• 1. Ποιο είναι το θέμα που θ’ ασχοληθούμε

• 2. Οικοδόμηση εμπιστοσύνης στη Σκοπιά

• 3. Ο ρόλος της συναναστροφής στη διαμόρφωση της σκέψης

• 4. Ο πρώτος ζήλος

Αυτή είναι μια ερώτηση, με την οποία διάφοροι Χριστιανοί αναρωτιούνται πολύ συχνά, βλέποντας τον κατευθυνόμενο τρόπο που ενεργεί και σκέπτεται ένας Μάρτυρας της Σκοπιάς. Στο ερώτημα αυτό λοιπόν, θα γίνει μια προσπάθεια να δοθεί απάντηση, από έναν άνθρωπο που υπήρξε Μάρτυρας της Σκοπιάς, και που σήμερα είναι Χριστιανός. Γιατί, ποιοι θα ήταν καταλληλότεροι γι’ αυτή την απάντηση, από κάποιους ανθρώπους, που βίωσαν αυτή την κατευθυνόμενη σκέψη, και στη συνέχεια την εντόπισαν και τη διόρθωσαν;

1. Ποιο είναι το θέμα που θ’ ασχοληθούμε

Στο άρθρο αυτό, θα παρακολουθήσουμε κάτι πολύ περισσότερο από μια «στατική» εικόνα, του «τι συμβαίνει στο μυαλό ενός Μάρτυρα». Γιατί δεν μιλάμε για κάτι «στατικό» πάντοτε, αλλά συχνότερα μιλάμε για μια εξελισσόμενη διαδικασία, προς διάφορες καταστάσεις και προορισμούς. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε όλοι οι άνθρωποι με τις τόσες διαφορετικές προσωπικότητες και βιώματα, να σκέφτονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο διαρκώς. Ούτε θα μπορούσε κάποιος να παραμένει πάντα στατικός και απαθής, όταν οι συνθήκες της ζωής του αλλάζουν.

Στην πραγματικότητα, η απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε, δεν είναι καθόλου απλή. Και η προσπάθεια απάντησή της, θα αποκαλύψει στον «αμύητο», ένα ολόκληρο πρόγραμμα «ελέγχου της σκέψης», που εκπονείται με συστηματικό και μεθοδικό τρόπο, εναντίον εκατομμυρίων ανθρώπων, που έχουν εμπιστευθεί τη σωτηρία τους και την πίστη τους στην οργάνωση της Σκοπιάς.

Στην προσπάθειά μας για απάντηση σε αυτό το θέμα, πρέπει να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, και να παρακολουθήσουμε το πώς ενεργεί αυτό το πρόγραμμα ελέγχου της σκέψης, σε διάφορες διακριτές και καλά καθορισμένες ομάδες, εντός της οργάνωσης της Σκοπιάς, ή στα πρόθυρα έξω απ’ αυτήν. Πρέπει να δούμε πώς κάποιος αιχμαλωτίζεται, πώς σκέφτεται αρχικά, πώς εξελίσσεται η σκέψη του εκεί, τι «δικλείδες ασφαλείας» τοποθετεί η Σκοπιά μέσα στο μυαλό του, και πώς διαμορφώνεται η σκέψη αυτή, κάθε φορά που περνάει μια τέτοια δικλείδα, ώσπου να μπει σε μια νέα κατάσταση ισορροπίας.

Θα δούμε τις παγίδες, τους κινδύνους, τα ψυχολογικά προβλήματα και αδιέξοδα, και τις αιτίες που διαμορφώνουν τη ζωή και τη σκέψη ενός Μάρτυρα του Ιεχωβά.

Πρόκειται για ένα άρθρο, που λόγω της ευρύτητάς του, ίσως θα έπρεπε κάποτε να αναλυθεί σε βιβλίο ολόκληρο, αλλά λόγω του εξειδικευμένου ενδιαφέροντος ενός τέτοιου θέματος, θα καταβληθεί προσπάθεια, να περιορισθούν τα βιώματα μιας ζωής, σε μια μικρή περίληψη!

