Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κεντρική Σελίδα

Προτεσταντισμός, Πεντηκοστιανισμός και Μελέτες

Μέρος 23ο

Ειδική Ιεροσύνη Μέρος 3ο:

Η Θεία Ευχαριστία ως Θυσία, όχι σε «ουράνιο θυσιαστήριο» αλλά στην επίγεια «Τράπεζα Κυρίου»

Η Γραφή διδάσκει την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας ως Θυσίας σε επίγειο θυσιαστήριο που διακονείται από ιερείς.

Λένε οι Προτεστάντες: «Δεν δεχόμαστε την έννοια του Ιερέα, ως αξιωματούχου κάποιας εκκλησιαστικής ιεραρχίας και διαμεσολαβητή μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Αυτή τη θέση πλέον κατέχει μόνο ο Ιησούς Χριστός όπως ξεκάθαρα φαίνεται στην Αγία Γραφή. Πιστεύουμε πως όλοι οι αναγεννημένοι χριστιανοί αποτελούν «Βασίλειο Ιεράτευμα». Σε ορισμένους από αυτούς θα πρέπει να αποδίδονται κάποιοι λειτουργικοί ρόλοι, (ποιμένες, πρεσβύτεροι, διάκονοι) ώστε να αναλάβουν το έργο της καθοδήγησης και διδασκαλίας, εντός και εκτός της εκκλησίας».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Η Ευχαριστία ως Θυσία σε επίγειο Θυσιαστήριο

Το τελευταίο κομμάτι που καταρρίπτει την προτεσταντική αυθαιρεσία είναι φυσικά η Θεία Ευχαριστία ως Θυσία η οποία (όπως και η συγχώρεση που προαναφέραμε) παραδίδεται ως ιερατικό έργο αποκλειστικά και μόνο στους Αποστόλους:

«Ο Ιησούς κάθισε στο τραπέζι μαζί με τους δώδεκα αποστόλους … Αυτό είναι το σώμα μου … το αίμα μου το οποίο χύνεται για χάρη σας» (Λουκά 22:14-20), «αυτό να κάνετε στην ανάμνησή μου» (Α΄ Κορινθίους 11:24).

Όπως γνωρίζουμε, ο Κύριος «δεν ήλθε» «να καταργήσει το νόμο… αλλά να τον συμπληρώσει» (Ματθαίο 5:17–18). Γι’ αυτό ορίζεται στο Α΄ Κορινθίους 10:21 η συνέχεια του επίγειου Θυσιαστηρίου, το οποίο βεβαίως φεύγει από τα χέρια του Ιουδαϊσμού (Εβραίους 13:10) και παραδίδεται στους εντολοδόχους της Ιεροσύνης του Κυρίου, ενώ τα «προσφερόμενα… για θυσία» (Μαλαχίας 1:7–8) είναι πλέον το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Οι σχετικές περικοπές είναι ξεκάθαρες:

Α΄ Κορινθίους 10:14-21:

14 Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, αποφεύγετε την ειδωλολατρία. 15 Μιλώ σαν σε φρόνιμους ανθρώπους· κρίνετε εσείς αυτό που λέω. 16 Το ποτήρι της ευλογίας, το οποίο ευλογούμε, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος, τον οποίο κόβουμε, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; 17 Επειδή ένας είναι ο άρτος, και εμείς οι πολλοί είμαστε ένα σώμα, διότι όλοι από το ένα άρτο μετέχουμε. 18 Προσέξτε τους Ιουδαίους. Εκείνοι που τρώνε τις θυσίες δεν είναι συμμέτοχοι στο θυσιαστήριο; 19 Τι εννοώ λοιπόν; Ότι το είδωλο είναι κάτι; Ή ότι το κρέας των θυσιών εις τα είδωλα είναι κάτι; 20 Όχι, αλλά εκείνο που τα έθνη θυσιάζουν, το θυσιάζουν στα δαιμόνια και όχι στο Θεό· δεν θέλω να έχετε επικοινωνία με τα δαιμόνια. 21 Δεν μπορείτε να πίνετε από το ποτήρι του Κυρίου και από το ποτήρι των δαιμονίων. Δεν μπορείτε να μετέχετε στο τραπέζι του Κυρίου και στο τραπέζι των δαιμονίων.

Ματθαίο 26:26-27:

Λάβετε φάγετε αυτό είναι το σώμα μου και αφού πήρε το ποτήρι και ευχαρίστησε τον Θεό τούς το έδωσε λέγοντας, πιείτε από αυτό όλοι διότι αυτό είναι το αίμα μου της νέας διαθήκης το οποίο χύνεται για χάρη πολλών εις άφεση αμαρτιών.

