Μοιράζουμε άφθονες ευχές σε όλους λέγοντας "Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά!

Γνωρίζουμε όμως γιατί ήρθε στη Γη ο Χριστός;

Διαβάστε τη μικρή ιστορία. Την έγραψα όπως όλες για τα παιδιά και τα εγγόνια μου, είναι ιδιαίτερη για όσους ζωγραφίζουν και ωφεληθείτε διπλά!

Μέρες τώρα πάλευε με πινέλα και χρώματα να τελειώσει ετούτο το πανέμορφο τοπίο! Μια κοιλάδα γιομάτη με δέντρα και βλαστούς κι ένα ποτάμι που άοκνα κυλούσε ανάμεσά τους, ξεδιψώντας φυτά και ζωντανά στο διάβα του.

Στο φωτεινό του Ουρανό πετούσαν πουλιά κι ανάμεσα στα δέντρα έβλεπες μικρά και μεγάλα ζώα να απολαμβάνουν το δώρο της ζωής!

Στο βάθος τα βουνά οριοθετούσαν διακριτικά με χαλαρούς όγκους τη σιγουριά που αναζητούν οι άνθρωποι στον κόσμο τους!

Κοίταξε προσεκτικά όλη τη ζωγραφιά!

Όπου εντόπισε αδύναμο τόνο, πρόσθεσε λίγο θερμό χρώμα κι όπου ήταν βαρύ ή παράφωνο, τ' αλάφρωσε με λίγο γαλάζιο τ' Ουρανού!

Η ματιά του γλύκανε με την ομορφιά, την τάξη και την αρμονία που αντίκριζε στο έργο του!

-Η δική μου Εδέμ, ψιθύρισε, και στο νου του ήρθαν οι φωνές, οι εντάσεις και οι διαφωνίες που μόλις εχθές είχε με τους φίλους του στο ίδιο δωμάτιο!

Και τότε και τώρα αναρωτιόταν το ίδιο πράγμα!

Αν για ένα άψυχο τοπίο χρειάστηκε μια εβδομάδα με προσοχή και μελέτη να μπουν όλα σε σωστή θέση στον καμβά, πόση σοφία είχε Αυτός που τα δημιούργησε από το μηδέν;

Αυτός το γνώριζε, αλλά οι φίλοι του ήταν ανένδοτοι και κάθετα ενάντιοι στην έννοια ενός δημιουργού Θεού!

-Από εγωισμό, τους είπε, δεν αποδέχεστε τον έναν Θεό Δημιουργό! Μιλάτε για εξέλιξη και άλλες θεωρίες, αρκεί να μην νιώσετε την υποχρέωση να πείτε ένα ευχαριστώ σε κάποιον, έστω και Θεό που θυσιάστηκε για το καλό όλων μας!

Η διαφωνία τους ήταν η παρουσία του Χριστού στη Γη!

Επέμεναν πως αν υπάρχει πράγματι Θεός Δημιουργός, το σενάριο με τη φάτνη και τη σταύρωση ήταν θεατρικό και ο Θεός μπορούσε να πετύχει πολύ περισσότερα με άλλους προφανείς τρόπους!

Προσπάθησε να εξηγήσει το γιατί ο Θεός δεν επιβάλει με το στανιό την παρουσία του, με ότι κιόλας γνωρίζουμε για τον ερχομό Του στη Γη!

Κάθε προσπάθεια απεδείχθη μάταιη!

Όσο το χέρι δημιουργούσε στον καμβά, η σκέψη του ήταν και απασχολημένη στο ερώτημα: “Γιατί ήρθε ο Χριστός στη Γη;”

Ένοιωσε κούραση κι ασυναίσθητα κοίταξε το ρολόι στον τοίχο.

Σε λίγες ώρες ξημέρωναν Χριστούγεννα και η λογική έλεγε να πάει για ύπνο, αν ήθελε πράγματι να ξυπνήσει αξημέρωτα για το Χριστουγεννιάτικο όρθρο!

Έξω η νύχτα ήταν φορτωμένη με σύννεφα βαριά, σκοτεινή, με κρύο τσουχτερό και ανυπόφορο!

Κοίταξε πάλι το έργο του.