2. Οικοδόμηση εμπιστοσύνης στη Σκοπιά

Πολλά διαδίδονται ενάντια στην οργάνωση της Σκοπιάς. Όμως τα πιο διαδεδομένα απ’ αυτά, είναι συνήθως ψευδή! Και μόνο λίγοι γνωρίζουν, (προς το παρόν), αληθινά καταδικαστέα προβλήματα της οργάνωσης αυτής.

Όταν λοιπόν κάποιος άνθρωπος, που έχει ακούσει μύρια ψεύδη ενάντια στη Σκοπιά, έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με ανθρώπους αυτής της οργάνωσης, αντί για «διαβόλους με κέρατα» που τους παρουσιάζει η «λαϊκή φαντασία», συχνότατα διαπιστώνει ότι έχει μπροστά του ανθρώπους με καλοσύνη, με ευγένεια και με πίστη. Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί είναι μεροκαματιάρηδες, που ΔΕΝ πληρώνονται, που ΔΕΝ βεβηλώνουν τα σεβάσματα των άλλων, που ΔΕΝ δίνουν δικαιώματα μομφής εναντίον τους. Έτσι ο άνθρωπος αυτός, αναγκάζεται να επανεξετάσει τις προκαταλήψεις του απέναντί τους.

Μια φιλική σχέση, μια επαγγελματική συνεργασία, μια εποικοδομητική συζήτηση, είναι συνήθως η αιτία, που κάποιος θα αναρωτηθεί: «Μήπως όλα όσα μου έλεγαν για τους ανθρώπους αυτούς είναι ψεύδη;»

Η εξοικείωση μαζί τους, σύντομα οδηγεί κάποιους ανθρώπους να τους ρωτήσουν ευθέως, για τα όσα ακούνε εναντίον τους. Και φυσικά, συχνά τα πράγματα εμφανίζονται πολύ διαφορετικά, από τις κακόβουλες κατηγορίες ενάντια στους Μάρτυρες της Σκοπιάς.

Βεβαίως, υπάρχουν ανάμεσά τους και κακά παραδείγματα, (όχι λίγα), τα οποία όμως είναι αρκετά σπάνια αν τα δούμε συγκριτικά με τα καλά παραδείγματα ανάμεσά τους, έτσι ώστε κάποιος να αποδίδει το όποιο κακό, σε πρόσωπα, και όχι φυσικά στη θρησκεία τους. Γιατί πώς μπορείς να κατηγορήσεις μια θρησκεία, για τα μέλη της εκείνα που αμαρτάνουν, επειδή παραβαίνουν τις σωστές αρχές της;

Μάλιστα, οι Μάρτυρες της Σκοπιάς, συχνότατα λένε στους ενδιαφερομένους, ότι «αν κάποιος συλληφθεί να αμαρτάνει, διώχνεται από την καθαρή οργάνωση του Ιεχωβά, έτσι ώστε να μένει καθαρό το πνεύμα της εκκλησίας». Και σπεύδουν να του πουν ότι «αντίθετα, στις άλλες θρησκείες, γίνεται ανεκτή η αμαρτία, και αυτό είναι που κάνει τον Θεό να έχει απορρίψει τις θρησκείες αυτές».

Βεβαίως, ένας πιστός Χριστιανός που τα ακούει αυτά, γνωρίζει ότι σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των Μαρτύρων, υπάρχουν και άλλες θρησκείες που ενεργούν με τον τρόπο της «αποκοπής» από την ομάδα, αυτών που αμαρτάνουν. Γνωρίζει επίσης από την παραβολή του Κυρίου, ότι «ο σίτος και τα ζιζάνια συναυξάνουν» ΜΕΣΑ στη βασιλεία του Θεού, και ότι δεν είναι δυνατόν να κρίνεται μια θρησκεία από το τι κάνει ο ένας και ο άλλος από τα μέλη της, ούτε καν από τα ποσοστά των αδικοπραγούντων. Αλλά μια θρησκεία κρίνεται από το δόγμα της, ενώ η αμαρτία είναι κριτήριο ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, και όχι για ομάδες. Ένας αστήρικτος όμως, που δεν ασχολήθηκε ποτέ στη ζωή του για την πίστη της Εκκλησίας, αυτά δεν τα γνωρίζει, και ποτέ δεν τα έχει σκεφθεί. Και σιγά – σιγά, αρχίζει να συμφωνεί με τον Μάρτυρα, για την δήθεν καθαρότητα της θρησκείας τους, και για την δήθεν ακαθαρσία όλων των άλλων. Και εδώ αρχίζουν οι πρώτες στρεβλώσεις της σκέψης του:

