Ελληνικός Παρατηρητής τής Σκοπιάς

Φραγμός στην εκμετάλλευση της απειρίας των άλλων

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Σύντομες μελέτες: Ιστορικά και Ψηφιακά Βιβλία

Εμείς θα θεωρήσουμε ως δεδομένη (προς το παρόν) την χρονολογία 539 π.Χ., ως το έτος τής πτώσεως τής Βαβυλώνος εις τούς Μηδο–Πέρσες, και κατά συγκατάβαση, θα θεωρήσουμε επίσης ως ακριβές το έτος 537 π.Χ. ως το έτος επιστροφής τών εξορίστων Ιουδαίων εις την γη τής Παλαιστίνης. Το ερώτημα όμως που θέτουμε είναι: Πότε ερημώθη η Ιερουσαλήμ; Ομιλεί πράγματι η Αγία Γραφή περί 70 ετών ερημώσεως, ώστε να πρέπει τόσα έτη να προστεθούν εις το 537 π.Χ. για να προσδιορισθεί το έτος τής ερημώσεως τής πόλεως;

Θα εξετάσουμε λοιπόν τα αγιογραφικά χωρία τα οποία επικαλείται η Σκοπιά, προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες για τού λόγου το ασφαλές, με βάση το πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο, εφόσον αυτό επικαλείται.

Υπάρχουν έξι (6) χωρία τής Γραφής, τα οποία αναφέρονται εις μίαν περίοδο εβδομήκοντα ετών, τα οποία η Σκοπιά εφαρμόζει εις την ίδια και την αυτή χρονική περίοδο: ΙΕΡ. ΚΕ:9-12, ΚΘ:10, ΔΑΝ.Θ:1-2, Β΄ ΧΡΟΝ. ΛΣΤ:20-21, ΖΑΧ. Α:7, 12, Ζ:1-5

Δύο εδάφια που καταρρίπτουν τις χρονολογίες τής Σκοπιάς

• α) ΤΟ 537 Π.Χ. ΩΣ ΤΟ ΕΤΟΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ 70 ΕΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ,

• β) ΤΟ 607 Π.Χ. ΩΣ ΤΟ ΕΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ

• γ) ΤΟ 1914 ΩΣ ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΑΟΡΑΤΟΥ Β΄ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Εις τον Ιερ. 25:12 διαβάζουμε τα εξής: «Και όταν συμπληρωθώσι τα εβδομήκοντα έτη, θέλω ανταποδώσει επί τον βασιλέα τής Βαβυλώνος, και επί το έθνος εκείνο, λέγει Κύριος, την ανομίαν αυτών, και επί την γην τών Χαλδαίων, και θέλω καταστήσει αυτήν ερήμωσιν αιώνιον» (Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα, η υπογράμμιση δική μας).

Το ανωτέρω δηλαδή εδάφιο λέγει, ότι όταν συμπληρωθούν τα 70 έτη θα τιμωρήσει ο Θεός τον βασιλέα τής Βαβυλώνος. Εφόσον αυτό έγινε κατά το 539 π.Χ. που έπεσε η Βαβυλώνα εις τον Κύρο, τον Πέρση βασιλέα, (όπως η ΙΔΙΑ η Σκοπιά αποδέχεται και διδάσκει εις όλα τα έντυπά της), γιατί τότε η Σκοπιά δεν δέχεται ότι το 539 π.Χ. έληξαν τα 70 έτη, αλλά διδάσκει ότι έληξαν δύο ολόκληρα έτη μετά, δηλαδή το 537 π.Χ.; Η αυθεντία τής Σκοπιάς, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, είναι μεγαλύτερη από αυτήν τού ιερού κειμένου τής Γραφής ώστε να διδάσκει διαφορετικά από αυτό; Μήπως το εδάφιο αυτό καταρρίπτει την διδασκαλία της περί επιστροφής τών Εβραίων το 537 π.Χ. εις την Ιερουσαλήμ καθώς και αυτήν περί καταστροφής τής Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. συμπαρασύροντας και το 1914 ως το ΔΗΘΕΝ έτος τής Β΄ Παρουσίας τού Χριστού και τού τέλους τών ‘καιρών τών εθνών’;

