Η προσηλυτιστική κοινωνία της Σκοπιάς και η κοινωνία λατρείας της Ορθοδοξίας

Συγκρίσεις ενός νεο-βαπτισμένου στο Σώμα του Χριστού

Ένα μωρό στη φυσική ζωή, δεν έχει εμπειρίες να συγκρίνει, δεν έχει τρόπο και σημεία αναφοράς για διαπιστώσεις στη νέα του ζωή. Γεννήθηκε χωρίς να το επιδιώξει, χωρίς να το ρωτήσουν, χωρίς να το ζητήσει.

Όμως, ένα μωρό στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας, μπορεί να έχει παλαιότερες εμπειρίες, από τότε που ζούσε ως "παλαιός άνθρωπος", ως "σαρκικός, που δεν έχει Πνεύμα". Γιατί η νέα αυτή πνευματική ζωή, δεν ξεκινάει αθέλητα. Είναι μια νέα γέννηση, που ο ίδιος τη ζητάει, που ο ίδιος την επιδιώκει και την αποδέχεται ελεύθερα. Είναι η αυτόβουλη ζωή στο Σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, συντροφιά αιώνια με το Άγιο Πνεύμα, το δαχτυλίδι του αρραβώνα με τον Νυμφίο.

Έτσι κι εγώ, μωρό μιας εβδομάδος μόνο, (αφού βαπτίσθηκα εις άφεσιν αμαρτιών την περασμένη Κυριακή), ξεκινώντας μια νέα ζωή, δεν είναι δυνατόν να μην κάνω τις συγκρίσεις μου, μεταξύ της ζωής που γνώριζα εδώ και δεκαετίες, μέσα στη λατρεία της Σκοπιάς, και της εν Χριστώ ζωής που επέλεξα ελεύθερα με τη Χάρη του Θεού, ως ένα νέο ξεκίνημα, ως μια νέα ζωή.

Ένα από τα μεγαλύτερα προνόμια των Χριστιανών είναι η μετοχή τους στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Αυτή η μετοχή συνεχίζεται εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια αδιαλείπτως. Καθώς μπαίνουμε στην Εβδομάδα των Παθών, αυτή η συμμετοχή είναι ακόμα πιο έντονη σε σύγκριση με άλλες μέρες. - Ειδικά για ανθρώπους σαν εμένα, που άλλαξε όλη τους η ζωή μέσα σε μια ημέρα, σε κάθε της έκφραση!

Σαν Χριστιανοί βιώνουμε τα Πάθη του Χριστού. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να νιώσουμε αυτά τα οποία έζησε και έπαθε αυτές της μέρες ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ίσως ακόμα και πιο έντονα να το νιώθουμε αυτό, μερικοί από εμάς που προηγούμενα ανήκαμε σε Προτεσταντικές Ομάδες.

Αυτό το οποίο δυστυχώς μερικοί Χριστιανοί το θεωρούν σαν δεδομένο - Μεγάλη Εβδομάδα, Θεία Κοινωνία, Ανάσταση - για άλλους, σαν εμένα, κάθε άλλο παρά δεδομένο ήταν. Ο δρόμος προς την Εκκλησία του Κυρίου για κάποιους από εμάς ήταν δύσκολος, γεμάτος εμπόδια και αγκάθια. Γεμάτος πόνο, στερήσεις, (ακόμα και της οικογενείας μας), λόγω της απόφασής μας να ενταχθούμε στην Εκκλησία.

Θα μιλήσω για εμπειρίες ανθρώπων σαν εμένα, που ανήκαμε προηγούμενα σε Προτεσταντικές αιρέσεις, για το πώς βλέπουμε εμείς την Εκκλησία, και το πόσο πρέπει εκτιμήσουν αυτό που έχουν οι άλλοι Χριστιανοί που το γεύονται άκοπα και χωρίς θυσίες.