Γνωρίζουμε βεβαίως ότι στο ζήτημα αυτό οι Προτεστάντες θυσιάζουν κάθε ίχνος σοβαρότητας προκειμένου να διασώσουν την αίρεση. Με στόχο να υποβαθμίσουν την τελετή του τελευταίου δείπνου σε μια απλή «αναμνηστική συγκέντρωση», αρνούνται να δεχτούν απλούς και ξεκάθαρους όρους της Κ.Δ. με σκοπό να αρνηθούν το επίγειο Θυσιαστήριο που θέσπισε εκεί ο Χριστός και την αναπόφευκτη διακονία του από ιερείς. Αντί αυτού, κατασκεύασαν μια απίθανη φαντασίωση περί «ουρανίου θυσιαστηρίου» που έχει καταντήσει πια «σήμα κατατεθέν» της προτεσταντικής ερμηνευτικής αλχημείας.

Δυστυχώς γι’ αυτούς βεβαίως, τα πράγματα είναι απολύτως επίγεια.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας λέει κατά γράμμα ότι μοιράστηκε άρτος με εντολή να φάνε. Αν οι Προτεστάντες δεν ξέρουν τη λέξη, να τους πούμε ότι «τρώω», σημαίνει εισάγω στο στόμα μου, μασώ και καταπίνω στερεά τροφή. Έχουμε λοιπόν μια απλή, κατά λέξη αναφορά σε βρώση άρτου που είναι το κλώμενον Σώμα του Χριστού.

Και συνεχίζει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ότι προσφέρθηκε ποτήρι με την εντολή να πιούνε. Αν πάλι οι Προτεστάντες δεν ξέρουν τη λέξη, να τους πούμε ότι «πίνω», σημαίνει εισάγω υγρό στο στόμα μου, και το καταπίνω. Έχουμε και πάλι μια απλή κατά γράμμα αναφορά σε πόση υγρού (οίνου) που είναι το εκχυνόμενον Αίμα του Χριστού.

Εδώ να προσθέσουμε ότι η Εκκλησία για την Θεία Ευχαριστία χρησιμοποιεί τον όρο «μεταβολή». Διότι ούτε το Σώμα του Κυρίου αποτελείται από ψωμί, ούτε το Αίμα Του από κρασί. Εφόσον ο Κύριος στην τελετουργική αυτή πράξη προσφέρει ψωμί και κρασί, αλλά προσδιορίζει αυτολεξεί ότι «είναι το Σώμα Του» και «είναι το Αίμα Του», αυτό δηλώνει είτε ότι μεταβλήθηκαν, είτε ότι ο Χριστός ψεύδεται, πράγμα που δεν χρειάζεται καν να συζητήσουμε.

Το ψωμί και το κρασί λοιπόν μεταβλήθηκαν και θα μεταβάλλονται πάντα κατά την τελετουργία αυτή (‘αυτό να κάνετε’), σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Η Εκκλησία ουδέποτε ασχολήθηκε με οτιδήποτε περισσότερο από αυτή την απλή περιγραφή, σε αντίθεση με τους πρώην αδελφούς των προτεσταντών, τους παπικούς, που θέλησαν να εκλογικεύσουν τη διαδικασία με τον όρο «μετουσίωση» και με την λεπτομερή «περιγραφή» της διαδικασίας.

Τρώγοντας λοιπόν το ψωμί και το κρασί που είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, τρώμε αυτά που προσφέρονται στη θυσία (Α΄ Κορινθίους 10:18) τα οποία διαφέρουν από εκείνα που προσφέρονταν στην Π.Δ. Το αίμα στη συγκεκριμένη τελετή  δεν είναι απλά το αίμα που κυλάει στην ανθρώπινη φύση του Κυρίου αλλά είναι συγκεκριμένα το αίμα του το «εκχυνόμενον». Δεν έχουμε όμως ούτε επανάληψη της μοναδικής και ανεπανάληπτης αιματηρής Θυσίας του Κυρίου (γι’ αυτό χρησιμοποιείται στην Εκκλησία ο όρος «αναίμακτη» για τη Θεία Ευχαριστία, προς αποφυγή της παρερμηνείας ότι πρόκειται περί επαναλήψεως εκείνης της Θυσίας επάνω στον Σταυρό), ούτε απλή «συγκέντρωση ενθυμήσεως» της σταυρικής Θυσίας, αλλά έχουμε αυτό που δίδαξε ο Ιησούς: τέλεση της Θείας Ευχαριστίας ως Θυσίας όπου ψωμί και κρασί μεταβάλλονται κατά γράμμα σε Σώμα κλώμενον και Αίμα εκχυνόμενον τα οποία τρώμε με εντολή και ευλογία Χριστού (βλ. και ‘θυσιαστήριον εξ ου φαγείν’, Εβραίους 13:10).