Εις το ίδιο βιβλίο επίσης, αλλά εις το Ιερ. 29:10 αυτή τη φορά, και για το ίδιο θέμα, διαβάζουμε επίσης τα εξής: «Διότι ούτω λέγει Κύριος· Ότι αφού πληρωθώσιν εβδομήκοντα έτη εν Βαβυλώνι, θέλω επισκεφθή υμάς, και θέλω εκτελέσει προς υμάς τον λόγον μου τον αγαθόν, να επαναφέρω υμάς εις τον τόπον τούτον» (Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα, η υπογράμμιση δική μας).

Το ανωτέρω δηλαδή εδάφιο λέγει, ότι αφού συμπληρωθούν 70 έτη αιχμαλωσίας εις την Βαβυλώνα, τότε ο Θεός θα επισκεφθεί τούς Ιουδαίους αιχμαλώτους και θα τούς επαναφέρει εις την πατρίδα τους. Άρα, συμφώνως προς την ρήση τού ιδίου τού Θεού, η συμπλήρωση τών 70 ετών τής αιχμαλωσίας πού ευρίσκει τούς Εβραίους, εις την πατρίδα τους την Ιερουσαλήμ ή εις την εξορία τής Βαβυλώνος; Συμφώνως προς το ανωτέρω εδάφιο τούς ευρίσκει εις την Βαβυλώνα.

Γιατί λοιπόν, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, εφόσον το θεόπνευστο κείμενο μάς λέγει ότι τα 70 έτη τής αιχμαλωσίας τών Ιουδαίων συμπληρώνονται εις την Βαβυλώνα η Σκοπιά διδάσκει ότι συμπληρώνονται εις την Ιερουσαλήμ; Η αυθεντία τής Σκοπιάς είναι μεγαλύτερη από αυτήν τού ιερού κειμένου τής Γραφής ώστε να διδάσκει διαφορετικά από αυτό; Μήπως ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΔΑΦΙΟ καταρρίπτει την διδασκαλία της περί επιστροφής τών Εβραίων το 537 π.Χ. εις την Ιερουσαλήμ καθώς και αυτήν περί καταστροφής τής Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. συμπαρασύροντας και το 1914 ως το ΔΗΘΕΝ έτος τής Β΄ Παρουσίας τού Χριστού και τού τέλους τών ‘καιρών τών εθνών’;

1. Λεπτομερής εξέτασις τών Εβδομήκοντα ετών κατά το Ιερεμίας 25: 9-12

«Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει και λάβει πάσας τας οικογενείας τού βορρά, λέγει Κύριος, και τον Ναβουχοδονόσορ βασιλέα τής Βαβυλώνας, τον δούλο μου, και θέλω φέρει αυτούς επί την γην ταύτην, και επί τούς κατοίκους αυτής, και επί πάντα ταύτα τα έθνη κύκλω, και θέλω εξολοθρεύσει αυτούς, και καταστήσει αυτούς έκπληξιν, και ερημώσεις αιωνίους. 10. Και θέλω αφαιρέσει απ’ αυτών την φωνήν τής χαράς και την φωνήν τής ευφροσύνης, την φωνήν τού νυμφίου και την φωνήν τής νύμφης, τον ήχο τών μυλοπετρών και το φως τού λύχνου. 11. Και πάσα αύτη η γη θέλει είσθαι εις ερήμωσιν, και θάμβος· και τα έθνη ταύτα θέλουσι δουλεύσει τον βασιλέα τής Βαβυλώνος εβδομήκοντα έτη. 12. Και όταν συμπληρωθώσι τα εβδομήκοντα έτη, θέλω ανταποδώσει επί τον βασιλέα τής Βαβυλώνος, και επί το έθνος εκείνο, λέγει Κύριος, την ανομίαν αυτών, και επί την γην τών Χαλδαίων, και θέλω καταστήσει αυτήν ερήμωσιν αιώνιον» (ΙΕΡ. ΚΕ:9-12 Εβρ.)

