάζοντας ταυτόχρονα την δική τους απόσχισι και διασπαστική τακτική. Και τούτο διότι τόσο οι Αγιορείται Οσιομάρτυρες όσο και οι υπόλοιποι Πατέρες και Ομολογηταί εκείνης της εποχής (Ιωσήφ Κωνσταντινουπόλεως, Ιώβ Ιασίτης, Αθανάσιος Κωνσταντινουπόλεως, Μελέτιος Γαλησιώτης) διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με τους Λατινόφρονας, μόνο όταν αποφασίσθηκε η ένωσις με τους Λατίνους και όχι νωρίτερα²¹³. Αντιθέτως, έως τότε (1274) κοινωνούσαν πλήρως μαζί τους επί δεκαετίες, παρά το ότι φυσικά εναντιώνονταν στην τακτική και την θεολογία τους, και προσπαθούσαν να τους οδηγήσουν σε μετάνοια.

Αυτό ακριβώς πράττουν και οι σύγχρονοι Αγιορείται, οι οποίοι έχουν δηλώσει, ότι «εις περίπτωσιν όμως, καθ ην -ό μη γένοιτο- η ένωσις (με τους Αντιχαλκηδονίους ή τους Παπικούς) θα συντελεσθή παρά την μόνην Αλήθειαν... Το Άγιον Όρος δεν θα αποδεχθή τοιαύτην ψευδή ένωσιν»²¹⁴.

Κατά συνέπεια, όπως μας διδάσκει το παράδειγμα των ανωτέρω αγίων Πατέρων, η απλή ύπαρξις και δράσις των Λατινοφρόνων δεν αποτελεί επαρκή λόγο διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας μαζί τους, αλλά μόνο η ένωσίς τους με τους εκτός Εκκλησίας αιρετικούς.

Είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι των Αγιορειτών Οσιομαρτύρων προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο ολίγον προ της ενώσεως της Λυών: «Και πώς θα τα ανεχθή αυτά η ψυχή του Ορθοδόξου και δεν θα απομακρυνθή αμέσως από την εκκλησιαστική κοινωνία αυτών που μνημόνευσαν τον πάπα»²¹⁵, δηλαδή ενώθηκαν μαζί του.

Για τον λόγο αυτό μάλιστα οι Γ.Ο.Χ. ορισμένες φορές, όταν αναφέρωνται στην ομολογιακή δράσι των Αγιορειτών Οσιομαρτύρων, αποσιωπούν τελείως το γεγονός της ενώσεως με τους Λατίνους (προφανώς επειδή αποτελεί καταδίκη της δικής τους άκαιρης αποσχίσεως) και ομιλούν απλά για διακοπή της κοινωνίας με τους Λατινόφρονας προ συνοδικής διαγνώσεως²¹⁶.

Άλλοτε πάλι ορισμένοι Γ.Ο.Χ. -και μάλιστα Αγιορείται- διαστρέφουν τους λόγους των Οσιομαρτύρων και ισχυρίζονται, ότι απείλησαν τον αυτοκράτορα, ότι «πάραυτα ήθελον χωρισθή», από όσους θα ενώνονταν με τους Λατίνους «επικαλούμενοι την διάταξιν της παραγράφου 2 του ΙΕ΄ κανόνος της Α΄ και Β΄ λεγομένης, Συνόδου»²¹⁷. Το πράττουν αυτό επειδή, όπως προαναφέραμε, προσπαθούν να αποδείξουν, ότι οι περισσότεροι Άγιοι αγωνίζονταν κατά των αιρετικών, όπως και αυτοί˙ διέκοπταν δηλαδή την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους (δήθεν) επί δεκαετίες προ της συνοδικής κρίσεώς τους βάσει του λα΄ αποστολικού κανόνος και του ιε΄ κανόνος της ΑΒ΄ Συνόδου.

Οι Αγιορείται όμως δεν λέγουν κάτι τέτοιο. Δεν επικαλούνται τον ιε΄ κανόνα για να απειλήσουν αυτούς που ήθελαν να ενωθούν με τους Λατίνους, αλλά για να δικαιολογήσουν, ότι «δικαίως και κανονικώς εξεκόπημεν»²¹⁸ από τους κακοδόξους Λατίνους «προ του καταδικασθήναι»²¹⁹ αυτούς από Οικουμενική Σύνοδο.

Άλλωστε, ο εν λόγω κανών είναι τελείως άσχετος με την συγκεκριμένη περίπτωσι, καθώς ομιλεί για διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας προ συνοδικής κρίσεως με όσους κηρύττουν κάποια αίρεσι και όχι με όσους ενώνονται με αιρετικούς. Σχετικοί με την περίπτωσι της ενώσεως είναι οι κανόνες α΄ και β΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι διδάσκουν ότι, όποιος ενώθηκε με καταδικασμένους και εκτός Εκκλησίας ευρισκομένους αιρετικούς εκπίπτει άμεσα της κοινωνίας και της ιερωσύνης²²⁰, και συγκεκριμένα θεωρείται «πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας εντεύθεν ήδη υπό της Συνόδου εκβεβλημένος, και ανενέργητος υπάρχων»²²¹.

Στην συνέχεια θα αναφερθούμε συνοπτικά στην ύπαρξι των Λατινοφρόνων κατ' εκείνη την εποχή, η οποία όμως δεν ώθησε τους αγίους Πατέρας σε διακοπή της κοινωνίας μαζί τους.

 

Σημειώσεις:

---

211. Νικολάου Δ ημ αρ ., Περιοδικό Άγιοι Κολλυβάδες, τεύχος 28, σελ. 6.

212. Θεοδωρήτου ιερομονάχου, Περιοδικό Άγιος Αγαθάγγελος, τεύχος 194, σελ. 28.

213. Καλλίστου Βλαστού, Περί του Σχίσματος της Δυτικής Εκκλησίας..., σελ. 93-97.

214. Είναι οι Αντιχαλκηδόνιοι Ορθόδοξοι;, σελ. 53.

215. Laurent V. - Darrouzes J., Dossier Grec de l’ union de Lyon, σελ. 399.

216. Νικολάου Δημαρά, ένθ ανωτ.

217. Περί εκκλησιαστικής κοινωνίας και μνημοσύνου και του σχετικού αυτοίς ΙΕ΄ ιερού κανόνος της Α΄ και Β΄ αγίας συνόδου, σελ. 32.

218. Laurent V. - Darrouzes J., ένθ ανωτ. σελ. 395.

219. Θεοδώρου Βαλσαμώνος, ερμηνεία εις τον ιε΄ της ΑΒ΄ Συνόδου, P.G.137, 1069AB.

220. Κανών β΄, P.G.137, 353A.

221. Κανών α΄, P.G.137, 349B.