Μπαίνοντας στην Εκκλησία, το πρώτο που αντιλαμβάνεσαι, είναι ότι πας εκεί για να αινέσεις τον Θεό. Πας για να ζητήσεις συγχώρεση για τα αμαρτήματα σου, γονατίζοντας μπροστά στην εικόνα του Χριστού, ταπεινώνοντας τον εαυτό σου ενώπιόν Του. Ήταν από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησα καθώς άρχιζε η λειτουργική ζωή... Εκεί βλέπεις όλων τών ειδών ανθρώπους να ταπεινώνονται μπροστά στον Χριστό, ή να κλαίνε ταπεινά ζητώντας συγχώρεση, γιατί πάνω από όλα χρειάζεται ταπείνωση για να γίνει αυτό! Βλέπεις ανθρώπους να πηγαίνουν την ώρα της λατρείας με ρούχα απλά, καθημερινά, ακόμα και με ρούχα της εργασίας. Δεν χρειάζεται να πας κουστουμαρισμένος, ή με καλό φόρεμα για να παρακολουθήσεις τη Θεία Λειτουργία, ή κάποιον Εσπερινό. Ο Χριστός μας δέχεται όπως είμαστε!

Σε αντίθεση με αυτό, στις Προτεσταντικές συνάξεις της Σκοπιάς που γνώριζα, υπάρχει κώδικας ντυσίματος. Αν παραβρεθείς με ρούχα τα οποία δεν ταιριάζουν με τον κώδικα τους, αμέσως στιγματίζεσαι. Εκεί αντί να τονίζεται η ταπεινότητα και η μετάνοια, βλέπεις να επικρατεί ακριβώς το αντίθετο. Η επίδειξη και η υψηλοφροσύνη! Εκεί δεν νιώθεις τη μηδαμινότητά σου! Εκεί τονίζεται το "πόσο τυχεροί είναι που ανήκουν στην «αληθινή» θρησκεία", κατακρίνοντας όλους τους άλλους. Εκεί αυτο-εξυψώνεται η ηγεσία τους και συνεχώς ακούς για την σοφία που έχουν, ενώ κατακρίνουν όλους τους άλλους Χριστιανούς ως άξιους θανάτου, παίρνοντας την θέση του Χριστού σαν Κριτές.

Ο στόχος των συνάξεων εκείνων, είναι το πώς να εκπαιδεύονται για να φέρνουν καινούργια μέλη στην σύναξη τους, και η σωτηρία δεν έγκειται στην πίστη και στην Χάρη του Ιησού Χριστού, αλλά το πόσες ώρες και περιοδικά αφιερώνει κάποιος στην οργάνωση, και  η Αγία Γραφή διαβάζεται μέσα από τα έντυπα της ηγεσίας τους, τα οποία την ερμηνεύουν (ή τη διαστρέφουν) βάσει των δικών τους καινοφανών δοξασιών.

Σε κτίρια που μοιάζουν περισσότερο με συνεδριακά κέντρα, καθόμουν βλέποντας 4 ξερούς τοίχους, και δεν υπήρχε σχεδόν  τίποτε που να υποδηλώνει χώρο λατρείας. Η προσωπική σχέση με τον Χριστό ήταν κάτι το απόμακρο, αφού ο μεσίτης δεν ήταν ο Χριστός αλλά, η ηγεσία της αίρεσης, που δικτατορικά παίρνει την θέση του Χριστού. Ουσιαστικά δεν υπάρχει λειτουργική ζωή, δεν υπάρχει Θεία Κοινωνία, δεν υπάρχουν Άγιοι, δεν υπάρχουν θαύματα, ούτε Αγιοσύνη και Αγιασμός. Λείπει εντελώς το στοιχείο της παρουσίας του Θεού. Οι συνάξεις αυτές μοιάζουν πιο πολύ με λέσχες παρά με Εκκλησίασμα!

