Το νέο όνομα

Όμως το 1925 ο Ρόδερφορδ άρχισε να προβάλει το όνομα «Ιεχωβά» (Σκ. 1954, σ. 174). Αλλά ταυτόχρονα υπογράμμιζε πως ο Θεός αποκαλύπτεται και με άλλα ονόματα· Θεός, σε σχέση με το δημιουργικό έργο, Παντοκράτωρ, με την έννοια πως μπορεί να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις του, Ιεχωβά, που δηλώνει τους σκοπούς για το λαό Του, Ύψιστος, που δηλώνει πως είναι Υπέρτατος Άρχων, Κύριος των Δυνάμεων, που σημαίνει παντοδύναμος Θεός τού πολέμου (Καταλλαγή, 1928, σ. 110 - 112. Προφητεία, 1929, σ. 336, Διάλογος, σ. 84, ντ. 4). Την εποχή εκείνη ο Ρόδερφορδ διακήρυττε πως ο Θεός αποκαλύφθηκε στην Καινή Διαθήκη με το όνομα «Πατέρας» (Προφητεία, σ. 336).

Όμως το 1934, με την έκδοση τού βιβλίου Jehova η εταιρεία αλλάζει το σχέδιο τού Θεού, το οποίο κήρυττε μέχρι τότε. Το σχέδιο τού Θεού, λέγει τώρα, δεν είναι η σωτηρία τού κόσμου, αλλά η δικαίωση τού ονόματος τον Θεού· όλα τα άλλα ζητήματα γίνονται πλέον δευτερεύοντα (Ιεχωβά, γερμ., σ. 127).

Τώρα δηλώνει πως το αποκλειστικό όνομα ιού Θεού είναι «Ιεχωβά» (Το θείο όνομα, σ. 21). Εκείνο που έχει τώρα σημασία δεν είναι η σωτηρία τού ανθρώπου από τον Θεό, αλλά η σωτηρία τού Θεού από τους ανθρώπους· η «δικαίωσις τού ονόματος τού Θεού»! Τώρα οι οπαδοί της εταιρείας καλούνται σ' ένα ειδικό έργο, που αποτελεί γι’ αυτούς ιδιαίτερο γνώρισμα, στο έργο «μαρτυρίας» για το όνομα «Ιεχωβά» (Ιεχωβά, γερμ., σ. 242). «Το όνομα τού Ιεχωβά είναι ανώτερο· η σωτηρία μας είναι παρεμπίπτουσα κι εξηρτημένη από τη διεκδίκηση του» (Σκ. 1954, σ. 98).

Ολόκληρο το «Θείο Σχέδιο των Αιώνων» τού Καρόλου Ρώσσελ αναποδογυρίζεται. Ο «ευαγγελικός αιών» δεν έχει πλέον ως στόχο τον «θερισμό των Αγίων», αλλά τη δικαίωση τού ονόματος τού Θεού· αυτή είναι τώρα η «μεγάλη αλήθεια», που πρέπει να εγκολπωθεί «κάθε πιστός ερευνητής τού λόγου τού Θεού ως την σπουδαιοτέρα. Όλα τα άλλα πράγματα είναι υποταγμένα στη δικαίωση τού ονόματος τού Ιεχωβά και βρίσκονται σε δεύτερη θέση» (Ιεχωβά, σ. 127).

Μ' αυτή την αλλαγή οι οπαδοί της εταιρείας είχαν ένα «έργο» να κάνουν και το έκαναν με τη διάδοση των έντυπων της εταιρείας από σπίτι σε σπίτι. Η «λατρεία» τού Θεού ταυτίζεται τώρα με το «έργο» για τη γνωστοποίηση και τη «δικαίωση» τού ονόματος τού «Ιεχωβά», δηλαδή με την αγοροπωλησία των εντύπων της εταιρείας!

Συμπερασματικά αναφέρουμε και πάλι ότι, το να υποστηρίζει σήμερα (1993) η εταιρεία ότι «η τωρινή κατανόηση των βιβλικών αληθειών και οι δραστηριότητές τους (των «μαρτύρων τού Ιεχωβά») ανάγονται στη δεκαετία τού 1970 και στο έργο τού Κ. Τ. Ρώσσελ» (Διαγγελείς, σ. 42) αποτελεί καθαρή απάτη!

«Μάρτυρες τού Ιεχωβά»

Το νέο «σχέδιο» δεν ανταποκρινόταν πλέον στο όνομα «Σπουδασταί της Γραφής», γι’ αυτό ο Ρόδερφορδ φρόντισε να αλλάξει και το όνομα των οπαδών του.

Ο Κάρολος Ρώσσελ διακήρυττε πως σύμφωνα με το Πράξεις ιε΄ 14 «ο κύριος σκοπός του ευαγγελίου κατά τον παρόντα αιώνα είναι να λάβη εκ των εθνών λαόν δια το όνομα τού Χριστού — την νικώσαν Εκκλησίαν» (ΓΜ [Γραφικές Μελέτες], Α', σ. 100). Αυτός ο νέος λαός, η Εκκλησία, αναγνωρίζει μόνο το όνομα «Χριστιανός», που σημαίνει πως «δεν έχομεν άλλην κεφαλήν, ει μη τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, και ότι δεν αναγνωρίζομεν ουδεμίαν άλλην οργάνωσιν πλην εκείνης την οποίαν Ούτος ωργάνωσεν την μίαν Εκκλησίαν τού Ζώντος Θεού, την Εκκλησίαν ή το Σώμα του Χριστού» (ΓΜ, ΣΤ', σ. 67). Όποιος δέχεται «πάσας τας θεμελειώδεις διδασκαλίας των Γραφών» ονομάζεται Χριστιανός και δεν πρέπει να υιοθετεί κανένα άλλο όνομα, έλεγε ο Ρώσσελ (Σκ. 1916, σ. 211-212).