Εις την ανωτέρω ενότητα η Σκοπιά ερμηνεύει, ότι το κείμενο κάνει λόγο για μίαν εβδομηκονταετή Ιουδαϊκή ερήμωση (Ενόραση, τόμ.2, σελ.1327, Ο Παράδεισος Αποκαθίσταται, κεφ.8, σελ.128, παρ.13, Ξύπνα 08.05.1972 σελ.27, Αγγλ. έκδ. και 22.09.1972, σελ.27, Ελλ. έκδ., Σκοπιά, 15.11.2006, σελ.32, Σκοπιά, 01.10.2011, σελ.26)

Αγαπητοί αναγνώστες, θα επιμείνουμε και θα εμβαθύνουμε αρκετά εις την συγκεκριμένη προφητεία τού Ιερεμίου για τον απλούστατο λόγο, ότι όλες οι μεταγενέστερες αναφορές που αναφέρονται εις αυτήν (π.χ. ΔΑΝ. Θ:1-2, Β΄ ΧΡΟΝ. ΛΣΤ:20-21) θα παρερμηνευθούν εάν προηγουμένως δεν κατανοηθεί ορθώς τι ακριβώς προφητεύει ο Ιερεμίας.

2. Η Ιερουσαλήμ ερημωμένη (‘χορμπάχ’) 18 έτη προ τής καταστροφής της!

Εις την ανωτέρω προφητεία τού Ιερεμίου παρατηρούμε τα εξής:

«πάσα αύτη η γη (τού Ιούδα) θέλει είσθαι εις ερήμωσιν (חָרְבָּ֖ה)»

Η εν λόγω εβραική λέξη για την ‘ερήμωση’ (‘χορμπάχ’ - חָרְבָּ֖ה) χρησιμοποιείται και εις τον στίχ.18 «την Ιερουσαλήμ, και τας πόλεις τού Ιούδα, και τούς βασιλείς αυτού, και τούς μεγιστάνας αυτού, δια να καταστήσω αυτούς ερήμωσιν (lə·ḥā·rə·bāh - לְחָרְבָּ֧ה), θάμβος, συριγμόν, και κατάραν, καθώς την ημέραν ταύτην» (Εβρ.) εις τον οποίον στίχο αναφέρεται, ότι η Ιερουσαλήμ και οι πόλεις τού Ιούδα θα καθίσταντο «ερήμωσιν, θάμβος, συριγμόν, και κατάραν, καθώς την ημέραν ταύτην».

Η προφητεία αυτή ειπώθηκε το τέταρτο έτος τού βασιλέως Ιωακείμ το οποίο ήτο το πρώτο τού Ναβουχοδονόσορος (στίχ.1). Η φράση ‘καθώς την ημέραν ταύτην’ φαίνεται να υποδηλώνει ότι η ‘ερήμωση’ αυτή (χορμπάχ) είχε έως ένα βαθμό αρχίσει από ΤΟΤΕ, δεκαοχτώ (18) έτη προ τής καταστροφής τής Ιερουσαλήμ (!), η οποία συνέβη εις το 18^ο έτος τού βασιλέως Ναβουχοδονόσορος, όπως εμφανέσατατα συμφωνεί και ο επιφανής λόγιος Εβραϊστής τού 19^ου αιώνος Carl Friedrich Keil.

«Yet the desolation began with the first taking of Jerusalem, and the deportation of Daniel and his companions and a part of the sacred vessels of the temple, in the fourth year of Jehoiakim 605 B.C.» (Carl Friedrich Keil, Commentary on the Old Testament, Vol. IX, pp. 322 η υπογράμμιση δική μας)

«Επίσης η ερήμωση ξεκίνησε με την πρώτη άλωση τής Ιερουσαλήμ, και την εξορία τού Δανιήλ και τών συντρόφων του κι ένα μέρος τών ιερών σκευών τού Ναού, κατά το 4^ο έτος τού Ιωακείμ, το 605 π.Χ.» (Carl Friedrich Keil, Υπόμνημα εις την Παλαιά Διαθήκη, τόμ. IX, σελ.322 η υπογράμμιση δική μας)

