Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κεντρική Σελίδα

Προτεσταντισμός, Πεντηκοστιανισμός και Μελέτες

Μέρος 15ο:

- Σύμφωνα με τη Γραφή ο Θεός είναι δυνατόν να «αλλάξει γνώμη» μετά από παράκληση των ανθρώπων

- Η Αγία Γραφή μας υποχρεώνει να κάνουμε έργα όπως οι προσευχές/μνημόσυνα υπέρ των κεκοιμημένων αμαρτωλών

Λένε οι Προτεστάντες: «Δεν πιστεύουμε πως μπορούμε να επέμβουμε στην παρούσα κατάστασή τους ή στη μελλοντική τους κρίση μέσω διαφόρων προσευχών  ή επιμνημόσυνων τελετών».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Για άλλη μια φορά οι Προτεστάντες αλλοιώνουν ακόμα και το γράμμα της Γραφής. Η ελπίδα των ανθρώπων ότι ο Θεός μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και την προσευχή των πιστών μπορεί να αλλάξει τις αποφάσεις Του, είναι ακριβώς διδασκαλία της Αγίας Γραφής, η οποία μας λέει πως ο Θεός είναι «γεμάτος έλεος και πρόθυμος να αλλάξει γνώμη για τις κακίες» (Ιωήλ 2:13) και επιτρέπει να ζητάμε από τον Θεό να αλλάξει γνώμη: «άλλαξε γνώμη, Κύριε, γι’ αυτό» (Αμώς 7:3).

Μάλιστα κάποιες φορές ο Θεός παρουσιάζεται όντως να αλλάζει γνώμη και τελικά να δείχνει έλεος, ακόμα και μετά από προσευχές ανθρώπων: «Παρακαλέστηκε ο Κύριος για την κακία» (2 Βασιλειών 24:16) ~ «και αυτό δεν θα γίνει, είπε ο Κύριος» (Αμώς 7:3).

Αυτή λοιπόν την ανθρώπινη αγάπη που εκδηλώνεται με προσευχή υπέρ του κεκοιμημένου αμαρτωλού μας τη διδάσκει και η Καινή Διαθήκη που δικαιώνει το σκοπό των μνημόσυνων: «φώναξε ο πλούσιος και είπε … στείλε το Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δαχτύλου του και να μου δροσίσει τη γλώσσα, γιατί υποφέρω» (Λουκά 16:23).

Όπως βλέπουμε, ο αμαρτωλός δεν είναι κάποιος που «κοιμάται» αλλά μπορεί να νιώσει παρηγοριά έστω κι αν αντιστοιχεί σε «μια σταγόνα δροσιάς». Όπως λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ακόμα και αυτό το ελάχιστο είναι σημαντικό, γι’ αυτό κάνουμε τα μνημόσυνα: «παρακαλείστε να κάνετε ευχές υπέρ αυτών … έχει κάποια παρηγοριά το πράγμα αυτό» (Εις την προς Φιλιππησίους, PG 62,204).

Άλλωστε, το «δεν μπορούν να διαβούν» που αναφέρεται στο Λουκά 16:26 δείχνει μεν ότι υπάρχει εμπόδιο στην παρηγοριά του νεκρού, όμως, το εμπόδιο αυτό αφορά μόνο τους κεκοιμημένους αγίους που είναι άνθρωποι. Θα ήταν όμως βλασφημία να δεχτούμε ότι υπάρχει οτιδήποτε που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στον παντοδύναμο Θεό.

Τα μνημόσυνα απευθύνονται στη Χάρη του Θεού, Τον οποίο κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταματήσει.

Γνωρίζει βεβαίως η Εκκλησία ότι ως προς τα αποτελέσματα της προσευχής απέναντι σε μια τελεσίδικη απόφαση του Κυρίου, τον τελευταίο λόγο τον έχει μόνο ο Θεός: «ποιος γνωρίζει αν επιστρέψει και αλλάξει γνώμη» (Ιωήλ 2:14).

Και πάλι όμως, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ορθά απευθυνόμαστε με τα μνημόσυνα στον Θεό διότι είναι «γεμάτος έλεος και πρόθυμος να αλλάξει γνώμη για τις κακίες» (Ιωήλ 2:13) και του ζητάμε «άλλαξε γνώμη, Κύριε, γι’ αυτό» (Αμώς 7:3), ελπίζοντας να συμβεί το «Παρακαλέστηκε ο Κύριος για την κακία» (2 Βασιλειών 24:16) και τελικά να πραγματοποιηθεί το, «και αυτό δεν θα γίνει» (Αμώς 7:3).

Επιπλέον διδασκόμαστε να αγαπούμε τον αμαρτωλό όπως ακριβώς οι άγιοι που είναι στον ουρανό και έχουν αγάπη για τους κεκοιμημένους αμαρτωλούς.

Γι’ αυτό στο Λουκά 16:25 ο Αβραάμ όχι μόνο δεν αποπαίρνει τον πλούσιο, αλλά αντιθέτως τον ονομάζει «Τέκνον». Εάν ένας άνθρωπος έχει  τέτοια αγάπη για τον αμαρτωλό ώστε να τον βλέπει σαν παιδί του, τότε μπορούμε να φανταστούμε πόσο άπειρη είναι η αγάπη του Θεού για τους αμαρτωλούς.

Επίσης, οι Προτεστάντες αδιαφορούν για όσα μας διδάσκει το εδάφιο Λουκά 16:26 με τη φράση: «εκείνοι που θέλουν να διαβούν προς εσάς». Αυτή η ρήση της Γραφής μας επιβάλλει να κάνουμε πράξεις που δείχνουν τη θέλησή μας για ενέργειες αγάπης και φιλανθρωπίας όπως τα μνημόσυνα. Διότι εμείς οφείλουμε να ανήκουμε σε «εκείνους που θέλουν» και να αγαπάμε τους ανθρώπους τόσο πολύ, σε σημείο να επιθυμούμε να βοηθηθούν οι κεκοιμημένοι αμαρτωλοί. Όχι μόνο δεν απαγορεύονται τα μνημόσυνα ως πράξη αγάπης, αλλά επιβάλλονται, ώστε να γίνει η συμπεριφορά μας σαν των Δικαίων που «θέλουν να περάσουν» προς βοήθεια των κεκοιμημένων αμαρτωλών.

Κι εμείς λοιπόν πρέπει «να θέλουμε» και επειδή «η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή» (Ιακώβου 2:26), πρέπει να αποδεικνύουμε τη θέλησή μας με πράξεις όπως είναι οι προσευχές–μνημόσυνα. Εμείς οφείλουμε να προσευχηθούμε ζητώντας «άλλαξε γνώμη, Κύριε, γι’ αυτό» (Αμώς 7:3) και να ελπίζουμε στο έλεος του Θεού ότι θα πραγματοποιηθεί το «και αυτό δεν θα γίνει» (Αμώς 7:3).

Εννοείται, ότι αφού ο Θεός είναι Παντογνώστης και Προγνώστης, η "αλλαγή γνώμης" Του, δεν είναι παρά η προαιώνια βουλή Του για μια τέτοια μεταβολή κατάστασης, ΕΠΕΙΔΗ προγνωρίζει τη δική μας προσευχή και συνέργεια δια τής προσευχής μας, στη βελτίωση κατάστασης μιας ψυχής.