Μα τώρα, μπαίνω στην Εκκλησία, όπου αινείται ο Θεός, ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα, καθημερινά. Σε καμιά περίπτωση η Εκκλησία δεν παίρνει την θέση του Χριστού. Ποτέ δεν στέκεται εμπόδιο στο να έχει κάποιος προσωπική σχέση με τον Χριστό. Μάλιστα εδώ γίνεται το αντίθετο από ότι συμβαίνει συνάξεις της Σκοπιάς που γνώριζα: Η Εκκλησία προτρέπει την προσωπική σχέση με τον Χριστό, σε μια κοινωνία λατρείας. Μόνο μέσω της σχέσης αυτής κάποιος μπορεί να σωθεί. Δεν υπάρχει αυτο-εξύψωση, και ποτέ κανένα σώμα ανθρώπων, δεν πήρε αυτό που ανήκει στον Θεό, δηλαδή την δόξα. Απλά η Εκκλησία είναι το περιβάλλον για κάποιον που θέλει να έχει προσωπική σχέση/κοινωνία με τον Χριστό, όπως ο Χριστός το θέσπισε τη νύκτα του Μυστικού Δείπνου με την Θεία Κοινωνία του Αίματος και του Σώματός Του. Αυτή η Εκκλησία παραμένει θεμελιωμένη στη θυσία του Χριστού και χτισμένη με το αίμα των εκατομμυρίων Αγίων που θυσιάστηκαν για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αυτή η Εκκλησία άντεξε επιθέσεις από αιρετικούς τόσο από μέσα όσο και απ' έξω, αφού το Άγιο Πνεύμα ήταν και είναι εκεί να την καθοδηγεί και να την προστατεύει, όπως το είχε πει και ο Χριστός.  Γιατί μόνο μέσα στην Εκκλησίας μπορεί κάποιος να συμφιλιωθεί πραγματικά με τον Θεό. Γεννιέται με το Βάπτισμα σε μια νέα ζωή, του συγχωρούνται οι αμαρτίες, τον τρέφει η Θεία Κοινωνία, και παίρνει ένα νέο ξεκίνημα κάθε φορά που θα χρειασθεί να καταφύγει στο μυστήριο τη εξομολόγησης. Τα πάντα στην Εκκλησία είναι ΜΥΗΣΗ και πορεία στο Μυστήριο της Θείας Ζωής!

Μα τώρα θέλω να σταθώ σε αυτό: Στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας:

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός σε μια συζήτηση που είχε με τους Φαρισαίους, όπως αναγράφεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 6 και εδάφια 40 ως 58, τόνισε αυτό το Μυστήριο. Αν και οι μαθητές του δεν κατάλαβαν τι εννοούσε ο Χριστός με το να αναφέρει ότι "αν δεν φάτε την σάρκα και δεν πιείτε το αίμα μου, δεν έχετε ζωή μέσα σας", δεν έφυγαν, αλλά περίμεναν, μέχρι που κατάλαβαν τι εννοούσε ο Χριστός με αυτά τα λόγια. Κι όταν την τελευταία νύκτα πριν τον συλλάβουν  τέλεσε το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, και πάλι είπε: "λάβετε φάγετε, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ το σώμα μου" και "λάβετε πιείτε, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ το αίμα μου". Γνώριζαν πλέον, ότι αυτό θα έπρεπε να κάνουν από εδώ και πέρα. Κι αυτό το Μυστήριο διατηρήθηκε μέσα στην Εκκλησία όλους αυτούς τους αιώνες.

Εμείς που δεν το ζήσαμε και τώρα πια το ζούμε, νιώθουμε πιο έντονα αυτά τα συγκλονιστικά λόγια του Κυρίου. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε αυτά τα λόγια του Χριστού, αφού η κακοδοξίες των ηγετών της αίρεσης ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΑΝ με τον τρόπο τους και τη διδασκαλία τους, την Κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, η οποία επιτρεπόταν σε ορισμένους μόνο. Η παρερμηνεία των λόγων του Κυρίου από αιρεσιάρχες οι οποίοι δεν έχουν το Πνεύμα του Θεού είναι τραγική, αφού λένε ότι στην Γιορτή της Ανάμνησης του Κυρίου (που υπερηφανεύονται ότι μόνο αυτοί από όλους τους Χριστιανούς ακολουθούν), το Κρασί και το Αίμα είναι συμβολικά!!! Μάλιστα όταν τελειώσει η υποτιθέμενη γιορτή συνήθως το ψωμί το πετάνε, και το κρασί μπορεί και να το καταναλώσουν σε κάποια άλλη περίσταση...