Ο Απ. Παύλος επιβεβαιώνει άλλες δύο φορές ότι μιλάει για θυσιαστική κοινωνία με επίγεια βρώση και πόση, όταν συγκρίνει την χριστιανική Ευχαριστία με τις θυσίες των Ιουδαίων και των ειδωλολατρών. Από τις τρεις θυσιαστικές κοινωνίες επίγειας βρώσης και πόσης που περιγράφει, η μόνη που αφορά τον αληθινό Θεό είναι των χριστιανών αφού οι Εβραίοι αρνούνται τον Χριστό (βλ. Α΄ Ιωάν. 2,22-23).

Ας δούμε τώρα πώς η Αγία Γραφή «προσγειώνει» τους Προτεστάντες μαζί με το δήθεν «ουράνιο θυσιαστήριο» που εφηύραν.

Όπως γνωρίζουμε, η φράση «Τραπέζης Κυρίου μετέχειν» (Α΄ Κορινθίους 10:21) είναι από αυτές που θα εύχονταν οι Προτεστάντες να μην υπήρχε στην Αγία Γραφή. Για κακή τους τύχη όμως, η «Τράπεζα Κυρίου» υπάρχει μόνο τρεις φορές (μία στον Απ. Παύλο, δύο στον προφήτη Μαλαχία) και αυτήν ακριβώς χρησιμοποίησε ο Απόστολος Παύλος σε ένα καταπληκτικό άπαξ λεγόμενο και ακριβές παράλληλο με την «Τράπεζα Κυρίου» του προφήτη Μαλαχία, ο οποίος ερμηνεύει τον όρο καθαρά και αδιάψευστα ως επίγειο, υλικό θυσιαστήριο που διακονείται από ιερείς.

Ακολουθώντας τις παράλληλες περικοπές στον Απόστολο Παύλο και στον προφήτη Μαλαχία βλέπουμε τα εξής:

Ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί τον παλαιοδιαθηκικό όρο «Τράπεζα Κυρίου» ο οποίος συνδέεται ρητά με την ειδική ιεροσύνη, χωρίς ο ίδιος να τον αποσυνδέσει από αυτήν και έτσι ταυτίζει ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά το επίγειο θυσιαστήριο της Κ.Δ. με το επίγειο θυσιαστήριο της Π.Δ., τα οποία διαφοροποιεί ως προς «τα προσφερόμενα για θυσία» που είναι πλέον το κλώμενον Σώμα και το εκχυνόμενον Αίμα του Χριστού.

Δεν υπάρχει καμία άλλη «Τράπεζα Κυρίου» στην Βίβλο εκτός από αυτήν που διακονείται από ιερείς και ο Απ. Παύλος επέλεξε αυτή τη μία και μοναδική φράση της Π.Δ. για να περιγράψει το θυσιαστήριο, ενώ είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει πλήθος άλλων εκφράσεων μέσα από τον πλούτο της Ελληνικής γλώσσας. Η σπανιότητα και μάλιστα η μοναδικότητα αυτής της έκφρασης δηλώνει τη συνειδητή επιλογή λέξεων από τον Απ. Παύλο. Η «Τράπεζα Κυρίου» είναι το υλικό, επίγειο θυσιαστήριο όπου προσφέρονται τα υπέρτατα βρώσιμα αγαθά, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου ως τελετή θυσίας που η διακονία της δόθηκε όχι σε όλους τους πιστούς αλλά αποκλειστικά στους Αποστόλους, τους εντολοδόχους της Ιεροσύνης του Κυρίου. Όπως ακριβώς διδάσκει και η Εκκλησία:

«ο άρτος … σώμα Χριστού … ο οίνος», «είναι τράπεζα αγία, θυσιαστήριο άχραντο το οποίο δεν το αγγίζουν όλοι, αλλά μόνο οι ιερείς» (Γρηγόριος Νύσσης, PG 46,581C).

Η ίδια η Γραφή λοιπόν, ξεσκεπάζει δύο σοβαρές προτεσταντικές παρερμηνείες για το «βασίλειο ιεράτευμα» (Έξοδος 19:6) και την «Τράπεζα Κυρίου» (Μαλαχίας 1:7), δηλ. επάνω σε εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης που συνδέονται και τα δύο ξεκάθαρα με την ειδική ιεροσύνη και χρησιμοποιήθηκαν αυτούσια στην Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει πουθενά στην Αγία Γραφή ούτε «βασίλειο ιεράτευμα» ούτε «Τράπεζα Κυρίου» που να αποσυνδέονται ρητά από την ειδική ιεροσύνη.