-Η δική μου Εδέμ, επανέλαβε με ευχαρίστηση, όταν διαπίστωσε πως από το δικό του κόσμο έλειπαν οι άνθρωποι, το καλύτερο δημιούργημα του Θεού!

Στην σκέψη του φάνηκαν αμέσως οι μορφές που θα είχαν αν τώρα τις ζωγράφιζε στον καμβά!

Ήθελε να ξεκουραστεί, να σταματήσει, μα οι ανθρώπινες φιγούρες που μόλις είχε σκεφτεί, είχαν δική τους επιθυμία έντονη, να βγουν από τη σκέψη του, να κατοικίσουν στον πίνακα, να γίνουν κυρίαρχοι σε δικό τους πανέμορφο κόσμο!

Αν και κουρασμένος, έκανε τελικά υπακοή στο θέλημα όσων ήθελαν να κατοικίσουν στο κόσμο που μόλις δημιούργησε και με βοηθό το τάλαντο, δώρο πολύτιμο απ' το Θεό του, ζωγράφισε τις μορφές των ανθρώπων, όμοιες με την εικόνα που από πριν είχε μέσα στη σκέψη του.

Ένοιωσε το στήθος να πάλλεται και η ανάσα του ήταν τώρα κοφτή και γρήγορη. Ζούσε μέσα σε Φως έντονης δημιουργίας!

-Η δική μου Εδέμ! Μονολόγησε για τρίτη φορά ευχαριστημένος, όταν μια νέα σκέψη περίεργη και αλαζονική ενόχλησε το λογισμό του.

Χαμογέλασε, αλλά η σκέψη ήταν αρεστή και δίχως να σκεφτεί τι κάνει, έσκυψε στις μορφές που ζωγράφισε λέγοντας:

-Σας δίνω πνοή απ' την πνοή και ζωή από τη ζωή μου, είπε, και φύσηξε ξεχωριστά σε όσους ανθρώπους ζωγράφισε!

Μετά έγειρε πίσω χαμογελώντας με τη ματαιόδοξη πράξη του!

Αν και βιαστικά και άσκεφτα έπραξε ότι σκέφτηκε, η πραγματικότητα τον ξεπέρασε και τον ξάφνιασε, ευτυχώς ευχάριστα!

Άκουσε πρώτα τις φωνές και τα γέλια και με την άκρη του ματιού του είδε κίνηση στο έργο του!

Οι άνθρωποι που μόλις ζωγράφισε και τους χάρισε ζωή με την πνοή του, συζητούσαν και κινούνταν τώρα ελεύθερα μέσα στο έργο του!

Μουδιασμένος, ακίνητος κοίταζε την εξέλιξη στο ζωντανό τώρα έργο του και το χαμόγελο είχε παγώσει στα χείλη του!

Οι εκπλήξεις συνεχείς και αναπάντεχες στον τρόπο που συζητούσαν και ενεργούσαν οι άνθρωποι της δικής του Εδέμ!

Στην αρχή ήταν όλα υπέροχα και ευχάριστα!

Το ενδιαφέρον έγινε ακόμη πιο έντονο όταν άρχισαν την εξερεύνηση του δικού τους επίπεδου κόσμου!

-Ο Ουρανός έγινε πριν γίνουν τα δέντρα, είπε ο ένας!

-Η Γη έγινε κι πριν γίνει το χορτάρι, είπε ο άλλος, ...!

Σε λίγο ταξινόμησαν σωστά όλες τις ενέργειες με τη σωστή σειρά πού τις ζωγράφισε!

Κατάλαβαν πως δημιούργησε πρώτα τον Ουρανό, μετά τα βουνά και τη Γη, τον ποταμό, τη χλόη, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα και τέλος τους ίδιους σε υπέροχο και αρμονικό κόσμο!

Ανέλπιστο! Ξαφνικό! Ευχάριστο!

Η αναζήτηση τους δεν είχε τελειωμό.

Σύντομα ξεπέρασε το φρεσκοβαμμένο τους κόσμο κι απλώθηκε πέρα από τα όρια του καμβά, αναζητώντας τώρα τα αίτια και τον δημιουργό τους!

Η κούραση έφυγε και το χαμόγελο πλάτειασε στα χείλη καθώς απολάμβανε τις προσπάθειες μαζί και τα συμπεράσματα των αναζητήσεών τους!