Αρχίζει να κατακρίνει τους άλλους, και να θαυμάζει τους Μάρτυρες της Σκοπιάς για «την καθαρή τους οργάνωση». Ενώ ήδη η οργάνωση τον έχει βάλει σε έναν φαρισαϊκό τρόπο σκέψης, που κατακρίνει τους συνανθρώπους του, αυτός δεν το αντιλαμβάνεται, και νομίζει ότι έχει αρχίσει να σκέφτεται καθαρότερα. Ενώ έχει «ξεχάσει» τα κακά παραδείγματα Μαρτύρων που ξέρει, κατηγορώντας τους ίδιους, ως «ανάξιους Μάρτυρες», την ίδια στιγμή, λογαριάζοντας με δύο μέτρα και δύο σταθμά, κατηγορεί όλες τις άλλες θρησκείες, για προσωπικά αμαρτήματα των μελών τους!

Παράλληλα, λαμβάνει και δογματικές εισηγήσεις από τους Μάρτυρες φίλους του. Και άσχετος όπως είναι με τα Χριστιανικά δόγματα, αρχίζει να νιώθει «μαθητής» των ανθρώπων αυτών. Δεν έχει μέτρο σύγκρισης για να συγκρίνει τα δόγματά τους, με τα δόγματα της Χριστιανικής Εκκλησίας. Γιατί στη ζωή του δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να τα γνωρίσει. Και έτσι «άοπλος» καθώς είναι, αρχίζει να αποδέχεται το ένα μετά το άλλο, τα δόγματα που του διδάσκουν οι φίλοι του οπαδοί της Σκοπιάς. Μέσα στην ανοιχτή και ανυποψίαστη πλέον σκέψη του, αρχίζουν να εισχωρούν πονηρές και αντιφατικές δηλώσεις, που γίνονται η βάση, για την μετέπειτα διαμόρφωση της σκέψης του, στα «καλούπια» της οργάνωσης.

Ανάμεσα στα δόγματα της Σκοπιάς που διδάσκεται, εισχωρούν χωρίς να το καταλάβει, και ψευδείς πληροφορίες, για το τι δήθεν πιστεύουν οι άλλες θρησκείες. Είναι μέσα στο πρόγραμμα, να παρουσιάζεται στον άνθρωπο μια ψευδής και απωθητική εικόνα για κάποια ζητήματα, και μετά να γίνεται σύγκριση αυτών των θεμάτων, με την δήθεν «σωστή» θεώρηση της Σκοπιάς για τα ίδια ζητήματα. Για παράδειγμα, από τα πρώτα που θα του πουν, είναι η αντιπαράθεση της «κόλασης με τα καζάνια» στην οποία δήθεν πιστεύουν οι Χριστιανοί, σε αντίθεση με την θνητότητα της ψυχής, στην οποία πιστεύει η Σκοπιά. Φυσικά ο άνθρωπος δεν έχει τη γνώση, να αντιτάξει, ότι η Εκκλησία δεν πιστεύει σε τέτοιου είδους κόλαση και καζάνια, αλλά ότι για τους Χριστιανούς κόλαση και παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού.

Στο διάστημα που ο άνθρωπος μένει στο στάδιο του «ενδιαφερόμενου»,  στη σκέψη του διεισδύουν χιλιάδες τέτοια ζητήματα, στα οποία η Σκοπιά του παρουσιάζει μια διαστρεβλωμένη εικόνα για το τι δήθεν πιστεύουν οι άλλοι, ώστε εύκολα να του το ανατρέψει στη συνέχεια, και να τον κάνει να αποδεχθεί τα δικά της δόγματα.

