Αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα ο προφήτης Δανιήλ, βλέπει σε αποκαλυπτικό όραμα να στήνονται θρόνοι, όπου κάθισε ο «Παλαιός τών ημερών», ο προαιώνιος δηλ. Θεός, ντυμένος με ένδυμα λευκό σαν χιόνι, ενώ οι τρίχες τής κεφαλής του ήταν σαν καθαρό λευκό μαλλί. Ο θρόνος του και οι τροχοί τού θρόνου του ήταν πυρ που εξέπεμπε φλόγες. Από τον θρόνο του εκπορευόταν και κυλούσε ένας πύρινος ποταμός. Χιλιάδες και μυριάδες αγγέλων τον υπηρετούσαν και στέκονταν γύρω του. Και τότε στήθηκε κριτήριο και τα βιβλία ανοίχτηκαν (Δαν. 7, 9-10).

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως από τον Κύριό μας, όταν λέγει, ότι όλες οι φυλές τής γης θα δουν τον Υιό τού Ανθρώπου να έρχεται «επί τών νεφελών τού ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» και να κάθεται «επί θρόνου δόξης αυτού», για να κρίνει «πάντα τα έθνη» (Ματθ. 24, 30· 25, 31-32). Η Εκκλησία το φέρνει στη μνήμη μας κατά την Κυριακή τής Απόκρεω. Οι υπέροχοι ύμνοι της περιγράφουν τα πρωτόγνωρα αισθήματα που θα μάς συγκλονίζουν, όταν θα «τίθενται θρόνοι και ανοίγονται βίβλοι και πράξεις ελέγχονται και τα κρυπτά δημοσιεύονται». Όταν θα πηγάζει «ποταμός πύρινος προ τού βήματος» τού Κριτού, που θα κατακλύσει τους πάντες, καλούς και κακούς, με την πλημμύρα τής φωτιάς του.

Τι είναι ακριβώς αυτός ο πύρινος ποταμός;

Νομίζουν μερικοί πως ο πύρινος ποταμός είναι η φωτιά τής κόλασης, με την οποία θα τιμωρήσει ο Θεός τους ασεβείς. Όμως ο Θεός δεν εκδικείται, δεν μισεί, δεν τιμωρεί κανέναν. Ο Θεός αγαπάει μόνο (Α΄ Ιω. 4, 16). Και ο πύρινος ποταμός είναι ακριβώς αυτή η απέραντη αγάπη τού Θεού, με την οποία θα αγκαλιάσει αδιακρίτως τους πάντες. Παράδεισος και κόλαση θα είναι αυτό που θα ζει ο καθένας μας μέσα σ αυτόν τον ποταμό τής άπειρης αγάπης τού Θεού. Θα είναι ο τρόπος με τον οποίο προσωπικά ο καθένας μας θα δεχτεί την αγάπη τού Θεού.

Το πώς δεχόμαστε όμως την αγάπη τού Θεού, είναι καθαρά δικό μας θέμα. Εξαρτάται μόνο από τη δική μας ελευθερία, από την προσωπική μας ελεύθερη βούληση. Η στάση μας απέναντι στον Θεό, το αν θα είμαστε φίλοι ή εχθροί του, είναι κάτι που το αποφασίζουμε εμείς, γι αυτό και θα είναι αιώνιο. Ο Θεός, σεβόμενος απόλυτα την επιλογή μας, δεν μπορεί να το αλλάξει. Δεν μπορεί να καταργήσει την ελευθερία μας. Παράδεισος και κόλαση εξαρτώνται μόνο από μάς. Δεν είναι θέμα τού Θεού. Και τα κάνει αιώνια η δική μας οριστική και αμετάκλητη επιλογή. Αλλιώς, αν ήταν τιμωρία τού Θεού η αιώνια κόλαση, θα φανέρωνε ένα Θεό απροσμέτρητα κακό, ιδιαίτερα επικίνδυνο απέναντί μας.

Όμως στη Δευτέρα Παρουσία ο Θεός δεν θα τιμωρήσει, αλλά θα διαπεράσει τα πάντα με το φως τής αγάπης του, που σαν ποταμός φωτιάς θα εκπορεύεται από τον θρόνο του. Τα βιβλία θα ανοιχτούν. Τα πάντα δηλ. στο φως και στη φωτιά αυτή θα γίνουν διάφανα. Οι καρδιές μας θα δείξουν καθαρά το περιεχόμενό τους. Τι θα κρύβουν μέσα τους; Αγάπη ή μίσος; Αν στην καρδιά μας υπάρχει αγάπη, η επαφή μας με το θεϊκό ποτάμι τής αγάπης θα είναι χαρά, παράδεισος. Αν στην καρδιά μας βασιλεύει το μίσος, τη στιγμή που η αγάπη τού Θεού θα μάς αγκαλιάσει τρυφερά μέσα στον πύρινο ποταμό, θα νοιώσουμε αφόρητη δυστυχία και κόλαση.

Η φωτιά κάνει λαμπερό το χρυσάφι, αλλά κατακαίει τα φρύγανα και τα ξύλα (Α΄ Κορ. 3, 12-15). Εμείς τι θα νοιώθουμε μέσα στη φωτιά τής θείας αγάπης; Θα αστράφτουμε σαν χρυσάφι, ή θα καιγόμαστε;