Έβλεπα τον άρτο και τον οίνο να περνάει τόσα χρόνια από μπροστά μου, και δεν σήκωνα το χέρι να τα πάρω. Όπως δεν το σηκώνουν οι περισσότεροι σ' εκείνες τις συνάξεις. Κι έτσι ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΕΜΠΡΑΚΤΑ την εντολή του Κυρίου: "τούτο ποιείτε στην ανάμνησή μου!" Ο Κύριος μας έδινε το Σώμα και το Αίμα του, κι εμείς αρνούμασταν να το αγγίξουμε, όχι επειδή πιστεύαμε ότι είμαστε ανάξιοι, αλλά πιστεύαμε ότι ήταν για άλλους. Λες και ο Χριστός δεν πέθανε για εμάς! Μια παρωδία Θείας Κοινωνίας, που κάνει να χορεύουν τα δαιμόνια, βλέποντας τους "πιστούς" να αρνούνται τον Χριστό στην πράξη!

 Μα εδώ βρισκόταν το συγκλονιστικό Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Αυτό που ΜΟΝΟ μέσα στην Εκκλησία μπορεί να το ζήσει κάποιος. Κάθε πιστός που κοινωνά, δεν λαμβάνει "συμβολικά" το Σώμα και το Αίμα Χριστού, αλλά το ΙΔΙΟ το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Βάζεις μέσα στο σώμα σου τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Και η Εκκλησία προσέχει σαν κόρη οφθαλμού το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Η Θεία Κοινωνία είναι ένα θαύμα. Τόσο φοβερό, που αν και όλοι κοινωνούν από την ίδια λαβίδα, κανείς δεν αρρωσταίνει από μεταδοτικές ασθένειες! Μικροί και μεγάλοι λαμβάνουν Σώμα και Αίμα Χριστού, και μόνο ευλογία μετέχουν, όταν πλησιάζουν ταπεινά και με συναίσθηση το Άγιο Ποτήριο. Εκείνη τη στιγμή ο Ιησούς θαυματουργικά με το αίμα του παύει κάθε νόσο και ασθένεια για να μπορέσει όλο το Εκκλησίασμα να γίνει ένα μαζί του, μέτοχο Ζωής και Αφθαρσίας! Ένα θαύμα που μόνο μέσα στην Εκκλησία Του Κυρίου γίνεται!!!

Αυτή τη σχέση που απολαμβάνω τώρα με τον Ιησού Χριστό δεν την αλλάζω πια με τίποτε! Δεν μπορώ να αρνηθώ τον Κύριο μου, Αυτόν που έχω βάλει μέσα μου, κι είμαι πλέον μέλος του Σώματος τής Εκκλησίας Του. Δεν πάω πια στην Εκκλησία για να διδαχθώ νέες προσηλυτιστικές μεθόδους. Δεν πάω για να δείξω ότι κατέχω "ειδική γνώση", κατακρίνοντας τους άλλους ως άξιους μόνο για καταστροφή. Τώρα πηγαίνω να αινέσω πια τον Κύριο. Πάω να κλάψω γονατιστός μπροστά στην Εικόνα Του, ζητώντας Του να συγχωρέσει τις πολλές μου αμαρτίες, τις δικές μου και των συνανθρώπων μου, που σαν κι εμένα σφάλλουν. Πηγαίνω να τον παρακαλέσω να μου δώσει από το Πανάγιο Σώμα Του και το Θεοποιό αίμα Του. Πάω να βιώσω τα πάθη Του, κι αποζητώ ν' ακολουθήσω τα βήματά Του.

Τώρα μαθαίνω την ταπείνωση, και βλέπω με αγάπη και συμπόνια όλους τους άλλους, και ειδικά τους ανθρώπους εκείνους που αγαπώ, και που ζουν ακόμα μακριά από το Φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, για τους οποίους ο Χριστός σταυρώθηκε!

Γιατί είναι γραμμένο: "Ο Οίκος μου, ΟΙΚΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ θα ονομάζεται!"

Κείμενο Μορφέας