Στο σημείο αυτό, ο άνθρωπος, ήδη έχει περάσει στην αντίπερα όχθη. Εκεί που δεχόταν και πίστευε διάφορες κακοήθειες και ψεύδη, που του έλεγαν ορισμένοι «καλοθελητές» εναντίον της Σκοπιάς, πλέον έχει καταπιεί όλες τις κακοήθειες και τα ψεύδη, που του έχει πει η Σκοπιά εναντίον των άλλων θρησκειών! Και αν δεν βρεθεί κάποιος να τον προλάβει, αυτές οι «διανοητικές νάρκες» θα γίνουν το υπόβαθρο εκείνο, στο οποίο θα οικοδομήσει τη μελλοντική του διαστρεβλωμένη και άβουλη σκέψη, που θα κατευθύνεται από την οργάνωση της Σκοπιάς.

3. Ο ρόλος της συναναστροφής στη διαμόρφωση της σκέψης

Βεβαίως δεν αρκεί μια «ιδεολογική» διαμόρφωση της σκέψης, για να γίνει κάποιος κατευθυνόμενο οπαδός. Πρέπει να ΝΙΩΣΕΙ ότι προσχωρεί στην οργάνωση. Και αυτό δεν το νιώθει, όσο βρίσκεται στο στάδιο του ενδιαφερόμενου.

Στο στάδιο αυτό, ενώ αυτός απολαμβάνει την συντροφιά των Μαρτύρων της Σκοπιάς, οι οποίοι αποτελούν πλέον σημαντικό κομμάτι της ζωής του, και ενώ νιώθει την αγάπη τους προς αυτόν, παράλληλα ξέρει καλά, ότι δεν ανήκει σε αυτούς. Συγκρίνει τις προσεγμένες ηθικά συναναστροφές τους, με τις απρόσεκτες και συχνά βλάσφημες παρέες του, με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τον Θεό, ή που τον ομολογούν απλώς με τα λόγια, και όχι με συνεπή Χριστιανική πορεία. Και βλέπει ότι αυτές οι συντροφιές του αρμόζουν.

Αυτός έχει ήδη αρχίσει να τους αποκαλεί «αδελφούς», ενώ αυτοί δεν τον αποκαλούν έτσι. Αυτή την διαφορά την καταλαβαίνει καλά. Του έχουν πει πολλές φορές, ότι όποιος δεν ανήκει σε αυτή την οργάνωση, αναμένει μόνο τον θάνατό του από το χέρι του Θεού στον Αρμαγεδώνα. Ξέρει ότι γι’ αυτούς είναι ξεγραμμένος, και ελπίζει ότι ο Θεός αν έρθει για να καταστρέψει τους μη Μάρτυρες, ίσως αυτόν θα τον θεωρήσει «σε πορεία», και θα τον λυπηθεί. Γι’ αυτό και διατηρεί την συχνή σχέση του μαζί τους.

Θέλει να γίνει και αυτός μέλος τους, όμως αρχικά κάποιες κρυφές ή φανερές αμαρτίες δεν τον αφήνουν. Νιώθει πολύ «λίγος» για μια τόσο «καθαρή οργάνωση». Νιώθει τους Μάρτυρες της Σκοπιάς ανώτερούς του, και τον εαυτό του άξιο καταστροφής, μαζί με τους «κακούς κοσμικούς» που τόσο φαρισαϊκά κατακρίνει, όπως τον έμαθε η Σκοπιά.

Αυτή είναι μια πορεία, που αν δεν τον διατηρήσει σε μια θέση «αιώνιου ενδιαφερόμενου», λόγω της «αναξιότητάς του» να γίνει Μάρτυρας, σύντομα θα τον οδηγήσει να ζητήσει να βαπτισθεί, για να γίνει μέλος της Σκοπιάς. Διαφορετικά, αν δεν βαπτισθεί, και αν δεν βρεθεί κάποιος να του δείξει σωστά τη Χριστιανική οδό της αληθείας, θα είναι σε όλη του τη ζωή, ένας «ενδιαφερόμενος», που θα πιστεύει όσα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά θα περιμένει να πεθάνει από το χέρι του Θεού.

