Οι Νεοειδωλολάτρες για να δικαιολογήσουν την εγκατάλειψη τής ειδωλολατρικής θρησκείας από τους αρχαίους προγόνους μας, προσπαθούν απεγνωσμένα να την αποδώσουν σε διώξεις που δήθεν υπέστησαν από τους Χριστιανούς αυτοκράτορες, ώστε να μη φανεί ότι εγκαταλείφθηκε λόγω τής κατωτερότητάς της και τής βαρβαρότητάς της. Όμως η σύγχρονη ιστορική έρευνα, ρίχνει άπλετο φως στην εποχή εκείνη, και αποδεικνύει το δόλο και τη διαστρέβλωση που επιχειρείται από τις Νεοειδωλολατρικές πηγές.

Το επιχείρημα αυτό, συμπεριλαμβάνεται στο συκοφαντικό "πόνημα" του κου Βλάση Ρασσιά "Ιστορίες Αγάπης" (Απάτης), το οποίο στην ιστοσελίδα μας αναιρούμε σημείο προς σημείο.

Το άρθρο αυτό, ασχολείται με το εξής απόσπασμα:

"341 μ.Χ. Ο ένας εκ των τριών υιών του Κωνσταντίνου, ο ανατραφείς με χριστιανική κατήχηση Κώνστας που έχει ήδη δολοφονήσει το προηγούμενο έτος τον αδελφό του Κωνσταντίνο Β, κηρύσσει νέον διωγμό «κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων» και εκδίδει επίσης έδικτο (Προς Μαδαλιανόν, Βοηθό Έπαρχο Διοικήσεως, Θεοδοσιανός Κώδιξ 16, 10, 2)".

Βεβαίως στο πρωτογενές του κείμενο, δεν είχε καμία πηγή. Εδώ κάποιος παγανιστής τόλμησε να βάλει κάποια πηγή, μια και ήταν εύκολο, εφόσον (κατά τη γνώμη του), το επιχείρημά τους αυτό, αναφέρεται σε δήθεν γνωστό νόμο. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο θα τα ήθελαν οι Νεοπαγανιστές.

Πρώτον, δεν μας απασχολεί τι έκανε ο Κωνστάντιος, επειδή δεν ήταν Χριστιανός, αλλά Αρειανιστής. Μάλιστα δίωξε τους Χριστιανούς, αν και σεβάστηκε τους Εθνικούς.

Δεύτερον, δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία ούτε για έναν εκτελεσθέντα εξ αιτίας αυτού του εδίκτου. Παρακάτω, θα δούμε ότι ο νόμος αυτός, όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά ούτε καν υπήρξε!!!

Ας δούμε αρχικά τι λέει ο παλιός ιστορικός Gibbon (Γίβων), ένας εχθρός της Χριστιανικής πίστης, από την «Ιστορία της παρακμής και πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»:

«..Υπάρχει σοβαρός λόγος να πιστεύουμε ότι το επίσημο έδικτο (σημ.: των Αυτοκρατόρων Κωνστάντιου και Κώνστα κατά των Εθνικών) είτε εγράφη δίχως να δημοσιευθεί, είτε εδημοσιεύθη δίχως να εκτελεστεί. Η μαρτυρία των γεγονότων και τα μνημεία που ακόμη είναι σε ύπαρξη, αποδεικνύουν την δημόσια εξάσκηση της παγανιστικής λατρείας καθ’ όλη τη βασιλεία των γιων του Κωνσταντίνου. Στην Ανατολή καθώς και στη Δύση, στις πόλεις καθώς και στην επαρχία, μεγάλος αριθμός ναών παρέμεινε σεβαστός, ή τουλάχιστον διασώθηκαν˙ και το ευσεβές πλήθος ακόμα απολάμβανε την πολυτέλεια των θυσιών, των τελετών και των πομπών, με την άδεια ή την συγκατάθεση της δημόσιας αρχής. Τέσσερα περίπου χρόνια μετά την υποτιθέμενη ημερομηνία του φοβερού έδικτού του, ο Κωνστάντιος επεσκέφθη τα τεμένη της Ρώμης και η εντιμότητα της συμπεριφοράς του συνιστάται απο έναν παγανιστή ρήτορα ως ένα παράδειγμα άξιο μίμησης από τους επόμενους ηγεμόνες. «Ο αυτοκράτωρ», λέει ο Σύμμαχος, «επέτρεψε να μείνουν άθικτα τα προνόμια των Εστιάδων.  Εγγυήθηκε τη καθορισμένη παροχή για να παράσχει τα έξοδα των δημόσιων τελετών και θυσιών. Και παρ’ όλο που ασπάζεται μια άλλη θρησκεία, ποτέ δε σκέφτηκε να στερήσει την αυτοκρατορία από την ιερή λατρεία της αρχαιότητας».  (Vol. 1, p.399)

Ο Σύμμαχος (επιστολή, Migne, 18, 391) επαινεί τον Κωνστάντιο ότι επικύρωσε τα προνόμια των Εστιάδων, απένειμε ιερατικά αξιώματα σε εξέχοντες Ρωμαίους και έδωσε επιχορηγήσεις σε εθνικούς ναούς και αγώνες.