Επειδή, κατά την ημετέρα γνώμη, το συγκεκριμένο σημείο τού Ιερεμίου είναι χωρίο κλειδί για την κατανόηση τού θέματος που αναλύουμε, καλό θα είναι, αγαπητοί αναγνώστες, να το σημειώσουμε και να το έχουμε υπ’ όψιν, διότι θα μάς ξαναχρειασθεί όταν παρακάτω θα αναλύσουμε το ΔΑΝ. Θ:2, ένα από τα έξι δηλαδή χωρία που επικαλείται η Σκοπιά προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες για την ΤΑΧΑ εβδομηκονταετή πλήρη ερήμωση τής Ιερουσαλήμ.

3. Η ακριβής σημασία  τής Εβραϊκής λέξεως «ΧΟΡΜΠΑΧ»

Η λέξη λοιπόν ‘χορμπάχ’ που αποδίδεται ως ερήμωση ή αφανισμός, δεν σημαίνει πάντα μία κατάσταση ‘ερημώσεως χωρίς κάτοικο’.

Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε και εις τα εξής χωρία:

1^ον) Εις τον προφήτη ΙΕΖ. ΛΓ:24,27 «Υιέ ανθρώπου, οι κατοικούντας εκείνας τας ερημώσεις (he·ḥo·rā·ḇō·wṯ -הֶחֳרָב֙וֹת) εν τη γη Ισραήλ λαλούσι, λέγοντες...27. Ειπέ ούτω προς αυτούς· Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ζω εγώ. Οι εν ταις ερημώσεσι (be·ḥo·rā·ḇō·wṯ -בֶּֽחֳרָבוֹ) θέλουσιν εξάπαντος πέσει εν μαχαίρα·» (κατά το Εβρ.)

Άξιον παρατηρήσεως εις το ανωτέρω χωρίο είναι το γεγονός, ότι ενώ ευρισκόμεθα αρκετούς μήνες μετά την πτώση και καταστροφή τής Ιερουσαλήμ, ο Θεός κάνει λόγο περί τών κατοικούντων την Ιερουσαλήμ και περί θανατώσεως αυτών. Κάτι που ολοφάνερα σημαίνει, ότι η Ιερουσαλήμ εκατοικήτο και δεν ερημώθη άμα τη καταστροφή της.

2^ον) Εις τον προφήτη ΝΕΕΜΙΑ Β:17 «Και είπα προς αυτούς, Σεις βλέπετε την δυστυχίαν εις την οποίαν είμεθα, πώς η Ιερουσαλήμ κείται ηρημωμένη (ḥă·rê·ḇāh -חֲרֵבָ֔ה), και αι πύλαι αυτής είναι κατηναλωμέναι υπό τού πυρός·». Εις την διάρκεια τού καιρού τού Νεεμίου, η Ιερουσαλήμ εκατοικείτο, ωστόσο εις το ανωτέρω χωρίο αναφέρεται ότι έκειτο ‘ερημωμένη’!

Η λέξη ‘χορμπάχ’ (חָרְבָּ֖ה) χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την κατάσταση τών ερημώσεων ή αφανισμένων τόπων και πόλεων που απομένουν ύστερα από το πέρασμα εχθρικών στρατευμάτων (πρβλ. ΛΕΥΙΤ. ΚΣΤ:31, ΙΕΡ. Ζ:34, ΛΒ:18 (ΚΕ Εβρ.), ΝΑ:6,22 (ΜΔ Εβρ.), ΙΕΖ. Ε:14, ΚΘ:9, ΛΕ:4). Κατά συνέπεια, δεν θα ήτο ανακριβές να χαρακτηρισθεί ο Ιούδας ως ‘χορμπάχ’ δεκαοκτώ (18) έτη προ τής απομακρύνσεως τού πληθυσμού του, εάν βεβαίως εις την χώρα είχαν προκληθεί τότε καταστροφές από ένα εχθρικό στράτευμα. Και πράγματι η Γραφή κάνει λόγο για μία επέλαση εχθρικού στρατεύματος, δεκαοκτώ (18) έτη προ τής καταστροφής τής Ιερουσαλήμ.