Είναι πλέον στο σημείο εκείνο, που ΘΕΛΕΙ να γίνει Μάρτυς του Ιεχωβά, αυτή την επιθυμία δεν μπορεί να του την αλλάξει καμία λογική αντίρρηση, και καμία λογική ανάλυση. Γνωρίζει ακόμα πολύ λίγα για τα δόγματα των Μαρτύρων, και σχεδόν τίποτα (ή διαστρεβλωμένα πράγματα) για τα δόγματα όλων των άλλων θρησκειών, αλλά νιώθει ότι ξέρει αρκετά. Αν δεν κάνει τον κύκλο του, δεν είναι δυνατόν να σκεφθεί ξανά με τρόπο ανεξάρτητο. Έχει υποδουλώσει ήδη εκούσια, τη σκέψη του στην επιθυμία του, να ενταχθεί σε αυτό τον «φιλικό κύκλο ασφάλειας» που τόσο του αρέσει. Νιώθει στο στοιχείο του.

4. Ο πρώτος ζήλος

Κάποτε λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός, σε ένα «διάλειμμα» καθαρότητας της ζωής του, αποφασίζει να βαπτισθεί, και βαπτίζεται.

Επιτέλους! Νιώθει ασφαλής! Τώρα ξέρει ότι δεν κινδυνεύει από το χέρι του Θεού! Νιώθει μέλος του «λαού του Θεού», και κάτοχος της «αληθείας». Ανήκει στην ελίτ εκείνη της ανθρωπότητας, που κατέχει μεταξύ όλων  των ανθρώπων, την αλήθεια. Ανήκει σε αυτούς που «θα κληρονομήσουν τη γη», όταν όλοι οι άλλοι θα έχουν εκτελεσθεί από το χέρι του Θεού.

Μα νιώθει παράλληλα και την υποχρέωση να βοηθήσει και άλλους, να σωθούν από τον Αρμαγεδώνα, γινόμενοι και αυτοί Μάρτυρες! Γιατί τα πάντα στη διδασκαλία της Σκοπιάς, τον ωθούν προς αυτή την υποχρέωση.

Στο σημείο αυτό, βρίσκεται και κάποιος που μεγάλωσε σαν παιδί στην οργάνωση της Σκοπιάς, που διδάχθηκε τα δόγματά της (και τις διαστρεβλώσεις της εναντίον των άλλων) από μικρό παιδί. Εάν ο άνθρωπος αυτός έχει έφεση στη θρησκεία, δεν αργεί η ώρα, που και αυτός σε κάποιο «διάλειμμα» καθαρότητας της ζωής του, βαπτίζεται στη Σκοπιά, και επιδίδεται στη «βοήθεια» των άλλων, μέσω του κηρύγματος.

Είναι η εποχή του πρώτου ζήλου!

Τίποτα δεν σκιάζει την ειρήνη του. Νιώθει πλήρης.

Βιώνει την κάθε μέρα ως την πιθανή ημέρα τού τέλους τού κόσμου, και νιώθει έτοιμος. Τις αντιδράσεις και την απαξίωση στο κήρυγμά του, τα βιώνει ως "διωγμό" τής πίστης του, και ενδόμυχα επιθυμεί αν γινόταν, να ερχόταν το τέλος τη στιγμή εκείνη, για να δουν οι αντίπαλοί του το δίκιο του!

Στη σκέψη του πλέον μπαίνουν στόχοι. Στόχοι που τους θεωρεί "στόχους ζωής". Και οι στόχοι αυτοί, ταυτίζονται με όλο και περισσότερα "προνόμια" υπηρεσίας τής Σκοπιάς. Να γίνει "Σκαπανέας", (δηλαδή να αποκτήσει έναν τιμητικό γι' αυτόν τίτλο, ενός ανθρώπου που δαπανάει πολλές ώρες από την καθημερινότητά του για υπηρεσία τού Θεού, όπως νομίζει), ή να του δοθούν κάποιες υπευθυνότητες στην τοπική συνάθροιση τής Σκοπιάς, ή να ξεκινήσει από τον πρώτο διοικητικό βαθμό τής οργάνωσης, ως "Διακονικός Υπηρέτης" (sic εδώ πρόκειται για πλεονασμό, καθώς διάκονος σημαίνει υπηρέτης).

