Α: Μάρω, έχει σημασία να θυμάσαι ότι η οντολογική αλλοίωση, το πρόβλημα του ανθρώπου, μας συνοδεύει από την πρώτη στιγμή, από την αρχή της δημιουργίας.

Μ: Γιατί να το θυμάμαι, αφού από ό,τι είπες ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι να την σταματήσει αυτή την αλλοίωση; Γιατί έχει τόση σημασία;

Α: Γιατί, όταν δεχτεί ο άνθρωπος ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι ιδιαίτερο, υπάρχει ελπίδα. Γιατί είναι άλλες οι υπαρξιακές συνέπειες αν το πρόβλημα του ανθρώπου έγκειται στην κτιστότητα, που η πτώση κάνει εμφανέστερη, και άλλες εάν το πρόβλημα έγκειται αποκλειστικά στο γεγονός της πτώσης.

Πάντως δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι για να αλλάξει την οντολογική αυτή αλλοίωση, γιατί η οντολογική αλλοίωση, το πρόβλημα του ανθρώπου, έγκειται στο ότι είναι κτίσμα, και επομένως θνητός. Αυτό είναι κάτι δεδομένο. Δεν θα μπορούσε ποτέ να πάψει να είναι κτίσμα. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να μην αποσυνδεθεί από τη θέληση και το θέλημα του Δημιουργού.

Αυτό όμως δεν φαίνεται να είναι ο πρωταρχικός σκοπός της Δημιουργίας. Η αποσύνδεση, η αποστασία του ανθρώπου από τη θέλησή του Δημιουργού Θεού, αυτό δηλαδή που ονομάζουμε πτώση ή αμαρτία, έφερε μια κινητικότητα, ίσως μια μετάπτωση, άλλα δεν άλλαξε τίποτα δραματικά στην κτιστότητα, γιατί ο σκοπός της Δημιουργίας δεν ήταν τόσο εάν θα διαλέξει ο άνθρωπος το «καλό», δηλαδή να είναι συνδεδεμένος με τον Θεό, ή το «κακό», δηλαδή να τον αρνηθεί, αλλά ο σκοπός της Δημιουργίας είναι κάτι περισσότερο, δηλαδή η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού — αυτό το γεγονός θα ξάνοιγε και το κτίσμα στις δυνατότητες του άκτιστου.

Αυτός είναι ο Παράδεισος, ο Θεάνθρωπος Χριστός. Επομένως ο Παράδεισος δεν ήταν κάτι που χάσαμε με την αμαρτία, άλλα κάτι που δεν έγινε. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος δεν θα αφθαρτιζόταν μόνο με το να διάλεγε να είναι απλώς σε σχέση με τον Θεό, δεν θα ξεπερνούσε τη φθορά με μια ηθική βελτίωση, ή και τη μετάνοια ακόμα, άλλα με μια ένωση που είναι ο σκοπός της Ενανθρώπησης.

Για τούτο η Δημιουργία δεν έγινε, αλλά γίνεται. Η Εκκλησία είναι η προεικόνιση της ολοκληρωμένης κατάστασης των εσχάτων. Η επένδυση στον Θεό και στα έσχατα είναι αληθινή μόνο ως επένδυση στον άνθρωπο και το περιβάλλον.

Υπάρχει συχνά μια απογοήτευση για το πού βρίσκεται η Εκκλησία του Χριστού. Η απογοήτευση προέρχεται μάλλον από το γεγονός ότι αυτή η Εκκλησία δεν φανερώνεται με τον τρόπο που εμείς φανταστήκαμε. Αναζητούμε μια Εκκλησία χωροφύλακα. Όχι την Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός και για την οποία μίλησε. Η Εκκλησία Του είναι περισσότερο ένας τρόπος και μία στάση ζωής παρά ένα σύστημα ηθικής ή κάτι άλλο. Ένας τρόπος ζωής που διαφοροποιείται από οποιοδήποτε άλλο έκτος του δικού της ευχαριστιακού ήθους.

Οι πιστοί συνάζονται γύρω από ένα κοινό τραπέζι, μοιράζονται ένα κοινό γεύμα, τον Άρτο της Ζωής, και μετά σκορπίζονται μέσα στην καθημερινότητα, χωρίς ταμπέλες και κονκάρδες. Και όπως το σαράκι, που διαλύει το σκληρό ξύλο αθόρυβα και εν τω κρύπτω, έτσι και οι πιστοί, οι Άγιοι, γράφουν την ιστορία στο πρόσωπο του Χριστού, ο οποίος έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην ιστορία του κόσμου, παρά την αίσθηση του αντιθέτου.

Επιπλέον, την ιστορία ο Χριστός και η Εκκλησία Του δεν την αλλάζουν απευθείας, αλλά εμμέσως, προτείνοντας έναν άλλο τρόπο αντλήσεως της ταυτότητας του κόσμου, που έρχεται όχι από το παρελθόν αλλά από το Μέλλον.

Γι' αυτό μην ανησυχείς, Μάρω, στο τέλος η αγάπη θα νικήσει ακόμα και αν χρειασθεί να «χαθεί» το ανθρώπινο γένος- ακόμα και αν χρειασθεί ο Ιορδάνης να ξαναλλάξει ροή και η Ερυθρά Θάλασσα να ξαναδιαιρεθεί στο δυο για να διαβεί ο Βασιλεύς της Δόξης.

Καλή αντάμωση στην Πόλη Του.

Μ: Στη νοητή;

Α: Νοητή ή μη δεν με ενδιαφέρει. Σίγουρα πάντως Επώνυμη.