Αυτός ο «νέος λαός» εξεικονίζεται με την «τάξη Ηλία», που επρόκειτο να χωρισθεί με «ανεμοστρόβιλο» από τις «μωρές παρθένους», την «τάξη Ελισαιέ», που θα περάσει μέσα από τη «μεγάλη θλίψι». Αυτό σημαίνει την «αρπαγή» της Εκκλησίας (ΓΜ, Β΄, σ. 303).

Ο Ρόδερφορδ αντέστρεψε τα πράγματα. Διακήρυξε πως εδώ δεν πρόκειται για δύο τάξεις, αλλά για μία. Μόνο που ο Ελισαιέ εξεικονίζει την τάξη της Εκκλησίας με ειδικό «έργο» και μάλιστα σε ανώτερη πνευματική κατάσταση, γιατί λαμβάνει «διπλασία μερίδα τού πνεύματος του Κυρίου!» (Προφητεία, σσ. 213), όχι την τάξη των «μωρών παρθένων», όπως έλεγε ο Ρώσσελ!

Το 1929 ο Ρόδερφορδ κάνει χρήση τού Ησαΐας ΜΓ' 10 και το συνδέει με την «τάξη Ηλία», δηλαδή με τους «κεχρισμένους»· γι’ αυτούς είπε ο Θεός, «σεις είσθε μάρτυρες μου»! (Ζωή, σ. 297, Προφητεία, σ. 217). Με αυτή την αφετηρία αρχίζει και η αλλαγή της έννοιας τού Πράξεις ιε: 14, που κυριαρχεί στην εταιρεία μέχρι σήμερα.

Ο νέος λαός δεν είναι πλέον «δια το όνομα τού Χριστού», όπως διακήρυττε ο Ρώσσελ, αλλά «δια το όνομα τού Ιεχωβά» (Η αλήθεια που οδηγεί στην αιώνια ζωή σ. 18. Σχέδια ομιλιών, σ. 32. Γραφικά θέματα για συζήτηση, σ. 36).

Η αλλαγή τού ονόματος των οπαδών της «Σκοπιάς» έγινε στη συνέλευση τού 1931. Η εταιρεία παρουσιάζει ως εξής τα γεγονότα:

«Ο αδελφός Ρόδερφορδ», στη διάρκεια της προετοιμασίας για τη συνέλευση, «ξύπνησε μια νύχτα και σκέφθηκε: τέλος πάντων, γιατί οργανώνω διεθνή συνέλευση, αφού δεν έχω να παρουσιάσω καμία ιδιαίτερη ομιλία ή είδηση; Γιατί να τους φέρω όλους εδώ; Άρχισε, τότε να σκέπτεται και ήλθε στο νου του το Ησαΐας μγ'. Σηκώθηκε στις 2 τη νύχτα και σημείωσε στο γραφείο του μια διευθέτηση σχετικά με τη διάλεξη που έδωσε αργότερα για τη βασιλεία, για την ελπίδα τού κόσμου και για το νέο όνομα» (Βιβλίο Έτους 1975, γερμ., σ. 150).

Ποια ήταν η αντίδραση των οπαδών της εταιρείας, όταν άκουσαν πως στο εξής πρέπει ν' αλλάξουν το όνομα τους; «Με χαρωπή προθυμία έγινε δεκτό αυτό το νέο όνομα σε όλο τον κόσμο»!! (Σκ. 1956, σ. 79).

Σύμφωνα με τη νέα αντίληψη, οι οπαδοί της εταιρείας, που τώρα ονομάζονται «μάρτυρες τού Ιεχωβά», «έχουν το όνομα τού Θεού τού Ιησού Χριστού γραμμένο επάνω τους, το οποίον είναι Ιεχωβά… Είναι ένας λαός που ελήφθη όχι από το όνομα τού Χριστού, αλλά για το όνομα τού Πατρός του Ιεχωβά» (Σκ. 1962, σ. 141).

Το όνομα Χριστιανός δεν είναι πλέον καύχημα για την εταιρεία, αλλά ντροπή. Αργότερα η «Σκοπιά» θα σημειώσει με έμφαση πως το όνομα «Χριστιανός» έγινε «δυσώδες» και γι’ αυτό οι οπαδοί της το θεωρούν προσβλητικό και δεν δέχονται να το φέρουν (Σκ. 1962, σ. 143). O «Χριστιανικός κόσμος», έγραφε το 1926 η εταιρεία, επέφερε «το πιο μεγάλο όνειδος στο όνομα τού Υιού, τού Ιησού Χριστού. Τούτο το γεγονός καθ' εαυτό είναι αρκετό για να κάμη τους αληθινούς, αφιερωμένους Χριστιανούς να θέλουν να διαφοροποιήσουν τον εαυτό τους από τους κατ' όνομα Χριστιανούς. Πώς; Με το όνομα τού Πατρός τού Χριστού» (Σκ. 1962, σ. 143).

Όμως με την επίκληση τού Πράξεις ιε΄ 14 ο Ρόδερφορδ περιορίζει τον αριθμό των «μαρτύρων τού Ιεχωβά» στους 144.000 «κεχρισμένους» και δεν διστάζει να το ομολογήσει: «Κανένας δεν είναι Χριστιανός, όποιος δεν εχρίσθη από τον Ιεχωβά» (Σκ. Γερμ. 1931, σ. 232). Ο «πολύς όχλος», που κατά την αντίληψη τού Ρόδερφορδ δεν ανήκει στον «λαόν επί τω ονόματι αυτού» (Πραξ. ιε΄ 14), δεν δικαιούται να ονομάζεται «αληθινός Χριστιανός»!