Για να αναλάβει όμως τέτοιες υπηρεσίες, όπως επιθυμεί, θα πρέπει πρώτα να εμπνεύσει εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του από την τοπική ηγεσία, και να έχει μία καλή μαρτυρία για το πρόσωπό του, από τους ομοπίστους του. Πρέπει να γίνει υπόδειγμα, και να θεωρηθεί "πνευματικός αδελφός".

"Πνευματικό αδελφό" οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, (σε αντίθεση με τη χριστιανική έννοια τού όρου), χαρακτηρίζουν είτε φανερά, είτε ενδόμυχα, οποιονδήποτε ομόπιστό τους, που συγκεντρώνει κάποια χαρακτηριστικά, που τα θεωρούν "προτερήματα". Πρέπει ο άνθρωπος αυτός να είναι ευγενής, σοβαρός, ακατηγόρητος, να μη χάνει συναθροίσεις, να πρωτοστατεί στο έργο κηρύγματος, να κάνει ωραίες ομιλίες, να γνωρίζει καλά τα δόγματα τής Σκοπιάς, να μιλάει με ζήλο και ενθουσιασμό για την οργάνωση, να είναι πρόθυμος σε κάθε τοπική (και όχι μόνο) εξόρμηση, και να δείχνει ενδιαφέρον για βοήθεια τών άλλων, σε ζητήματα πίστης κυρίως. Από το μυαλό τους δεν περνάει καν η σκέψη, ότι η λέξη: "πνευματικός", σημαίνει τον άνθρωπο που κινείται από το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα, σε μια ζωντανή σχέση με τον Ίδιο τον Θεό, και όχι μέσω τρίτων.

Αν ο άνθρωπος αυτός έχει όντως αυτές τις ικανότητες, τότε σύντομα τού δίνεται το "προνόμιο" τής Διακονίας στην τοπική κοινότητα. Αν όχι για όσο καιρό διαρκεί ο ζήλος του, παραμένει ένας "μνηστήρας" προνομίων, συχνά νιώθοντας μία πικρία, που δεν έχει ακόμα αναγνωρισθεί ο ζήλος του για προσφορά στην οργάνωση τού Θεού.

Στην πρώτη αυτή περίοδο μελετάει με ενθουσιασμό και πολλή ανυπομονησία, οτιδήποτε τού δίνει η οργάνωση. Το μελετάει σαν λόγο Θεού, σίγουρος ότι λαμβάνει από τον Ίδιο τον Θεό, μέσω τού "αγωγού" Του, την "εν καιρώ τροφή", την οποία ταυτίζει αυθαίρετα με τη γνώση.

Όσο περισσότερα μελετάει και μαθαίνει, και όσο διαπιστώνει ότι στις συζητήσεις με ανθρώπους άσχετους γύρω του, κερδίζει τις εντυπώσεις, τόσο ο εγωισμός του φουσκώνει. Νομίζει ότι προοδεύει και ανεβαίνει σε όλο και υψηλότερα επίπεδα "πνευματικότητας", έστω και αν δεν έχει ποτέ ακούσει το Άγιο Πνεύμα να λαλεί μέσα του: "Αβά ο Πατήρ". Αυτό και πλήθος άλλων εδαφίων, είτε δεν τα έχει ανακαλύψει ακόμα, είτε τα προσπερνάει, θεωρώντας ότι μιλάνε για άλλους: είτε για την Εκκλησία τού Πρώτου αιώνα, είτε για τους 144.000, που υποτίθεται ότι έχουν μία ειδική σχέση με τον Θεό.

Τα επίπεδα πνευματικότητάς του, τα μετράει όχι με τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος, αλλά με το πόσο καλύτερα μαθαίνει τα δόγματα τής Σκοπιάς, πόσο περισσότερα προνόμια εργασίας τού αναθέτει η οργάνωση, πόσο καλύτερες ομιλίες κάνει, πόσο περισσότερο μελετάει τα βιβλία τής Σκοπιάς, ή πόσο περισσότερο κηρύττει. Το "δελτίο έργου" που συμπληρώνει κάθε μήνα στη Σκοπιά, είναι ο "μετρητής" τής προόδου του!