Το 605 π.Χ. (κατά το 3^ο έτος τού Ιωακείμ βασιλέως τού Ιούδα ή 4^ο έτος αν συνυπολογίσουμε και το έτος ενθρονίσεώς του), ο Φαραώ Νεχαώ Β΄ ηττάται εις την μάχη τής Χαρχεμίς από τον Ναβουχοδονόσορα, βασιλέα τής Βαβυλώνος, κατά το έτος ενθρονίσεως τού τελευταίου, και δεν ξαναβγαίνει από την Αίγυπτο αναγνωρίζοντας, ότι η Βαβυλώνα είναι πλέον ο κυρίαρχος τής περιοχής [ΙΕΡ. ΜΣΤ: (ΚΣΤ Ο΄) 2].

Την ίδια κιόλας χρονιά, το 605 π.Χ., ο Ναβουχοδονόσορ κάνει μία πρώτη επίθεση εις το βασίλειο τού Ιούδα, και κάνει τον βασιλέα Ιωακείμ τής Ιερουσαλήμ υποτελή του. Λεηλατεί μέρος τών θησαυρών τής Ιερουσαλήμ και τών σκευών τού οίκου τού Θεού, και ως νέο-ενθρονισμένος βασιλεύς, κάνει μίαν πρώτη μετοικεσία τής «ελίτ» τής Ιερουσαλήμ εις την Βαβυλώνα, για να τούς έχει ως συμβούλους του. Είναι μια μικρή πρώτη μετοικεσία Ιουδαίων, εις την οποία μάλιστα συμμετέχει και ο γνωστός (νεαρός τότε), προφήτης Δανιήλ [Δ΄ ΒΑΣ΄ (Β΄ ΒΑΣ. Εβρ.) ΚΔ:1], Β΄ ΠΑΡ. (Β΄ ΧΡΟΝ. Εβρ.) ΛΣΤ:6-7, ΔΑΝ. Α:1-6]. Το ανωτέρω γεγονός περιγράφεται εις το Βαβυλωνιακό χρονικό ΒΜ 21946 καθώς και εις τον Βηρωσσό εκ τού οποίου παραθέτει ο Ιώσηπος:

«τω τε πατρί αυτού συνέβη Ναβοπαλασάρω κατά τούτον τον καιρόν αρρωστήσαντι εν τη Βαβυλωνίων πόλει μεταλλάξαι τον [137] βίον έτη βεβασιλευκότι κα. Αισθόμενος δε μετ’ ου πολύ την τού πατρός τελευτήν Ναβουκοδρόσορος, καταστήσας τα κατά την Αίγυπτον πράγματα και την λοιπήν χώραν και τους αιχμαλώτους Ιουδαίων τε και Φοινίκων και Σύρων και τών κατά την Αίγυπτον εθνών συντάξας τισί τών φίλων μετά τής βαρυτάτης δυνάμεως και τής λοιπής ωφελείας ανακομίζειν εις την Βαβυλωνίαν, αυτός ορμήσας [138] ολιγοστός παρεγένετο δια τής ερήμου εις Βαβυλώνα.» [Φλαβίου Ιωσήπου, Κατά Απίωνος, Βιβλίο Α΄, κεφ.19 (ή Βιβλίο Α΄, παρ.136-138) και Ιουδαϊκές Αρχαιότητες, Βιβλίο 10, κεφ.11, παρ.1 (ή Βιβλίο 10, παρ.222) η υπογράμμιση δική μας]