Αλίμονο!

Κάπου εκεί ξεκίνησαν τα στραβά και τα ανέλπιστα!

Στηριζόμενοι σε όσα έβλεπαν και βίωναν στον κόσμο τους, η ερευνά τους είχε πάρει τώρα δρόμο στραβό, γεμάτο με λάθη που ήταν όντως λογικά!

Το χαμόγελο χάθηκε με τα λάθος συμπεράσματα των ανθρώπων της δικής του Εδέμ.

Θέλησε να βοηθήσει, να δώσεις σωστές απαντήσεις σε όσα αναζητούσαν, αλλά ο επίπεδος κόσμος δεν μπορούσε να τον δει, ούτε να ακούσει τη φωνή του!

Γρήγορα κατάλαβε την αιτία!

Οι άνθρωποι που ζωγράφισε ζούσαν σε κόσμο δύο διαστάσεων, πλάτους και μήκους, ενώ αυτός ζούσε σε τρεις διαστάσεις, το ίδιο και η φωνή του!

Δεν μπορούσαν να δουν κάτι ανώτερο από το δικό τους επίπεδο κόσμο κι αναγκαστικά έμεινε παθητικός παρατηρητής σε όσα η επιστημονική τους αναζήτηση αναδείκνυε ως λογικά συμπεράσματα!

Ήλπιζε, πως η έρευνα θα τους οδηγούσε κάποια στιγμή και σε σωστά συμπεράσματα, μαζί και στον πραγματικό δημιουργό του δικού τους κόσμου, όταν ήρθε το αναπάντεχο, το ανέλπιστο, το φρικτό και λάθος συμπέρασμα, πως ο δημιουργός τους ήταν κάτι παρόμοιο με ...τρίχες!

Η έρευνά τους, εκ του ασφαλούς, τους είχε οδηγήσει στο συμπέρασμα πως το δικό τους κόσμο τον είχε δημιουργήσει μια τούφα από “τρίχες”!

Πότε σκληρές, πότε μαλακές, άλλοτε πλατιές ή λεπτές, άφηναν απαλά το χρώμα, κι αλλού, ανεξήγητο γιατί, πίεζαν με δύναμη και θυμό, αφήνοντας μεγάλη ποσότητα από το υλικό που συνέθετε τον κόσμο τους!

Αν και όλα τους τα ευρήματα ήταν τεκμηριωμένα με λογικά επιχειρήματα και σύμφωνα με την επιστημονική έρευνα που έκαναν στο δικό τους κόσμο, οι ερμηνείες είχαν γίνει χείμαρρος ορμητικός από λάθη χωρίς τέλος!

Τα πράγματα ξέφυγαν, έγιναν ακόμη χειρότερα!

Τώρα γκρίνιαζαν, έκαναν συνεχώς παρατηρήσεις και παράπονα!

Όλοι τους είχαν κάτι να προτείνουν, να διορθώσουν για τη λάθος θέση όσων ο δημιουργός έβαλε στον επίπεδο κόσμο τους, αν και ο ίδιος με αγάπη, με προσοχή και μεράκι προσπάθησε να είναι όλα σωστά και τέλεια!

Απελπίστηκε με όσα έβλεπε και άκουγε!

Έψαχνε τρόπο να τους μιλήσει, όταν στην σκέψη του έλαμψε μια νέα ιδέα που αντέγραφε κιόλας τα παλιά!

Ήταν όμως ένας σωστός τρόπος για να τους πει τη μόνη αλήθεια!

Έπιασε τα πινέλα και ζωγράφισε ακόμη έναν άνθρωπο στον κόσμο τους!

Τον ζωγράφισε με μορφή ασκητική, να κρατά περγαμηνές όπου έγραψε την αλήθεια για τη δημιουργία του κόσμου τους, ελπίζοντας πως εκεί θα έβρισκαν απαντήσεις σε μονοπάτι σωστό για την έρευνά τους!

Στην πράξη, απεδείχθη δύσκολο!

Εκτός από ελάχιστους που προβληματίστηκαν με όσα τους έκανε φανερά ο ασκητής για τον τρόπο δημιουργίας του κόσμου τους, οι πολλοί τον αμφισβήτησαν και κάποιοι κινήθηκαν επιθετικά εναντίον του!