Όταν συναντάει ανθρώπους που δεν αποδέχονται το κήρυγμά του, τους θεωρεί "ερίφια" άξια καταστροφής, και αν κάποιος συνομιλητής του έχει αντιρρήσεις και δεν "καταπίνει αμάσητα" όσα τού λέει, τον θεωρεί "χάσιμο χρόνου", και ή τον παρατάει, ή στέλνει σε αυτόν κάποιον άλλο, ώστε αυτός να δαπανήσει το χρόνο του, σε ανθρώπους που πείθονται εύκολα, στους "προβατοειδείς" ανθρώπους, που στη σκέψη του, είναι αυτοί που "δεν το ψάχνουν" και πολύ.

Αν κάποιος συνομιλητής του, τού λέει πράγματα στα οποία δυσκολεύεται να απαντήσει, αυτομάτως τον χαρακτηρίζει "αποστάτη", ή "μαθητή αποστατών", και εξαφανίζεται.

Δεν διανοείται, ότι θα μπορούσε κάποιος άλλος άνθρωπος, εκτός οργάνωσης, να έχει να τον διδάξει κάτι ορθότερο από την ίδια την οργάνωση. Γι' αυτό και στις συζητήσεις του, δεν προσέχει καθόλου στην πιθανότητα να έχει ο συνομιλητής του δίκιο, αλλά η όλη του προσπάθεια, είναι να βρει απαντήσεις για να πείσει τον συνομιλητή του, ακόμα και με πρόχειρες δικαιολογίες που δεν τις έμαθε από την οργάνωση, αρκεί να μην εκτεθεί ως πλανημένος.

Στη σκέψη του, είναι "πρέσβης" τής οργάνωσης τού Θεού, και κάθε αποτυχία του εκθέτει την ίδια την οργάνωση στο πρόσωπό του. Γι' αυτό πρέπει πάση θυσία να μην παραδεχθεί ούτε ένα λάθος τής δογματικής τής οργάνωσης. Και πρέπει να αποχωρήσει αμέσως από ανθρώπους, τών οποίων οι ερωτήσεις τον δυσκολεύουν, και θέτουν σε δοκιμασία τις βεβαιότητές του.

Άλλωστε, ακόμα και αν έχουν δίκιο σε κάτι, "η οργάνωση τού Θεού", στον κατάλληλο καιρό θα τού το φανερώσει. Γι' αυτό, δεν τον ενδιαφέρει αν έχουν δίκιο σε κάτι. Δεν είναι ο κατάλληλος καιρός, ούτε καν για αλήθειες, διαφορετικές από αυτές που κηρύττει η οργάνωση ως "αλήθειες". Τον ενδιαφέρει μόνο η προώθηση τού "τρέχοντος" κηρύγματος τής οργάνωσης, είτε αυτό είναι σωστό, είτε είναι λάθος, μια και η ενότητα προέχει τής αλήθειας στη σκέψη του.

Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, μέσα στο μυαλό του ο άνθρωπος αυτός, έχει ταυτίσει την έννοια: "Θεός" με την έννοια: "οργάνωση". Γι' αυτόν απόρριψη τής οργάνωσης τής Σκοπιάς, σημαίνει απόρριψη τού Θεού. Υπακοή στη Σκοπιά, σημαίνει υπακοή στον Θεό. Και αμφισβήτηση τής Σκοπιάς, σημαίνει αμφισβήτηση τού Θεού. Δεν το συνειδητοποιεί, αλλά η Σκοπιά έχει ήδη πάρει στο μυαλό του τη θέση τού Ιδίου τού Θεού!

Στην κατάσταση αυτή θα δαπανήσει ο άνθρωπος τον πρώτο καιρό. Θα αποκτάει "προνόμια" και θα δυναμώνει όλο και περισσότερο τους δεσμούς του με τους ομοπίστους του, και κυρίως θα γίνεται όλο και πιο τυφλό εργαλείο στα χέρια τής οργάνωσης.

Όμως ο πρώτος αυτός ζήλος κάποτε ξεθυμαίνει και ο άνθρωπος τής περιγραφής μας, αν έχει σώας τας φρένας του, σύντομα περνάει στην επόμενη φάση, τη φάση τής καθημερινότητας.

Αλλά αυτό είναι το θέμα τού δεύτερου μέρους τής κατάδυσής μας στη σκέψη τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά...

Ν. Μ.