«Ο Ναβοπολάσσαρ, ο πατέρας του, άκουσε ότι ο σατράπης που είχε τοποθετηθεί εις την Αίγυπτο, την Κοίλη Συρία και τη Φοινίκη, στασίασε. Ανήμπορος ν' αντιμετωπίσει την κατάσταση εμπιστεύθηκε ένα μέρος τού στρατεύματός του εις τον υιό του, το Ναβουχοδονόσορα, που ευρίσκετο ακόμη εις την ακμή τής νεότητός του και τον έστειλε ενάντια εις τον στασιαστή. Ο Ναβουχοδονόσορ παρέταξε τις δυνάμεις του εις διάταξη μάχης και επετέθη εις τον στασιαστή, τον νίκησε και υπέταξε πάλι τη χώρα εις την κυριαρχία τών Βαβυλωνίων. Την ίδια εποχή ο Ναβοπολάσσαρ, ο πατέρας του, αρρώστησε και πέθανε εις την πόλη τών Βαβυλωνίων, αφού είχε βασιλεύσει είκοσι ένα έτη. Ο Ναβουχοδονόσορ επληροφορήθη για τον θάνατο τού πατρός του αμέσως μετά. Αφού τακτοποίησε τις υποθέσεις εις την Αίγυπτο και την υπόλοιπη περιοχή, ανέθεσε εις μερικούς από τούς φίλους του να φέρουν εις την Βαβυλώνα τούς Ιουδαίους, Φοίνικες, Σύριους και Αιγυπτίους αιχμαλώτους, μαζί με τον κύριο όγκο τού στρατεύματος και με τα υπόλοιπα λάφυρα. Ο ίδιος ξεκίνησε με λίγους συντρόφους και έφτασε εις την Βαβυλώνα, διασχίζοντας την έρημο» (Stanley Mayer Burstein, The Babyloniaca of Berossus, Sources from the Ancient Near East, τόμ.1, Malibu California: Undena Publications 1978, σελ.26-27)

«In (his) accession year Nebuchadnezzar (II) returned to Hattu. Until the month Shebat he marched about victoriously in Hattu. In the month Shebat he took the vast booty of Hattu to Babylon» (Albert Kirk Grayson, Assyrian and Babylonian Chronicles, Chronicle 5 ΒΜ 21946, 1975, σελ.100 και Donald John Wiseman, Chronicles of the Chaldean Kings, Chronicle ΒΜ 21946, London: The Trustees of The British Museum, 1956, σελ.69).

«Το έτος ενθρονίσεώς (του) ο Ναβουχοδονόσορ (Β΄) επέστρεψε εις την Χάττι. Εις τον μήνα Σεβάτ πήρε σημαντικά λάφυρα από την Χάττι εις την Βαβυλώνα».

Το ίδιο χρονικό λίγο πιο κάτω μάς διευκρινίζει, ότι εις τον γεωγραφικό όρο με την ονομασία Χάττι (ή Χαττού) περιλαμβάνεται και η Ιουδαία: «The seventh year: In the month Kislev the king of Akkad mustered his army and murched to Hattu. He encamped against the city of Judah and on the second day of the month Adar he captured the city (and) seized (its) king»

«Το έβδομο έτος: Τον μήνα Κίσλεβ ο βασιλιάς τής Ακκάδ συγκέντρωσε τον στρατό του και προήλασε εις την Χάττι. Στρατοπέδευσε εναντίον τής πόλεως τού Ιούδα και την δευτέρα ημέρα τού μήνα Αδάρ κατέλαβε την πόλη (και) αιχμαλώτισε τον βασιλέα (της).»

Ο Donald John Wiseman εξηγεί, ότι αυτός ο γεωγραφικός όρος τότε περιελάμβανε ολόκληρη τη Συρία και την Παλαιστίνη: «...the geographical term Hatti including, at this period, the whole of Syria and Palestine» (Chronicles of the Chaldean Kings, London: The Trustees of The British Museum, 1956, σελ.25, 28)

Το αυτό υποστηρίζει και ο J. D. Hawkins, καθηγητής Αρχαίων Ανατολικών Γλωσσών εις το School of Oriental and African Studies, University of London, ότι εδώ ο όρος είναι με τη ευρεία έννοια που περιλαμβάνει την Παλαιστίνη και την Φοινίκη. (J. D. Hawkins Reallexikon der Assyriologie, Vol. 4, έκδ.D. O. Edzard, 1972–1975, σελ.154–156)

Επ’ αυτού άλλωστε συμφωνεί και η ίδια η Σκοπιά, η οποία, ανάμεσα εις το ανωτέρω χρονικό έχει εσωκλείσει σε αγκύλες διάφορες επεξηγήσεις. Οι υπογραμμίσεις που ακολουθούν εις τα έντυπα τής Οργανώσεως είναι δικές μας.