Ήταν μάλλον αδύνατον να δεχτούν στον επίπεδό τους κόσμο, τα όσα περίεργα τους φανέρωσε ο αγγελιοφόρος ασκητής που έστειλε!

Γι' αυτούς ακατανόητος ο ανώτερος και διαφορετικός κόσμος που φανέρωσε!

Είχαν όμως και ένα ακλόνητα λογικό δίκαιο!

Γνώριζαν πως οι ψυχές όσων είχαν πεθάνει στον επίπεδό τους κόσμο, συσσωρεύονταν κάπου ανάμεσα στον καμβά και το τελάρο, κι αυτό δεν άλλαζε με όσα ως πραγματική αλήθεια, τους έκανε τώρα φανερό ο ασκητής!

Κάποιοι τον χτύπησαν, μερικοί έως θανάτου!

Τα πράγματα περιπλέχτηκαν, έγινα χειρότερα από πριν!

Η νέα γνώση που έφερε ο ασκητής για ανώτερο δημιουργό του δικού τους κόσμου, ήταν ερέθισμα να δημιουργήσουν δικές τους θεωρίες για θεούς και για κάθε λογής πιθανές πιθανότητες!

Οι αναζητήσεις τους είχαν ένα κοινό σημείο.

Να βρουν εκείνον το θεό, τον γεμάτο αγάπη και ευγένεια, που σίγουρα ήθελε στον επίπεδό κόσμο τους να είναι όλοι τους ευγενικοί και καλοί προς όλους!

Ήταν αδύνατον να καταλάβουν το λάθος, πως οι θρησκείες που δημιουργούσαν απείχαν από την πραγματική αλήθεια!

Πως έμεναν στο επίπεδο ενός ευγενικού, αλλά ουτοπικού "σαβουάρ βίβρ" καλής συμπεριφοράς, πως ήταν περισσότερο κοινωνικά εγχειρίδια χωρίς πρακτική αξία ως προς την αλήθεια της δημιουργίας του κόσμου τους!

Δεν είχε φανταστεί πως θα του έδινε τόσο πόνο η λάθος εξήγηση, πως ο δημιουργός τους ήταν ...τρίχες!

Ένοιωθε πικρία, ίσως και οργή για τον τρόπο που σκέφτονταν, γιατί τους είχε δημιουργήσει με πολύ αγάπη σε κόσμο ειρηνικό, υπέροχο, φωτεινό!

Το τζάκι είχε από ώρα σβήσει και τα κούτσουρα κείτονταν σωρός από μαύρα κάρβουνα και στάχτη και στο δωμάτιο κυριαρχούσε κρύο δυνατό!

Όπου νάνε ξημέρωνε!

Απ' το παράθυρο έβλεπε κιόλας τα παράθυρα των γειτόνων να φωτίζονται ένα-ένα, καθώς ξυπνούσαν για να προϋπαντήσουν στην εκκλησιά τον αληθινό Δημιουργό όλων!

Η ματιά του σκάλωσε στο μικρό εικονοστάσι.

Το λάδι στην καντήλα ήταν λιγοστό και η φλόγα τρεμόπαιζε εμπρός στη εικόνα της Μεγαλόχαρης, που στοργικά κρατούσε το Θείο βρέφος στην αγκαλιά της!

Το τρεμάμενο του φως φώτισε θαρρείς μια λέξη στη σκέψη του!

Φάτνη!

-Η Φάτνη! Επανέλαβε δυνατά!

Αν ζωγράφιζε μέσα στο έργο του και μια φάτνη;

Η μία σκέψη έφερνε την άλλη και σε λίγο έψαχνε τον τρόπο που κάνει τα απίθανα πιθανά!

Αν μπορούσε να μπει και στον επίπεδο τους κόσμο, όπως ο Κύριος ήρθε στον δικό μας κόσμο, θα μπορούσε να τους τα εξηγήσει ο ίδιος, να μάθουν από πρώτο χέρι την αλήθεια, το ποιος και με ποιον τρόπο τους είχε δημιουργήσει!

Η ιδέα άρεσε.

Ήταν απίστευτα γοητευτική και όμορφη, αλλά, ...φοβόταν!