Ο Κωνστάντιος μερίμνησε και για την εκλογή εθνικού πρωθιερέως της Αφρικής με ειδικό νόμο του (C. Th., XII, 1, 46), το έτος 358. (Υποτίθεται ότι αυτό ήταν έτος διωγμών, κατά τους Νεοπαγανιστές...)

Επίσης, ο Κωνστάντιος επεκύρωσε τα δικαιώματα των ποντιφήκων επί της επιθεώρησης των ιερών θεσμών, με νόμο (C. Th., IX, 17, 2) το έτος 349.

"Η εφαρμογή των νόμων (του Κωνστάντιου) έγινε σε περιορισμένο βαθμό. Οι εθνικοί εν πολλοίς διέσωζαν τη λατρεία τους με πλάγια μέσα, τα οποία εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί. Οι εθνικοί συμμαχούσαν με τους αρειανούς, για να αποκτήσουν την εύνοια του αρειανόφρονα Κωνστάντιου και να διατηρήσουν τη λατρεία τους: «Έλληνες μεν ουν ώσπερ ωνούμενοι τηι υπογραφήι [έγγραφο, με το οποίο μετά το 355 δέχονταν «όν αν αποστείλη βασιλεύς επίσκοπον»] την των ειδώλων ασυλίαν» γράφει ο Μέγας Αθανάσιος (επιστολή προς Μοναχούς, 55)"(σ. 146)  

Όμως, πέρα από τις ιστορικές μαρτυρίες για την ελεύθερη λατρεία των Εθνικών τότε, στην πραγματικότητα ο νόμος αυτός δεν εξεδόθη από τον Κωνστάντιο όπως γράφει ο Ρασσιάς εδώ, αλλά ο Κωνστάντιος αναφέρθηκε σε αυτόν τον νόμο, ότι δήθεν εξεδόθη από τον πατέρα του!!!.

Ο Σπύρος Ν. Τρωϊανός ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Ρωμαϊκή νομοθεσία, γράφει τα εξής σε άρθρο του στα «Ιστορικά» Νο 135, στις 23 Μαϊου 2002 σελ. 43 – 49:

«Τον επόμενο χρόνο (320/321) έκανε ο Μ. Κωνσταντίνος μία ακόμη μεγαλύτερη παραχώρηση στην παράδοση. Στο κείμενο άλλου νόμου (Θεοδ. Κώδ. 16.10.1) ομολογεί ότι και αυτός ενδέχεται να προσφύγει στις υπηρεσίες των θυοσκόπων: Αν πέσει στο παλάτι ή σε άλλο δημόσιο κτίριο κεραυνός, θα τους καλέσει για να του δώσουν επίσημη ερμηνεία του φαινομένου. Αφήνει μάλιστα να νοηθεί ότι μία τέτοια ενέργεια θα αποτελούσε συμμόρφωση σε αρχαίο έθιμο.

Η ύπαρξη αυτού του νόμου, του οποίου δεν αμφισβητείται η γνησιότητα, εξουδετερώνει ένα φάντασμα που πλανάται επάνω από τη νομοθεσία των χρόνων εκείνων. Συγκεκριμένα, σε νόμο του 341 ο Κωνστάντιος, γιος του Μ. Κωνσταντίνου, αναφέρεται σε νόμο του πατέρα του, με τον οποίο απαγορεύθηκαν – υποτίθεται – χωρίς καμία εξαίρεση όλες οι θυσίες (Θεοδ. Κώδ. 16.10.2). Νόμος ωστόσο με τέτοιο περιεχόμενο δεν εντοπίσθηκε μέχρι τώρα, παρά τις εντατικές προσπάθειες των ιστορικών του Δικαίου προς την κατεύθυνση αυτή. Η λογική λοιπόν επεξεργασία της δεύτερης έκδοσης του Ιουστιανιάνειου Κώδικα σε συνδυασμό με τον παραπάνω νόμο του 320/321 επιτρέπει το συμπέρασμα ότι ο Μ. Κωνσταντίνος δεν φαίνεται να εξέδωσε ποτέ γενικό νόμο, ο οποίος απαγόρευε την τέλεση θυσιών».

Οι ιστορικοί διαψεύδουν τους Νεοπαγανιστικούς ισχυρισμούς, και εκθέτουν τους Νεοπαγανιστές και σε αυτό το σημείο. Για περισσότερα επί της νομοθεσίας Κωνσταντίνου και Κωνσταντίου, μπορείτε να δείτε άλλο εκτενέστερο άρθρο μας.

ΟΟΔΕ