«In the seventh year, the month of Kislev, the king of Akkad [Nebuchadnezzar] mustered his troops, marched to Hatti-land [Syria-Palestine], and encamped against the city of Judah and on the second day of the month of Adar he seized the city and captured the king [Jehoiachin]. He appointed there a king of his own choice [Zedekiah], received its heavy tribute and sent (them) to Babylon» Chronicles of Chaldaean Kings (626-556 B.C.), D. J. Wiseman, pages 67, 73». (Σκοπιά, 01.02.1969, σελ.88, Αγγλ. Έκδ.)

«Κατόπιν, στην «τρίτη εκστρατεία» του, όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος, ο Σενναχειρείμ κινήθηκε εναντίον του «Χάττι»—ονομασία που εκείνη την εποχή προφανώς αναφερόταν στη Φοινίκη και στην Παλαιστίνη. (Αρχαία Κείμενα από την Εγγύς Ανατολή [Ancient Near Eastern Texts], επιμέλεια Τζ. Πρίτσαρντ, 1974, σ. 287)» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.919)

«Το εδάφιο Ιερεμίας 52:28 λέει ότι το έβδομο έτος του Ναβουχοδονόσορα οδηγήθηκε στη Βαβυλώνα η πρώτη ομάδα Ιουδαίων εξορίστων. Σε αρμονία με αυτό, μια πλάκα σφηνοειδούς γραφής του Βαβυλωνιακού Χρονικού (Βρετανικό Μουσείο 21946) δηλώνει: «Το έβδομο έτος: Το μήνα Κισλέβ ο βασιλιάς της Ακκάδ συγκέντρωσε το στρατό του και προέλασε στο Χάττι. Στρατοπέδευσε εναντίον της πόλης του Ιούδα και τη δεύτερη ημέρα του μήνα Αδάρ κατέλαβε την πόλη (και) αιχμαλώτισε το βασιλιά (της) [Ιωαχίν]. Διόρισε στην πόλη βασιλιά της αρεσκείας του [τον Σεδεκία] (και) πήρε τον υπέρογκο φόρο υποτελείας και τον έφερε στη Βαβυλώνα» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.1315)

Ακόμη και να δεχθούμε ότι εις το χρονικό αυτό σημείο, κατά το έτος δηλαδή ενθρονίσεως, ο Ναβουχοδονόσορ δεν υπέταξε την Ιουδαία, αυτό δεν δυνάμεθα να το αμφισβητήσουμε ότι συνέβη κατά το επόμενο πρώτο επίσημο έτος τής βασιλείας του, διότι εις το συγκεκριμένο χρονικό αναφέρεται ξεκάθαρα, ότι όλοι οι βασιλείς τής Χάττι (ή Χαττού) ήρθαν ενώπιόν του και αυτός έλαβε τον υψηλό φόρο υποτελείας τους:

«All the kings of Hattu came into his presence and he received their vast tribute» (Albert Kirk Grayson, Assyrian and Babylonian Chronicles, Chronicle 5 ΒΜ 21946, 1975, σελ.100, στίχ.17 και Donald John Wiseman, Chronicles of the Chaldean Kings, Chronicle ΒΜ 21946, London: The Trustees of The British Museum, 1956, σελ.68-69, στίχ.17)

Άρα λοιπόν δικαιολογημένα ο Ιούδας αναφέρεται ως ‘χορμπάχ’ (חָרְבָּ֖ה) δεκαοκτώ (18) έτη προ τής απομακρύνσεως τού πληθυσμού του, εφόσον εις την χώρα είχαν προκληθεί τότε καταστροφές από το πέρασμα ενός εχθρικού στρατεύματος και είχαν λεηλατηθεί μέρος τών θησαυρών τής πόλεως και τών σκευών τού οίκου τού Θεού, κι ένα μέρος – έστω μικρό - τού πληθυσμού είχε μεταφερθεί αιχμάλωτο εις την Βαβυλώνα (πρβλ. ΔΑΝ. Α:1-2, Stanley Mayer Burstein, The Babyloniaca of Berossus, Malibu: Undena Publications 1978, σελ.26-27 και Φλαβίου Ιωσήπου, Κατά Απίωνος, Βιβλίο Α΄, κεφ.19).

