Όταν ένα γεγονός ταράζει την ηθική μίας κοινωνίας και μας αφήνει με μία αίσθηση απογοήτευσης και θυμού, αρχίζουμε να κατακρίνουμε. Η κατάκριση είναι και αυτή μία μορφή «τιμωρίας» απέναντι σε έναν άνθρωπο που θεωρούμε πως διέπραξε κάτι που αντιβαίνει τον ηθικό νόμο, κάτι κακό και επονείδιστο. Έτσι, εξυγιαίνεται μέχρι ενός βαθμού, ο θυμός των ανθρώπων και της κοινωνίας ολόκληρης απέναντι σε μία κακή πράξη, σε μία συμπεριφορά που ξεπερνά τα ηθικά και κοινωνικά όρια και διαταράσσει την κοινωνική συνοχή.

Κάθε φορά που κατακρίνουμε τόσο σκληρά, δεν υπάρχει μέσα μας μονάχα η επιθυμία για την απονομή της ηθικής –και όχι μόνο– δικαιοσύνης. Είναι και μία δική μας εσωτερική μας βαθιά  ανάγκη να τονώσουμε το ΕΓΩ μας. Ότι εμείς δε θα συμπεριφερόμασταν ποτέ έτσι, ότι εμείς έχουμε ανώτερη ηθική και δε θα πέφταμε τόσο εύκολα στο οποιοδήποτε σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό σφάλμα από εκείνον που τελικά έπεσε. Φωνάζω διότι θέλω να βεβαιωθώ και εγώ αλλά και να πείσω τους άλλους πως το δικό μου ΕΓΩ ηθικά είναι αλώβητο, δεν είναι όπως των άλλων ανθρώπων οι οποίοι έπεσαν ευκολότερα στο συγκεκριμένο σφάλμα.

Φωνάζω γιατί θέλω να φωνάξω πόσο ηθικός είμαι, πόσο ανώτερο είναι το ΕΓΩ μου από τους υπόλοιπους που έπεσαν στο οποιοδήποτε σφάλμα. Γιατί μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η συνειδητοποίηση πως και εγώ που σήμερα κατακρίνω δε γνωρίζω αν αύριο πέσω σε ένα σφάλμα πολύ χειρότερο από αυτό που εγώ ψέγω σήμερα. Γιατί μου λείπει η αληθινή αγάπη. Γιατί αν αγαπούσα, δε θα κατέκρινα τόσο σκληρά, θα ήθελα την ορθή διαπαιδαγώγηση και όχι τη βορά της σάρκας σε ξέσκισμα και τροφή.