Αν ξέμενε παντοτινά στον επίπεδο κόσμο;

Οι σκέψεις διαδέχονταν η μία την άλλη, ευτυχώς μαζί και με σκέψεις φωτεινές!

Γνώριζε πως οι άνθρωποι που του πίνακα είναι επίπεδοι, γι' αυτό και ποτέ δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το δικό τους επίπεδο κόσμο!

Αυτός όμως, γνώριζε πως ήταν πλασμένος σε τρεις διαστάσεις!

Αν μπορούσε να μπει στον επίπεδο κόσμο του δικού του έργου, σίγουρα θα επέστρεφε πίσω όποτε ήθελε, γιατί ο επίπεδος κόσμος του καμβά, δεν θα μπορούσε να τον κρατήσει εκεί αιχμάλωτο!

Αφού σκέφτηκε τα πιθανά και απίθανα του νέου λογισμού, η ματιά του αναζήτησε ξανά την εικόνα του Κυρίου!

Κοίταζε τη γαλήνια μορφή Του!

Όσο τον κοίταζε, συνειδητοποίησε το πόση αληθινή και απέραντη ήταν η Αγάπη που είχε για τους ανθρώπους!

Κατάλαβε τότε το γιατί ήρθε στη Γη, το τι σήμαινε η περιγραφή πως είχε ταυτόχρονα δύο φύσεις: του Θεού και την Ανθρώπινη, αλλά μία υπόσταση!

Έγινε ξεκάθαρο το γιατί πήρε την ανθρώπινη μορφή των δικών Του δημιουργημάτων, το γιατί με δική Του θέληση σταυρώθηκε!

Έτσι μόνον είχαμε τη δυνατότητα να τον ακολουθήσουμε εκεί ψηλά, αφού πρώτα με θέλησή δική μας ενωνόμασταν μαζί Του!

Η τελευταία σκέψη ήταν μαζί και διαπίστωση!

Αν γεννιόταν κι αυτός στον επίπεδο κόσμο που δημιούργησε, ήταν σίγουρο πως θα τον αντιμετώπιζαν με δυσπιστία για όσα διαφορετικά θα τους φανέρωνε απ' τον ανώτερο δικό του κόσμο.

Θα φαίνονταν παράλογα και ασύμφωνα με όσα έβλεπαν και βίωναν στο δικό τους επίπεδο κόσμο και ήταν πέρα από σίγουρο πως τελικά θα του έκαναν όσα κάναμε κι εμείς στο δικό μας Δημιουργό!

Η ματιά του πλανήθηκε στο χώρο!

Κατάλαβε πως “σκάλωσε” και στάθηκε επάνω στο μπουκάλι με το νέφτι που ήταν δίπλα στα χρώματα!

Ήταν μια σκέψη κι αυτή!

Με λίγο νέφτι, διορθωτικά μπορούσε να σβήσει όσους με επιμονή και λάθος ερμήνευαν τη δική του δημιουργία!

Κούνησε δυνατά το κεφάλι του δεξιά-αριστερά σαν να ήθελε να διώξει αυτή τη σκέψη από το λογισμό του.

Κατάλαβε πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι τόσο αποκρουστικό και αποτρόπαιο, γιατί θα ήταν χειρότερο απ' όλες μαζί τις λάθος σκέψεις των ανθρώπων του κόσμου του!

Ούτε όμως μπορούσε να τους αγνοήσει, γιατί θα έμεναν για πάντα με την κακή εντύπωση, πως, “τρίχες” ήταν ο δημιουργός τους, αφού αυτές άπλωσαν στον καμβά τα χρώματα του δικού τους κόσμου!

Έπρεπε να τους οδηγήσεις στην αλήθεια, να τους ελευθερώσει από την αιχμαλωσία της πλάνης και του ψέματος κι αυτή η σκέψη δυνάμωσε την αγάπη που ένοιωθε για τα δικά του δημιουργήματα.

Περίεργο, αλλά αγάπησε πραγματικά αυτά τα μικρά πλάσματα, που πριν από λίγο τα έπλασε από το ίδιο χρώμα του δικού τους κόσμου!

Ήταν όμως οντότητες που γεννήθηκαν πρώτα στη σκέψη του, πριν τους δημιουργήσει με το χρωστήρα του πάνω στον καμβά.

Το καλό ήταν πως τώρα γνώριζε την εξέλιξη των γεγονότων, κατανοούσε πως θα βίωνε όσα μύρια κάναμε κι εμείς στο δικό μας Κύριο, αλλά, βαθιά μέσα του ένοιωθε πως δεν γινόταν αλλιώς!

Αν ήθελε πραγματικά να τους βοηθήσει, η πορεία προς το δικό τους επίπεδο κόσμο, ήταν, μονόδρομος!

Έτσι μόνον θα μπορούσε -σε όσους το ήθελαν- να δώσει τη δυνατότητα να επιστρέψουν πίσω στην σκέψη του, το δικό τους Παράδεισο, εκεί που πρώτο-δημιουργήθηκαν πριν τους ζωγραφίσει ίδιους με τη μορφή του πάνω στον καμβά!

Όλα ήταν τώρα ξεκάθαρα στη σκέψη του κι ο χιλιοειπωμένος Λόγος του Κυρίου, “Όστις Θέλει”, αποκτούσε άλλο νόημα!

Μόνον όσοι πραγματικά ήθελαν θα μπορούσαν να ενωθούν με την τρισδιάστατη ψυχή του, και τότε, η επίπεδη επιφάνεια δε θα είχε εξουσία να τους κρατά αιχμάλωτους επάνω στον καμβά!

Μόνον τότε θα ήταν πράγματι και πάλι ελεύθεροι!

Ξανάπιασε πινέλα και χρώματα!

Αναζήτησε τόπο και ζωγράφισε μια μικρή σπηλιά με οικεία ζώα και λίγο άχυρο και σκεπτικός, γεμάτος με ανάμεικτα συναισθήματα ακούμπησε την παλέτα και τα πινέλα στο τραπέζι.

Ένα φως άρχισε να δυναμώνει στο έργο του και έκπληκτος είδε το αστέρι της Βηθλεέμ να φωτίζει τη φάτνη που ζωγράφισε, ενώ καμπάνες άρχισαν να κτυπούν χαρούμενα και δυνατά!

---------------

Ξύπνησε στο σκοτεινό δωμάτιό του, όπου το φως ήταν λιγοστό από τα φανάρια του δρόμου.

Οι καμπάνες του Άϊ Γιώργη ακούγονταν δυνατά καθώς κτυπούσαν ακόμη χαρμόσυνα, καλώντας τους πιστούς στην εκκλησιά που σήμερα έγινε φάτνη, να προϋπαντήσουν εκεί το Δημιουργό των όλων!

Όνειρο ήταν λοιπόν, σκέφτηκε, ζωντανό μα όνειρο, τούτη τη μαγική νύκτα που ενώνονται Ουρανός και Γη, ο Δημιουργός με το δημιούργημά Του!

Έμεινε ακίνητος να θυμηθεί πρώτα το όνειρο! Μετά, με σβελτάδα πετάχτηκε από το κρεβάτι και ξυπόλητος έτρεξε στο κρύο πάτωμα αναζητώντας τον καμβά που ζωγράφιζε!

Άναψε το φως να δει καλύτερα!

Η ζωγραφιά του ήταν τοπίο ίδιο με το όνειρό, μόνον που οι άνθρωποί του ήταν ακίνητοι!

Χαμογέλασε! Τώρα γνώριζε τι έπρεπε να κάνει!

Ο Βοριάς είχε πάψει κι από την εκκλησιά άκουγε τους ψαλμούς των Χριστουγέννων:

-Χριστός γεννάται· δοξάσατε.

-Χριστός εξ ουρανών· απαντήσατε.

-Χριστός επί γης· υψώθητε.

-Άσατε τω Κυρίῳ πάσα η γη, και εν ευφροσύνῃ,

-ανυμνήσατε λαοί· ότι δεδόξασται.

Αναζήτησε την εικόνα της Μεγαλόχαρης.

Τον κοίταζε με χαμόγελο κι ο μικρός Χριστός με βλέμμα λαμπερό τον καλούσε να τον προϋπαντήσει με τους άλλους ανθρώπους της γειτονιάς!

-Σ' ευχαριστώ Θεέ, μουρμούρησε, για όσα της σύνεσης μου χάρισες και σήμερα!

Ντύθηκε γοργά, τυλίχτηκε το λαιμοδέτη, κούμπωσε όλα τα κουμπιά από το παλτό, φόρεσε το σκούφο και βγήκε στην κρύα νύκτα να προϋπαντήσει τον Κύριο στη ταπεινή Φάτνη!

Τον υποδέχτηκε κρύο και πυκνό σκοτάδι, μα σύντομα φάνηκαν αμέτρητα λευκά αστέρια από ψηλά, πυκνές νιφάδες χιονιού που γρήγορα κάλυψαν το έδαφος, κάνοντας την άγια νύκτα ακόμη ποιο φωτεινή!

Στο βάθος διέκρινε τη γνωστή φιγούρα του κυρ Μανώλη του καστανά με το κουτσό του βήμα, κατάλοιπο από τον πόλεμο!

Η ζωή του στέρησε όσα εμείς θεωρούμε ωραία, κι όσα του έδωσε τα πήρε πίσω αφήνοντάς τον μόνο και ορφανό στα γηρατειά, από γονείς, από σύντροφο μα κι από παιδιά!

Αν και πολλαπλά πονεμένος, πάντοτε με το χαμόγελο πρόσφερε τις ζεστές και μυρωδάτες λιχουδιές στο κρύο και τ' αγιάζι, χωρίς παράπονο για την πάθηση, τη στέρηση όσων αγαπούσε και τη θέση που τού δωσε ο Δημιουργός στον κόσμο μας!

Όλο και περισσότεροι σίμωναν στην εκκλησιά.

Άκουγε παιδικές φωνές που με χαρά καλοδέχονταν τα πρώτα χιόνια!

Αν και ήταν νύκτα με πολύ κρύο, ήξερε πως έκρυβαν μέσα τους πολύ από το Άγιο Φως!

Πόσο διαφορετικά ένοιωθε μ' αυτές τις σκέψεις!

Θυμήθηκε τη δική του ζωγραφιά, μαζί και το όνειρό του!

Αν και το ζωγραφισμένο τοπίο ήταν φωτεινό, δεν είχε το φως που είχαν μέσα τους οι αληθινοί άνθρωποι που τώρα περπατούσαν δίπλα του στη σκοτεινιά!

Γνώριζε πως όσο οι ζωγραφισμένοι άνθρωποι του δικού έργου επέμεναν στη λάθος λογική εξήγηση, πως “τρίχες” ήταν ο δημιουργός τους, ποτέ δεν θα αποκτούσαν αυτό το εσωτερικό φως!

Οι καμπάνες κτυπούσαν και πάλι δυνατά και χαρμόσυνα!

Τάχυνε το βήμα πάνω στο χιόνι, που τώρα έτριζε κάτω από τα πόδια του!

Έσκυψε το κεφάλι να προστατέψει τα μάτια απ' τις παιχνιδιάρικες νιφάδες του χιονιού και σχεδόν τρέχοντας σίμωσε στην εκκλησιά.

Γνώριζε μέχρις τα μύχια της ψυχής του γιατί πήγαινε εκεί!

Λαχταρούσε να μετάσχει της Θείας Κοινωνίας, να ενωθεί και να μείνει ενωμένος με τον Θεό, να ελπίζει πως έτσι θα ξεφύγει απ' τούτο τον κόσμο, για κόσμο ανώτερο, γιομάτο με Φως, αυτόν που με τον ερχομό Του μας τον πρόσφερε ο δικός μας Δημιουργός!

Έφτασε στην εκκλησιά! Έβγαλε το σκούφο και τον τίναξε πάνω στο δεξί του πόδι για να πέσουν οι νιφάδες του χιονιού!

Άνοιξε την πόρτα.

Ένα βήμα έκανε και βρέθηκε από το σκοτάδι στο Φως, από το κρύο σε φάτνη ζεστή και φωτεινή, γεμάτη αγγέλους με ανθρώπινη μορφή, που έψελναν όλοι τους το “Ωσαννά” με μια φωνή!

Προς δόξαν του Αληθινού Τριαδικού μας Θεού!

Χρήστος Τυρεκίδης 23 Δεκεμβρίου 2017.

logismoi.sotirias@gmail.com

www.tyrekidis.edu.gr

https://noisi-ekfrasi.blogspot.gr/