Ο Εθνικός Βλάσης Ρασσιάς, στο Συκοφαντικό του κείμενο "Ιστορίες Αγάπης" ("Ιστορίες Απάτης" είναι στην πραγματικότητα), ανάμεσα στα υπόλοιπα ψεύδη που γράφει, γράφει και για έναν δήθεν διωγμό της Κωνσταντινούπολης, και του Λιβάνιου. Μια πιο προσεκτική ματιά στην ιστορία όμως, εκθέτει και εδώ τους Νεοπαγανιστές που διαδίδουν αυτό το ψέμα, είτε ως ημιμαθείς είτε ως συκοφάντες.

Για το έτος 346 μ.Χ. γράφει ο Ρασσιάς:

"Μέγας διωγμός κηρύσσεται στην Κωνσταντινούπολη κατά των Εθνικών, στα πλαίσια του οποίου ο Εθνικός ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία της “γοητείας” (μαγείας)" (Βλ. Ρασσιά, Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Α’, σ. 162).

Ας δούμε λοιπόν κι εδώ το μέγεθος της απάτης που επιχειρεί ο Ρασσιάς:

Η μετάφραση της αυτοβιογραφίας του Λιβάνιου "Λόγος περί της εαυτού τύχης" είναι από τις εκδ. Κάκτος.

Ο Λιβάνιος είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη το 340 για να εξασκήσει το επάγγελμα του ρήτορα. Το 342, σύμφωνα με τον Ευνάπιο, συνέβη το εξής (Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών, 495):

«διαβολής δε τινος αυτώ γενομένης περί τα μειράκια, ην θεμιτόν ουκ ην εμοί γράφειν, ες μνήμην αξιόλόγων ανέντι την γραφήν, εκπεσών εκ της Κωνσταντίνου πόλεως, κατέσχε την Νικομηδείαν» δηλαδή: «μια σκανδαλώδης κατηγορία έγινε εναντίον του σχετικά με τους μαθητές του. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να γράψω γι’ αυτήν, επειδή θέλω να καταγράψω μόνο σημαντικά γεγονότα. Λόγω αυτής της κατηγορίας διώχτηκε από την Κωνσταντινούπολη και πήγε στη Νικομήδεια».

Ο Λιβάνιος στον Λόγο περί της εαυτού τύχης ισχυρίζεται ότι επειδή είχε τους περισσότερους μαθητές από τους άλλους ρήτορες, αυτοί, για να τον εκδικηθούν, τον συκοφάντησαν.

Πάλι εδώ, έχουμε το σύνηθες φαινόμενο της προσωπικής αντιπαράθεσης και της χρήσης ύπουλων μέσων (συκοφαντία). Κανένας από τους αντίζηλους δάσκαλους ρητορικής δεν κατηγόρησε τον Λιβάνιο ότι ήταν Εθνικός. Άλλωστε αυτός ο οποίος κατηγόρησε τον Λιβάνιο ότι κέρδιζε τους ρητορικούς αγώνες με τη βοήθεια μαγείας ήταν ένας Εθνικός ρήτορας, ο Βημάρχιος (Λιβάνιου, Λόγος περί της εαυτού τύχης, 39), ο οποίος δεν άντεχε το γεγονός ότι ο Λιβάνιος είχε περισσότερους μαθητές από τον ίδιο και ήταν δημοφιλέστερος στην Κωνσταντινούπολη. «Ο ίδιος [ο Βημάρχιος] πρόσφερε θυσίες στους θεούς (…) τριγυρνώντας διηγείτο [ο Βημάρχιος] πομπωδώς ότι νικήθηκε [από τον Λιβάνιο] από μαγεία· διότι έλεγε ότι συσχετιζόμουν με έναν άνδρα που έλεγχε τα άστρα», γράφει ο Λιβάνιος (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 39 και 43).

Δηλαδή ένας Εθνικός ρήτορας, ο Βημάρχιος, προκάλεσε τη δίωξη ενός άλλου Εθνικού ομότεχνού του, του Λιβάνιου. Δεν προκάλεσε καμία θρησκευτική αντιπαλότητα Χριστιανών προς τον Λιβάνιο την εκδίωξή του από την Κωνσταντινούπολη. Ήταν δίωξη Εθνικού από Εθνικό!!! Αυτό και μόνο αρκεί για να κατανοήσουμε ότι είναι λανθασμένη ερμηνεία η μετατροπή τοτινών προσωπικών αντιζηλιών σε δήθεν «αποδείξεις διωγμών κατά Εθνικών».

Κι ο Γίββων γράφει ότι «η ζήλεια των αντιπάλων του [δάσκαλων ρητορικής] που τον κυνηγούσαν απ’ την μια πόλη στην άλλη, επιβεβαιώνει την ανώτερη αξία του».

Άλλο πράγμα η «μαγεία» και άλλο η λατρεία των θεών (και συνεπώς οι κατηγορίες για το ένα δεν συνεπάγονται κατηγορία για το άλλο).

Ο Λιβάνιος έμεινε πέντε χρόνια διδάσκοντας στην Νικομήδεια, τα οποία ο ίδιος θεωρούσε – σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του – ως τα καλύτερα χρόνια· εκεί ίδρυσε ρητορική σχολή. Το 349 όμως, ο Κωνστάντιος τον ξανακάλεσε στην Κωνσταντινούπολη δίνοντάς του κάποιο αξίωμα (άραγε τι «διωγμός» ήταν αυτός;). Ο Λιβάνιος δέχτηκε, αλλά το 354 προτίμησε να πάει στην Αντιόχεια, όπου και διορίστηκε δημόσιος δάσκαλος.

Όσο για τον, σύμφωνα με τον Ρασσιά, «μέγα διωγμό κατά των Εθνικών στην Κωνσταντινούπολη», κατά τον οποίο εκδιώχθηκε ο Λιβάνιος, ο Λιβάνιος αναφέρεται αόριστα σε μια «αναταραχή του δήμου, κατά την διάρκεια της οποίας ο ανθύπατος γλυτώνει τραυματισμένος και βρίσκει προστασία στα τείχη των Περίνθιων» (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 44 κ.ε.).

Καμία αναφορά ή υπόνοια από τον Λιβάνιο για θρησκευτική δίωξη δεν γίνεται. Κι όμως, αυτό για τον Ρασσσιά και τους ομοίους του, είναι... διωγμός των Εθνικών!

Δείτε με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε όταν μιλάμε για Νεοπαγανιστές! Διαστροφείς της ιστορίας, συκοφάντες και παραχαράκτες μέχρις αηδίας. Όμοιοι με τους "θεούς" τους!

Έρευνα Γιάννης Τ. Διαμόρφωση σε άρθρο Γ. Κ.

Περισσότερα για το παραμύθι του δήθεν διωγμού του Λιβανίου