Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά στη Ρουμανία, έχοντας υποστεί σκληρούς διωγμούς για πολλά χρόνια από το Κομμουνιστικό καθεστώς, προκειμένου να μείνουν σταθεροί στα τότε δόγματα τής εταιρίας Σκοπιά, ένιωσαν προδομένοι, όταν η ίδια η ηγεσία τής εταιρίας Σκοπιά, άλλαξε τα δόγματά της για τις κοσμικές εξουσίες, προκειμένου να μπορέσει να έλθει σε συμβιβασμό με τα κράτη, και να επιτύχει αναγνώριση ως θρησκεία. Έτσι, οι πιο σκληρά διωγμένοι Μάρτυρες τού Ιεχωβά τής Ρουμανίας, αρνήθηκαν τα νέα δόγματα τής Σκοπιάς, και έφτιαξαν τη δική τους οργάνωση, προσκολλημένοι σε όσα ήδη πίστευαν ως τότε, για τα οποία διώχθηκαν και βασανίσθηκαν. Και το όνομά της: "Αληθινή Πίστη τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά".

Παρ' όλες τις δοκιμασίες, τα έξοδα και τις προσπάθειες που έγιναν το 1932, στον αγώνα για τη νομιμοποίηση και αναγνώριση της πίστης των Μαρτύρων του Ιεχωβά ως νομικής οντότητας στη Ρουμανία, η προσπάθεια απέτυχε, αν και το 1933 κέρδισε κάποια αναγνώριση με το όνομα Society of Bible and Tracts M.D.I.

Υπό την πίεση των αρχών, ωστόσο, το 1937 μέσω ενός διατάγματος του Υπουργείου Εσωτερικών έγινε το κλείσιμο των ευκτήριων οίκων και «η διακοπή θρησκευτικής δραστηριότητας προσηλυτισμού», «είτε γίνεται γραπτώς με τη διάδοση φυλλαδίων, περιοδικών, κ.λπ., είτε από τα μέλη».

Δύο χρόνια αργότερα, το 1939, με απόφαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης απαγορεύθηκε ρητά η δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Ρουμανική επικράτεια, καταργώντας έτσι, την άδεια λειτουργίας που εκδόθηκε το 1933.

Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Μάρτυρες συλλαμβάνονταν και ρίχνονταν στα μπουντρούμια των φυλακών, αρνούμενοι τη στράτευση.

Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, θεωρώντας τότε, ότι οι "υπερέχουσες εξουσίες" τής προς Ρωμαίους 13ο κεφάλαιο, ήταν ο Πατέρας και ο Υιός, και όχι οι κοσμικές εξουσίες, (όπως είναι και η αβίαστη έννοια τού χωρίου εκείνου), αρνούνταν κάθε συμφωνία με πολιτικές κυβερνήσεις, όπως έκαναν και στα Κομμουνιστικά κράτη, όπως ήταν η Ρουμανία. Όμως η εταιρία Σκοπιά άλλαξε για μια φορά ακόμα δόγμα, και αποδέχθηκε ότι οι "υπερέχουσες εξουσίες" τής προς Ρωμαίους, ήταν οι κοσμικές εξουσίες. Έτσι, έκανε μια σειρά από συμβιβασμούς με τα Κομμουνιστικά κράτη, ώστε η οργάνωση να αποκτήσει νομική αναγνώριση στην επικράτειά τους, όπως δείξαμε στο σχετικό μας άρθρο.

Στο τέλος του πολέμου, το 1945, η "Πίστη των Μαρτύρων του Ιεχωβά" απέκτησε νομική αναγνώριση με απόφαση του δικαστηρίου, αρ. 58, της 11ης Ιουλίου 1945, που εμφανίζεται στο ΦΕΚ αρ. 169, της 28ης Ιουλίου 1945. (βλ. «Εγκύκλιο» της 31ης Ιουλίου 1945, Βουκουρέστι, επιμέλεια του Συνδέσμου «Μάρτυρες του Ιεχωβά» και «Τετράδια CNASAS» έτος 1, αρ. 2/2008). (μοναδικό αντίγραφο από τη Διεύθυνση Κεντρικών Αρχείων της ποινής αριθ. 58 της 11ης Ιουλίου 1945, που εκδόθηκε στις 28 Απριλίου 1990, με την οποία ιδρύθηκε ο Σύλλογος «Αληθινή Πίστη των Μαρτύρων του Ιεχωβά», που στη συνέχεια, βρέθηκε στην κατοχή του Συλλόγου).

Όμως, μετά από μια περίοδο δραστηριότητας περίπου τριών ετών, με το διάταγμα 177, από 4 Αυγούστου 1948, για το γενικό καθεστώς θρησκευτικών λατρειών, που εκδόθηκε από το Υπουργείο Θρησκευμάτων τής Ρουμανίας, ο Σύλλογος "Αληθινή Πίστη των Μαρτύρων του Ιεχωβά" τέθηκε εκτός νόμου, και ακολούθησε η επίσημη διακοπή τής σύνδεσής τους με τον Σύλλογο "Η Σκοπιά". Τότε το κομμουνιστικό καθεστώς τής Ρουμανίας, άρχισε να κατηγορεί τους «Μάρτυρες» για «προπαγάνδα κατά της σοσιαλιστικής τάξης», και άρχισαν προειδοποιήσεις, πρόστιμα, μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, διείσδυση πληροφοριοδοτών, παρακολούθηση πληροφοριών, υποβολή «Μαρτύρων» σε δημόσιο διάλογο μπροστά στους «Εργαζόμενους» κ.λπ. Στην πραγματικότητα, ο δεδηλωμένος στόχος των Ρουμανικών οργάνων καταστολής, ήταν, ήδη από το 1949: «η σταδιακή διάλυση της αίρεσης».

Μόλις εγκαθιδρύθηκε το «σιδηρούν παραπέτασμα» τού Κομμουνισμού, όχι μόνο στη Ρουμανία, αλλά σε ολόκληρο το ανατολικό κομμουνιστικό μπλοκ, ξεκίνησε μια τέτοια περίοδος περιορισμών. Τα χρόνια 1951-1959 ήταν για τους Ρουμάνους Μάρτυρες τού Ιεχωβά, τα πιο δύσκολα χρόνια της ύπαρξής τους. Και με τέτοιες πιέσεις, μια πρώτη ομάδα από αυτούς, δεν ήθελε πλέον να συνεργαστεί μαζί τους, αλλά αποχώρησε. Μια άλλη ομάδα συνέχισε τη συνεργασία αλλά, αντιμέτωποι με τις δυσκολίες τών διώξεων, υποχώρησαν και φοβούμενοι για την ελευθερία τους και της οικογένειάς τους, πούλησαν τους ομοθρήσκους τους για την ειρήνη τους, και οι πιο τολμηροί συνωμότες τέθηκαν στη διάθεση των αρχών της Ασφάλειας αποκαλύπτοντας τακτικά την υπόγεια δραστηριότητα των υπολοίπων Μαρτύρων τού Ιεχωβά. Όσοι άντεξαν, πλήρωσαν ως τίμημα, χρόνια σκληρής φυλάκισης.

Τον καιρό εκείνο λοιπόν, η Εταιρία Σκοπιά, προκειμένου να βρει δογματική κάλυψη για τη νομιμοποίησή της στις Κομμουνιστικές χώρες, άλλαξε το δόγμα της για την έννοια τής φράσης "υπερέχουσες εξουσίες" στην Αγία Γραφή, δηλώνοντας ότι μπορούσε να αποδεχθεί την "από Θεού εξουσία τους", όπως σαφώς γράφει η προς Ρωμαίους επιστολή στο 13ο κεφάλαιο. Και έτσι μπόρεσε να νομιμοποιηθεί σε πολλές κομμουνιστικές χώρες.

Οι φυλακισμένοι και διωγμένοι Μάρτυρες τού Ιεχωβά τής Ρουμανίας όμως, αρνήθηκαν να προδώσουν, την πίστη για την οποία υπέστησαν για χρόνια διωγμούς και βασανιστήρια, και δεν αποδέχθηκαν την δογματική αλλαγή τής Εταιρίας Σκοπιά, συνεχίζοντας τον αγώνα τους, να διατηρήσουν την ακεραιότητά τους. Θεώρησαν ότι η ίδια η ηγεσία τής οργάνωσης τής Σκοπιάς είχε διαφθαρεί από τα πολιτικά δαιμονικά καθεστώτα. Και έτσι, ήταν αρνητικοί, και αντίθετοι προς τη μητρική τους οργάνωση, κάθε φορά που η Κομμουνιστική Ασφάλεια, μετά από ατελείωτες έρευνες που συχνά κατέληγαν σε βασανιστήρια, πρόσφερε στους διωγμένους Μάρτυρες τού Ιεχωβά τής Ρουμανίας, την εκδοχή των νέων διδασκαλιών τής Σκοπιάς, ή έκανε την ερώτηση: «Γιατί δεν ενώνεστε με την "Κοινωνία"»; (όπως αποκαλούσαν την οργάνωση τής Σκοπιάς  τού Μπρούκλιν).

Το 1989, το κομμουνιστικό καθεστώτος που φαινόταν ανίκητο, γκρεμίστηκε σε περίπου τρεις μέρες σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ. Μερικά μέλη της "Αληθινής Πίστης" είχαν πρόσφατα απελευθερωθεί και άλλα μέλη της, ήταν ακόμα στη φυλακή, για την ακεραιότητά τους, αρνούμενοι τη στρατιωτική θητεία.

Μια έκθεση της Ασφάλειας που δημοσιοποιήθηκε πολύ αργότερα για την κατάσταση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Ρουμανία το 1989, έγραφε τα εξής: "Το 1989, πριν από το τέλος του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρουμανία, τα όργανα της Ασφάλειας κατέγραψαν την ύπαρξη περίπου 28.000" «Μαρτύρων», από τους οποίους περίπου 2.000 ανήκαν στην κατηγορία εκείνων που αποκαλούνταν «παραμένοντες στην παλιά βάση». (Σημειώσεις CNSAS).

Έτσι, ξεκινώντας ήδη από το χειμώνα του 1989-1990, μια μικρή ομάδα ανδρών από αυτούς τους 2.000 περίπου βασανισμένους και διωγμένους Μάρτυρες, που παρέμειναν σταθεροί στις παλιές δοξασίες τής Σκοπιάς, συναντήθηκε στην πόλη Κλουζ-Ναπόκα, και η απόφασή τους ήταν ομόφωνη: "Να συνεχιστεί το ίδιο έργο, όπως μάς δίδαξε το «Υπόλοιπο»". Οι άνθρωποι αυτοί σε μεγάλη συνέλευσή τους, στις 2 Μαΐου 1992, χαρακτήρισαν τη μητρική τους οργάνωση τής Σκοπιάς τού Μπρούκλιν, "προδότες" τής πίστης, που προσχώρησε στον προφητικό "άνθρωπο τής ανομίας".

Ν. Μ.