4. Φιλολογική ανάλυσις τής προφητείας τού Ιερεμίου

«Και πάσα αύτη η γη θέλει είσθαι εις ερήμωσιν, και θάμβος· και τα έθνη ταύτα θέλουσι δουλεύσει τον βασιλέα τής Βαβυλώνος εβδομήκοντα έτη.» (ΙΕΡ. Κ:11 κατά το Εβρ.)

Το χωρίο, δια τής άνω τελείας, είναι χωρισμένο σε δύο ημιπεριόδους. Ο χρονικός προσδιορισμός τών εβδομήκοντα ετών υπάρχει εις την δευτέρα ημιπερίοδο και αφορά αποκλειστικά και μόνον αυτήν. Τα εβδομήκοντα έτη δηλαδή αφορούν εις την δουλεία τών εθνών εις τον βασιλέα τής Βαβυλώνος και ΟΧΙ εις την ερήμωση τής γης τού Ιούδα. Για να ίσχυε η ερμηνεία τής Σκοπιάς, θα έπρεπε η σύνδεση τών δύο ημιπεριόδων να ήτο συμπλεκτική π.χ. «Πάσα τε αύτη η γη θέλει είσθαι εις ερήμωσιν, και θάμβος· και τα έθνη ταύτα θέλουσι δουλεύσει τον βασιλέα τής Βαβυλώνος εβδομήκοντα έτη» ή «Και πάσα αύτη η γη θέλει είσθαι εις ερήμωσιν, και θάμβος· τα τε έθνη ταύτα θέλουσι δουλεύσει τον βασιλέα τής Βαβυλώνος εβδομήκοντα έτη». Τώρα όμως, το ‘και’ με το οποίο συνδέονται οι δύο ημιπερίοδοι δεν είναι συμπλεκτικό, αλλά έχει προσθετική σημασία και αποδίδεται ως ‘επιπλέον’, ‘επίσης’. Είναι δηλαδή η σύνδεση τών δύο ημιπεριόδων κατά τέτοιον τρόπο, που δεν είναι απαραίτητο αυτό που συμβαίνει εις την μία περίπτωση (ημιπερίοδο) να συμβαίνει και εις την άλλη!

Το νόημα δηλαδή τής προφητείας είναι ότι θα γίνει ΚΑΙ το Α (η ερήμωση τής γης τού Ιούδα) ΚΑΙ το Β [η (εβδομηκονταετής) δουλεία τών εθνών], αλλά το Β θα γίνει σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αυτές οι δύο διαφορετικές ενέργειες, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ισχυρίζονται ότι συνδέονται με βάση το κοινό χαρακτηριστικό τής χρονικής ενέργειας. Εάν όμως ο συγγραφέας τής προφητείας ήθελε να κάνει τέτοιου είδους σύνδεση, δηλαδή με το ως άνω κοινό χαρακτηριστικό τής χρονικής διάρκειας, δεν θα χρησιμοποιούσε τέτοια σύνδεση σαν αυτή που χρησιμοποιεί τώρα. Ο συγγραφέας όμως, με τον τρόπο που έχει βάλει τα ‘και’ – εις την αρχή δηλαδή τών προτάσεων – δείχνει, ότι δεν τον ενδιαφέρει η σύνδεση τών δύο ενεργειών ως προς την χρονική διάρκεια. Αυτές ο δύο ενέργειες ΔΕΝ έχουν κοινό χαρακτηριστικό την χρονική διάρκεια, αλλά απλώς συνδέονται μεταξύ τους ως προς την κοινή ενέργεια. Η μία δηλαδή ενέργεια (Α) έχει σχέση με την άλλη (Β). Ο συγγραφέας, συνδέει την ενέργεια Α με την ενέργεια Β, ότι δηλαδή θα γίνει ΚΑΙ το ένα ΚΑΙ το άλλο, και ΟΧΙ ότι θα γίνει και το Α και το Β σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα!