Έχεις βολευτεί στην οργάνωση τής Σκοπιάς. "Τι σημασία έχει αν υπάρχουν και κάποια στραβά πράγματα;" σκέφτεσαι, και απολαμβάνεις μακαρίως τη ζωή σου μέσα σ' αυτή. Νομίζεις ότι είσαι ανεύθυνος. Γιατί, στο κάτω - κάτω, τι φταις εσύ για τα λάθη τής ηγεσίας; "Αυτοί που έχουν την ευθύνη θα δώσουν λόγο στο Θεό για τα σφάλματα" σκέφτεσαι. ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΕΛΙΕΣΑΙ!

Βγαίνεις από την πόρτα σου, κι ένας κουρελής γερο-ζητιάνος σου απλώνει το χέρι για βοήθεια. Εσύ κάνεις πως δεν τον βλέπεις, και συνεχίζεις το δρόμο σου, με την καθησυχαστική για τη συνείδησή σου σκέψη: "Κάποιος θα βρεθεί να τον χορτάσει".

Πιο πέρα ένας τυφλός αγωνίζεται να περάσει το δρόμο, όμως εσύ είσαι πολύ βιαστικός για να σταματήσεις. "Κάποιος θα τον περάσει απέναντι" σκέφτεσαι και συνεχίζεις.

Ένα δυστύχημα σου κλείνει το δρόμο, όμως εσύ λυπάσαι το καινούργιο σαλόνι τού αυτοκινήτου σου, και δεν βοηθάς τον τραυματία. "Κάποιος θα βρεθεί να τον βοηθήσει" σκέφτεσαι, και συνεχίζεις χωρίς τύψεις.

Όταν όμως ο ζητιάνος, ο τυφλός, ο τραυματίας είσαι εσύ, τότε η απελπισία και η αγανάκτηση θεριεύουν μέσα σου βλέποντας την αδιαφορία τών άλλων. Και νομίζεις ότι αυτή η αγανάκτηση θ' αφήσει το Θεό ασυγκίνητο;

Στα παραπάνω παραδείγματα, ο απαθής περαστικός, δεν έκανε τίποτα κακό. Δεν έβλαψε κανέναν. Βάδιζε στο δρόμο του. Κι όμως φίλε μου, είμαι βέβαιος ότι μέσα σου ένιωσες ότι δεν ήταν τόσο ανεύθυνος όσο πίστευε.

ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ, ΑΝ ΕΙΧΕ ΚΛΕΨΕΙ ΤΟ ΖΗΤΙΑΝΟ, ΑΝ ΕΙΧΕ ΣΠΡΩΞΕΙ ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ, ΑΝ ΕΙΧΕ ΔΕΙΡΕΙ ΤΟΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΑ!

Έχεις εμπιστευτεί τη ζωή σου στην οργάνωση τής Σκοπιάς, και επαναπαύεσαι στη σκέψη αυτή. Λες: "Η ευθύνη να με περάσουν στον Παράδεισο είναι δική τους. Εγώ είμαι ένας απλός επιβάτης τού πλοίου τής οργάνωσης. Ας προσέξει ο καπετάνιος". Δεν τολμάς, (ούτε καν διανοείσαι) να αμφισβητήσεις τις διδασκαλίες της. Ξέρεις καλά βέβαια ότι κάθε τόσο αλλάζει διδασκαλίες. Ξέρεις ότι από την εποχή τού Ρώσσελ, είναι στα δόγματα κυριολεκτικά αγνώριστη. Και ξέρεις, ότι και στο μέλλον, θα αλλάξουν πολλά από αυτά που σήμερα διδάσκει ως "αλήθειες". Ανυπομονείς μάλιστα να ακούσεις κάποια νέα αλλαγή, γιατί το θεωρείς "Νέο Φως".

Παρ' όλα αυτά, πηγαίνεις και λες στου άλλους "εμείς έχουμε την αλήθεια!" κι ας αλλάζει αυτή η "αλήθεια" κάθε τόσο. Λες και η αλήθεια είναι λάστιχο, για να την τραβάει ο καθένας στα μέτρα του. Και δεν συλλογίζεσαι, ότι αν αυτά που σήμερα διδάσκεις, αλλάξουν αύριο, (και ξέρεις καλά ότι θα αλλάξουν), εσύ θα είσαι ένας κήρυκας ψεύδους. Και γίνεσαι αίτιος να πιστέψουν συνάνθρωποί σου στο ψέμα, σε διδασκαλίες ασταθείς και μεταβαλλόμενες. Εκεί έξω, ένας ζητιάνος τής αλήθειας, σου ζητάει να χορτάσει με αλήθεια, κι εσύ του δίνεις μολυσμένο φαγητό. Ένας τυφλός σου ζητάει να περάσει το δρόμο, κι εσύ τον στέλνεις σε λάθος κατεύθυνση.

Εκεί κοντά στο σπίτι σου, μένει κάποια οικογένεια. Κάποιοι εκεί μέσα, είναι ομόθρησκοί σου. Όμως εκεί υπάρχει και κάποιος που δεν έρχεται πια στις συναθροίσεις. Κάποτε ήταν "αδελφός" σου. Τώρα τον ονομάζεις "αποστάτη". Έχεις ακούσει βέβαια, ότι διαφώνησε με κάποια δόγματα τής οργάνωσης, ότι ήταν πολύ υπερήφανος για να δεχτεί ταπεινά την "αλήθεια" τής Σκοπιάς. Ότι "δεν περίμενε την οργάνωση, αλλά έψαχνε μόνος του, κι έφαγε το κεφάλι του". Βέβαια, ξέρεις καλά ότι αυτά που εκείνος βρήκε και θεωρήθηκαν "αιρετικά" από τη Σκοπιά, ίσως μετά από λίγα χρόνια θα τα διδάσκει η ίδια η οργάνωση ως "νέο φως". Όμως για εσένα δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει το αν δεχόταν ή όχι με κλειστά τα μάτια, όσα του σερβίριζε η οργάνωση. Έπρεπε αν πιστεύει και να μην ερευνάει! Γι' αυτό, ακούς τις συμβουλές τής οργάνωσης, και δεν του μιλάς πια. Στο δρόμο τον αποφεύγεις, όσο κι αν "τον αγαπάς".

Αναρωτήθηκες ποτέ, τι προβλήματα έχει δημιουργήσει στην οικογένεια αυτού τού ανθρώπου η αποκοπή του; Αναρωτήθηκες αν η στάση τής οργάνωσης απέναντι στους αποκομμένους έχει κλονίσει τη σχέση του με τη γυναίκα του; Αν τα παιδιά του ανησυχούν για τη συνοχή τής οικογενείας τους; Αν αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα λόγω τού διαιρεμένου τους σπιτιού; Αναρωτήθηκες πόσα δάκρυα έχυσε η "αδελφή" σου (η γυναίκα του), επειδή δεν μπορεί να ζήσει μια Χριστιανική οικογενειακή ζωή μαζί του, λόγω τής αποκοπής του;

Αναρωτήθηκες άραγε: "Αν ο άνθρωπος αυτός έχει τόσα προβλήματα εξ' αιτίας τής αποκοπής του, γιατί άραγε επιμένει στην αποστασία του;" Λες να είναι μόνο από υπερηφάνεια;

Και έχεις εκεί κοντά στο σπίτι σου έναν άνθρωπο ψυχικά πληγωμένο, όμως ποτέ δεν σταμάτησες να τον ρωτήσεις αν πονάει, και να μάθεις το λόγο που βρέθηκε στο πρόβλημα αυτό. Λυπήθηκες να μη χαλάσει η "καθαρότητα" τής θρησκευτικής σου ζωής, αν ανακαλύψει η οργάνωση ότι μιλάς μαζί του. Ακόμα και αν υποψιάζεσαι, ότι ίσως ο άνθρωπος αυτός έχει δίκιο, και υποφέρει χάριν τής αλήθειας!

Κάπου στον κόσμο, υπάρχει ένας πληγωμένος πατέρας. Κάποτε είχε ένα παιδί, όμως αυτό το παιδί σήμερα δεν ζει. Γιατί άραγε; Γιατί κάποτε πίστεψε στη Σκοπιά, και αρνήθηκε να του κάνει μια μεταμόσχευση. Και ύστερα από χρόνια, η Σκοπιά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, τον πληροφόρησε, ότι "είχαμε κάνει λάθος. Μπορούσε να γίνει η μεταμόσχευση"!

Κάπου αλλού, μια μάνα κλαίει ακόμα το παιδί της που πέθανε, επειδή ποτέ δεν δέχτηκε να του κάνει μετάγγιση, γιατί αυτό ήταν το φως τής Σκοπιάς. Και δεν θέλει καν να σκέφτεται, ότι ίσως μετά από λίγα χρόνια, η Σκοπιά θα της πει έτσι απλά: "είχαμε κάνει λάθος. Μπορείς να κάνεις μετάγγιση".

Πιο πέρα, σε άλλο μέρος, μία γριούλα κλαίει που δεν την βλέπουν πια τα παιδιά της, γιατί είναι αποκομμένη.

Αλλού μια οικογένεια συνθλίβεται μέρα με την ημέρα, επειδή οι κανόνες τής αποκοπής την έχουν διχάσει.

Αγανάκτηση και οργή πλανιέται στον ορίζοντα. Από διαρκώς αυξανόμενες χιλιάδες αδικοσκοτωμένους, από διαρκώς αυξανόμενες χιλιάδες αποκομμένους και τις οικογένειές τους. Αγανάκτηση και οργή συσσωρεύεται στον ορίζοντα, φτάνει ως τον ουρανό, και προετοιμάζει τους ανέμους τής κρίσης.

Όταν βουλιάξει το καράβι φίλε μου, όχι μόνο ο καπετάνιος, αλλά και ο επιβάτης θα πνιγεί. Κι όταν η οργή τού Θεού θα φτάσει στο κατακόρυφο, όχι μόνο η ηγεσία, αλλά και ο απλός "Μάρτυρας" θα πληγεί.

ΓΙΑΤΙ ΦΤΑΙΣ!

Φταις που πιστεύεις χωρίς έρευνα ό,τι σου δίνουν, και που αλλάζεις γνώμες σαν τα πουκάμισα, ανάλογα με το κάθε προχειροφτιαγμένο άρθρο τής Σκοπιάς.

Φταις που καλείς και άλλους στην οργάνωση, τάζοντάς τους αλήθεια, ενώ γνωρίζεις ότι αυτά που τους λες σε 10 - 20 χρόνια θα θεωρούνται "ξεπερασμένο παλιό φως".

Φταις που με τις εισφορές σου συντηρείς αυτή την οργάνωση, και της δίνεις δύναμη να συνεχίζει το ανθρωποκτόνο έργο της.

Φταις για εκείνη τη μοναχική αποκομμένη γριούλα, για την κραυγή αγανάκτησης τού αποκομμένου αδελφού σου, για τα δάκρυα τής ομόπιστής σου γυναίκας του, για τη σύγχυση τών παιδιών του, γιατί κι εσύ αποδέχεσαι ή ανέχεσαι τους παράλογους κανόνες τής αποκοπής.

Φταις γιατί είσαι από εκείνους που γεμίζουν τις συναθροίσεις τής Σκοπιάς, που συμπληρώνουν τις θέσεις τών συνελεύσεων, που αυξάνουν τους αριθμούς τών στατιστικών τους. Είσαι από εκείνους που δίνουν εξουσία στους δικτατορίσκους τού Κυβερνώντος Σώματος, να σμπαραλιάζουν τις ζωές τών συνανθρώπων σου. Γιατί αν εσύ δεν δώσεις "δελτίο έργου", αν εσύ δεν γεμίσεις τις συναθροίσεις τους, αν εσύ δεν δώσεις το παρών στις συνελεύσεις τους, σε ποιον θα είναι ηγέτες; Αν εσύ δεν μοιράζεις τα περιοδικά τους, αν εσύ δεν καλείς νέους οπαδούς, σε ποιον θα κάνουν κουμάντο; Αν εσύ δεν σκύβεις το κεφάλι σε κάθε τους εντολή, αν εσύ δεν ισοπεδώνεσαι μπροστά τους, ποιους θα διατάζουν;

Τι λέει άραγε η ίδια η οργάνωση για την ψεύτικη θρησκεία; Δεν τονίζει το εδάφιο που λέει: "Εξέλθετε εξ' αυτής ο λαός μου, για να μη συγκοινωνήσετε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβετε εκ τών πληγών αυτής"; Αν λοιπόν η οργάνωση εφαρμόζει αυτό το εδάφιο στην ψεύτικη θρησκεία, δεν θα εφαρμοσθεί άραγε και σ' εσένα, αν ανήκεις σε μια τέτοια ψεύτικη θρησκεία;

Ως πότε λοιπόν θα μένεις εκεί μέσα; Ως πότε θα συμμετέχεις στην ευθύνη για τον πόνο και το θάνατο τών συνανθρώπων σου; Ως πότε θα κλείνεις τα μάτια σου στην αδικία και στο ψέμα;

Ως πότε θα διατηρείς τις οικογένειές μας διαιρεμένες με την απάθειά σου; Ως πότε θα ρίχνεις αλάτι στις πληγές μας;

Ν. Μ.